Morgunblaðið - 24.08.2002, Side 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 2002 37
✝ Guðrún Björg Ei-ríksdóttir
(Búdda) fæddist á
Eskifirði 24. ágúst
1949. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Neskaupstað 13.
ágúst síðastliðinn.
Hún var elsta barn
hjónanna Oddnýjar
Björgvinsdóttur, f.
3.3. 1929, d. 10.12.
1974, og Eiríks Ólafs-
sonar, f. 31.6. 1924.
Systkini hennar eru:
Valborg Björgvins-
dóttir sammæðra,
Ólöf María, Björgvin, f. 15.2. 1954,
d. 31.12. 1990, Helga Ólena, Árný
og Lára Elísabet.
Guðrún giftist 26.12.
1973 Friðrik Rós-
mundssyni, f. 21.11.
1944. Börn þeirra
eru: Þórunn Sif, f.
9.9. 1971, maki Jó-
hann Hafþór Arnar-
son, þau eiga Rós-
mund Örn og
Guðrúnu Örnu; Ei-
ríkur Óli, f. 18.5.
1973, Oddný Svana,
f. 28.8. 1978, og Frið-
rik Karl, f. 2.11. 1984.
Útför Guðrúnar
Bjargar verður gerð
frá Eskifjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku mamma mín. Hvað er hægt
að segja á svona stundu? Það er ekki
hægt að lýsa því hversu lífið er orðið
tómlegt núna án þín. Ég á svo erfitt
með að setja tilfinningar mínar á
blað eftir þennan missi. Af hverju
þú? Af hverju? Það er oft sagt að þeir
bestu séu kallaðir til Guðs á undan
hinum, og er það hverju orði sannara
í þínu tilviki.
Ef maður lítur til baka um farinn
veg er svo margs að minnast. Ég
gleymi aldrei þeim búðarferðum sem
þú sendir mig í þegar ég var rétt far-
inn að geta reimað skóna mína.
Hversu oft strunsaði ég ekki út í búð
til að versla, en kom til baka með
fulla poka af nammi, því það sem ég
átti að kaupa var ekki til og keypti ég
þá bara nammi í staðinn. Svo það
skipti sem að ég fékk steininn í haus-
inn og ég kom labbandi heim ásamt
Kidda E. eins og fílamaðurinn í
framan. Bíllinn okkar var bilaður og
við fengum Kidda „smíðakennara“
til að bruna með okkur yfir á spít-
alann á Norðfirði þar sem ég var orð-
inn eins og regnboginn í framan. Og
þegar ég kom grátandi heim því að
Sigga á Árbakka átti ekki tómatsósu
sem þú baðst mig að fá lánaða. Alltaf
gafstu þér tíma til að huga að mér
hvenær sem var. Þegar ég átti erfitt
varst þú til staðar og lést mér líða
betur. Sama hvar maður var, alltaf
gafstu þér tíma til að athuga hvort
allt væri ekki í lagi hjá mér.
Það er svo skrítið að skrifa þetta
bréf vitandi að ég á aldrei eftir að
geta leitað til þín aftur með mín
vandamál. Maður gat alltaf leitað til
þín með öll vandamál sem lágu á
manni hverju sinni. Alltaf tókst þér
að róa mig niður og hugsa jákvætt
þegar mér leið illa. Það er ferlega
ósanngjarnt að geta ekki leitað til
þín lengur og fá þínar skoðanir á
hlutunum.
Það er erfitt að hugsa sér jólin án
þín, elsku mamma mín. Heyrandi í
þeytaranum þeytandi deigið á með-
an Nat King Cole, Bing Crosby og
Dean Martin skiptust á að syngja
jólalögin í græjunum. Þú á fullu
trallandi með og bakandi kökurnar
sem við síðan stálumst til að éta jafn-
óðum og þú bakaðir. Dagar eins og
jólin og afmælisdagurinn minn eiga
eftir að minna mig óendanlega á þig,
mamma mín. Þú varst alltaf fyrsta
manneskjan sem óskaði mér til ham-
ingju með afmælið og gafst mér allt-
af pakka þó svo að ég skammaði þig
alltaf fyrir að kaupa handa mér
pakka. Þú meira að segja mundir af-
mælisdaginn minn núna í sumar
þrátt fyrir þín erfiðu veikindi. Eftir
allt sem þú gerðir fyrir mig um æv-
ina fannst mér ótrúlega ósanngjarnt
að horfa á þig ganga í gegnum þessi
veikindi án þess að geta hjálpað þér.
