Morgunblaðið - 25.01.2002, Qupperneq 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. JANÚAR 2002 39
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
✝ Ari ArnaldsÞórðarson fædd-
ist á Hallsteinsnesi í
Gufudalssveit í Aust-
ur-Barðastrandar-
sýslu 23. mars 1916.
Hann andaðist á
Hjúkrunarheimilinu
Grund 16. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Þórður Jónsson,
bóndi á Hjöllum og
Hallsteinsnesi í
Gufudalssveit og síð-
ast í Hlíð í Reykhóla-
sveit í Austur-Barða-
strandarsýslu, f. 12. desember
1867, d. 8. júlí 1941, og Ingibjörg
Pálmadóttir, f. 20. september
1883, d. 13. apríl 1966. Systkini
Ara eru: Arnfinnur, f. 6. febrúar
1903, d. 10. maí 1986; Valgerður,
f. 4. desember 1904, d. 20. mars
1987; Sigríður, f. 9. desember
1905, d. 8. maí 1996; Jón, f. 2. júní
1911, d. 24. september 1995;
Gunnar Gísli, f. 10.
apríl 1918; Halldóra,
f. 15. janúar 1924;
og Gísli, f. 27. febr-
úar 1927.
Ari var ókvæntur,
en sambýliskona
hans á síðari árum
var Hulda Aradóttir.
Hún lést fyrir fáum
árum.
Ari ólst upp í for-
eldrahúsum og vann
við hefðbundin
sveitastörf uns hann
fluttist á stríðsárun-
um til Reykjavíkur
og hóf nám í húsasmíði við Iðn-
skólann. Sveinsprófi lauk hann
þaðan árið 1948. Hann vann síðan
óslitið við húsasmíðar um 40 ára
skeið, meðan starfsþrek og heilsa
entust. Síðustu æviárin dvaldist
hann á Grund.
Útför Ara fer fram frá Háteigs-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Ari, frændi minn, er nú allur.
Hann lést á Hjúkrunarheimilinu
Grund, þar sem hann bjó síðustu
æviárin. Hag sínum kunni hann vel á
Grund og lét vel af aðbúnaði og við-
urgerningi öllum og var þakklátur
starfsfólki þar. Hann var maður
nægjusamur að eðlisfari, óhóf og
tildur var honum fjarri skapi, mat
aðra hluti meira. Væri hann spurður,
hvort honum þætti ekki lítið her-
bergið, sem hann var í, kvað hann
nógu stórt, hefði þar allt, sem hann
þyrfti á að halda, og kærði sig ekki
um neitt óþarfa drasl í kringum sig.
Ari var fæddur á Hallsteinsnesi í
Þorskafirði. Þar vann hann sín upp-
vaxtarár á búi foreldra sinna, Þórðar
Jónssonar og Ingibjargar Pálma-
dóttur, er voru þar í tvíbýli við annan
ábúanda, Ólaf Þórarinsson og konu
hans, Guðrúnu Jónsdóttur. Góð vin-
átta tókst með sonum þeirra hjóna,
Ólafi, síðar bónda á Hallsteinsnesi,
og Þorbergi, bátasmið í Hafnarfirði,
og Ara og systkinum hans.
Löngum, eftir að Ari var fluttur af
æskuheimili sínu, skrapp hann þang-
að gjarnan á sumrin til að treysta
bönd við sitt gamla umhverfi og rifja
upp gamla daga. Hallsteinsnes var
honum nokkurskonar vin í tilver-
unni, enda fagurt um að litast í góðu
veðri á hinni fornu landnámsjörð,
þar sem sést út á Breiðafjörðinn, og
Snæfellsjökull blasir við út við sjón-
deildarhring. Skógur, mikill og forn-
frægur, er í landi jarðarinnar og
berjaland gott, en torsótt hefur verið
að eltast við sauðfé og reiða heim hey
eða varning, þar sem leiðin lá um
mjóa troðninga gegnum hrísið. Öðru
vísi var umhverfið og allt berangurs-
legra í Hlíð, hinum megin fjarðar, en
þangað fluttu Þórður og ingibjörg
búferlum með sitt fólk árið 1932.
Foreldrar mínir, Kristín Daníels-
dóttir og Arnfinnur, elsti bróðir Ara,
stóðu þar að búi ásamt þeim.
Lítið man ég af Ara að segja frá
fyrstu bernskuárum mínum, en hann
hélt suður til Reykjavíkur til smíð-
anáms í Iðnskólanum og lauk þaðan
sveinsprófi 1948. Öðru hverju var
hann þó í Hlíð, tíma og tíma, t.d. um
sláttinn. Í Hlíð átti hann reiðskjóta
sína, þá Jarp, Glæsi og Stjána bláa.
Kom þá fyrir, að hann steig á hest-
bak og skrapp á bæi sér til upplyft-
ingar frá daglegu amstri.
