Morgunblaðið - 08.05.2003, Síða 52

Morgunblaðið - 08.05.2003, Síða 52
MINNINGAR 52 FIMMTUDAGUR 8. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Hugrún Hlín Ing-ólfsdóttir fæddist í Vestmannaeyjum 25. ágúst 1948. Hún lést á líknardeild Landspít- alans 3. maí síðastlið- inn. Foreldrar hennar eru hjónin Sigríður Inga Sigurðardóttir frá Skuld í Vestmanna- eyjum, f. 14. apríl 1925, og Ingólfur Theódórsson neta- gerðarmeistari frá Siglufirði, f. 10. nóv. 1912, d. 14. mars 1988. Alsystkini Hugrúnar eru Sigurður Ingi, f. 1945, Elín Björg, f. 1946, d. 1946, Kristín Hrönn, f. 1960, Elfa Dröfn, f. 1962, og Harpa Fold, f. 1962. Hálfsystur Hugrún giftist árið 1973 Jónasi Traustasyni, f. 22. ágúst 1949. Dætur þeirra eru Hera Björg, f. 19. febrúar 1974, og Ingunn Hlín, f. 4. febrúar 1983. Hinn 2. apríl 1998 giftist Hugrún eftirlifandi manni sínum, Baldri Þór Baldvinssyni frá Vestmanna- eyjum, f. 19. júní 1941. Börn hans eru: Steinþór, f. 8.7. 1966, í sambúð með Claire Bilton, f. 6.9. 1969; börn þeirra eru Bríet, f. 5.12. 1999, og Felix, f. 24.10. 2001; og Unnur, f. 26.10. 1969, gift Guðbirni Ingasyni, f. 26.11. 1964, börn þeirra eru Sindri, f. 1.7. 1988, Unnur Karen, f. 4.2. 1993, Baldur Gísli, f. 13.12. 1994, og Arnar Ingi, f. 29.7. 1997. Hugrún starfaði rúman áratug hjá Íslandsbanka, eða þar til hún veiktist í desember sl., en áður starfaði hún m.a. í kaffistofu Hag- kaups, í Alþýðubankanum og hjá O. Johnson & Kaaber. Útför Hugrúnar verður gerð frá Áskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15. Hugrúnar eru Jó- hanna Margrét, f. 1933, Kornelía Sóley, f. 1937, og Amalía, f. 1941. Árið 1967 giftist Hugrún Alfreð Guð- mundssyni, f. 1. ágúst 1946. Þau skildu. Dótt- ir þeirra er Sigríður Drífa, f. 4. desember 1966, gift Gunnari Magnússyni, f. 5. nóv. 1958. Börn hennar af fyrra hjónabandi eru Þórarinn Alfreð, f. 26.1. 1987, Þórdís Linda, f. 31.1. 1991, og Þór Steinar, f. 5.3. 1995. Börn Drífu og Gunnars eru Sindri Blær, f. 9.5. 1999, og Hugrún Hlín, f. 29.9. 2002. Ég man fyrst eftir okkur á Vest- urveginum, ég man þegar við löbb- uðum í leikskólann og ég man þegar ég kom í heimsókn til þín í Hrað- frystistöðina þar sem þú vannst á skrifstofunni. Ég veit að tímarnir okkar þegar við vorum tvær einar voru oft erf- iðir, en ég veit að þú vildir ekki að það bitnaði á mér. Ég man eftir okk- ur víða á göngu, við gengum saman og þú leiddir mig, þegar ég fór svo að þroskast og eldast fannst mér hallærislegt að þú vildir alltaf leiða mig. Ég skil nú eftir að ég varð sjálf mamma að það var af væntumþykju. Við fórum saman í Landeyjarnar, mamma þú varst svo dugleg. Ráða sig sem ráðskona í sveit rétt rúmlega tvítug stúlkan með lítið barn. Ég man eftir okkur í herberginu í kjallaranum í Akurey, ég man eftir þér í glæsilegum kjól fyrir gleðskap í sveitinni, uppáklædd sem drottn- ing. Þú varst sannkölluð drottning. Þú kynntist Jónasi, maginn þinn stækkaði. „Við“ eignuðumst Heru, hún var sólargeisli. Hún eyðilagði dótið mitt og frekjaðist en það var sko bara allt í lagi, mér þótti svo vænt um Heru. Hún var litla systir mín. Árin liðu, þú fórst svo seinna meir að vinna í Alþýðubankanum, ég man það eins og gerst hefði í gær þegar við löbbuðum saman Laugaveginn, þú bentir mér á húsið Laugaveg 31, þarna ætlaðir þú að fara að vinna, en ég mætti aldrei hringja í þig í vinn- una og trufla þig, nema bara kannski ef það myndi kvikna í. Þú tókst starf þitt alla tíð alvarlega og vildir standa þig í vinnunni. Þú