Ég veit að þú ert núna í góðum fé-
lagsskap og þjáningum þínum er lok-
ið.
Ég á ekki orð til að lýsa því hversu
sárt þín er saknað. Ég hefði ekki get-
að hugsað mér betri mömmu en þig,
elsku mamma mín. Svo lengi sem ég
lifi mun ég minnast allra gleðistund-
anna sem þú veittir okkur í þessi allt
of fáu ár. Hvernig þér tókst alltaf að
gera erfiða hluti auðvelda og að
breyta áhyggjum mínum í bros var
þér svo auðvelt. Takk fyrir öll ynd-
islegu árin sem þú gafst okkur. Þín
er virkilega sárt saknað, elsku
mamma mín.
Þinn elsti sonur,
Eiríkur Óli.
Nú, þegar komið er að kveðju-
stund, elsku systir, fyllist hugur
manns góðum og skemmtilegum
minningum. Frá því að móðir okkar
lést urðu okkar tengsl sterk og
styrktust enn frekar þegar árin liðu.
Alltaf leitaði ég til þín með öll mál
stór sem smá. Þú varst svo hrein og
bein og sagðir alltaf hvað þér bjó í
brjósti. Þegar ég gekk með drenginn
minn mátti ég ekki hafa áhyggjur af
neinu. Þú og Friðrik mundu redda
málunum. Þið ætluðu að koma mér á
Norðfjörð og auðvitað varst þú við-
stödd. Þegar ég, Einar og Hermann
fluttum til Danmerkur komuð þið til
okkar. Það var hátíð í þorpinu þá.
Tjalddansleikur og tónlistin frá upp-
hafsárum rokksins sem þú hélst svo
mikið upp á. Þar fannst þér gaman
og minntist ég þess oft. Síðan var
brunað í heilmikinn blómagarð og
ekki var hrifningin minni þegar
þangað var komið. Þegar við svo
fluttum aftur upp varst þú auðvitað
fengin til að taka út íbúðina og veita
ráð við uppröðunina á mubblunum.
Ef þú sagðir að eitthvað væri ekki
nógu gott var því breytt.
Ef eitthvað bjátaði á, átti ég alltaf
stoð hjá þér. Þú hughreystir mig og
fannst góðu punktana. Í sauma-
skapnum varstu líka stoð og stytta.
Þú reddaðir málunum ef maður lenti
í strand. Sagðir þá: „Við reddum
þessu, ekki málið.“ Fyrir síðustu jól
datt okkur í hug að fara á námskeið í
trémálun og máluðum við þar jóla-
svein með bamba og jólatré. Það var
svo mikill spenningur að setja á hann
jólaljósin löngu fyrir jól. Það eru ótal
svipaðar minningar um gleðistundir
okkar.
Elsku systir, í dag er 53. afmæl-
isdagur þinn og sárt að blómin sem
keypt eru skulu vera í öðrum tilgangi
en venjulega. Megi Guð vera með
þér um ókomna framtíð.
Þín systir
Árný.
Haustið 1974 þegar ég flutti til
Eskifjarðar sem kennari varð mér
oft starsýnt á unga, fallega konu
sigla hraðbyri eftir götum bæjarins
með barnavagn á undan sér. Ljóst
og þykkt hárið féll í lokkum niður
herðarnar eins og beljandi stórfljót.
Þetta var Búdda, dóttir kaupmanns-
hjónanna í Brynjólfshúsi, Oddnýjar
og Eika, konan hans Frissa Rósa og
Tótu, skipstjóra á Votaberginu.
Seinna átti hún eftir að verða mág-
kona mín og hann svili í hartnær tvo
áratugi. Fljótlega hófust traust og
ánægjuleg kynni við þau hjónin sem
rofnuðu að vísu við landshornaflakk
undirritaðs en þegar við hittumst á
ný eftir langt hlé urðu jafnan fagna-
fundir.
Varla var hægt að hugsa sér sam-
hentari hjón en Búddu og Frissa.
Dugnaður konunnar virtist tak-
markalaus. Samhliða stóru heimili
gekk hún í öll störf með manni sínum
og gilti þá einu hvort hún beitti, tók
til kost fyrir Votabergið, meðan það
var og hét, eða hjálpaði til við löndun
aflans eftir happadrjúgan róður.
