Morgunblaðið - 02.05.2003, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 2. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
HINN 4. maí n.k. mun verða haldið
upp á aldarafmæli Vopnafjarðar-
kirkju en byggingu hennar lauk
vorið 1903 og var hún vígð 3. maí
það ár.
Meðal merkra gripa í kirkjunni
má nefna altaristöflu sem Jóhannes
Kjarval málaði 1916 og mun vera
önnur af tveimur altaristöflum sem
hann málaði; hin er í Bakkagerð-
iskirkju í Borgarfirði-Eystra. Þá
eru í kirkjunni veggljós og ljósa-
króna sem komu úr Dómkirkjunni í
Reykjavík.
Veturinn 2002 var tekin endan-
leg ákvörðun um að fara í endur-
bætur á kirkjunni að utan og hófst
það verk upp úr 20. júní og var því
lokið snemma í nóvember
Afmælishátíðin verður haldin 4.
maí og hefst með hátíðarguðsþjón-
ustu kl. 14.00. Við það tækifæri
verða tvær nýjar kirkjuklukkur,
ásamt tölvustýrðum hringibúnaði,
formlega teknar í notkun. Við
messuna verður frumflutt nýtt lag
eftir Zbigniew Zuchowicz skóla-
stjóra Tónlistarskóla Vopnafjarðar.
Lagið er samið í tilefni afmælisins
við texta eftir Guðfinnu Þorsteins-
dóttur frá Teigi í Vopnafirði sem
orti undir skáldaheitinu „Erla“.
Herra Sigurður Sigurðsson vígslu-
biskup í Skálholti predikar en sókn-
arpresturinn séra Sigfús Jón Árna-
son þjónar fyrir altari. Kirkjukór
Hofs- og Vopnafjarðarsóknar
syngja en auk þess verður einsöng-
ur og hljóðfæraleikur. Að lokinni
guðsþjónustu verður kaffisamsæti í
félagsheimilinu Miklagarði þar sem
boðið verður upp á kirkjukaffi að
fornum sið. Þar verður flutt um það
bil klukkutíma dagskrá í tali og
tónum. Allir eru hjartanlega vel-
komnir.
Sóknarprestur Vopnafjarðar-
kirkju er Sigfús Jón Árnason pró-
Aldarafmæli
Vopnafjarðar-
kirkju
✝ Egill Sæmunds-son fæddist í
Minni-Vogum, Vog-
um, 3. febrúar 1918.
Hann lést í Landspít-
alanum við Hring-
braut 24. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guðrún
Aðalbjörg Ingi-
mundardóttir frá
Hrísbrú í Mosfells-
sveit og Sæmundur
Kristinn Klemens-
son frá Minni-Vog-
um. Systkini Egils
eru Ólafur Ásgeir, f.
1915, d. 1992, Klemens, f. 1916, d.
2002, maki Guðrún Kristmanns-
dóttir, Guðrún, f. 1921, d. 2001,
maki Guðmundur M. Jónsson, d.
2000, Inga Margrét, f. 1923, maki
Jón Herjólfsson.
27. febrúar 1943 kvæntist hann
Sigríði Vilborgu Jakobsdóttur, f.
23. október 1923. Foreldrar henn-
ar voru Margrét Kristjánsdóttir,
f. á Minna Mosfelli í Mosfells-
hreppi 12. febrúar 1899, d.
15.október 1968, og Jakob Adolf
Sigurðsson, f. í Reykjavík 29.
jánsdóttir, f. 27. okt. 1942, hún á
þrjú börn. 4) Klemenz, f. 29. mars
1950, maki Anna Margrét Gunn-
laugsdóttir, f. 4. feb. 1944, dóttir
þeirra er Sigríður Vilborg, f. 7.
okt. 1979. Anna Margrét á soninn
Aðalstein, f. 20. júlí 1972. 5) Guð-
rún, f. 31. maí 1954, maki Jón Ingi
Baldvinsson, f. 11. feb. 1952, þau
eiga tvö börn, Baldvin Hróar, f.
24. apr. 1980, og Arnar Daníel, f.
17. okt. 1982. Guðrún átti fyrir
dótturina Ernu Margréti, f. 6. feb.