Er Ari hafði lokið smíðanámi sínu,
settist hann alfarið að í Reykjavík,
bjó í leiguhúsnæði fyrstu árin, og
þegar móðir hans, Ingibjörg, og Val-
gerður systir hans fluttu síðar, voru
þær hjá honum.
Síðar festi hann kaup á litlu timb-
urhúsi á Grettisgötu 39, sem hann
gerði verulegar endurbætur á, svo
að eftir var tekið, m.a. birtist grein
um húsið í helgarblaði Dags-Tímans
á sínum tíma, þar sem farið var lof-
samlegum orðum um, hve vel það
hefði verið standsett.
Ingibjörg, móðir hans, lést
skömmu eftir að þau fluttu í húsið,
en systkinin, Valgerður og hann,
bjuggu þar nokkur ár, meðan hún
lifði. Seinustu æviárin bjó hann þar
ásamt sambýliskonu sinni, Huldu
Aradóttur, en hún lést 1995. Fljót-
lega eftir það seldi hann húseign sína
á Grettisgötu og flutti á Hjúkrunar-
heimilið Grund, þar sem hann hafði
annast um viðhald á árum áður.
Ari var tryggur vinur vina sinna,
hrókur alls fagðanar, ef svo bar und-
ir, en ella fáskiptinn og dulur. Hann
var unnandi fagurra lista, átti plötu-
safn með sígildri tónlist, bækur um
myndlist og bókmenntaverk höf-
unda, sem honum gast að, því að ekki
hlutu allir höfundar náð fyrir augum
hans eins og gengur.
Að leiðarlokum vil ég þakka Ara,
frænda mínum, margar ánægjulegar
stundir, er við áttum saman.
Guðmundur Arnfinnsson.
ARI
ÞÓRÐARSON
✝ Árný GuðlaugSigurðardóttir
frá Kúskerpi fædd-
ist í Hvammi í Lax-
árdal í Austur-
Húnavatnssýslu 15.
október 1907. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Blönduóss
17. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Elísabet
Jónsdóttir og Sig-
urður Semingsson
bændur í Hvammi í
Laxárdal. Guðlaug
var yngst tíu systk-
ina sem voru: Ingvar, dó í
bernsku, Kristján, Jón, Þorbjörg,
Þorsteinn, María, Guðmundur,
Sveinbjörg og Ingibjörg. Þau
eru nú öll látin nema Ingibjörg
sem dvelur á Heilbrigðisstofnun
Blönduóss. Auk þess átti Guð-
laug eina fóstursystur, Svein-
björgu Ágústsdóttur, sem einnig
er látin. Hinn 13. júlí 1935 giftist
Guðlaug Garðari Stefánssyni frá
Illugastöðum í Laxárdal, f. 17.
september 1912, d. 14. mars
1999. Dætur þeirra eru fjórar,
Æsgerður Elísabet,
f. 27. júlí 1937, maki
Júlíus Grétar Arn-
órsson, Ingibjörg
Árný, f. 10. maí
1944, maki Bjarni
Björnsson, Þorbjörg
Aðalheiður, f. 5.
apríl 1950, maki
Gísli Þór Pétursson,
og Stefanía Anna, f.
31. janúar 1953,
maki Þormar Krist-
jánsson. Barnabörn
Guðlaugar eru tíu
og barnabarnabörn
sjö.
Guðlaug hóf búskap með
manni sínum á Illugastöðum en
árið 1939 fluttu þau hjón að Kú-
skerpi í Engihlíðarhreppi og
bjuggu þar í fimmtíu ár. Árið
1989 fluttust þau hjón til Blöndu-
óss og hélt Guðlaug þar ein
áfram heimili eftir lát manns
síns.
Útför Árnýjar Guðlaugar fer
fram frá Blönduóskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Jarðsett verður að Höskuldsstöð-
um.
Nú er hún amma komin til afa og
við vitum að hann tekur vel á móti
henni. Við systkinin nutum þeirra
forréttinda að búa í nánu samneyti
við móðurforeldra okkar megnið af
æsku okkar. Fyrst þegar við vorum
í sveitinni hjá þeim á Kúskerpi og
síðan eftir að þau brugðu búi, á Æg-
isbrautinni á Blönduósi.
Ömmu féll aldrei verk úr hendi
og jafnvel undir það síðasta voru
prjónarnir ekki langt undan. Vett-
lingarnir og leistarnir sem við höf-
um notað og slitið skipta tugum og
hafði hún jafnvel verið að birgja
okkur upp á síðustu misserum, sem
lýsir henni vel.
