Frjáls verslun - 01.02.1998, Síða 78

Gallinn við þetta verk er
að öðru leyti sá, að höfund-
ur gerir lítið annað en tæpa
á yrkisefnum sínum, en
reynir hvergi að kafa ofan í
þau eða leiða til lykta. Það
er lítil skemmtun að hlýða á
almennt tal um óhamingju
og lífsleiða og krassandi fyr-
irbæri eins og draugagang-
ur eða nauðgunartilraunir
bjarga engu, ef þær eru að-
eins örvæntingarfullar til-
raunir til að skapa hápunkta
eftir tillærðum skólabókar-
Tristan Gibbin í hlutverki Guðríðar Þorbjarnardóttur í Ferðum Guðríðar.
formúlum. Leikstjóri og leikendur hafa sannarlega ekki verið öf-
undsverðir af því að blása lífi í þennan texta og Viðari Iiggerts-
syni er vorkunn, þó að hann fari stöku sinnum fram úr honum
með gassafenginni leikstjórn, t.d. í því atriði sem hér var vitnað
til, endurfundi elskendanna.
Annars eru leikendur jafn pottþéttir og við er að búast; Bjarni
Jónsson getur sannarlega ekki kvartað undan því, að leikhúsið
geri illa við verk hans. Það er helst, að Valur Freyr Einarsson
sé fullstirður í afburða leiðinlegu hlutverki Sidda, boltasparkara
og kokkáls, og Theodór Júlíusson var ekki nógu öruggur á
textanum á þeirri sýningu, sem ég var viðstaddur. Steinunn
Ólína Þorsteinsdóttir, Róbert Arnfinnsson og Iilja Guðrún
Þorvaldsdóttir brugðust hvergi í sínum hlutverkum, þó að ég
sé ekki viss um, að ég „kaupi“ Lilju Guðrúnu sem kennara. En
bestur af öllum var Sigurður Skúlason sem misheppnað skáld,
undarlegur sérvitringur sem lifir í eigin heimi og ekki er laust
við, að maður kannist við af götum og kaffihúsum borgarinnar.
Því miður sé ég í blöðum, þegar ég skila greininni af mér, að Sig-
urður er farinn í fri og annar leikari tekinn við hlutverkinu. S3
Af frækinni ferðakonu
Ferðir Guðríðar (The Saga of Guðríður) eftír Brynju Benediktsdóttur
í Skemmtihúsinu við Laufásveg -k "k 1/2
Leikstjórí: Brynja Benediktsdóttír
Leikmynd og grímur: Rebekka Rán Samper
vað ætli margir séu búnir að uppgötva, að nýtt leikhús er
risið við Laufásveginn? Þar hafa þau Brynja Benedikts-
dóttir og Erlingur Gíslason reist við hús sitt af stórhug og
myndarskap eins konar skemmu á tveimur hæðum, hlý-
lega vistarveru undir súð, sem ljær því sem þar fer fram nútíma-
lega baðstofustemningu. Það er auðvitað ekki hægt að setja hvað
sem er á svið þarna, en fyrir fámennar sýningar, einfaldar í snið-
um, er þetta kjörin aðstaða, ekki síst ef verkin flytja með sér eitt-
hvað af andblæ liðinna alda.
Þannig var um Ormstunguleik þeirra Benedikts Erlingssonar
og Halldóru Geirharðsdóttur, sem Iátinn var vígja húsið í íyrra-
haust og gekk lengi við vinsældir, og þannig er einnig um Sögu
Guðríðar, 'I'he Saga of Guðríður, sem nú er flutt þarna af banda-
rísku leikkonunni Tristan Gribbin. Þar er Guðríður Þorbjarnar-
dóttir, sú víðförla kona, látin segja áheyrendum undan og ofan af
ævi sinni og er af nógu af
taka, eins og þeir vita sem
gluggað hafa í Eiríkssögu
rauða og Grænlendinga-
sögu. Ur því verður ein-
leikur með Tristan allan
tímann á sviðinu, og skipt-
ist bein frásögn á við leik-
ræna framsetningu, sem
studd er leikhljóðum, ljósa-
breytingum og fáeinum
leikmunum.
Tristan Gribbin er afar
fríð kona með þokkafullar
hreyfingar og viðfelldna
rödd. Framburður hennar á enskunni er eins skýr og frekast
verður á kosið. 011 umgerð frásagnarleiksins er unnin af vand-
virkni og enginn þarf að láta sér leiðast þær tvær stundir sem
hann varir. En mér er lífsins ómögulegt að trúa því, að þessi
elskulega kona með sitt hlýja bros sé sá kvenskörungur, sem
sögurnar lýsa; kona sem velktist fram og aftur um Norður-Atl-
antshaf á opnum skipum, tók þátt í landnámi í tiarlægri heims-
álfu, gekk suður eins og það hét að fara í pílagrímsgöngu til Róm-
ar og endaði ævina sem einsetukona í Skagafirði. Bæði konan
sjálf og allt hennar lífsdrama hlýtur að hafa verið stærra í sniðum
en sú mynd sem þær Brynja og Tristan ná að bregða upp.
Það mun vera áform Brynju Benediktsdóttur að setja þennan
leik síðar upp með íslenskri leikkonu og jafnvel einnig sænsku-
mælandi. Því má ætla að þessi sýning sé aðeins fýrsti áfangi á
langri leið; þá væri Brynju illa aftur farið, ef hún vílaði fyrir sér að
leggja í langferðir með sýningar sínar. Forvitnilegt verður að sjá,
hvort hún á þar eftir að færa okkur nær Guðríði Þorbjarnardótt-
ur og öðrum Vínlandsförum en henni tókst að þessu sinni. SH
Blóðug satíra
**
Poppkorn eftír Ben Elton á Smíðaverkstæði Þjóðleikhússins
Þýðandi: Illugi Jökulsson
Leikstjóri: Guðjón Pedersen
Leikmynd og búningar: Elín Edda Arnadóttír
að er undarlegur tvískinnungur í þessu leikriti Ben Eltons.
I heild er verkið byggt upp sem hefðbundið átakadrama um
tiltekna siðferðilega spurningu úr samtíðinni, þ.e. ábyrgð
þeirra, sem gera ofbeldiskvikmyndir, á því hömlu- og til-
gangslausa ofbeldi sem þrífst í samfélaginu almennt og hefur
a.m.k. í sumum tilvikum sprottið fram undir greinilegum áhrifum
frá kvikmyndum og sjónvarpi. Hitt leynir sér þó ekki, að höfund-
urinn hefur fljótt fengið nóg af persónum sínum; að hann hefur
nokkurn veginn jafn mikla skömm á þeim öllum, fórnarlömbum
ekkert síður en gerendum. Af því leiðir, að okkur stendur frá upp-
hafi sama um þetta lið og horfum köldum augum á allar ófarir
þess.
Efnisþráður Ieiksins er í stuttu máli sá, að tveir ljöldamorðingj-
ar, karl og kona, á flótta undan lögreglunni, taka hús á frægum
kvikmyndaleikstjóra nóttina eftir að hann hefur fengið ósk-
arsverðlaunin fyrir kvikmynd með 57 morðum. Tekur parið
78
Leikhúsgagnrýni. Jóns Viðars Jónssonar