Morgunblaðið - 31.01.2003, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 31. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður RósaMeyvantsdóttir
fæddist í Reykjavík
2. júní 1918. Hún
andaðist á Landa-
kotsspítala 23. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Meyvant Sigurðsson,
bílstjóri og bóndi á
Eiði, þar sem nú er
Eiðistorg, f. 5 apríl
1894, d. 8. sept. 1990,
og Elísabet Jónsdótt-
ir húsmóðir, f. 26.
des. 1891, d. 13. jan.
1974. Systkini Sigríð-
ar eru: Sigurbjörn Frímann, f. 26.
júní 1913. d. 31. jan. 1951, Þórunn
Jónína, f. 2. ágúst 1914, d. 11. ágúst
1981, Valdís, f. 4. jan. 1916, d. 23.
maí 2002, Sverrir Guðmundur, f. 5.
okt. 1919, Ríkharður, f. 20. jan.
1922, d. 7. jan. 1983, Þórólfur, f. 23.
ágúst 1923, Elísabet, f. 24. maí
1927, og Meyvant, f. 16. maí 1930.
Sigríður giftist 13. des. 1941 Ein-
6. júlí 1956, Hörður, f. 16. ágúst
1958, Fjóla, f. 21. apríl 1960, Lilja,
f. 31. júlí 1962, Björk, f. 6. apríl
1968, og Svavar, f. 18. sept. 1972.
Sonur Björns og Sigríðar er Stein-
dór, f. 12. júní 1953, kvæntur Helgu
R. Jónsdóttur. Börn hans eru
Björn, f. 7. sept. 1970, Brynhildur,
f. 2. júlí 1974, Linda Hrönn, f. 22.
maí 1979, og Bjarni Þór, f. 1. mars
1984.
Sigríður giftist 12. júlí 1980 eft-
irlifandi eiginmanni sínum, Magn-
úsi Steingrímssyni, f. 20. jan. 1920.
Magnús átti fimm börn frá fyrra
hjónabandi og á nú 20 barnabörn
og 30 barnabarnabörn og gekk
Sigríður þeim í móður og ömmu
stað.
Sigríður og ólst upp og starfaði
við ýmis störf í Reykjavík. Lengi
starfaði hún við verslunarstörf,
m.a. hjá Kristni mági sínum í versl-
uninni Skúlaskeiði við Skúlagötu.
Einnig vann hún lengi í Skátaheim-
ilinu við Snorrabraut. Í mörg ár sá
hún um ræstingar hjá Ferðaskrif-
stofu Íslands. Sigríður starfaði
mikið fyrir Sjálfstæðisflokkinn,
var m.a. í fulltrúaráði flokksins.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
ari Oddbergi Sigurðs-
syni, þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Magnús
Þór, f. 9. apríl 1942,
kvæntur Carmen Ein-
arsson. Börn hans eru
Sigríður Rósa, f. 30.
okt. 1971, Elísabet, f.
24. jan. 1974, Ríkharð-
ur Leó, f. 8. ágúst
1979, og Telma Dögg,
f. 12. maí 1982. 2) Sig-
urlín, f. 29. maí 1944.
Börn hennar eru Ro-
bert Leo, f. 20. mars
1963, Ronald James, f.
4. sept. 1964, Linda
Birna, f. 16. júlí 1965, og Vicky
Lynn, f. 25. des. 1970.
Sigríður giftist 20. nóv. 1948
Birni Steindórssyni, f. 25. feb.
1912, d. 20. nóv. 1974, og gekk
Guðrúnu Fanny, f. 16. júlí 1936,
dóttur Björns frá fyrra hjónabandi,
í móður stað eftir andlát móður
hennar. Guðrún er gift Birki Frið-
bertssyni, börn þeirra eru: Björn, f.
Í dag kveð ég elsku ömmu mína.
Amma var einstök kona og þegar ég
hugsa um hana skynja ég frið og
kærleika. Ég veit að vel hefur verið
tekið á móti henni því afi er þar
fremstur manna. Afa mínum kynnt-
ist ég því miður aldrei því hann lést
sama ár og ég fæddist. Allir segja að
hann hafi verið yndislegur maður og
ég veit hversu sárt hún amma sakn-
aði hans. En amma öðlaðist þá ham-
ingju að verða ástfangin aftur, hún
kynntist honum Magga sínum og sér
hann nú á bak konu sinni. Maggi afi,
eins og ég kallaði hann alltaf, var
mjög góður maður. Hann hefur stað-
ið eins og klettur við hlið ömmu í öll-
um hennar veikindum og hugsað ein-
staklega vel um hana. Elsku Maggi
afi, takk fyrir að hafa reynst ömmu
svona vel öll þessi ár.
