Morgunblaðið - 23.11.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. NÓVEMBER 2001 47
✝ Jensína Óskars-dóttir fæddist á
Hellissandi 17. júlí
1916. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 15. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Pétrún Þórar-
insdóttir húsmóðir
frá Saxhóli, f. 6.7.
1891, d. 12.9. 1961,
og Óskar Gíslason, f.
25.6. 1889, d. 12.12.
1977, bóndi og sjó-
maður á Hellu í
Beruvík á Snæfells-
nesi. Systkini Jensínu eru: Júlíus,
látinn, Þórarinn Jens, Guðríður
Fjóla, Gísli Ágúst, látinn, Björg
Jósefína, látin, óskírður drengur,
Kristín Lilja, Jóhanna Laufey,
kvæntur Elínborgu Gísladóttur.
Dætur þeirra eru Guðrún Jenný, f.
16.7. 1966, gift Sigurði Sveini Guð-
mundssyni, þau eiga tvær dætur,
Þórheiði Elínu og Hugrúnu Ýri;
Valborg Harpa, f. 18.12. 1973, í
sambúð með Pétri Sigurðssyni og
eiga þau einn son, Sigurð Alex. 2)
Minnie, f. 13.5. 1946, kennari á Ak-
ureyri, gift Sigmundi Þórissyni.
Synir þeirra eru: Freyr Gauti, f.
17.1. 1972, í sambúð með Sigurlínu
Þóru Héðinsdóttur; Eggert Högni,
f. 21.2. 1974, í sambúð með Sólrúnu
Óladóttur og eiga þau einn son,
Tómas Frey; og Þórir Svavar, f.
6.3. 1979, í sambúð með Höllu
Hrund Skúladóttur.
Jensína var húsmóðir og verka-
kona á Hellissandi þar til þau hjón
fluttu til Reykjavíkur árið 1971. Á
meðan hún bjó á Hellissandi lét hún
félagsmál til sín taka og starfaði
með kvenfélaginu, ungmenna-
félaginu og leikfélaginu á staðnum.
Útför Jensínu fer fram frá Fella-
og Hólakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Skarphéðinn Þórar-
inn, látinn, Sigurbjörg
Unnur, Guðmundur
Ingólfur, Jósefína
Arndís, Kristinn Guð-
bjartur, Sigurvin
Reynar.
Hinn 1. janúar 1944
giftist Jensína Eggerti
Eggertssyni vélstjóra
frá Jaðri á Hellissandi,
f. 16.2. 1912, d. 18.2.
1986. Foreldrar hans
voru Sigríður Þor-
varðardóttir, f. 25.4.
1882, d. 25.6. 1957, og
Eggert Eggertsson, f.
2.10. 1876, d. 9.7. 1957. Systkini
Eggerts voru: Þórunn og Þorvarð-
ur, bæði látin. Börn Jensínu og
Eggerts eru: 1) Sigurður Eggert, f.
22.7. 1942, vélvirki í Reykjavík,
Í dag verður til moldar borin
amma okkar Jensína Óskarsdóttir á
86. aldursári.
Hún hefur því svo sannarlega lifað
tímana tvenna.
Amma ólst upp í litlu koti undir
Snæfellsjökli í stórum systkinahópi
og þurfti snemma að taka til hend-
inni, sem raunar þótti sjálfsagt í þá
daga.
Stundum sagði hún okkur sögur úr
bernsku sinni og þeim aðstæðum
sem hún bjó við í uppvextinum.
Óhætt er að segja að þær aðstæður
hafi verið óblíðar.
Hún giftist síðan afa okkar Egg-
erti og bjó með honum á Hellissandi
til ársins 1971 að þau fluttu til
Reykjavíkur og þaðan munum við
bræður eftir þeim. Best munum við
þó heimsóknir þeirra til okkar á Ak-
ureyri á hverju sumri á meðan afi
lifði. Þau voru ekki fyrr komin úr rút-
unni en að við höfðum eignast nýja
sokka, vettlinga og húfu sem amma
hafði prjónað. ,,Passið ykkur nú að
týna þessu ekki strax“ hljómaði eins
og bergmál frá síðasta sumri og ekki
vanþörf á því alltaf vorum við vett-
lingalausir að vori.
Síðan hófst spilamennskan sem
stóð með smá hléum á meðan á heim-
sókn þeirra stóð. Við lærðum spil
með undarlegum nöfnum; marías,
kasínu, manna o.fl. Þessi spil var ekki
hægt að spila við vinina.
Afi var alltaf reiðubúinn að fara
með okkur að veiða og var hans sárt
saknað þegar hann lést árið 1986.
Amma hélt áfram að koma norður
á hverju sumri og stöku jól líka. Þá
vildi hún gjarnan taka til hendinni
því verklaus gat hún aldrei verið og
satt að segja munum við ekki eftir
henni öðruvísi en með einhverja
handavinnu.
Amma var hinn mesti dugnaðar-
forkur hvort sem um var að ræða
eldamennsku, bakstur eða sauma-
skap. Hún hafði alla sína ævi unnið
mikið og kunni aðgerðarleysi illa.
Seinustu árin þegar heilsan fór að
bila las hún mikið, einkum hafði hún
gaman af ýmiss konar þjóðlegum
fróðleik, þá helst frá bernskuslóðun-
um á Snæfellsnesi eða Breiðafjarð-
areyjum. Hún var ákaflega minnug
