Morgunblaðið - 13.12.2001, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. DESEMBER 2001 51
vel eftir því þegar við komum með
Tóta heim eftir skóla og lékum okkur
að legóinu hans og fórum svo í hjól-
reiðatúra eða veiðiferðir. Einhverju
sinni keyrði faðir hans með okkur á
Þingvöll og þar veiddum við í vatninu
og spjölluðum saman. Eftir veiðiferð-
ina fórum við aftur heim til Tóta þar
sem faðir hans matreiddi fiskinn.
Einnig gistum við saman í hvalstöð-
inni í Hvalfirði eina helgi hjá ömmu
og afa annars okkar sem börn.
Á unglingsárum blómstraði vinátt-
an í spilakvöldum og skemmtunum
unga fólksins. Hinar og þessar um-
ræður og vangaveltur um lífið og til-
veruna og fleira reikuðu meðal okkar
og hafði Þórólfur alltaf mikið að segja
enda þekktum við hann ávallt sem
spekúlant mikinn frá fyrstu kynnum.
Þessar stundir eru ógleymanlegar
sem og ótal fleiri sem við áttum sam-
an.
Það er sárt að kveðja svo góðan vin
sem þig Þórólfur. Þú varst sannur
vinur og sönnum vinum gleymir mað-
ur aldrei. Síðustu árin sáum við
minna af þér en við vildum því þú
fluttist til Danmerkur. Heimsóknir
þínar til Íslands voru alltaf skemmti-
legar og höfðum við um margt að
spjalla. Þegar við hittum þig síðast,
ekki fyrir löngu, grunaði okkur ekki
að við ættum ekki eftir að sjá þig aft-
ur á þessari jörð. Minningin um þig
og þær stundir sem við áttum saman
mun lifa og erum við þér ævinlega
þakklátir fyrir að hafa átt þig sem
traustan vin. Blessuð sé minning þín
og Guð geymi þig vel.
Jóhann Svavar Þorgeirsson
og Bergsteinn Þór Jónsson.
Elsku Þórólfur, ég á bágt með að
trúa því að ég sé að skrifa minning-
argrein um þig. Við eigum oft erfitt
með að trúa því þegar dauðinn kveð-
ur dyra, sérstaklega þegar við erum
ung og horfum fram á veginn. Ég
held að orð Halldórs Laxness í
Heimsljósi lýsi vel því sem ég er að
reyna að koma frá mér: ,,Dauðinn er
eitt af því fáa sem maður trúir ekki,
kannski það eina“.
Ég hitti þig í síðasta sumarfríi þínu
á Íslandi, í heita pottinum í Árbæj-
arlauginni, og við vorum að spjalla
um námið okkar og hvað tæki við, í
raun er svo stutt síðan þetta var. Þeg-
ar ég var búin að átta mig á því að
þetta væri raunverulegt fór ég að
rifja upp minningar sem ég á um þig.
Það sem kemur fyrst upp í hugann
eru útilegurnar sem við fórum í með
foreldrum okkar. Þú hafðir gaman af
náttúrunni og varst strax duglegur
veiðimaður. Sá áhugi hélt áfram að
þróast og þú og pabbi þinn höfðuð
gaman af því að fara saman í stang-
veiði. Hver veit nema útilegurnar og
veran í náttúrunni í gamla daga hafi
átt sinn þátt í að móta þá leið sem þú
valdir þér seinna í lífinu, þ.e. að fara
til Danmerkur í garðyrkjunám.
Þau voru ófá skiptin sem við fórum
með foreldrum okkar í heimsókn
hvort til annars. Við drógum okkur
yfirleitt afsíðis frá fullorðna fólkinu
og fórum inn í herbergi að leika. Við
skemmtum okkur konunglega, yfir-
leitt vorum við að spila og spjalla
saman og stundum man ég eftir því
að við fengum óstöðvandi hlátur-
sköst. Þá var einfaldlega allt fyndið
og við ætluðum aldrei að geta hætt að
hlæja. Okkur varð vel til vina og þeg-
ar ég hugsa til baka um þig er minn-
ingin um það skýr hversu góð tengsl
þú myndaðir við fólk. Minningin um
náin tengsl milli þín, Völu og pabba
þíns er ljóslifandi fyrir mér. Einnig er
minningin um það hversu stóran þátt
þú áttir í lífi ömmu þinnar sterk. Þeg-
ar pabbi þinn og Rósý fóru að vera
saman náðuð þið Rósý góðu sam-
bandi og eftirvænting Alexöndru og
Davíðs var alltaf mikil þegar von var
á þér til landsins. Þau hafa öll misst
mikið, en ég vona að góðar minningar
um þig hjálpi þeim í sorginni.