Heimili þeirra í Álftamýri og síðar
á Grensásveginum voru falleg. Allt
var hreint, hver hlutur á sínum stað,
rúmið glæsilega uppbúið með fal-
legri brúðu fyrir miðju þess. Amma
var glæsileg kona, vel klædd og með
hárið fallega lagt. Hún tók alltaf hlý-
lega á móti mér.
Minnisstæðar eru kaffiveitingarn-
ar, heimabakaðar kökur af öllum
gerðum og snyrtilega raðað á borð.
Það var eins gott fyrir mann að
koma svangur til ömmu því ekkert
þýddi að mótmæla fyrirhöfninni. Það
var gaman að sitja við eldhúsborðið
hjá ömmu, gæða sér á kræsingunum
og spjalla við hana því hún var
skarpgreind og hafði áhuga á því
sem var að gerast í kringum hana.
Auk þess hafði hún góða kímnigáfu
og sagði vel frá.
Handavinnan var hennar líf og
yndi og var hún iðin við að hekla.
Hún var mjög gjafmild og þakklát
fyrir allt. Hún heklaði jafnvel fallega
dúka í þakklætisskyni fyrir lækna og
annað hjúkrunarfólk sem annaðist
hana. Maður gat í raun miðað veik-
indi ömmu við hvort hún var að hekla
eða ekki, nú undanfarna mánuði hef-
ur hún verið rúmliggjandi og þá
hliðraði hún sér bara til í rúminu og
hélt áfram að hekla og alltaf jafn
undurfallega.
Ég hef aldrei á ævi minni kynnst
öðrum eins lífskrafti og lífsánægju
og amma mín bjó yfir, lengi hafa
veikindi hrjáð hana en alltaf hefur
hún barist og haft betur. Þrátt fyir
mótlæti hélt hún sínu góða skapi.
Margar eru minningarnar um
ánægjulegar stundir þar sem við töl-
uðum saman um allt milli himins og
jarðar. Ég minnist þess að fyrir tíu
árum var ég á leið til Bandaríkjanna
til að dvelja þar í eitt ár og þá varð
mér hugsað hvort ég ætti nokkuð að
fara því amma gæti skilið við á með-
an. En amma mín var sterkasta kona
sem ég þekki og fór ekki fyrr en hún
var tilbúin til þess og núna var hún
það. Ég veit að henni líður vel núna.
Nú kveð ég þig, mín elskulega
amma, í hinsta sinn, en ótæmandi
minningar um þig geymi ég í hjarta
mínu um ókomna tíð. Ég fæ það
aldrei fullþakkað að hafa átt slíka
ömmu og ég mun alltaf elska þig
amma mín.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Minning um þig mun lifa að eilífu.
Þín
Brynhildur Steindórsdóttir.
Elsku amma Sigga.
Okkur langar til að minnast þín
með nokkrum orðum og þakka þér
fyrir að hafa komið inn í líf okkar.
Það er blessun að hafa fengið að
kynnast þér, þú reyndist okkur sem
móðir, amma og vinur. Húsmóðir
varstu alltaf mikil og veislu barstu á
borð eins og ekkert væri. Það voru
einhverjar þínar skemmtilegustu
stundir þegar þú barst mat á borð
fyrir alla þá sem litu inn til þín og
góð varstu heim að sækja. Börnum
okkar tókst þú eins og þínum eigin
barnabörnum og kunna þau svo
sannarlega að meta þig fyrir það og
viljum við þakka þér fyrir alla þá ást-
úð og umhyggju sem þú færðir okk-
ur. Þú barðist eins og hetja í veik-
indum þínum og varst ekki tilbúin að
gefast upp nærri strax er veikindi
þín fóru að herja á þig og líkama
þinn. Alltaf varstu meðvituð um hvað
SIGRÍÐUR RÓSA
MEYVANTSDÓTTIR
✝ Hildur KristínJakobsdóttir
fæddist á Svalbarði
á Svalbarðsströnd
7. mars 1935. Hún
lést á Seli, hjúkr-
unardeild Fjórð-
ungssjúkrahússins
á Akureyri, fimmtu-
daginn 23. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar Hildar Krist-
ínar voru Jakob
Vilhjálmur Þor-
steinsson, f. 1. júní
1912, d. 15. apríl
1994, og Hólmfríð-
ur Þórdís Ingimarsdóttir, f. 26.
júní 1913, d. 5. október 1998.
