Morgunblaðið - 03.05.2003, Síða 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 3. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Snorri Þ. Jóhannes-
son gerði ekkert úr því
þótt hann verkjaði.
Hann var ekki vanur að
kveinka sér. Sjúkdómurinn hefur ver-
ið búinn að grafa um sig áður en hann
tók ráðin af þessum sterka manni.
Síðan tók það ekki nema rúmar tvær
vikur.
Hann tók þessu af jafnaðargerði og
karlmennsku. Hann kvaddi sáttur því
að þannig hafði hann hagað lífi sínu.
Það kemur ekki á óvart að hann átti
hugarró sem alin er af von, trú og
kærleika.
Kennsla varð æviköllun Snorra.
Honum tókst vel að hrífa athygli ung-
menna og vekja áhuga, ekki síst
vegna þess að hann var einlægur og
hreinskilinn sjálfur og lét nemend-
urna finna spennuna og skemmtunina
í því að leita og finna, vega og meta
skýringar og svör. Því var honum vel
lagið að kenna bókmenntir og söguleg
efni. Hann starfaði af innlifun í anda
lýðháskólakennaranna sem litu á það
sem verkefni sitt að vekja áhuga og
kveikja góðvild með því að miðla
henni sjálfir.
Hann átti kost á því að taka að sér
skólastjórn. En hún heillaði hann
ekki. Lifandi uppeldi höfðaði til hans
en ekki skýrslugerð. Hann var kom-
inn að þeim tímamótum að geta sjálf-
ur ráðið tíma sínum. En hann hélt
áfram að vera til taks í kennslunni.
Hann átti önnur hugðarefni. Hann
hafði yndi af því að draga fisk um
borð. Hann var hagmæltur og hafði
gaman af því að setja saman brag, oft-
ast með kímilegu efni. Hann hafði á
takteinum alls konar töfrabrögð og
brellur til skemmtunar. Hann hafði
næmt skopskyn og gat verið stríðinn
á góðlátlegan hátt.
Samstarfsmenn löðuðust að
Snorra. Hann var tilbúinn þegar
kunningjar eða skyldmenni þurftu.
Og hann taldi ekki sporin. Hann var
mikill heimilis- og fjölskyldumaður.
Hann var þægilegur, hjálpsamur og
góðviljaður maður.
Snorri lifir áfram, líka í minningu
þeirra sem kynntust honum. Og
dauðinn er hluti lífsins og leið okkar
allra, en ekki andstæða eða endir.
Snorra er minnst með þökk, gleði og
virðingu. Hann á góða heimvon.
Jón Sigurðsson.
„Þetta er Skálda“, segir Snorri, og
hampar óskrifaðri stílabók. Hann
segir að þetta gangi ekki lengur að við
séum sífellt að yrkja um félaga okkar
í Rimaskóla og svo týnist þetta bara.
Nei, héðan í frá skuli öll okkar ljóð
rata í hana Skáldu, svo fólk geti glaðst
eftir okkar dag yfir því að eiga þenn-
an ódauðlega kveðskap.
Nú er vinur minn Snorri horfinn
yfir móðuna miklu og ég fletti áðan í
gegnum Skáldu. Sum ljóðin okkar eru
nú varla hafandi eftir, enda vorum við
með svipaðan gálgahúmor, en við
lesturinn rifjuðust upp minningar-
brot um þennan frábæra samferða-
mann. Upp í hugann kom minningin
um afann, sem vaknaði fyrir allar ald-
ir til að keyra sonarsoninn á sundæf-
ingu og sækja hann svo aftur. Hann
var mjög ánægður með að strákurinn
legði sig fram við þessa íþróttaiðkun
og taldi það nú ekki mikið mál að
vakna eldsnemma ef það yrði til þess
að drengurinn héldi sig við sundið og
lenti ekki í neinni vitleysu eins og
sumir þeir sem engin áhugamál eiga.