Elsku Baldur, Rósý, Vala og börn,
Alexandra, Davíð, Margrét og aðrir
ættingjar og vinir. Ykkur sendi ég
mínar dýpstu samúðarkeðjur. Hugur
minn er hjá ykkur.
Brynja Ólafsdóttir.
Í dag kveðjum við ungan mann
sem hefur yfirgefið þessa veröld
langt fyrir aldur fram. Okkur vinkon-
ur Völu, systur Þórólfs, langar að
minnast hans með nokkrum orðum.
Við erum öll úr sama hverfi og tvær
okkar gott betur en þær bjuggu í
sama húsi og þau systkini á þeirra
uppvaxtarárum og mikill samgangur
á milli íbúða á þeim tímum. Seinna
meir bjuggu tvær okkar í Kaup-
mannahöfn á sama tíma og þau systk-
ini og lágu þá leiðir saman á ný.
Tóti var góður drengur, hann var
einn af þeim sem ekki var hægt annað
en að þykja vænt um, hann var róleg-
ur en félagslyndur því í hvert skipti
sem Vala systir hans bauð í teiti var
hann alltaf mættur og hann naut þess
að vera með og taka þátt þó svo að
það færi ekki mikið fyrir honum. Tóti
var stálminnugur og mikill speking-
ur, ef eitthvað vakti áhuga hans gat
hann sökkt sér ofan í það þangað til
hann vissi allt um hlutinn. Hann hafði
gaman af því að grúska í heimsmeta-
bók Guinness og vissi ótrúlegustu
hluti þaðan. Var hann einnig þeim
hæfileikum gæddur að geta teiknað
fallegar teikningar. Honum var ým-
islegt til lista lagt og hann valdi sínar
eigin leiðir í þessu lífi. En einn er veg-
ur allra inn í lífið og söm er leiðin út
og eins og H.C. Andersen segir „Líf
hvers manns er ævintýri sem fingur
Guðs skrifa“ þá er ég, er þetta rita,
þeirrar trúar að örlög okkar séu fyr-
irfram ráðin, en ekki af neinum öðr-
um en okkur sjálfum, áður en við
leggjum af stað í þetta ferðalag til
hótel jarðar. Sál okkar hefur aftur og
aftur gengið í gegnum svo margar
ólíkar reynslur á svo mörgum ólíkum
tilverustigum og við komum enn og
aftur hingað til að öðlast það sem sál
okkar þarfnast í það skiptið, til að
þroskast, dafna og verða sterkari. Ég
trúi því einnig að sálir þeirra sem
syrgja nú á þessum erfiðu tímamót-
um hafi verið með sál Tóta, löngu fyr-
ir fæðingu ykkar, í allri ákvarðana-
töku um það hvernig tímanum væri
best varið með þennan mikla þroska
ykkar innri manns í huga fyrir vænt-
anlegt ferðalag til jarðar, þessi
reynsla og afskaplegi missir hafi ein-
göngu verið ætlaður til að þroska
ykkur fyrir þetta líf og þau sem eftir
eiga að koma. Þegar staðið er frammi
fyrir svona óraunverulegum orðnum
hlut held ég að þessi trú geti hjálpað
örlítið með að komast yfir erfiðasta
hjallann og gott er að hafa í huga að
jörðin á enga sorg, sem himinninn
getur ekki læknað. Elsku Tóti, þín
verður sárt saknað, þú hafðir alltaf
svo góða nærveru og bros þitt bjarta
munum við varðveita í minningunni
um góðan dreng.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Baldur, Rose, Vala, Alex-
andra, Davíð, Margrét, Anna Mar-
grét, Guðmundur, Lilja Dögg, Hall-
varður, og Elfa Rún, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð og megi
Guð vera með ykkur og öllum sem
syrgja í þessari miklu sorg.
Ingibjörg Reynisdóttir
Hrafnhildur Halldórsdóttir
Sólveig Halldórsdóttir.
Það er erfitt að sjá á eftir ungum
manni yfir móðuna miklu. Tóti var
alltaf góður við okkur frændur sína
og þótti augljóslega mjög vænt um
okkur. Sú væntumþykja var gagn-
kvæm og Tóti mun ávallt eiga sér
stað í hjarta okkar þótt hann sé dá-
inn. Það var alltaf gaman að fá Tóta í
heimsókn sem og að heimsækja hann
í Bugðulækinn þegar við vorum
yngri. Hann var alltaf tilbúinn að
spjalla eða fíflast með okkur í ein-
hverjum leikjum og var oft mikið fjör
í okkur þegar við þeyttumst um íbúð-
ina í boltaleik eða hverskonar sprelli.
