Morgunblaðið - 24.05.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 LAUGARDAGUR 24. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
H
vernig takast dug-
miklir stjórn-
málamenn á við
þau ömurlegu ör-
lög að þurfa að
hverfa úr valdamiklu embætti?
Þá reynir á karakterinn og þjálf-
unina. Aðeins einu geta þeir
treyst: samúðin sem stundum er
sýnd bágstöddum verður lítil hjá
almenningi. Við erum harðbrjósta
þegar pólitískir leiðtogar eiga í
hlut. Þess vegna er það engin
furða að skotskífurnar líti innst
inni á okkur hin sem óvini. Þær
verja sig stundum með sameig-
inlegu átaki og gagnsókn og leita
hefnda fyrir ósanngirnina og van-
þakklætið með samtryggingu
sem m.a. sér
þeim fyrir
myndarlegri
eftirlaunum
en öðrum
hlotnast.
Nú þurftu
ráðherrar að víkja og það var
áreiðanlega sárt. En það var upp-
lyftandi fyrir okkur hin að sjá að
þeir héldu fyllilega reisn sinni
þegar fréttahaukar báru upp
nærgöngular spurningar sem
engin svör eru til við.
Ný stjórn er búin að heilsa, yf-
irbragðið er líflegra en marga
hafði dreymt um – eða óttast.
Björninn er samt ekki unninn og
eftir er andstæðingur sem getur
reynst harðskeyttari en Samfylk-
ing, Vinstri – grænir eða Frjáls-
lyndir.
Við. Við sem ekki ráðum nema
á fjögurra ára fresti, þá fáum við
að grípa smástund í stýrið.
Vissara er að vara þá sem ætla
að stjórna okkur næstu fjögur ár-
in við því að hlusta um of á sjón-
armið okkar. Það gætu orðið ör-
lagarík mistök sem þjóðin yrði
lengi að vinna sig út úr, kannski
bæri hún aldrei sitt barr. Gríð-
arlegt fjárstreymi næstu árin
vegna virkjanaframkvæmda, upp-
grip og þensla eiga eftir að verða
svo mikil freisting fyrir eyðslu-
belgi í öllum hreppum að það
hálfa væri nóg. Enn er ekki búið
að grafa jarðgöngin milli Vest-
mannaeyja og stóru hjáleigunnar,
enn er ekki búið að reisa menn-
ingarhús í Grunnavík, hvenær
fæst fjárveiting fyrir langþráðum
vindkljúfi handa Reykjanesbæ?
Verkefnin eru óteljandi fyrir
framtakssama ráðherra og öll
brýn.
Ráðamenn þjóðarinnar halda
vafalaust að við séum búin að
læra eitthvað af kollsteypunum
sem voru svo algengar fyrir
nokkrum árum. En við erum
staðráðin í að láta einhverjum
öðrum eftir að læra af reynslunni.
Við förum rólega af stað núna,
byrjum á því að endurnýja í
snatri bílaflotann eins og sjá má á
nýjustu innflutningstölum. Þótt
fullyrt sé að gull sé lyktarlaust
vitum við betur og finnum meira
segja ilminn af gulli sem enn er
ekki búið að vinna.
Ekki kemur stjórnarandstaðan
ykkur til hjálpar í slagnum við
okkur, það er ekki hennar starf,
er aldrei verk stjórnarandstöðu.
Hún gengur í lið með okkur og
reynir móð og másandi að drag-
ast ekki aftur úr. Hún tekur undir
allar kröfur um að nú þurfi að
gera gangskör að því laga allt
sem hægt er að laga með pen-
ingum. Hún er nefnilega ekki
heldur með hönd á stýrinu.
Fjögurra ára eyðimerkurganga
stjórnarandstöðunnar er fram-
undan, hvergi virðist vera vin í
augsýn, hvergi skuggsælir pálm-
ar eða svalandi lind. Margir fram-
takssamir Alþingismenn segja að
ekki sé til leiðinlegra starf en að
vera í stjórnarandstöðu og tala
stöðugt út í loftið.
En er það nú alveg víst að
stjórnmálamenn vilji allir halda
um stjórnvölinn?