Snorri er á margan hátt einhver
eftirminnilegasti „karakter“, sem ég
hef nokkru sinni unnið með. Eins og
svo margir karlar á hans aldri þá
klæddist hann gráleitum fötum og
SNORRI ÞÓR
JÓHANNESSON
✝ Snorri Þór Jó-hannesson fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 19. júlí 1940.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi við
Hringbraut 23. apríl
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 2.
maí.
þess vegna rákum við
upp stór augu þegar
hann mætti í vorferðir
okkar í eldrauðum
trimmgalla og uppá-
haldsmynd mín af hon-
um er þar sem hann sit-
ur í alsæll í þeim ágæta
galla upp við Litlu-kaffi-
stofuna við hliðina á
Einari Erni og Áslaugu
Hartmannsdóttur og
nýtur þess að vera úti í
íslensku vori. Minnis-
stæðastar verða þó
stundirnar þegar við
sátum saman og lásum
hvor fyrir annan vísur og ljóð sem við
höfðum nýverið sett saman.
Um leið og ég kveð þig ágæti vinur
þá þakka ég þér fyrir allar þær frá-
bæru stundir sem við áttum í Rima-
skóla og heima hjá ykkur hjónunum í
Kópavogi.
Valur Óskarsson.
Ég kynntist Snorra fyrst sem
kennara árið 1986 þegar ég hóf nám í
9. bekk í Reykholtsskóla. Hann var
góður kennari og hafði einstakt lag á
því að ná athygli nemenda sinna og
eru mér sérstaklega minnisstæðar
kennslustundir í íslensku þar sem far-
ið var á eftirminnilegan hátt yfir Gísla
sögu Súrssonar og hver persóna og
atburður krufinn til mergjar. Auk
þess sem enginn nemandi komst hjá
því að mæta undirbúinn fyrir næsta
tíma þar sem teningum var kastað og
nemendur beðnir um að endursegja
kaflann eftir því hvaða nemendanúm-
er kom upp. Eins er mér minnistæður
áhugi hans á tónlist Roger Whittaker
sem hann notaði óspart við hlustunar-
og stílaæfingar í ensku og svona gæti
ég lengi haldið áfram. Enn þann dag í
dag minnast fyrrverandi nemendur
hans þeirra kennsluaðferða sem hann
notaði og ber það honum gott vitni um
hve góður kennari hann var.
Þegar litið er til baka þá var það
fleira sem tengdi okkur Snorra sam-
an því við áttum bæði rætur að rekja
vestur í Súgandafjörð og má segja að
ég hafi verið einstaklega heppin að fá
að kynnast Snorra á nýjan leik þegar
við vorum kosin í stjórn Súgfirðinga-
félagsins snemma árs 2001. Unnum
við mikið saman þennan tíma enda
höfðum við sameiginlega umsjón með
fréttablaði félagsins og voru þær ófá-
ar stundirnar sem við stjórnarmenn
sátum við eldhúsborðið heima hjá
honum og Siggu í Daltúni og gengum
frá fréttabréfum félagsins í póst, eða
við að leiðrétta texta vegna uppsetn-
ingar og undirbúnings blaða. Það var
mikill styrkur í Snorra enda afskap-
lega bóngóður maður auk þess sem
hann bjó yfir gríðarlega miklum
heimildum sem hann hafði varðveitt
frá foreldrum sínum og frá sínum
uppvaxtarárum í Súgandafirði. Mér
er ofarlega í huga kvikmynd sem
hann tók í sjóferð á Draupni ÍS og
hann leyfði félögum sínum í Súgfirð-
ingafélaginu að sjá á einni af árshátíð-
um félagins ekki fyrir alls löngu. Þar
sagði hann á einlægan og áhrifaríkan
hátt frá sjóferðinni og þeim hremm-
ingum sem þeir lentu í og afdrifum
sumra félaganna síðar á lífsleiðinni,
líkt og allt hefði verið fyrirfram
ákveðið.