1971, barnsfaðir Gunnlaugur
Ingimundarson, f. 20. sept. 1950,
maki Ernu er Kristinn Þór Guð-
bjartsson, f. 21. nóv. 1963, börn
þeirra Dagný Vala, f. 29. apr.
1997, og Gunnlaugur Atli, f. 18.
apr. 2000. Jón Ingi á dótturina
Magneu, f. 26. mars 1970. 6) Sæ-
mundur Kristinn, f. 12. sept. 1962.
Egill ólst upp hjá foreldrum sín-
um í Minni-Vogum og stundaði
vinnu til lands og sjávar á sínum
uppvaxtarárum. Hann tók Hið
minna stýrimannapróf 1942-1943
og Hið minna skipstjórnapróf öðl-
aðist hann 1946 frá Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík. Hann var
sjómaður á bátum og togurum til
ársins 1980. Starfaði hjá Varnar-
liðinu á Keflavíkurflugvelli frá
1983 til starfsloka 1991. Útför Eg-
ils verður gerð frá Kálfatjarnar-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
ágúst 1901, d. 20.
september 1969. Börn
þeirra eru: 1) Svein-
björn Jakob, f. 27. júlí
1943, d. 6. feb. 1944.
2) Sigurður Vilberg, f.
19. júlí 1945, maki
Selma Jónsdóttir, f.
11.jan. 1938, hún á tvö
börn frá fyrra hjóna-
bandi, þau eru Elín
Þóra, f. 30. des. 1958,
og Björn Rúnar, f.
21.maí 1962. 3) Svein-
björn, f. 26. júlí 1947,
kvæntist Svandísi
Guðmundsdóttur, f.
28. maí 1952, þau skildu. Börn
þeirra eru: a) Hilmar Egill, f. 19.
jan. 1969, sambýliskona Áshildur
Linnet, f. 1. feb. 1975, þau eiga
eitt barn, Arnar Egil, f. 30. jan.
2000, b) Vignir, f. 23. feb. 1970,
sambýliskona Guðný Kristjáns-
dóttir, f. 30. jan. 1973, þau eiga
tvö börn, Ingvar Egil, f. 11. apr.
1990, og Elvar Inga, f. 23. jan.
1995, og c) Eva, f. 28. ágúst 1977,
sambýlismaður Torfi Magnússon,
f. 8. ágúst 1977. Sambýliskona
Sveinbjörns er Sara Björk Krist-
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
Allt er geymt
allt er á vísum stað
engu gleymt,
ekkert er fullþakkað.
(Oddný Kristjánsdóttir í Ferjunesi.)
Kveðja
Sigríður.
Þegar ég sest niður nú þegar
hann pabbi minn er látinn koma
margar minningar í hugann. Ég
minnist hans sem ákaflega góðs
manns og myndin sem ég sé fyrir
mér er þegar hann strauk afa- og
langafabörnunum frameftir höfðinu
svo fast að þau jafnvel kiknuðu
undan. Pabbi var geðgóður maður
og ekki margar minningar sem
tengjast því að hann skipti skapi.
Þó man ég eftir nokkrum skiptum
sem hann sagði í hvössum tón:
„Strákar, farið þið út að slást.“ Hef-
ur honum trúlega þótt nóg um læt-
in í bræðrum mínum þegar þeir
voru að slást á ganginum.
Ég man aldrei eftir honum öðru
vísi en höltum en samt gat hann á
árum áður gengið svo hratt að
mann undraði og frískustu menn
máttu hafa sig alla við til að hafa
við honum. Síðustu árin hægðu
mjaðmirnar verulega á hraðanum
og var það hans heitasta ósk að
komast í mjaðmaaðgerð þó að hann
gerði sér fulla grein fyrir því að
hann gæti endað í hjólastól á eftir
og fyrir svona hörkukarl hlýtur
sársaukinn að hafa verið mikill úr
því að hann var tilbúinn til að taka
þá áhættu.
Hann hafði ómælda ánægju af
landi og sögu og var ég komin út á
hálan ís ef ég hætti mér í umræðu
um slíkt, þá var sama hvort verið
var að tala um landið Ísland eða
hvernig og hvar önnur lönd lágu í
heiminum og sögu þeirra. Það var
því mikið gleðiefni fyrir hann að
Hilmar Egill, barnabarnið hans,
lærði landafræði. Áttu þeir oft góð-
ar stundir saman í margvíslegum
umræðum um áhugamál sín.
