Morgunblaðið - 23.11.2001, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. NÓVEMBER 2001 43
✝ Lárus Hjalti Ás-mundsson fædd-
ist í Reykjavík 16.
janúar 1981. Hann
lést af slysförum 17.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Dröfn Lárusdótt-
ir, f. 5. ágúst 1954, og
Ásmundur Einars-
son, f. 11. október
1956. Foreldrar
Drafnar eru Auður
Einarsdóttir, f. 18.
mars 1928, og Lárus
Jónasson, f. 5. desem-
ber 1933. Foreldrar
Ásmundar eru Unnur Ásmunds-
dóttir, f. 31. maí 1933, og Einar
Valdimarsson, f. 11. ágúst 1933.
Unnusta Lárusar Hjalta er Hildur
Brynjólfsdóttir, f. 25. október
1980. Foreldrar hennar eru Sig-
rún Víglundsdóttir,
f. 6. nóvember 1960,
og Brynjólfur Jóns-
son, f. 22. ágúst
1957.
Lárus Hjalti ólst
upp í Reykjavík og
gekk í Árbæjarskóla
til 10 ára aldurs en
síðan í Húsaskóla í
Grafarvogi. Hann
stundaði nám í
grunndeild rafiðna í
Iðnskólanum í
Reykjavík og vann
með námi hjá Heim-
ilistækjum hf. Hann
var radíóskáti og tók virkan þátt í
starfsemi Hjálparsveitar skáta í
Garðabæ.
Útför Lárusar Hjalta fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Maður missir margt en á alltaf
minningar.
Minningarnar fleyta manni áfram
í lífinu.
Fljúgðu, fljúgðu litli vængur.
Fljúgðu, þar sem englar syngja.
Fljúgðu burt, það er rétti tíminn.
Farðu nú, finndu ljósið.
(Fly e. Celine Dion.)
Hildur Brynjólfsdóttir.
Elsku Lalli, síðastliðinn föstudag
lagðir þú upp í ferð með félögum
þínum í Hjálparsveit skáta í Garða-
bæ með bros á vör, spenntur að tak-
ast á við þau verkefni sem fram-
undan voru, að æfa ykkur í að
takast á við íslenska náttúru í sinni
glæfralegustu og köldustu mynd.
En engan grunaði að þú yrðir óvænt
kallaður frá okkur í þá ferð sem að-
eins einu sinni er farin. Og á þann
stað sem við öll eigum eftir að hitt-
ast á seinna.
Í mínum huga er enginn vafi að
þú varst kallaður svo skyndilega frá
okkur vegna verkefna sem þurfti að
leysa með bros á vör og af þeim
áhuga og elju sem þú hafðir til að
bera.
Nei venjulegur maður fær ekki
skilið hvers vegna ungur og fallegur
maður sem á svo margt eftir að gera
hér á jörðu er hrifinn á brott til
himna og við sitjum eftir með minn-
ingarnar einar sem gera þó það sem
hægt er að gera fyrir innantóm
hjörtu okkar sem eftir sitjum, því
minningarnar um bros þitt og hlát-
ur, þína ótæmandi manngæsku og
þörf fyrir að hjálpa þeim sem bágt
áttu eða minna máttu sín á eftir að
ylja okkur um ókomin ár.
Kæri vinur og frændi, í mínum
huga varst þú nokkurs konar litli
bróðir minn. Tilfinningarnar og eft-
irvæntingin sem bærðust með mér
ellefu ára gömlum fyrir réttu tutt-
ugu og einu ári, þegar eldri bróðir
minn og unnusta hans áttu von á
barni og í framhaldi af því þegar þú
varst kominn í heiminn, bærast
kannski frekar á milli bræðra en
frænda svo sem afbrýðisemi og óbil-
andi trú á að ég væri sá sem væri
langbest til þess fallinn að ala þig
upp og siða.
Elsku vinur, þessar tilfinningar
mínar gera það að verkum að mér
hefur aldrei verið betur ljóst að eng-
inn veit hvað átt hefur fyrr en misst
hefur.