Synir mínir hafa stundum talað um
Snorra sem galdramann sem gat tek-
ið af sér puttann og hvaðeina en
Snorri hafði gaman af að bregða á leik
þegar færi gafst en á stundum sem
þessum vildi maður óska að hann
gæti eins og ,,alvöru“ galdramaður
birst okkur á nýjan leik.
Það er með miklum söknuði sem ég
kveð Snorra en vil ég senda Sigríði og
fjölskyldu og aðstandendum öllum
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigrún Edda Eðvarðsdóttir.
Það var haustið 1956 að við Snorri
urðum samferða með strandferða-
skipinu Esjunni til Akureyrar til að
hefja nám við Menntaskólann á Ak-
ureyri. Við vorum báðir Vestfirðingar
hvor frá sínum firðinum og vorum
jafnaldrar. Við gistum báðir í heima-
vist Menntaskólans og urðum her-
bergisfélagar og miklir mátar. Ef
annar sást einhvers staðar á ferð, var
hinn yfirleitt ekki langt undan. Við
settumst báðir í þriðja bekk og sátum
saman um veturinn, en næsta haust
fórum við inn á sitthvora brautina –
hann í máladeild og ég í stærðfræði-
deild. Snorri átti gott með að læra
tungumál. Ég man vel eftir honum
þar sem hann sat með orðabækurnar
og þuldi upp úr þeim til að öðlast sem
mestan orðaforða. Hann átti forláta-
gott segulbandstæki, stórt og mikið,
sem bæði mátti spila af og taka upp á.
Um þetta leyti var rokkogrólið að
hefja innreið sína, og því var aldeilis
ekki ónýtt að eiga svona vel útbúinn
herbergisfélaga.
Eftir stúdentspróf fórum við báðir í
Háskólann en samfundir urðu færri
því ég var farinn að búa. En svo fann
hann Snorri hana Siggu sína og innan
tíðar vorum við báðir komnir með
fjölskyldur. Við fórum aftur að hafa
samband og þiggja heimboð hvor til
annars. En svo gerðist Snorri kennari
við Reykholtsskóla og þá varð aftur
minna um samband. Samt var oftast
reynt að koma við í Reykholti þegar
við vorum á ferðinni og ævinlega voru
send jólakort.
Snorri hafði góðan húmor og var
spaugsamur. Ég veit að hann var vel
liðinn kennari, og ég hef heyrt gamla
nemendur hans hæla honum sem frá-
bærum kennara.
Síðastliðinn vetur treystum við vin-
áttuböndin á ný og hugðumst hittast
oftar, en á það var bundinn skjótur
endi.
Ég sakna góðs vinar og bið góðan
Guð að styrkja Siggu og syni þeirra,
barnabörn og tengdadætur í sorg
þeirra og söknuði.
Jón G. Sveinsson.
Leiðir okkar Snorra lágu fyrst
saman þegar ég kom sem nemandi í
Héraðsskólann í Reykholti haustið
1975. Það þurfti ekki langa viðkynn-
ingu til að sjá að þar sem Snorri var
fór kennari af Guðs náð. Að öðrum
kennurum ólöstuðum þá var hann
einhver sá magnaðasti kennari sem
ég hef fyrirhitt um dagana.
Snorri kenndi af sannri innlifun og
hafði einstakt lag á því að grípa at-
hygli nemenda sinna. Hann geislaði
af lífsorku og fjöri þar sem hann gekk
um gangana á leið til kennslu og
morgunólund okkar nemenda hans
átti sér ekki lífs von í návist hans.
10 árum síðar var ég aftur komin í
Reykholt og þá sem kennari. Snorri
kenndi þar enn og hafi verið gaman
að kynnast honum sem nemandi var
það ómetanlegt að fá að starfa við hlið
hans sem kennari. Hann kenndi enn
af sömu innlifun og áður og þau 9 ár
sem við kenndum saman varð ekkert
lát þar á.
