Morgunblaðið - 08.11.2002, Síða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2002 47
✝ GuðmundínaÞórunn Sam-
úelsdóttir fæddist á
Ísafirði 30. nóvem-
ber 1940. Hún lést á
heimili sínu 4. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Samúel Jón
Guðmundsson sjó-
maður, f. 11.11.
1910, d. 27.12. 1971,
og Þórunn Ásgeirs-
dóttir, f. 8.5. 1919,
d. 26.8. 2000. Systk-
ini Guðmundínu eru
Ásgeir, f. 1938,
Guðrún Friðgerður, f. 1939,
Samúel Þór, f. 1943, Reynir
Már, f. 1949, og Sigríður Karen
f. 1952.
Dóttir Guðmund-
ínu er Þórunn
Selma, f. 6. maí
1968. Synir hennar
eru Hafþór Örn, f.
7. janúar 1990, og
Albert Máni, f. 25.
júlí 1997.
Guðmundína
flutti með foreldr-
um sínum og systk-
inum frá Ísafirði til
Akraness árið 1956
og bjó þar til
dauðadags. Hún
vann ýmis störf um
ævina, en var
lengst verkstjóri við fiskvinnslu.
Útför Guðmundínu verður
gerð frá Akraneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Okkur systkinin langar með ör-
fáum orðum að kveðja hana
Mummu frænku:
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(V. Briem.)
Þó að leiðin milli Akraness og
Húsavíkur væri löng, var sam-
gangurinn talsverður. Varla var
farið á Suðurlandið nema að hafa
viðkomu á Bárugötunni (síðar
Heiðarbraut). Mumma hefur alla
tíð fylgst með okkur og síðar börn-
um okkar. Margar minningar hafa
leitað á hugann síðustu daga og
þær geymum við ávallt í hjarta
okkar. Mumma var okkur mjög
kær. Um leið og við kveðjum þig
með söknuði langar okkur að láta
hluta úr texta með laginu „Liljan í
Holti“ fylgja með, við vitum að þér
var það kært. Elsku Mumma, við
þökkum þér fyrir allt og allt.
Ég leit eina Lilju í Holti,
hún lifði hjá steinum á mel,
svo blíð og svo björt og svo auðmjúk
en blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engi
mörg önnur sem glitrar og skín
ég þræti ekki um litinn né ljósin
en Liljan í Holtinu er mín.
Þessi Lilja er mér gefin af Guði
hún grær við hans kærleik og náð.
Að vökva hana ætíð og vernda
er vilja míns dýrasta ráð.
Og hvar sem að leiðin mín liggur
hjá Lilju í hjartastað ber.
En missi ég Liljuna ljúfu
þá lífið er horfið frá mér.
Elsku Selma, Hafþór Örn og Al-
bert Máni, Okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur sendum við ykkur.
Við vitum að söknuður ykkar er
mikill en minningar margar og
góðar.
Ólafur Einar,
Berglind, Sigrún Jóna
og fjölskyldur.
Jafnvel þegar lengi hefur verið
ljóst hvert stefnir vegna veikinda
verður frétt um andlát vinar og fé-
laga ótímabær og kemur á óvart.
Alla setur hljóða og það tekur svo-
litla stund að átta sig á því sem
orðið er. Þannig varð okkur vinum
og samstarfsmönnum Mummu við
þegar okkur voru bornar þær
fréttir að hún væri dáin. Eftir löng
og erfið veikindi hafði hið óumflýj-
anlega gerst, það kom okkur samt
á óvart.
Með nokkrum fátæklegum orð-
um viljum við minnast Mummu.
Hún var til margra ára einhver öt-
ulasti félagsmaður Verkalýðsfélags
Akraness í baráttunni fyrir bætt-
um kjörum félagsmanna, lét sig í
því sambandi allt varða og var allt-
af reiðubúin að leggja á sig vinnu í
þágu þeirrar baráttu.
Mumma átti sæti í stjórn Verka-
lýðsfélags Akraness um margra
ára skeið, sat í stjórn sjúkrasjóðs
félagsins og sat um tíma í stjórn
Landssambands iðnverkafólks.
Þegar við kveðjum nú hinsta
sinni þessa ötulu baráttukonu og
þennan vin, sem hún var okkur, þá
er eins og orðin sem leitað er að
fari öll í felur. Enda er það
kannski besta leiðin á kveðjustund
sem þessari.