Elsku Ási, Dröfn, Hildur og fjöl-
skylda mín öll, leið okkar liggur um
dimman dal þar sem við verðum að
takast í hendur og feta okkur með
guði í átt að þeirri skímu sem við
mynni dalsins verður að sálarljósi
sem við getum yljað okkur við. Og
verðum að reyna að fylla það stóra
skarð sem þú skilur eftir, með hlýj-
um minningum um þig.
En ár og eilífð skilja okkur að og
enginn getur komið í þinn stað, þó
skal minning þín lifa á meðan lifi ég,
og ég þakka vil þá dýru gjöf að lífið
leit til mín og leiddi mig til þín.
Þinn frændi,
Einar Rúnar.
Elsku Lárus minn, enn eitt skarð
er hoggið svo nærri mér á svo stutt-
um tíma, ungur maður í blóma lífs-
ins horfinn á braut, hvernig á maður
að sætta sig við þetta.
Ég kom inn í fjölskylduna þína
þegar þú varst bara þriggja ára
snáði, krúttlegur og fjörugur, og
ofsalega er ég heppin að hafa fengið
að fylgjast með þér vaxa og dafna,
en þó allt of stutt, tuttugu ár eru
ekki langur tími því þú áttir eftir að
gera svo margt, en vegir Guðs eru
órannsakanlegir. Við verðum að
trúa því að þér sé ætlað annað hlut-
verk á stað þar sem við munum öll
hittast síðar. Allar þær góðu minn-
ingar sem ég á um þig verða vel
geymdar, elsku kallinn minn, far þú
í friði og Guð blessi þig.
Elsku Ási, Dröfn, Hildur og aðrir
ástvinir, missir okkar er mikill og
bið ég algóðan Guð að gefa okkur
styrk á þessari stundu.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Emma.
Elsku Lalli frændi, nú ert þú far-
inn frá okkur svo allt allt of fljótt og
við eigum svo erfitt með að sætta
okkur við það því þú varst bara 20
ára en við trúum því að Guð hafi
þurft að fá stóran góðan og dugleg-
an strák til að hjálpa sér á himn-
inum. Við erum svo heppnar að eiga
margar yndislegar minningar sem
verða geymdar í hjörtum okkar, þú
varst okkur svo góður elsku Lalli og
fyrir það viljum við þakka og þann
tíma sem við áttum með þér þó svo
að hann hafi verið allt of stuttur.
Guð veri með þér elsku Lalli.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þínar frænkur,
Berglind Ósk og Guðrún Ósk.
Kveðja frá Slysavarna-
félaginu Landsbjörg
Við hjá Slysavarnafélaginu
Landsbjörg viljum senda fjölskyldu
Lárusar Hjalta og félögum okkar í
Hjálparsveit skáta Garðabæ innileg-
ar samúðarkveðjur á þessum erfiðu
tímum.
Svo vinirnir hverfa! Vér vitum ei það
nær vegirnir skiljast í heim,
því stöndum vér hugsandi, er helið ber að
og horfum í alvíðan geim.
Nú megum við harmandi horfa eftir þér,
sem horfinn ert burtu af grund.
Þú horfinn og dáinn – hve aumlegt það er –
á æskunnar fegurstu stund.
Þú áttir að vaxa að þreki og þrótt
og þroskast þín andlegu blóm.
Vér bjuggumst síst við því, að skilja svo
skjótt,
– ei skaparans þekkjum við dóm.
Þig bróðir þinn kveður með kærleika nú
vér kveðjum þig hryggir í lund.
Þá brautina sömu, sem borinn ert þú
vér berumst að lítilli stund.
(Þ. G.)
Slysavarnafélagið Landsbjörg,
Jón Gunnarsson formaður.