Það eru ófá ungmennin sem hafa,
auk þess að nema hjá Snorra af bók
notið þess í gegnum tíðina að taka
þátt í bolluveislunum hans, hlusta á
magnaðar draugasögur eða horfa í
forundran á töfrabrögðin hans. Hann
var óþrjótandi brunnur hugmynda
sem nýttist bæði í kennslu og fé-
lagslífi skólans.
Það var eftirsjá að þeim Snorra og
Sigríði konu hans úr litla samfélaginu
okkar í Reykholti þegar þau fluttu
þaðan. Snorri hóf kennslu við Rima-
skóla og það kom mér ekki á óvart
þegar ég frétti að hann hefði verið
kosinn vinsælasti kennari þess skóla
einn veturinn.
Snorri og Sigríður voru alla tíð ein-
staklega góð heim að sækja. Vega-
lengdirnar á milli okkar urðu meiri
þegar ég flutti úr Reykholti og við hit-
umst sjaldnar á seinni árum. Það
breytti þó engu um það að þau vin-
áttubönd sem hnýtt voru í Reykholti
voru raunveruleg og þau héldu.
Tryggð þeirra og trúnaður við gaml-
an vin var einlægur og ómetanlegur.
Við kveðjum í dag góðan dreng og
mig langar við þessi leiðarlok að
þakka þér Snorri fyrir samfylgdina
og allt það sem þú hefur kennt mér.
Elsku Sigríður og fjölskylda. Guð
styrki ykkur á þessari erfiðu stundu.
Hulda Laxdal Hauksdóttir.
Elsku Snorri.
Um leið og ég kveð þig í hinsta sinn
langar mig að nota tækifærið og
þakka þér fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig í gegnum tíðina. Auðvitað
hefði ég átt að vera löngu búin að
þakka þér þetta allt og segja þér
hversu mikils virði þín góðmennska
og þitt örlæti hefur verið mér en það
er svo einkennilegt hvað það er oft
erfitt að koma í orð sínum hugsunum
og sínum tilfinningum. Alveg var
sama hver bónin var, alltaf varstu
boðinn og búinn til að aðstoða og ekki
bara mig heldur alla sem á einhvern
hátt snertu þig. Efst er mér þó í huga
gríðarlegt þakklæti, hversu vel þú
hefur reynst Aroni mínum og okkar,
sem núna syrgir afa sinn svo sárt og
finnst hann eiga svo margt óuppgert
við. En þú lofaðir okkur Aron því þar
sem við sátum hjá þér á spítalanum
að þú ætlaðir nú að vera áfram með
okkur og fylgjast með og leiðbeina og
það gerir tilhugsunina um að eiga
aldrei aftur eftir að heimsækja afa í
Kópavoginn, ögn léttbærari. Þú varst
þess fullviss að eitthvað annað hlyti
að taka við að tilvist þessari lokinni og
mig langar að trúa því að nú fái ein-
hverjir aðrir notið visku þinnar og
góðmennsku og að hvar sem þú ert þá
líði þér vel. Með þeim orðum kveð ég
þig. Elsku besta Sigríður, elsku besti
Aron minn, elsku Bjarni og Jóhannes,
elsku Aðalheiður amma og aðrir að-
standendur, ykkur votta ég samúð
mína.Guð veri með ykkur og verndi
og huggi á þessari miklu sorgar-
stundu.
Thelma Theodórsdóttir.
Það er ekkert sjálfsagt að eiga
góða nágranna hvað þá frábæra.
Þessi hugsun sækir nú á hugann er
Snorri Jóhannesson er kvaddur.