Ekki get ég að því gert eftir að
hafa fylgst með kosningabarátt-
unni að eftir situr mynd af flokk-
um sem sumir virðast ekki allt of
áhugasamir um ráðherraembætti.
Þegar málið er skoðað nánar er
þetta ekkert skrítið. Upplagið er
svo margvíslegt og sumum hentar
betur að gagnrýna það sem gert
er en fara með mannaforráð.
En hlutverk gagnrýnandans er
ekki orðið auðvelt. Hann verður
að efla með sér alls kyns hug-
arburð, lifa í pólitískum sýnd-
arheimi þar sem tekist er á um
gerólíkar stefnur, þar sem sigur
eins andstæðingsins getur þýtt
endalok mannlífs á Íslandi. Skort-
urinn á drama í veruleikanum er
bættur upp með dagdraumum.
Til er fólk sem ekki hefur enn
skilið að alltumlykjandi hægri-
kratismi með stöðugum fínstill-
ingum er fyrir löngu orðinn eina
stefnan sem þjóðin sættir sig við.
Þess vegna er hann raunverulega
inntakið í stefnu allra flokka sem
eiga fulltrúa á þingi.
Hægt er að finna dæmi um
annað í stefnu ungra og einlægra
vinstri – grænna. Hana fá þeir að
boða svikalaust meðan engin
hætta er á að almenningur taki
upp á einhverjum óskunda, til
dæmis að kjósa flokkinn til áhrifa.
Þá yrðu menn að loka fyrir hljóð-
nemann og ráða ráðum sínum.
Fátt óttast ráðsettari karlar og
konur í flokknum meira en að
verða dregin til ábyrgðar og feng-
ið það verkefni að stjórna ráðu-
neyti, standa að málamiðlun.
Þá myndi heimsmynd margra
hrynja um leið og hægrikratinn í
þeim tæki við stjórnarráðslykl-
inum eftir að hafa hrist af sér
hlekki Che Guevara sem eitt sinn
var seðlabankastjóri á Kúbu. Nú
mun Che vera orðinn góðlegur
bóndasonur úr Þistilfirðinum.
Jarðvegurinn er ekki frjór fyrir
þá blöndu þjóðlegs afturhalds og
mosagróins lenínisma sem vinstri
– grænir boða þjóðinni þótt oft
geti hún verið heillandi á sinn
hátt. En völdin yfir ríkiskass-
anum eru þeim ekki lengur aðal-
atriðið, heldur völdin yfir ræðu-
púltinu. Málglaðir vinstrimenn á
þingi eru sennilega afskaplega
sáttir við að vera enn af hæfilegri
stærð. Auðvitað hefðu þeir ekki
afþakkað eitt og jafnvel tvö sæti í
viðbót en flokkur sem hefur það
hlutverk að skammast frá hlið-
arlínunni má af eðlilegum ástæð-
um ekki fara inn á völlinn. Þá
færu menn að krefjast þess að
hann gerði öðru hverju mark.
Hlustið ekki
á okkur!
Enn er ekki búið að grafa jarðgöngin
milli Vestmannaeyja og stóru hjáleig-
unnar, enn er ekki búið að reisa menn-
ingarhús í Grunnavík, hvenær fæst fjár-
veiting fyrir langþráðum vindkljúfi
handa Reykjanesbæ?
VIÐHORF
Eftir Kristján
Jónsson
kjon@mbl.is
✝ Sigríður Frí-mannsdóttir
fæddist á Siglufirði
23. maí 1967. Hún
lést á heimili sínu í
Vestmannaeyjum að
kvöldi 17. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Sigrún
Friðriksdóttir, f. 11.
júlí 1947, og Frí-
mann Ingimundar-
son, f. 12. júní 1941.
Foreldrar hans eru
Þóra Frímannsdótt-
ir, f. 19. des. 1921,
og Ingimundur Sæ-
mundsson, f. 26. maí 1921, en
hann er látinn. Sigrún og Frí-
mann skildu. Systkini Sigríðar
eru Friðrik Ingi Frímannsson, f.
