Morgunblaðið - 10.10.2002, Blaðsíða 50

Morgunblaðið - 10.10.2002, Blaðsíða 50
MINNINGAR 50 FIMMTUDAGUR 10. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Gunnar H. Stein-grímsson skrif- stofustjóri fæddist í Kaupmannahöfn 5. desember 1929. Hann lést á líknardeild Landakotsspítala 4. október síðastliðinn. Foreldrar hans voru Oddný Halldórsdótt- ir, f. 12. janúar 1909, d. 12. nóvember 1988, og Steingrímur Arn- órsson, fulltrúi hjá Jó- hanni Ólafssyni & Co., f. 19. apríl 1902, d. 18. janúar 1972. Oddný var dóttir Halldórs Jóns- sonar, f. 16. janúar 1871, d. 12. nóv- ember 1941, verslunareiganda á Álafossi í Mosfellssveit, síðar kaup- maður í versluninni Varmá í Reykjavík og Gunnfríðar Guð- laugsdóttur, f 5. nóvember 1876, d. 7. janúar 1927, bónda á Helgafelli í Mosfellssveit. Steingrímur var son- ur séra Arnórs Jóhannesar Þor- lákssonar prests á Hesti í Borgar- firði, f. 27. maí 1859, d. 1913, og Guðrúnar Elísabetar Jónsdóttur, f. 17. nóvember 1867, d. 6. janúar 1906. Bróðir Gunnars er Halldór Steingrímsson, viðskiptafræðing- ur f. 15. mars 1943, kvæntur Guð- rúnu Jensdóttur, f. 5. september 1936. Barn Guðrúnar er Bjarney Erla Sigurðardóttir, f. 30. septem- ber 1957. Gunnar kvæntist 24. mars 1951 eftirlif- andi eiginkonu sinni, Halldóru Helgu Óla- dóttur, f. 5. júlí 1931. Foreldrar Halldóru voru Óli Jónasson frá Raufarhöfn, f. 23. júní 1896, d. 15. febr- úar 1936, og Sigríður Aðalbjörg Guð- mundsdóttir frá Raufarhöfn, f. 9. jan- úar 1910, d. 28. sept- ember 1936. Börn Gunnars og Halldóru eru 1) Sigríður Oddný verslunar- maður, f. 3. september 1950, fyrr- verandi maki Hrafnkell Óskarsson læknir. Dætur þeirra eru Hrafn- hildur Dóra háskólanemi, f. 18. nóvember 1977, og Hanna Margrét menntaskólanemi, f. 17. júní 1981. 2) Oddný verslunarmaður, f. 25. september 1956, gift Herði E. Sverrissyni viðskiptafræðingi, f. 22. september 1954. Börn þeirra eru: a) Gunnar Sverrir verktaki f. 8. apríl 1978, kvæntur Lilju Björk Ketilsdóttur verslunarmanni, f. 24. ágúst 1978, barn þeirra er Sandra Nótt, f. 23. ágúst 2000, og b) Helga Kristín, f. 31. ágúst 1987. Útför Gunnars verður gerð frá Bústaða- kirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15. Örlög manna eru mismunandi og þau oft erfitt að skilja. Það var mikið lagt á frænku mína hana Halldóru, aðeins fimm ára gamla, að missa báða foreldra sína á sama árinu. Hún var tekin í fóstur og ólst upp hjá ömmu minni Rannveigu Lund á Raufarhöfn og varð þar með systir pabba míns. Með þeim voru alla tíð miklir kær- leikar. Sálin getur skipt skýjunum í tvennt, svo Guð geti geisla sína niður sent. (Edna St. Vincent Millay.) Gæfan hafði ekki yfirgefið Hall- dóru og geislar hamingjusólarinnar áttu eftir að skína niður til hennar. Að æskuárum liðnum fór hún suður til höfuðborgarinnar til náms í Hús- mæðraskóla Reykjavíkur. Þar lágu leiðir hennar og Gunnars Steingríms- sonar saman og hamingjugeislar sól- arinnar skinu skært, ekki aðeins á hana heldur á þau bæði. Mér koma í hug ljóðlínur bræðranna Jónasar og Jóns Múla; „Hver svífur þarna suður Tjarnarbakkann til samfundar við ungan mann, sem bíður einn á brún- um sumarjakka, hjá björkunum við Hljómskálann.