Morgunblaðið - 24.08.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Fanney Júdit Jón-asdóttir fæddist á
Sléttu í Sléttuhreppi í
N-Ísafjarðarsýslu 6.
maí 1913. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Ísafirði 16.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þórunn
Brynjólfsdóttir og
Jónas Dósótheusson.
Systkini hennar voru
Sigurjóna, d. 1954,
Þorvaldína, d. 1997,
Margrét, d. 1993,
Kristján, d. 1992, og
Brynhildur, d. 1993.
Fanney giftist 7. október 1944
Ingólfi Lárussyni, f. 18.9. 1904, d.
3.2. 1989. Þau bjuggu alla tíð á Ísa-
firði. Fanney eignað-
ist ekki börn, en börn
Ingólfs frá fyrra
hjónabandi eru
Hörður, f. 1932, d.
2000, kvæntur Krist-
jönu Valdimarsdótt-
ur og eiga þau þrjú
börn, átta barnabörn
og eitt barnabarna-
barn. Erling Guð-
mundur, f. 1933, d.
1936, og Inga Guð-
björg, f. 1935, gift
Hauki Ólafssyni og
eiga þau fimm börn,
þrettán barnabörn
og eitt barnabarnabarn.
Útför Fanneyjar verður gerð í
dag frá Ísafjarðarkirkju og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku amma mín. Mig langar að
minnast þín í örfáum orðum. Það
fyrsta er þegar ég talaði við þig í síma
fyrir örfáum dögum, þá óraði mig
ekki fyrir því að það væri í síðasta
sinn sem ég heyrði í þér.
Alltaf þegar ég heyrði í þér í síma
reyndir þú að vera hress þótt þér liði
illa, og alltaf spurðir þú um börnin
mín og Aron litla, líka í síðasta samtali
okkar.
Ég hef komið vestur og heimsótt
ykkur afa og svo þig eftir að hann dó
frá því að ég flutti suður með mömmu
og pabba, að undanskildu einu ári
sem ég bjó á Ísafirði með fjölskyldu
mína, þá held ég að þið afi hafið stund-
um fengið nóg af mér þar sem ég kom
til ykkar á hverjum degi með krakk-
ana sem voru lítil og fyrirferðarmikil
þá.
Svo skrýtið sem það er rifjast svo
margt upp þegar ég sit hér og hugsa
um þig. Ég man að alltaf gat ég komið
til þín ef mig langaði í eitthvað, eins og
þegar ég var 12 ára og þurfti að fara á
sjúkrahúsið á Ísafirði, þá vantaði mig
náttslopp og langaði svo mikið í hann,
þá sendir þú mig út í búð með pening
til Jennýjar Breiðfjörð að kaupa nátt-
slopp. Ég hef líka oft og mörgum
sinnum rifjað upp þegar ég var hjá
ykkur afa þegar mamma og pabbi
fóru að vinna á fjallinu. Mikið rosa-
lega grenjaði ég þegar þau fóru og þú
leyfðir mér að sjá út um gluggann
uppi í herberginu ykkar, en ég var svo
óþekk við þig og datt, þá kom afi með
kaldan hníf og setti á þessa stærðar
kúlu sem ég fékk á ennið. Þetta ráð
notaði ég á mín börn ef þau fengu
kúlu á ennið.
Aldrei held ég að jólaboðin ykkar
afa gleymist, þá var slegist um hver
mátti sitja á pullunni sem við allir
krakkarnir vildu ólm vera með, síðan
fengum við alltaf heitt súkkulaði úr
fínu þunnu bollunum, og þótt ég hafi
verið lítil fékk ég alltaf svona fínan
bolla líka.
Síðastliðið vor þegar þú komst suð-
ur í augnaðgerðinna kom ég til þín
með Evu og Aron Bjarka, mikið ofsa-
lega hafðir þú gaman af því að sjá Ar-
on, þá var tekin mynd af þér með
hann og er það eina myndin sem til er
af ykkur, og þú varst svo glöð þegar
við töluðum um að hann væri orðinn
