Morgunblaðið - 02.05.2003, Síða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. MAÍ 2003 37
✝ Elínborg HuldaSigurbjörnsdóttir
fæddist í Sigurðarbæ
á Blönduósi 1. októ-
ber 1917. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 25.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurrós Jó-
hanna Sigurðardótt-
ir, f. 26.8. 1894, d. 4.
janúar 1978, og Sig-
urbjörn Jónsson, f. 19.
júní 1888, d. 10. nóv-
ember 1959. Hulda á
tvö alsystkini, Skúla,
f. 1923, d. 1998, og tvíburasystir
við hann var Elín, sem lést í fæð-
ingu. Sigurður Jóhann Ágústsson
var sammæðra, f. 1931, og sam-
feðra voru fjögur systkini, Margrét
Guðrún, f. 1947, Elísabet Hulda, f.
1944, Sigbjartur, f. 1949, d. 1979,
og Guðrún Margrét, f. 1953.
Hulda giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Jóhanni Pálssyni, 1.
desember 1945. Þau eiga fjögur
börn: 1) Samúel, f. 29. ágúst 1946,
maki Ragnhildur Ingólfsdóttir og
börn þeirra eru: Ingólfur, maki
Inga Vala Jónsdóttir, þau eiga tvö
börn; Jóhann, maki Hulda Ragna
Valsdóttir sem á eina dóttur; og
Atli Þór, maki Selma Björg Bjarna-
dóttir, þau eiga tvö börn. 2) Rut
Sigurrós, f. 9. ágúst 1948, sam-
býlismaður Guð-
mundur Konráðsson.
Börn hennar eru:
Kári Sævar, maki
Rósa Birgisdóttir,
þau eiga tvö börn;
Hulda Hrönn, sam-
býlismaður Sigur-
geir Friðriksson, hún
á tvö börn; Elmar
Freyr; Bjartmar og
Birgitta Rós. 3)
Hanna Rúna, f. 12.
ágúst 1954, hún á
fjögur börn, þau eru:
Samúel Ívar, Arnar,
Stefán Rúnar og Sól-
veig Hulda. 4) Ágústa, f. 25. októ-
ber 1957, maki Ellert B. Schram,
þau eiga tvö börn, Evu Þorbjörgu
og Ellert Björgvin.
Hulda ólst upp á Blönduósi og
Sauðárkróki. Hún fluttist til Akur-
eyrar eftir 1940 og stundaði ýmis
þjónustustörf þar og annars staðar
þar til hún giftist Jóhanni Pálssyni
verkamanni og saman veittu þau
Hvítasunnusöfnuðinum á Akureyri
forstöðu í tæp 35 ár. Þaðan lá leiðin
til starfa hjá Samhjálp í Hlaðgerð-
arkoti í nær áratug. Á eftirlauna-
aldri fluttust þau aftur til Akureyr-
ar og bjuggu í Víðilundi 24.
Útför Huldu verður gerð frá
Hvítasunnukirkjunni á Akureyri í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.30.
Tengdamóðir mín, Hulda Sigur-
björnsdóttir, lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri síðastliðinn
föstudag. Það var hjartað sem gaf
sig. Og kannske var það táknrænt
fyrir þessa hjartahlýju konu, sem
varði lífi sínu og starfskröftum í að
þjóna hjarta sínu og trúnni og miðl-
aði af hjartagæsku sinni, smælingj-
um og trúsystkinum, af ótrúlegri
fórnfýsi. Og þar var engin hálfvelgja
á ferðinni, heimilið á Lundargötunni
undirlagt fyrir Hvítasunnusöfnuð-
inn, húsið stóð opið öllum þeim sem
gengu erinda Frelsarans, og svo var
haldið suður til að helga sig störfum
fyrir Samhjálp og þá sem höfðu orðið
útundan í lífsbaráttunni. Það kunna
sumir að halda að lífið hennar Huldu,
trúboðsstarfið, hjálparstarfið, hafi
verið samfelld píslarganga. En það
er fjarri lagi. Hún var alltaf ham-
ingjusöm og heilsteypt og bjargföst í
því hlutverki, sem hún tók að sér,
ung að aldri, þegar hún sórst í fóst-
bræðralag með Guði og Jóhanni og
söfnuðinum fyrir norðan.