Pabbi og mamma ferðuðust mik-
ið um landið á síðustu árum en
hann eignaðist fólksbíl frekar seint
á lífsleiðinni en hafði reyndar átt
„Túna“ sem var vörubíll, Studiba-
ker 1928. Túni var nær eingöngu
notaður á túnunum eins og nafnið
gefur til kynna og ekkert hægt að
ferðast á honum. Þau fóru yfirleitt
á hverju sumri í mörg ár í einhverja
túra um landið og fór þá Klemens
Kristmannsson með þeim. Þeir
skiptust á að keyra og fóru hratt yf-
ir, þ.e. þeir óku langar vegalengdir
dag hvern. Þau gáfu sér þó tíma til
að stoppa og ekki þótti verra ef þar
voru einhverjar rústir og gamlar
menjar, því þar var einhver saga og
það þótti pabba áhugavert og að
sjálfsögðu var keyrt um bryggjurn-
ar í þeim plássum sem þau áttu leið
um.
Pabbi átti fleiri áhugamál, en
þegar hann var á sjónum þótti hon-
um vel mannað um borð ef hægt
var að ná saman í brids og varð
maður áþreifanlega var við brids-
spilarann þegar spilaður var manni
eða vist heima og hann gat rakið
spilið til fyrsta útspils þegar spilinu
var lokið og séð fyrir sér hvernig
spilið hefði þróast ef annað spil
hefði verið sett út.
Nýtni var eitt af því sem kemur í
hugann þegar maður minnist
pabba. Ég minnist þess þegar hann
var að útbúa bílskúr fyrir fáeinum
árum í gamla fjósinu, sem sennilega
er eitt elsta húsið í Vogunum, þá
þótti honum óþarfi að rífa það og
byggja annað heldur mátti nýta það
sem nýtanlegt var í því og breyta
og bæta. Á þessu tímabili kom ég
eitt sinn í gamla fjósið, nú bílskúr,
og sá hvar hann hafði klætt útvegg,
til styrkingar trúlega eða einangr-
unar, með gömlum hurðum úr
gamla Minni-Voga húsinu sem rifið
var 1922, honum hefur líkleg þótt
óþarfi að henda svona brúklegum
hlutum. En svona var hann pabbi
minn og það væri örugglega ekki til
skaða að taka hann sér til fyrir-
myndar á margan hátt.
Hann var fyrst og fremst sjó-
maður þó svo aðstæður yllu því að
um tíma gerðist hann bóndi í auka-
starfi en hann var aldrei hrifinn af
því og átti sjórinn og sjómennskan
allan hans huga. Ég minnist þess í
Minni-Vogum þegar við vorum öll
við hádegisverðarborðið og höfðum
kannski full hátt lét hann það að
mestu afskiptalaust þar til veður-
fréttir voru lesnar því þá skyldi vera
þögn. Ekki mátti missa af neinu þar
enda skiptir veður sjómanninn
miklu máli. Jafnvel fram á síðasta
dag hlustaði hann með jafn mikilli
athygli á veðurfréttirnar sem og
reyndar aðrar fréttir.
Pabbi var framsóknarmaður
lengst framan af ævinni, þó að flest-
ir á hans æskuheimili væru sjálf-
stæðismenn. Mátti oft heyra hann
hækka róminn í eldhúsinu þegar
hann fékk einhvern í heimsókn sem
hann gat fengið til að ræða stjórn-
mál við sig. Eftir að kvótinn var
settur á hætti hann stuðningi við
flokkinn sinn og kaus hann aldrei
eftir það. Það mátti oft greina það
sem hefur verið kallað „Minni-
Vogaþráinn“ hjá honum pabba mín-
um þegar hann var að ræða hin
ýmsu hjartans mál því hann stóð
fast á skoðunum sínum, en ef rök-
færslan var góð skipti hann um
skoðun og var ekkert ósáttur við
það.
