Morgunblaðið - 01.12.2002, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 1. DESEMBER 2002 39
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
KJARTAN TÓMASSON
húsasmíðameistari,
Skúlagötu 54,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Hringbraut föstudaginn
15. nóvember. Jarðsett hefur verið í kyrrþey.
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur samúð og vinarþel.
Sérstakar þakkir til dr. Guðmundar Geirssonar og alls starfsfólks á
deild 13-D.
Hrefna Arngrímsdóttir,
Sigurlaug Kjartansdóttir, Þorbjörn M. Datzko,
Kjartan D. Kjartansson, Hulda Sveinsdóttir,
Kjartan V. Kjartansson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HELGA ÞÓRARINSDÓTTIR,
Hringbraut 69,
Hafnarfirði,
sem lést sunnudaginn 24. nóvember, verður
jarðsungin frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði
þriðjudaginn 3. desember kl. 13.30.
Árdís Pálmadóttir,
Friðrik Ágúst Pálmason, Kristjana Vilhjálmsdóttir,
Steinunn Pálmadóttir, Pétur Borgarsson,
Þórarinn Pálmason, Guðlaug Björgvinsdóttir,
Guðlaug J. Pálmadóttir, Magnús K. Bjarkason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
EINAR KRISTINN EINARSSON
frá Laugum í
Hrunamannahreppi,
lést á hjúkrunarheimilinu Kumbaravogi fimmtudaginn 28. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar
og bróðir,
ÞORSTEINN ÞORSTEINSSON,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju mánu-
daginn 2. desember kl. 10.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Natalia Saenko,
Atli Þorsteinsson,
Oddrún Þorsteinsdóttir,
Gunnbjörn Þorsteinsson,
Elísa Björg Þorsteinsdóttir,
Klara Þorsteinsdóttir,
Árni Þorsteinsson,
Daníel Þorsteinsson.
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma, langamma og langa-
langamma,
LILJA MATTHILDUR FRANSDÓTTIR
frá Króki,
andaðist á dvalarheimilinu Lundi á Hellu þriðjudaginn 26. nóvember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ingólfur Guðmundsson frá Króki,
Hólmfríður Rannveig, Ólafur Sigfússon,
Ingólfur Magnússon, Þorbjörg Fjóla Sigurðardóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
✝ Þorsteinn Þor-steinsson fæddist
í Neskaupstað 19.
júní 1960. Hann lést í
Reykjavík 23. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Þorsteinn Árnason
læknir, f. 20. septem-
ber 1923, d. 24. mars
1965, og Anna Jó-
hannsdóttir, f. 3.
október 1930, d. 13.
mars 1998. Systkini
Þorsteins eru: 1) El-
ísa Björg, f. 29. maí
1952. 2) Klara, f. 19.
apríl 1954, á hún þrjú börn og eitt
barnabarn. 3) Árni, f. 11. október
1955, kvæntur Aðalheiði M. Sig-
urjónsdóttur, eiga þau þrjú börn
og tvö barnabörn. 4) Daníel, f. 19.
janúar 1963, kvæntur Hrafnhildi
Vigfúsdóttur, eiga þau þrjú börn.
Þorsteinn kvæntist 7. nóvember
1981 Helen Sjöfn Steinarsdóttur,
f. 28. mars 1962. Þau skildu. Son-
ur þeirra er Atli, f. 4. maí 1983.
Var Þorsteinn um nokkurra ára
skeið í sambúð með Arnþrúði
Lilju Þorbjörnsdóttur, f. 19. des-
ember 1963. Dóttir
þeirra er Oddrún, f.
8. mars 1988, og son-
ur þeirra Gunn-
björn, f. 21. nóvem-
ber 1989.
Er Þorsteinn lést
var hann kvæntur
Nataliu Saenko.
Þorsteinn ólst upp
í Neskaupstað en
flutti uppkominn til
Reykjavíkur. Þar
vann hann ýmis störf
og stundaði nám við
m.a. Fjölbrautaskól-
ann í Breiðholti og
Iðnskólann í Reykjavík, og lauk
þar námi í húsgagnasmíði. Hann
lauk einnig einkaflugmannsprófi.
Á árinu 1995 fluttist Þorsteinn til
Danmerkur og vann við iðn sína í
Horsens. Þar lauk hann stúdents-
prófi og hóf síðan nám í heimspeki
við háskólann í Árósum. Átti hann
aðeins ritgerð ólokið þegar hann
lést.
Útför Þorsteins fer fram frá
Hallgrímskirkju á morgun, mánu-
daginn 2. desember, og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Þorsteinn mágur minn og vinur
var sérstaklega yndislegur og
skemmtilegur maður. Á sinn rólega,
hógværa hátt var hann bæði ein-
staklega gamansamur og skarp-
skyggn. Það fór ekki mikið fyrir
Þorsteini þegar mín háværa og mál-
glaða fjölskylda var saman komin.