Gaman var að heimsækja þau
hjónin í Bleiksárhlíðinni; húsbónd-
inn launkíminn og rólyndur en hús-
freyjan gustmikil og glaðbeitt og
stundum svo kjaftfor að grófustu
karlmenn fóru hjá sér og fölnuðu!
Búdda lét oft vaða á súðum en gam-
anið var græskulítið og orðbragðið
tæpitungulaust.
Samband þeirra hjóna var líka
aðdáunarvert. Þau voru svo ham-
ingjusöm og einhuga um að standa
saman í blíðu og stríðu gegnum súrt
og sætt í þrjátíu ára hjónabandi.
Ótal atvik streyma fram í minn-
ingunni um Búddu. Á dimmu vetr-
arkveldi fyrir aldarfjórðungi tókst
henni næstum að hræða úr mér líf-
tóruna á myrkvuðum ganginum í
Framkaupstað þegar hún kom
óvænt í heimsókn og hvíslaði nafn
mitt draugalegum rómi í rökkrinu.
Þá var nú tekið til fótanna svo sást
undir iljarnar á manni. Systurnar
hlógu eins og hross í marga mánuði
og af og til næstu árin voru þær að
reka upp hláturrokurnar þegar téð-
an gjörning bar á góma.
Mér er einnig í minni þegar við
börnin mín urðum veðurteppt á
Reyðarfirði eftir heimsókn til Búddu
og Frissa. Þau brugðu skjótt við,
sóttu okkur á jeppanum og brutust í
blindhríð og skafrenningi yfir
Hólmahálsinn. Búdda lét sig ekki
muna um að ganga á undan og vísa
veginn enda þekkti hún hann eins og
fingurna á sér. Það var vasklega
gert. Síðan vorum við trakteruð á
bestu piparsteik norðan Alpafjalla
sem frúin reiddi fram að hætti húss-
ins.
Þannig var Búdda; dugleg, raun-
góð, hress og skemmtileg.
Það var líka eftirminnilegt hversu
mikla rækt hún lagði alla tíð við
tengdaforeldra sína, ekki síst þegar
aldur færðist yfir þau. Einnig föður
sinn eftir að móðir hennar féll frá í
blóma lífsins. Systrabörn Búddu
nutu þess í ríkum mæli að eiga hana
að. Börnin mín minnast hennar með
söknuði og hlýju. Hún var svo hress
og skemmtileg og átti svo auðvelt
með að setja sig í spor unglinganna.
Þar var ekki kynslóðabilið.
Fyrir nokkrum árum kenndi hún
sér þess meins sem lagði hana að
velli. Þrátt fyrir magnaðan lífsvilja
varð hún að játa sig sigraða eftir
hetjulega baráttu. Það er vissulega
dapurlegt og þyngra en tárum taki
að sjá á bak konu á besta aldri í
greipar dauðans. Ég votta Frissa og
börnunum, Þórunni, Eika, Oddnýju
og Frissa litla, mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur og einnig tengdasyni,
barnabörnum, föður og systrum.
Minningin um góða konu lifir í
hjörtum okkar samferðamanna
hennar uns þau hætta að slá.
Meðan þögnin leikur á hörpu kvöldroðans
og fjöllin speglast í bládýpi rökkurs,
sem aldrei verður að nótt,
siglir ástin yfir bárulausan sjó,
bíður ung kona við þaragróna vík
og hlustar eftir blaki af árum.
Meðan æðarkollan sefur með höfuð undir
væng,
fer sól yfir höf – vekur máf og kríu –
er enn hrundið báti úr vör,
gripið hörðum höndum um hlumma.
Árablöðin kyssa lygnan fjörð eins og hvítir
vængir.
Þá eru hlunnar dregnir undan flæði
og beðið morguns og starfs,
án þess að gengið sé til hvílu.
(Jón úr Vör.)
Mágkonu minni óska ég farsællar
lendingar á strönd hinnar miklu
móðu.
Gunnar Finnsson.
GUÐRÚN BJÖRG
EIRÍKSDÓTTIR
✝ Sigurjón GeirssonSigurjónsson
fæddist á Stöðvarfirði
16. febrúar 1930.
Hann lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðurnesja
18. ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurjón Geirsson og
Oddný Jónasdóttir.
