Morgunblaðið - 10.10.2002, Blaðsíða 32

Morgunblaðið - 10.10.2002, Blaðsíða 32
LISTIR 32 FIMMTUDAGUR 10. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ Vínarborg, í septembermánuði 1791. „Heiðraði herra! Að yðar ráðum vildi ég fara, en hvernig gæti ég það? Ég er örvita og veit varla hver ég er. Mér er ómögulegt að losna við sýn ókunna gestsins úr huganum. Ég sé hann fyrir mér: hann biður, leggur hart að mér og krefst óþolinmóður þessa verks af mér. Ég held áfram við samningu þess, vinnan þreytir mig minna en hvíldin. Úr annarri átt hefi ég ekkert að óttast. Ég finn það á mér að kallið er komið. Ég er undir það búinn að deyja. Ég er að þrotum kominn, áður en ég gat fengið að njóta hæfileika minna til fulln- ustu. Lífið var samt fagurt og ferill minn hinn heillavænlegasti framan af. En forlög sín fær enginn flúið og enginn veit fyrirfram daga sinna tal. Menn verða að sætta sig við allt; allt verður, sem forsjónin vill að verði. Nú lýk ég máli mínu. Sálumessa mín bíður! Ég má ekki skilja við hana ófullgerða. Mozart.“ Sagan af Mozart og Sálumessunni er ein sú dramatískasta í tónlistarsög- unni allri. Sálumessan var síðasta tón- verkið sem hann samdi, en hann náði ekki að ljúka henni áður en hann dó, 5. desember 1791. Síðustu misserin í lífi Mozarts voru heldur dapurleg. Hann var sárafá- tækur og eftir hann liggja betlibréf til ráðamanna og þeirra sem hann hélt að gætu hjálpað sér; hann vantaði fast starf og lifibrauð. Af þessum bréfum má ráða talsvert í eymd hans. Ekkert gekk að fá vinnu. Eiginkona hans, Konstanza, átti við veikindi að stríða og sjálfur var hann ekkert hreysti- menni. Verkum hans var misvel tekið, en af sendibréfum hans má þó ráða að hann hélt sínu góða skapi og marg- frægum húmor til hinstu stundar. En það var í júlímánuði þetta síð- asta æviár Mozarts, að ókunnur mað- ur barði að dyrum og bað tónskáldið að semja fyrir sig verk; sálumessu. Ókunna manninum lá á að fá verkið fullklárað, eins og ráða má af sendi- bréfi Mozarts hér, til óþekkts viðtak- anda. Ókunni maðurinn er orðinn að einhvers konar goðsögn. Ýmsar til- gátur hafa verið uppi um hver þar hafi verið á ferð; jafnvel sú, að þarna hafi dauðinn sjálfur knúið dyra og skyldi frá Sálumessunni að honum látnum. Mozart var búinn að leggja línurnar, en Süssmayer skyldi fylla inn í það sem ófrágengið var og ljúka verkinu. Ekki er ólík- legt að Mozart hafi haft áhyggjur af því að fá ekki fullgreitt fyrir verkið ef honum tækist ekki að ljúka því; – hann hafði áhyggjur af framtíð Konstönzu. Þegar læknirinn kom loks úr leikhúsinu fyrirskipaði hann kalda bakstra á sóttheitt höfuð Mozarts, en tónskáldinu varð svo um að hann missti meðvitund og dó skömmu síðar. Süssmayer tók hand- ritið að Sálumessunni og lauk verki kennara síns. Tónlistarfræðingar hafa flestir verið sammála um að þar hafi nemandanum tekist vel til og að hann hafi fylgt stíl og anda Mozarts fullkomlega. Enn í dag er Sálumessa Mozarts talin eitt mesta meistaraverk tónbók- menntanna og þykir það jafnan við- burður þegar hún er flutt. Söngsveitin Fílharmónía og Sel- kórinn fluttu verkið með Fílharmón- íusveit Pétursborgar í sal hljómsveit- arinnar, einum frægasta tónleikasal í