Morgunblaðið - 24.08.2002, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 2002 45
ég í helgarafleysingar og dvaldi hjá
þeim Gunnu og Bjarna. Þá bað Unn-
ur mig um að hjálpa sér með nokkur
stærðfræðidæmi fyrir próf en hún
hafði misst talsvert úr skólanum
vegna veikindanna. Við settumst
saman og ég kenndi henni Pýþagór-
asarregluna en þurfti svo að svara
vaktsímanum. Þegar ég kom aftur
nokkrum mínútum seinna var hún
búin með dæmin, leit upp og sagði:
„Ég skil þetta núna.“ Mikið var ég
stolt af frænku minni þá.
Þegar henni versnaði og lagðist
inn á spítalann notaði ég hverja lausa
stund til þess að líta til hennar og
fylgjast með að henni liði eins vel og
hægt var. Starfsfólk barnadeildar-
innar vann ómetanlegt starf við
hjúkrun hennar og veitti foreldrum
og systur hennar mikinn stuðning.
Margir komu til hennar og veittu
henni gleði í spítalalegunni en einna
vænst þótti henni um heimsóknir
Jóns Steinars litla frænda sem hún
hélt svo stolt á undir skírn í vor. Það
var einnig dýrmæt stund þegar hún
fékk að hitta hundinn sinn Snúð í síð-
asta sinn. Unnur horfðist undir lokin
óhrædd í augu við dauðann. Hún lést
síðan umkringd fjölskyldunni og
þeim sem henni þótti vænst um.
Elsku Gunna, Bjarni og Þorgerð-
ur, megi minningin um hugrekki
Unnar veita ykkur styrk á sorgar-
stund.
Brynja Ragnarsdóttir.
Unnur var alltaf mjög góð við mig.
Þegar ég kom til Íslands var ég alltaf
hjá Gunnu, Bjarna, Unni og Þor-
gerði. Við vorum saman á reiðnám-
skeiði – Unni þótti gaman að fara á
hestbak. Við Unnur fórum oft í langa
göngutúra, oft með Snúð hundinn
hennar. Þá töluðum við mikið saman
um allt mögulegt, hún talaði mikið
um Guð, kirkjuna og að henni þætti
gaman þegar hún færi með mömmu
sinni á kóræfingu. Svo sagði hún mér
að sér þætti gaman að tala við fólk.
En Unnur verður ekki í Borgar-
nesi þegar ég kem næst til Íslands.
Ég mun sakna hennar og hugsa til
hennar.
Þín frænka
Jóna Björk, Noregi.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir,
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín frænka
Hjördís.
Hún Unnur Helga frænka mín er
farin – dáin. Hún sem var alltaf svo
hress og var alltaf til í að rökræða
um lífið og tilveruna. Mér eru minn-
isstæðar hugmyndir hennar og
draumar. Þegar hún var yngri sá
hún framtíð sína í bandaríska leik-
listarheiminum í hillingum – hún
ætlaði að vinna sig upp þar og verða
fræg. Við Unnur Helga lékum okkur
oft saman og leikina fann hún upp.
Einu sinni fékk Siggi frændi í Hrís-
dal sér hund. Við vorum að taka inn
hey og Unnur Helga hafði það hlut-
verk að skrifa niður vagnana sem
voru tæmdir í gryfjuna. Henni leist
illa á hundinn svo hún bjó sér skýli í
gömlu bílhræi og taldi vagnana það-
an. En kjarkurinn jókst því hún
eignaðist sjálf hund. Svo er enn ein
minning sem ég brosi oft að. Ég fór
með Unni og mömmu hennar Gunnu
í skógarferð. Þar klippti Gunna
nokkrar neðstu greinar af trjám til
að nota til skreyta með. Þegar við
vorum komin aftur í bílinn spurði
Unnur hvort mamma hennar hefði
leyfi fyrir þessu. Gunna svaraði því
neitandi, hún hefði eiginlega ekki
leyfi. Þá vildi Unnur Helga ólm og
uppvæg að mamma hennar skilaði
greinunum aftur!
