Lesbók Morgunblaðsins - 21.12.1992, Page 41

Dagur í lífi
kristniboða
eit hádegissólin brennur á sendiboða Krists.
Stöðugt koma fram ný verkefni við að glíma.
0g það getur verið erfitt að fínna einfaldar
lausnir á hversdagslegum atriðum í daglega
lífínu hér í hitabeltinu.
Á ferðum kristniboðans um Tanzaníu er Land-Roverinn þarfasti þjónninn.
Svarti drengurinn hafði
stolið verkfærapoka frá
kristniboðanum. Hann
var kotroskinn, þrætti og
sagði: Farðu bara með
mig til lögreglunnar! Þar
hefði hann fengið
fangelsisvist og
vandarhögg og orðið enn
harðari. Kristniboðinn
féll frá ákærunni og
ákvað að gera smá
tilraun.
Eftir MATHIAS
MJÖLHUS
Malarían kemur álíka reglulega og kvefíð
og ofkælingin heima í Noregi. Flugumar
suða stöðugt til og frá í svefnherberginu.
Og þegar maður ofþreytist, er mótstaðan
gegn sjúkdómum minni; menn sofna smá
stund i hvíldarstólnum, eða eru jafnvel rúm-
liggjandi í fáeina daga, og þá virðist lífið
vera svo erfitt og þungbært.
Hjólbarðamir hitna og slitna, í Mara hef
ég hjakkað áfram á þjóðvegum landsins.
Þunnslitin dekkin standast ekki þyrna og
hvassa steina og þegar hætt er að móta
fyrir hjólbarðamynstrinu er lítið hald á sleip-
um vegunum á regntímanum. En nú var
heppnin loksins með mér; það fréttist af
hjólbarðasendingu á vömmarkaðinum. Það
þykir mikið lán, hér í vöruskortinum og
dýrtíðinni.
Regntíminn er rétt að hefjast. Það em
síðustu forvöð að skipta um dekk. í kvöld
var því ákveðið að halda suður til Mara,
og fara fjallabaksleiðina til kaupstaðarins
Lingamba í leiðinni.
Eg festi kaup á fjórum nýjum dekkjum;
set þau í farangursgeymsluna og held síðan
af stað. Tilhugsunin ein um það að ná dekkj-
unum af felgunum og dæla lóftinu í slöng-
urnar með handafli á heitasta tima dags-
ins, dregur mig að Esso-þjónustustöð í út-
jaðri bæjarins. Þrekvaxin maður af Lúo-ætt-
kvísl hlýtur að hjálpa mér við verkið.
„Hafíð þið vökvalyftara hér?“ spyr ég.
„Nei, hann er nú bara í ólagi,“ svarar
stóri Lúo-ættkvíslarmaðurinn með sínu
breiðasta brosi.
Hann lítur afsakandi en góðlega til mín,
það em nú ekki hans mistök; þegar tækin
em orðin slitin og gömul, geta þau brugð-
ist. Það er og leitt að yfirleitt er enginn
rekstrarafgangur til í viðhald, varahluti eða
endurnýjun. Og það er heldur ekki sök
Lúo-ættkvíslarmannsins hversu margir
þjófar ganga hér um.
Verkfæri er hægt að selja, og þau hverfa
fljótt, líti maður af þeim. Tanzanía er ólík
Noregi hvað varðar þjónustu við bíla. Hér
verða vegfarendur að bjarga sér sjálfir. En
fyrir fáeinar krónur skipti Lúo-maðurinn
fljótt og vel um dekkin.
Svitinn drýpur af honum niður á svört
dekkin. Loftdælan er í fáeinna metra fjar-
lægð, við eldsneytisgeyma stöðvarinnar.
Eg ætlaði að fara að ganga að bílnum
og læsa dyrunum til þess að verkfærapok-
inn hyrfi nú ekki út í buskann.
„Þetta er nú ekki nauðsynlegt hér,“ full-
vissar fjórtán ára drengur mig; hann stóð
þarna álengdar. „Ég skal gæta bílsins,"
segir hann ömggur og sannfærandi, og lít-
ur til mín með einlægum bamsaugum.
„Ágætt, þú skalt fá fáeinar krónur fyrir
hjálpina," lofa ég; drengurinn þarf áreiðan-
lega á þeim að halda, hnjáliðirnir eru eitt-
hvað svo stórir á grönnum líkama hans.
Hjólbarðarnir fyllast lofti hver af öðmm,
og fljótlega munu þeir leysa þá gömlu af
hólmi. Þessir tveir Afríkumenn fá síðan
nokkrum krónum meira greitt fyrir hjálpina
en um var samið. Þeir brosa ánægðir og
þerra af sér svitann.
Ég ek síðan sem leið liggur heim og finn
skuggsælan stað í skjóli hárra tijáa, sæki
hátalarann, það þarf að festa hann við far-
angursgrindina, því að þá er léttara verk
að tala við stóra hópa manna úti á lands-
byggðinni.
