Morgunblaðið - 12.05.2002, Qupperneq 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 12. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Önnumst allt er lýtur að útför.
Hvítar kistur - furukistur
- eikarkistur.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is
✝ Svanfríður Örn-ólfsdóttir fæddist
4. mars 1920 á Suð-
ureyri í Súganda-
firði. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut 1. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Örnólfur Jóhann-
esson, f. 22.8. 1879,
d. 5.7. 1955, verka-
maður, sjómaður og
fiskmatsmaður á
Suðureyri, og Mar-
grét Guðnadóttir
húsmóðir, f. 11.11. 1883, d. 31.1.
1960. Systkini Svanfríðar voru 12
sem upp komust og á hún nú einn
bróður á lífi. Svanfríður giftist
19. desember 1945 Óskari Þórð-
arsyni, rafvirkja og rithöfundi, f.
5.6. 1920. Foreldrar Óskars voru
hjónin Þórður Runólfsson, bóndi í
Haga í Skorradal, f. 18.9. 1896, d.
25.9. 1998, og Halldóra Guðjóns-
dóttir húsmóðir, f. 8.10. 1891, d.
13.5. 1982. Börn Svanfríðar og
Óskars eru: 1) Arnþór, f. 1947, d.
1994. Eiginkona Hrönn Pálsdótt-
ir, f. 1948. Börn þeirra: a) Dagný,
f. 1970, eiginmaður Sveinn Stef-
ánsson, f. 1969, börn þeirra, Sara
Sif, f. 1990 og Sveinn Aron, f.
1993. b) Berglind, f. 1973, c) Lilja
Dögg, f. 1975, unnusti Ásgeir
Nikulás Ásgeirsson, sonur Lilju
Örlygur Elvar, d) Arnþór, f. 1979.
2) Andvana drengur, f. 1949. 3)
Svandís Ósk, f. 1954, eiginmaður
Steinar Jakob Kristjánsson, f.
1950, börn þeirra:
Auður f. 1974 og
Björgvin, f. 1980,
unnusta Harpa
Dögg Ingimundar-
dóttir, f. 1984, barn
þeirra Viktor Breki,
f. 2001. 4) Ársæll, f.
1960, eiginkona Eu-
genina Björk Jósefs-
dóttir, f. 1961, barn
þeirra Ástrós Eva, f.
1997.
Svanfríður ólst
upp hjá foreldrum
sínum en var nokkr-
um sinnum um sum-
ar í Hjarðardal í Önundarfirði hjá
hjónunum Guðmundi Gilssyni og
Sigríði Hagalínsdóttur og börn-
um þeirra. Eftir barnaskólanám
stundaði hún almenn störf á Vest-
fjörðum og í Reykjavík. Árið 1943
flutti hún með foreldrum sínum
til Reykjavíkur. Svanfríður og
Óskar bjuggu sín fyrstu búskap-
arár í Samtúni og á Grenimel í
Reykjavík, en keyptu gamalt hús,
Sandhól, í Blesugrófarhverfi og
fluttu þangað 1949, í Blöndu-
bakka bjuggu þau í fjögur ár og á
haustdögum 1978 fluttu þau í
Blesugróf 8. Svanfríður var
heimavinnandi húsmóðir þar til
börnin voru komin á legg og jafn-
vel farin að heiman en vann síðan
í mötuneytum og við þrif ýmis-
konar.
Útför Svanfríðar verður gerð
frá Bústaðakirkju á morgun,
mánudaginn 13. maí, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Er sit ég einn ég undrast það sem var
sú ástúð var mér gefin sönn og hrein.
Hún með mér jafnan allar byrðar bar
og bætti af sinni alúð sérhvert mein.
Og þegar síðan sit ég einn við borð
og syrgi, hvarfla huga að bjartri tíð
í kveðju mína vantar aðeins orð
sem eiga að lokum við um tapað stríð.
Í vitund þess sem mikið hefur misst
er minningin það eina er gefur styrk.