Kveðja frá Hjálparsveit
skáta í Garðabæ
Æfingaferðir til fjalla eru mikil-
vægur hluti af þjálfun íslenskra
björgunarsveita en það var hinn af-
drifaríka dag 17. nóvember síðast-
liðinn að 17 manna hópur frá Hjálp-
arsveit skáta Garðabæ var við
æfingar á jökli. Æfingasvæðið var
hefðbundið, Gígjökull, falljökull sem
rennur úr Eyjafjallajökli. Í hópnum
voru jafnframt nýliðar sem nutu
leiðsagnar og reynslu þaulreyndra
björgunar- og fjallamanna. Slys
gera sjaldan boð á undan sér, og það
var á jöklinum sem félagi okkar
Lárus Hjalti Ásmundsson, ungur
maður í blóma lífsins, var svo
skyndilega hrifinn af braut úr þessu
lífi. Hvers vegna? er spurning sem
við félagar hans höfum spurt okkur
ítrekað nú á síðustu dögum. En
þeirri spurningu er ekki í mannlegu
valdi að svara.
Lárus Hjalti var í hópi þess unga
fólks sem miklar vonir voru bundn-
ar við í starfi Hjálparsveitarinnar í
Garðabæ. Hann tilheyrði hópi nýliða
sem í febrúar átti að ljúka 18 mán-
aða þjálfunartímabili og hafði Lárus
lokið öllum helstu námskeiðum með
láði. Það fór ekki framhjá neinum að
starfið í hjálparsveitinni átti hug
hans allan. Þá skipti ekki máli hvort
um var að ræða tímafrekar æfingar,
námskeið eða fjáraflanir. Ávallt var
Lárus fullur áhuga og viðmót hans
hið sama, glaðlegt og jákvætt. Þeg-
ar kom að meðhöndlun fjarskipta-
tækja í hjálparsveitinni var Lárus
Hjalti á heimavelli enda hafði fimm
ára starf hans með radíóskátum svo
sannarlega skilað árangri. Áhugi
hans á skyndihjálp leyndi sér heldur
ekki og hafði hann uppi mikil áform
um áframhaldandi menntun á því
sviði að afloknu nýliðatímabilinu.
Aldrei fyrr í 32 ára sögu Hjálpar-
sveitar skáta Garðabæ hafa félagar
sveitarinnar staðið frammi fyrir svo
miklu áfalli. En sveitin mun standa
þétt saman sem ein heild á þessari
erfiðu stundu og minnast góðs
drengs og félaga sem nú hefur verið
Guði falinn. Minningarnar munu í
framtíðinni verða okkur mikilsverð-
ur styrkur og hvatning til áfram-
haldandi starfa. Hugur okkar hjálp-
arsveitarmanna í Garðabæ er í dag
allur hjá fjölskyldu Lárusar Hjalta,
unnustu og vinum sem misst hafa
svo mikið. Þeim vottum við okkar
dýpstu samúð og hluttekningu, Guð
gefi þeim styrk á þessari sorgar-
stund. Minning um góðan dreng og
félaga mun lifa.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Fyrir hönd Hjálparsveitar skáta
Garðabæ,
Karl Rúnar Þórsson.
Þegar mér bárust þær skelfilegu
fréttir að Lárus okkar í tennisdeild-
inni hjá Fjölni hefði látist af slysför-
um á björgunarsveitaræfingu var
sem straumur færi um mig og upp
komu myndir úr minningunni hver
af annarri á ógnarhraða. Eitt
augnablik er sem tíminn standi í
stað og sú hugsun ein kemst að: Nei
ekki Lárus. Eftir þessa afneitun
leiða hugurinn og tilfinningarnar
mann að góðu verkunum hans og
ánægjulegu samverustundunum í
kringum tennisinn í Grafarvoginum.
Þegar hugsað er til baka má segja
að hjálparstarf Lárusar hafi þegar
hafist þegar hann var barn að aldri,
slík var hjálpsemi hans og vilji til að
leggja öðrum lið. Þær voru ófáar
stundirnar sem hann lagði á sig í
þágu tennisdeildarinnar, hvort sem
um var að ræða aðstoð við þjálfun,
fjáraflanir eða varðandi útivellina.
