Morgunblaðið - 18.08.2002, Síða 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 18. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Eygló Ólöf Har-aldsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 22.
júní 1932. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi
13. ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristbjörg Ara-
dóttir, f. 3.5. 1911, d.
5.12. 1972, og Har-
aldur Erlendsson, f.
7.1. 1902, d. 4.11.
1958. Systkini Eygló-
ar eru: Erla Haralds-
dóttir, f. 12.9. 1924,
gift Sverri Magnús-
syni, f. 22.2. 1921, Sjöfn Haralds-
dóttir, f. 30. mars 1951, d. 3.2.
2001, gift Þórarni Órssyni, f. 21.5.
1930, og Magnús Haraldsson, f.
7.5. 1948, kvæntur Kristjönu
Gísladóttur, f. 1.10. 1945.
Eygló ólst upp í Reykjavík og
giftist Reyni Jóhannessyni 1950.
Þau skildu
Árnið 1961 giftist Eygló Óla Kr.
Jónssyni, skólastjóra í Kópavogi,
f. 21.9. 1925. Synir Eyglóar af
fyrra hjónabandi
eru: Birgir, húsa-
smíðameistari, f.
26.1. 1951, kvæntur
Ragnhildi Bjarna-
dóttur, f. 26.4. 1951.
Jóhannes Þórir,
múrari, f. 21.10.
1952, kvæntur Kol-
brúnu Stefánsdótt-
ur, f. 3.1. 1953. Mar-
teinn Ari,
byggingarfræðing-
ur, f. 23.2. 1954. Syn-
ir Eyglóar af seinna
hjónabandi eru: Jón
Sigurður, aðalvarð-
stjóri, f. 9.10. 1960, kvæntur Krist-
ínu Sigríði Jónsdóttur, f. 21.6.
1960, og Haraldur Kristján,
starfsmaður í kanadíska sendi-
ráðinu í Reykjavík, f. 1.10. 1965,
kvæntur Önnu Þóru Bragadóttur,
f. 10.6. 1965. Barnabörnin eru orð-
in 15 og barnabarnabörnin níu.
Útför Eyglóar fer fram frá
Digraneskirkju í Kópavogi á
morgun, mánudaginn 19. ágúst,
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hún mamma er dáin. Marga bar-
áttuna höfum við háð saman og
marga unnið.
En sú síðasta vannst ekki. Það er
sárt, og tómleikinn fyllir huga minn.
En þetta er víst leiðin okkar allra.
Eitt situr þó eftir, sem ekki verður
frá mér tekið, minningin um sterka
konu og þá miklu ást sem þú veittir
mér í mínum veikindum sem litlum
dreng og fylltir mig öryggistilfinningu,
þegar ég lá á sjúkrahúsi heilan vetur.
Þá komst þú til mín tvisvar á dag með
brosið þitt fallega, hvernig sem viðr-
aði, og aldrei kvartaðir þú þótt þú
þyrftir að hlaupa frá stóru heimili til að
hlúa að mér. Þú varst kletturinn í lífi
mínu á þessum árum og oft var mér
strítt á þessu sem ungum dreng, en
síðar fór ég að skilja hvað þetta hafði
verið mér mikils virði.
Hvíl þú í friði, elsku mamma mín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þinn sonur
Jóhannes.
Elsku Eygló mín.
Örlagastraumurinn áfram rennur,
alla að markinu ber.
Hlæjandi söngstu þín sólarljóð,
og söngurinn yljaði mér.
Horfin ertu yfir hafið mikla,
nú er heitasta óskin til þín
að Guð þig beri í birtu og hlýju
beina leið heim til sín .
(Brynja Bjarnad.)
Þín tengdadóttir
Kolbrún.
Nú er hönd að hægum beði
hnigin eftir dagsins þrautir.
Signt er yfir sorg og gleði,
sætzt við örlög. – Nýjar brautir.
Biðjum þess á blíðum tónum
berast megi þreyttur andi
endurborinn ljóss að landi
lofandi dag með ungum sjónum.
(Jón Har.)
Tengdamóðir mín, Eygló Ólöf Har-
aldsdóttir, hefur nú kvatt þennan
heim. Hún lést að morgni 13. ágúst
eftir að hafa átt við mjög erfið veik-
indi að stríða. Að kvöldi 12. ágúst var
orðið ljóst að mjög skammt væri eftir
en hún beið með brottför þar til birta
tók og hennar beið gott ferðaveður.
Það var mér huggun að kveðja hana
hinstu kveðju á svo fallegum morgni
þess fullviss að hennar biði nú betri
tími. Ég kynntist Eygló fyrir 12 árum