En skapar tíðum vanda að una vist
í veröld þeirri er sýnist harla myrk.
En henni sem er horfin okkur frá
var hugleiknast að bæta allt sem þarf.
Svo ótal, ótal margt að minnast á
og meta, vega og þakka hennar starf.
Óskar Þórðarson.
Hinn 1. maí, á degi verkalýðsins,
kvaddi þennan heim mín elskulega
tengdamóðir, hún Svana.
Ég kynntist Svönu fyrir um 30
árum og á ég margar frábærar
minningar frá þeim tíma.
Þegar ég kynntist henni bjuggu
þau Óskar í hverfi sem þá hét
Blesugróf og hét húsið þeirra Sand-
hóll. Gaman er að geta þess að
seinna fluttu þau svo á ný í götu
sem heitir Blesugróf, eftir gamla
hverfinu.
Gífurlegur gestagangur hefur
alltaf verið hjá þeim en Svana átti
marga ættingja og áttu þau einnig
marga vini. Hennar hjartans mál
var að öllum gestum væri boðið upp
á kaffi og fullt borð af heimabök-
uðum kökum.
Hún hafði einstaka sköpunar-
gleði eins og sást meðal annars á
sokkunum og vettlingunum sem
hún prjónaði á litlar hendur og fæt-
ur. Það átti einnig við um alla
munina sem hún bjó til og gaf okk-
ur.
Einu man ég sérstaklega eftir
sem við bjuggum til saman. Hún
kom með hugmyndina og uppi á
lofti í Sandhóli sátum við tvö og
smíðuðum veislubakka. Efniviður-
inn var krossviður, gluggalistar og
myndir úr gömlum Eimskipafélags-
dagatölum límdar á og lakkað yfir.
Saman smíðuðum við 30 bakka og
hafa þeir verið mikið notaðir í hvers
kyns veislum.
Alltaf var faðmur hennar opinn
fyrir mér, eins og ég væri hennar
eigin sonur.
Það er erfitt að kveðja hana elsku
Svönu, en ég veit að nú líður henni
betur þar sem hún er.
Megi Guð styrkja Óskar tengda-
pabba og fjölskylduna í sorg sinni.
Steinar.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn og þú munt sjá að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Það er erfitt að finna réttu orðin
til að lýsa þér, elsku amma Svana
okkar, því þú varst einstök kona.
Það er ómissandi að minnast á
pönnsurnar þínar, flatkökurnar og
allt gómsæta bakkelsið sem þú bak-
aðir og gafst okkur. Þú varst alltaf
einstaklega jákvæð, jafnvel þegar
veikindin voru að kvelja þig, þá
brostir þú og sagðir að þér liði bara
vel. Það er þó táknrænt að rétt eftir
að þú yfirgafst þennan heim hafði
lítið tár læðst úr öðru auganu þínu,
rétt eins og gerðist oft eftir að þú
veiktist. Það er óhætt að segja að
við eigum eftir að sakna þess að
koma í heimsókn til þín og fá hjá
þér innilegt faðmlag eins og þú
varst vön að gefa. Þú naust þess að
hafa fólk í kringum þig og þér líkaði
best að geta spjallað við sem flesta
á staðnum. Afmælið hans Aðal-
steins bróður þíns var sem himna-
sending í líf þitt því þar hittirðu og
spjallaðir við svo marga sem þér
þykir vænt um.
Það er fjöldi minninga sem þú
skilur eftir hjá okkur. Jólin verða
aldrei söm án þín, sérstaklega ekki
aðfangadagur, en hann hefur verið
haldinn hátíðlegur hjá ykkur afa frá
því við munum eftir okkur.
Það er okkur líka minnisstætt,
þegar við systkinin biðum úti í bíl
eftir mömmu og þú með okkur, þeg-
ar Björgvin gaf þér möndluna. Þú
sást að hann gaf hvorki Auði né
fékk sér sjálfur svo þú spurðir
hvort hann ætlaði ekki að gefa syst-
ur sinni en þá sagðist hann bara
hafa fundið eina, hann fann hana
undir sokknum sínum. Þú bara
hlóst og sagðir elsku barn.