Við, félagar þínir og vinir í
Verkalýðsfélagi Akraness, munum
alltaf minnast þín sem baráttukon-
unnar fyrir brauði annarra – bar-
áttukonunnar sem aldrei kvartaði
yfir eigin hag.
Við biðjum Guð að geyma þig,
elsku Mumma, og styrkja aðstand-
endur í þeim söknuði sem fylgir
því að þú ert ekki lengur meðal
okkar.
F.h. Verkalýðsfélags Akraness,
Hervar Gunnarsson,
formaður.
GUÐMUNDÍNA
ÞÓRUNN
SAMÚELSDÓTTIR
Í dag er ár liðið frá
því að Benedikt Orri
lést eftir að hafa legið
í dái í hálfan mánuð.
Órjúfanleg bönd
tengja okkur Benna.
Mæður okkar eru
bræðradætur sem slitu barnsskón-
um í sömu götu, bestu vinkonur
sem samstiga fæddu okkur með
fjögurra daga millibili. Draumsýnir
um frumburðina gældu þær við og
ákváðu að danspar til framtíðar
skyldum við verða. Fimm ára göm-
ul vorum við Benni send í dans-
skóla ásamt Hrund og Helgu B. Við
frænkurnar áætluðum að skipta
honum á milli okkar en urðum þess
fljótlega varar að við þyrftum sam-
an að verja prinsinn fyrir ágengum
stelpum sem vildu eignast hlutdeild
í frænda okkar með gullnu lokkana
og elskaðan Þorbergsstaðarsvip-
inn.
Fjölskylda hans bjó í nokkur ár á
Siglufirði og þaðan á ég dýrmæt
BENEDIKT ORRI
VIKTORSSON
✝ Benedikt OrriViktorsson fædd-
ist í Reykjavík 22.
október 1967. Hann
lést 8. nóvember
2001 eftir bílslys og
fór útför hans fram
frá Grafarvogs-
kirkju 16. nóvember.
minningabrot. Með
Benna vann ég mér
inn fyrstu aurana. Við
lágum á bryggjunni
undir súldargráma og
húkkuðum ufsa í kílóa-
vís og seldum í lýs-
isverksmiðju. Á sólar-
degi kenndi hann mér
að taka dýfu ofan í
djúpa ískalda fjalla-
lind, án þess að súpa
hveljar. Við gleymdum
öllum boðum og
bönnum þegar við
stukkum á milli ísjaka
í höfninni á tungl-
björtu síðveturskveldi.
Fíknin og allt það sem henni
fylgir setti sitt mark á hluta úr ævi
hans en flestir þeir sem kynntust
Benna vissu og vonuðu að hið
sanna guðseðli hans og kjarkur
myndi ná yfirtökum. Ég sakna
samverustunda sem áttu að verða á
fullorðinsárum. Hann er órjúfan-
legur hluti af æsku minni og ég er
óendanlega þakklát fyrir að eiga
hann að í bernskuminningum mín-
um.
Elsku Birna, Helga, Arnar,
Brynjar, Lóa, Viktor, Benni, Birg-
ir, Davíð og aðrir fjölskyldumeð-
limir og ástvinir. Guð sefi söknuð
og blessi minningu Benedikts Orra.
Margrét Ögn.
✝ Sæunn Guð-mundsdóttir
fæddist á Sauðár-
króki 4. júlí 1914.
Hún lést á Hjúkrun-
arheimilinu Eir 30.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Jónsson verkamað-
ur, f. 29. mars 1884,
d. 11. júní 1917, og
Guðrún Stefánsdótt-
ir verkakona, f. 19.
júní 1883, d. 1. sept-
ember 1925. Fóstur-
foreldrar Sæunnar
voru Sölvi Guðmundsson, f. 24.
október 1868, d. 15. maí 1953, og
Sigurlaug Ólafsdóttir, f. 9. sept-
ember 1865, d. 1922. Sæunn átti
tvö systkini, Stefán Íslandi, f. 6.
október 1907, d. 1. janúar 1994,
og Maríu, f. 23. desember 1915, d.
31. mars 1995.