er ég varð ástfangin af yngsta syni
hennar. Við urðum fljótt mjög góðar
vinkonur og áttum eftir að eiga marg-
ar góðar stundir þar sem umræðuefn-
in voru margvísleg. Mér varð það
fljótlega ljóst að þarna hafði ég fengið
tækifæri til að kynnast allmerkilegri
konu sem síðar átti eftir að verða
tengdamóðir mín og amma dóttur
minnar.
Eygló var mjög fallegt barn, glæsi-
leg ung kona, falleg móðir og tign-
arleg amma. Hún var fagurkeri sem
vildi vera fallega klædd en einnig
leyndist innra með henni heimskona.
Ég hef oft hugsað um það hvernig líf
hennar hefði orðið ef hún hefði verið
uppi á öðrum tíma. Hún tilheyrði
þeirri kynslóð þar sem menntun
kvenna var fátíð, konur giftust ungar,
áttu börn og voru heimavinnandi
meðan börnin voru lítil. Hún kynntist
ástinni ung og átti sitt fyrsta barn 18
ára. Aðeins 22 ára hafði hún eignast
þrjá syni með fyrri manni sínum. Það
er auðvelt að gera sér í hugarlund að
oft hafi verið erfitt að vera svo ung
með þrjú lítil börn. En börnin urðu
fleiri og þegar Eygló var 33 ára hafði
hún eignast tvo syni með seinni manni
sínum, Óla Kr. Jónssyni, og synirnir
urðu því alls fimm.
Fyrir fimm árum fékk ég að kynn-
ast nýrri hlið á tengdamóður minni.
Þá varð hún amma dóttur minnar.
Hún sýndi henni ótakmarkaða ást og
umhyggju og leyndist engum hversu
mjög henni þótti vænt um hana.
Skírnardagurinn var ákveðinn og
nafnið var gert kunnugt, stúlkan var
skírð Eygló Lilja. Það var stolt amma,
sem horfði á nöfnu sína steinsofandi
eftir að heim úr kirkju var komið.
Hún sagði mér að ef börn sofnuðu í
skírnarkjólnum eftir skírn væri það
merki þess að þau væru ánægð með
nafnið sitt. Og eitt er víst að svo er.
Fyrir fjórum árum fór að bera á
mjög alvarlegum veikindum hjá
Eygló. Um var að ræða hægfara
heilablæðingar. Hér er um að ræða
sjúkdóm sem er ekki svo mjög ólíkur
Alzheimer-sjúkdómnum. Ég hef oft
sagt að þetta sé einn af þessum þöglu
sjúkdómum og samfélagið er ekki al-
veg tilbúið til að tala opinskátt um
sjúkdóma af þeim toga. Að horfa á
eiginkonu sínu, móður, ömmu og
tengdamóður hverfa alveg inn í sjálfa
sig, eiga erfitt með að þekkja sína,
missa málið og vera ófær um að sinna
sínum daglegu þörfum var á stundum
mjög erfitt. Oft varð maður að við-
urkenna vanmátt sinn gagnvart þess-
um sjúkdómi og eina leiðin sem ég
fann var leið umburðarlyndis og um-
hyggju. Það var ótalmargt sem mig
langaði til að gera en lítið sem ég gat
gert. Í dag þakka ég þau átta ár sem
ég naut samvistar með Eygló áður en
sjúkdómurinn fór að færa hana fjær
okkur. Ég þakka líka síðustu fjögur
árin, þau voru góð, bara allt öðruvísi.
Það er margt sem leitar á hugann
þegar kemur að kveðjustund. En nú
er ég kveð tengdamóður mína hinstu
kveðju drúpi ég höfði í virðingaskyni
við þá góðu konu.
„Munið að Guð geymir sálir okkar
allra og við sem eftir lifum minningu
um ástvin.“ (Guðrún Jóna.)
Þín
Anna Þóra.
Elsku amma. Ó, hvað ég sakna þín
mikið þegar ég hugsa til baka, allar
minningarnar sem ég á um þig. Ég
man svo vel eftir því hvað þú bakaðir
góðar kökur og að alltaf var til eitt-
hvert góðgæti í búrinu hjá þér. Þú
leyfðir mér að leika mér með gamlar
hálsfestar og skoða í saumakassann
þinn. Þegar ég bjó hjá þér og afa
kenndir þú mér að baka rjómatertur
og strauja skyrtur. Og þegar þú baðst
mig að mála þig og snyrta áður en þú
fórst eitthvað fínt og setja í þig eyrna-
lokkana af því að þú hittir svo illa í
götin. Alltaf varstu með spilin á borð-
inu og voru ófáir kaplarnir sem þú