Ég á eftir að sakna Unnar Helgu
frænku minnar.
Einar Örn Þórðarson.
Útgeislun þín er eins og
geislar sólarinnar.
Hún lýsir upp
eins og stjarna á himninum,
þar sem Guð annast þig.
Í dag brestur strengur
í brjóstum okkar
því þú ert ekki
lengur hjá okkur.
En minning þín
lifir í hjörtum okkar
og í hugsunum okkar
um aldir alda.
(Þýð. Guðmunda Arnardóttir.)
Snjólaug Björgvinsdóttir.
Kveðja frá Grunnskólanum
í Borgarnesi
Í dag fylgjum við til grafar Unni
Helgu Bjarnadóttur er lést aðeins 14
ára gömul miðvikudaginn 14. ágúst.
Fréttin um andlát hennar var okkur
mikið áfall. Við vissum að vísu í vor
að sjúkdómur hennar var alvarlegs
eðlis og batahorfur tvísýnar, en við
héldum í vonina. Hún var framúr-
skarandi nemandi og með ljúfu fasi
sínu og viðmóti ávann hún sér traust
og virðingu okkar allra er hún um-
gekkst. Það fór ekki framhjá þeim
sem kenndu henni að hún hafði ákaf-
lega gaman af því að læra og var
óvenju vel að sér á flestum sviðum
miðað við marga á hennar reki og
jafnvel eldri. Kristin trú var henni
hugleikin og í veikindum sínum sótti
hún styrk í hana.
Þeirri spurningu hvers vegna
Unni Helgu var ekki ætluð lengri
jarðvist verður ekki svarað en við
trúum því að hún hafi verið kölluð til
æðri verka af þeim sem öllu ræður
hér í þessu jarðlífi. Nemendur og
starfsfólk Grunnskólans í Borgar-
nesi biðja almáttugan Guð að blessa
minningu Unnar Helgu og þakka
henni af alhug samfylgdina og allt
það sem hún var okkur. Eins vottum
við foreldrum hennar og fjölskyldu
okkar dýpstu samúð og biðjum Guð
að styrkja þau og blessa um framtíð
alla. Minning hennar lifi.
Kristján Gíslason skólastjóri.
Unnur Helga var einstakur nem-
andi. Hún var gædd þeim eiginleik-
um sem prýða góðan nemanda, vel
gefin, sjálfstæð, dugleg og metnað-
argjörn. Hún vann öll verkefni sín af
vandvirkni og metnaði. Hæfileikar
hennar spönnuðu breitt svið og var
þá sama hvort um var að ræða bók-
legar greinar eða verklegar. Sem
dæmi um metnað hennar má nefna
þátttöku hennar í Norræna skóla-
hlaupinu sem þreytt var af öllum
nemendum skólans síðastliðið haust.
Nemendur gátu valið á milli 2,5 km,
5 km eða 10 km vegalengda. Unnur
Helga ákvað að hlaupa 10 km og náði
hún bestum tíma í því hlaupi og var
með rúmum tveimur mínútum betri
tíma en næsti nemandi!
Unnur Helga íhugaði mikið lífið
og tilveruna. Oft bar hún upp vanga-
veltur sínar við kennarana og kom
hún okkur oft á óvart með spurn-
ingum og hugleiðingum sem báru
þess merki að um mjög trúaða og
þroskaða persónu var að ræða. Hún
sótti hreint ótrúlegan styrk í trúna
og mætti veikindum sínum af miklu
æðruleysi. Hún gerði sér fulla grein
fyrir í hvað stefndi og var mjög um-
hugað um að þeir sem eftir lifðu
þyrftu ekki að þjást hennar vegna.
Ég veit að Passíusálmarnir eftir
Hallgrím Pétursson voru henni mjög
hugleiknir. Orð hans í síðasta versi
45. sálmsins vil ég gera að mínum og
bið fyrir Unnar hönd:
Fyrir þann deyð sem þoldir þú,
þig bið ég, Jesú, um það nú,
að gefi mér þín gæskan blíð
góða kristins manns dauðatíð.
Hold mitt lát hvílast hægt í frið.
Hönd þín sálunni taki við.
Að lokum vil ég senda aðstand-
endum mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og bið þeim blessunar.