gerðir óheyrilegar kröfur á sjálfa þig, – alltof miklar og óeig- ingjarnar kröfur. Árið er 1983, þú ert komin með nýja kúlu á magann, dagurinn er 3. febrúar, ég sá „Með allt á hreinu“ í Háskólabíói, það var soðinn fiskur í kvöldmatinn, þú varst með höfuð- verk og vildir fara upp í rúm strax eftir mat. Ég lagðist upp í hjá þér og klóraði þér í hársverðinum, eins og þér þótti svo gott. Þú baðst mig svo um að fara fram, því þú ætlaðir bara að sofna snemma, varst með mikinn höfuðverk. Það er komið undir morgun 4. febrúar 1983, Jónas vakti mig „Mamma þín er trúlega mikið veik og það er að koma sjúkrabíll að sækja hana, þú verður að vakna og passa Heru“. Ég man ég stóð fyrir framan geymslubúrið þitt þegar sjúkraliðarnir fóru með þig á sjúkra- börunum út úr íbúðinni. Ég vissi ekkert hvað ég átti af mér að gera, ég sá að þú varst af- skaplega mikið veik. Ég bakaði hjónabandssælu. Ég sá Jónas, út um eldhúsgluggann, koma labbandi heim af Borgarspítalanum, þar sem þú hafðir verið skorin upp. Þú hafðir fengið heilablæðingu, gengin 7½ mánuð með Ingunni Hlín. Þér var vart hugað líf og afar tvísýnt um líf litla barnsins. Ingunn var svo tekin með keisaraskurði fljótlega eftir hádegi 4. febrúar. Stór og spræk stelpa, miðað við stutta með- göngu. Hún var líka falleg eins og Hera. Mér þótti undurvænt um þessa litlu veru, sem vantaði svo mömmu sína. Ég fór með strætó á hverjum degi til Reykjavíkur til að hugsa um hana á vökudeildinni. Ég fékk sérstakt leyfi til að koma til hennar í þinn stað. Ingunn Hlín kom heim, ég hugs- aði um hana sem mína eigin. Ég vaknaði til hennar á nóttunni, ég handþvoði fötin hennar í eldhús- vaskinum ég skrópaði í skólanum, ég vildi vera henni svo afskaplega góð, hana vantaði þig. Og mig vantaði þig, ég sá þig fyrst mánuði eftir að áfallið reið yfir. Ég saknaði þín ógurlega mikið. Þú varst svo góð mamma. En þú varst breytt mamma eftir áfallið. Mig vantaði mömmu. Það tók mig langan tíma að sætta mig við „nýju“ mömmuna mína. En með aðstoð Gunna míns, tókst það svo sannarlega, en alltof mörgum árum of seint. Þú komst aftur heim eftir mikla endurhæfingu, þú þurftir að læra allt upp á nýtt. Þér tókst það mjög vel. Þú varst hetja, mamma, þú skyldir og ætlaðir að koma þér til heilsu á ný. Þú kynntist hamingjunni á ný er Balli kom inn í líf þitt, þú hafðir loksins allt sem þú óskaðir þér. Hann fékk þá bestu eiginkonu sem hægt var að hugsa sér. Þið voruð heppin að eiga hvort annað. Þið átt- uð alltof fá ár saman, en árin voru góð. Þú varst hamingjusöm og fyrst þannig fór að þú þurftir að fara frá okkur, alltof snemma, er þó gott að þú varst hamingjusöm og áttir mann sem elskaði þig svo sannarlega af öllu hjarta. Það er vandfundinn sá einstaklingur sem gerir það sem Balli gerði fyrir þig sl. mánuði í veikindum þínum. Mamma, ég er svo ánægð og þakklát fyrir að hafa gefið litlu dótt- ur minni nafnið þitt, en þú varst sko meira en ánægð, þú hreinlega dýrk- aðir litla sólargeislann, nöfnuna þína. Ég held að varla hefði verið hægt að gefa þér meira eða dýrmæt- ara, þú áttir svo sannarlega ekki von á því að fá nöfnu. Mamma, mér þykir svo undur- vænt um þig. Mamma, takk fyrir síðustu orðin þín til mín. Mamma, þú varst hetja. Þín dóttir, Drífa. Elsku amma mín. Þakka þér fyrir allt sem þú hefur gefið mér og allt sem þú hefur gert fyrir mig. Þú hefur alltaf verið góð við fólkið í kringum þig og allt sem tengist þér. Ég hugsa til þín á hverjum degi, því að mér þykir svo vænt um þig. Guð geymi