Þegar Tóti flutti til Danmerkur hitt-
um við hann eðlilega mun sjaldnar en
hann kom samt heim af og til með
ferskar sögur frá útlandinu. Síðustu
ár höfum við farið til Kaupmanna-
hafnar á sumrin og þá hafði Tóti mik-
ið gaman af að rölta með okkur um
borgina til að sýna okkur allt það
merkasta sem borgin hafði að bjóða-
.Við erum mjög þakklátir að hafa
fengið að kynnast Tóta og geymum
með okkur minningu um góðan dreng
og þær stundir sem við áttum saman.
Þínir frændur og vinir,
Þorgrímur og
Þorsteinn.
Góður vinur okkar, Tóti, er fallinn
frá. Þessi tíðindi hafa slegið okkur
þungt.
Leiðir okkar Tóta lágu fyrst saman
í Laugarnesskóla þar sem við urðum
bekkjarfélagar allt frá 6 ára bekk og
þar til að við lukum þaðan námi 12
ára gamlir. Á þessum árum kynnt-
umst við báðir Tóta mjög vel og með
okkur tókst vinátta sem átti eftir að
endast. Strax eftir barnaskóla má
segja að leiðir okkar vinanna hafi leg-
ið í ólíkar áttir og samband okkar
ekki eins mikið og verið hafði í barna-
skóla, en þrátt fyrir það gættum við
þess að halda sambandi hver við ann-
an. Menntaskólaárin gengu síðan í
garð. Við fórum allir í Menntaskólann
við Sund en Tóti hélt síðar í Mennta-
skólann við Ármúla og eftir það dofn-
aði samband okkar enn meir og sam-
verustundir okkar urðu færri en
verið hafði. Þegar fram liðu stundir
fór Tóti til Danmerkur til náms. Eftir
það hittumst við eingöngu þegar
hann kom heim til Íslands en þá átt-
um við góðar stundir saman og rædd-
um um það sem á daga okkar hafði
drifið.
Það sem kemur fyrst upp í hugann
þegar við hugsum um Tóta er hvað
hann var góðhjartaður og góður
drengur. Hann var fróður um marga
hluti og lumaði oft á fróðleikskornum
sem hann bætti inn í umræðurnar
hverju sinni. Tóti var handlaginn og
með góða sköpunargáfu. Okkur eru
minnisstæðar myndskreytingar í
sögubókum bekkjarins sem léku í
höndunum á honum. Velvilji skein í
gegnum allt það sem hann tók sér
fyrir hendur og einkenndi samskipti
hans við aðra. Tóti lífgaði upp á til-
veruna. Það var enginn honum líkur.
Við munum minnast Tóta með
þessum hætti og þökkum fyrir þær
stundir sem við höfum átt með hon-
um.
Hugur okkar er hjá ástvinum hans.
Guð gefi ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Vinir Tóta,
Bjarni Grétarsson og
Matthías Sveinbjörnsson.
Þegar mér sígur svefn á brá
síðastur alls í heimi,
möttulinn þinn mjúka þá,
móðir, breiddu mig ofan á,
svo sofi ég vært og ekkert illt mig dreymi.
(Einar Ólafur Sveinsson.)
Það líður að desember. Jólafrí að
nálgast og von á heimkomu frænda
míns Þórólfs til foreldra sinna og fjöl-
skyldna þeirra, frá Hróarskeldu í
Danmörku þar sem hann var við nám.
Af því varð ekki. Dánarfregnin barst
yfir hafið og gerði skammdegis-
myrkrið einhvern veginn bæði dýpra
og dimmara. Allt hjúpast hryggð á
þessum undarlega og viðkvæma tíma
sem jólaaðventan er. Og dag eftir dag
kyngir niður snjó. Og allt verður hvítt
og kristaltært.
Hér urðu þáttaskil. Vanalega eru
vonir manna og draumar fastbundnir
lífinu. En það rætast ekki allar vonir.
Það er hin mikla þversögn tilverunn-
ar þar sem lífið og dauðinn renna
saman og verða eitt. Ef til vill stafa
vonbrigði manna af einfeldni þeirra.
Einnig það er hluti þess lífs og þess
dauða sem við búum við. Ef til vill eru
draumar manna svo fyrirferðarmiklir
að þeir gleyma eða þeim vinnst ekki
tóm til að skoða í kringum sig. Ef til
vill skortir menn einfalda, einlæga
lífsgleði í lífsbaráttunni sérhvern dag.