Oftar en ekki var hann búinn að
framkvæma það sem aðrir voru rétt
farnir að hugsa.
Hugmyndaflug hans og geta til að
finna lausnir á ýmsum vandamálum
voru í raun undraverð miðað við
ungan aldur hans. Finna varð lausn-
ir á mörgum málum er varðaði úti-
vellina í Dalhúsum. Hann var fljótur
að sjá samhengi flókinna þátta. Við
sem unnum með honum í tennis-
deildinni vissum að það sem hann
gerði fyrir deildina var ekki það
eina sem hann vann við. Hjálpsemi
hans og dugnaði deildum við með
öðrum og þá ekki síst foreldrum
hans, sem hann dáði og virti.
Við minnumst hins sanna hjálp-
arsveitarmanns með hlýhug og inni-
legu þakklæti fyrir ógleymanlegar
samverustundir.
Foreldrum, ættingjum, unnustu
og vinum vottum við okkar dýpstu
samúð.
Fyrir hönd tennisdeildar
Ungmennafélagsins Fjölnis,
Ólafur Oddsson.
Ég kynntist Lárusi sem nemanda
mínum í tennis fyrir 7 árum síðan.
Hann höfðaði fljótt til mín vegna
þess hversu hjálpsamur hann var –
sérstaklega fyrir mig þar sem ég
kunni litla íslensku og var með stór-
an hóp af krökkum að þjálfa. Hann
tók að sér að „þýða“ fyrir hina
krakkana og það gekk vel.Við urð-
um fljótt ágætis vinir á miðviku-
dags- og sunnudagsæfingum upp í
Fjölnishúsi og hann var allt í öllu
sem laut að tennis. Einu sinni ætlaði
tennisdeildin að fara í fjársöfnun og
þá var það Lárus, aðeins 16 ára,
sem fór í ákveðið fyrirtæki og út-
vegaði þannig þvottaefni sem deild-
in gat selt til að safna fé. Lárus fór í
stjórn tennisdeildar Fjölnis ári síðar
(örugglega yngsti stjórnarmeðlimur
Fjölnis) og vann sem „fram-
kvæmdastjóri“ tennissýningar í af-
mælishófi Ungmennafélagsins
Fjölnis. Lárus var mikil fram-
kvæmdamanneskja og var ólatur við
að gera hlutina. Hann vann sem að-
stoðartennisþjálfari í 2 ár og einn
dag sagði ég við hann að gaman
væri að fá „strandarbolta“ fyrir
yngstu krakkana til að efla sam-
hæfileika þeirra. Ekki vissi ég að
svona boltar væru til á Íslandi en
daginn eftir mætti Lárus með 15
strandarbolta sem hann hafði fengið
gefins hjá útibúi Íslandsbanka á
Höfða. Hann var einnig sérstaklega
góður með yngri krökkunum. Þegar
margra tveggja vikna sumarnám-
skeiðanna okkar lauk var það Lárus
sem hafði verið uppáhaldskennari
flestra vegna persónuleika hans sem
aldrei gleymist. Lárus minn, ég mun
sakna þín.
Raj Bonifacius.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Við vottum aðstandendum og vin-
um sem eiga um sárt að binda okkar
dýpstu samúð.
Lárusi þökkum við fyrir alla úti-
leikina og góðu stundirnar í gamla
daga.
Félagarnir úr götunni,
Guðrún, Þórey, Bergdís
og Sigfús.
Blessaður vertu Lalli minn, nú
skilst mér að þú sért kominn á betri
stað og, ef mér skjátlast ekki, búinn
að finna þér tölvu og farinn að leika
þér eins og þú varst duglegur við.