Hinn 13. ágúst 1955 gekk Sæ-
unn að eiga eftirlifandi eigin-
mann sinn, Daða Daníelsson tré-
smið, f. á Breiðstöðum í Skarðs-
hreppi í Skagafjarðarsýslu 26.
október 1916. Foreldrar hans
voru Daníel Davíðsson, f. 4. maí
1872, d. 26. mars 1967, og Magn-
ea Árnadóttir, f. 29. september
1883, d. 18. desem-
ber 1968. Dóttir Sæ-
unnar og Daða er
Elín Ingibjörg, f. 17.
nóvember 1956.
Maður hennar var
Jón Brynjólfur
Ólafsson, f. 29. sept-
ember 1956. Þau
slitu samvistum.
Synir þeirra eru:
Daði, f. 23. maí
1984, Arnar, f. 22.
ferbrúar 1989, og
Orri, f. 20. febrúar
1991.
Sæunn ólst upp á
Sauðarkróki þar til faðir hennar
lést en var þá tekin í fóstur af
hjónunum Sölva Guðmundssyni
og Sigurlaugu Ólafsdóttur í Kálf-
árdal, síðan Skíðastöðum í Lax-
árdal. Sæunn stundaði nám í
Reykholtsskóla í Borgarfirði.
Hún flutti til Reykjavíkur um
1935 og bjó þar síðan. Vann hún
fyrst í stað við saumaskap og síð-
an verslunarstörf en var gæslu-
kona á gæsluvöllum Reykjarvík-
urborgar í u.þ.b. 20 ár eða þar til
hún lét af störfum 1984.
Útför Sæunnar verður gerð frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Ég dái runna
sem roðna undir haust
og standa réttir
þótt stormana herði
uns tími er kominn
að láta laust
lauf sitt og fella
höfuð að sverði.
(Einar Bragi.)
Sæunn Guðmundsdóttir vinkona
mín andaðist 30. október sl. Hún
er nú gengin á vit hins óræða. Mig
langar að minnast hennar örfáum
orðum.
Það var vel tekið á móti mér og
fjölskyldu minni þegar við fluttum
á Kambsveg 23 árið 1963 með
mörg ung börn. Á efri hæðinni áttu
heima hjónin Sæunn Guðmunds-
dóttir og Daði Daníelsson og Elín
Ingibjörg, dóttir þeirra. Okkur var
heilsað glaðlega og við boðin vel-
komin. Mér varð að orði: „Er það
ekki áhyggjuefni að við skulum
vera með svona stóran barnahóp?“
„Nei,“ sagði Sæunn, „það þykir
mér gott.“ Sæunn var sannarlega
barngóð og það fengu börnin okkar
öll sjö að reyna. Hún bar einlægan
hug til fjölskyldu minnar. Við frá-
fall eiginmanns míns sýndi hún þá
væntumþykju sem hún bar í hans
garð og mér og börnunum okkar
einstakan samhug.
Á yngri árum starfaði Sæunn við
saumaskap og verslunarstörf, vann
árum saman í vefnaðarvörudeild
KRON. Síðar á ævinni vann hún í
meira en tuttugu ár við barna-
gæslu á vegum Reykjavíkurborg-
ar.
Sæunn var glaðvær og átti gott
með að koma auga á hið skoplega í
lífinu. Hún var fróð og las alla tíð
mikið. Hún var góðlynd kona og
réttsýn. Skoðanir sínar setti hún
fram á mildan og sanngjarnan
hátt. Sæunn var dul í skapi og tjáði
ógjarnan tilfinningar sínar. Hún
var smekkvís og afar vel verki far-
in. Ósjaldan leitaði ég til hennar
þegar ég var að reyna að bjarga
mér við saumaskap. Alltaf var hún
reiðubúin að veita mér hjálp og að-
stoð.
Þótt Sæunn væri nokkru eldri
en ég fann ég aldrei fyrir því og
okkar á milli myndaðist vináttu-
samband sem var okkur báðum
mikils virði. Vegna reynslu hennar
og þroska lærði ég mikið af henni.
Fyrir það er ég þakklát. Stundum
spjölluðum við saman á heimspeki-
legum nótum. Mér þótti þær sam-
ræður alltaf uppbyggilegar. Þá töl-
uðum við m.a. um skáldskap,
fórum með vísur og ljóð. Þar var
Sæunn vel heima.
