Morgunblaðið - 03.05.2003, Síða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. MAÍ 2003 51
Óvenjuleg kona er
fallin frá. Og einstök
trúkona. Hetja Drott-
ins. Slíkar eru fágætar.
Við kynntumst henni árið 1978. Á
sumarmóti hvítasunnumanna á Akur-
eyri. Þau hjónin, Jóhann og Hulda,
voru forstöðumenn Fíladelfíusafnað-
arins þar. Höfðu verið það í þrjátíu og
tvö ár. Við rýr veraldleg kjör. Það
þótti hæfa þjónum Guðs á þeim árum.
Þó gáfu þau líf sitt, hug og hjarta,
óskipt í starfið. Þrjátíu og tvö ár.
Hetjur.
Við Ásta höfðum tekið við rekstri
Samhjálpar hvítasunnumanna. Vant-
aði trúað starfsfólk. Föluðum marga.
Flestir biðu eftir hugljómun. Komum
að máli við Jóhann og Huldu. Hulda
var þá liðlega sextug. Líf þeirra fast
formað. „Auðvitað komum við,“ sagði
Hulda. „Já, við komum,“ sagði Jó-
hann. Og þau pökkuðu niður og fluttu
suður og skipuðu sér í skörðin. Hik-
laust, eins og Abraham. Það var mik-
ilsvert fyrir Samhjálp.
Jóhann var góður biblíufræðari og
ljúfur mannvinur. Þolinmóður við
skjólstæðingana og áhugasamur við
að uppörva þá. Hulda ásetti sér að
hitta hvern skjólstæðing oft á dag.
Vék öllum kreddum til hliðar. Full
umhyggju og meðlíðan. Gerði eins og
meistari hennar. Deildi lífi sínu með
syndurum. Fékk bágt fyrir hjá ýms-
um „rétttrúuðum.“ Eins og meistar-
HULDA SIGUR-
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Elínborg HuldaSigurbjörnsdótt-
ir fæddist í Sigurð-
arbæ á Blönduósi 1.
október 1917. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 25. apríl síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Hvítasunnukirkjunni
á Akureyri 2. maí.
inn frá Nasaret. Orka
hennar, kraftur og
áhugi voru með ein-
dæmum.
Þau störfuðu með
okkur í átta ár. Urðu
heilsteyptir einlægir
vinir okkar og fjölskyld-
unnar. Hughreystu
okkur þegar næðingur
lék um starfið. Á sjö-
tugsafmæli Huldu var
haldið kveðjuhóf fyrir
þau í Þríbúðum. Þau
voru á leið norður að
loknum starfsdegi.
Hundrað og fimmtíu
manns komu til að kveðja þau og
þakka þeim fyrir góðvild og hvatn-
ingu. Sumir áttu þeim líf að launa.
Í dag kveðjum við Huldu. Hún er
farin í sína hinstu ferð. Á móts við
Drottin Jesúm Krist, frelsarann, sem
hún gafst ung. Hann beið hennar við
skörina með faðminn útbreiddan.
„Blessuð sért þú, hetja Guðs.“ Við
vottum kærum Jóhanni dýpstu sam-
úð okkar. Börnum þeirra og fjölskyld-
um einnig. Innilega.
Óli Ágústsson, Ásta Jónsdóttir.
Því fækkar fólkinu sem maður hef-
ur verið samferða nánast allt sitt líf.
Þessu fólki sem hefur sett sterkan
svip sinn á myndskeið tilverunnar.
Því fólki sem var eins og klettur,
ávallt á sínum stað. Hjá þeim átti
maður skjól.
Ég var barn að aldri þegar fundum
okkar Elínborgar Huldu bar fyrst
saman. Það var í Kirkjulækjarkoti í
Fljótshlíð þar sem yfir stóð landsmót
hvítasunnumanna um verslunar-
mannahelgi. Hún varð á vegi barnsins
klædd grárri kápu með hárið í hnút.
Hún vakti með barninu nokkurn ugg
þar sem hún stoppaði og spurði
hvasst hverra manna það væri.
Horfði athugulum, stingandi augum
til þess. Barnið fann til feginleika þeg-
ar hún hélt för sinni áfram.
Næst bar fundum okkar saman í
Lundargötu 12 á Akureyri. Þá var
barnið orðið að unglingi, var í dvöl á
Hjalteyri. Á sunnudegi var farið inn á
Akureyri til að taka þátt í samkomu
hvítasunnumanna. Elínborg Hulda
var kona forstöðumannsins, Jóhanns
Pálssonar. Þau hjónin voru í forsvari
fyrir starf hvítasunnumanna á Akur-
eyri um áratuga skeið. Stóðu þar í
brúnni og héldu úti safnaðarstarfi.
Aðalsmerki þeirra var úthald og
þrautseigja og þau inntu af hendi
óeigingjarnt starf. Þá skipti ekki máli
hvort um var að ræða þjónustu á
stórum sumarmótum eða við hvers-
daglegar samverustundir.
