Morgunblaðið - 26.07.2001, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. JÚLÍ 2001 35
makar og börn, missir ykkar er mik-
ill en minningin um góðan mann lifir
áfram í hjarta okkar.
Þín mágkona,
Kristín og fjölskylda.
Vinur minn Gísli Valtýsson, vél-
stjóri, Flateyri, er látinn langt um
aldur fram. Við vorum samstarfs-
menn lungann úr starfsævi beggja.
Hann var einstakur í öllum sínum
störfum, nákvæmur og samvisku-
samur. Alla tíð var hann vakinn og
sofinn yfir verkefnum sínum og
raunar var gerhygli hans slík að
fáum verður jafnað þar við. Í ára-
tugasamskiptum sýndi hann mér
trúnað sem ég fæ aldrei launað, vin-
áttu sem ég mun alltaf þakka. Í dag
kveðjum við þennan góða dreng.
Hugur okkar Sigrúnar er hjá Öllu,
eiginkonu hans, sem var besti vinur
hans – hinn óaðskiljanlegi félagi. Við
sendum henni, börnum þeirra og
barnabörnum okkar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Einar Oddur Kristjánsson,
Sólbakka, Flateyri.
Hann Gísli hennar Öllu er allur.
Mér er það nánast um megn að
koma orðum á blað til minningar um
Gísla Valtýsson, vin minn og félaga.
Kynni okkar hófust þegar ég var á
barnsaldri, en vinátta okkar byrjaði
árið 1983, þegar ég var ráðinn til
skrifstofustarfa hjá Hjálmi hf. á
Flateyri. Gísli, sem þá var kominn í
land af togaranum Gylli, hafði um-
sjón með tækjum og búnaði til fisk-
vinnslunnar. Hann hafði yfirumsjón
með Baadervélum fyrirtækisins og
fjölmörgu öðru. Ég hafði ekki fylgst
lengi með honum þegar ég tók eftir
því hversu nákvæmur hann var til
verka. Ég leyfði mér að gera góðlát-
legt grín að þessu með því að segja
við hann að ég hafi þekkt mann sem
hafi verið svo nákvæmur að hann
hafi verið uppnefndur með því að
kenna hann við millimetra, en það
dygði engan veginn gagnvart hon-
um, ég yrði að kalla hann „Gísla
mikrómeter“. Það var einfaldlega
þannig hjá Gísla, að það var aldrei
um að ræða neitt hálfkák í hans lífi.
Það var ekki svo að Gísli sinnti að-
eins stillingu og umsjón vélanna.
Hann var góður stærðfræðingur og
vissi betur en margur annar í kring-
um hann, hversu miklu máli skipti að
fylgjast með afköstum og nýtingu
véla og ekki síður starfsmanna.
Hann safnaði því mjög mikilvægum
upplýsingum í vinnsluferlinu og þeg-
ar hann sá að nýting eða afköst voru
ekki í lagi, var hann fljótur til að lag-
færa hlutina eða að láta vita af því að
grípa þyrfti til aðgerða og var hund-
óánægður ef ekki var gripið til að-
gerða til lagfæringa.
Það kemur engum manni á óvart
sem Gísla umgekkst, að hann sinnti
starfi sínu af alúð. Hann hafði litlar
áhyggjur af hælbítum, sem á eftir
honum gengu, en gerði sér grein fyr-
ir þeim og lét mjög gjarnan vel valin
orð falla til þess að gefa þeim hinum
sömu grein fyrir þegar honum var
misboðið. Húsbóndahollusta var
ekki orð sem hann notaði en það var
hins vegar hugtak, sem ég held að
fáir menn sem ég hef unnið með, hafi
tileinkað sér af meiri alúð. Reyndar
var þessi hollusta hans svo mikil, að
á meðan ég var yfirmaður hans,
ræddi ég nokkrum sinnum við hann
um nauðsyn þess að hann stytti sinn
vinnutíma, sinnti sjálfum sér og eig-
inkonu sinni meira en hann gerði.