Pabbi var einn réttsýnasti maður
sem ég hef kynnst og það sýndi sig
vel þegar hreppsyfirvöld föluðust
eftir Minni-Vogatúnunum fyrir nýtt
hverfi í Vogunum. Þetta voru túnin
sem hann hafði haft í kringum sig
alla sína ævi, en hann vildi veg
sveitarfélags síns sem bestan og
vildi ekki standa í vegi fyrir fram-
förum hér. Hann lét túnin fúslega af
hendi.
Vinnusemi og snyrtimennska,
þessi orð eiga vel við pabba, hann
vildi hafa húsin og allt í kring
snyrtilegt. Á hverju sumri var reist-
ur vinnupallur við húsið heima og
dyttað að gluggum, málað eða eitt-
hvað lagfært sem honum þótt nauð-
synlegt. Síðasta sumar var hann
orðinn svo slæmur í mjöðmunum að
hann hafði með sér stól sem hann
sat á meðan hann málaði grindverk-
ið, þetta sýndi hvað viljinn var mik-
ill þótt getan væri takmörkuð.
Engum að skulda, þannig var
pabbi. Hann vissi ekki hvernig kort-
in Debit, Visa o.fl.virkuðu eða að
borga með afborgunum; það var
eitthvað sem ekki var í umræðunni.
Hann heyrðist sundum segja við
mömmu „áttu aur?“ þegar hann
þurfti peninga sem var sjaldan, en
hann hafði enga þörf á að safna í
kringum sig veraldlegum auðæfum.
Á annan í páskum veiktist hann
og var fluttur á spítala, á sumardag-
inn fyrsta lést hann. Við erum Guði
þakklát fyrir hvað dvölin var stutt.
Hann vildi ekki fara af heimili sínu
fyrr en hann færi í lokaferðina og
varð að ósk sinni.
Ég kveð hann pabba minn með þá
vissu í hjarta að góður Guð mun um-
vefja hann kærleika sínum og bið
sálu hans Guðs blessunar. Ég bið
Guð að styrkja mömmu í sorginni.
Fyrir hönd systkina,
Guðrún Egilsdóttir.
Ástkæri afi, það er erfitt að hugsa
til þess að þú skulir ekki vera leng-
ur á meðal okkar í lifanda lífi. Svona
er maður vanafastur, maður vill
hafa þá sem maður elskar og þykir
vænt um ætíð innan seilingar.
Margar eru nú minningarnar sem
ég luma á, eins og þegar ég kíkti í
heimsókn til ykkar ömmu í gamla
daga og þú straukst þétt og hressi-
lega á mér kollinn þannig að topp-
urinn fór niður fyrir augu og svo
endurtókstu þetta nokkrum sinnum
í hvert skipti, ég var farin að bakka
svolítið frá þegar árin liðu og þá var
hugsunin orðin sú að hárgreiðslan
myndi ruglast.
Hlýjastar eru minningarnar þeg-
ar þú sast á þínum stað við eldhús-
borðið með máðan spilastokkinn í
hendinni að leggja kapal, alltaf sami
kapallinn dag eftir dag, og svo til
hátíðarbrigða lagðir þú aðra kapla
svo sem kapalinn 11, en þann kapal
lærði ég af þér. Á sama tíma talaðir
þú um gamla tímann, þú varst mikill
frásagnarmaður, svona ekta afi, og
alltaf gaman að spjalla við þig um
sögu og landafræði því þú vissir svo
margt.
Ég hef alltaf munað eftir þér sem
hraustum og miklum atorkumanni,
með málningarfötu í annarri og
pensil í hinni, dyttandi að húsinu,
bragganum og fleiru, þú fannst þér
alltaf eitthvað til að hafa fyrir stafni,
og alltaf vildirðu vaska upp eftir
matinn.
Elsku afi, maður eins og þú átt
góðan stað skilið, og með söknuð í
hjarta kveð ég þig.
Eva.
EGILL
SÆMUNDSSON
✝ Guðrún JóhannaSigtryggsdóttir
fæddist á Auðbjarg-
arstöðum í Keldu-
hverfi í N-Þing. 18.
desember 1906. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Seli á Ak-
ureyri 21. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Hólmfríður Sigur-
geirsdóttir og Sig-
tryggur Jósefsson.
Guðrún átti tvö al-
systkini, Sigmar, f.
1903 og Kristínu, f.
1904, bæði látin. Seinni maður
ríkjunum, kona hans hét Elsa
Kjærbo, þau eiga tvö börn, Ró-
bert og Lindu og Þorbjörn, f.