langur titillinn sem þú barst, langa-
langamma.
Og í sumar þegar við komum í
ferminguna hans Birgis Steins kom-
um við Erlingur bróðir bara tvö til
þín, við komum ekki með krakkana
þar sem ég vissi að þú varst kannski
illa fyrir kölluð og hefðir kannski ekk-
ert gaman af því að við værum svona
mörg hjá þér og þú sagðist vera því
mjög fegin og baðst bara að heilsa
þeim öllum.
Ég vil þakka þér, Inga mín, og
Hauki fyrir ómetanlega umhyggju
ykkar við ömmu síðastliðin ár.
Hvíl í friði.
Þín
Guðbjörg.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Fanneyjar ömmu, sem lést á
sjúkrahúsinu á Ísafirði 16. ágúst sl.
Fanney amma var stjúpmóðir móður
minnar, en var okkur systkinunum
ávallt sem amma. Ég man óljóst eftir
Fanneyju ömmu og Inga afa er þau
bjuggu í Pólgötunni en betur man ég
er þau bjuggu í Fjarðarstrætinu í litla
húsinu. Þangað fórum við ósjaldan á
sunnudögum í heimsókn og síðar í
Hlíf, þar sem við fengum ávallt góðar
móttökur. Einnig renndu þau afi og
amma oft til Bolungarvíkur á
Volkswagen bjöllunni, og voru þá
ávallt í sínu fínasta pússi, þau bæði
með hatt og amma ávallt í einhverjum
fínum kjól, eins og hún var ávallt,
mjög vel til höfð og prúðbúin. Oft
laumuðu þau til okkar Guðna bróður
eitthundrað krónum og sögðu okkur
að fara í bíó eða kaupa eitthvað gott.
Amma missti mikið 1989 er afi dó, því
þau voru mjög svo samstiga hjón. Eft-
ir að ég eignaðist börnin mín fór ég oft
með þau inn á Hlíf í heimsókn, og var
okkur alltaf svo vel tekið því hún
Fanney amma var svo einstaklega
góð og blíð við börnin. Oftast þegar
maður kom inn til ömmu þá sat hún
með einhverja handavinnu, penna-
saum, að prjóna dúka, hekla, hnýta,
smyrna eða með perlusauminn sem
hún var sem mest í áður en hún missti
heilsuna. Föndur af öllu tagi var
henni allt. Þeir eru ófáir hlutirnir sem
til eru eftir hana, og prýða margir
þeirra heimili mitt.
Þegar ég gekk með þriðja barnið
mitt ákvað ég að mig langaði að gefa
barninu mínu nafn Fanneyjar ömmu
ef það yrði stelpa, sem það svo varð.
Þegar ég eignaðist Fanneyju Erlu,
var ég flutt suður til Njarðvíkur og
hringdi því í Fanneyju ömmu og
spurði hana hvort hún hefði nokkuð á
móti því að ég fengi nafnið hennar
lánað fyrir barnið mitt. Hún varð svo
hræð að lengi gat hún ekki sagt orð
við mig í símann, en gaf mér svo að
sjálfsögðu leyfi sitt, og var ávallt stolt
af að eiga nöfnu og hringdi alltaf á af-
mælisdaginn hennar því honum
gleymdi hún aldrei. Síðustu rúm tvö
árin hafa svo verið ömmu erfið, eftir
að hún lamaðist öðru megin og sjónin
hafði daprast, þá gat hún ekki lengur
verið í fínlega föndrinu eins og áður,
en hún var ekki til í að gefast alveg
upp og sótti föndurtíma og málaði á
ýmislegt þrátt fyrir lömunina með
hjálp Önnu í föndrinu.
Miklar breytingar eru í vændum
hjá foreldrum mínum þar sem reglu-
legar ferðir þeirra á sjúkrahúsið á
Ísafirði falla nú niður, en jafnframt
léttir því alltaf er erfitt að horfa upp á
sína nánustu þjást. Foreldrar mínir
senda hina hinstu kveðju með þökk
fyrir allt. Elsku amma, minningin um
þig lifir í hjarta okkar. Hvíl þú í friði.
