Morgunblaðið - 23.11.2001, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 23. NÓVEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hrönn Viggós-dóttir var fædd í
Reykjavík 16. júní
1940. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 13. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Viggó Símon-
arson, f. 16. nóvem-
ber 1905 í Melshús-
um í Leiru, d. 13.
apríl 1962, og Jenný
Andersen, f. 10. júní
1911 á Patreksfirði,
d. 29. ágúst 1972.
Hrönn giftist 16.
september 1961 eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Björgvini Hall-
dórssyni frá Króktúni í Hvol-
hreppi, f. 14. ágúst 1942.
Foreldrar hans voru Halldór Páll
Jónsson, f. 14. nóvember 1903 á
Moshvoli í Hvolhreppi, d. 23. des-
ember 1965, og Katrín Jónína
Guðjónsdóttir, f. 10. janúar 1900
á Brekkum, Hvolhreppi, d. 21.
maí 1954. Hrönn og Björgvin
eignuðust fjórar dætur. Þær eru:
1) Katrín Jónína, f. 26. nóvember
1960, maki Gylfi Magnús Einars-
son, f. 15. september 1959, börn
þeirra eru Henný Guðrún, f. 23.
mars 1977, Björgvin, f. 27. maí
1993, og Erla Hrönn, f. 15. maí
1995. 2) Jenný, f. 20. september
1965, maki Páll Þ.Ó. Hillers, f. 4.
janúar 1963, börn þeirra eru
Heba Ýr, f. 4. júní 1992, Arna
Nadía, f. 25. september 1995, og
Erik Hafþór, f. 1. júlí 1997. 3)
Daníela, f. 25 ágúst 1967, unnusti
Robert Heinsbroek, f.. 28. janúar
1970. 4) Elísabet, f. 15 febrúar
1972, maki Arnar
Þór Jónsson, f. 7.
júlí 1974.
Fyrstu árin bjó
Hrönn í Reykjavík
en fluttist síðan með
foreldrum sínum til
Vestmannaeyja þar
sem hún hóf skóla-
göngu. Á tíunda
aldursári fór hún til
frændfólks síns,
þeirra Guðrúnar og
Þorsteins í Efra-
Hreppi í Skorradal.
Dvaldist hún þar
fram yfir fermingu
eða þar til leið hennar lá í Hér-
aðsskólann að Skógum þar sem
hún lauk gagnfræðaprófi.
Hrönn og Björgvin hófu bú-
skap á Selfossi árið 1960. Þar
bjuggu þau til ársins 1966 en
fluttu þá til Reykjavíkur. Þau
byggðu sér hús í Þykkvabæ 8 og
fluttu í það árið 1980 og var það
heimili þeirra æ síðan. Hrönn
hóf störf hjá Landssímanum á
Selfossi árið 1959. Þar starfaði
hún til ársins 1966 þegar þau
fluttu til Reykjavíkur. Fyrstu ár-
in í Reykjavík var hún að mestu
heimavinnandi og sinnti dætrun-
um ungu en vann við afleysingar
á sumrin hjá Landssímanum.
Hún annaðist símsvörun hjá
Landspítalanum frá árinu 1981
til ársins 1991 en það ár hóf hún
aftur störf hjá Landssímanum
við símsvörun og síðar við skrif-
stofustörf.
Útför Hrannar fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma. Við vorum alltaf
vissar um að þú myndir ná heilsu á
ný þar sem þú varst alltaf svo já-
kvæð, dugleg og sterk. Við vorum
ekki tilbúnar að kveðja þig og alls
ekki svona fljótt en við vitum að þú
vakir og heldur verndarhendi yfir
okkur. Það vantar svo mikið, þú varst
okkur svo góð móðir og vinkona. Það
er svo sárt að geta ekki séð þig eða
heyrt rödd þína á hverjum degi.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Þú brosir þó vonirnar brygðust þér hér,
þú brostir þó magnaðist kífið
með bliknuðum vörum þú brosir við mér
og brosandi kvaddir þú lífið.
Þó hugraunarþokan sé svipþung og svört
og svölun sé erfitt að finna,
þín minning hún lifir svo blessuð og björt
í brjóstunum ástvina þinna.
Haf þökk fyrir allt sem þú gjörðir oss gott
uns gengin var lífssól að viði,
hvert svalandi orð og hvern samúðarvott
og sofðu í eilífðum friði.
(Sigurður Óli Sigurðsson)
Þínar dætur,
Katrín, Jenný, Daníela
og Elísabet.
Elsku tengdamamma. Nú er sam-
veru okkar lokið. Hún hófst fyrir 25
árum þegar þú tókst á móti mér á
heimili þínu og Björgvins þegar sam-
band okkar Ninnu var að hefjast.
