Morgunblaðið - 30.04.2003, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 MIÐVIKUDAGUR 30. APRÍL 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gréta Hermanns-dóttir fæddist í
Reykjavík 6. nóvem-
ber 1951. Hún lést á
sjúkrahúsinu í Troll-
hättan í Svíþjóð 10.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar eru
Kristrún Jónína
Steindórsdóttir, f.
7.11. 1935, og Her-
mann Þórðarson, f.
26.3. 1931. Uppeldis-
faðir hennar er Þórð-
ur Arnar Marteins-
son, f. 17.2. 1936.
Gréta á þrjú systkini,
þau eru Ágústa, f. 30.9. 1969,
Haukur Arnar, f. 23.5. 1965, d. 8.3.
1977, og Caroline, f. 4.10. 1956, d.
21.11. 1956. Uppeldisbræður henn-
ar eru Einar Marteinn f. 24.1. 1955,
og Viktor Rúnar, f. 23.3. 1956.
Gréta giftist árið 1976 Steinari
Gunnbjörnssyni, f.
14.10. 1944, þau eiga
tvö börn, Jónu Dóru,
f. 13.6. 1974, eigin-
maður Alvar Óskars-
son, f. 23.11. 1969, og
Berglindi Þóru, f.
3.10. 1977, sambýlis-
maður Ævar Sveins-
son, f. 26.7. 1969,
barn þeirra Hilmir
Dan, f. 6.6. 1999.
Uppeldissonur Grétu
er Gunnbjörn, f. 24.1.
1968. Gréta og Stein-
ar skildu árið 1995.
Gréta giftist árið
2000 eftirlifandi eiginmanni sín-
um, Jóni Sigurgeir Sigurþórssyni,
f. 23.2 1954. Sonur Jóns er Sigur-
þór, f. 5.10. 1981.
Útför Grétu verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku Gréta mín.
Það er mér þungt að setjast niður
og skrifa þessar línur og til þess
hugsa að þú sért ekki við hlið mér
lengur. Það er svo stutt síðan fram-
tíðin blasti við okkur og allt það sem
við ætluðum okkur að framkvæma.
Það er svo sárt að horfast í augu við
þá staðreynd, ástin mín.
En ef við reynum að líta á það já-
kvæða, eins og við sögðum alltaf, þá
átti ég því láni að fagna að fá að
kynnast þér, manngæsku þinni,
skilningi, hlýju og því stærsta sem
við manneskjur þráum að finna í líf-
inu, ástinni.
Hinni erfiðu sjúkdómsgöngu þinni
er lokið, þótt hún hafi endað á annan
veg en við trúðum stöðugt á og þeg-
ar fram líða stundir mun það
kannski milda sorg mína og söknuð
að þú þjáist ei meir. Eftir stendur
minningin um yndislega eiginkonu,
minning sem mun ylja mér um
ókomna tíð, minningin um þig.
Finna hjá þér ást og unað,
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist.
Aldrei það er minning þín.
(Guðm. G. Halldórsson.)
Vertu sæl, ástin mín, og þökk fyrir
samfylgdina.
Megi algóður Guð vernda þig.
Þinn einlægur,
Jón.
Elsku mamma, þú ert víst horfin
frá okkur, nú hefur þú fengið hvíld.
Veikindin urðu þér um megn, þótt
raunveruleikann sé erfitt að skilja.
Þú fórst svo skyndilega að við náð-
um aldrei að segja allt sem okkur
hefði langað til ef við hefðum vitað
að fengjum ekki tækifæri til að
kveðja.
Við munum alltaf sakna þín sárt.
Oft hugsum við um að hringja til þín
og segja þér frá deginum í dag, eða í
gær, hverju sem er. Hvernig okkar
líf gengur, frá prakkaranum Hilmi
Dan, ömmubarninu sem skilur ekki
alveg að núna sé ekki hægt að heim-
sækja ömmu Grétu. Ekkert er of
stórt, ekkert of lítið.
Þú eignaðist tvær dætur sem þú
ólst upp af ást, sanngirni, heiðar-
leika og festu. Þú leyfðir okkur alltaf
að vera með í öllu sem þú tókst þér
fyrir hendur. Við verðum alltaf
þakklátar fyrir þann tíma sem við
áttum með þér, bæði í bernsku og
eins sem ungar konur að feta sig
áfram. Þú varst okkar festa í lífinu,
besta vinkona og sálusorgari. Ef
eitthvað bjátaði á varst það þú sem
stappaðir í okkur stálinu og hjálp-
aðir okkur að sjá réttu leiðina. Þú
áttir alltaf hlýju og gafst þér tíma til
að hlusta, sama hvort vandamálin
voru lítil eða stór.