Þau kynntust ung, Jóhann Pálsson
og Hulda, og Jóhann, þessi öðlingur,
var barn síns tíma eins og Hulda,
barn þeirra tíma, þegar fjölskyld-
urnar riðluðust og foreldrarnir
þurftu að senda frá sér afkvæmin og
hver þurfti að hjálpa sjálfum sér og
þau Hulda og Jóhann bundu trúss
sitt saman og ákváðu að þau ættu
samleið með Guði.
Ég þekki þá sögu ekki nema af af-
spurn, en eitt er víst að Hvítasunnu-
söfnuðurinn á Akureyri eignaðist sitt
athvarf á Eyrinni, í Lundargötunni,
og þar voru samkomurnar og þar
spilaði Hulda á gítarinn og söng
milliraddirnar og helgaði sig því lífi,
sem alla tíð var hennar aðalsmerki.
Ég kynntist þessari konu þegar
hún var orðin við aldur, en aldurinn
var henni aldrei til trafala. Hún tók
þátt í lífinu í kringum sig, hreifst af
fegurðinni og gladdist á kappleikjum
þar sem börnin hennar og barna-
börnin, Sammi og Hanna og Ingólf-
ur, Jóhann og Atli, léku boltaleiki í
fremstu röð, þegar Samúel yngri og
Arnar létu að sér kveða og hver var
fyrst á KA-völlinn í fyrra, önnur en
áttatíu og fjögurra ára gömul amm-
an, þegar Ellert yngri var mættur til
að spila? Mér fannst hún tengda-
mamma stundum skondin, þegar
þær pískruðu saman eins og tvær
samloka dúkkulísur, hún Ágústa mín
og Hulda, og þegar hún var að nostra
við bláókunnugt fólk, eða þegar hún
gaukaði að manni tilvitnunum úr
Biblíunni og skrifaði dagbók fyrir
Guð. En þegar upp er staðið og litið
til baka var þetta í rauninni þessi ein-
faldleiki, þessi raunveruleiki, þessi
sanni tónn, sem skiptir kannske
mestu máli og því eina máli, að rækta
hjarta sitt og hlusta á það og hugsa
með því. Og gefa af sér, af umburð-
arlyndi, af örlæti, af góðu hjartalagi.
Þegar öllu er á botninn hvolft stend-
ur það eitt eftir að vera maður sjálf-
ur. Og þá sakar ekki að eiga stórt
hjarta. Það átti hún Hulda Sigur-
björnsdóttir, eiginkona forstöðu-
mannsins í Hvítasunnusöfnuðinum,
mamma og amma afkomenda sinna,
blaðskellandi atorkukona, trúræknin
uppmáluð, auðmjúkur og þakklátur
einstaklingur, sem þekkti tímana
tvenna og þekkti sín takmörk og sitt
hlutverk. Og hafði vit á því að hlusta
á hjartsláttinn og fara eftir honum.
Æviskeið Huldu fer sennilega ekki
í Öldina okkar. En hún var sannur
fulltrúi síðustu aldar, þeirrar kyn-
slóðar og þess fólks, sem unni sér
aldrei hvíldar, sem ræktaði garðinn
sinn og uppskar í gleði og gjöf trú-
arinnar. Hóf sig upp fyrir prjálið og
græðgina og sýndarmennskuna og
var það sjálft. Fram í andlátið. Þann-
ig dó hún Hulda, sæl og glöð og sátt
við sig og sína. Hún lifði með hjart-
anu og dó með hjartanu. Blessuð sé
minning hennar.
Ellert B. Schram.
HULDA SIGUR-
BJÖRNSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Huldu Sigurbjörnsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
✝ Kristbjörg ÓlafíaÓskarsdóttir
fæddist að Stóru-
Borg undir Eyjafjöll-
um 9. nóvember
1927. Hún lést á líkn-
ardeild Landsspítala,
Landakoti í Reykja-
vík 23. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
Kristbjargar voru
Vilborg Sigurðar-
dóttir frá Stóru-Borg
undir Eyjafjöllum og
Óskar Lárusson frá
Vestmannaeyjum.