Allir vildu hafa orðið og koma sín-
um bröndurum að, en ef þannig
vildi til að allir þurftu að anda í
einu, þá kom lítil athugasemd frá
Þorsteini sem hitti svo einstaklega
vel í mark, að það var næstum ekki
hægt að hætta hlátrinum.
Þorsteinn var bráðgreindur mað-
ur og víðlesinn. Hann var mjög
músikalskur, spilaði á bassagítar,
saxófón og trompet. Þegar hann
lauk stúdentsprófi í Danmörku,
dúxaði hann að sjálfsögðu, lét sig
ekki muna um að slá Dönunum við í
dönskunni. Síðan hóf hann nám í
heimspeki við háskólann í Århus og
átti hann aðeins eftir að skila loka-
ritgerð. Þó Þorsteinn byggi erlendis
síðustu árin, hélt hann alltaf góðu
og nánu sambandi við börnin sín,
þótti afskaplega vænt um þau og
þeim um hann. Samband hans og
Atla systursonar míns var mjög ná-
ið, enda þeir feðgar svo líkir á
margan hátt.
Ég mun alltaf minnast þess þeg-
ar Þorsteinn heimsótti okkur fyrir
tveimur árum í sumarbústað með
börnum sínum, foreldrum mínum,
systrum og systrabörnum. Þetta
var yndislegur dagur, sól og blíða,
allir glaðir og ánægðir. Það var að
sjálfsögðu mikið talað og mikið
hlegið. Ég hafði ekki hitt Þorstein í
nokkur ár og finnst mér núna ómet-
anlegt að hafa fengið að njóta nær-
veru hans þennan dag. Nærveru
segi ég vegna þess að frá Þorsteini
stafaði slíkri rósemi, hlýju og vel-
vild að öllum leið vel í návist hans.
Það er okkur öllum ósegjanlega erf-
itt að sjá á bak okkar elskulega vini,
en við verðum öll að reyna að
styrkja hvert annað í sorg okkar og
hugga okkur við allar hlýju minn-
ingarnar um hann.
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú
ert glaður, og þú munt sjá, að að-
eins það, sem valdið hefur hryggð
þinni, gerir þig glaðan. Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði
þín.“ (Kahlil Gibran.)
Hvíl í friði.
Margrét Steinarsdóttir.
Sagt er að þeir sem guðirnir
elska deyi ungir. Sé þetta rétt hefur
Þorsteinn fyrrverandi mágur minn
verið einn þeirra og þótt auðvelt sé
að skilja ást guðanna á honum þykir
manni ósegjanlega sárt að hafa ekki
fengið að njóta hans lengur. Steini
minn kom inn í líf okkar þegar við
eldri systurnar vorum rétt um tví-
tugt. Mikið skelfing var gaman að
lifa þá. Öll vorum við sannfærð um
að lífið brosti við okkur og að við
yrðum eilíf. Litlu gömlu húsin í
Vesturbænum þar sem Steini og
Helen bjuggu fyrstu árin voru í
okkar huga svo æðislega bóhem og
flott þótt varla myndu þau teljast
boðlegir mannabústaðir í dag. En
þá var þetta allt í lagi því við vissum
að eitthvað betra og meira beið
handan við hornið. Svo tók lífið við
og kenndi okkur annað í sínum
skóla. Leiðir skildi hjá Steina og
Helen og líf hans gekk upp og niður
eftir það.
Við söknuðum hans lengi og
hugsuðum alltaf til hans af hlýju og
virðingu. Steini var skarpgreindur,
fróður og bráðskemmtilegur. Hann
var einstaklega orðheppinn og kím-
inn með afbrigðum. Hann gaf okkur
líka þennan frábæra systurson og
fyrir það verðum við alltaf einstak-
lega þakklátar. Steini var góður vin-
ur og umburðarlyndur, skilnings-
ríkur og hlýr maður. Hann var
sjálfum sér verstur og sá sjúkdóm-
ur sem hann var haldinn var honum
grimmur og harður húsbóndi. Lengi
tókst Steina að halda honum niðri
og lifði þá sín bestu ár. Við eigum
eftir að sakna hans ósegjanlega en
verstur er söknuður barnanna hans
þriggja sem hafa misst föður sinn.
Megi guð styrkja þau og hjálpa í
sorginni.
Steingerður Steinarsdóttir.