Hann átti hins vegar ákaflega erfitt
með að koma sér frá vinnunni, sem
síðan leiddi til þess að bakveikindi
Gísla ágerðust með árunum og svo
var komið sl. vetur að hann gat með
engu móti sinnt starfi sínu lengur
eins og hann vildi og ákvað því að
hætta hjá frystihúsinu, sem nú heitir
Fiskvinnslan Kambur ehf. Ég veit að
það tók hann sárt að þurfa að hætta
störfum, en um leið líka ákveðinn
léttir, enda taldi hann að á haust-
mánuðum yrði hann búinn að ná sér
það vel, að hann gæti farið að starfa
við léttari störf og verið meira með
elskaðri eiginkonu sinni og börnum.
Gulla konan mín hefur verið þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að starfa með
Gísla í Kiwanisklúbbnum Þorfinni,
en ég ekki, hins vegar man ég þá
stund eins og gerst hafi í gær þegar
klúbburinn var stofnaður og hann
bað mig um að ávarpa stofnfundinn
sem oddviti sveitarfélagsins. Mér
urðu á þau hræðilegu mistök að
ávarpa viðstadda virðulega gesti
móðurklúbbsins og aðra Kiwanis-
félaga víða að og stofnfélagana með
orðunum „Ágætu Lionsmenn!“ Oft
höfum við minnst þessa atburðar og
hlegið að honum. Gísli, Alla og Kiw-
anisklúbburinn Þorfinnur voru óað-
skiljanleg og að öðrum ólöstuðum þá
hygg ég að meira Kiwanisfólk sé og
hafi verið erfitt að finna.
Við höfðum nú í allt vor verið að
vinna að því að hittast í Færeyjum á
umdæmisþingi Kiwanishreyfingar-
innar á Íslandi og Færeyjum. Því
miður verður ekkert af því en við
eigum hins vegar ógleymanlegar
minningar úr fjölmörgum sameigin-
legum ferðum á liðnum árum, til
þess að ylja okkur við.
Ég hreinlega get ekki farið frá
þessum fátæklegu orðum mínum án
þess að minnast þess að stríðinn var
Gísli – stundum með eindæmum. Að
gera Söllu og ýmsum öðrum sam-
starfsmönnun, en ekki síður ást-
kærri eiginkonu og starfsmönnum
póstsins, bilt við og að færa bíla úr
stað ef við vorum svo ógætin að
skilja eftir lyklana í svissinum –
þetta og miklu meira til kemur fram
í hugann þegar litið er til baka.
Þegar Gísli fór í gönguferð nú fyr-
ir örfáum misserum undir minni
leiðsögn, tjáði hann mér að með því
ætlaði hann sér að hefja nýjan kafla í
lífi sínu, kafla sem augljóslega átti að
leiða til fjölgunar samverustunda
þeirra ástkæru hjóna, en nú hefur
himnasmiðurinn kallað og Gísli horf-
ið til hins eilífa austurs langt um ald-
ur fram. Virðing og elska milli Gísla
og Öllu var einstök, engum leyndist
sá sannleikur. Á þeim erfiðu stund-
um sem liðnar eru frá andláti Gísla
hefur samstaða og ástúð barna
þeirra hjóna verið öðru sterkara. Vil
ég fyrir mína hönd, eiginkonu minn-
ar og sona, og samstarfsfólks í
Sparisjóði Vestfirðinga votta þeim
og skyldfólki Gísla okkar dýpstu
samúð. Megi minning um góðan
dreng lifa.
Eiríkur Finnur Greipsson.
Ég veit þú fékkst engu, vinur, ráðið um
það,
en vissulega hefði það komið sér betur,
að lát þitt hefði ekki borið svo bráðan að.
Við bjuggumst við að hitta þig oft í vetur.
Og nú var um seinan að sýna þér allt það
traust,
sem samferðafólki þínu hingað til láðist
að votta þér. Það virtist svo ástæðulaust
að vera að slíku fyrst daglega til þín náðist.
(Tómas Guðmundsson.)
Kæri vinur Gísli, mikill er hverf-
ulleikinn í þessum heimi, á örskots-
stundu ert þú, þessi stóri og stæði-
legi maður, horfinn af sjónarsviðinu.
Hvern hefði órað fyrir þessu, er við
fyrir stuttu, sátum hjá Möggu og
Bóbó yfir yndislegum kvöldverði, öll
6 saman kát og hress og ákváðum að
heimsækja ykkur Öllu á næstunni.