Fyrir nokkrum vikum sátuð þið
Auður hjá mömmu að spjalli og þá
sagðir þú að þú vildir hafa ball og
hljómsveit sem spilaði fram á nótt
eftir þinn dag. Mamma spurði þá
hvort þú vildir kannski líka lesa
minningargreinarnar yfir eða jafn-
vel skrifa þær sjálf. Að þessu var
svo hlegið dátt enda var lund þín
svo létt og þú alltaf til í að gantast
með hlutina.
Í hjarta okkar viljum við þakka
þeim sem hugsuðu svo vel um þig í
lok ævi þinnar því þú sjálf varst
alltaf svo þakklát bæði konunum
hjá heimahlynningu Karitasar og
þeim sem önnuðust þig á deild 11E
á Landspítalanum.
Við eigum alltaf eftir að sakna
þín og sakna þeirra stunda sem við
áttum saman en við getum þó alltaf
litið til baka og glaðst yfir því að
hafa fengið að hafa þig í lífi okkar
öll þessi ár.
Þú baðst okkur öll um að muna
þig káta stuttu áður en þú kvaddir
þennan heim og það getum við full-
vissað þig um að við getum aldrei
munað þig öðruvísi, þú varst alltaf
svo kát og jákvæð.
Elsku amma, við eigum eftir að
sakna þín lengi og munum alltaf
hugsa til þín og minninganna um
þig með bros á vör.
Þín barnabörn,
Auður og Björgvin.
Allt frá barnæsku höfum við ver-
ið tíðir gestir í Blesugrófinni hjá
ömmu og afa, og höfum alltaf haft
mjög gaman af að fara í heimsókn
til þeirra. Í hvert skipti sem maður
kom til þeirra þá var manni alltaf
boðið kaffi og með því. Og ef maður
mátti ekki vera að því að stoppa þá
fékk maður ekki að fara án þess að
fá sér allavega eina pönnuköku eða
kleinu. Allt frá barnsaldri höfum
við líka notið þeirra forréttinda að
geta verið niðri í Blesugróf á jól-
unum, þar sem öll fjölskyldan hefur
hist og borðað saman. Þrátt fyrir
veikindin þá vorum við það heppin
að geta verið öll fjölskyldan saman
síðustu jólin hennar. Við eigum eft-
ir að sakna ömmu Svönu alveg
óskaplega, hvað hún var hjartahlý,
tók manni alltaf opnum örmum og
kyssti í bak og fyrir. Við eigum eftir
að sakna þess að geta ekki farið yfir
í bústað til ömmu og afa í Skorra-
dalnum til að hitta hana og spjalla.
Þrátt fyrir mikil veikindi lét hún
engan bilbug á sér finna og kvartaði
aldrei, þótt maður vissi að hún væri
mjög veik. En þannig kona var hún,
í alla staði yndisleg kona.
Elsku afi, megi Guð gefa þér
styrk í sorginni.
Elsku amma, Guð blessi þig og
hvíl í friði.
Arnþór og Berglind.
SVANFRÍÐUR
ÖRNÓLFSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Svanfríði Örnólfsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
✝ Þóra Snorradótt-ir fæddist í
Reykjavík 25. ágúst
1957. Hún andaðist á
kvennadeild Land-
spítalans við Hring-
braut 5. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
Þóru eru Sigurlaug
Sveinsdóttir hús-
móðir, f. 1929, og
Snorri Sigurðsson
skógfræðingur, f.
1929. Systkini Þóru
eru: Sigurður
Sveinn líffræðingur,
f. 1951, maki Hrefna
Sigurjónsdóttir líffræðingur, f.