þig að eilífu. Amen. Láttu nú ljósið þitt loga við rúmið mitt. Hafðu þar sess og sæti, signaði Jesús mæti. (Höf. ók.) Þín Þórdís Linda. Hún Hugrún systir er dáin eftir harða baráttu við illvígan sjúkdóm. Þetta var hennar önnur barátta fyr- ir lífi sínu. Fyrir tuttugu árum fékk hún heilablóðfall, er hún gekk með þriðja barnið sitt. Barnið var tekið með keisaraskurði, eftir aðgerð á höfði Hugrúnar. Eftir langa veru í öndunarvél tókst henni að komast á fætur, þá með skerta starfsorku, en meðfædda ákveðni og dugnað. Eftir mikla endurhæfingu komst hún aft- ur af stað út í samfélagið. Hún Hugrún systir var í raun Guðs lýsandi kraftaverk, búin að missa út orðaforða, nöfn og hreyfi- getu. Í mörg ár eftir að talið var að hún næði ekki framförum kom bati í ljós. Hún leitaði mikið í trúna á Guð. Þegar hér var komið sögu var hún ein með litlu dóttur sína. Persóna Hugrúnar hafði breyst við áfallið, þótt léttleiki hennar og glaðværð héldist óbreytt. Á þessum tíma lenti hún í skilnaði við þáverandi eigin- mann sinn, Jónas Traustason. Ég hef alltaf verið þakklátur honum fyrir þann dugnað og baráttu, sem hann sýndi, til að Hugrún öðlaðist meiri bata, þó að leiðir þeirra hafi síðar skilið. Við nutum þess að alast upp við Heiðarveginn í Vestmannaeyjum, í nágrenni við tónskáld, textahöfunda og heimsins spekúlanta, í örmum at- hafnafólks, í frjálsu umhverfi og ein- stöku mannlífi. Hún var lagviss, og kunni öll lög og texta. Lögin hans Oddgeirs voru henni kær. Ég held að hún hafi höndlað þessa náðargáfu úr umhverfinu, sem hún ólst upp í. Eftirminnilegur var sá tími er hún sá um kaffihornið í Hagkaup í Skeifunni. Oft var komið þar við, og tók hún þá gjarnan lagið fyrir gesti. Almenn ánægja var með þessi störf hennar, og veit ég að hún laðaði að viðskiptavini. Tengdaforeldrum mínum fannst ómissandi að koma við hjá henni í kaffi í sínum vikulegu innkaupum, og minnast glaðværðar hennar og ljúflyndis. Fyrir níu árum kynntist hún stóru ástinni. Baldur Þór Baldvins- son kom inn í líf hennar. Hann er úr Eyjum eins og hún. Þau ferðuðust mikið erlendis og dvöldu mikið í sumarhúsi sínu, með barnabörnum Baldurs, sem hún tók sem sín, og var þeim gleðigjafi. Mikið hefur ver- ið gott að sjá Baldur og fjölskyldu Hugrúnar annast hana, og sjá ást Baldurs á systur minni. Í veikindum sínum fór hún að hafa áhyggjur af Baldri og börnunum sínum, ef hún yrði kölluð héðan. Það var eindregin ósk hennar að þau myndu hlúa hvert að öðru eftir fráfall hennar. Þessi tími hefur verið aldraðri móður okk- ar erfiður, hún hefur dvalið lang- dvölum við sjúkrabeð hennar. Elsku systir, ég veit að þú átt góða heimkomu. Þinn bróðir, Sigurður Ingi. Mig langar að kveðja Hugrúnu systur mína sem lést eftir stutta en erfiða baráttu við krabbamein. Þeg- ar ég hugsa til undanfarinna fjög- urra mánaða, læðist að mér sú hugs- un að finnast lífið ósanngjarnt að leggja þessi erfiðu veikindi á hana og enda svo með ósigri gegn dauð- anum. Þetta er erfitt að skilja og sætta sig við. Ég á margar góðar minningar um Hugrúnu en flestar eru þær þó eftir að ég varð fullorðin, þar sem hún var 14 árum eldri og fór snemma að heiman. Ég man eiginlega fyrst eftir Hugrúnu norður á Mývatni þar sem hún vann sem matráðskona yfir sumar, þá fór ég ásamt foreldrum okkar í heimsókn og ég man hvað það var gott veður og sólin skein. Á þessum tíma fannst mér Hugrún láta verða af því sem hana langaði til að gera í lífinu og í kringum hana var alltaf hlátur og gleði og fram- tíðin