Morgunblaðið - 24.03.2001, Blaðsíða 16

16 C LAUGARDAGUR 24. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
FERMINGARTÍSKAN
STELPULEGIR blúndukjólar og
bómullarkjólar með buxum eru vin-
sælustu fötin á fermingarstúlkuna
þetta árið,“ segir Rannveig Ólafs-
dóttir, verslunarstjóri í 17 við
Laugaveg. Báðir kjólarnir eru erma-
lausir og með svipuðu sniði og segir
Rannveig fermingartískuna svolítið
„pæjulega“, en þó ekki um of. „Þær
eru að sumu leyti fullorðnar, en ekki
algerlega. Þessi tíska gerir þær fín-
ar, en litlar og sætar á sama tíma,“
segir hún.
Umræddir kjólar eru ekki flegnir
og ná niður fyrir hné og segir Rann-
veig jafnframt boðið upp á sérsaum-
uð föt fyrir þá sem þurfa, til þess að
gera öllum stærðum jafn hátt undir
höfði.
Auk kjólanna eru á boðstólum
buxnadragtir, en njóta þær sýnu
minni hylli, að sögn. „Þær eru meira
fyrir þær sem ekki vilja vera í kjól,
svo þær hafi eitthvað annað að
velja,“ segir hún.
„„Beige“-litt er mjög vinsælt um
þessar mundir,“ segir Rannveig enn-
fremur, sem og hvítt og þá aðallega
hvítir kjólar og buxur við. Aðrir vin-
sælir litir eru fjólublátt, ljósbleikt og
blátt. Sokkabuxur við kjólana eru
frekar þykkar, bleikar, bláar, hvítar,
og „off-white“ og margar stelpur
velja sér loðkraga úr kanínuskinni
með blúndukjólunum.
Vinsælustu skórnir eru opnir, að
hennar sögn, þótt eitthvað sé um að
stelpurnar velji sér stígvél upp á
miðjan kálfa við buxnadressin.
Þríhneppt, aðsniðin
og beinar buxur
Herrarnir eru aðallega í jakkaföt-
um eins og svo oft áður og segir Sölvi
Snær Magnússon innkaupastjóri að
þau séu nánast að verða jafn vönduð
og sams konar föt fyrir þá eldri.
„Bæði efni og snið eru að verða í
samræmi við 1. flokks framleiðslu,“
segir hann.
Jakkaföt augnabliksins eru úr ull-
arefni, þríhneppt, aðsniðin, með
beinum buxum og segir Sölvi helstu
litina svart, grátt og hermanna-
grænt. Skyrturnar eru ljósgráar og
„beige“-litar og með þeim velja
fermingarherrarnir lillablá, ljósblá,
gul og jafnvel bleik bindi.
„Herratískan er að sumu leyti
íhaldssöm og óháðari tískusveiflum
en kventískan. Breytingarnar verða
helst í litum á skyrtum og bindum.
Ungu mennirnir virðast alveg
ófeimnir við að velja þessa nýju liti
og setja hvorki út á lillablá eða bleik
bindi,“ segir hann.
„Eitthvað er líka um að ferming-
ardrengirnir vilji íslenska búning-
inn, sem einnig er hægt að fá, þótt
jakkafötin séu langvinsælust,“ segir
Sölvi Snær að endingu.
Morgunblaðið/Þorkell
Blúndukjóll, jakkaföt og buxnadragt á fermingarbörnin.
Blúndukjólar, bleik herra-
bindi og kanínuskinn
Blúndukjólar, bómullarkjólar með buxum og hefð-
bundin jakkaföt eru vinsælustu fermingarfötin hjá
17 við Laugaveg, segja Rannveig Ólafsdóttir og
Sölvi Snær Magnússon.
ÞJÓÐHÁTTADEILD Þjóðminjasafns
geymir fjölda frásagna af lifn-
aðarháttum á fyrri tíð. Hér er lýsing
heimildarmanns, sem fæddist árið
1892 í Borgarfjarðasýslu, á ferm-
ingardegi sínum.