Svo var það bjartan sumardag
þegar þið Alla komuð í kaffiboð til
okkar Hreiðard, það var yndisleg
stund, þið ljómuðuð bæði af lífsgleði
og hamingju, þið voruð að fara að
halda brúðkaup sonarins. Við gleym-
um aldrei kveðjustundinni, þínu
þétta og hlýja faðmlagi, elsku Gísli.
Okkar kynni voru ekki löng, í ár-
um talið, við hittumst fyrst í Albír á
Spáni fyrir fjórum árum þrenn hjón
og vorum saman þrisvar sinnum,
með okkur tókst mikil og góð vin-
átta, sem aldrei bar skugga á.
Elsku hjartans Alla mín, Guð gefi
þér allan sinn styrk og kraft sem
hægt er, í þessum mikla harmi þín-
um og hughreysti börnin ykkar og
þeirra fjölskyldur.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson.)
Guðbjörg og Hreiðar,
Margrét og Arnar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm
stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
„Já, ekki er þetta nú eins og við
höfðum ætlað það, frændi,“ sagðir
þú við mig eftir að þú hafðir skyndi-
lega veikst. Og víst er það satt að á
þessu áttum við ekki von. Reiði,
sorg og vanmáttarkennd brutust
um allar í einu. Þú varst jú yngstur
systkinanna frá Hlíðarenda og
hafðir svo margoft talað um það að
fá að styðja við bak ættingjanna
þegar þeirra tími kæmi. En það átti
nú ekki að verða.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Bernskuminningar mínar tengj-
ast þér mjög snemma, hvort heldur
var heima á Austurvegi, uppi á
Hlíðarenda, í Sundstrætinu, á Hlíð-
arveginum eða í bílskúrnum. Kvöld-
in, að afloknum erfiðum vinnudegi,
þegar þú eftir matinn lagðir þig á
stofugólfið og lítill drengur lagðist
þér við hlið og fjölskyldan hlustaði
saman á leikrit eða annað skemmti-
efni í útvarpinu. Eða þegar við púk-
arnir vorum að „aðstoða“ þig við
vélaviðgerðir uppi í bílskúr. Að ég
tali nú ekki um hvað þú tókst það
nærri þér að ég skyldi klemmast á
fingri við að hjálpa þér við að setja
stein fyrir bílinn hans Andrésar svo
að hann rynni nú ekki niður Urða-
vegsbrekkuna.
Eftir að þú fluttir frá Ísafirði
urðu samverustundirnar stopulli
um tíma, en það átti eftir að breyt-
ast. Undanfarin tíu til tólf ár hafa
þessi tengsl endurnýjast og vaxið.
Þú varðst jafn mikill aufúsugestur
hjá mér, Höllu og börnunum eins og
forðum á Austurveginum hjá for-
eldrum mínum. Og síðan bættist
hún Helga við þegar þið hittust aft-
ur og hófuð að búa saman.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Það er sárt að þurfa að kveðja þig
svo skjótt, en þú hefðir ekki viljað
hafa það öðruvísi úr því sem komið
var. Ósjálfbjarga, upp á aðstoð ann-
arra kominn, það var eitur í þínum
beinum og tilhugsunina þoldir þú
ekki. En mikið var það nú samt gott
fyrir mig að mega dvelja hjá þér
stund og stund, finna hlýtt hand-
takið eða bara þegja saman eins og
við gerðum stundum áður. Alltaf
hafðir þú reynst foreldrum mínum
góður vinur og bróðir. Systkinum
mínum reyndist þú ljúfur frændi í
þeirra veikindum og sorg. Þessar
okkar síðustu samverustundir gáfu
mér tækifæri á að þakka þér.
Elsku Helga mín. Þakka þér fyrir
að hafa verið stoð hans og stytta á
þessum erfiðu tímum. Vissulega
urðu árin ykkar saman ekki eins
mörg og til stóð, en megi minningin
um ljúfan dreng ylja og hugga.
Elsku mamma mín. Guð gefi þér
og systkinum þínum styrk og æðru-
leysi er við kveðjum hann Valdimar.