blasti við. Hugrún reyndist mér ætið sönn stóra systir, þegar ég byrjaði í menntaskóla í Reykjavík, bauð hún mér reglulega í mat og tók mig með á skíði og aðrar uppákomur með fjölskyldu sinni. Þessi þrjú ár sem ég var í Reykjavík voru í raun mín fyrstu og einu raunverulegu kynni af henni við fulla heilsu. En veturinn eftir fékk hún heilablæðingu, en þau veikindi áttu eftir að hafa áhrif á líf hennar það sem eftir var. Næstu árin eftir blæðinguna voru oft gífurlega erfið hjá henni, en ein- kenndust þó af mikilli baráttu og viljastyrk. Keppnisskapið hennar nýttist vel í endurhæfingu sem og í því að hún kæmi aftur undir sig fót- unum eftir skilnað hennar og Jón- asar, þáverandi eiginmanns hennar. Þrátt fyrir mikla fötlun var hún ákveðinn í að komast út á vinnu- markaðinn og það gerði hún. Fyrsta starfið hennar (fyrir utan verndaðan vinnustað) var í heildsölu sem m.a. seldi vefnaðarvörur. Ég man að ég hafði smávægilegar áhyggjur af því hvernig þetta gengi þar sem hún gat á þeim tíma ekki þekkt í sundur liti. En Hugrún sá nú fyrir því. Hún gekk með vasabók og var búin að koma sér upp kerfi sem hún fletti upp í þegar hún þurfti þess með. Síðar sá hún um kaffið í Hagkaup í Skeifunni og þar nýttust hæfileikar hennar bæði á sviði gestrisni, heim- ilishaldi og léttri kímni. Síðan dreif hún sig í þá nýhafið nám fyrir ör- yrkja og fékk upp úr því vinnu hjá Íslandsbanka. Þar undi Hugrún sér vel, enda hafði hún verið gjaldkeri í Alþýðubankanum þegar hún veikt- ist. Hún var búin að ná sínu mark- miði að komast aftur út á vinnu- markaðinn og skila sínu dagsverki. Eftir áfallið sem Hugrún fékk fyr- ir 20 árum, missti hún getuna til að skilja brandara og kímni í mann- legum samskiptum og því þurfti oft á góðri stundu að útskýra fyrir henni hvað átt væri við. Þetta gat stundum verið erfitt en auðvitað erf- iðast fyrir Hugrúnu sjálfa. En hún gafst aldrei upp, og það endaði líka með því að henni tókst að þjálfa upp þennan eiginleika og hann varð líka að stórum hlut í lífi hennar. Henni tókst ætíð að sjá eitthvað spaugilegt við allar kringumstæður og reitti af sér brandara og glettnar athuga- semdir, þennan húmor notaði hún óspart til að takast á við þau alvar- legu veikindi sem bundu enda á líf hennar. Þannig var ætíð gleði og hlátur í kringum hana, jafnt á gleði- sem sorgar stundum. Þetta var kannski einnig leið fyrir Hugrúnu að gera okkur, sem að henni stóðum, lífið léttara í þessum erfiðleikum. Þegar ég minnist Hugrúnar þá minnist ég húmorsins, jákvæðninn- ar, baráttunnar og myndarlega heimilishaldsins. Hún var einstak- lega félagslynd, mannglögg og vina- mörg, henni dugði ekki einn sauma- klúbbur, heldur voru þeir tveir. Henni dugði ekki einn bænahópur, heldur voru þeir einnig tveir. Hug- rún sótti stuðning í trúna og trúði og treysti á mátt bænarinnar og var ófeimin að biðja fyrir öðrum og óska eftir fyrirbænum fyrir sjálfa sig. Hún sótti samfélag og stuðning með trúuðum vinum sem reyndust henni vel í daglegu lífi og síðan í veikind- unum. Í rétt rúm fimm ár var Hug- rún gift Baldri Þór Baldvinssyni. Balli eins og hún kallaði hann, kom inn í líf hennar eins og draumaprins á hvítum hesti. Hann var svo „fjall- myndarlegur maður“ eins og hún sagði og hélt því fram að hún hefði „krækt í myndarlegasta manninn á landinu“. Það var stórkostlegt að sjá hvernig þau elskuðu og virtu hvort annað og það að hann skyldi koma inn í líf hennar og taka hluta af hennar byrðum á sig. Hann mat hana eins og hún var, horfði ekki á fötlunina heldur á manneskjuna sem fyrir innan var. Eftir að þau kynnt- ust fyrir u.