“ Já, ég veit að þau hafa verið glæsilegt par Gunnar og Halldóra og eftir þeim tekið; á skautasvelli Tjarnarinnar, kvöld- göngu í Austurstræti eða á fínustu síðkjólaböllum borgarinnar. Tíguleg í framkomu, glæsileg og háttvís. Þessi framkoma einkenndi þau bæði alla tíð. Órjúfanlega töluðum við í Miðtúni um Halldóru og Gunnar í sömu and- ránni, nema hvað pabbi átti það gjarnan til að tala um „Halldóru syst- ur“. Gunnar og Halldóra hófu búskap sinn á Laufásvegi 10 og þar fæddist þeim dóttirin Sigríður. Þaðan fluttu þau að Lokastíg 16 og þar fæddist önnur dóttirin Oddný. Fyrstu minningar okkar bræðra í Miðtúni um þau, tengjast komu þeirra norður í sveitina: Unga parið kemur fljúgandi norður, flugmaður- inn Gunnar sjálfur. Þegar þau mæta okkur kastar hann til okkar appels- ínum og segir okkur að grípa. Appels- ínur uxu hvorki þá né nú á trjám á Melrakkasléttu og mikið nýnæmi þar sem annars staðar á haftatímum. Önnur mynd: Halldóra og Gunnar koma á litlum hvítum Daf-bíl með dætur sínar og tjaldað er á lóðinni við húsið. Aldeilis flott tjald og fólkið úr Reykjavík og þar að auki með mynda- vél. Bestar eru samt minningarnar um jólagjafirnar sem komu frá Gunn- ari og Halldóru. Þeirra pakkar voru öðruvísi, alltaf svo fallegir og inni- haldið allt annað en fékkst í Kaup- félaginu á Kópaskeri. Einu sinni voru það sírenubílar. Það var erfitt fyrir fullorðna í Miðtúni að leggja sig þau jólin. Og ekki gleymdust fermingarn- ar; alltaf stórgjafir. Rausnarskapur einkenndi gefendur og báru vott um einlæga væntumþykju þeirra. Ein fyrsta ferð mín til Reykjavíkur var með mömmu og Benedikt bróður mínum. Við héldum til hjá Gunnari og Halldóru í Rauðagerði, en þar höfðu þau þá nýlega byggt sér fallegt heim- ili. Þar gaf heldur en ekki á að líta; stóra opnanlega glugga, tígrisfeld á gólfi og niður úr loftinu í forstofunni héngu grýlukerti úr gipsi sem gáfu því sérstakan svip. Allt var svo flott og þau svo fín allan daginn en einnig þá sem endranær hjartahlý og elsku- leg við strákana, sem komu við allt, spurðu um allt og prófa vildu allt. Þegar barnaskóla lauk í Norður- Þingeyjarsýslu fyrir fjörutíu árum var enginn framhaldsskóli til staðar sem unglingarnir áttu vísan aðgang að. Kristins bróður míns beið það hlutskipti að fara í Vogaskóla og eiga samastað hjá Gunnari og Halldóru. Það voru honum góðir dagar og Kristinn minnist þeirra svo. „Þar var mér tekið opnum örmum af allri fjöl- skyldunni og ég skynjaði strax hve samband þeirra hjónanna var inni- legt. Heimilið var allt búið fallegum húsbúnaði og munum, mörgum gerð- um af húsmóðurinni sjálfri. Það var einstaklega gott að vera í Rauðagerð- inu hjá þeim Halldóru, Gunnari og systrunum. Ég var stax sem einn úr fjölskyldunni, fór í hinn hefðbundna sunnudagsbíltúr með þeim, eitthvað út fyrir bæjarmörkin, t.d. upp á Sand- skeið og til Hveragerðis. Þau fóru oft í bíó með dæturnar á sunnudögum og fékk ég þá að sjálfsögðu að koma með ef ég vildi. Oft voru foreldrar Gunn- ars, þau Oddný og Steingrímur með, svo og Halldór bróðir Gunnars. Á þessum árum var íslenska sjónvarpið ekki komið. Því var stundum lítið við að vera á kvöldin, ef ekki var hægt að leika sér úti. Því var það að Gunnar kenndi mér að tefla. Hann byrjaði með að gefa mér drottninguna í for- gjöf, en smám saman tókst honum að kenna mér listina þannig að hægt var að sleppa forgjöfinni.