Árið 1980 tóku þau sig upp og
komu suður yfir heiðar til að starfa
hjá Samhjálp hvítasunnumanna. Þá
urðu kynni okkar nánari og leiddu til
vináttu sem aldrei bar skugga á. Þá
kom berlega í ljós að Elínborg Hulda
var eldhugi og unni fólki á einstakan
hátt. Hún var sannur ljósberi Krists,
þess sem hún elskaði af sannfæringu
og bar óbilandi trú til. Hún unni fólki
og bar umhyggju fyrir því, hvort sem
um var að ræða lága eða háa.
Þær voru glaðlegar samverustund-
irnar með henni. Henni var eðlislægt
að vera glöð og hress. Oft gustaði frá
henni og hún lífgaði óneitanlega upp á
tilveruna með nálægð sinni og hlýju.
Oft hlógum við saman að fyrstu kynn-
um okkar, að ótta barnsins sem hitti
hana forðum í Fljótshlíðinni.
Þau hjón hurfu aftur til Akureyrar
til að verja ævikvöldinu. Af og til
komu þau suður í heimsókn eða slógu
á þráðinn. Fylgdust með, sýndu
áhuga og þá var sama hvort um starf-
ið var að ræða eða það sem maður
bjástraði við í einkalífinu.
Nú er Elínborg Hulda farin heim
til Drottins, gengin inn til fagnaðar
Herra síns. Skarð er fyrir skildi og
eftir stöndum við tóm og hnípin. Við
minnumst hennar með virðingu og
þakklæti. Birta og blessun er yfir
þeim minningum.
Ágúst Ólason.
Mig langar til að
minnast afa í Minni-
Vogum með nokkrum
orðum. Ég var svo
heppin að búa mest
alla mína æfi nálægt
afa og ömmu í Minni-Vogum og þar
var mitt fyrsta heimili. Mín fyrsta
minning um afa er þegar hann var
að strjúka mér um kollinn. Hann
strauk þétt frá hvirfli og alveg niður
að augum. Seinna þegar ég sjálf
eignaðist börn gerði hann alveg það
sama við þau. Þessi atlot hans sýndu
mikla hlýju og styrk.
Ég þekkti afa minn í 32 ár og mér
finnst það mikil forréttindi að hafa
fengið að njóta samvista við hann
svona lengi og ég er gríðarlega
þakklát fyrir allar þær stundir sem
ég átti með honum, því hann var ein-
stakur maður. Hann var bjartsýnn
framfarasinni, sterkur og þrjóskur.
Hann var sanngjarn og hafði ótrú-
legan áhuga á öllu mögulegu, hvort
sem það voru stjórnmál, heimsmál,
innansveitarmál eða hvernig okkur
barnabörnunum og barnabarna-
börnunum vegnaði í lífinu.
Afi var mjög félagslyndur maður
og hafði gaman af því að ræða málin.
Hann rölti oft til mín í kaffi. Hann
var þó aldrei eins duglegur að heim-
sækja mig eins og þegar aldamótin
gengu í garð. Honum þótti nefnilega
svo gaman að rökræða það við mig
hvenær aldamótin væru, hann fagn-
aði aldamótunum ári á undan mér.
EGILL
SÆMUNDSSON
✝ Egill Sæmunds-son fæddist í
Minni-Vogum í Vog-
um 3. febrúar 1918.
Hann lést í Landspít-
alanum við Hring-
braut 24. apríl síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Kálfa-
tjarnarkirkju 2. maí.
Frá þeim tíma spurði
hann mig svo reglulega
að því, hvort ég hefði
ekki skipt um skoðun.
Afi átti líka auðvelt
með að kynnast og
ræða við fólk sem hann
hafði jafnvel aldrei séð
áður. Þetta kom vel í
ljós þegar ég kynnti
hann fyrir eiginmanni
mínum, Kristni Þór,
fyrir u.þ.b.11 árum síð-
an. Þeir urðu hinir
mestu mátar og gátu
spjallað um heima og
geima þótt aldursmun-
urinn væri 45 ár. Hann fylgdist vel
með fréttum og var viðræðuhæfur
um flest málefni. Hann var líka ótrú-
lega minnugur og rak mann oft á gat
um hin ýmsu atriði sem honum
fannst grundvallarþekking og verð
ég í því sambandi að nefna landa-
fræði, en á því sviði var hann hafsjór
af fróðleik.
Sú tilfinning sem ég finn núna er
söknuður og sorg því nú er ákveðið
tímabil liðið sem kemur aldrei aftur.
En ég er líka þakklát fyrir hönd afa.
Hann fékk að búa heima fram á síð-
asta dag. Hann þurfti aldrei að vera
upp á aðra kominn. Hann var sjálf-
stæður og ég veit fyrir víst að hann
var sáttur við sitt lífshlaup.
Ég bið Guð um að gefa ömmu og
okkur hinum sem eftir standa styrk
til að takast á við söknuðinn og sorg-
ina.
Erna Margrét Gunnlaugsdóttir.
Elsku afi.