María Elva Hauksdóttir.
Í dag verður til moldar borin Fann-
ey amma mín sem lést 16. ágúst sl. á
nítugasta aldursári. Í síðustu heim-
sókn okkar til Ísafjarðar fyrir mánuði
var töluvert af henni dregið enda ým-
islegt að hrjá hana. Hún hefur því
orðið hvíldinni fegin eftir erfið veik-
indi. Þótt þreytt væri í þessari síðustu
heimsókn okkar gleymdi hún ekki
langömmubörnunum sem aldrei fóru
tómhent frá henni, alltaf var ein-
hverju laumað í lítinn lófa.
Frá því ég man eftir mér bjuggu
amma og afi á Ísafirði, fyrst á Pólgöt-
unni og síðasta heimili þeirra var í
íbúðum aldraðra á Hlíf. Amma missti
tryggan og góðan lífsförunaut þegar
Ingi afi dó fyrir þrettán árum. Eftir
fráfall afa bjó hún ein á Hlíf þar til
fyrir tveimur árum að hún varð fyrir
áfalli og lamaðist vinstra megin. Það
var erfitt fyrir hana að yfirgefa íbúð-
ina á Hlíf og sætta sig við að verða
sjúklingur á öldrunardeild sjúkra-
hússins á Ísafirði. Allt breyttist og nú
gat hún ekki lengur sinnt handavinn-
unni sem hún hafði haft sem dægra-
styttingu á Hlíf. Það fór frekar illa í
ömmu að geta ekki lengur séð um sig
sjálf, vera bundin hjólastól og ófær
um að dunda sér við skrautlega perlu-
sauminn.
Áður en amma veiktist kom hún
stundum í heimsókn í höfuðborgina
og skemmti sér vel. Hún naut þess að
skreppa í tískuverslanir og kaupa sér
ný föt enda vildi hún alltaf vera vel til
fara. Þótt hún hafi aldrei farið til út-
landa var viss heimsborgarabragur
yfir henni bæði hvað varðar klæðnað
og fas. Sérstaklega man ég eftir því
fyrir nokkrum árum þegar við kom-
um einu sinni sem oftar í heimsókn á
Ísafjörð þá dreif hún okkur niður á
Hótel Ísafjörð og bauð í mat. Þar naut
hún sín vel eins og sannur heimsborg-
ari.
Nú hefur amma kvatt þennan heim
eftir erfið veikindi og haldið á vit
nýrra ævintýra handan við móðuna
miklu. Blessuð sé minning hennar.
Jóhann Ólafur Hauksson.
Mig langar að skrifa nokkrar línur
um Fanneyju frænku.
Fanney var ein af ömmusystkinum
mínum og ég kynntist þeim vel, því
þau voru mjög náin. Ég var ekki göm-
ul þegar ég fór að heimsækja Fann-
eyju og Inga á Ísafjörð og alltaf var
tekið vel á móti mér. Það var svolítið
sport að koma í heimsókn, því að þau
áttu notalegt heimili og alltaf var til
moli í munninn. Seinni ár þegar
Fanney kom suður og gisti hjá Elsu
varð ég þess aðnjótandi að taka Fann-
eyju með mér í dagstúra um bæinn og
fara á svolítið búðaflakk. Þá voru
Verðlistinn og Völusteinn efst á óska-
listanum hennar og við launuðum
okkur iðulega erfiðið með því að enda
á kaffihúsi. Þetta voru ógleymanlegar
stundir sem við áttum saman. Fyrir
mig sem unga stúlku var þetta mjög
gaman að kynnast eldri og reyndari
konu, því það var svo mikið sem hægt
var að læra af henni.
Ég segi stundum að þessar kjarna-
konur að vestan séu með blátt blóð í
æðum. Ég hef fengið góð tækifæri til
að kynnast Fanneyju og met það mik-
ils hversu ákveðin og dugleg kona hún
var. Hún var mikið fyrir handavinnu
eins og heimili hennar bar vott um og
fengum við í fjölskyldunni að njóta
þess. Maður sér hversu sterk hún var
þegar hún fékk heilablóðfall fyrir
