Morgunblaðið - 13.10.2002, Side 40

FRÉTTIR
40 SUNNUDAGUR 13. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóhanna Jóhann-esdóttir fæddist á
Skagaströnd 6. júlí
1916. Hún lést á líkn-
ardeild LSH á Landa-
koti laugardaginn 5.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Helga
Þorbergsdóttir, f. 30.
apríl 1884, d. 29.
september 1970, hús-
móðir, og Jóhannes
Pálsson, f. 23. maí
1878, d. 9. mars 1972,
skósmiður. Jóhanna
var ein af 16 systkin-
um. Eftirlifandi eru Hrefna, Guð-
jón, Guðmundur, Birna og Guð-
rún.
Jóhanna giftist 9. október 1937
Benedikt Jónssyni, húsgagna-
bólstrara, f. 24. maí 1912, d. 14.
ágúst 1975. Foreldrar hans voru
Guðlaug Jónsdóttir, f. 22. júní
1879, d. 2. desember 1946, hús-
móðir, og Jón Teitsson, f. 20. ágúst
1860, d. 14. júní 1918, sjómaður,
Seyðisfirði. Börn Jóhönnu og
Benedikts eru: 1) Helga, auglýs-
ingastjóri, f. 8. október 1938, gift
Jónasi Sigurðssyni, smið, f. 4.
ágúst 1937. Börn þeirra eru a)
Benedikt, múrari, f. 13. mars
1957, kvæntur Ingveldi Ingv-
arsdóttur, sjúkraþjálfara, f. 6. maí
1959 og b) Jóhanna Jónasdóttir,
hársnyrtimeistari, f.
8. nóvember 1959,
gift Óla Jóhanni
Kristjánssyni, sölu-
manni, f. 14. október
1957. 2) Jóhannes
Ágúst, offsetprent-
ari, f. 22. september
1945, kvæntur Sig-
rúnu Dagbjörtu Sig-
urðardóttur, leið-
beinanda á leikskóla,
f. 7. október 1948.
Börn þeirra eru a)
Örvar, iðnverkamað-
ur, f. 18. janúar 1976,
kvæntur Belindu,
bankastarfsmanni, f. 1. nóvember
1975, b) Lísa, starfsstúlka á barna-
heimili, f. 7. janúar 1977, c) Teitur,
matreiðslumaður, f. 5. september
1980, d) Júlía, f. 29. apríl 1991.
Langömmubörn Jóhönnu eru Jón-
as Pétur, f. 15. apríl 1981, Valgeir
Þór, f. 11. september 1983, Björg-
vin f. 10. ágúst 1985, Baldur
Freyr, f. 6. janúar 1989, Helga Sif,
f. 8. ágúst 1991, og Helga f. 4. nóv-
ember 1993. Jóhanna ólst upp í
foreldrahúsum á Skagaströnd.
Lengst af sinnti hún húsmóður-
störfum en vann einnig við sauma
og verslunarstörf í Reykjavík.
Útför Jóhönnu verður gerð frá
Fella- og Hólakirkju á morgun,
mánudaginn 14. október, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Amma mín Jóhanna Jóhannes-
dóttir er látin. Þegar ég fæddist bjó
ég hjá ömmu og afa og öll mín skóla-
ár bjó ég í sama húsi og þau. Í þá
daga voru ömmur heimavinnandi og
alltaf var amma til staðar að taka á
móti mér úr skólanum, tilbúin með
eitthvað gott að borða. Fyrst bjugg-
um við í Mosgerði 8, en síðan byggðu
amma og afi húsið við hliðina á okkur
í Vesturberginu. Ein af minningum
mínum um ömmu frá því í æsku var
hve mikið hún hugsaði um að ég væri
vel klæddur, með húfu og helst trefil,
svo ég fengi ekki kvef. Ég vissi ekki
fyrr en seinna að hún hafði fengið
berkla og var í mörg ár að ná heilsu
aftur. Það sem einkenndi ömmu
helst var hversu mikla umhyggju
hún ávallt bar fyrir öðrum. Barna-
börnin og seinna barnabarnabörnin
voru augasteinar hennar og alltaf
leið henni best þegar þau komu til
hennar í heimsókn. Þá bakaði hún
þær albestu pönnukökur sem við
höfum fengið og alltaf vorum við
leyst út með einhverjum gjöfum,
annað var nú ekki hægt.