Þú varst alltaf svo sterk og lést
aldrei bugast sama hvað var. Í veik-
indum þínum hélst þú fast í vonina
og varst alltaf svo bjartsýn að þú
veittir okkur jafnvel meiri styrk en
við gáfum.
Elsku mamma, þú kenndir okkur
svo margt um tilveruna, við þökkum
þér fyrir það sem við berum með
okkur út í lífið. Minningarnar gera
okkur að sterkari og betri mann-
eskjum. Við munum alltaf finna nær-
veru þína, þú lifir áfram í okkur.
Guð vaki yfir þér.
Þínar elskandi
dætur og fjölskyldur.
Elsku Gréta mín, ég trúi ekki að
þú sért farin frá okkur. Okkur öllum
sem þótti svo vænt um þig. Ég er
orðlaus, finnst þetta svo óraunveru-
legt og óréttlátt.
Stóra systir sem reddaði alltaf
málunum þegar eitthvað bjátaði á.
Alltaf gat ég leitað til þín ef mér leið
illa, ef ég gat ekki eða vissi ekki eitt-
hvað. Þú varst ótrúleg, bjóst yfir
mikilli visku og vinnusemi og komst
þér áfram í lífinu á góðmennsku og
þrjósku sem þú hafðir nóg af, og
stundum aðeins of mikla þrjósku.
Allt sem þú gerðir, hvort sem það
var tengt vinnunni þinni eða heim-
ilinu, var einstakt. Þú gast smíðað,
saumað, gert við bílinn, bakað og
eldað flottasta mat og kökur sem
maður komst í.
Hæfileikar þínir voru ótakmark-
aðir og vildi ég oft hafa smá part af
þeim.
Minningarnar streyma fram, síð-
asta gleðistundin okkar saman var í
desember árið 2000 þegar þið Jón
giftuð ykkur. Þú varst svo hamingju-
söm og það geislaði af ykkur. Svo
fluttuð þið út til Svíþjóðar fljótlega
eftir áramótin og við hittumst bara
einu sinni eftir það, þegar þið komuð
í heimsókn til Íslands fyrir ári.
Lífið er svo hverfult, aðra stund-
ina er ég að ákveða ferð til þín og
Jóns eftir vorprófin og tveimur tím-
um seinna er mér tilkynnt andlát
þitt.
Það er erfitt að skilja tilgang þess
að þú sért hrifin á brott.
Elsku Jón, Berglind, Jóna Dóra,
Gunnbjörn, mamma, pabbi, systkini
og fjölskyldur, ég bið góðan Guð að
blessa ykkur og styrkja í þessari
miklu sorg.
Guð geymi þig Gréta.
Þín systir
Ágústa Sigrún.
Elsku Gréta mín, nú þegar þú ert
lögð af stað í þína hinstu ferð langar
mig til að senda þér þakklætiskveðju
frá Svíþjóð. Það var vorið 2000 er
Nonni frændi minn og tilvonandi
eiginmaður þinn, var á þriggja vikna
námskeiði í Gautaborg. Þú skelltir
þér í heimsókn til hans og ég varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að vera
kynnt fyrir þér. Þú varst svo geisl-
andi fögur og ástfangin að vorsólin
stóðst ekki mátið að láta ljós sitt
skína líka. Þegar þú og Nonni giftuð
ykkur svo í desember sama ár
gladdist ég. Enn glaðari varð ég við
að heyra um fyrirhugaða búferla-
flutninga ykkar. Þvílíkur lúxus að fá
að hafa ykkur hjá mér í útlandinu,
hugsaði ég af einskærri eigingirni.
Nú getur maður farið í alvöru fjöl-
skyldusamkvæmi alveg eins og á Ís-
landi. Og væntingar mínar voru svo
sannarlega ekki of miklar. Þú og
Nonni voruð höfðingar heim að
sækja og hvaða mann þú hafðir að
geyma kom fljótt í ljós. Róleg og yf-
irveguð og með húmorinn á réttum
stað.
Það urðu okkur öllum mikil sorg-
artíðindi þegar þú greindist með
krabbamein síðastliðið haust. Þú og
Nonni sýnduð mér þá í verki hvað
það er að vera „hvunndagshetja“.
Sameiginlega tókust þið á við sjúk-
dóminn, þó að þú Gréta mín hafir
auðvitað dregið þyngsta hlassið.
Kjarkur, raunsæi og kímnigáfa voru
nokkur af verkfærum ykkar.
„Þetta er nú meiri félagsskapur-
inn sem þú ert lent í, „ sagði Nonni
þegar þú varst byrjuð í geislameð-
ferðinni á Sahlgrenska. „Já, held-
urðu að það sé!“ var svarið.