rúmum tveimur árum, þá héldu allir
að hún ætti ekki langt eftir ólifað, en
stuttu seinna náði hún sér á strik í
nokkurn tíma. Þessi mikla handa-
vinnukona var komin fram á gang á
spítalanum á Ísafirði að mála engla á
dúka. Að mínu mati var hún algjör
hetja. Það segir meira um hana Fann-
eyju mína en orð fá lýst að í vor náði
hún með smáklókindum að fá
læknana fyrir vestan til að skrifa upp
á augnaðgerð í Reykjavík og að sjálf-
sögðu komst hún þá í leiðinni í nokkr-
ar búðir í bænum. Hún var sko ekki af
baki dottin og með þessum hætti mun
ég alltaf minnast hennar. Elsku
Fanney mín, ég bið Guð að blessa
minningu þína.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín frænka,
Brynhildur Ingibjörg (Binna).
Tuttugusta og fyrsta öldin er rétt
gengin í garð. Við sem komin erum á
miðjan aldur kveðjum nú hvern af
öðrum sem fæddir voru í byrjun síð-
ustu aldar. Um leið viðurkennum við
að þetta er bæði óumflýjanlegt og
eðlilegt og þökkum fyrir að hafa feng-
ið að fylgja fólkinu okkar veginn á
enda. Við erum líka minnt á að þeir
sem eitt sinn voru börn – vaxtarsprot-
ar fjölskyldunnar – eru fyrr en varir
orðnir elsti ættliðurinn.
Fanney Júdit frænka mín hefur nú
kvatt.
Hún var eina eftirlifandi móður-
systkin mitt en þau voru ávallt kennd
við Sléttu í Sléttuhreppi. Hún ólst upp
í glaðværum systkinahópi á Sléttu við
leik og störf. Litlu þorpin, Sæból,
Hesteyri og Látrar, ásamt sveitunum
í kring var heimur barnanna sem uxu
þar úr grasi. Þetta harðbýla en þó í
mörgu gjöfula landsvæði mótaði það
fólk sem þar bjó.
Í æsku var frænka mín oft lasburða
og sem ung kona fékk hún berklaveiki
og dvaldi langdvölum á sjúkrastofn-
unum. Þessir heilsufarserfiðleikar
settu mark sitt á hana alla tíð.
Tengsl systkinanna frá Sléttu voru
mjög sterk og báru þau öll mikla um-
hyggju fyrir Fanneyju sem í raun
gekk aldrei heil til skógar. Ef til vill
vegna þessa var lunderni hennar
þyngra en systkina hennar sem öll
voru einkar glaðvær. Í minningunni
heyrist þó fyrst og fremst ómur sam-
ræðna og hláturs þeirra systra Fann-
eyjar, Binnu og Ínu (móður minnar)
sem lengst bjuggu í nábýli og miklu
samneyti við hver aðra á Ísafirði.
Við systrabörnin drukkum í okkur
sögurnar að norðan eins og þær köll-
uðu heimahagana. Við nutum einnig
þeirra einstöku forréttinda að finna
hvað hvert okkar var mikils metið í
stórfjölskyldunni.
Þar sem Fanney eignaðist ekki
börn þótti systrunum og jafnvel
Fanneyju líka sjálfsagt að gefa henni
hlutdeild í sumum barna sinna. Sér-
staklega vorum við systradæturnar
gjarnan lánaðar til að aðstoða Fann-
eyju við ýmiss konar verk. Helst vildi
Fanney eigna sér Elsu dóttur Binnu
og fékk að hafa hana hjá sér af og til.
Alla tíð hefur Elsa gengið næst því að
vera Fanneyju sem dóttir og ræktað
samskiptin við hana af trúfestu og
natni sem hver dóttir mætti vera full-
sæmd af. Við hinar systradæturnar
höfum verið í góðum tengslum við
Fanneyju ekki síst eftir að hún varð
ein eftir af systkinahópnum frá
Sléttu.
Stjúpbörn Fanneyjar, þau Inga og
Hörður, voru sem hennar eigin börn