Núna seinni árin var alltaf fastur
liður fyrir jólin að fara saman á jóla-
tónleika hjá hinum ýmsu kórum og
voru það alltaf góðar stundir sem við
áttum þar saman.
Elsku amma, við í fjölskyldu minni
þökkum þér fyrir allar ánægjustund-
irnar sem við áttum saman. Hvíldu í
friði.
Benedikt.
Þá er komið að því að kveðja
elskulegu ömmu mína, sem hefur
verið svo stór hluti af lífi mínu. Ég
hef verið svo lánsöm að fá að búa með
ömmu minni í sama húsi frá þriggja
ára aldri, þar til ég fór að heiman.
Amma var alltaf heima og tók á
móti okkur systkinunum eftir skóla
og passaði okkur og aðstoðaði á allan
hátt. Amma var mikil handavinnu-
kona og var alltaf með eitthvað á
prjónunum, hún var því ekki í vand-
ræðum með að aðstoða klaufska fing-
ur við handavinnuna. Ég var alltaf
mikil ömmustelpa og lagði á mig
ferðalag á hverri nóttu til að fá að
kúra hjá ömmu. Aldrei þurfti ég að
vekja hana, það var nóg að standa í
dyrunum og horfa á hana. Þá sagði
hún: Ert þú komin, Jonna mín? og
lyfti sænginni svo ég kæmist fyrir.
Ég gat alltaf leitað til ömmu og var
alltaf svo velkomin hjá henni, við
börnin vorum henni svo mikið.
Eftir að hún hætti að vinna um sjö-
tugt og þar til nú í sumar fengu börn-
in mín svo að njóta hennar. Hún kom
alltaf einu sinni í viku og passaði þau,
kom að morgni og fór að kvöldi. Þó
að elsta barnið væri orðið fullorðið
kom hún samt og tók á móti þeim og
spjallaði við þau þegar þau komu
heim úr skóla. Alltaf búin að búa til
eitthvað gott, grjónagraut, hræring,
búðing og síðast en ekki síst baka
bestu pönnukökur í heimi og aldrei
gleymdi hún svo að vökva blómin og
hugsa um þau áður en hún fór heim.
Ömmu er nú sárt saknað á heimili
okkar enda búin að vera okkur svo
mikið. Við huggum okkur nú við dýr-
mætar minningar sem við eigum um
fallega og góða ömmu sem lét sér svo
annt um okkur öll.
Blessuð sé minning elskulegrar
ömmu minnar.
Þín
Jóhanna.
Mig langar að kveðja langömmu
mína með nokkrum minningum sem
ég á um hana. Þegar ég var tveggja
ára og reyndi að segja langamma þá
sagði ég módetta sem breyttist svo í
lábalába en að lokum lærði ég að
segja langamma. Hún kom alltaf til
okkar einn dag í viku og sat í stofunni
og var svo ömmuleg og góð. Hjá
langömmu minni var ekkert sem hét
stress. Hún var alltaf til taks ef mað-
ur þurfti á henni að halda. Á jólunum
2000 fékk langamma möndluna í
grautnum og í verðlaun var fullur
konfektkassi, ég man það svo vel, því
hún borðaði einn mola og gaf okkur
svo afganginn, langamma var alltaf
að hugsa um okkur hin.
Með þessum minningum langar
mig að kveðja elsku langömmu mína.
Þinn
Baldur Freyr.
Ég man þegar ég var lítil þá söng
langamma mín þennan söng fyrir
mig:
Kötturinn kisa, hvar varst þú í nótt?
Ég var í búri kerlingar að lepja mér
þar mjólk.
Svo strauk hún mér á handarbakið
þangað til ég var að sofna. Þá setti
hún kinnina við kinnina mína og
sagði góða nótt.
Nú ætla ég að kveðja þig, elsku
langamma, og segja góða nótt.
Þín
Helga Sif.
Hún Jóhanna okkar er dáin. Hún
var búin að vera góður nágranni okk-
ar í tæp 11 ár. Við fáum aldrei full-
þakkað hve mikil forréttindi það eru
að fá að kynnast og vera samvistum
við manneskju eins og Jóhönnu.
Það er til siðs hérna í Vesturberg-
inu að hafa „vinnudag“ á vorin og
hreinsa til og gera fínt fyrir sumarið.