“ Á útfarardegi Gunnars hagar svo til að Kristinn er í fjarlægri heimsálfu. Hann þakkar Gunnari og Halldóru þennan dýr- mæta tíma sem gerðu honum lands- prófið mögulegt. Sem eins konar skiptinemi var Sigga, eldri dóttir Halldóru og Gunn- ars, send í sveit í Miðtún. Mikið biðum við strákarnir á bæjunum eftir rút- unni þann daginn. Loksins kom rútan og stoppaði við Leirhöfn, næsta bæ við Miðtún. Frænka okkar 10 ára birtist með tvær stórar töskur. Eitt- hvað leist henni ekki alls kostar á móttökusveitina, fimm eða sex stráka sem ætlað var að halda á farangrinum þessa bæjarleið og sú stutta tók tösk- urnar í sitthvora höndina og ein hélt hún á farangrinum alla leið með ka- valíerana lallandi á eftir. Enn skamm- ast ég mínfyrir aumingjaskapinn og það hef ég oft sagt Siggu minni. Heimili þeirra hjóna í Rauðagerð- inu var glæsilegt en ekki var það síðra heimilið sem þau byggðu í Hæðar- byggð 11 í Garðabæ. Allt innanstokks bar vitni um samhenta fagurkera og umhverfis húsið var mikill og fallegur verðlaunagarður sem vitnaði um stór- hug þeirra og dugnað. Fyrir fáeinum árum breyttu þau enn um samastað og nú að Leiðhömrum 48 í Grafarvogi. Þar gefur að líta málverk og fallega gripi en ef til vill vekja þar mesta eft- irtekt listmunir Halldóru sjálfrar; handmálað postulín í öllum litum og gerðum. Í skúffum eru handunnir dúkar og servíettur sem sóma dýr- ustu veislum. Eitt vitnið enn um dugnað Gunnars og Halldóru er sum- arbústaður þeirra austur í Þingvalla- sveit. Gunnar byggði sumarbústaðinn að miklu leyti sjálfur, var laghentur og hafði gaman af að dytta að eignum sínum, hvort heldur það var heimilið eða bústaðurinn Þar er sælureitur fjölskyldunnar. Eitt helsta áhugamál Gunnars sem ungs manns var flugið. Hann tók virk- an þátt í starfi Svifflugfélags Íslands og náði C-merki í svifflugi auk þess sem hann lauk einkaflugmannsprófi. Það átti hins vegar ekki fyrir honum að liggja að gera flugið að ævistarfi. Að loknu stúdentsprófi frá Verslunar- skóla Íslands 1951 fór Gunnar að vinna hjá Jóhanni Ólafssyni & Co og þremur árum síðar hóf hann störf hjá O. Johnsson & Kaaber þar sem hann vann næstu 45 árin eða til desember 1999, þá sjötugur eftir afar farsælt og árangursríkt starf. Á vinnustað sínum var Gunnar sama ljúfmennið en hafði einnig þann myndugleik til að bera sem störf hans kröfðust. Hann var á allan hátt einstaklega vandaður mað- ur og naut virðingar og trausts bæði samstarfsmanna sinna og annarra. Gunnar starfaði mikið innan Lions- hreyfingarinnar. Hann var einn af stofnendum Lionsklúbbsins Freys 1968 og gegndi þar fjölmörgum trún- aðarstörfum; formaður klúbbsins 1977–78, var 20 ár í fjáröflunar og líknarnefnd, þar af tvisvar formaður, sömuleiðis í skemmtinefnd klúbbsins og einnig þar gegndi hann for- mennsku. Gunnar var kjörinn Melvin Johns félagi 1993, sem er hámark þess heiðurs sem Lionsfélagar veita sínum bestu félögum. Alltaf boðinn og búinn að gera það sem um var beðið. Þannig eru sannir Lionsmenn. Gunnar var myndarlegur maður, meðalmaður á hæð, grannvaxinn og samsvaraði sér vel. Mikið snyrti- menni og fágaður í allri framkomu. Fjölskyldan var honum dýrmætust velferð hennar skipti hann mestu máli. Eftir langa starfsævi var ætlun þeirra hjóna að eiga notalegt ævi- kvöld í Leiðhömrum. Þaðan er útsýn- ið hvað best yfir margbreytilegan Faxalóann, eyjar hans og sund. Í fjarska má sjá tignarleg fjöll Borg- arfjarðar, nær er Akrafjallið og Esjan í sínum margbreytilegu litum. Næst gefur að líta miðborgina, sem Gunn- ari var svo kær, hvort heldur á hana lýsa geislar sólarinnar eða frá henni stafar birta fjölbreyttra ljósa. Nú er hins vegar í Leiðhömrum stórt skarð fyrir skildi. Gunnar allt of snemma fallinn frá eftir nokkuð langa og á tímum erfiða sjúkdómslegu. Í veikindum Gunnars var umhyggja Halldóru einfaldlega takmarkalaus. Hún vék varla frá