heimi, í síðustu viku í vel heppnaðri tónleikaferð kóranna í austurveg. Nú verður verkið flutt aftur, en að sjálf- sögðu með Sinfóníuhljómsveit Ís- lands, og það verður stjórnandi Fíl- harmóníu og aðstoðarhljóm- sveitarstjóri sinfóníunnar, Bernharður Wilkinson, sem stjórnar. Einsöngvarar á tónleikum Sinfóníu- hljómsveitarinnar í kvöld og annað kvöld verða Hulda Björk Garðars- dóttir sópran, Sesselja Kristjánsdótt- ir alt, Gunnar Guðbjörnsson tenor og Tómas Tómasson bassi. Gengur vel þótt lausamennskan geti verið harður heimur Langt er síðan Tómas Tómasson hefur sungið á Íslandi, eða sjö ár. Hann var talinn með efnilegustu bassasöngvurum okkar, þegar hann stökk af stað út í hinn stóra heim at- vinnumennskunnar og þar hefur hann verið í sjö ár án þess að koma nokkuð heim á þeim tíma. „Ég er búinn að vera úti um allt; að- allega í Evrópu. Ég var á hálf-föstum samningi við óperuna í Kaupmanna- höfn í tæp tvö ár, en annars hef ég verið í lausamennsku,“ segir Tómas. „Ég er búinn að vera að syngja allt mögulegt; töluvert af 20. aldar tónlist, pínulítið af Mozart, smá Verdi og bara hitt og þetta. Upp á síðkastið hef ég mest verið í Kölnaróperunni og þar hef ég verið að syngja hlutverk eins og Sarastró í Töfraflautunni. Ég söng í óperu Zemlinskys Der König Kand- aulis; í Carmen og í Das Nusch- Nuschi eftir Hindemith. Ég söng svo Fáfni í Rínargullinu og Inquisitor í Don Carlo. Ég er líka búinn að vera talsvert í London, þar sem ég söng fyrst Masetto í Don Giovanni, svo söng ég þar í La boheme og nú síðast í Il trovatore.“ Tómas söng síðast hér heima í Valdi örlaganna í Þjóðleikhúsinu 1994, með Sinfóníuhljómsveitinni í A Child of our Time eftir Tippet og í Jólaóratoríu Bachs með Mótettukór Hallgrímskirkju í desember 1995. Sjö ár eru langur tími á ferli ungs óperu- söngvara og örugglega margir sem bíða spenntir eftir að heyra í Tómasi nú. „Það er yndislegt að vera kominn heim,“ segir hann, en kveðst ekkert vita hvort einhverjir bíði eftir að fá að heyra í honum. „Það er vonandi að ég bregðist engum.“ Það er reyndar vita vonlaust að ætla að spyrja Tómas um hvernig honum lítist á sönglandslagið á Íslandi í dag; hann kom til landsins í fyrradag og var á æfingu með hljóm- sveitinni í gær. „Ég veit ekkert hvernig hlutirnir hafa þróast hér, en það sem ég fann strax þegar ég kom inn á æfingu með Sinfóníuhljómsveit- inni í gærmorgun var það hvað hún er góð og hljómurinn þéttur. Sinfóníu- hljómsveit Íslands er gott band. Ann- ars er ég er ég ekkert búinn að sjá neitt nema leiðina frá Keflavíkurflug- velli og hvað Kópavogurinn hefur þanist út á þessum tíma. Á laugar- dagskvöldið ætla ég svo í Óperuna að sjá Rakarann.“ Aðspurður um það hvort Íslending- ar fari nú ekki að fá að heyra meira í honum, segist Tómas ekki ráða því sjálfur. „Ég myndi gjarnan vilja koma og syngja hér heima ef mér yrðið boð- ið það. Annars hef ég nóg fyrir stafni úti; ég hef nóg að gera og þarf ekki að binda mig neins staðar enn sem kom- ið er, og það finnst mér mikilvægt. Ég er ekkert voðalega spenntur fyrir því að vera á föstum samningi einhvers staðar. Fyrir bassa er það líka tiltölu- lega leiðinlegt. Það eru ekki það mörg aðalhlutverk fyrir bassa og maður þyrfti þá að syngja alls konar rullur sem eru ekkert voðalega spennandi. En að ég skuli vera í vinnu við þetta þýðir að þetta gengur vel, þótt lausa- mennskan geti vissulega verið harður heimur.