Þó að Jóhanna væri ekki úti að reyta
arfa eða mála var hennar framlag
margfalt. Hún sá fólkinu fyrir kaffi,
pönnukökum og öðru dýrindis með-
læti og svo var hún vön að spyrja
hvaða gos ég héldi að krakkarnir
vildu. Jóhönnu-veisla var mesta til-
hlökkunarefni strákanna okkar
þennan dag.
Þó að 80 ára aldursmunur væri á
Róberti og Jóhönnu spurði Róbert
ekki sjaldan hvort hann mætti spyrja
eftir Jóhönnu. Það fannst honum
eins eðlilegt og að spyrja eftir jafn-
öldrum sínum. Að sitja hjá henni og
teikna myndir eða lita eða bara
spjalla. Að ég tali nú ekki um á
sprengidaginn að vera boðinn til
hennar í saltkjöt og baunir.
Það er tómlegt í Vesturbergi 30 án
hennar Jóhönnu okkar. Við eigum
eftir að ylja okkur við minningarnar
um yndislega konu.
Börnum hennar, tengdabörnum
og fjölskyldum þeirra viljum við
votta okkar dýpstu samúð.
Sigrún Arna Hafsteins-
dóttir og fjölskylda.
JÓHANNA
JÓHANNESDÓTTIR
„VINUR minn Heimir
heitinn Steinsson var
einhver albesti kenn-
ari sem ég hef haft og
hafði mikil áhrif á
nemendur sína. Hann
og eiginkona hans,
Dóra Þórhallsdóttir,
sköpuðu einstakt and-
rúmsloft í Skálholts-
skóla,“ segir Óskar
Bjartmarz lög-
regluþjónn, sem
stundaði nám í Skál-
holtsskóla veturinn
1974–1975, þriðja
starfsár skólans.
Um þessar mundir
eru 30 ár liðin frá stofnun Skálholts-
skóla hins nýja. Skólahald í Skál-
holti á sér aldalanga sögu. Árið
1056 var stofnaður þar skóli til að
mennta presta, sem hina ungu, ís-
lensku kirkju bráðvantaði. Frá þeim
tíma hefur verið rekinn skóli í Skál-
holti, að vísu með hléum síðustu
tvær aldirnar.
Árið 1972 var bryddað upp á
þeirri nýlundu að setja á fót lýðhá-
skóla í Skálholti. Sr. Heimir Steins-
son og Dóra Þórhallsdóttir kynntu
sér starfsemi slíkra skóla í Dan-
mörku og Noregi og kynningarstarf
hér á landi skilaði 41 umsókn um
skólavist haustið 1972. 24 nemendur
fengu inni í skólanum, en síðar
fjölgaði þeim og voru að meðaltali
35 á hverjum vetri næstu tíu árin.
Meðalaldur nemenda var 18 ár.
Á áttunda og níunda áratugnum
starfaði lýðháskólinn að vetrinum í
Skálholti og í nokkur ár rak skólinn
einnig miðskóladeild fyrir nem-
endur úr Biskupstungum. Á sumrin
stóð skólinn opinn hvers konar
kirkjulegri menningar- og fræðslu-
starfsemi sem miðstöð fyrir ráð-
stefnur og námskeið. Árið 1992 var
lögum um skólann breytt og þar er
nú ekki lengur venjubundið, form-
legt skólahald, því skólinn starfar
sem kirkjulegt fræðslu- og mennt-
unarsetur. Starfið er samtengt þeim
atburðum öðrum sem eiga sér stað í
Skálholtskirkju og Skálholtsbúðum.
Núverandi rektor er sr. Bernharður
Guðmundsson.
„Ég hætti námi eftir gagnfræða-
próf, en eftir árs hlé ákvað ég að
fara í Skálholtsskóla,“ segir Óskar
Bjartmarz.
Ekki síðra aðhald
en í hefðbundnu námi
„Skólinn var um margt sérstakur,
til dæmis tóku nemendur engin
próf, heldur unnu verkefni jafn-
óðum og sr. Heimir gaf skriflegan
vitnisburð um frammistöðuna í lok
skólaársins. Aðhald í námi var þó
ekki minna en í öðrum skólum,
nema síður væri. Góð vinátta tókst
með nemendum og
kennurum og Heimir
náði sérstaklega góðu
sambandi við alla sem
þarna voru.“
Námið skiptist í
skyldugreinar og val-
frjálsar greinar. Skól-
inn bauð nemendum 60
kennslustundir í viku,
þar af 12 skyldustund-
ir. Hver nemandi sótti
liðlega 40 stundir í
viku. Skyldugrein-
arnar voru íslenskar
bókmenntir, málfræði
og stafsetning, menn-
ingarsaga og trúfræði,
almennur söngur, „samtíma-
viðburðir“, þ.e. fréttaskýringar um
innlend og erlend efni, og vikulegur
tveggja stunda fyrirlestur um sund-
urleit efni. Komu fyrirlesarar þá úr
ýmsum áttum, m.a. fulltrúar allra
stjórnmálaflokkanna ár hvert.