Snorri var sérstakur maður og þjóð-
legur, hann orti, flutti vel sitt mál og
fylgdist með öllu sem til framfara
horfði. Hann þekkti gamla atvinnu-
hætti til sjós og lands og sagði glöggt
frá. Hann hafði einnig gjarnan á tak-
teinum það sem hæst bar í umfjöllun
erlendis frá í framförum og þá ekki
síst í læknavísindum. Hann hafði
ávallt sinn skemmtilega stíl og var
alltaf sjálfum sér samkvæmur. Hann
var ekki upptekinn af því að ganga í
fótspor annarra og gera allt eins og
aðrir heldur gerði hann flesta hluti vel
á sinn hátt. Hann hafði hlutina í föst-
um farvegi og hafði reglu á þeim. Því
setti að mér slæman grun þegar ég
kom heim þann 13. apríl erlendis frá
og sá að jeppinn hans var ekki á sínu
venjulega stæði og heldur verra hug-
boð setti að mér daginn eftir þegar
Dóri hundur þeirra Sigríðar og
Snorra gerði ekki vart við sig og sást
ekki sitja íbygginn á stéttinni og bíða
eftir gönguferð með öðru hvoru
þeirra hjóna um dalinn okkar.
Það var slæmra tíðinda að vænta af
högum Snorra, Snorri var orðinn fár-
veikur. Á aðeins rúmum tveimur vik-
um lagði banvænn sjúkdómur þetta
karlmenni sem Snorri var, en þar sem
honum var ekki gjarnt að kvarta er
eins líklegt að hann hafi verið búinn
að líða talsvert áður en hann fór á
sjúkrahús.
Ég heimsótti Snorra þann 14. apríl.
Þá var sýnt hvert stefndi og var hon-
um það manna ljósast, en andinn var
óbugaður og hann ræddi um fyrir-
hugað frumkvæði sitt í gróðursetn-
ingu eplatrjáa við gangstíg. Svona var
Snorri allaf vakandi í umræðunni,
bætti ávallt nýrri vídd og litrófi í það
sem var til umfjöllunar hverju sinni.
Það er gjarnan erfitt að minnast
látins félaga þannig að hans eiginleik-
ar komi eðlilega fram, en það að hann
var valinn vinsælasti og besti kenn-
arinn af nemendum sínum í Rima-
skóla segir kannski vel til um hve heil-
steyptur hann var og tildurslaus.
Einnig segir það m.a. hve góður fræð-
ari hann var. Hversdagsleikinn verð-
ur grárri hér um sinn og góðs ná-
granna verður saknað, þau verða ekki
fleiri verkefnin sem við leggjum hvor
öðrum lið við. Hvort eplatrjánum
hans verði nokkurn tímann plantað
skiptir hvort er eð engu máli því í okk-
ar umræðu og huga Snorra voru þau
löngu búin að taka á sig mynd og þeg-
ar farin að bera ávöxt og þannig mun-
um við hugsa til hans. Heims- og
landsmálinn verða ekki rædd með
sama hætti hér á lóðarmörkunum,
þar sem við hjónin stöldruðum gjarn-
an við um stund með hendur undir
kinn og hvíldum olnboga á girðing-
unni okkar sem við byggðum saman
fyrir rúmum tveimur árum.
Það verður mikið tómarúm og
mannlífið fátækara eftir fráfall okkar
góða granna og félaga. Við Inga höf-
um átt ákaflega góð samskipti við þau
hjónin Snorra og Sigríði undanfarin
ár og vitum að mikill harmur er að
Sigríði og hennar fjölskyldu kveðinn
við svo ótímabært fráfall Snorra og
við biðjum þess að þau fái styrk í mik-
illi sorg.
Henrý Þór og Ingibjörg.
Það er ekki ofsögum sagt að Snorri
Jóhannesson sem kenndi okkur í
Reykholtsskóla hafi haft áhrif á líf
okkar. Það er því með mikilli sorg í
hjarta sem við kveðjum þennan góða
mann en ekki er þó laust við að bros
færist fram á varirnar þegar okkur
verður hugsað til hans.
