Morgunblaðið - 14.01.2001, Qupperneq 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 14. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.


 

 


,++.4

#(! & (';C
 



 *


0, + 


() (
 +

 
6,

8


   
 4 & ,%- ## $%& 1&! &2& # (#
2& ## &! & (#
##  &! &$%&
&# & &! & (#8

(   


A3,
 #' -!
2%D ('
    
  # 

 
 


  3 
  

".

"$$%
    ?##& &# (#    #-$ &,%# $%&8
9 

 
 





 




>9,=>
6! &' -!;C
    


  



 


  !  
)

 "*

"$$%
 '#-$ &,% ? $%& 562 & (#
$ ,% ? $%& #(#( &# #$ 
&' 
   1"" 71&#(' #'1"" 71&#8

 


 
    

  
  

   

    

 
 




 

  !" #$
   %&
 
 
!"#  
 $  %" &   &"   
"     !'( )*  %     * 
 " )  ,- +
"% ' ( ) 
 (  
 *%" ( (+ !

" %" ,  (
  -!
./ ( 0"
1 ( *!
 //"+   //"+ 
( 2 !* 3(  )!! &
✝ ValgerðurBjörgvinsdóttir
fæddist í Garði í Mý-
vatnssveit 2. júlí
1922. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sólvangi 6. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Stef-
anía Þorgrímsdóttir
og Björgvin Helgi
Árnason bóndi í
Garði í Mývatns-
sveit. Valgerður átti
þrjú systkini. Þau
eru 1) Þorgrímur
Starri, f. 2. des.
1919, d. 5. okt.1998, bóndi í Garði
Mývatnssveit og skáld, kona hans
var Jakobína Sigurðardóttir
skáldkona, f. 8. júlí 1918, d. 29.
janúar 1994. 2) Sigurður, loft-
skeytamaður og bóndi á Neista-
stöðum, f. 28. jan. 1924, kona
hans er Margrét Björnsdóttir, f.
12. maí 1927. 3) Guðbjörg, f. 21.
júlí 1928, húsfreyja í Kópavogi,
maður hennar er Sigurvaldi Guð-
mundsson, f. 5. mars 1925.
Maður Valgerðar er Björn
Bjarnason, f. 7.september 1918 á
Mýrum í V-Húnavatnssýslu.
Hann starfaði lengst sem hafn-
arvörður í Hafnarfirði. Foreldrar
hans voru Bjarni Gunnlaugsson
Björnsson, bóndi á Mýrum, og
Áslaug Ásmundsdóttir. Valgerð-
ur og Björn hófu búskap árið
1944. Þau bjuggu lengst af á
Hellisgötu 25 í Hafnarfirði. Þau
áttu fimm börn. Þau eru 1) Björn,
f. 2. jan.1945, rafvirkjameistari í
Reykjavík, kona
hans er Ása Kristín
Jóhannsdóttir, f.
7.sept 1947 í
Reykjavík, þau eiga
eina dóttur, Áslaugu
Birnu. 2) Stefán
Björgvin, f. 25.júní
1946, verktaki í
Reykjavík, kona
hans er Hólmfríður
Ingvarsdóttir, f.
21.maí 1949, þau
eiga fjögur börn,
Valgerði Björgu,
Oddnýju Margréti,
Björgvin Helga og
Agnar Davíð. 3) Bjarni Gunnar, f.
4. júlí 1949, sjómaður í Hafnar-
firði, hann var giftur Erlu Magn-
úsdóttur og eiga þau saman þrjá
syni, Björn, Júlíus og Eið Gunn-
ar. Bjarni Gunnar er í sambúð
með Guðrúnu Ingólfsdóttur, f. 28.
nóv. 1971, og eiga þau einn son,
Ingólf Gunnar. 4) Óskar, f. 18.
okt. 1955, hann lést af slysförum
2. apríl 1982. Kona hans var Ás-
dís Sigurðardóttir, f. 5. apríl
1956. Börn þeirra eru Sólveig
Ósk og Óskar Björn. 5) Hólmfríð-
ur Steinunn, f. 10. júlí 1958, þjónn
í Hafnarfirði, eiginmaður hennar
er Jose Antonio R. Gonzalez, þau
eiga saman einn son, Reyni
Pablo. Áður átti Hólmfríður dótt-
urina Andreu. Barnabarnabörn
Valgerðar eru orðin níu.
Valgerður verður jarðsungin
frá Hafnarfjarðarkirkju á morg-
un, mánudaginn 15. janúar, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku Valgerður. Ég var ekki sér-