Seinni maður Hólmfríðar Þórdís-
ar var Karl Hjálmarsson, f. 17.
desember 1901, d. 4. júlí 1964.
Systur Hildar Kristínar:
Oddný, f. 4. febrúar 1936, búsett
í Reykjavík og Sigurjóna, f. 4.
febrúar 1936, búsett í Reykjavík.
Hálfsystkini Hildar Kristínar,
samfeðra: Sigríður, f. 26. nóv-
ember 1955, búsett í Austurhlíð,
Eyjafjarðarsveit, Þorsteinn
Magnús, f. 10. október 1957, bú-
settur í Hafnarfirði og Ísleifur
Óli, f. 14. janúar 1960, búsettur í
Reykjavík. Stjúpsystkini Hildar
Kristínar: Ásgeir Hjálmar Karls-
ur, f. 21. október 1961, börn
þeirra eru, Hildur, f. 27. apríl
1986, Gunnar, f. 31. júlí 1988,
Vikar, f. 15. maí 1995, stjúpdótt-
ir Vals er Ólöf Guðnadóttir, f. 7.
júlí 1981, dóttir Vals Birgitta
Maggý, f. 20. október 1983, og c)
Örn, f. 9. ágúst 1961, fv. maki
Ingimunda Maren Guðmunds-
dóttir, f. 27. mars 1967, sonur
þeirra er Gunnar Máni, f. 27.
ágúst 1992, stjúpsonur Arnar Jó-
hann Sigurðarson, f. 20. október
1985.
Hildur Kristín ólst upp á Þórs-
höfn á Langanesi. Hún lauk
gagnfræðaprófi frá Gagnfræða-
skóla Akureyrar og stundaði
nám í handavinnukennslu við
Håndarbejdets Fremme skole í
Kaupmannahöfn. Hildur Kristín
bjó lengst af á Hvammstanga.
Hún var handavinnukennari við
Barnaskólann á Hvammstanga í
nokkur ár en lengst af stundaði
hún verslunarstörf hjá Kaup-
félagi Vestur-Húnvetninga. Hild-
ur Kristín var í nokkur ár um-
sjónarmaður með barnastúkunni
Vetrarblóminu á Hvammstanga,
sat í áfengisvarnarnefnd Vestur-
Húnavatnssýslu í nokkur ár. Hún
var ein af stofnendum UMF Kor-
máks á Hvammstanga og var
gjaldkeri slysavarnadeildarinnar
Káraborgar í nokkur ár. Haustið
2000 fluttist Hildur Kristín til
Akureyrar.
Útför Hildar Kristínar verður
gerð frá Akureyrarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
son, f. 13 janúar
1927, d. 2. apríl
1980, Katrín Helga
Karlsdóttir, f. 27.
nóvember 1932, bú-
sett í Svíþjóð og
Halldóra Karlsdótt-
ir, f. 17. febrúar
1936, búsett í Borg-
arnesi. Fósturbræð-
ur Hildar Kristínar:
Steingrímur Vikar
Björgvinsson, f. 31.
maí 1941, búsettur í
Reykjavík og Karl
Davíðsson, f. 4. nóv-
ember 1949, búsett-
ur á Akureyri.
Hinn 12. nóvember 1954 giftist
Hildur Kristín Gunnari Valgeiri
Sigurðssyni, fv. kaupfélagsstjóra
frá Hvammstanga, f. 10. nóvem-
ber 1932. Hann er sonur Sig-
urðar Gíslasonar, f. 2 júlí 1905,
d. 30. maí 1977, og Ingigerðar
Guðbjargar Daníelsdóttur, f. 13.
júlí 1903, d. 29. júní 1990.