Kveð ég þig nú, frændi sæll, og
VALDIMAR
SIGURBJÖRN
JÓNSSON
✝ Valdimar Sigur-björn Jónsson
fæddist á Ísafirði 31.
október 1928. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 15. júlí síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Vída-
línskirkju í Garðabæ
24. júlí.
Guðs friður þér fylgi.
Ég, Halla og börnin
þökkum þér samfylgd-
ina.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel
á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’
í friðarskaut.
(V. Briem.)
Þinn frændi,
Gunnar Pétur.
Góður Guð, mér líður vel,
mig ég þinni forsjón fel,
á mér, Guð minn, hafðu gætur,
annast þú mig daga og nætur.
Vertu öllum skjól og vörn.
Blessa, Faðir, öll þín börn.
( H.T.)
Sár kveðjustund er runnin upp.
Valdi frændi, eins og við kölluðum
hann Valdimar alla tíð, er horfinn
eftir mjög stutta og sára sjúkra-
legu. Enginn okkar gat almennilega
áttað sig á hversu hratt þetta gekk
hjá honum, aðeins sex vikur.
Við mæðgurnar hittum Valda og
Helgu hress og kát í Kringlunni
fimmtudaginn fyrir hvítasunnu.
Valdi rjóður og sællegur í útliti, að-
eins fjórum dögum síðar kom fyrsta
áfallið. Við mæðgurnar biðum og
leyfðum Valda að átta sig, vildum
ekki gera ónæði með heimsókn
strax, en hugurinn var hlýr til hans.
Engin varð heimsóknin, allt gekk
þetta svo hratt og ekkert hægt að
gera til hjálpar. Ég fékk þó tæki-
færi síðustu dagana til að líta til
hans og færa honum kveðju frá
Margréti Önnu, sem allt frá barns-
aldri þótti svo sérstaklega vænt um
þennan frænda sinn.Valdi var sem
klettur og engin óþarfa væmni var
höfð við hann. Þessi litla frænka
faðmaði hann alltaf og sagði eitt-
hvað fallegt og maður sá brosið
fæðast hjá honum. „Hann Valdi er
svo góður maður,“ sagði hún alltaf.
Þegar Helga kom til sögunnar varð
hún svo ánægð að hann hefði hana
til að deila lífinu með.
Mínar fyrstu minningar eru frá
barnæsku. Fallegt sumarkvöld í
júní og við krakkarnir úti í „Kanó“ í
útilegumannaleik að venju. Við
sjáum ungan mann ganga eftir göt-
unni rétt hjá. Þetta var hann Valdi
frændi að koma í heimsókn til
mömmu og pabba í Kópavoginn.
Mamma sat við saumavélina að
sauma kjóla í stíl á mig og hana.
Mikið fannst mér þetta eftir-
minnilegt kvöld. Valdi kom ekki
tómhentur í heimsókn. Hann hafði
alltaf eitthvað meðferðis til að
gleðja okkur og í þetta sinn var það
Síríus-rjómasúkkulaði og við mátt-
um eiga það allt. Okkur fannst það
rausnarlegt og það gladdi okkur
krakkana mikið. Það þurfti ekki
mikið til að kveikja bros og hlýju.
Okkar börn hafa sömu sögu að
segja, hann Valdi átti alltaf eitt-
hvert góðgæti að bjóða okkur.
Þessari hugulsemi og hlýju höf-
um við svo oft orðið vitni að í tímans
rás. Hann fylgdist vel með gangi
mála hjá okkur öllum, þó ekki bæri
mikið á því. Hann var hluti af okkur
og mikið samband var alla tíð við
foreldra okkar, sem nú horfa á eftir
vini og bróður.
Valdi hafði skoðanir á flestum
málum og var afdráttarlaus ef svo
bar undir, ekki var nein háreysti
þar á ferð. Góðvild hans og hlýja er
það sem situr í minningunni. Far þú
í friði, Valdi frændi. Megi góður
Guð veita þér blessun sína.
Kæru systur, á unga aldri tengd-
ust þið nánum böndum við erfiðan
móðurmissi og þessi tengsl hafa
okkur börnunum ykkar verið ljós
alla tíð. Ykkur, bræðrum ykkar og
venslafólki öllu vottum við samúð
okkar. Kæra Helga, við biðjum góð-
an Guð að styrkja þig í þínum missi.