sjúkrabeði hans. Það kom engum á óvart sem til þekktu og hvernig mátti það öðruvísi vera eftir rúmlega hálfrar aldrar hjónaband sem aldrei bar skugga á. Ég trúi því, að þegar að því kemur að Halldóra svífi suður tjarnarbakka muni Gunnar bíða hennar hjá björk- um við fallegan og stóran hljómskála. Miðtúnsfjölskyldan öll þakkar Gunnari áralöng kynni og vináttu sem aldrei bar skugga á. Elsku Halldóra, Sigríður, Oddný og fjölskyldur. Við vottum ykkur okkar dýpstu samúð og biðjum algóðan Guð að styrkja ykkur á erfiðum tímum. Blessuð sé minning Gunnars Stein- grímssonar. Níels Árni Lund. Elsku pabbi og tengdapabbi. Nú ert þú farinn og eftir erum við með allar góðu minningarnar um þig. Þú varst okkur stoð og stytta í líf- inu og ávallt reiðubúinn að gera allt fyrir okkur. Þegar við sem ung hjón byrjuðum að búa saman nutum við ráðleggingar frá þér og aðstoðar við að koma okkur upp eigin heimili. Þótt þú værir veikur á spítala spurðir þú alltaf hvort það væri ekki eitthvað sem þú gætir gert fyrir okkur. Þannig var þitt hjartalag að hugsa vel um alla sem voru í kringum þig. Þú og mamma vorið ætíð samrýnd og gerðuð alla hluti saman. Þannig byggðuð þið ykkur sumarbústað í Grafningnum sem við eigum svo góð- ar minningar um. Þar unduð þið ykk- ur á sumrin að hlúa að gróðrinum og gera fallegt í kringum ykkur og var notalegt að koma þangað og njóta gestrisni ykkar. Árið 1978 fluttuð þið úr Rauða- gerðinu í Hæðarbyggðina og bjugg- um við Hörður með ykkur þar fyrst um sinn þar til við fluttum í okkar eig- in íbúð. Heimili ykkar var sérlega glæsilegt og notalegt enda eydduð þið frístundum ykkar í að gera húsið og garðinn fallegan. Garðurinn fékk síðan viðurkenn- ingu sem fallegasti garðurinn í Garða- bæ. Elsku pabbi og tengdapabbi. Minn- ingarnar um þig ylja okkur um hjartarætur. Takk fyrir allt sem þú hefur gefið okkur í lífinu, okkur þykir vænt um þig og vitum að þú vakir áfram yfir okkur. Oddný og Hörður. Elsku afi minn. Síðast þegar ég sá þig varstu orð- inn rosalega veikur, sárþjáður og rúmfastur. Ég kom inn og sá strax að ég þyrfti að vera sterk. Líkami þinn hafði hrörnað gífurlega og þú varst næstum því hættur að tala. Ég kyssti þig og hélt um hendurnar þínar. Það eina sem þú sagðir var ,,kaldar hend- ur“. Við horfðumst í augu dágóða stund og sársaukinn sem ég sá í aug- um þínum kvaldi hjarta mitt, en ég varð að vera sterk og brosa. Ég vildi ekki valda þér meiri sársauka með því að sýna þér hversu illa mér leið. Þetta var stutt heimsókn því það var mér um megn að sjá þig svo þjáð- an. Ég tók aftur í hendur þínar, kyssti þig á báðar kinnar og kvaddi bros- andi. Þú leist loks á mig, brostir og kvaddir. Þá vissi ég að þetta var hin hinsta kveðja. Ég myndi aldrei sjá þig aftur. Ég var alveg að brotna niður en varð að kveðja þig aftur. Hvernig kveður maður einhvern jafn yndislegan og þig? Við horfðumst í augu og reyndum að brosa. Þig lang- aði að segja að þú elskaðir mig og ég vildi segja þér hversu heitt ég elskaði þig, en við sáum það í augunum hvort á öðru, orð voru óþörf. Guð blessi þig Hrafnhildur Dóra. Þegar Halldóra hringdi í mig og sagði mér af fráfalli Gunnars eftir langa og stranga baráttu við illvígan sjúkdóm þá hrönnuðust minningarn- ar upp í huga mér. Minningar sem spanna allt mitt líf. Sem smápatti flæktist ég fyrir hon- um og pabba á skrifstofu Ó. Johnson & Kaaber hf. og seinna tók ég aðeins meiri þátt í að vinna með þeim vinum. Einnig man ég stundir þar sem við