Það er gott að vera fyrirhyggjusamur og
festa hljóðkerfið við rafgeyminn í tíma.
Hátalarinn er festur með nokkrum boltum
við grindina. Ég klifra ofan af þaki bílsins,
og ætla að ná i skiptilykilinn til að full-
herða rærnar. En' verfkærapokinn er ekki
á sínum stað.
Nei, auðvitað ekki, ég gekk ekki frá verk-
færanum fyrr en lokið var við að setja nýju
dekkin undir bílinn. En þau ættu að vera
aftur í...
En ég fínn alls ekki verkfærapokann ...
Hvar lét ég hann eiginlega frá mér. Og nú
reyni ég að rifja atburðarásina upp, hvernig
gekk þetta fyrir sig. - Þjónustustöðin -
þar lét ég pokann í aftursætið.
„Ég skal gæta bflsins...“ Nú minnist
ég þess að hann brá sér frá rétt á meðan
við settum loftið í slöngurnar. - Auðvitað
- það hlýtur að vera íjórtán ára drengurinn
sem tók verkfærin! Á nokkrum mínútum
er ég aftur kominn niður á Esso-stöðina.
Það er leitt með þennan granna og fá-
tæka dreng. Ég ákvað á leiðinni að koma
vingjarnlega fram við hann.
„Verkfærapokinn minn er horfinn; hann
hvarf á meðan við dældum loftinu í dekk-
in,“ útskýrði ég fyrir eldri vini mínum.
Hann kinkar til mín kolli. „Það er drengur-
inn, sem vill verða aðstoðarmaður hér. Hann
á hvorki móður né föður sem gefa sig að
honum. Hann gengur bara um bæinn og
rænir og raplar. Láttu lögregluna fjalla um
málið."
Fjórtán ára drengurinn kemur slangrandi
frá smurstöðinni. Eg sé að hann er hrædd-
ur undir rólegu yfírborðinu. Hann er góður
leikari. Ég sagði: „Þegar ég kom heim til
mín fundust verkfærin hvergi, það var gott
hjá þér að gæta þeirra. En get ég fengið
skýringu á því að þau em ekki í bílnum?"
Ég reyni að tala hlýlega, og lít til hans
skilningsríkum augum. „Hvað, ég - ég -
ég er ekki með verkfærin," svaraði drengur-
inn.
„Jú, þú veist að pokihn lá í aftursætinu,
þú lofaðir að gæta hans á meðan við dæld-
um lofti í dekkin. Vertu nú vænn, og fínndu
nú verkfærin fyrri mig.“
En aftur neitar hann og heldur fram
sakleysi sínu, og ég verð ákveðnari við hann.
„Ég sá að þú gekkst að smurstöðinni á
meðan við vomm uppteknir við dæluna,
vertu nú fljótur og fáðu mér verkfærin
mín, ég þarfnast þeirra."
En aftur neitar hann og heldur fram
sakleysi sínu, og ég verð enn að herða að
honum.
„Þetta er þjófnaður, ef þú fínnur ekki
verkfærin, verð ég að fara með þig til lög-
reglunnar.“
„Taktu mig bara þangað, ég er saklaus,“
endurtekur drengurinn.
En nú er mælirinn fullur, og ég er hrygg-
ur að ná ekki þýfinu með góðu. Ég geng
inn á smurstöðina, og leita á bak við tómar
tunnur og í skápunum.
Það sem þar er af verkfærum er annað-
hvort bilað eða brotið. Ég leita með hendinn
í stóran skáp. Jú, þama er eitthvað lengst
inni í skúmaskoti. „Svo það er héma sem
þú hefur falið verkfærapokann. Ég sá þeg-
ar þú gekkst hér inn og faldir hann, svo
þú ert þá þjófóttur,“ og nú er það ég sem er
í uppnámi.
Fjórtán ára drengurinn viðurkennir loks-
ins þjófnaðinn. „Þú vildir ekki fá mér þýfið
á meðan ég sýndi þér vinsemd, þá hefði ég
fyrirgefið þér. En síðan bætir þú lyginni
við, og nú verður þú að fylgja mér á lög-
reglustöðina."
„Það er rétt, láttu lögregluna hirða hann,“
hrópuðu reiðir Afríkumenn er safnast höfðu
að okkur. Og bláfátækur drengurinn kom
með mér í bílnum, harður og frakkur situr
hann við hlið mér, hann varðar ekki lengur
um neitt.
Ég legg verkfærapokann frá mér á borð-
ið inni á lögreglustöðinni, þjófurinn stendur
mér við hlið.
„Þessi drengur stal verkfærapokanum
mínum á meðan ég var inni á Esso-stöð-
Mathias Mjölhus, kristniboði í Tanzaníu, í faðmi fjölskyldunnar.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 21. DESEMBER 1992 41