Snorri hafði umsjón með heimavist
okkar 9. bekkinga stelpnanna í Reyk-
holti skólaárið 1988-1989. Vistin heitir
Útgarðar og bjó Snorri í íbúð sem
tengd var vistinni. Hann var því tíður
gestur á göngum vistarinnar og í her-
bergjum okkar og lagði okkur lífs-
reglunar með kímni að vopni. En
Snorri gat verið harður í horn að taka
og ákvörðunum hans fékkst ekki
haggað. Því bárum við stelpurnar
ætíð mikla virðingu fyrir honum.
Snorri var alltaf að grallast eitt-
hvað og frægur er naglinn sem hann
kom stundum með rekinn í gegnum
hendina inn á vist, allt í gríni auðvitað.
Þá þóttist hann finna svolítið til í
hendinni og hafði gaman af því þegar
við supum hveljur áður en hann fjar-
lægði naglann með uppgerðar átök-
um.
Snorri var líka frægur fyrir að
bregða fólki og hjartað í okkur tók
ósjaldan kipp þegar hann stökk fram
úr skúmaskotum og rak okkur í hátt-
inn með látum.
Snorri kenndi okkur ensku og um
leið að meta þjóðlagasöngvarann
Roger Whittaker. Við þekktum auð-
vitað ekki þann mæta tónlistarmann
aðeins 15 ára gamlar en í dag hlýnar
okkur um hjartarætur og verður
hugsað til Snorra þegar lögin hans
Whittaker hljóma í útvarpinu. Í sér-
stöku uppáhaldi hjá Snorra og síðar
okkur stelpunum var lagið Streets of
London. Í gegnum lagið fékk Snorri
okkur ekki aðeins til að læra góða
ensku heldur einnig að finna til sam-
úðar með utangarðsfólki sem sungið
er um í laginu.
Það getur verið erfitt að flytjast að
heiman aðeins 15 ára og þurfa að sjá
um allt sjálfur. Eða svona hér um bil.
Snorri var nefnilega okkur alltaf inn-
an handar og heimþráin varð minni
fyrir vikið. Annað slagið boðaði hann
okkur stelpurnar á sinn fund í setu-
stofunni og las fyrir okkur drauga-
sögur með þvílíkum tilþrifum að ann-
að eins höfðum við ekki upplifað. Í
staðinn buðum við honum á heima-
tilbúnar leiksýningar þar sem hans
persóna var oftast í aðalhlutverki.
Hann hlýtur stundum að hafa hrist
höfuðið yfir uppátækjum okkar. En
okkur kom alltaf öllum vel saman og
væntumþykjan var alveg örugglega
gagnkvæm.
Þegar Snorri hætti kennslu í Reyk-
holti snemma á tíunda áratugnum eft-
ir róttækar skipulagsbreytingar var
eins og hjartað væri farið úr skólan-
um. Hann varð aldrei samur aftur.
Kæri Snorri. Við þökkum þér fyrir
samveruna í Reykholtsskóla. Þín
verður ávallt minnst í sömu andrá og
skólans okkar góða.
Sigríði og öðrum aðstandendum
Snorra sendum við okkar innilegstu
samúðarkveðjur.
Arna Bang og
Sunna Ósk Logadóttir.
Enn og aftur er manni brugðið
þegar klettar sem veitt hafa stuðning
í tilveru manns hverfa af sjónarsvið-
inu á örskotsstundu. Ég get því ekki
látið hjá líða að skrifa nokkur minn-
ingarorð um minn nána samstarfs-
mann til margra ára og trausts vinar
frá fyrstu kynnum, sem nú er fallinn
frá langt fyrir aldur fram eftir stutta
en snarpa sjúkdómsbaráttu.
Kunningsskapur hófst fyrir 30 ár-
um í gegnum mikil íþróttasamskipti
héraðsskólanna á Reykjum og í