Börn Hildar Kristínar og
Gunnars Valgeirs eru: a) Þórdís,
f. 8. apríl 1955, búsett í Reykja-
vík, fv. maki Benedikt Guðmund-
ur Grímsson, f. 8. júlí 1953, dótt-
ir þeirra er Sara, f. 21. október
1985, b) Valur, f. 5. mars 1958,
kvæntur Hermínu Gunnarsdótt-
Elsku mamma.
Mig langar til að þakka þér fyrir
allt og kveðja þig með nokkrum
orðum. Mamma átti mjög auðvelt
með að hugsa jákvætt og hlúa að
því sem henni þótti vænt um. Hún
gifti sig ung honum pabba mínum
sem var lengi kaupfélagsstjóri á
Hvammstanga. Hún hugsaði vel
um heimili sitt og okkur Val, Örn
og mig, en hafði samt tíma til að
sinna flestum sínum áhugamálum.
Mamma var heppin að því leyti að
hún átti mann sem hefur gengið í
gegnum allt með henni, ég veit að
hann á eigin sársauka innra með
sér, sem hann ber ekki á torg. Í
faðmi hans gat hún hjúfrað sig og
hann var hennar allra besti vinur.
Verkefnalistinn þinn var ekki
tómur og þú hafðir ekki tíma til
þess að vera veik, því að tími þinn
var svo dýrmætur. Ég veit að það
er ekki hlutverk lífsins að gera allt
fullkomið. Takk fyrir að vera ná-
kvæmlega eins og þú varst. Hvers
vegna þurftir þú að glíma við þessa
sjúkdóma í lífi þínu, elsku mamma,
var það kannski til að við hin gæt-
um lært eitthvað af því. Sorgin er
sársaukafull og oft myndast tóma-
rúm þegar frá líður, sem við tökum
á og hjálpum hvert öðru.
Mamma átti trú, von og vilja til
að berjast við herra Parkinson. Það
á að taka mark á fólki sem leitar til
læknis, og við eigum rétt á því að á
okkur sé hlustað. Oft hefur mamma
verið við það að gefast upp en þeir
á Akureyri hafa hlustað og talað
við hana eins og manneskju og fá
allir þeir sem hafa verið góðir við
mömmu frábærar þakkir frá mér.
Mamma sagði oft við sjálfa sig,
þrátt fyrir að vera með þennan erf-
iða sjúkdóm „ég ætla mér að ganga
glöð út í þennan dag“. Henni
fannst lífið vissulega harður skóli
en eftir erfiða daga vonaði hún að
sá næsti yrði betri. Hún botnaði
ekkert í fólki sem var í vondu skapi
og óánægt með allt og alla, þá
sagði hún að það væri betra að lifa
lífinu lifandi einn dag í einu. Hún
hefur oft orðið fyrir miklum áföll-
um á lífsleiðinni en alltaf verið
ákveðin í að halda sínu striki með
hjálp elsku pabba. Ég veit að eng-
inn maður getur leikið það eftir
sem pabbi gerði fyrir mömmu. Hún
átti auðvelt með að skilja alla og
hvetja aðra í kringum sig. Mamma
reyndi ávallt að hreyfa sig daglega
og sagði, það léttir lundina. Ég
vildi óska að hún hefði getað stofn-
að hlátursklúbb sem hefði gert
mörgum gott, en ekkert varð af
því. Talaði hún um að það að hlæja
dátt létti ekki bara skapið, heldur
lækkaði það blóðþrýstinginn og
færði fólki vellíðan, já svona væri
lífið. Ég trúi því að við höldum
áfram á því stigi sem við vorum á
þegar við kveðjum þetta jarðlíf.
Það eina góða sem við getum gert
fyrir látna ástvini er að biðja fyrir
þeim og óska þeim góðs gengis í
hinu nýja lífi.
Hún mamma var handavinnu-
kennari að mennt og ákveðin í að
læra og miðla öðrum svo lengi sem
hún lifði. Oft sagði hún við mig,
flæktu ekki lífið að óþörfu. Við upp-
lifum öll efiðar stundir. Þá hjálpar
oft að deila þeim með öðrum. Og
vera í sambandi við vini sína.
Mamma átti auðvelt með að hrósa
fólki og gera eitthvað fyrir aðra.
Hún talaði oft um að það að gefa af
sér yki eigin vellíðan og annarra.
