Frjáls verslun - 01.11.1971, Síða 23

Greinar og viötöi
Ríkisstjórnin er
stefnulaus
Ágreiningur í stjórninni og einstökum stjórnarílokkum um
stefnu í varnarmálum. — Ágreiningur milli stjórnar-
sinna um stefnu í launamálum. — Kommúnistar
sterkasti flokkur stjómarinnar og Lúðvík sterkasti
einstaklingurinn.
Grein eftir
Ásmund
Einarsson.
Ég held mér sé óhætt að full-
yrða, að traust almennings á
ríkisstjórninni fer dagminnk-
andi, þegar þetta er ritað, um
miðjan nóvember.
Ríkisstjórnin hefur blekkt
almenning. Hún hefur þó ekki
beinlínis gengið móti vilja al-
mennings með blekkingum
sínum, en hún hefur sýnt
stefnuleysi og sýndarmennsku.
Það er að koma í ljós, að mál-
efnasamningur ríkisstjórnarinn-
ar, vinstri stefna áttunda ára-
tugsins, er meiri og minni sjón-
hverfingar.
Rikisstjórnin lét almenning
standa í þeirri trú, eins lengi
og hún gat, að ætlunin væri,
að varnarliðið færi af landinu
við fyrsta tækifæri og skilyrð-
islaust. Þegar ríkisstjórnin
fann, að stefna hennar mæltist
ekki vel fyrir, og saumað var
að utanríkisráðherra, gaf hann
þá yfirlýsingu, að ríkisstjórnin
hefði enga ákvörðun tekið um
brottför varnarliðsins. Ákvörð-
un, sagði ráðherra, verður ekki
tekin, fyrr en að lokinni mjög
nákvæmri athugun á öllum
málavöxtum. Sú athugun mun
taka mjög langan tíma. Þessi
yfirlýsing gekk í berhögg við
túlkun Þjóðviljans á varnar-
málastefnu ríkisstjórnarinnar,
skömmu áður en utanríkisráð-
herra gaf fyrrnefnda yfirlýs-
ingu. Samt þagði Þjóðviljinn
þunnu hljóði við því, sem utan-
ríkisráðherra hafði sagt. Al-
menningur sætti sig við yfir-
lýsingu utanríkisráðherra efnis-
lega, en hann sættir sig ekki
við það að hafa verið beittur
blekkingum. Eftir er að sjá,
hvort kommúnistar sætta sig
við, að forystumenn þeirra
beiti svikum í þessu máli á
nýjan leik.
Þá hefur ríkisstjórnin orðið
að súpa seyðið af efnahags-
málaþætti málefnasamningsins.
Þær vonir, sem stjórnarflokk-
arnir vöktu með yfirlýsingum
sínum um efnahagsmálin, hafa
að talsverðu leyti brugðist, og
eiga enn eftir að bregðast, þeg-
ar það kemur betur á daginn,
að loforð ríkisstjómarinnar eru
í senn mótsagnakennd og ó-
framkvæmanleg.
Almenningur er sem sagt
farinn að skynja, að ekki er
allt sem sýnist í málsmeðferð
ríkisstjórnarinnar. Hann mun
aldrei geta treyst því hér eftir,
að ríkisstjórnin meini raun-
verulega það, sem hún segir.
Ríkisstjórnin hefur þótzt þess
umkomin að gera meira en hún
getur nú staðið við. Hún hefur
reynt að læða inn hjá almenn-
ingi skilningi, sem svo fær
ekki staðizt, þegar til kastanna
kemur.
Einhverjum þykir eflaust
fullmikið sagt, að ríkisstjórnin
eigi að segja af sér af þessum
sökum. En hér er um miklu
alvarlegri pólitískar blekking-
ar að ræða en gengur og gerist.
Þær hafa beinlínis haft í för
með sér, að utanríkisstefna fs-
lands hangir að verulegu leyti
í lausu lofti.
Yfirlýsingar stjórnarinnar í
varnarmálum eru með öllu
marklausar, og á þeim verður
ekki unnt að taka mark, fyrr
en ríkisstjórnin segir afdráttar-
laust, hvort varnarliðið skuli
sitja eða fara. Eftir ummælum
utanríkisráðherra að dæma get-
ur tekið eitt til þrjú ár að
framkvæma þá athugun, sem
á að liggja til grundvallar
ákvörðunum ríkisstjórnarinnar
í varnarmálum. Það er of lang-
ur óvissutími í svo mikilvægu
máli. Engar ábyrgar ríkis-
stjórnir leyfa sér að skapa slíkt
festuleysi í jafn þýðingarmiklu
máli. Áuk þess hefur það ætíð
verið talið bera vott um póli-
tískan vanþroska, þegar utan-
ríkisstefna einnar þjóðar, er
svo á reiki, sem hún er og
fyrirsjáanlega verður, vegna
innri vandamála í stjórninni
sjálfri. í stuttu máli sagt er
stefnuleysið í varnarmálum
stórskaðlegt út á við.
Við þetta bætist, að ríkis-
stjórnin hefur ekki tiltrú
stuðningsmanna sinna í launa-
málum. Björn Jónsson, forseti
Alþýðusambands íslands, og
Ólafur Jóhannesson, forsætis-
ráðherra, tala greinilega ekki
sama mál, þegar kjaramálin
eru annars vegar. Millistéttar-
fólk í Framsóknarflokknum ótt-
ast, að kjör þess verði til muna
skert. Kommúnistar eru kröfu-
harðir í ríkisstjórninni, og þeim
er ljóst, að efnahagslegur
glundroði, sem fylgir í kjölfar
undanlátssemi við stefnuþeirra,
verður aðeins vatn á myllu
þeirra.
Það er nú komið á daginn,
FV 11 1971
23