Ungt og ófullburða líf er horfið úr
augsýn. Þórólfur frændi minn var
hæglátur, óframfærinn og ljúfur í við-
móti, næmur og dálítið brothættur.
Hann hugleiddi margt án þess að
láta það allt uppskátt við aðra. Það er
sú mynd sem eftir stendur af þessum
unga manni sem ég þekkti minna en
skyldi. Fegurð og friður fylgi honum
á eilífðarveginum. Ég sendi foreldr-
um hans og systkinum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Berglind Gunnarsdóttir.
Elsku pabbi. Mig
langar að minnast þín í
nokkrum orðum.
Þegar ég kom í
heiminn voruð þið mamma komin á
fimmtugsaldurinn og voruð því á
kafi í uppeldi ungbarna og ung-
linga. Það var því nóg að gera á
heimilinu.
Þið fenguð svo sannarlega að
hafa fyrir mér, þó sérstaklega
mamma sem sá um daglegt amstur
á heimilinu meðan þú varst að vinna
og var því alltaf þreytt.
En þótt mamma hafi séð um dag-
legt uppeldi okkar systkina þá
varst þú aldrei langt undan þegar
hún þurfti á þér að halda við að
leiðbeina okkur eða skamma. Ég
man þegar þú sóttir mig bálvondur
upp í Ljónagryfju þar sem bílhræ
voru urðuð. Þetta var svo sannar-
lega ekki leiksvæði fimm ára barna,
en hvernig gat maður skilið það?
Eða þegar við Dudda og Jökull
máluðum Kató að innan og þið
Bjössi, Guðmundur, Erla o.fl. urðuð
að þrífa hann og leikföngin svo ekki
hlytist tjón af. Þennan dag minnist
ég ekki að hafa séð neitt af ykkur
brosa, meira fór fyrir skömmunum.
Hins vegar löngu síðar minntistu
oft þessa atburðar með bros á vör.
Þetta var frumraun mín í málning-
unni og lét ég þar við sitja.
Jólin voru þér ánægjulegur tími
og jólaundirbúningurinn einnig
hvort sem þú varst að búa til jóla-
skreytingar, skreyta jólatréð eða að
hjálpa okkur krökkunum á Holtinu
að skvetta olíu á áramótabrennu.
Það kom fyrir að þú tókst að þér að
verða brennustjóri. Á þennan hátt
tókstu þátt í því sem við krakkarnir
vorum að gera auk þess að kynnast
líka vinum mínum utan heimilisins.
Það var mér mikils virði.
Á unglingsárunum mínum deild-
um við stundum, reyndar oft. Þú
varst ekki mjög sáttur við það
hvernig helgunum mínum var eytt.
Marga laugardags- eða sunnudags-
morgna ræddirðu við mig um
áfengi og það böl sem því fylgir.
Það hafði farið illa með gamla fé-
laga þína. Eitt sinn á þrettándanum
fyrir mörgum árum var hringt heim
um miðnætti og þú beðinn um að
koma niður á lögreglustöð að sækja
drenginn þinn. Þú sagðir fátt þegar
þú sóttir mig, reyndar ekki neitt.
Hvað gastu sagt? Þetta kvöld hafði
unglingum verið bannað að fara
niður í bæ vegna óláta sem tíðk-
uðust á þrettándanum. Hvað var þá
meira spennandi en að fara einmitt
niður í miðbæ Hafnarfjarðar.
Reyndar líktist lögreglustöðin í
Hafnarfirði meira æskulýðsmiðstöð
en lögreglustöð þetta kvöld, svo
margir krakkar voru þarna.
Peningar voru hlutur sem þú
barst mikla virðingu fyrir og fórst
vel með, enda kannski ekki skrítið.
Um tvítugt kemur þú frá Hrísey í
bæinn félítill. Með dugnaði og elju-
semi eignaðist þú svo þak yfir höf-
uðið.
Eins og hvert annað barn var
maður alltaf að suða um hitt og
þetta. Eitt af þínum svörum er mér
ofarlega í huga en það er svohljóð-
andi: „Ef ég vinn fyrsta vinninginn í
happdrættinu þá skulum við athuga
málið.“ En fyrsta vinninginn í þínu
lífi hafðirðu fyrir löngu unnið, en
það var mamma. Hún var þér stoð
og stytta í gegnum súrt og sætt.
Alltaf var hún með matinn til þegar
þú þurftir á að halda, alltaf voru
fötin hrein fyrir þig, alltaf var hún
búin að útbúa bakkelsi þegar þú
komst í kaffi. Alltaf var hún til stað-
ÍSLEIFUR E.