lega brött í fyrsta sinn þegar ég kom
inn á heimili ykkar Björns snemma
árs 1977, en þar sem við vorum nú
báðar Mývetningar að uppruna var
léttara að spjalla. Smátt og smátt
kynntist ég svo þér og fjölskyldunni
betur. Þú hafðir átt við erfið veikindi
að stríða og varst enn að berjast. Í
fyrstu átti ég erfitt með að skilja þig
og það sem að þér var, en með tím-
anum kom það. Ég man hvað þú varst
stolt og góð amma þegar við Óskar
heitinn komum með Sólveigu okkar
nýfædda til þín og þú horfðir í augu
hennar og sást ýmislegt þar sem við
ekki sáum. Svo fluttum við norður á
Húsavík og þú komst í heimsókn. Við
fórum saman eitt kvöldið til Einars á
Einarsstöðum. Það var svo notalegt
og við spjölluðum mikið saman á eftir.
Svo kom sorgin í lífi okkar, Óskar
sonur þinn, maðurinn minn, fórst í
mótorhjólaslysi. Þú varst þá á sjúkra-
stofnun og ég fór til þín með Bjössa
mági til þess að segja þér fréttirnar.
Það var erfitt en þú stóðst þig vel. Ég
man í rauninni fátt frá jarðarför Ósk-
ars, bara hvítri kistunni og ykkur
mömmu sitjandi við hlið mér. Ég
brast í mikinn grát þegar presturinn
nefndi að ég væri ófrísk og þá lagðir
þú handlegginn utan um mig á þann
blíðasta og ljúfasta máta að ég skildi
að þarna mundi ég alltaf eiga var,
hvernig svo sem allt ylti í framtíðinni.
Mér lærðist frá þeim degi að elska þig
nákvæmlega eins og þú varst og í dag
tel ég það hafa verið mikinn þroska
fyrir mig að fá að kynnast þér og vera
tengdadóttir þín.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem
brast,
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Ben.)
Tíminn líður svo hratt, alltof hratt
að mér finnst stundum. Öll árin hef ég
notið þess að búa nálægt ykkur
Bjössa í Hafnarfirði og hafið þið
reynst mér og barnabörnunum ykkar
frábærlega. Nú síðustu árin varst þú
á Sólvangi og þar var vel um þig
hugsað. Mér fannst oft ótrúlegt hvað
þú varst hress og gast spjallað um
alla heima og geima þótt auðsætt
væri hversu illa þér leið og hvað þú
varst slæm, sérstaklega í höfðinu,
sem aldrei vildi vera kyrrt, eins og þú
sagðir oft. Þeir eru orðnir margir af-
komendurnir þínir og margt sem hef-
ur glatt þig síðustu árin, vonandi hef-
ur það bætt lítillega upp öll þau erfiðu
ár sem þú áttir þegar þú varst veik
með börnin þín ung og þú dvaldir á
sjúkrastofnunum og þau voru ýmist
ein með pabba sínum, eða í vist hjá
frændfólki, ég veit að efst í huga þín-
um var alltaf velferð barna þinna og
fjölskyldna þeirra. Þið Bjössi gerðuð
ykkar til að hjálpa okkur, aldrei vild-
uð þið neitt í staðinn, þið gerðuð ekki
kröfur á aðra, bara á ykkur sjálf. Mér
hefur þótt svo yndislegt að fylgjast
með því, árin þín á Sólvangi, hversu
vel Björn hugsar um þig. Eins lengi
og heilsa hans leyfði tók hann þig
heim um helgar og raunar löngu eftir
að hann hætti að vera fær um það.
Hann færði þér ávexti og súkkulaði,
allt til að styrkja þig og gleðja, hann
vissi allra manna best hvað var gott
fyrir þig.
Besta gjöfin sem þið fenguð þó var
þegar Fríða dóttir ykkar flutti heim