1928, búsettur í Reykjanesbæ,
kvæntur Guðnýju Ragnarsdóttur,
þau eiga tvo syni, Guðna Björn og
Jóhann Rúnar. Guðrún bjó frá
árinu 1938 á Akureyri, þar kynnt-
ist hún seinni manni sínum Sig-
urði Helga Hjálmarssyni húsa-
smið frá Bakkakoti í Vesturdal í
Skagafirði, f. 10. mars 1918, d. 9.
apríl 2001. Sonur þeirra er Jó-
hann Karl, kvæntur Erlu Hall-
grímsdóttur, þau eiga þrjú börn,
Guðrúnu, Ásgerði Höllu og Sig-
urð.
Þau Guðrún og Sigurður
bjuggu allan sinn búskap í
Munkaþverárstræti 32 á Akur-
eyri.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hólmfríðar var Sig-
urður Jónsson frá
Skálum á Langanesi.
Af þeirra hjónabandi
voru synirnir Jóhann
Dalberg og Tryggvi,
sem einnig eru látnir.
Einnig átti Hólmfríð-
ur dótturina Halldóru
Halldórsdóttur sem
dvelur á hjúkrunar-
heimili í Mosfellsbæ.
Fyrri maður Guð-
rúnar var Thomas
Oliver Sofus Kjærbo
frá Færeyjum. Eign-
uðust þau tvo syni,
Óttar, f. 1926, búsettur í Banda-
Í dag er til moldar borin tengda-
móðir mín hún Guðrún.
Ung var ég þegar við hittumst
fyrst, ég aðeins 18 ára gömul ber-
andi barnabarn hennar undir belti.
En með okkur tókst ævarandi
vinátta og samheldni. Barnið sem ég
færði þeim hjónum hinn 16. febrúar
1964, Guðrúnu og Sigurði manni
hennar, ber nafn hennar, Guðrún.
Við hjón bjuggum við undir sama
þaki í Munkaþverárstræti 32 í 10
mjög góð ár, þar sem við bættist
dóttirin Ásgerður Halla. Þau hjón
Guðrún og Sigurður voru mér, ungri
og óreyndri stelpu og syni þeirra Jó-
hanni Karli, okkar stoð og stytta í
gegnum lífið.
Í Munkaþverárstræti 32 var alltaf
fullt út úr dyrum af fólki sem þau
hjón Guðrún og Siguður tóku á móti
opnum örmum.
Báðum þótti þeim mjög gaman að
því að fá gesti í heimsókn og gera
vel við þá. Var þetta heimili oft á tíð-
um líkara gistihúsi en venjulegu
heimili.
Þau hjón voru mjög ólík en þó að
mörgu leyti lík, þau voru ekki mikið
fyrir að bera skoðanir sínar á torg
en eigi að síður höfðu þau ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Vð hjónin eignuðumst síðan son
sem skírður var í höfuðið á afa sín-
um Sigurði og var það okkur öllum
hin mesta hamingja.
Margs er að minnast og margs er-
að sakna, en öll vitum við að við er-
um ekki eilíf. Guðrun hélt sinni and-
legu og líkamlegu heilsu fram til
hins síðasta.
Sigurður lést hinn 9. apríl 2001
saddur lífdaga og Guðrún kvaddi
okkur síðan á annan dag páska hinn
21. apríl, tveimur árum síðar, eftir
að hafa dvalið á Hjúkrunarheiminu
Seli í nokkur ár, við þá bestu að-
hlynningu sem hægt er að hugsa
sér. Guðrún var orðin södd lífdaga
og sæl við að skiljast við sitt jarð-
neska líf og hitta aftur sinn eigin-
mann, systkini og alla þá sem á und-
an eru farnir. Vona ég að henni líði
vel þar sem hún er nú til heimilis.
Að leiðarlokum vil ég þakka
tengdamóður minni og einnig
tengdaföður, samfylgdina í gegnum
öll árin sem við áttum saman.
Guð geymi ykkur bæði tvö.
Ykkar tengdadóttir,
Erla Hallgrímsdóttir.
GUÐRÚN JÓHANNA
SIGTRYGGSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Egil
Sæmundsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.