ÁRNASON
✝ Ísleifur EyfjörðÁrnason málara-
meistari fæddist í
Hrísey 13. ágúst
1928. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 27. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju 7. des-
ember.
ar fyrir þig. Vinnu-
félagi minn til skamms
tíma sagði mér frá því
að ein jól fyrir mörg-
um árum, þegar þið
unnuð saman hjá fyr-
irtæki úti í bæ, hefði
ekki verið til peningur
til að borga mann-
skapnum. Þú áttir ein-
hvern aukapening sem
þú lánaðir honum svo
hann gæti haldið fjöl-
skyldu sinni gleðileg
jól. Aldrei minntistu
sjálfur á þetta, en
jánkaðir því þó þegar
ég minntist á þetta við þig. Þannig
varstu, ekkert fyrir það að hæla
sjálfum þér.
Þér þótti afar vænt um fjölskyld-
una þína, og ekki síður tengda- og
barnabörnin. Vegna heilsu þinnar
nú undir lokin fórstu ekkert á flakk
að óþörfu. Þegar yngri dóttir okkar
Lilju kom í heiminn þann 13. nóv-
ember síðastliðinn, þá fórst þú í
skoðun inn á Landspítala. Eftir
skoðun komuð þið mamma og Ester
inn á fæðingardeild og lituð af-
kvæmið augum í fyrsta sinn. Hvern
hefði grunað að þetta yrði einnig í
hinsta sinn sem þú litir hana, Birtu
Sif og Lilju augum.
Elsku pabbi, ég þakka þér fyrir
þau ár sem við áttum saman, bæði í
blíðu og stríðu. Minningu þinni mun
ég halda á loft um ókomna tíð. Ég
skal reyna að veita mömmu allan
þann styrk sem hún þarfnast í sorg-
inni.
Kristmann Már.
Okkur langar í fáum orðum að
minnast frænda okkar Ísleifs Árna-
sonar. Ísleifur er bróðir Ellu ömmu
og hefur í gegnum tíðina verið vor-
boðinn okkar í Hrísey. Sumarið var
ekki komið fyrr en krían lét sjá sig
og Ísleifur og Jóhanna voru komin í
Akur. Einhvern veginn er gangur
lífsins svo sjálfsagður. Eftir vetur
kemur vor og krían lætur sjá sig í
Hrísey sem fyrr. Hins vegar er nú
svo komið að Ísleifur okkar er horf-
inn á braut en það minnir okkur á
veruleika lífsins og hversu erfitt
getur verið að sætta sig við hann.
Það var alltaf gaman að fylgjast
með því þegar Ísleifur kom til Hrís-
eyjar og settist upp í gamla gráa
traktorinn með hana Jóhönnu sína
aftan á. Þegar maður horfði til
þeirra fór ekki á milli mála hversu
ástríkt hjónaband þeirra var. Leið-
in lá beina leið út í Akur. Næstu
dagar fóru síðan í að dytta að ætt-
aróðalinu en þar var ættarhöfðing-
inn enginn annar en Ísleifur. Við
fáum aldrei fullþakkað það óeigin-
gjarna starf sem hann vann við að
endurbyggja og viðhalda gamla
ættaróðalinu Akri þar sem langafi
og amma bjuggu. Allt handbragð
ber þess merki að þar fór sannur
hagleiksmaður sem hafði miklar
hugsjónir. Það er ljóst að Akur mun
hér eftir ætíð kalla fram sterkar
minningar um hann Ísleif.
Ísleifur og Jóhanna hafa alltaf
verið höfðingjar heim að sækja. Ís-
leifur var ætíð hrókur alls fagnaðar
og þreyttist seint á að slá á létta
strengi. Hann var afar lífsglaður
maður og allir höfðu gaman af að
vera í návist hans.
Minnisstætt er hvað Ísleifur var
hjartahlýr maður og lét sér annt
um annað fólk. Við eigum eftir að
sakna þess þegar við komum í Akur
að heimsækja Jóhönnu að Ísleifur
okkar er ekki lengur þar. Hann á
hins vegar alltaf eftir að skipa stór-
an sess í hjörtum okkar enda var
hann einstakur maður.
Elsku Jóhanna, við vitum að
missir þinn er mikill þar sem góður
lífsförunautur er horfinn á braut.
Ester, Addi, Biggi og Kristmann,
þið hafið misst einstakan föður og
við biðjum algóðan Guð að vaka yfir
ykkur og veita ykkur styrk í sorg-
inni.
Ingimar, Kristinn, Elín,
Ómar og fjölskyldur.