Frjáls verslun - 01.06.1968, Blaðsíða 24

24
FRJALS VERZLUN
YILHELM GUNNAR KRISTINSSON:
ÞVÍ SEGI ÉG ÞAÐ...
f síðasta blaði fjallaði ég um
vöruval og harðvítuga sölu-
mennsku. Nú hef ég hugsað mér
að fjalla enn um harðvítuga sölu-
mennsku, en á nokkuð öðrum
grundvelli. Er hér um að ræða
eins konar lífsreynslusögu af göt-
unni og hver segir, að slíkur titill
hljómi illa?
— Viltu kaupa merki dagsins?
spurði barn og mændi upp til mín
saklausum barnsaugum. — Aðeins
10 krónur stykkið.
Nei takk, laug ég, en þó með
blíðu í röddinni (ég hef nefnilega
tamið mér fyrirmyndarframkomu
við börn, svona í von um betri
kynslóðir).
— Nei takk, endurtók ég, — ég
er búinn að kaupa . . .
— Hvar er merkið þitt þá?
spurði barnið.
— Ha? Merkið mitt? Ætli það
sé ekki heima á eldhúsborði eða
þá uppi á hillu.
— Aumingja þú, svaraði þá
barnið. — Þú ert svei mér óhepp-
inn manni minn. Ég vorkenni þér
sárlega og votta þér samúð fyrir
mína hönd og fjölskyidu minnar.
— Hvað ertu að segja barn?
Ég hrökk hálfvegis við. — Hvað
meinarðu?
— .Tú, vinningarnir eru sko all-
ir á mínum merkjum.
— Vinningarnir?
— Já, þú hefur ef til vill ekki
tekið eftir því, að merkin eru öll
númeruð og svo verður dregið
bráðum. Bíllinn, sjónvarpið, trill-
an, þvottavélin, vöruúttektin og
svitameðalið og allt það. Þeir eru
allir á mínum merkjum, vinning-
arnir.
— En hvernig í ósköpunum
veizt þú þetta, barn? spurði ég og
furðan í röddinni leyndi sér ekki.
— Það er ósköp einfalt, sagði
þá barnið. — Það er nefnilega svo-
leiðis, að hún amma mín, sem er
að vestan, og er komin yfir sjö-
tugt, og hefur eytt hálfri ævi
sinni á saltfiskreitunum, hún
sagði mér þetta. Hana dreymdi
þetta í nótt og hún er svakalega
berdreymin, skal ég segja þér.
— En hvers vegna í ósköpun-
um keypti þá gamla konan ekki
öll merkin? Hún hefði getað orð-
ið stórrík og lifað flott, það sem
eftir er ævinnar.
— Ertu vitlaus manni minn?
Barnið setti upp mun meiri merk-
issvip, en það hafði haft áður.
— Nei, það hefði verið það, sem
gamla konan kallar að misnota
gáfurnar, sem hann drottinn gaf
henni við fæðingu. Slíkt kann
aldrei góðri lukku að stýra.
Mér var nú orðið ljóst, að ég
hafði lent í höndunum á harðvít-
ugu sölumenni. Skynsamlegast
hefði verið að bjarga sér á flótta,
án tafar, en forvitnin varð flótta-
hvötinni yfirsterkari, því barnið
var öllum merkjasölubörnum ó-
líkt.
— Af hverju keyptir þú þá
ekki merkin eða þá hann pabbi
þinn? spurði ég.
— Pabbi minn er á sjónum,
mánaðartúr á Grænland, og
mamma er alveg skítblönk. Þar
að auki segir hún amma mín, að
enginn í fjölskyldunni megi hag-
nýta sér gáfurnar, sem hann drott-
inn gaf henni í fæðingu. Hugsaðu
þér nú bara, það gæti kostað ein-
hver álög. Kannski beinbrot fram
í 13. lið. Það væri agalegt.
— Nú ert þú búinn að segja
mér drauminn hennar ömmu
þinnar. Hvaða tryggingu hef ég
gegn beinbrotum fram í 13. lið,
ef ég keypti af þér merki?
— Ertu ekki einhleypur? spurði
barnið.
— Góða barn, ég má ekki vera
að því að standa í þessu þófi. Ég
verð að koma mér heim. Ég sagði
þér áðan, að ég væri búinn að
kaupa merki og það er staðfastur
ásetningur minn, að gera það
ekki, hvað sem öllum draumum
líður. Nú geng ég mína leið og þú
þína. Þetta er útrætt mál, ég ætla
ekki að kaupa af þér merki og
hananú.
Ég sneri mér við og gekk leiðar
minnar. Handan næsta götuhorns
heyrði ég létt fótatak að baki mér.
Ég lét sem ekkert væri og hélt
áfram göngu minni. Allt í einu
var sagt að baki mér:
— Heyrðu manni minn. Ég get
ekki skilið við þig sisvona. Ég
meinti ekkert með því að spyrja,
hvort þú værir einhleypur. Særði
ég þig? Ég var bara að stríða þér.
Þú hlýtur nú annars að sjá, hvaða
skekkju þú gerir með því að
kaupa ekki merki. Kauptu nú
merki, annars sérðu eftir því, þeg-
ar vinningsnúmerin verða birt. Þú
gætir keypt þér allt mögulegt,
sem hugurinn girnist, fyrir and-
virði vinninganna. Ja, til dæmis
nýjan frakka.
Barnið leit með sýnilegri van-
þóknun á gamla frakkann minn,
enda keyptur á útsölu hjá Pétri
og Páli fyrir 9 árum.
Hver hefur annars ekki þörf
fyrir svolítinn aukaskilding, núna
í dýrtíðinni. Ég skal nú bara segja
þér það, eins og hún mamma mín
segir oft: maður fær nú ekki mik-
ið fyrir hvern hundraðkallinn.
Varla krydd í mat.
— Éttann þá ókryddaðan, sagði
ég og var búinn að fá nóg.
— Ókryddaðan, ertu vitlaus
manni minn? Þú ert alltof lítillát-
ur af nútímamanni að vera. Hvað-
an ertu eiginlega? En meðal ann-
arra orða, ég held nú bara, að þú
sért eitthvað skrítinn manni minn.
Hér kem ég og býð þér í góð-
mennsku minni nokkur merki til
styrktar góðum málstað. Það vill
svo til, að ég á ömmu, sem gat séð
í draumi, að happdrættisnúmerin
eru öll á mínum merkjum. Ég
segi þér frá því, bíð þér að kaupa
merkin á 10 krónur stykkið og fá
að launum dýra vinninga. Þú
hafnar og sýnir þar að auki alls
kyns neikvæð viðbrögð. Hefði ég
vakið þig upp klukkan hálfsex í