Ég trúi á þig, Drottinn, og treysti þínum
vilja,
þó aldrei mér auðnist að sjá þig né skilja.
Þó veit ég þú vakir og verndar mig og
mína.
Ég þakka þér, Drottinn, ást og umsjá
þína.
(H.T.)
Kveðja,
Þorgerður Ester, Anna, Jón
Grétar og fjölskyldur.
Við minnumst móðurbróður okk-
ar, Valdimars Sigurbjörns, sem nú
er genginn eftir skamma sjúkdóms-
legu. Hann ólst upp í stórum syst-
kinahópi á Hlíðarenda á Ísafirði,
yngstur tíu systkina. Aðeins sex ára
gamall missti hann móður sína, Þor-
gerði Kristjánsdóttur, og var það
mikið áfall fyrir þessa stóru fjöl-
skyldu. Faðir hans, Jón P. And-
résson, kvæntist aftur, systur Þor-
gerðar, Guðrúnu Margréti
Kristjánsdóttur, sem hélt heimili
fyrir þau systkinin á Hlíðarenda.
Að lokinni hefðbundinni skóla-
göngu vann Valdimar verkamanna-
störf og við búskap föður síns. Síðar
hóf hann nám í vélvirkjun í Vél-
smiðjunni Þór hf. á Ísafirði og við
Iðnskólann á Ísafirði og varð bæði
vélvirkja- og bifvélavirkjameistari.
Hann starfaði á Straumnesfjalli
þegar Bandaríkjamenn höfðu um-
svif þar og vann einnig sjálfstætt á
Ísafirði þar til hann flutti suður.
Hann bjó í Kópavogi í mörg ár og á
þeim tíma var Brynhildur Jónas-
dóttir ljósmóðir frá Sléttu í Sléttu-
hreppi í Norður-Ísafjarðarsýslu
góð vinkona hans. Hún lést árið
1993 og reyndist Valdimar henni af-
ar vel.
Seinni árin var hann búsettur í
Garðabæ, þar sem við höfum notið
gestrisni hans og Helgu Alberts-
dóttur sambýliskonu hans og
ánægjulegra samverustunda.
Valdimar starfaði sem verkstjóri
hjá Íslenskum aðalverktökum á
Keflavíkurflugvelli þar til hann lét
af störfum fyrir nokkrum árum
vegna aldurs.
Valdimar var söngelskur eins og
systkini hans öll og söng með Karla-
kór Ísafjarðar þegar hann bjó á Ísa-
firði. Þau systkinin tóku oft lagið á
kvistinum heima á Hlíðarenda og
við aðrar samverustundir stórfjöl-
skyldunnar og þar lærðum við af
þeim alla fallegu söngvana sem þau
kunnu. Valdimar var mikill Ísfirð-
ingur og hélt tryggð við heima-
byggð sína og heimsótti hana oft.
Við minnumst sumardaga með
stórfjölskyldunni á Fossum í Skut-
ulsfirði, þegar faðir Valdimars heyj-
aði þar. Einnig þegar Valdimar sem
ungur maður leyfði okkur frænd-
systkinunum að fara með sér í
stuttar ferðir á mótorhjólinu og svo
seinna í bíltúra út í Hnífsdal eða
Arnardal þegar sólin var að setjast
á kvöldin. Þá var gleði og söngurinn
ómaði.
Í faðmi fjalla blárra,
þar freyðir aldan köld,
í sölum hamra hárra
á huldan góða völd,
sem lætur blysin blika
um bládimm klettaskörð,
er kvöldsins geislar kvika
og kyssa Ísafjörð.
(Guðm. Guðm.)
Valdimar frændi okkar var vand-
virkur við sín verk, snyrtimenni og
traustur og góður maður. Við skyld-
fólkið frá Hlíðarenda kveðjum hann
með söknuði og þökkum honum
samfylgdina og biðjum Guð að
blessa minningu okkar kæra
frænda og vinar.
Helgu og fjölskyldu, systkinum
hans og öðrum ástvinum sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Garðar, Þorgerður, Ingi-
björg Steinunn, Guðmundur
Sigurbjörn, Tryggvi og
Þorgerður Arnórsdóttir.