Systkini Sigurjóns
eru: samfeðra, Sigur-
jóna, f. 1930, og sam-
mæðra, Kjartan Guð-
jónsson, f. 1931.
Þorgerður Guðjóns-
dóttir, f. 1934, og
Oddur Guðjónsson, f. 1936. Fóst-
ursystkini eru: Guðmundur
Björnsson, f. 1930, d. 1981, og Hild-
ur Þórlindsdóttir, f. 1927. Sigurjón
giftist Ester Pálsdóttur frá Stöðv-
arfirði 1958. Þau slitu samvistum.
Börn þeirra eru: 1) Eygló, f. 3. júní
1958, maki Rúnar V. Arnarson, f.
19. október 1956. Börn þeirra eru:
Ester, f. 5. mars 1980, og Hólmar
Örn, f. 10. desember 1981. 2)
Björk, f. 20. maí
1959, var gift Erni
Vilmundarsyni. Þau
skildu. Börn þeirra
eru: Sigurjón Geirs-
son, f. 17. janúar
1984, og Árný Ösp, f.
3. apríl 1987.
Sjö ára gamall fór
Sigurjón í fóstur til
hjónanna Björns
Guðmundssonar og
Þóreyjar Jóhanns-
dóttur í Bakkagerði,
Stöðvarfirði, þar sem
hann ólst upp. Hann
var á sjó sem ungur
maður en snemma hóf hann eigin
rekstur á vörubíl á Stöðvarfirði og
stundaði það allt til ársins 2001.
Hann var umboðsmaður ESSO á
Stöðvarfirði í 37 ár áður en hann
lét af störfum á síðasta ári. Sigur-
jón bjó alla tíð í Bakkagerði á
Stöðvarfirði.
Útför Sigurjóns fer fram frá
Stöðvarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Það er með virðingu og söknuði
sem ég minnist tengdaföður míns
Sigurjóns Geirssonar Sigurjónsson-
ar. Ég þekkti Sigurjón frá því ég var
barn og bjó um tíma á neðri hæðinni
í eldra Bakkagerðishúsinu á Stöðv-
arfirði. Ég ólst upp að hluta til á
Stöðvarfirði og hef ætíð talið mig
Stöðfirðing og verið stoltur af.
Seinna varð ég tengdasonur Sigur-
jóns er ég giftist Eygló, dóttur hans.
Öll kynni mín af Sigurjóni voru sér-
lega góð og ánægjuleg. Ég og Eygló
fluttum ung frá Stöðvarfirði og sett-
umst að í Keflavík. Þó að fjarlægðin
væri mikil vorum við alltaf í góðu
sambandi við Sigurjón á Stöðvar-
firði. Sérstaklega minnist ég þeirra
góðu og hlýju móttakna sem við
fengum í hvert skipti sem við kom-
um í heimsókn og hvað honum
fannst gaman að fá afabörnin til sín.
Ég minnist Sigurjóns sem einstaks
ljúfmennis og einhvers duglegasta
manns sem ég hef þekkt. Það vita
allir sem þekktu Sigurjón hversu
vinnusamur og atorkusamur hann
var. Honum féll nánast aldrei verk
úr hendi og var eftirtektarvert
hversu samviskusamlega og snyrti-
lega hann vann öll verk.
Sigurjón hafði mikið yndi af bú-
skap og hafði sauðfé lengi vel sér til
ánægju. Hann hafði mikið yndi af
því að umgangast skepnur. Megnið
af starfsævinni var Sigurjón vörubíl-
stjóri á eigin bíl. Þá var hann um-
boðsmaður ESSO á Stöðvarfirði í
áratugi. Það er sannfæring mín að
fáir hafi rækt umboðsstörf sín eins
samviskusamlega og hann gerði.
Sigurjón hafði mikinn áhuga á nátt-
úru landsins og þá sérstaklega Aust-
fjörðum. Einn var þó sá staður sem
átti hug hans og hjarta. Þar er ég að
sjálfsögðu að tala um Stöðvarfjörð!