og gat sagt nákvæmlega frá því sem
hún las jafnt og atvikum úr bernsku
sinni, búskaparháttum, húsaskipan
og fleira.
Það var þessari vinnusömu sjálf-
stæðu konu erfið raun að finna heils-
una þverra og geta ekki lengur að
öllu leyti bjargað sér sjálf.
Við bræður áttum hauk í horni þar
sem amma var. Í mörg ár vorum við
mikið á ferðinni í tengslum við
íþróttaiðkun okkar og þá var gott að
eiga hana að í Reykjavík. Frá ömmu
fórum við ævinlega vel saddir og með
aura í vasanum fyrir bíó. Hún fylgd-
ist alltaf vel með okkur, hringdi og
vildi vita hvað við hefðum fyrir stafni
og vildi veg okkar sem mestan og
bestan. Fyrir alla hennar umhyggju-
semi viljum við þakka. Nú þegar
amma okkar hefur kvatt þennan
heim eftir langa og annasama ævi
óskum við henni blessunar og góðrar
hvíldar.
Gauti, Eggert
og Þórir.
Amma okkar Jensína er látin eftir
stutta sjúkrahúslegu. Það er erfitt að
koma orðum að lítilli kveðju því okk-
ur systur langar að segja svo margt.
Samt er eins og við sitjum hér í hálf-
gerðu tómarúmi því það er svo ein-
kennilegt að kveðja einhvern sem átt
hefur sér eins fastan sess í tilveru
okkar og hún amma.
Amma var mikil hagleikskona og
útsjónarsöm með afbrigðum. Það
virtist líka allt leika í höndum hennar
hvort sem það var matseld, blóma-
rækt, prjóna- eða saumaskapur. Þau
voru líka mörg jólin sem við systur
státuðum af sérhönnuðum glæsiflík-
um eftir ömmu. Seinna þegar við urð-
um eldri og vorum farnar að hafa
skoðanir á hvað við vildum sneið
amma og mældi og viti menn; flík
varð til.
Amma var ósérhlífin og vinnusöm
og ósjaldan veitti hún vinum og
vandamönnum hjálp ef þörf var á.
Eftir að hún og afi fluttu suður vann
hún við að prjóna lopapeysur sem
voru hver annarri fallegri.
Síðar þegar áhugi okkar systra
kviknaði á hannyrðum var hún sú
þolinmóðasta og hjálpfúsasta að leið-
beina okkur og ekki amalegt að hafa
hana sér við hlið. Enda mestöll kunn-
átta okkar frá henni komin.
Nú síðustu níu ár hafa barna-
barnabörnin verið að koma eitt af
öðru og nutu þau svo sannarlega
góðs af hagleik ömmu löngu eins og
þau eldri kölluðu hana. Hún var alltaf
að hugsa um að krílunum sínum væri
hlýtt og töfraði hún fram peysur,
sokka og vettlinga eins og hendi væri
veifað.
Barnabörnin og barnabarnabörin
voru henni hugleikin og fylgdist hún
grannt með okkur og börnum okkar
enda ættrækin kona. Hún hvatti okk-
ur áfram með ráðum og dáð.
Amma var dugleg að segja okkur
frá sínum yngri árum og þá sérstak-
lega uppvexti sínum fyrst í Beruvík
þar sem hún ásamt ört vaxandi
systkinahópi ólst upp og síðar á Hell-
issandi. Í raun var ótrúlegt hve minn-
ug hún var og hafsjór af fróðleik. Það
var til að mynda mjög gaman að fara
með henni suður fyrir Snæfellsjökul
þar sem hún þekkti vel staðhætti og
vissi nánast nafn á hverri þúfu.
Hjá okkur sitja eftir minningar um
góða konu, sögur og orðtök sem við
munum láta ganga áfram til okkar
barna. Við þökkum ömmu okkar
samfylgdina og biðjum algóðan Guð
að vernda hana og geyma.
Blessuð sé minning hennar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir,
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Guðrún Jenný og fjölskylda,
Harpa og fjölskylda.
Jenna frænka hefur gengið síðasta
spölinn. Minningin um Jennu er góð
og falleg, svo fín og virðuleg, alltaf í
upphlut á mannamótum eða á Hellis-
sandi, við í tjaldi úti í garði, því hús-
fyllir var á Hvammi, hún í eldhúsinu
að seðja fjöldann. Sætasta minningin
er um fallega kjólinn sem Jenna
heklaði á mig fyrir tæpum fjörutíu
árum. Hún endurtók síðan verkið
tæpum þrjátíu árum síðar á dóttur
mína. Jenna var mér og mínum alltaf
góð, svolítið eins og ská-amma. Ætli
það hafi ekki kviknað örlítil móðurtil-
finning þegar hún var á þrettánda
ári, elsta dóttir ömmu og afa, og
hugsaði um pabba nýfæddan vegna
veikinda ömmu.
Blessuð sé minning Jennu frænku.
Megi hún hvíla í friði.
Sigríður Guðmundsdóttir.
JENSÍNA
ÓSKARSDÓTTIR ?3+A:+ ?3:+A+.,,?+