Amma naut snemma óttabland-
innar virðingar okkar systkinanna,
hún bjó yfir þeim sérstaka hæfi-
leika að vita alltaf ef eitthvert okk-
ar hafði gert eitthvað af sér. Sér-
staklega var hún næm á það ef við
stálust til að leika okkur í bæjar-
læknum við Kúskerpi sem var
bannað af mörgum ástæðum. Varla
hafði fyrr verið rótað í botni lækjar-
ins en einhver fullorðinn kom með
þau skilaboð frá ömmu að nú sæt-
um við í súpunni. Seinna varð
manni ljóst að lækurinn sá rann
einnig úr krananum í eldhúsinu
hennar ömmu.
Árið 1989 tóku þau afi þá ákvörð-
un að flytja úr sveitinni niður á
Blönduós og festu kaup á húsi við
bakka Blöndu. Eftir það urðu þau
enn fastari punktur í tilverunni.
Alltaf var hægt að ganga að ömmu
vísri og spjalla við hana um menn
og málefni eða bara vera hjá henni.
Oftast skellti hún upp veisluborði
hlöðnu kræsingum þótt maður væri
bara að kaupa mjólk fyrir hana. Sú
setning sem hún hefur sennilega
oftast sagt við okkur er einmitt „þið
borðið aldrei neitt hjá mér“ sem þó
var nú öðru nær.
Hún fylgdist alltaf mjög vel með
lífshlaupi okkar systkinanna, sér-
staklega menntun okkar og störf-
um. Hafði hún mjög einlægan
áhuga á því og þrátt fyrir háan ald-
ur átti hún auðvelt með að setja sig
inn í þau málefni, sem og málefni
líðandi stundar. Var mjög iðin við
að hvetja okkur á alla lund og inn-
ræta okkur það að fyrst og fremst
ætti maður að vera góð manneskja.
Amma er sterkasta kona sem við
höfum kynnst. Eftir að afi dó bjó
hún ein og það var henni mikils
virði að geta verið á eigin heimili
komin á þennan aldur. Það var síð-
an í sumar að hún greindist með
krabbamein og varð svo af þeim
sökum að leggjast inn á sjúkrahús
undir það síðasta. En jafnvel þá
fylgdist hún enn með okkur og gaf
okkur veganesti út í lífið.
Hafdís Gerður,
Lilja Björg,
Erla Guðrún,
Guðmundur Garðar.
Elsku Lauga mín.
Að lokum kom hvíldin þínum lúna
líkama. Enda æviárin orðin mörg
eða 94. Síðustu árin hafa ábyggi-
lega verið þér erfið, eins sjálfstæð-
ur og sjálfbjarga persónuleiki og þú
ætíð varst. Að hafa ekki getað nú
allra síðustu árin verið sjálfbjarga
og þurfa á aðstoð og hjálp annarra
að halda. En allt fram til hins síð-
asta, meðan þú dvaldir enn á heimili
þínu á Ægisbrautinni, var alltaf
jafnánægjulegt að koma til þín. Það
þýddi aldrei að segjast aðeins vilja
fá molasopa hjá þér. Slíkt kom alls
ekki til greina af þinni hálfu; þú
hafðir þitt fram og brátt var borðið
hlaðið meðlæti. Meðal margs þar á
meðal eru ógleymanlegar pönnu-
kökurnar þínar. Þær eru orðlagðar
og í minnum hafðar því þær voru
svo góðar.
Ég hef margs að minnast frá því
ég 9 ára gömul kom til sumardvalar
til ykkar Garðars föðurbróður míns
í Kúskerpi og átti þar ánægjulega
sumardvöl næstu þrjú árin hjá ykk-
ur og dætrunum. Þú barst ekkert
utan á þér blítt viðmót en þú varst
mér svo hlý og góð þegar ég krakk-
inn kvaldist af heimþrá fyrstu dag-
ana að mig minnir öll sumrin. Þá
sastu hjá mér á rúmstokknum á
kvöldin og reyndir að sefa grátinn
og hjálpa mér að sofna.
Margar á ég ánægjulegar minn-
ingarnar frá þessum sumrum, bæði
við leik og störf. Tvö atvik eru mér
afar minnisstæð en hafa trúlega
ekki verið mér svo ánægjuleg rétt á
meðan þau gerðust. Garðar bless-
aður frændi minn hefur trúlega ætl-
að að kenna þessu Reykjavíkur-
barni að borða hvað sem var. Og
eitt sinn var hann að gæða sér á
súrum hval og setti bita fyrir mig á
disk og sagði mér að borða. Ég
maldaði í móinn, því mér bauð við
hvalnum. En einhver hlýðni hefur
verið til í mér, því ég reyndi að gera
eins og mér var sagt. Margreyndi,
kúgaðist í þrígang en að lokum fór
bitinn þangað sem til var ætlast.