Heimili ykkar stóð okkur alltaf opið
meðan við vorum að koma okkur upp
eigin húsnæði. Þú stóðst alltaf eins
og klettur við hlið okkar þegar erf-
iðleikar dundu yfir og gladdist einnig
mest þegar vel gekk hjá okkur. Þú
kunnir best við þig í faðmi fjölskyld-
unnar og lagðir mikið á þig til þess að
við ættum sameiginlegar stundir um
hátíðir. Öll þau jól og áramót sem við
dvöldum saman sástu til þess að ég
fengi uppáhalds jarðarberjaköku
mína. Þú hafðir yndi af ferðalögum
og ógleymanleg er ferð okkar til
Kanaríeyja 1992 þar sem stórfjöl-
skyldan átti saman yndislegar sam-
verustundir. Þú varst hrókur alls
fagnaðar og lékst við hvern þinn fing-
ur. Þessi ferð mun lifa í minningu
okkar allra um ókomna tíð. Í fyrra
dvaldir þú í sex vikur í Englandi og
settist á skólabekk ásamt Karen vin-
konu þinni. Sú ferð var þér mikils
virði og alla tíð síðan var hún þér of-
arlega í huga. Þú varst ævinlega svo
ráðagóð og því var æði oft leitað til
þín hvort heldur var verið að innrétta
heimili, kaupa föt eða gjafir. Allt
skyldi vera óaðfinnanlegt.
Þú varst ávallt jákvæð og réttsýn
og í veikindum þínum náði svartsýni
aldrei yfirhöndinni heldur mættir þú
því sem að höndum bar með jákvæði,
þrautseigju og sigurvilja. Þegar við
heimsóttum þig á spítalann varst þú
létt í lund, gantaðist við okkur og
reyndir að draga úr áhyggjum okkar
þó mér dyldist ekki að heilsunni
hrakaði.
Þrátt fyrir hetjulega baráttu tap-
aðist stríðið og Guð kom til þín og
veitt þér hvíld. Ég kveð þig með
söknuði, Hrönn mín, og veit fyrir víst
að þér líður betur þar sem þú ert nú
og hefur öðlast hvíld og frið.
Þinn tengdasonur
Gylfi.
Elsku tengdamamma mín. Það er
víst á svona stundum sem orðin hafa
svo lítið vægi, tómleikinn er allsráð-
andi. Ég hef eiginlega ekki ennþá
áttað mig á því að ég muni ekki njóta
þess að eiga aftur með þér góðar
stundir, ræða við þig, hlæja með þér
og reyna að sannfæra þig um að fót-
bolti er göfug íþrótt.
Ég vil þakka þér fyrir allt það sem
þú hefur gert fyrir mig. Ég vil þakka
þér fyrir að hafa tekið mér sem nýj-
um fjölskyldumeðlimi og fyrir dvöl
mína á heimili ykkar Björgvins hátt á
fjórða ár eða þangað til við Lizzý
stofnuðum okkar eigið heimili. Ég vil
þakka fyrir allan þann tíma sem ég
fékk að njóta nærveru þinnar, hvort
sem var á heimili ykkar eða þegar þú
komst og heimsóttir okkur meðan við
stunduðum nám í spænsku sl. sumar.
Ég vil þakka fyrir allar þær samræð-
ur og vangaveltur sem við áttum,
hvort sem þær snerust um íslenskt
málfar, sem var þér mjög hugleikið,
stjörnuspeki eða hvaðeina sem sneri
að heimilinu, en það skipti miklu máli
í þínu lífi. Ég vil þakka fyrir þá stund
þegar við tilkynntum þér að von væri
á sjöunda barnabarni ykkar Björg-
vins. Sú stund mun að eilífu eiga sess
í hjarta mínu enda bræddir þú hjarta
mitt með viðbrögðum sem orð fá ekki
lýst. En umfram allt vil ég þakka þér
fyrir að hafa fætt hana Lizzý mína í
þennan heim.
Blessuð sé minning þín,
Þinn tengdasonur,
Arnar.
Elskulega tengdamóðir mín,
Hrönn Viggósdóttir, það er svo sárt
að þurfa að kveðja þig eftir svo stutt
kynni. Rétt rúm tíu ár eru ekki lang-
ur tími með einhverjum sem hefur
svona mikið af sér að gefa eins og þú
hafðir. Þú gafst mér bros þitt og
faðmlag. Hjónabandi mínu og Jenn-
ýjar dóttur þinnar gafst þú blessun
og hlýju. Og börnunum okkar gafst
þú ást og umhyggju. Að geta ekki
endurgoldið þetta allt saman að fullu
tekur mig mjög sárt. Ég kveð þig
með djúpum söknuði og tárum. Vak
yfir manni þínum og börnum. Drott-
inn guð blessi þig og við munum hitt-
ast á ný á betri stað en þú skilur nú
við.