1950, börn þeirra eru Björg
hjúkrunarfræðingur, f. 1974, og
Snorri líffræðinemi, f. 1981; Stef-
anía, f. 1954, d. 1968; Arnór
skógfræðingur, f. 1960, maki
Kristín Hallgrímsdóttir sálfræð-
ingur, f. 1956, börn þeirra eru
Stefán, f. 1987, og Ásta Lovísa, f.
1991; Steinunn líffræðingur, f.
1966, maki Jóhann Ísfeld Reyn-
isson tölvunarfræðingur, f. 1963,
sonur þeirra er Sigurþór Ísfeld,
f. 2001, en eldri sonur Steinunn-
ar er Hákon Björn Högnason, f.
1991; Guðrún Margrét, tóm-
stunda- og uppeldisfræðingur, f.
1972, unnusti Sigurður Sigur-
björnsson trygginga- og lífeyris-
ráðgjafi, f. 1967.
Þóra kynntist eft-
irlifandi eiginmanni
sínum, Guðmundi
Erlendssyni, tré- og
blikksmiði og með-
ferðarfulltrúa, f.
1955, árið 1990 og
gengu þau í hjóna-
band 1995. Foreldr-
ar Guðmundar eru
Erlendur Guð-
mundsson bifreiðar-
stjóri, f. 1910, d.
1986, og Guðrún
Hjartardóttir hús-
móðir, f. 1916.
Þóra og Guð-
mundur bjuggu í Svíþjóð frá
1991 til 1998 en fluttu þá til Ís-
lands og stofnuðu heimili í Hafn-
arfirði. Þóra aflaði sér margs
konar menntunar. Hún var með-
ferðarfulltrúi og stofnaði með-
ferðardeild fyrir konur í Hofors
kommun í Svíþjóð sem enn er
starfrækt. Hún lauk BA-prófi í
mannfræði við háskólann í Falun
í Svíþjóð vorið 1998. Hún var
einnig lærður svæðanuddari og
rak nuddstofu í Falun. Hér
heima starfaði hún sem námsráð-
gjafi í Kópavogsskóla en síðar í
Lækjarskóla í Hafnarfirði.
Útför Þóru fer fram frá Digra-
neskirkju í Kópavogi á morgun,
mánudaginn 13. maí, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Jæja ljúfust. Þá ertu farin á
betri stað þar sem engar kvalir
finnast. Eftir stöndum við Þóru-
laus og ósköp aum. Þú varst mér
allt í senn sem fyrirmynd; stóra
systir, hetja og besti vinur. Ég er
svo þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast þér, þessum stórmerkilega
persónuleika.
Minningarnar eru svo ótrúlega
margar en á undanförnum dögum
hafa tvær þeirra verið mér minn-
isstæðastar. Báðar fjalla þær um
gæsku þína og ást til litlu systur.
Því þannig varstu ástin mín, alltaf
tilbúin að hugga, styðja, deila og
hlæja með. Ég er að rifja upp þeg-
ar þú komst í heimsókn til Svíþjóð-
ar fyrir tæpum tveimur árum. Þú
varst sjálf veik en það stoppaði þig
ekki í að koma alla leið til að vera
hjá litlu systur. Við áttum eina
yndislega viku saman og þú redd-
aðir mér eins og svo oft áður. Með
hlýjum orðum, uppörvun og þínum
frábæra húmor. Ég minnist líka
janúarmánaðar þegar ég gekk í
gegnum erfitt tímabil. Eins og svo
oft áður varst þú fyrsta mann-
eskjan sem ég hringdi í og þú
varst komin til mín innan 15 mín-
útna. Enn og aftur til að styðja og
elska. Bauðst mér inn á heimilið
ykkar Gumma og leyfðir mér að
dvelja hjá ykkur. Mikið er ég
þakklát, Þóra mín, fyrir að hafa
búið hjá þér í janúar og deilt dög-
unum með þér á meðan þú varst
við sæmilega heilsu. Hvert augna-
blik var dýrmætt.
