Frjáls verslun - 01.10.1974, Síða 65

spurði lækninn, hvort hann
mætti ekki bjóða honum einn.
Læknirinn tók pelann skjálf-
andi hendi og fékk sér marga
væna sopa. Þegar lögfræðing-
urinn setti tappann á aftur
spurði læknirinn:
— Ætlar þú ekki að fá þér
hressingu líka?
— Að sjálfsögðu. Ég ætla
bara að bíða þangað til vega-
lögreglan er búin að vera
hérna.
Tveir feður ræddu uppeldis-
vandamál samtímans. Annar
sagði: -— Þegar dóttir mín
varð 18 ára lét ég hana fá sinn
eigin útidyralykil.
— Það var snjöll hugmynd,
sem ber líka vitni um frjáls-
lyndi í uppeldism'álum.
— Það var ekki um neitt
annað að ræða. Ég var orðinn
dauðuppgefinn á að fá hana
skríðandi, vel slompaða, inn
um kjallaragluggann, brjót-
andi þar allt og bramlandi um
aðra hverja helgi.
Eiginmaðurinn við konuna:
— Ef það verður krónan eða
skjaldamerkið, þværð þú upp.
Ef hún stendur upp á rönd
hjálpa ég við að þurkka.
— • —
Ungi lögregluþjónninn var á
fyrstu eftirlitsferð sinni um
miðborgina. Þá sá hann furðu-
lega sýn. Ung og glæsileg
stúlka gekk rösklega eftir
gangstéttinni með annað
brjóstið bert.
Lögregluþjónninn tók rögg
á sig og gekk í veg fyrir
stúlkuna.
— Fröken. Hafið þér ekki
gleymt einhverju? Stúlkan
leit á hann og skoðaði svo
sjálfa sig.
— Guð minn almáttugur,
hrópaði hún upp yfir sig. —
Ég hef gleymt krakkanum í
strætó.
— Efnalega séð hefur okkur heldur hrakað en andlega líður
okkur miklu betur, þakka yður fyrir.
— Það verður ekki annað sagt um manninn minn en að hann
veit hvað hann vill og hættir ekki fyrr en hann fær það.
— • —
María var nýorðin ekkja og
dag nokkurn liitti hún ná-
grannakon'u sína, Guðrúnu, úti
á tröppunum.
— Ég hef nú reyndar aldrei
haft það jafngott og nú eftir
að ég varð ekkja. Én hvernig
er það, Guðrún mín, ert þú
raunverulega hamingjusöm í
hjónabandinu?
— Já, já. Maðurinn minn
fer í vinnuna fyrir allar ald-
ir og kemur alltaf seint heim
á kvödin, svo að þetta er eig-
inlega jafnágætt og að vera
ckkja.
— • —
Læknir og lögfræðingur
lent'u í árekstri úti á þjóð-
vegi í dimmviðri. Óljóst var,
hvor átti sökina en báðir voru
ökumennirnir miður sín og
hroll-kaldir, svo að lögfræðing-
urinn dró fram vasapela og
FV 10 1974
65