Tveggja vikna gömul
fór Kristbjörg til fósturforeldra
sinna, heiðurshjónanna Elínar
Bárðardóttur ljósmóður og
Magnúsar Tómassonar bónda í
Steinum í sömu sveit. Hún kom
þar inn í stóran barnahóp og varð
frá fyrstu stundu sem þeirra
barn, enda kenndi hún sig ævin-
lega við Steina undir Eyjafjöllum.
Systkini Kristbjargar frá Stein-
um voru Tómas, Þyrí, Bárður,
Óskar, Sigurbergur, Katrín, Vig-
dís, Rútur og Páll. Vigdís er ein
eftirlifandi þeirra systkina.
Kristbjörg giftist 4. október
1947 Ólafi Jóhannssyni járn- og
rennismið, f. 13. desember 1922,
fyrrum verkstæðisformanni á
vélaverkstæði Áburðarverksmiðj-
unnar í Gufunesi. Ólafur lést 28.
júní 1996.
Góður vinur Kristbjargar síð-
ustu árin var Haraldur Magnús-
son á Akranesi.
Börn Kristbjargar og Ólafs
eru: 1) Vilborg I., f. 28. júní 1946,
maki Gestur Þór
Sigurðsson, f. 29.
júlí 1947. Börn
þeirra eru: a) Sig-
urður Óli, f. 26. apríl
1972, sambýliskona
Alda Áskelsdóttir, f.
29. desember 1968.
Hennar börn eru
Una Katrín Ellerts-
dóttir, f. 11. desem-
ber 1995, og Fannar
Steinn Ellertsson, f.
6. desember 1997. b)
Kristín, f. 10. ágúst
1982, sambýlismað-
ur Arnar Gauti
Reynisson, f. 24. mars 1981. 2) Jó-
hann, f. 12. september 1950, maki
Hjördís J. Hjaltadóttir, f. 25. apríl
1953. Börn þeirra eru: a) Krist-
björg Edda, f. 5. janúar 1973,
sambýlismaður Sebastian Peters,
f. 12. ágúst 1973. Börn þeirra eru
Emil, f. 20. apríl 1997 og Katla
Ýr, f. 28. október 2000. b) Íris
Arna, f. 21. desember 1973. 3) El-
ín Rut, f. 9. október 1960, maki
Brynjólfur Stefán Guðmundsson,
f. 9. ágúst 1956. Börn þeirra eru:
a) María, f. 18. maí 1981, sam-
býlismaður Finnur Örn Þórðar-
son, f. 9. desember 1978, b) Ólafur
Rafn, f. 30. nóvember 1984, og c)
Bjarki, f. 2. október 1992.
Auk húsmóðustarfa vann Krist-
björg á sótthreinsunardeild Borg-
arspítalans í Fossvogi í 20 ár, eða
þar til hún lauk störfum og fór á
eftirlaun.
Útför Kristbjargar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Ég vil með örfáum orðum minnast
tengdamóður minnar Kristbjargar
Ó. Óskarsdóttur frá Steinum. Mín
fyrstu kynni af Kristbjörgu voru
þegar hún leigði mér á námsárum
mínum forstofuherbergið í raðhúsi
þeirra hjóna á Háaleitisbrautinni, sá
leigusamningur leiddi reyndar síðar
til mun mikilvægari samnings við
fjölskyldu hennar en það er nú önn-
ur saga. Kidda, eins og hún var jafn-
an kölluð, var í mínum huga virðuleg
kona sem kom ávallt til dyranna
eins og hún var klædd, laus við til-
gerð en samt blíð og glaðleg. Hún
var mikill dugnaðarforkur og þótti
ekki gott ef hlutirnir voru geymdir
þar til á morgun. Helst þurfti að
hefjast handa strax við það sem búið
var að tala um að gera. Heimili
hennar var alla tíð myndarlegt og
bar hennar merki á ýmsan hátt,
bæði með fallegum munum sem hún
hafði sjálf gert eða valið af sérstakri
smekkvísi.