Þú þráðir ekkert heitar en að
lifa og það á eftir að taka mig lang-
an tíma að skilja hvers vegna Guð
tók þig burt frá okkur. En ég efast
ekki um að hann ætlaði þér stærra
hlutverk á betri stað. Daginn fyrir
andlát þitt áttum við fallega stund
saman. Við spjölluðum um allt það
sem skiptir máli og þegar þú
þreyttist las ég upp úr bók fyrir
þig sem heitir Bók Emmanúels
(bls. 111). Þar standa eftirfarandi
orð:
Óttinn við hið óþekkta
er gleymska.
Ekkert er sálinni óþekkt.
Ótti og andstaða eru eðlileg
þegar við höfum gleymt
guðdómleika okkar.
Þið eruð örugg. Þið eruð örugg.
Þið eruð óendanlega örugg.
Kæru vinir,
ef ég aðeins gæti gert ykkur kleift
að upplifa ástríka og blíða vinsemd
alheimsins, jafnvægið, sanngirnina,
sætleikann og gleðina.
Þá fynduð þið ekki fyrir ótta
eitt andartak í lífi ykkar.
Og þetta er sannleikur.
Stóra systir, hvað hef ég mögu-
lega að óttast lengur? Þú bíður
mín handan við hornið. Takk fyrir
allt og allt. Þín ávallt elskandi
systir,
Guðrún.
Systurdóttir mín, Þóra Snorra-
dóttir, sem borin verður til grafar
mánudaginn 13. maí, segir svo í
bókarhandriti sem hún lét eftir sig:
„Hamingjan er svo sjálfsögð þegar
allt gengur vel. Þegar áfallið ríður
yfir er ekkert sjálfgefið lengur. Þá
er stutt í þakklætið.“ Orð hennar
um þakklæti í þessu samhengi
koma sjálfsagt mörgum sem
þekktu hana á óvart. Við vitum að
hún varð fyrir þungu áfalli. Um
það segir hún í riti sínu: „Hinn 9.
júní 1998 kollsteyptist líf mitt eins
og bilaður stóll.“ Áfallið var
krabbamein, rit hennar er grein-
argerð um fjögurra ára baráttu við
þann vágest. Hún samdi það til
huggunar þeim mörgu sem eiga
eftir að ganga sömu sjúkdóms-
braut og hún. Lokaorð ritsins eru
látlaus, en sýna jafnframt mikinn
sálarstyrk: „Ég er sátt,“ segir hún.
Þannig lýkur hún verki sínu og
jafnframt lífi sínu.
Um hið óvænta þakklæti segir
hún svo í frásögn sinni: „Þetta
hljómar efalaust öfugsnúið, en
staðreyndin er sú, að ég fann til
mikils þakklætis fyrstu dagana eft-
ir aðgerðina.“ Og hún talar um þá
sem hún er þakklát og fyrir hvað
hún er þakklát. „Ég er elskuð,“
segir hún. „Þær tilfinningar sem
flestir sýna mér og gefa mér hlut-
deild í ná langt út yfir mörk al-
mennrar væntumþykju, þeir eru
fleiri sem virkilega elska mig en ég
gerði mér grein fyrir, bæði fjöl-
skylda og vinir. Veruleikinn er svo
skarpur, orðinn svo stór, tilfinning-
arnar svo miklar, hver stund svo
dýrmæt. Mér líður eins og ég sé
nývöknuð eftir langan dvala og sé
að uppgötva stórfengleik tilverunn-
ar í fyrsta sinn.“ Þóra bar sterka
ást til eiginmanns síns, Guðmund-
ar. Í lokastríði hennar, banaleg-
unni, tók hann þátt í umönnun
hennar og hjúkraði henni á nóttu
sem degi, segja má að hann viki
ekki frá henni síðustu vikurnar.
Þóra hafði samband við mig fyr-
ir rúmu ári og bað mig að vera sér
til leiðsagnar í baráttu sinni við
krabbameinið og einnig við að
ÞÓRA
SNORRADÓTTIR
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.