Hilmar Már Arason,
umsjónarkennari 8-A.
Elsku Unnur. Það fyrsta sem okk-
ur dettur í hug þegar við hugsum um
þig er hversu ólýsanleg manneskja
þú varst. Alltaf þegar okkur vantaði
góð ráð gátum við spurt þig því þú
virtist hafa svör við öllu. Okkur
fannst þú oft svolítið lokuð en þegar
við gáfum okkur tíma til að kynnast
þér gátum við varla slitið okkur frá
þér. Þegar við fréttum af veikindum
þínum gerðum við okkur ekki grein
fyrir því í fyrstu hversu alvarlegt
þetta var. En þrátt fyrir allt tókst þú
þessum veikindum þínum ótrúlega
létt því að þú vissir að þér var ætlað
annað og betra hlutverk á þeim stað
sem þú ert á núna. Vonandi rætast
þar allar þínar óskir sem þú fékkst
ekki uppfylltar hér.
Elsku Unnur, með þessum orðum
sem þér voru svo kær kveðjum við
þig með söknuði.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Árgangur ’88
Grunnskóla Borgarness.
Kveðja frá Kirkjukór Borg-
arneskirkju og organista
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum föðurörmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu föðurhjarta.
(M. Joch.)
Í dag kveðjum við hana Unni
Helgu Bjarnadóttur, elskulega unga
stúlku, sem okkur var að öllu góðu
kunn. Hún var tíður gestur á kirkju-
loftinu, kom á æfingar með móður
sinni, sat og hlýddi á kórinn æfa,
ætíð prúð, hlýleg og þolinmóð. Við
urðum vitni að því að kirkjulegt starf
var Unni Helgu hugleikið og jafn-
framt hafði hún yndi af þeirri tónlist
sem þar er um hönd höfð.
Unnur Helga fermdist frá Borg-
arneskirkju síðastliðið vor en
skömmu síðar kom í ljós að hún var
haldin ólæknandi meini. Við hljótum
að dást að þeirri yfirvegun og ró sem
hún sýndi í erfiðri baráttu og vera
þakklát fyrir síðustu brosin sem hún
gaf okkur.
Foreldrum Unnar, Bjarna og Guð-
rúnu, Þorgerði systur hennar og fjöl-
skyldu allri vottum við okkur dýpstu
samúð. Megi algóður Guð veita þeim
styrk af náð sinni.
„Drottinn minn og Guð minn, þú
gefur lífið og þú einn getur tekið það
aftur.
Þú hylur það eitt andartak í leynd-
ardómi dauðans til að lyfta því upp í
ljósið bjarta, sem eilífu lífi til eilífrar
gleði með þér.
Lít í náð til mín í sorg minni og
söknuði. Lauga sorg mína friði þín-
um og blessa minningarnar, jafnt
þær björtu og þær sáru. Lát mig
treysta því að öll börn þín séu óhult
hjá þér. Í Jesú nafni. Amen.“ (Karl
Sigurbjörnsson)
Með söknuð í hjarta. Þínar skóla-
systur og vinkonur
Ásrún Ester Magnúsdóttir
og Anna María V.
Grönfeldt.
Elsku Gunna, Bjarni og Þorgerð-
ur.
Unnur hefur alltaf verið okkur
kær en við höfðum ekki nógan tíma
til að kynnast henni á seinni árum.
Minning okkar um Unni er að hún
var skemmtileg, einstaklega hnyttin
og með húmor fyrir tilverunni. Einn-
ig var hún gáfuð og fróðleiksfús enda
góður námsmaður. Hún auðgaði líf
margra og verður okkur þá sérstak-
lega hugsað til ömmu Maríu og einn-
ig föðurömmu Unnar, Siggu.
Dunar í trjálundi, dimm þjóta ský,
döpur situr smámeyja hvamminum í;
bylgjurnar skella svo ótt, svo ótt,
öndinni varpar á koldimmri nótt
brjóstið af grátekka bifað.
Heimur er tómur og hjartað er dautt,
helstirnað brjóstið og löngunarsnautt.
Heilaga! kalla mig héðan í frá,
hef eg þess notið sem jarðlífið á,