Þinn tengdasonur
Páll Þ.Ó. Hillers.
Elsku amma. Við munum aldrei
gleyma þér, við verðum alltaf hjá þér
um alla tíð.
Við hugsum til þín, elsku amma.
Við munum aldrei gleyma því að þú
varst alltaf að gefa okkur dúkkulísur
úr blöðunum.
Elsku amma, við söknum þín svo
mikið. Þú varst okkur svo góð.
Bless amma.
Þín barnabörn,
Heba, Arna og Erik.
Elsku besta amma. Okkur þykir
svo vænt um þig og elskum þig svo
mikið. Þú varst alltaf góð við okkur. Í
augum okkar varst þú eins og prins-
essa. Við söknum þín mikið en vitum
að nú ert þú hjá Guði og englarnir
passa þig. Við viljum flytja ömmu fal-
lega bæn.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Guð blessi ömmu okkar.
Björgvin og Erla Hrönn.
„Hvort við erum einmana, sjúk eða
ráðvillt fáum við umborið það allt, ef
við aðeins vitum að við eigum vini.
Jafnvel þótt þeir geti ekki hjálpað
okkur.
Það nægir að þeir eru til. Hvorki
fjarlægð né tími, þjáning né þögn
megnar að slá fölskva á vináttuna. Í
vináttu felast skyndileg hughrif –
eins konar ást. Þar nægir eitt orð eða
handtak. Þó er sárt að skilja og
broddur saknaðar fylgir okkur alla
tíð.“ (P.B. – Um vináttuna.)
Í dag kveð ég hjartkæra vinkonu
mína gegnum fjörutíu og fimm ár.
Ég er sorgmædd, mér finnst þetta
óréttlátur og ótímabær flutningur.
Hún átti svo margt eftir, allt sem fólk
ætlar að gera og njóta þegar viss ald-
ur færist yfir og harðasti spretturinn
á lífsgöngunni er að verða að baki.
Tíminn sem allir vona að þeir geti
nýtt með ástvinum sínum þegar á að
fara að hægja á og skipuleggja lífið
framundan. Við ætlum að hafa tíma
til alls þegar við verðum „gömul“, en
reynslan segir okkur að við erum
þess ekki umkomin að ráða nokkrum
sköpuðum hlut þar um. Þar er annar
sem stjórnar og við verðum að hlíta
öðrum ákvörðunum en okkar eigin
þegar kallið kemur – hversu þung-
bært sem það er.
Við Hrönn kynntumst fyrst al-
mennilega í rútu, þar sem við sátum
saman, á leið okkar að Héraðsskól-
anum að Skógum undir Eyjafjöllum.
Við höfðum að vísu báðar verið í skól-
anum veturinn áður en ekki kynnst
sérstaklega. Þennan seinni vetur
okkar var okkur úthlutuð vist saman
á herberginu Odda og þar sem við
höfðum náð svona vel saman á leið-
inni vorum við ákaflega ánægðar
með það. Með okkur völdust sem
herbergisfélagar sómastúlkurnar
Ragnheiður, Dísa og Silla og höfum
við æ síðan kallað okkur Oddaverja.
Ég minnist þess ekki að við Odda-
verjar höfum nokkru sinni orðið
ósáttar, hvorki þennan vetur né síðar
á lífsleiðinni, og mér er mikið þakk-
læti í huga þegar ég hugsa til þess að
í samfylgd okkar Hrannar gegnum
lífið á þeim árum sem við vorum hvað
mest saman og skildum helst aldrei,
nema af illri nauðsyn, til að fara til
vinnu og heim til okkar að sofa ef við
gistum þá ekki hvor hjá annarri, þá
get ég með gleði í hjarta hugsað til
þess að aldrei í þessi fjörutíu og fimm
ár varð okkur vinkonunum sundur-
orða. Mér er nær að halda að það sé
einsdæmi. Þar sem við vorum báðar
einkadætur og vissum að lífsbaráttan
gat verið hörð fyrir fólk sem ekki er
fætt til ríkidæmis skildum við hvor
aðra svo vel og bundumst traustum
böndum trúnaðar og vináttu, eftir að
við höfðum lokið námi. Hrönn hafði
átt einhver ár heimili upp í Borgar-
firði en nú ætluðu hún og foreldrar
hennar, þau Jenný og Viggó, að sam-
einast í Reykjavík.