Frændi var stríðinn og hafði lúmskt
gaman af en gerði ekki aðrar til-
raunir til að koma einhverju því of-
an í mig sem ég ekki vildi. Hitt at-
vikið sneri að þér, Lauga mín. Þú
varst sem oftar að skúra eldhús-
gólfið og við Þorbjörg dóttir þín
vorum eitthvað að þvælast yfir það
blautt á meðan. Þú bannaðir okkur
það. Þorbjörg var vel uppalin og
hlýddi strax en ekki ég prakkarinn
og þú danglaðir til mín með kúst-
inum. Ég hélt að sjálfsögðu að þér
hefði ekki fundist ég neitt fyrir-
myndarbarn en mörgum árum síðar
heyrði ég eftir þér haft, að ég hefði
verið skemmtilegasti krakki sem þú
hefðir kynnst. Mikið þótti mér vænt
um að heyra það.
Árin hafa liðið og alltaf var gott
að koma til ykkar hjónanna. Þið
voruð bæði höfðingjar heim að
sækja og einnig var allt rausnarlegt
sem frá ykkur kom við hin ýmsu
tækifæri. Þú hafðir alltaf og fram til
hins síðasta áhuga á fólkinu sem þú
tengdist eða þekktir. Spurðir
margs um það og fylgdist vel með
því. Það var gaman að tala við þig
og alltaf var grunnt á léttleikanum
og kímninni hjá þér. Og svo hrist-
irðu hausinn. Á meðan þú hafðir
starfskrafta varstu vinnuþjarkur;
orðlögð og virt í minni fjölskyldu
fyrir dugnað. Þú þurftir alltaf að
vera að og hlífðir þér hvergi. Enda
bar líkami þinn þess merki fyrir
áratugum og seinna bættust við
krankleiki og áföll sem þú náðir þér
aldrei af. En ekki var neinn bilbug á
þér að finna þrátt fyrir það. Þú
hélst elju þinni áfram og hafðir þér
til stuðnings göngugrind og dætur
þínar.
Gerða, Inga, Þorbjörg og Stef-
anía, aðdáunarvert og ykkur til
sóma hefur verið að fylgjast með
því hvernig þið systurnar og fjöl-
skyldur ykkar – þrátt fyrir að vera
allar að Stefaníu undanskilinni bú-
settar fjarri foreldrum ykkar – lituð
til með öldruðum foreldrum ykkar.
Og sér í lagi hvað þið dvölduð lang-
tímum saman með mömmu ykkar
nú síðustu árin hennar og virtuð í
öllu vilja hennar og ákvarðanir um
hvar og hvernig hún vildi hafa ævi-
kvöldið sitt. Með ykkar aðstoð gat
hún verið þar sem hún vildi vera – á
sínu heimili – þar til ekki varð und-
an komist sökum sjúkleika.
Þér var það gefið, Lauga mín, að
halda reisn og óskertri hugsun
þrátt fyrir þinn háa aldur, en að
lokum varð líkaminn undan að láta
vegna meinsemdar, sem náð hafði
tökum á þér fyrir nokkrum miss-
erum.
Elsku Lauga. Ég kveð þig með
virðingu og þakklæti fyrir allt það
góða sem ætíð sneri að mér í gegn-
um árin. Þú hefur alla tíð verið afar
kær foreldrum mínum; þeim Hösk-
uldi mági þínum og Valnýju, konu
hans. Þau kveðja þig í virðingu og
með kærri þökk fyrir vináttu og
tengdir við þig. Í huga þeirra ríkir
heiðríkja yfir langri samleið ykkar.
Blessuð veri minning þín.
Sigrún Höskuldsdóttir.
Ömmu minnumst við fyrst úr
sveitinni, þ.e.a.s. Kúskerpi og eig-
um við þaðan margar góðar minn-
ingar.
Amma bakaði mikið og var ávallt
mikið um kræsingar er gesti bar að
garði. Sérstaklega var gaman að sjá
hana gera flatkökur með logsuðu-
tækinu og ekki var nú verra að
smakka á þeim á eftir. Eins var
gaman að fara út í fjós með ömmu
og fylgjast með því þegar hún
mjólkaði Búkollu í fötu svona á
gamla mátann eins og henni var
einni lagið. Svo fór hún með mjólk-
ina inn í eldhús og setti smá af
henni í skilvinduna til þess að fá
smá rjóma, það var mikið sport að
fá að aðstoða við þá vinnu.
Amma var alltaf með einhverja
handavinnu við höndina og það eru
mörg listaverkin eftir hana sem
prýða heimili erfingja og vina auk
þess að halda höndum og fótum
hlýjum, stórum sem smáum.
Amma fyllti hug okkar og hjörtu
sem og maga, því alltaf var passað
uppá að maður fengi nóg að borða.
Stundirnar með ömmu eru ógleym-
anlegar og munu þær minningar
lifa í hjörtum okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus er úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Jóhanna og Ívar.
ÁRNÝ GUÐLAUG
SIGURÐARDÓTTIR