“ Auk Sálumessunnar verður Sin- fónía nr. 25 í g-moll einnig flutt á tón- leikum Sinfóníuhljómsveitarinnar í kvöld. Tónleikarnir verða endurtekn- ir annaðkvöld og hefjast báða dagana kl. 19.30. Tómas Tómasson bassi meðal einsöngvara í Sálumessu Mozarts á tónleikum Sinfóníunnar Morgunblaðið/Árni Sæberg Sinfóníuhljómsveit Íslands, einsöngvarar, Söngsveitin Fílharmónía og Selkórinn á æfingu fyrir tónleikana. „Sinfóníuhljómsveit Íslands er gott band“ Tómas Tómasson bassasöngvari. Morgunblaðið/RAX sagt fyrir um dauða Mozarts sjálfs með því að biðja hann um að semja sálumessu, – og þá hans eigin sálu- messu. Það er kannski skiljanlegt að dulúðin kringum tilurð verksins hafi skapað slíkar draugasögur; sjálfum virðist Mozart hafa stafað nokkur ógn af ókunna manninum. Undir lokin er hann orðinn fársjúkur og hamast við að semja í kappi við tímann, sem hann veit að er naumur. Soffía, systir Konstönzu, lýsti síðar síðustu augna- blikunum í ævi Mozarts. Það gekk illa að fá prest til hans og læknirinn var upptekinn á leiksýningu og vildi ekki sinna sjúklingnum fyrr en að leiksýn- ingu lokinni. Þegar Soffía kom að beð Mozarts sat nemandi hans, Süssma- yer, á rúmstokknum og Mozart var að útlista fyrir honum hvernig gengið STOPPLEIKHÓPURINN hefur starfað um sex ára skeið og hefur þar notað leiklistina sem form til að koma af stað umræðu meðal ung- linga um félagsleg vandamál. Fyrsta leikverkið sem hópurinn sýndi var unglingaleikritið „Skiptistöðin“ eftir Valgeir Skagfjörð og var það sýnt í flestum grunnskólum landsins með- al unglinga í 8. til 10. bekk. Í verkinu sem sýnt var árið 1996 var fjallað um ofbeldi, áfengis- og vímuefnaneyslu meðal unglinga en síðan hefur leik- hópurinn haldið áfram starfi sínu í forvörnum meðal ungs fólks. Nýjasta verk Stoppleikhópsins, Í gegnum eldinn,verður frumsýnt í Foldaskóla í dag. Egggert Kaaber, einn af stofnendum Stoppleikhóps- ins, leikur þar aðalhlutverk ásamt Brynju Valdísi Gísladóttur, nýút- skrifaðri leikkonu frá Listaháskóla Íslands. Valgeir Skagfjörð leikstýrir verkinu og er höfundur leikgerðar- innar sem byggð er á samnefndri reynslusögu tveggja ungmenna af því að ánetjast fíkniefnum. „Ég rakst á þessa bók, Í gegnum eldinn, eftir Ísak Harðarson og Thollý Rósmundsdóttur, fyrir tilvilj- un á bókasafninu og las hana hrein- lega upp til agna,“ segir Valgeir um tilurð verksins. „Mér fannst þetta sláandi saga og áhugavert efni til að vinna einhvers konar leikrit upp úr því sem yrði þá fyrir tvo leikara. Um leið fannst mér þetta rakið efni fyrir Stoppleikhópinn og það forvarnar- starf sem hann hefur verið að vinna. Við sendum inn umsókn til Leiklist- arráðs en fengum ekki styrk í það skiptið. Við létum hins vegar ekki deigan síga og sóttum aftur um í ár og fengum þá styrk. Ég held að það hafi spilað inn í að áfengis- og vímu- efnavandi unglinga hefur verið að færast upp á yfirborðið í umræðunni undanfarið enda hefur ástandið síst skánað frá því að leikhópurinn setti upp Skiptistöðina fyrir sex