„Við vorum níu sem fermdumst
saman. Ég var fermd í Saurbæj-
arkirkju ... Ég átti góða frænku sem
bjó í Reykjavík. Hún gaf mér ferm-
ingarkjól. Hann var hvítur og af-
skaplega fallegur. Mamma var búin
að vinna í eftirfermingarkjól handa
mér. Hann gerði hún bara heima og
lét síðan lita og pressa í Reykjavík
og þetta var reglulega fallegur
kjóll. Svo var ég búin að fá peysu-
fötin líka svo það vantaði ekki föt-
in. Ég fékk fallega svuntu og slifsi
og nælu. Ég átti samt enga skó.
Frænka mín átti pena svarta skó og
ég var í þeim.
Hárið lagt með bréfi
Ég var í hvíta kjólnum í kirkjunni.
Þessi frænka mín kom heim nokk-
uð fyrir ferminguna. Ég var með
þykkt og mikið sítt hár en slétt.
Kvöldið fyrir ferminguna tætti hún
sundur bréf og sneri saman, bleytti
á mér hárið og vafði upp á bréfið.
Svo tók hún þetta af mér morg-
uninn eftir áður en farið var í kirkj-
una og þá var ég komin með þetta
flotta hár. Það var allt orðið fallegar
krullur og þegar var verið að drekka
kaffi á prestsetrinu eftir messuna
fór fólkið að tala um það hvað ég
væri mikið fín og hárið á mér flott.
Það voru engir fermingarkyrtlar,
við vorum bara í okkar fötum. Það
voru margar stúlkur sem voru bara
á peysufötum, þá voru þær búnar
að fá peysuföt fyrir ferminguna.
Eftir að búið var að ferma mig var
kjóllinn minn lánaður. Ég veit ekki
hvað það voru margar stúlkur sem
fengu hann lánaðan, hann var bara
alltaf í láni. Það var svo lítið um
hvíta fermingarkjóla þá. Við fórum
ríðandi að Saurbæ og áður en farið
var í kirkjuna þurftu allir að hafa
fataskipti. Síðan þegar komið var
heim voru einhverjar kökur og
súkkulaði og kaffi. Mamma var bú-
in að baka, það var jólakaka,
pönnukökur og kleinur. Það var
bara heimafólkið, það var engum
boðið. Ég fékk heilan söðul í ferm-
ingargjöf. Maður fór allt ríðandi á
þessum tíma. Svo fékk ég brjóstnál
og armband og svo voru fötin sem
ég fékk náttúrlega fermingargjafir
líka. Það fengu alls ekki allir ferm-
ingargjafir.“
Náði hinum fermingar-
börnunum bara í öxl
„Ég var voðalega lítil og það var
fermt að hausti og við vorum bara
fjögur sem fermdumst. Þá var ég
flutt í Borgarnes og ég fermdist að
Borg. Og þau voru svo stór hin sem
voru með mér, ég náði þeim bara í
öxl. Það sem mér er nú minn-
isstæðast er það að það var búið að
kaupa á mig svarta lakkskó og ég
var í hvítum bróderuðum kjól, systir
mín sem var fjórum árum eldri var
nýbúin að kaupa sér hvíta striga-
skó með háum hælum.
Ég vildi vera í þeim til að hækka
mig upp. Svo tróð ég blöðum fram í
tærnar til þess að þeir tylldu á mér.
Og á þessu hlammaðist ég upp að
altarinu. Í veislunni voru nánustu
ættingjar og boðið var upp á kaffi
og kökur.“
Úr frásögn heimildarmanns þjóð-
háttadeildar, sem fæddist árið
1907 í Mýrasýslu.
Átti enga skó
Fermingar í byrjun síðustu aldar
Peysuföt voru algeng við fermingar
fyrir 100 árum. Ferming á Þingvöll-
um árið 1994.