Mér er það til efs að margir þekki
Stöðvarfjörð betur en Sigurjón
gerði. Hann þekkti nánast hverja
þúfu og brekku í firðinum sínum. Ég
minnist þess að í hans erfiðu veik-
indum kom alltaf glampi í augun
þegar minnst var á Stöðvarfjörð og
hann lifnað allur við. Það er stórt
skarð höggvið í lítið byggðarlag eins
og Stöðvarfjörð þegar slíkur heið-
ursmaður sem Sigurjón var fellur
frá. Sigurjóns mun ég minnast sem
eins mætasta manns sem ég hef
kynnst og ég mun ætíð minnast
hans. Ég vil að lokum votta samúð
mína dætrum hans, barnabörnum
og systkinum hans og Stöðfirðing-
um öllum við fráfall hans.
Sigurjón Geirsson Sigurjónsson,
megi minning þín lengi lifa!
Rúnar V. Arnarson.
Þegar mér bárust fregnir af and-
láti Sigurjóns vinar míns í Bakka-
gerði sl. sunnudag fór hugurinn að
reika.
Ég sá hann fyrir mér sem ungling
og minntist þess hve oft hann var
fenginn til að tjónka við börn sem
send voru til sumardvalar á Stöðv-
arfjörð. Með þrautseigju sinni og
þolinmæði tókst honum að hjálpa
þeim að yfirstíga heimþrána og
kynna þeim kosti litla fallega fjarð-
arins okkar.
Sigurjón var 14 ára þegar við
Lilli, uppeldisbróðir hans, giftum
okkur en þá þegar hafði hann, ungur
drengurinn, kynnst bæði hamingju
og mótlæti í lífinu. Mótlæti sem
margan manninn hefði bugað, en
styrkti hann og gerði hann að þeim
manni sem við hin hér á Stöðvarfirði
þekktum svo vel. Hann var raungóð-
ur og allt fram til síðustu stundar
var hann tilbúinn til að létta undir
með mér og mínum.
Þeir bræður viðhéldu fjárbúskap í
Bakkagerði eftir að fósturfaðir
þeirra féll frá. Lilli að nafninu til en
Sigurjón í verki, enda hafði hann
mikla unun af skepnunum. Eftir að
búskapur lagðist af í Bakkagerði var
Sigurjón alltaf tilbúinn að miðla
þekkingu sinni og reynslu til sér
yngri bænda og hjálpa þeim þegar
þurfti.
Hann Sigurjón var einstaklega
nýtinn maður og fór vel með, enda
kunni hann ekki að meta kæruleysi
nútímamannsins. Þú eyðir ekki
meiru en þú aflar, má segja að hafi
verið kjörorð hans, enda hlífði hann
sér ekki á nokkurn hátt til að nýta
það sem landið gaf. Þegar fór að
vora mátti sjá hann, yfirleitt með
fyrstu mönnum, undirbúa kartöflu-
garðinn fyrir sáningu og alltaf átti
hann útsæði ef einhver hafði nú
gleymt sér það vorið. Á haustin
mátti sjá hann upp um allar brekkur
í berjamó og þegar nær dró jólum
fór hann til rjúpna. Eitt sinn missti
hann fótanna og týndi gleraugunum
og braut á sér handarbakið. Ekki
var nú verið að kvarta eða leita til
læknis, nei, hann hló að okkur hin-
um sem reyndum að ráðskast með
hann.
Daglegt líf til sjós og lands á
Stöðvarfirði var stór hluti af lífi hans
og hann stór hluti af lífi okkar hinna.
Sigurjón var glaðvær og spaug-
samur maður en samt líka rólegur
og yfirvegaður. Alltaf tókst honum
að sjá jákvæðu hliðina á málunum.
Þrátt fyrir erfið veikindi lét hann
aldrei bilbug á sér finna og allt til
síðasta dags veit ég að hann trúði
því að morgundagurinn bæri eitt-
hvað gott í skauti sínu.
Ekki get ég minnst Sigurjóns án
þess að geta þess hversu heitt hann
unni Stöðvarfirði, enda var fátt sem
gat þokað honum héðan. Í lok hverr-
ar krabbameinsmeðferðar og þótt
veikburða væri þráði hann að kom-
ast heim. Hver getur láð honum að
hafa viljað komast heim í fallega
fjörðinn sinn og öðlast þar innri frið.
Ég votta fjölskyldu hans, vinum
og vandamönnum mína dýpstu sam-
úð.
Megi minningin um góðan dreng
lifa.
Rósalinda Helgadóttir
Vengi.
SIGURJÓN GEIRS-
SON SIGURJÓNSSON
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram.
Formáli minn-
ingargreina