kenndir mér. Hér stikla ég á stóru um
allt það sem fer í gegnum huga minn á
þessari stundu, allt hitt geymi ég með
mér til minningar um þig, elsku
amma mín. Guð geymi þig.
Helga.
Amma mín Eygló er farin og ég
veit varla hvað ég get sagt til að minn-
ast hennar, ég á svo margt í hjarta
mínu sem mig langar að segja en ég
læt þetta duga:
Elsku amma takk. Takk fyrir að
vera hjá mér. Takk fyrir að búa við
hliðina á mér svo að ég geti alltaf
hlaupið „yfir“. Takk fyrir alla hlýjuna.
Takk fyrir alla hjálpina. Takk fyrir
allt, elsku amma.
Ég sakna þín sárt en ég man eftir
öllu sem þú gerðir fyrir mig, þegar þú
spilaðir við mig, kenndir mér að
leggja kapal, kenndir mér að syngja
„á skíðum skemmti ég mér“, ég á allar
mínar góðu minningar um þig.
Takk fyrir allt. Ástarkveðja.
Kristín María.
Elsku amma mín. Ég á margar
góðar minningar um þig sem mamma
ætlar að hjálpa mér að varðveita. Ég
veit að þú ert komin til Guðs og að þar
líður þér vel.
Guð geymi þig að eilífu.
Þín
Eygló Lilja.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
(Davíð Stef.)
Á morgun verður til grafar borin
Eygló Haraldsdóttir. Kynni okkar
spönnuðu rúma þrjá áratugi og
margs góðs er að minnast. Þessi
kynni hófust við komu mína sem
kennara í Kópavogsskóla en Eygló
var eiginkona Óla Kr. Jónssonar yf-
irkennara og síðar skólastjóra þess
skóla. Á þessum árum var félagslíf
starfsmanna með miklum blóma bæði
innan skóla og utan og fólk kynntist
bæði starfsmönnum og mökum þeirra
á léttum nótum. Eygló hóf síðar störf
við skólann fyrst sem matráður
starfsmanna og síðar við ræstingar.
Störfum sínum sinnti hún af sam-
viskusemi og snyrtimennsku en það
sem stendur upp úr í minningunni er
hve góð manneskja og góður félagi
hún var. Hallaði aldrei orði á nokkurn
mann, var góður hlustandi og hafði
ríka samkennd með þeim sem eitt-
hvað bjátaði á hjá. Spurði frétta og
hafði einlægan áhuga á hvernig gengi
hjá fjölskyldum okkar. Hún hafði
gaman af að spjalla um daginn og veg-
inn og einnig af góðum sögum og hló
oft dátt og innilega. Eygló hafði mik-
inn áhuga á bridgespilinu og svo var
um fleiri starfsmenn skólans. Það var
oft hart barist í frímínútum og eftir að
kennslu var lokið á daginn. Áhuginn
skein af andlitum spilamannanna og
það var engin hálfvelgja í spila-
mennskunni. Maður var manns gam-
an. Þær vinkonurnar Fjóla, Kata og
Eygló eru örugglega sestar að spila-
borði hinum megin og hafa ekki verið
í vandræðum með að fá fjórða mann.
Eygló hafði einnig gaman af söng
og oft var lagið tekið. Af einhverjum
ástæðum er mér sérstaklega minnis-
stætt heimboð hjá Óla og Eygló. Þar
var mikið sungið og þegar algengir,
einfaldir textar voru afgreiddir var
kvæðasafn Davíðs Stefánssonar tekið
fram og sungið eins og lagaþekking
leyfði og hún var nokkuð drjúg. Helga
jarlsdóttir, Dalakofinn og Katarína
svo eitthvað sé nefnt og öll erindi allra
ljóða. Það er einnig bjart yfir minn-
ingu um ferð sem við fórum fjórar
saman í að Húsafelli þar sem við
dvöldum í sumarbústað mest við
spilamennsku og vísnagerð. Heill
kvæðabálkur er til um þá ferð, ekkert
nema grín og gaman. Tíminn hefur
verið ótrúlega drjúgur á þessum ár-
um. Minningar eru margar og góðar.
Vilji mæddum myrkvast lund
á minninganna gleðifund
skal leitað og í ljósi því
öll leiðin rakin upp á ný.
(Sig. Jónsson.)
Fyrir nokkrum árum fór að bera á
heilsubresti hjá Eygló. Hún bjó
heima eins lengi og hægt var og Óli
annaðist hana af einstakri umhyggju.
Þegar veikindi ágerðust flutti hún í