Kristbjörg var afskaplega fé-
lagslynd kona og hennar mesta yndi
var að taka á móti gestum eða fara í
heimsókn til vina og vandamanna.
Vinir hennar héldu alla tíð við hana
tryggð og var oft margt um mann-
inn á hennar heimili. En fyrst og
fremst var það þó fjölskyldan sem
átti huga hennar og hjarta. Velferð
barna hennar og barnabarna var
það sem skipti hana mestu máli.
Þegar hún var orðin það sem stund-
um er kallað „löglegt“ gamalmenni
var hún ólöt að taka þátt í fjölþættu
starfi eldri borgara. Stundum var
svo mikið að gera hjá henni í ým-
iskonar handavinnu, spilamennsku,
leikfimi, söng eða dansi að við hin
höfðum orð á að ekki væri nema fyr-
ir ungt fólk með fulla atorku að
komast yfir það allt.
Kristbjörg missti eiginmann sinn
Ólaf Jóhannsson fyrir um sjö árum
síðan, það var mikið áfall fyrir hana
því þau voru alla tíð mjög samrýnd
og miklir mátar. Þau voru bæði af
þeirri kynslóð Íslendinga sem ein-
kenndi síðustu öld og upplifðu hvað
mestar breytingar á okkar þjóðlífi.
Þau voru bæði uppalin undir Eyja-
fjöllum en fluttu til Reykjavíkur og
stofnuðu sitt heimili þar. Rætur
þeirra voru í sveitinni undir fjöll-
unum og þangað leitaði oft hugur
þeirra. Enda fór svo að þar byggðu
þau sér lítið sumarhús sem var þeim
afskaplega kært. Þar eyddu þau öll-
um sínum frístundum meðan þau
bæði lifðu. Undir fjöllunum þekktu
þau alla og áttu vini eða vandamenn
á öðrum hverjum bæ sem gott var
að sækja heim eða fá í heimsókn.
Þeirra menning og viðhorf var mjög
mótað af þessum bakgrunni sem
þau höfðu fengið þarna í sveitinni.
Fyrir um þremur mánuðum síðan
greindist Kristbjörg með banvænan
og erfiðan sjúkdóm. Hún tók þeim
tíðindum með æðruleysi og háði sína
lokabaráttu með mikilli reisn.
Ég kveð Kristbjörgu með virð-
ingu og þakklæti fyrir samfylgdina.
Guð blessi hana og varðveiti.
Brynjólfur Guðmundsson.
KRISTBJÖRG
ÓLAFÍA
ÓSKARSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Kristbjörgu Ólafíu Ósk-
arsdóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
um við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guð geymi Snorra Þór Jóhann-
esson, vaki yfir ástvinum hans og
græði sárin.
Hannes Fr. Guðmundsson,
aðstoðarskólastjóri.
Þegar ég var barn heyrði ég oft
talað um Snorra í Reykholti. Af því
dró ég þá ályktun að frændi minn
hlyti að eiga Reykholt og ráða öllu
þar. Svo komst ég að því að annar
maður með þessu nafni tengdist
staðnum eitthvað – þessi sem
styttan er af. En það breytti ekki
því að í mínum huga var Snorri
frændi aðalmaðurinn í Reykholti.
Þessi hugmynd bernsku minnar
var reyndar ekki svo langt frá
sannleikanum. Snorri var einn vin-
sælasti kennari Héraðsskólans í
Reykholti í tæplega 30 ár. Vin-
sældir hans stöfuðu ekki síst af því
að hann hafði einlægan og lifandi
áhuga á því sem hann kenndi.
Áhugi hans skein í gegn í öllu því
sem hann hafðist að í kennslustof-
unni og var bráðsmitandi.