en Hörður ólst upp að hluta til hjá
henni og föður sínum og bar alla tíð
mikla umhyggju fyrir henni. Var það
mikið áfall þegar Hörður lést fyrir
aldur fram. Inga og maður hennar
Haukur hafa sýnt Fanneyju einstaka
alúð og ævinlega aðstoðað hana á alla
lund. Sama má segja um barnabörn
þeirra systkina sem litið hafa á Fann-
eyju sem ömmu sína.
Naut Fanney þessa í ríkum mæli
og talaði gjarnan stolt um börn og
barnabörn Ingu og Harðar við
skyldulið sitt.
Fanney var einstaklega hög í hönd-
um. Starfaði hún um árabil við húfu-
gerð á Ísafirði og síðar á Vefstofu
Guðrúnar Vigfúsdóttur.
Eftir að þau Ingólfur fluttu á Hlíf
tók Fanney virkan þátt í félagslífi
aldraðra, þótti mjög gaman að spila
og naut sín afar vel í föndrinu. Liggja
eftir hana mörg frábærlega falleg og
vönduð verk.
Það var mikil reisn yfir Fanneyju
alla tíð. Hún naut þess að eiga falleg
föt og vera vel tilhöfð, var yfirveguð
og prúðmannleg í framkomu.
Fanney var stálminnug og fylgdist
afar vel með öllu sínu skylduliði. Það
var ekki aðeins að hún fylgdist grannt
með barna- og barnabörnum stjúp-
barna sinna, heldur var sama hve fjöl-
skyldur systkinabarna hennar stækk-
uðu, hún vissi deili á öllum og hvað
hver og einn tók sér fyrir hendur.
Á afmælisdaginn sinn fyrir rúmum
tveimur árum fékk Fanney heilablóð-
fall sem leiddi til lömunar á vinstri
hlið líkamans. Um tíma var henni vart
hugað líf, en smátt og smátt náði hún
sér að hluta þó að ekki gæti hún geng-
ið né nýtt aðra höndina eftir það. Hún
trúði staðfastlega á Guð og að honum
bæri að þakka hvern dag fyrir það
sem hún gat gert. Hún ætlaði ekki að
gefast upp og trúði lengi vel að henni
tækist með Guðs hjálp að yfirstíga
erfiðleikana. Hún naut einstakrar
umönnunar hjá hjúkrunarfólki á
Fjórðungssjúkrahúsi Ísafjarðar, sem
reyndi á alla lund að létta henni lífið.
Tókst henni meira að segja að komast
í föndrið á nýjan leik og gera ýmsa
muni með einni hendi.
Síðast liðið vor tók hún sér ferð á
hendur til Reykjavíkur til að fara í
augnaðgerð ef það gæti hjálpað upp á
sjónina sem var mjög farin að dapr-
ast. Fékk hún með sér fylgdarkonu,
Ingibjörgu Sigtryggsdóttur, sem
hjálpaði henni og var með henni dag
og nótt.
Á meðan hún dvaldi í Reykjavík
heimsótti hana allt hennar nánasta
skyldfólk sem sýnir þær tilfinningar
sem frændfólkið bar til hennar.
Í sumar hefur heilsu frænku minn-
ar smátt og smátt hrakað og þegar
systurdóttir hennar Jóna Vigdís lést
fyrir rúmum hálfum mánuði var eins
og lífsvilji hennar slokknaði. Í bænum
sínum bað hún Guð að veita þreyttum
og þjáðum líkama hvíld. Og nú hefur
henni orðið að ósk sinni.
Síðustu stundirnar ítrekaði hún
kveðjur til ættmenna og vina.
Blessuð veri minning hennar.
Elín S. Sigurðardóttir.
FANNEY JÚDIT
JÓNASDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Fanney Júdit Jónasdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
&
 



 
( 



&9
3
$:
%& 0!  


!70 **
;,"
 
  


   (/01'/    3!!"
/ /  
""!
' 37(!!"
"))1#
& 
 

 

 

 
3 

 

/
/

 )6 <'
< 
 ;;) *=
6'0,('
 

4
5$

 
* 3




0
 
,
   0,!!"
/0  
!!"

3
!!"
/0 
!!" 7 
60
! 

60
/0!"  )01 ! #