Valfrjálsar greinar voru af ýms-
um toga. Í flokki almennra greina
voru erlend tungumál, stærðfræði,
eðlisfræði, líffræði, vélritun, bók-
færsla og skyndihjálp. Á svokallaðri
félagsfræðibraut var boðið upp á
sálarfræði og uppeldisfræði, fé-
lagsfræði, nútímasögu, búvísindi,
félagsmálafræði og starfsfræðslu.
Þriðja brautin innan skólans snerist
um lífsviðhorf. Þar stunduðu nem-
endur biblíuskýringar, siðfræði,
heimspekisögu og almenna trúar-
bragðasögu. Loks var svo fjórða
brautin, en til hennar taldist píanó-
leikur, flautuleikur, fiðluleikur, gít-
arleikur, þjóðdansar, kórsöngur,
leikmennt, handmennt, sund og
leikfimi.
Veruleg eftirsjá
Árið sem Óskar Bjartmarz stund-
aði nám í Skálholtsskóla var mjög
skemmtilegur tími, að hans sögn.
„Nemendur voru rétt um 20 talsins,
en þar af vorum við bara fjórir eða
fimm, strákarnir.Við kipptum okk-
ur nú ekkert upp við þann mun.“
Óskar segir verulega eftirsjá að
lýðháskólanum í Skálholti. „Mér
finnst sjónarsviptir að þessu starfi,
það var einstakt hér á landi.“
Það er til marks um samheldnina,
sem tókst með nemendum í eins árs
námi við Skálholtsskóla, að þeir
héldu hópinn lengi eftir útskrift.
„Við hittumst alltaf reglulega, þótt
dregið hafi úr því með árunum,“
segir Óskar. „Við héldum til dæmis
sérstaklega upp á 20 ára útskrift-
arafmæli okkar fyrir sjö árum.“
Þrjátíu ár eru liðin frá stofnun
lýðháskóla í Skálholti
Óskar Bjartmarz
TENGLAR
..............................................
Heimasíða Skálholtsskóla:
www.skalholt.is/skoli
rsv@mbl.is
„Sjónarsviptir að
þessu einstaka starfi“
MINNINGAR
Elskulegur eiginmaður minn, besti pabbi í
heimi, sonur minn, bróðir, tengdasonur
og frændi,
PÁLMI KARLSSON
sendibílstjóri,
Garðhúsum 37,
Reykjavík
andaðist á hjartadeild Landspítalans við
Hringbraut föstudaginn 11. október.
H. Jóhanna Hrafnkelsdóttir,
Hrafnkell P. Pálmason,
Atli Karl Pálmason,
Íris Svava Pálmadóttir,
Selma S. Gunnarsdóttir,
R. Hrönn Harðardóttir, Sævar Björnsson,
Guðný J. Karlsdóttir, Eyjólfur Ólafsson,
Gígja Karlsdóttir, Anton Sigurðsson,
Gylfi Karlsson,
Hilmar Karlsson Mem Karlsson,
Hrafnkell Guðjónsson, Svava Björnsdóttir
og aðrir aðstandendur.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudagana, frá þriðjudegi til sunnudags. Greinunum er
hægt að skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent
sjálfvirkt um leið og grein hefur borist), á disklingi eða í vélrituðu hand-
riti. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er að
símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Bréfsími fyrir afmælis- minningargreinar er 569 1115. Tekið er á
móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi Morgunblaðsins,
Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgunblaðsins Kaupvangs-
stræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrifuðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar
og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum. Um hvern látinn ein-
stakling birtist ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar
greinar séu um 300 orð eða 1.500 slög (með bilum) en það eru um 50 línur
í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Ef birta á minningargrein á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef útför
er á mánudegi) verður hún að berast fyrir hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr. Ef útför hefur farið fram eða greinin kemur ekki innan tiltekins
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist
innan hins tiltekna frests.
Birting afmælis- og
minningargreina