&!$ 
1 
*
(BC
* '"2
$  )0
,0
 2
 
 


3  (
   - 



 



 *   !
4   5

 

 6!!


"1
 1 
* 
 1 $ 9 % ' 
'= 
 1 $ 31()
 

 
 1 $ # % #& ' 
  (()$((()
7

 .

   
  .
 /   
0  ,/, 

  
0  

  

  
 

   -;+,:!+? ,
6 .,,:+
-2D & @E
2 
)$

 .

   0
 , 2

,8

  98
 
 8


 )9
: 
8  %"259) $
! &5%"2 $ 31=* 1 
9)%"2 $ 56
31=9)%"2  <& '5 
& $
5%"2  $ $ $
%"2 $   + 
$)''()
7

 .




.

 /  
0  ,/, 

   0  


   
 







*; !:.+?3%+ +
* "

 
1
31 5$   
+ *) 2  
9*) 2    
53  $
*
*) 2   13 
 $
(()$((()
+
/

0  ,/, 

    0 

  #  



 



?3:+3?+ 3:+ +
# 1B/

$ 
-    $  31' 
*
#     31'41 $
3   $ 3 1 2 
*)1   $
    (()$(((
2

 .




.

  / ,


 ,/,  ,&
   

 


   0  


   
 


3+3 5+ !+? ,
6 +
9& "B/
% ' '
)$

 .

 # 
  
   
 )  
$  -
;

,8


! =*8+= 
 3 $ 
! &3 $ $
+# 1+3 $ 
* 9)23 $ 
3 $5! & $
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.