Svo kom að því að ég flutti af
Kambsveginum árið 1997. Við viss-
um báðar að samskiptin myndu
breytast, sjaldnar drukkið kaffi
saman. Ég heimsótti hana á stund-
um. En um þetta leyti versnaði
heilsa hennar og hún þurfti á
læknishjálp að halda. Daði veitti
henni þá ómældan stuðning og
styrk og gekk í öll störf sem hún
hafði áður innt af hendi. Ómet-
anlegur var einnig kærleikur Ellu
og drengjanna.
Eitt sinn sem oftar kom ég til
hennar. Þá var hún að lesa. „Ég
gleymi öllu sem ég les,“ sagði hún.
Á sinn hógværa hátt sýndi hún
mér trúnað og tjáði mér líðan sína.
Okkur kom saman um að þrátt fyr-
ir vanmátt sinn nyti hún lestursins
á meðan hún læsi. Á þeirri stundu
varð mér betur ljóst en áður hve
alvarleg veikindi hennar voru.
Erfiður sjúkdómur ágerðist og
þar kom að hún gat ekki lengur
verið heima. Hún fluttist á hjúkr-
unarheimilið Eir þar sem hún naut
góðrar aðhlynningar. Veikindin
urðu henni afar erfið og smám
saman dró úr lífslöngun hennar og
baráttuþrekið dvínaði. Hún var
tilbúin að kveðja.
Hugur minn og barna minna
dvelur nú hjá Daða, Ellu og strák-
unum hennar. Ég sendi þeim mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur og bið
þeim blessunar. Sæunni kveð ég
með þakklæti og söknuði. Far vel,
kæra vinkona.
Hólmfríður Sigurðardóttir.
Það var alltaf gaman að koma til
Nunnu og Daða á Kambsveginn.
Ég man fyrst eftir því að hafa
komið til þeirra þegar ég var10 ára
og var þá að koma í fyrsta skipti til
Reykjavíkur. Mér fannst allt svo
stórt og flott, fólkið sem bjó þar
veraldarvant, og leit því alltaf upp
til þeirra Nunnu og Daða. Það
voru alltaf stanslaus veisluhöld hjá
þeim hjónum og mér fannst hreint
og beint eins og hún frænka töfr-
aði fram veisluborðið og var hún
nú ekki lengi að því. Einnig hefur
það verið mér minnisstætt hvað við
sóttum alltaf að henni frænku, eins
og hún sagði alltaf sjálf, þ.e. hana
syfjaði alltaf svo áður en við kom-
um í heimsókn og þetta var mér
sem barni mjög hugleikið.
Það var alltaf tilhlökkunarefni
þegar von var á þeim Nunnu, Daða
og Ellu dóttur þeirra til Akureyr-
ar. Þá gistu þau hjá ömmu og afa á
Byggðarveginum. Yfirleitt var far-
ið í ferðir, s.s. veiðiferð í Skaga-
fjörðinn, í berjamó, eða farinn
rúnturinn inn í Eyjafjörð og þá inn
Djúpadalinn þar sem fyrrum ætt-
arsetrið, Stóridalur, stendur.
Frænka átti oft skemmtileg
orðatiltæki og lá ekkert á skoð-
unum sínum. Hún var fljót að finna
kosti fólks og var fyrst til að verja
málstað þeirra er á hallaði.
Nunna frænka var mjög barn-
góð og hændust börn mjög að
henni. Núna í seinni tíð kom ég
oftar til hennar og þá gjarnan með
börnin mín. Þau voru alltaf jafn
spennt að koma með þar sem þau
fundu góðvild þeirra hjóna og ekki
var það verra að fá eitthvað gott í
gogginn.
Ég kveð þig kæra frænka með
söknuði, en gleðst jafnframt yfir
því að hafa fengið að kynnast þér,
jafn góðhjörtuð og gestrisin sem
þú varst. Megi guð geyma þig.
Elsku Daði, Ella, Daði yngri, Arn-
ar, Orri og aðrir aðstandendur, ég
sendi ykkur mínar innilegustu
samúðarkveðjur og huggun í sorg
ykkar.
Agnes Ingadóttir.
SÆUNN
GUÐMUNDSDÓTTIR