þ.b. 8 árum, fór líf hennar virkilega að blómstra, draumur hennar um ást, virðingu, fjárhags- legt öryggi og ferðalög rættist. Þau bjuggu sér sameiginlegt heimili, ferðuðust saman og nutu barna- barnanna í sumarbústaðnum. Innri maður Balla kom svo í ljós í þeim erfiðu veikindum sem komu þegar krabbinn festi rætur og svipti Hugrúnu því draumalífi sem hún hafði öðlast með honum. Balli vék helst ekki frá rúmi hennar, nema einhver vinur eða ættingi kæmi til að leysa hann af. Hann svaf við hlið hennar og sinnti öllum hennar þörf- um þar til yfir lauk. Ég votta honum sérstaka virðingu og samúð og bið Guð að smyrja sárin og lækna, en einnig að minningin um góða tímann þeirra lifi í huga hans. Elsku „bestu og sætustu systur“ minni votta ég hinstu virðingu og kveðju, ég kveð þig með trega, kveðju sem er svo erfitt að sætta sig við. Megir þú hvíla í friði hjá pabba. Elfa Dröfn. Látin er elskuleg mágkona mín, Hugrún, eftir erfið veikindi. Þrauta- göngu einstakrar konu er lokið. Minningar margra ára líða gegnum hugann. Við sáumst fyrst fyrir óralöngu, að sumri til á „rúntinum“ í miðbæ Vestmannaeyja, þar sem unglingar gengu „rúntinn“ á kvöldin þegar ekki var vinna í frystihúsunum. Við kímdum hvor framan í aðra, okkur grunaði að við ættum eftir að kynn- ast betur, en ég hafði þá kynnst bróður hennar. Við vorum áhyggju- lausar, eins og flestir unglingar á þessum árum, og grunlausar um hvað framtíðin bar í skauti sér. Þremur árum seinna vorum við orðnar mágkonur og góðar vinkon- ur, enda ekki nema ár á milli okkar. Við eignuðumst fyrstu börnin okkar með árs millibili. Stuttu áður en Hugrún dó rifj- uðum við upp minningar frá haust- inu 1967. Við vorum nítján og tutt- ugu ára, en þá tókum við að okkur ráðskonustarf austur á Seyðisfirði. Við elduðum ofan í fjölda karl- manna, sem þar voru í verbúð. Við söltuðum síld aðra hverja nótt, og leyfðum svo hvor annarri að sofa til hádegis næsta dag. Þarna var saltað undir berum himni í fyrstu, í snjókomu og frosti, og unn- ið sér til hita. Og árin liðu, nokkuð áhyggjulaus. En árið 1983 dundi ógæfan yfir Hugrúnu, þegar hún fékk alvarlegt heilablóðfall, og var ekki hugað líf. Lífið hennar síðan hefur verið kraftaverki líkast. Hún átti sterka trú, sem hjálpaði henni að standa af sér storma lífsins. Hún var vinmörg og rækti vel vinskap sinn. Hún naut sín vel í samvistum við fólk, og gaf mikið af sér með glaðlyndi sínu og kímnigáfu. Síðustu níu árin hafa verið henni góð, en þann tíma hefur hún átt með Baldri, eiginmanni sínum. Hann hef- ur hugsað frábærlega um hana í banalegunni, og ekki vikið frá henni, hvorki að nóttu né degi, nema ein- hver hafi leyst hann af. Hún hefur verið sannkölluð hetja, hún mágkona mín. Ég kveð hana með söknuði, en veit að nú er hún komin heil heim „í höfn á friðar- landi“ (sálmab. 357). Guð blessi minningu hennar, og gefi ástvinum öllum styrk í sorginni. Jóna Andrésdóttir. Hún var Eyjastúlka. Þar sem Heimaey rís úr hafi með blómlegri byggð og fuglabjörg allt um kring. Þar sem aldan leikur við stein, stundum blíð og umfaðmandi, stundum mikilfengleg og ágeng í styrk sínum og valdi. Þar sem nátt- úruöflin hafa látið til sín taka þannig að mannlegur máttur fékk ekkert við ráðið. Þar sleit hún barnsskón- um, þar lágu ræturnar. Þar sem hann Heimaklettur gnæfir hæst í HUGRÚN HLÍN INGÓLFSDÓTTIR

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.