árum. Það hefur versnað ef eitthvað er, neyslan færist neðar í aldri, efnin verða harðari og sífellt auðveldara er að nálgast þau. Þetta er því mjög brýn umræða sem mikilvægt er að miðla til unglinga á hátt sem snertir þá og vekur áhuga þeirra,“ segir Valgeir. Fólk tilbúnara að ræða um hlutina Í leikgerðinni fléttar Valgeir sam- an sögum höfundanna tveggja og skapast þannig í verkinu tvær aðal- persónur, strákur og stelpa, sem þau Eggert og BrynjaValdís leika. „Verkið er byggt upp sem nokkurs konar uppistand og er hjóðnemi þar notaður sem áhrifsauki. Myndband og tónlist eru líka notuð til að auka áhrifin en að öðru leyti eru engir leikmunir eða búningar notaðir. Það er leikarans að fylla upp í þær eyður og gera þau það mjög vel,“ segir Valgeir. Brynja Valdís Gísladóttir er að leika sitt fyrsta hlutverk að leiklist- arnámi loknu og segir hún það mjög lærdómsríkt fyrir vikið. „Það eru alls um 15 persónur í verkinu og túlkum við Eggert þær allar. Maður sveiflast upp og niður í tilfinningum enda fjallar þetta verk ekki síst um tilfinningalíf þeirra sem glíma við vímuefnavanda. Þannig kemur leik- ritið með annað sjónarhorn á þenn- an félagslega vanda en skoðana- kannanir eða tölulegar upplýsingar.“ Í gegnum eldinn verður frumsýnt í félagsmiðstöðinni Fjörgyn í Folda- skóla kl. 13 í dag, en síðan verður Stoppleikhópurinn á faraldsfæti í grunnskólum um allt land í vetur. Eggert Kaaber segir að sýningar- fyrirkomulag verði með sama sniði og fyrr, farið verði í grunnskóla um allt land og leikritið sýnt nemendum í 7. til 10. bekk. „Kennarar fara með krakkana að sjá sýninguna á kennslutíma. Síðan er unnið úr þessu í skólunum, með umræðum og verkefnavinnu. Nú undanfarið hafa foreldrafélögin verið að koma meira inn í þetta en áður og eru foreldr- arnir farnir að horfa á sýningarnar með krökkunum í sumum tilfellum. Þetta finnst mér mjög gott fordæmi því umræðan þarf náttúrulega að ná til allra.“ Eggert segir Stoppleikhópinn hafa fengið mjög góð viðbrögð við þeim verkefnum sem hann hefur verið að koma með inn í skólana og hafi þau gætt þess að sýningarnar væru ákveðin leikhúsupplifun fyrir krakkana en ekki hreinir og beinir fyrirlestrar. „Okkur hefur að ég held tekist að ná til krakkanna með því að hafa þetta lifandi og skemmtilegt. Við höfum fjallað um ýmis efni er tengjast daglegu lífi og tilfinningalífi unglinga, allt frá reykingum til kyn- lífs. Í þessu leikriti erum við eig- inlega komin að sama efni og við byrjuðum með og er það kannski út af því að þörfin er svo mikil núna. Þegar við sýndum Skiptistöðina fyr- ir sex árum þótti sú mynd sem við drógum upp af vímuefnanotkun ung- linga vera of dökk og óraunveruleg. Það sýndi að fólk var alls ekki með- vitað um hvað þessi heimur er í raun grimmur, en síðan hafa þessir hlutir verið að koma upp á yfirborðið. Það er því allt annað að koma að þessu efni í dag, því nú er fólk orðið miklu meðvitaðra og tilbúnara að spjalla um hlutina,“ segir Eggert. Annað sjónarhorn Morgunblaðið/Kristinn Eggert Kaaber og Brynja Valdís Gísladóttir leika aðalhlutverkin í leik- ritinu Í gegnum eldinn sem fjallar um vímuefnaneyslu ungs fólks.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.