hjúkrunarheimilið Sunnuhlíð þar sem
hún lést 13. ágúst.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stef.)
Með þessum orðum kveð ég Eygló
Haraldsdóttur. Hinstu kveðju senda
einnig gamlir samstarfsmenn hennar
við Kópavogsskóla. Við minnumst
með hlýhug góðrar konu. Samúðar-
kveðjur eru til Óla og fjölskyldunnar
allrar.
Jóna Möller.
Á morgun, 19. ágúst, komum við
saman í Digraneskirkju til að kveðja
Eygló Haraldsdóttur.
Á tímamótum sem þessum er við
hæfi að líta yfir farinn veg.
Kynni okkar Eyglóar hófust 1976
þegar við Jón Sigurður eða Daddi
sonur hennar urðum félagar í fram-
haldsskóla. Í þá daga hét Laufbrekka,
Auðbrekka og var opin í báða enda.
Umferðin um Auðbrekku var tölu-
verð enda var Auðbrekkusjoppa
helsta menningarsetur ungra Kópa-
vogsbúa þá. Þjóðsagan um ástand
gatna í Kópavogi átti vel við Auð-
brekku enda takmarkaðist öxulþung-
inn sjálfkrafa af ástandi götunnar.
Við Auðbrekku 25 bjuggu Eygló og
Óli Kr. foreldrar Dadda og ekki leið á
löngu þar til ég fékk heimboð. Þá sá
ég Eygló fyrst, hún stóð í eldhúsinu
fyrir framan vaskinn og studdi ann-
arri hendinni á vaskinn en hinni á
borð sem afmarkaði eldhús og borð-
stofu. Eygló var með ljóst hrokkið
hár, leit tinandi öðru hverju út um
eldhúsgluggann. Hún var fríð kona,
brosmild og glettnisglampi var í aug-
um eða var það skemmtilegi undrun-
arsvipurinn sem einkenndi Eygló svo
oft.
Auðbrekka 25 var heimavöllur
Eyglóar og ekki síst eldhúsið. Þar
hittust félagar og bræður Dadda, þar
leið okkur vel og það var ekki laust við
að við yrðum örlítið meiri „menn“ á
því að ræða lífsins gagn og nauðsynj-
ar við Eygló.
Góður andi var ætíð í kringum
Eygló og til marks um kímnigáfuna
var talað um að fá sér upphitaðan
kaffikorg í Auðbrekkunni. Eygló var
vön að segja með glettnisglampa í
augun að nú skyldi hún athuga hvort
ekki fyndist gamall kaffikorgur til að
hita upp.
Margar skemmtilegar sögur voru
sagðar yfir kaffikorgnum og húmor-
inn í hávegum hafður og enduðu flest-
ar sögurnar með innilegum hlátri.
Eygló hafði gaman af umræðum okk-
ar menntskælinga og tók þátt í þeim
sem jafningi. Hún hlustaði á um-
ræðuna af hlýju, hvatti okkur áfram
af einlægni og ýtti þannig undir sjálfs-
traust okkar. Það eru miklir mann-
kostir að geta hlustað og tekið þátt í
umræðum við hvern sem er.
Ekki verður skilið við Auðbrekk-
una án þess að minnst sé á spilakvöld-
in, þau eru ógleymanleg. Þar var
Eygló hrókur alls fagnaðar og kenndi
okkur menntskælingum að spila
bridge með stæl! Lífið var tekið mátu-
lega alvarlega við spilaborðið og þeg-
ar ungir menn áttu í erfiðleikum með
að spila út, kom Eygló yfirleitt til
bjargar með skemmtilegum athuga-
semdum sem voru fullar af kímni og
jafnvel að það laumaðist með ein Sel-
foss-melding.
Eygló var því mikil selskapsmann-
eskja, naut þess að vera innan um
fólk, auðgaði líf sitt og annarra með
góðri kímnigáfu og jákvæðni.
Það eru einungis góðar minningar
sem koma upp í hugann þegar við
minnumst Eyglóar Haraldsdóttur.
Eftirlifandi eiginmanni, Óla Kr. Jóns-
syni, og allri fjölskyldunni votta ég
mína dýpstu samúð.
Kristján Hj. Ragnarsson.
Elsku amma. Takk fyrir samveru-
stundirnar og umhyggjuna. Það var
gott að vera hjá þér og afa. Okkur
mun alltaf þykja vænt um þig og
minnast þín.
Takk fyrir að vera til. Megi Guð
leiða þig og og vernda.
Pétur Ingi og Guðbjörn Perla.
EYGLÓ ÓLÖF
HARALDSDÓTTIR

 

 






 
    ! " 

          
  


   
  
!"  
 ##$
%  &    

' 
        
 
#$ %&'( $ #$) *) 
%&'( $   *) 
    **) +