Elsku besti Nonni minn, Jóna
Dóra, Begga, Sigurþór og aðrir að-
standendur, ég, Thorbjörn og Össi
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Við vitum að missir
ykkar er mikill og biðjum góðan Guð
að styrkja ykkur í sorginni. Þér,
Gréta mín, vil ég þakka fyrir góð en
því miður alltof stutt kynni og ég
veit að félagsskapnum sem þú ert
lent í núna þarf ekki nokkur maður
að hafa áhyggjur af. Hann getur
ekki verið annað en góður.
Ingibjörg, Thorbjörn og Örn.
Látin er langt um aldur fram
skólasystir okkar Gréta Her-
mannsdóttir þroskaþjálfi. Það var á
haustdögum 1992, að Þroskaþjálfa-
skóli Íslands bauð upp á framhalds-
nám og skyldi námið stundað aðal-
lega um helgar, þar sem flestir
nemendur stunduðu fulla vinnu. Það
var því sundurleitur hópur sem sett-
ist aftur á skólabekk, en sameigin-
legt með öllum var áhugin á að leita
meiri þekkingar á krefjandi starfi.
Reyndi þetta fyrirkomulag mikið á
skipulagshæfni, ásamt velvilja fjöl-
skyldu og vinnuveitanda.
Við áttum þess kost að vinna tölu-
vert með Grétu í verkefnum og
minnumst við þess með þakklæti. Þá
má sérstaklega nefna framlag og
kunnáttu hennar í tölvumálum.
Það var stoltur hópur sem útskrif-
aðist vorið 1995, ríkari af reynslu og
þekkingu.
Aðstandendum Grétu og ástvin-
um sendum við samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Grétu Her-
mannsdóttur.
Bjarnveig Höskuldsdóttir,
Sigríður Stefánsdóttir,
Vera Snæhólm.
Það var árið 1975 sem við á Ísa-
firði hittum Grétu og fjölskyldu
hennar fyrst. Við höfðum að vísu vit-
að af henni lengi en ekki náð að
kynnast henni fyrr. Þetta sumar
komu hún og þáverandi maður henn-
ar Steinar ásamt Gunnbirni og Jónu
Dóru í heimsókn á Ísafjörð til að
hitta Tóta afa. Síðar fæddist Berg-
lind Þóra og seinna nafn hennar var
tileinkað langafa. Alla tíð síðan hafa
þær mæðgur sýnt Tóta afa mikla
ræktarsemi og góðvild sem hann
kunni vel að meta. Nú þegar við
kveðjum Grétu alltof snemma viljum
við þakka henni og dætrum hennar
fyrir dýrmæt kynni og vináttu. Við
pabbi og fjölskylda mín vottum Jóni
eiginmanni Grétu og dætrunum
tveimur ásamt öðrum aðstandend-
um okkar dýpstu samúð. Minningin
um góða konu mun lifa.
Svanhildur Þórðardóttir.
Gréta mín.
Ég ætla að kveðja þig. Ég vona að
þér líði vel þar sem þú ert núna. Ég
trúði því ekki þegar ég frétti að þú
værir farin. Ég hefði viljað koma í
jarðarförina þína, en vegna þess
hvað mikið er að gera hjá mér kemst
ég ekki. Ég ætla að kveðja þig með
bréfi. Þakka þér fyrir allt það góða.
Þú varst alltaf gullfalleg kona og
varst besta forstöðukonan á sambýl-
inu. Þú gerðir allt þetta góða. Guð
veri með ættingjum þínum og vinum
og styrki þá.
Stefán Konráðsson sendill.
Í dag kveðjum við góða vinkonu,
Grétu Hermannsdóttur, sem lést
langt fyrir aldur fram hinn 10. apríl
síðastliðinn. Ekki aðeins var hún of
ung að árum til að kveðja þennan
heim, heldur þurfti hún að kveðja
sitt hamingjuríka líf sem hún hafði
nýlega fundið með eiginmanni sín-
um, Jóni S. Sigurþórssyni, í Svíþjóð.
Við kynntumst Grétu fyrst þegar
þau Jón felldu hugi saman og fylgd-
umst með samdrætti þeirra sem full-
komnaðist í fagurri hjónavígslu í lok
ársins 2000. Við þeim blasti nýtt líf í
nýju landi á nýrri öld. Það er fátt
eins gleðilegt og þegar fólk sem beð-
ið hefur skipbrot í ástarmálum fær
tækifæri til að kynnast ástinni á nýj-
an leik. Þannig var það hjá Jóni og
Grétu. Bæði höfðu þau fengið sinn
skammt af vonbrigðum í lífinu. Þau
höfðu bæði lokið foreldrahlutverkinu
með reisn og sáu fram á ánægjulega
tíma í afa- og ömmuhlutverkinu, en
fyrst og fremst höfðu þau fundið
hvort annað.