því eg hefi elskað og lifað.
Tárin að ónýtu falla á fold,
fá hann ei vakið er sefur í mold;
segðu hvað hjartanu huggunar fær
horfinnar ástar er söknuður slær;
guðsmóðir vill þér það veita.
Tárin að ónýtu falli á fold,
fái hann ei vakið er sefur í mold.
Mjúkasta hjartanu hugganin er
horfinnar ástar er söknuður sker
á harminum hjartað að þreyta.
(Þýð. J. Hallgr.)
Það er erfitt að sætta sig við að
Unnur fór svona snemma og oft fer í
gegnum hugann spurningin: „Hver
er eiginlega tilgangurinn? Það er því
miður ekki hægt að svara þeirri
spurningu og við óskum þess að til-
gangurinn sé einhver.
Elsku Gunna, Bjarni og Þorgerð-
ur, við vonum að þessar línur sýni að
við deilum sársauka og söknuði með
ykkur og óskum að Guð gefi ykkur
styrk í sorginni.
Guðmunda Sirrý og María
Birna Arnardætur.
Elsku Unnur mín. Með þessum
línum langar mig til að kveðja þig að
sinni. Það var mér mikill heiður að fá
að kynnast þér og þínu góða fólki.
Ég tel mig vera mjög heppinn mann
að fá að kynnast þínum einstöku
kostum. Eins og ég sagði við mömmu
þína og pabba, þá varst þú alveg ein-
stök. Í þessum miklu veikindum þín-
um var alveg aðdáunarvert að sjá
hvað þú tókst þessu með stakri ró en
sást ástæðu til að hafa áhyggjur af
líðan fjölskyldu þinnar.
Unnur mín, ég veit að þín bíða
stærri hlutverk fyrir handan sem ég
veit að þú leysir á þinn einstaka hátt.
Ég kveð þig með söknuði og eftirsjá
en vona svo sannarlega að við hitt-
umst aftur síðar.
„Harmið mig ekki með tárum,
þótt ég sé látinn. Hugsið ekki um
dauðann með harmi eða ótta. Ég er
svo nærri, að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur, en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur og ég tek þátt í gleði ykk-
ar.“ (Kahlil Gibran.)
Þinn einlægi vinur
Ómar Dabney.
Elsku Unnur. Þegar ég fer að
hugsa um það hvað þú ætlaðir þér að
gera margt en fékkst ekki tækifæri
til þess, hvað það væri ósangjarnt að
þú þessi yndislega manneskja hefðir
ekki fengið að lifa lengur, en þér var
bara ætlað annað hlutverk á þeim
stað sem þú ert nú á. Ég minnist
þess eins og það hafi verið í gær þeg-
ar við vorum að klífa hlíðar Hafn-
arfjalls og ég var orðin þreytt og al-
veg að gefast upp en þú bara hvattir
mig áfram. Þú sást alltaf það góða
hjá öllum. Það verður erfitt að byrja
aftur í skólanum í haust án þín því þú
varst alltaf reiðubúin að hjálpa öll-
um. Ég þakka þér, elsku Unnur mín,
fyrir allar stundirnar okkar saman,
þær geymi ég vel en ég á eftir að
sakna þín. Eftir stendur minning um
góða vinkonu.
Elsku Guðrún, Bjarni og Þorgerð-
ur, ég votta ykkur innilega samúð á
þessum erfiðu dögum.
Alma Rut.
 Fleiri minningargreinar um Unni
Helgu Bjarnadóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
7 

-
 
 


- 


/ 
2




/
 



0
 .
 

$ 
0



2
0


-@2&
A$




$!1 #
 


-
 
 


(
 


 
 

'(
( 


0  
(!& 
! 
$
(!$1-B!   
('!!"
$ (!A0 -B! 
 !!"
!
)01-B! 
!"
$ & 1
-B! 
"))1#
7 

-
 
 


- 


/ 




/
 



0
.







3/  
0


0 2:>

%@%&2 A"!
" C?#
 !  ! 
 !!" $  ! 

B! !!" .
! 
,  !!" " ) "! ! 
/ $
(! ! 

 !( !  $  $
' !!"
$01(! !    (! !!"
 0 !!" 
! 
 D
 !!"   !((!  

  !  ! 1 ,!"

, !  !  !!"
& !!" %1
 
! 
$B  !!"
1 )1" 1 )1#