frá Spáni með eiginmann og son. Þá
lifnaði nú heldur yfir á Hellisgötu 25.
Fríða og Jose voru gjörsamlega
óþreytandi að sinna þér, heimsækja,
taka þig heim og gleðja þig á alla
lund. Einnig finnst mér nú að tíminn
hafi verið fljótari að líða fyrir Björn
með þau í húsinu hjá sér. Ég vona að
nærvera mín og barnanna minna hafi
glatt þig og gert þér lífið betra síð-
ustu árin, aldrei er nóg sagt en þó, ég
held að þú hafir verið tilbúin að fara.
Sólveig dóttir mín sagði við mig í dag
að sér hefði komið bros á vör þegar
hún hugsaði til þess að nú væri pabbi
ekki lengur einn uppi, amma væri
komin til hans. Ég vona svo sannar-
lega að svo sé, ég veit að það er margt
sem þið þurfið að ræða. Sólveig Ósk
og Óskar Björn þakka þér amma fyr-
ir allt gott á liðnum árum. Ég lýk
þessu svo með fyrsta erindinu úr Út-
fararsöng eftir sveitunga þinn Sigurð
Jónsson frá Arnarvatni:
Yndislega ættarjörð,
ástarkveðju heyr þú mína,
þakkarklökka, kveðjugjörð,
Kveð ég líf þitt, móðir jörð!
Móðir, bæði mild og hörð,
mig þú tak í arma þína.
Yndislega ættarjörð,
ástarkveðju heyr þú mína.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín tengdadóttir,
Ásdís Sigurðardóttir.
Systir mín góð. Nú þegar leiðir
okkar hafa skilist langar mig að minn-
ast þín og samverustunda okkar í ör-
fáum orðum. Sérstaklega minnist ég
æskuáranna í leik og starfi á bæ for-
eldra okkar, Garði í Mývatnssveit.
Vala systir mín var sex árum eldri en
ég. Því var ætlast til þess að hún
gætti mín. Hætturnar voru margar
og leyndust víða, holur, gjótur, hver-
ir, hólar, vatn og gjár. Sveitin öll var
leikvöllur okkar systranna. Við mátt-
um fara í bát út á vatnið, þar sem það
var stætt og æfa okkur í róðri. Það
fannst okkur mikil skemmtun, sem
auk þess efldi sjálfstraustið. Síðar
þurftum við að stunda veiðiskap með
bræðrum okkar og föður. Var þá ætl-
ast til þess að við gætum verið undir
árum, meðan þeir drógu netin og
veiðina um borð. Ekki var systir mín
gömul þegar í ljós kom að hún var
bókhneigð, vel gefin, eins og sagt var.
Vala hafði mikla löngun að halda til
framhaldsnáms. Ekki voru þó efni til
af litlu búi að kosta hana til langskóla-
náms og varð hún að láta sér nægja
lestur góðra bóka. Í Mývatnssveit var
gott bókasafn, sem hún notaði óspart.
Föðuramma okkar var á heimilinu á
uppvaxtarárum okkar. Hún las mikið
og sat við skriftir meðan hún hafði
heilsu til. Þegar heilsa hennar þvarr
sat Vala við rúm hennar, skrifaði upp
fyrir hana bæði fróðleik og sendibréf.
Bréfin voru oft ætluð frændfólki og
vinum, sem flust höfðu til Vestur-
heims, eins og amma orðaði það. Vala
hélt til höfuðstaðarins í atvinnuleit
upp úr 1940 eins og títt var meðal
ungs fólks á þessum tíma. Í Reykja-
vík vann hún ýmis störf og þar kynnt-
ist hún eftirlifandi eiginmanni sínum,
Birni Bjarnasyni, ættuðum úr Húna-
vatnssýslu. Þau hófu búskap á
Reykjavíkursvæðinu en fluttu síðar
til Hafnarfjarðar. Þar hafa þau starf-
að og unað sér vel.
Valgerður og Björn eignuðust
fimm börn, öll vel gefin og dugleg.
Þau urðu fyrir þeirru miklu sorg að