Allt tekur enda og nú hefur þú yf-
irgefið þessa jarðvist. Fæddist
Frostaveturinn mikla og fórst svo
frá okkur á Sumardaginn fyrsta.
Hjá okkur hinum heldur lífið áfram.
Það er skrýtið og erfitt að kveðja
svona langt í burtu, en einhverra
hluta vegna hafði ég á tilfinningunni
að ég væri að kveðja í síðasta sinn
þegar ég fór utan. Á kveðjustund
verða minningarnar tengdar þér
ljóslifandi og ósköp átti maður gott
að eiga þig og ömmu að í Minni-
Vogum. Það var alltaf ákveðin
stemmning að koma í Minni-Voga og
kippti manni úr ys og þys hins hraða
hversdagslífs. Þú að leggja kapal og
hlusta á veðrið á gufunni eins og
allra gamalla sjómanna er siður og
amma sat og prjónaði. Komdu eða
vertu sæll nafni var viðkvæðið þegar
ég kom eða fór. Þegar við systkinin
komum í heimsókn straukstu okkur
gjarnan um kollinn. Það voru fastar
strokur fannst manni, en þær skilja
eftir sælar minningar um þig. Svona
vildi maður hafa það, sínar traustu
stoðir í lífinu á vissum stað.
Alltaf ætlaði ég að eyða meiri
tíma með þér, en einhvern veginn
gafst aldrei tími til. Þegar maður
kom í Minni-Voga bárust umræð-
urnar gjarnan að pólitíkinni, fisk-
veiðimálunum og landamálunum. Þú
hafðir sterkar skoðanir þegar að
þessum málum kom og voru umræð-
urnar alltaf skemmtilegar. Þegar ég
kom í Minni-Voga eftir að þú varst
kominn á eftirlaun en með fulla
starfsorku, var þig sjaldan að finna
innandyra. Amma sagði að þú værir
einhversstaðar úti við störf. Þá var
bara að fara og leita af þér. Oft sastu
uppi á bragga eða hlöðu að klína eins
og þú kallaðir það að mála, inní bíl-
skúr að fella net eða uppi á háum
stillönsum, já alltaf sí vinnandi. Og
þó þú værir bara að vinna hjá sjálf-
um þér varstu naumur á matar- og
kaffitíma, það þýddi ekkert slór. Ég
minnist líka ullarsokkanna sem
amma prjónaði og þú svo þæfðir.
Þetta voru bestu sokkar sem hægt
var að vera í á sjónum og héldu
manni alltaf hlýjum. Svona gæti ég
haldið áfram lengi enn, en læt hér
staðar numið.
Elsku afi, takk fyrir allt og allar
skemmtilegu stundirnar. Blessuð sé
minning þín.
Hilmar Egill.
Elskulegur maðurinn minn, pabbi okkar, tengda-
pabbi, afi og langafi,
GÍSLI KONRÁÐSSON
fyrrv. framkvæmdastjóri,
Víðilundi 23,
Akureyri,
sem andaðist sunnudaginn 27. apríl, verður
jarðsunginn frá Akureyrarkirkju mánudaginn
5. maí kl. 13.30.
Sólveig Axelsdóttir,
Axel Gíslason, Hallfríður Konráðsdóttir,
Hólmfríður Gísladóttir, Guðmundur Pétursson,
Þórhalla Gísladóttir, Samúel J. Samúelsson,
Sólveig Gísladóttir, Hörður Blöndal,
Katrín Gísladóttir, Björn Ingi Sveinsson,
Hildur Gísladóttir, Sigurður M. Albertsson,
Björg Gísladóttir, Haraldur Baldursson,
Kjartan Þorbjörnsson, Júlía Þorvaldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Bróðir okkar og afi minn,
ÓLAFUR JÓNSSON,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund
fimmtudaginn 1. maí.
Unnur Ósk Jónsdóttir,
Guðbjörg Jónsdóttir,
Eygló Jónsdóttir,
Óli Garðar Jónsson,
Agnes Baldvinsdóttir.
Hjartkær móðir mín og amma okkar,
MATTHILDUR GUÐBRANDSDÓTTIR,
Hamrahlíð 3,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Víðinesi miðviku-
daginn 30. apríl.
Útförin verður gerð frá kirkju Óháða safnaðar-
ins föstudaginn 9. maí kl. 15.00.
Björn Guðbrandur Jónsson,
Freyr Björnsson,
Elín Björnsdóttir,
Tumi Björnsson.
Minn elskulegi eiginmaður,
HARALDUR LÚÐVÍKSSON
vélfræðingur,
lést miðvikudaginn 30. apríl.
Valborg Eiríksdóttir.
Elskulegur móðurbróðir minn,
ANDRÉS JÓNSSON,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir laugardaginn
12. apríl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Filippusdóttir.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
vináttu og hlýhug við andlát og útför móður
minnar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
AÐALHEIÐAR SIGURÐARDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð fyrir frábæra umönnun.
Sverrir Guðmundsson, Þórdís Ingvarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.