ÞORSTEINN
ÞORSTEINSSON
Nú er látinn sam-
starfsmaður og vinur
til margra ára á sýkla-
fræðideild Landspítal-
ans. Arinbjörn Kol-
beinsson var fyrsti íslenski
læknirinn sem sérhæfði sig í og
stundaði sýkla- og ónæmisfræði
eingöngu. Hann hlaut góða þjálfun í
sérnámi á merkum stofnunum aust-
an hafs og vestan. Framan af
starfsævi Arinbjörns mætti bakter-
íufræðin nokkrum mótbyr frá
starfsbræðrum hans vegna tilkomu
sýklalyfjanna og trúar á að þar með
væri allur vandi við lækningu sýk-
inga leystur. Þegar frá leið varð
mönnum þó ljóst að nýju lyfin juku
þörfina fyrir vandaðar bakteríu-
fræðilegar greiningar en ekki öf-
ugt.
Arinbirni tókst að þróa og móta
starfsemi sýklafræðideildarinnar
þannig að hún varð á við það sem
best gerðist. Við sem undir þetta
ritum stöndum í mikilli þakkar-
skuld við Arinbjörn. Þegar íslensk-
ir læknar leggja sig eftir sérgrein-
um sem eru fámennar er mögu-
ARINBJÖRN
KOLBEINSSON
✝ Arinbjörn Kol-beinsson fæddist
á Úlfljótsvatni í
Grafningshreppi í
Árnessýslu 29. apríl
1915. Hann lést í
Reykjavík 19. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Dómkirkjunni 28.
nóvember.
legur vinnustaður fyr-
ir ævistarfið e.t.v.
aðeins einn.
Því má telja það
stóra vinninginn í lífs-
ins happdrætti að
eignast yfirmann eins
og hann. Arinbjörn
var góður stjórnandi.
Hann hafði lagt sig
eftir stjórnunarfræð-
um og beitti þeirri
kunnáttu vel. Hann
hafði lag á því, með
mildum aðferðum, að
fá starfsliðið til þess
að leggja sig fram þótt
fast væri tekið í ef nauðsyn bar til.
Hann var einstakt ljúfmenni í dag-
legri umgengni, mikill húmoristi og
alltaf tilbúinn að ræða sín mörgu
áhugamál og miðla af mikilli þekk-
ingu. Í félagslífi starfsfólksins var
hann hrókur alls fagnaðar og tæki-
færisræður hans rómaðar. Arin-
björn var mikill áhugamaður um
stjórnmál og félagsmál og kom afar
víða við. Hann lagði mörgum þjóð-
þrifamálum lið og okkur sem fylgd-
ust með honum úr návígi er ljóst að
honum varð oft mikið ágengt án
þess að það færi alltaf hátt. Þegar
Arinbjörn varð sjötugur var þörfin
fyrir starfskrafta hans enn brýn.
Hann féllst því á að starfa áfram í
hálfu starfi og árin urðu sex. Nú
hefur hans verið sárt saknað úr
starfinu á sýklafræðideildinni í ára-
tug. Um leið og við þökkum hans
mikla framlag til sýklafræðideild-
arinnar og Landspítalans sendum
við Sigþrúði og öðrum ástvinum og
vinum innilegar samúðarkveðjur.
Ólafur Steingrímsson,
Karl G. Kristinsson.
Kveðja frá Múlabæ
og Hlíðabæ
Á þeim aldri þegar flestir eru að
setjast í helgan stein var Arinbjörn
Kolbeinsson enn önnum kafinn í
starfi sínu sem læknir og við marg-
háttuð félagsstörf. Meðal annars
tók hann þátt í að koma á fót fyrstu
dagvistarstofnuninni fyrir aldraða
á Íslandi árið 1983. Það var Múla-
bær og var hann þar fulltrúi fyrir
Reykjavíkurdeild Rauða kross Ís-
lands, en auk hennar áttu SÍBS og
Samtök aldraðra hlut að stofnun
Múlabæjar. Múlabær er í húsi
SÍBS í Ármúla 34 í Reykjavík.
Reynslan af Múlabæ þótti það góð
að sömu aðilar stofnuðu Hlíðabæ
1996, dagvistarstofnun fyrir ein-
staklinga með heilabilun, sem er í
húsi í eigu Reykjavíkurborgar á
Flókagötu 53. Einnig þar var um
nýja starfsemi að ræða í þágu sjúk-
lingahóps sem stækkað hefur hratt
á síðustu árum. Sjaldan reynir eins
á hæfileika fólks eins og þegar
ryðja þarf brautina á nýjum sviðum
líkt og var á fyrstu árum Múlabæj-
ar og Hlíðabæjar. Mikil reynsla og
frábærir forystuhæfileika Arin-
bjarnar nutu sín þar vel meðan
heilsa hans leyfði, en hann var 83ja
ára þegar hann lét af stjórnarsetu.
Við sem áttum því láni að fagna að
starfa með honum á þessum árum
minnumst hans með sérstöku þakk-
læti og virðingu.
Fyrir hönd stjórnar og starfs-
fólks Múlabæjar og Hlíðabæjar,
Davíð Gíslason.