missa Óskar son sinn af slysförum.
Síðustu átta ár hefur Vala dvalist á
Sólvangi í Hafnarfirði, þeim góða
stað. Þar var hugsað vel um systur
mína. Um leið og ég þakka Birni mági
mínum sérstaklega fyrir umhyggju
hans, fórnfýsi og kærleika, sem hann
ávallt sýndi henni á þessum erfiða
tíma, vottum við hjónin honum og
fjölskyldu hans innilega samúð okkar.
Guðbjörg Björgvinsdóttir.
Mig langar að minnast mágkonu
minnar, Valgerðar Björgvinsdóttur, í
nokkrum orðum. Það er skrítið að
horfa aftur í tímann og minnast þess
að hálf öld er liðin síðan við hittumst
fyrst. Ég var þá trúlofuð Sigurði
bróður hennar. Hún og fjölskylda
hennar bjuggu þá á Geithálsi við Suð-
urlandsveg. Þau hjónin höfðu þá eign-
ast þrjá syni. Seinna eignuðust þau
fjórða soninn Óskar, sem dó af slys-
förum ungur maður, frá konu og
tveimur börnum. Síðast eignuðust
þau dótturina Hólmfríði Steinunni
sem nú býr í húsi foreldra sinna í
Hafnarfirði ásamt manni sínum og
syni.
Þegar ég kynntist Valgerði fann ég
fljótt að þar fór góð kona sem lét sér
annt um aðra og urðum við góðir vinir
og samgangur mikill milli heimilanna.
Svo fluttum við bróðir hennar austur í
Neistastaði í Flóa vorið 1955. Björn,
elsti sonur Völu og Björns, var hjá
okkur snúningastrákur fyrsta sumar-
ið. Síðan tók Stefán Bjögvin við og var
í mörg sumur og síðast Bjarni Gunn-
ar. Yngri börnin tvö komu í heim-
sóknir með mömmu sinni. Hún hjálp-
aði mér oft þegar ég þurfti á að halda
og hún hugsaði um heimilið þegar ég
átti tvö síðustu börnin.
Það var alltaf tilhlökkunarefni fyrir
eldri krakkana þegar Vala frænka
kom. Þá komu líka Óskar og Fríða og
þau gátu leikið sér saman. En það var
ekki síður gott að fá Völukleinur, kök-
ur og brauð. „Nú fáum við Völu-
kleinur,“ sögðu krakkarnir og ánægj-
an leyndi sér ekki. Vala hafði yndi af
börnum og var sérstaklega barngóð.
Þess fengu yngstu börnin mín tvö
sérstaklega að njóta. Á kvöldin þvoði
hún þeim og háttaði og sagði þeim
sögur á meðan þau voru að sofna.
Sérstaklega þótti þeim gaman að
heyra hana segja sögur af pabba
þeirra þegar hann var lítill. Hún
kenndi þeim líka að brjóta saman föt-
in sín og leggja þau á stól þegar þau
háttuðu. Eldri dæturnar vildu alltaf
vera í útiverkunum, en Vala kenndi
Guggu, yngstu dóttur minni, að taka
til, sópa gólf og þurrka af. Hún gerði
hana ábyrga fyrir stofunni og Gugga
var því ekkert hrifin af því að eldri
systkinin væru að borða poppkorn
inni í stofunni og missa það niður. En
Vala kunni líka ráð við því og kenndi
þeim að geyma poppskálina í eldhús-
inu og hver og einn fékk sér í glas og
fór með það inn í stofu og nú fór ekk-
ert niður.
Já, börnin mín eiga svo sannarlega
góðar minningar um hana Völu
frænku sína.
Nú er lokið ævidögum þessarar
yndislegu góðu konu. Hún hafði átt
við langvarandi veikindi að stríða og
síðustu árin var hún á Sólvangi í
Hafnarfirði.
Blessuð sé minning Valgerðar
Björgvinsdóttur.
Við hjónin og börn okkar vottum
manni hennar og börnum innilega
samúð okkar.
Margrét Björnsdóttir.
VALGERÐUR
BJÖRGVINSDÓTTIR