Þau Jón og Gréta ákváðu að byrja
sitt nýja líf í fallegum bæ í Svíþjóð,
Trollhattan þar sem þau bæði fengu
gott starf og stofnuðu sitt nýja heim-
ili snemma árs 2001. Í byrjun júlí
það ár fórum við í heimsókn til
þeirra og áttum með þeim nokkra
skemmtilega daga, sem svo sannar-
lega áttu að verða fleiri í framtíðinni.
Það var hreint út sagt dásamlega
gaman að fylgjast með þeim Jóni og
Grétu og finna hve heitt þau elskuðu
hvort annað og hversu mikils þau
mátu ást sína hvort til annars. Og
hversu meðvituð þau voru um að þau
höfðu loksins öðlast hamingjuna sem
við öll sækjumst eftir. Dauði Grétu
er því þyngri en tárum taki Gréta
kom okkur fyrir sjónir sem ein þess-
ara kvenna sem bera ætíð hag sinna
nánustu fyrir brjósti og færi í gegn-
um eld og brennistein fyrir þá. Hún
var ábyrg og samviskusöm gagnvart
öllu sem hún tók sér fyrir hendur og
mikið snyrtimenni. Við gerðum líka
oft grín að því að líklega hefði það
verið snyrtimennskan í fari beggja
sem leiddi þau Jón og Grétu saman.
Þau bjuggu nefnilega í fjölbýlishúsi,
fráskilin bæði, hún uppi, hann niðri.
Og Jón sem hafði tekið eftir þessari
fallegu konu kunni engin ráð önnur
til að kynnast henni en að fylgjast
með því hvenær hún þreif stigagang-
inn og hitta hana þar við sameig-
inlega ryksugun. Hvort sem það er
satt eða ekki að teppið hjá Jóni hafi
nánast verið uppurið af stöðugri ryk-
sugun þegar þau loksins náðu að
hittast skiptir ekki máli. Það sem
skiptir máli er að þau hittust og
fundu hvort annað. Það var í haust
sem leið að Jón sagði okkur að Gréta
hefði greinst með krabbamein. Tíð-
indin voru okkur sem reiðarslag, en
við treystum því að með hjálp guðs
og læknavísindanna yrði þessi vá-
gestur unninn og hrakinn á braut.
Við trúðum því ekki að Grétu yrði
ekki þyrmt.
Þeim Jóni. Það gekk eftir. Óvin-
urinn lét undan að við töldum. Við
fórum að ræða um heimsókn til Sví-
þjóðar á sumri komanda þegar
Gréta hefði náð sér eftir veikindin.
Þá kom hann maðurinn með ljáinn,
okkur öllum að óvörum, sláttumað-
urinn, sem slær allt hvað fyrir er. Á
slíkum stundum er eina vonin til að
halda áfram trúnni á lífið og tilgang
þess að lesa og sættast á orð Hall-
gríms Péturssonar í sálminum ,,Um
dauðans óvissa tíma“.
Hvorki með hefð né ráni
hér þetta líf ég fann.
Sálin er svo sem að láni
samtengd við líkamann.
Í herrans höndum stendur
að heimta sitt af mér.
Dauðinn má segjast sendur
að sækja sem skaparans er.
Blessuð sé minning Grétu Her-
mannsdóttur.
María Anna Þorsteinsdóttir,
Rúnar Elberg Indriðason.
GRÉTA
HERMANNSDÓTTIR
GUÐFINNA KRISTÍN GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Lambadal í Dýrafirði,
Hófgerði 2, Kópavogi,
lést á Landspítalanum Hringbraut laugardag-
inn 26. apríl.
Úför hennar fer fram frá Kópavogskirkju laug-
ardaginn 3. maí kl. 14.00.
Þormóður Pálsson og fjölskylda.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JAKOB JÓN KRISTJÁN SNÆLAUGSSON,
Kirkjubraut 13,
Innri-Njarðvík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja sunnu-
daginn 27. apríl sl.
Útförin fer fram fá Innri-Njarðvíkurkirkju föstu-
daginn 2. maí kl. 16.
Anna Lilja Þorvaldsdóttir,
Ólína Margrét Haraldsdóttir, Hermann Borgar Guðjónsson,
Snjólaug Kristín Jakobsdóttir, Valdimar Örn Valsson,
Jakob Hafsteinn Hermannsson, Laufey Bjarnadóttir,
Anna Lilja Hermannsdóttir, Vilhjálmur Sigurðsson,
afabörn og langafabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
SIGURÐUR VALGEIR SVEINSSON,
Helgafellsbraut 18,
Vestmannaeyjum,
andaðist fimmtudaginn 17. apríl sl.
Útför hans fór fram miðvikudaginn 26. apríl sl.
í kyrrþey að ósk hins látna.
Þökkum innilega hlýhug og vinarþel við andlát hans.
Guðný Gísladóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.