Hún hafði jákvæða lífssýn og já-
kvæð markmið. Oft skrifaði hún
greinar í dagblöð og þá var hún yf-
irleitt að verja lítilmagnann.
Alltaf stóð heimili þitt og pabba
öllum opið, þú greiddir af mætti úr
vanda eftir bestu trú þinni.
Elsku pabbi, þú hefur verið
mömmu svo góður og átt miklar
þakkir og hrós frá mér skilið.
Móðir mín var eins og Sigurjóna
langamma, þær sáu alltaf björtu
hliðarnar á tilverunni. Söru dóttur
minni fannst mjög gott og lær-
dómsríkt að kynnast ömmu sinni
og á hún erfitt með að trúa því að
hún skuli ekki hitta hana aftur.
Þú varst hetja í okkar augum.
Þér féll aldrei verk úr hendi og
varst alltaf að skapa og búa til eitt-
hvað sem gat glatt þig og aðra.
Eitt verð ég að segja þér, elsku
mamma, glaðlyndi og gott skap var
mjög ríkjandi í fari þínu, enda
varst þú ekki nein venjuleg kona
og móðir heldur miklu meira sem
orð fá ekki lýst. Núna á kveðju-
stund rifjast upp hjá mér margar
minningar sem eru mér dýrmætar.
Allt sem þú kenndir mér er meira
virði en gull í sjóði. Það var ekki
alltaf auðvelt fyrir þig að tala og
tjónka við mig. Oft var ég hræði-
lega uppátækjasöm og erfið sem
barn og kannski of oft þögul, en ég
er bara svona. Mig setti hljóða við
þá frétt, að hjarta þitt væri hætt að
slá. Núna flytur þú til frelsarans.
Innilegar þakkir sendi ég öllum
sem sýndu mömmu vináttu og hlý-
hug. Sérstakar þakkir til pabba
fyrir ljúfa umönnun og ósérhlífni.
Megi góði guð hjálpa okkur að
sætta okkur við hið óumflýjanlega
og þerra trega tárin. Blessuð sé
minning móður minnar. Vertu
blessuð og sæl, líði þér alltaf sem
best.
Þín einlæg dóttir
Þórdís G.
Sú stjarnan sem glóði í gær
og gladdi huga minn.
Leiftrar enn ljómandi skær
þótt líkamans fölni kinn.
Þú leitaðir lítt að hróðri
um lífs þíns skeið,
en hlúðir að hjartans gróðri
á hamingju leið.
Nú ertu horfin meðal heilladísa
í háloftin blá.
Heilagir englar um hauður þér lýsa
og hörpurnar slá.
En sorg og gleði sína þræði
spinna í örlagavef.
Líkn með þraut er löngum vor græðir;
hið ljóðræna lífsins stef.
Með þessu ljóði eftir Gunnþór
Guðmundsson kveð ég þig, elsku
mamma, og takk fyrir allt.
Þinn sonur
Valur.
Nú er tengdmóðir mín, Hildur
Kristín, horfin af braut. Þegar
Gunnar hringdi snemma morguns
23. janúar og sagði að Hildur væri
dáin, kom það svo óvænt en samt
ekki óvænt. Það var svo sárt en
það væri eigingirni að óska þess að
hún væri lifandi í dag. Hún var ung
kona í þreyttum líkama.
„Herra Parkinson“ eins og hún
kallaði parkinsonveikina var henni
harður húsbóndi en hún gaf honum
ekki leyfi til að brjóta niður lífs-
gleðina og atorkusemina. Hún
Hildur fór alltaf sínar eigin leiðir
og hafði alltaf einhver áhugamál
sem hún var niðursokkin í. Hún
hafði mikla sköpunarlyst og síðustu
árin hefur hún setið í bílskúrnum
sem hún kallar „Himnaríki“ og
sinnt áhugamálunum. Það hefur
hjálpað henni mikið í veikindum
hennar.
Ólöf dóttir mín var 3 ára þegar
við fluttum á Hvammstanga árið
1985, hún tók henni strax sem einu
af sínum barnabörnum. Hún hafði
alltaf mikið yndi af börnum. Hún
sagði þeim margar sögurnar, sum-
ar sem hún skáldaði á staðnum,
HILDUR KRISTÍN
JAKOBSDÓTTIR