Eftir að hjálparsveitin kom inn í líf
þitt fann maður að þú varst kominn
í félagsskap þar sem þú skemmtir
þér vel. Við eigum margar góðar
minningar um okkar samverustund-
ir þar sem þú varst oftar en ekki
hrókur alls fagnaðar, oftast í mjög
góðu skapi og gast alltaf fengið
mann til að hlæja (við skulum ekk-
ert vera að minnast á ákveðna sum-
arbústaðaferð, söngur var í það
minnsta ekki þín sérgrein), en hvað
sem því líður skemmtum við okkur
alltaf vel öll fjögur. Við værum til
dæmis ekki saman núna ef ekki
hefðu til komið þú og Hildur og
munum við alltaf minnast þess í
hjarta okkar. Vertu sæll kæri vinur,
þú varst alltaf til staðar ef þörf var á
og alltaf fyrstur til að rétta fram
hjálparhönd en fyrst og fremst
varstu einn allra besti vinur okkar.
Ási og Dröfn, við vottum ykkur
okkar dýpstu og innilegustu samúð
og viljum að þið vitið að við erum
alltaf bara símtal í burtu. Hildur
okkar, þú varst ljósið í lífi Lalla og
það má víst með sanni segja að án
þín hefði Lalli varla verið nema hálf-
ur maður, því eftir að hann kynntist
þér varð mikil breyting í fasi hans
þar sem hann varð lífsglaðari með
degi hverjum sem þið voruð saman.
Haltu fast í minningarnar sem þið
eigið tvö saman því að þær verða
aldrei nokkurn tímann metnar til
fjár né teknar frá þér.
Gakktu með Guð í hjarta þér,
horfðu fram á veginn.
Þá mun gæfan fylgja þér,
líka hinum megin.
Þínir vinir,
Halldór og Hulda.
Komdu sæll elsku Lárus.
Okkur langaði til að kveðja þig þó
svo að við hefðum ekki þekkt þig
mikið en það var einna helst Halldór
Fannar sem náði að kynnast einni af
þínum bestu hliðum þegar hann fór
með ykkur Hildi, Dóra og Huldu í
keilu. Í hvert einasta skipti sem við
hittum þig varstu í góðu skapi, skapi
sem smitaði út frá sér. Við vitum að
í dag ertu kominn á betri stað og að
þér líður vel.
Þetta eru ekki endalokin, við vit-
um að þegar við kveðjum þennan
heim munt þú bíða eftir okkur og
taka á móti okkur.
Elsku Hildur, Dröfn og Ásmund-
ur, við vottum ykkur öllum okkar
dýpstu samúð og við biðjum með
ykkur. Þetta eru erfiðir tímar en
tíminn mun lækna sárin.
Valgerður, Halldór Fann-
ar, Kristján Ragnar, Þór-
ólfur Sveinbjörn, Ágúst
Páll og Erling Óskar.
Lalli er farinn heim.
Ekkert okkar hefði trúað því að
óreyndu að einn okkar yngstu fé-
laga kveddi þennan heim fyrstur.
Lalli, sem hafði mikinn áhuga á loft-
netum, talstöðvum og öðru sem að
fjarskiptum sneri, gekk mjög ungur
að árum til liðs við félagið. Lalli var
sannur skáti, ávallt viðbúinn, hjálp-
samur og greiðvikinn. Hann var
einn þeirra sem alltaf voru boðnir
og búnir að koma til að aðstoða og
vera með. Þau eru ófá viðvikin sem
hann var með okkur í og áður en
hann fékk bílprófið vílaði hann ekki
fyrir sér að taka strætó ofan úr
Grafarvogi niður á Snorrabraut til
að vera með okkur á mánudags-
kvöldum. Svo kynntist hann Hildi
og oftar en ekki kom hún með Lalla
á Snorrabrautina. Það var fróðlegt
að fylgjast með þeim takast á við líf-
ið saman, þau bættu hvort annað
upp og úr varð afskaplega samstillt
par.
Að leiðarlokum þökkum við Lalla
fyrir samveruna og vottum Hildi
unnustu hans, foreldrum, öðrum að-
standendum og vinum hans okkar
dýpstu samúð.
Skátasystkin í skáta-
félaginu Radíóskátum.
LÁRUS HJALTI
ÁSMUNDSSON
 Fleiri minningargreinar
um Lárus Hjalta Ásmundsson
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.