Þar sem móðir mín vann kvöld- og
næturvaktir í þáverandi Hjúkrunar-
skóla Íslands hefði ég sautján ára
unglingurinn verið afskaplega ein-
mana, ef minnar góðu vinkonu hefði
ekki notið við. Kvöld eftir kvöld – vik-
ur – mánuði og ár undum við okkur í
fábrotnum hýbýlum okkar mömmu í
Vonarstrætinu, eða heima hjá Hrönn
í Smáíbúðahverfinu, spjölluðum, lág-
um yfir ástarsögublöðum Jennýjar
mömmu hennar, skruppum í sjopp-
una þegar við áttum aura og keypt-
um sínalkó og nammi. Hreiðruðum
svo vel um okkur og fannst lífið alveg
dásamlegt. Úr Vonarstrætinu voru
örfá skref út í Iðnó, þangað var stefn-
an tekin á laugardagskvöldum til að
dansa og yfirleitt áttum við líka fyrir
kóki eða appelsíni. Út um gluggann
hjá mér var horft beint niður á gamla
Gúttó, þar sem gömlu dansarnir voru
iðkaðir af miklu fjöri á sunnudags-
kvöldum, og stundum slæddust fleiri
stelpur með okkur, en yfirleitt vorum
við tvær. Í risíbúðinni sem foreldrar
Hrannar leigðu og var tveggja her-
bergja hafði Hrönn herbergið fyrir
sig, sem mér fannst ótrúlegur lúxus.
Ég hafði aldrei haft sérherbergi á
ævinni, en ég var svo fegin að Hrönn
vildi alveg eins dvelja hjá mér í Von-
arstrætinu. Við reyndum í stórum
dráttum að plana samveruna því það
var langt að fara erindisleysu í
strætó á milli staða því ekki höfðum
við síma og ekki einu sinni útvarp,
fyrr en töluvert síðar. Svo var það
einn daginn eftir vinnu að við vorum
búnar að ákveða að hittast á Lauga-
veginum. Hrönn átti að sækja mán-
aðarkaup móður sinnar á hennar
vinnustað og þar sem við göngum
fram hjá búð þar sem voru seld út-
vörp og dýrindis radíógrammófónar,
eins og plötuspilarar voru kallaðir
þá, föllum við í stafi yfir hve þetta
voru flott tæki í fallegum skáp, sem
sómdi sér í hvaða stofu sem var. Það
var engum blöðum um það að fletta
að Hrönn ákvað þarna á stundinni að
nú skyldi mamma sín fjárfesta í
svona mublu svo að við gætum hlust-
að almennilega á Elvis og annað
skemmtilegt. Þegar búið var að
ganga frá kaupunum voru mánaðar-
laun Jennýjar næstum búin og það
átti að senda gripinn heim. Við flýtt-
um okkur hinsvegar í strætó en samt
var fónninn kominn á undan okkur. Í
stofunni var mamma hennar Hrann-
ar að undrast yfir sendingunni og ná-
grannafjölskylda úr næsta húsi kom-
in til að koma öllu í samband og
hlusta á dýrðina. Ekki man ég til að
foreldrar Hrannar segðu eitt einasta
ávítunarorð, þótt peningarnir væru
svo gott sem búnir og marga ánægju-
stund áttum við öll við að hlusta á
plötur og útvarp.
Við vinkonurnar fórum saman í
útilegu um verslunarmannahelgi að
Hreðavatni því þá hafði ég fjárfest í
tjaldi. Svo fór Hrönn með mömmu
sinni til Kaupmannahafnar að heim-
sækja ættingja og leiddist mér á
meðan og var skelfing fegin þegar
hún kom heim.
Svo kom að því að Hrönn ákvað að
leita gæfunnar utan Reykjavíkur og
einn daginn var hún búin að ráða sig í
vinnu á símstöðinni á Selfossi. Þessi
tíðindi urðu mér beinlínis áfall og ég
var óhuggandi nokkra hríð. Auðvitað
var ég búin að kynnast stelpum
gegnum vinnu mína, en að vera án
Hrannar fannst mér óhugsandi. Svo
vöndumst við því báðar að hittast
sjaldnar, því öllu má venjast.
Það kom í ljós að örlagadísirnar
höfðu haft sérstaka meiningu með
því að láta henni detta í hug að flytja
að Selfossi, því þá kynntist hún öð-
lingspilti úr Hvolhreppnum, honum
Björgvini og saman ákváðu þau að
ganga lífsbrautina og með þeim fet-
uðu veginn seinna fjórar yndislegar
dætur, þær Katrín Jónína, Jenný,
Daníela og Elísabet sem allar eru
búnar eða eru um það bil að stofna
heimili og fjölskyldur, með sínum
mönnum.