og fleiri pökkuðum alls kyns góðgæti í neytendapakkningar í neðri kjallara „gömlu kaffibrennslunnar“. Margt var skrafað og aldrei tæmdust sögu- brunnar Gunnars. Hann hafði unnið á sjó, hann hafði lært að fljúga, hann smíðaði sumarhús fyrir fjölskylduna og fleiri, átti verðlaunagarð í Garða- bænum o. fl. o.fl.. Samt hafði hann unnið í 45 ár fyrir sama fyrirtækið og varla nokkru sinni orðið misdægurt, fyrr en undir lokin þegar sjúkdómur hans greindist. Alltaf öfundaði ég hann og Hall- dóru af þessari endalausu orku og vinnusemi, ást og samheldni. Þau gátu allt í einu – á milli þess sem þau tóku virkan þátt í alls konar fé- lagsstörfum. Og að heimsækja þau – þá voru móttökurnar eins og að höfð- ingi væri að koma. Tertur, smákökur, kaffi – og kræsingum var raðað á borðið. Á sama tíma var spjallað eða nýja yndislega heimili þeirra í Graf- arvogi skoðað. Þá sýslaði Halldóra í eldhúsinu, en var samt alltaf með í samræðunum. Ekki gleymi ég heldur því þegar ég kom í heimsókn einu sinni með son minn Ólaf Örn í sumarbústaðinn þeirra á Þingvöllum. Þá var hann að- eins 2ja ára og þau að hittast í fyrsta sinn. Það liðu ekki nema 10 mínútur, þá var Halldóra orðin „amma“ og Gunnar „afi“ og hann vildi helst ekki fara. Þetta lýsir í fáum orðum nokkrum af þeim kostum sem þau hjón hafa, því einhvern veginn sé ég þau alltaf sem eitt. Í sama streng taka starfs- menn sem áttu sitt fyrsta viðtal við starfsmannastjórann Gunnar. Hann átti til að spyrja spurninga sem ein- ungis væri hægt að lýsa sem persónu- innsæi. Hann „las“ fólk. Oft hafði ég sem framkvæmda- stjóri haft áhyggjur af því að þegar starfsmenn létu af störfum þá myndu nokkrir þeirra eiga erfitt með að laga sig að breyttum lífsháttum. Sumir höfðu engin áhugamál til að snúa sér að. Svo var ekki með Gunnar. Ég var sannfærður um að hann ætti langt og heilbrigt líf framundan, enda maður- inn með eindæmum vel á sig kominn líkamlega. En þá kom reiðarslagið. Gunnar var veikur. Þótt nú sé kveðjustundin komin, bý ég að þeirri sannfæringu að Gunnar hafi lifað góðu lífi. Frá er fallinn vinur sem kemur ekki aftur, en við sem eftir sitjum syrgjum hann og verðum að láta okkur nægja að ylja okkur við minningar um góðan dreng, sem von- andi hefur kennt okkur eitthvað um hversu dýrmætt það er að rækta fjöl- skylduna og vinnuna í senn af alúð, með kurteisi, umburðarlyndi og hóg- værð. Fyrir hönd fjölskyldu minnar, móður og systkina votta ég Halldóru, börnum, tengdabörnum og afa- og langafabörnum sem eiga nú um sárt að binda okkar dýpstu samúð. Ég get aðeins vonað að minningarnar lini sorgina þar til þau hittast aftur. Guð blessi minningu Gunnars. Friðþjófur Ó. Johnson. Það er fáheyrt í dag að starfsfólk ljái einu fyrirtæki starfskrafta sína svo áratugum skiptir, en við hjá Ó. Johnson & Kaaber höfum verið svo lánsöm að eiga marga slíka starfs- menn. Einn þeirra dyggustu er kvaddur í dag. Gunnar Steingrímsson vann í 45 ár hjá fyrirtækinu, lengst af sem starfsmannastjóri jafnframt því sem hann sá um innflutnings- og toll- skýrslugerð. Gunnar gegndi ábyrgð- arstöðu þar sem reyndi á hæfni hans í GUNNAR H. STEINGRÍMSSON Ástkær systir okkar, ALDA SNÆHÓLM, Hagamel 28, verður jarðsungin frá Fossvogskirkju föstu- daginn 11. október kl. 13.30. Blóm afþökkuð, en þeim, sem vilja minnast hinnar látnu, er bent á líknarstofnanir. Fyrir hönd fjölskyldunnar, Njörður Snæhólm, Guðmundur Snæhólm, Edda Snæhólm.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.