Ég var sjálfur nemandi Snorra á
árunum 1984-1986. Fyrri veturinn
minn kenndi Snorri okkur ís-
lensku. Við lásum Gísla sögu Súrs-
sonar. Snorri útskýrði textann á
einstaklega líflegan og skýran hátt
og þegar kom að sjálfu efni sög-
unnar dugði ekkert minna en leik-
ræn tilþrif. Ég var einnig nemandi
Snorra í ensku ári síðar og þá lás-
um við Mýs og menn eftir Stein-
beck. Þær kennslustundir eru mér
líka ógleymanlegar.
Snorri var svolítill dellukarl og
hafði m.a. gaman af meinlausum
hrekkjum. Hann gerði það stund-
um að gamni sínu að vera með
ljóta grímu þegar hann gekk á
heimavistarnar á kvöldin. Ég fæ
seint gleymt þeim skaðræðisópum
sem bárust um gangana þegar
Snorri gekk á vistarnar með grím-
una.
Við Snorri töluðum stundum um
að fara saman upp á Arnarvatns-
heiði og renna fyrir silung. Hann
hafði gert töluvert af því á árum
áður og þekkti heiðina vel. Það
varð þó aldrei úr að við færum
saman. En ég mun hugsa til
Snorra frænda þegar ég fer þang-
að upp eftir og sest niður við eitt-
hvert vatnið með stöngina mína.
Óli Jón Jónsson.
Orðstír deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
segir í einu erinda Hávamála.
Þessi orð komu í hugann þegar
fréttist af andláti Snorra Jóhann-
essonar. Meðal þeirra æskuminn-
inga sem hvað ljúfast er að rifja
upp eru margar frá héraðsskóla-
árunum í Reykholti árin 1975-1977.
Einn þeirra sem lögðu þar
gjörva hönd á plóg í umönnun og
menntun ungviðis, sem flest var þá
í fyrsta skipti fjarri foreldrahús-
um, var Snorri Jóhannesson. Auk
þess að vera góður félagi og vinur,
var hann kennari af Guðs náð, sem
augljóslega hafði yndi af að leið-
beina og fræða, bæði í náminu og
félagslífinu. Lifandi áhugi hans á
námsefninu smitaði unglinga sem
voru misjafnlega áhugasamir og
móttækilegir, enda ótalmargt ann-
að sem kallaði meira á athyglina
en námið. Snorri kenndi öll sín fög
af sama glaðværa og einlæga áhug-
anum, sem lét fæsta ósnortna.
Jarðfræðin varð í meðferð hans lif-
andi saga landsins okkar og það
sem áður var ómerkilegt grjót varð
iðulega nánast lifandi fyrirbæri. Í
enskukennsluna fléttaði Snorri af
listfengi áhuga sinn á tónlist og við
nutum þess að læra lög og texta
Roger Whittaker og fleiri tónlist-
armanna, auk enskunnar sem
fylgdi með, nánast eins og í kaup-
bæti. Rúmum tuttugu árum síðar
var það enda sjálfsagt mál, þegar
Whittaker kom til landsins og hélt
tónleika, að hóa gömlu „bekkjar-
klíkunni“ saman á tónleikana, að
sjálfsögðu með Snorra og Sigríði
konu hans sem heiðursmeðlimi
hópsins, auk skólameistara-
hjónanna Vilhjálms Einarssonar
og Gerðar Unndórsdóttur. Að
loknum tónleikum gafst færi á að
heilsa upp á Whittaker og konu
hans og bæði voru stórhrifin af
kennsluaðferðum Snorra. Áritaður
nýútgefinn diskur reyndist auð-
fenginn og Snorri kvaddi með eina
Whittaker-diskinn sem hann ekki
átti fyrir.
Við leiðarlok er ljúft að minnast
heiðursmannsins, sem hafði góð og
mótandi áhrif á okkur. Við vottum
fjölskyldu Snorra innilega samúð
okkar og biðjum Guð að leiða ykk-
ur í gegnum erfiða daga. Minn-
ingin um góðan dreng lifir meðal
okkar um ókomna tíð.
Aðalsteinn, Bjarni Stefán,
Björn, Einar, Guðmundur,
Helgi, Katrín, Kristján og
Halldóra.
 Fleiri minningargreinar
um Snorra Þór Jóhannesson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.