Hrönn og Björgvin bjuggu fyrst á
Selfossi, en fluttu síðar til Reykjavík-
ur og byggðu sér reisulegt hús í
Þykkvabæ 8. Þar má glögglega sjá að
innviðir heimilisins líkjast húsráð-
endum. Þar er vandað til verka og
fegurðarskyn og hlýja blasir hvar-
vetna við.
Hrönn var sannkallaður vinur vina
sinna og ekki skemmdi eiginmaður
hennar þá mynd. Það reyndi ég oft á
lífsleiðinni að það var ekki ónýtt að
eiga þau hjón að vinum. Einu sinni
sagði ég við vinkonu mína að ég ósk-
aði þess að eignast eins góðan og
vandaðan mann eins og hún. Hrönn
hló eins og hún ein gat hlegið og svar-
aði: „Þér verður örugglega að ósk
þinni, en hann getur ekki orðið betri
en minn.“ Þegar ég kynntist eigin-
manni mínum fann ég að ósk mín
hafði ræst, enda er hann ættaður að
austan eins og Björgvin. Þegar ég
hugsa til baka finnst mér Hrönn hafa
verið gefandinn í lífi okkar en ég
þiggjandinn. Við vorum ekki inni á
gafli hvor hjá annarri dagsdaglega í
amstri daganna og það gat meira að
segja oft liðið dálítill tími milli sím-
tala, en á viðkvæmum stundum leit-
uðu hugir okkar hvor til annars, til að
létta á sálartetrinu, og þá var gott að
eiga bestu vinkonu til að tárast með
og hlæja með. Vinkonu sem fann á
sér að nú var nákvæmlega rétti tím-
inn til að koma brunandi með fulla
poka af norsku og dönsku blöðunum
til að lána mér. Vinkonu sem kom
sárveik til að segja mér hin ógnvæn-
legu tíðindi, svo ég frétti það ekki frá
öðrum. Og það var alltaf eins og við
hefðum hist í gær. Trúnaðurinn var
til staðar, einlægnin og væntumþykj-
an. Svoleiðis eru sannir vinir.
„Ég gekk aldrei svo inn um dyr
þínar með sorg í hjarta, að ég færi
ekki þaðan áhyggjulaus.“ (Garrison
1874 – Um vináttuna.)
Elsku Björgvin, Ninna, Jenný,
Daníela og Elísabet og fjölskyldur
ykkar. Við Sævar og okkar fjölskylda
biðjum Guð að styrkja ykkur þessar
erfiðustu stundir í lífi hvers og eins
þegar ástvinur kveður.
Í hetjulegri baráttu sinni var
Hrönn Viggósdóttir sú sterkasta af
okkur öllum. Blessuð sé ætíð minn-
ing hennar.
Álfheiður Bjarnadóttir.
Það er svo stutt síðan við vorum í
English Study Center í Colchester,
að læra ensku. Við fórum sumarið
2000 og vorum sex vikur í skólanum.
Við ferðuðumst um Norður-England
og fórum til Parísar 16. júní á 60 ára
afmælisdegi Hrannar. Það var alveg
ótrúlegt hvað við gátum skoðað
þessa einu helgi í París, enda sögðum
við oft að við værum komnar með Ís-
landsmet í göngu og skoðunarferð-
um.
Hrönn hafði mjög fallega rithönd
og verður mér það ógleymanlegt
þegar ég var að lesa ritgerðir hennar
í skólanum, þær voru allar svo vel
unnar. Þó við værum ekki í sama
bekk þá kom það oftar en einu sinni
fyrir að kennarar og nemendur töl-
uðu um hve ritgerðir hennar hefðu
verið góðar, húmorinn skemmtilegur
og skriftin frábær.
Áhugamál okkar lágu vel saman,
samanber öll námskeiðin sem við fór-
um á. Eftir dvölina í Englandi héld-
um við áfram að sækja námskeið
saman og vorum við á námskeiði þeg-
ar Hrönn veiktist.
Hrönn las mikið, hún las líka öll
Norðurlandamálin og var hún heill
brunnur af fróðleik, hún mundi líka
allt sem hún las í gegnum árin. Hún
var mannglögg með afbrigðum enda
hringdi ég oft í hana til að spyrja um
allt milli himins og jarðar.
Það kom glögglega í ljós hvaða
mann hún hafði að geyma þegar ég
gekk í gegnum erfiðleika árið 1988.
HRÖNN
VIGGÓSDÓTTIR