7. febrúar 1966, Katrín Þórný
Jensdóttir, f. 27. febrúar 1970, og
Heimir Þór Jensson, f. 14. októ-
ber 1974. Eiginmaður Sigrúnar
er Jens Mikaelsson, f. 8. júní
1948. Þau eru búsett í Noregi.
Bróðir Sigríðar, samfeðra, er
Ægir Þór Frímannsson, f. 29.
mars 1985.
Sigríður ólst upp á Siglufirði
hjá móðurforeldrum
sínum frá fæðingu.
Þau eru Friðrik
Stefánsson, f. 24.
febrúar 1924, og
Hrefna Einarsdóttir,
f. 9. ágúst 1926.
Þeirra börn eru
Gunnar, f. 1. febr-
úar 1945, Sigrún, f.
11. júlí 1947, Jónína
Gunnlaug, f. 17.
febrúar 1949, en
hún var ættleidd af
Ásgeiri Björnssyni
og Sigrúnu Ásbjarn-
ardóttur, Kolbrún, f.
24. nóvember 1950, Sigurður f. 5.
ágúst 1952, og Stefán Einar, f.
12. október 1960.
Sigríður var í sambúð í
Reykjavík til nokkurra ára með
Jóni Skarphéðinssyni, f. 9. októ-
ber 1969. Þau slitu samvistum.
Síðastliðin tvö ár bjó Sigríður
með Sigurjóni Júlíussyni, f. 26.
ágúst 1960 og nú síðast í Vest-
mannaeyjum.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Siglufjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Er fölnar hinn græni gróður,
þá genginn er stig.
Æ, mikið var Guð nú góður
að gefa mér þig.
Að jörðu hneig drifhvít dúfan;
það dimmdi við torg.
En ég veit þú lifir, ljúfan,
í ljósanna borg.
Ástarkveðja,
pabbi.
Af sjúkum í lífinu segir svo fátt
og sjaldnast þeim vegirnir greiðir.
Þú veist það mín kæra þú afa þinn átt
ætíð, þó hér skilji leiðir.
Siggu við kveðjum með sorgmæddum róm
en svo verður örlögum taka.
Við munum á leiði þitt bera þér blóm
í bæninni yfir þér vaka.
Kveðja,
afi og amma.
Við andlátsfregn þína
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn
tjáð var í bænunum mínum,
en guð vildi fá þig
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því,
sem frelsarinn hefur að segja,
um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög, sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár
og erfitt sé við hana að una,
við verðum að skilja
og alltaf við verðum að muna,
að guð, hann er góður
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú
að hann geymi vel sálina þína.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Það var laugardagskvöld og ég í
góðra vina hópi þegar síminn
hringdi. „Stebbi minn, hún Sigga
„systir“ þín lést í kvöld.“
Á augabragði breyttist gleðitil-
finning í hjarta mér í nístandi sárs-
auka. Það er erfitt að skilja að til-
gangur sé með því að kalla burtu
unga stúlku, en Sigga hefði orðið að-
eins 36 ára 23. maí. Nú hringir Sigga
ekki framar í Fidda afa og Hrefnu
ömmu og spyr eftir Stebba „bróð-
ur“.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir,
en ég trúi því að almættið ætli þér
annað og mikilvægara hlutverk á
æðri stöðum. Með þessum fátæk-
legu orðum kveð ég Siggu systur.
Þinn bróðir
Stefán.
Mig langar til að minnast elsku-
legrar frænku minnar sem fallið hef-
ur frá langt um aldur fram. Frá því
ég man eftir mér var alltaf til amma
Hrefna, afi Fiddi og Sigga frænka.
Hún var dótturdóttir ömmu og afa
en ólst upp hjá þeim á Siglufirði frá
fæðingu. Með vaxandi aldri kom í
ljós að vitsmunalegur þroski Siggu
var skertur. Hún lærði þó að lesa,
skrifa og reikna með dyggri aðstoð
ömmu sinnar og afa.
Sigga var mikill dýravinur. Á
unga aldri gaf afi henni hest og hún
eyddi ófáum stundum í hesthúsun-
um með afa og ég fór stundum með.
Ég var alltaf smeik við hrossin en
þau hændust sérstaklega að Siggu
og hún náði sérstöku sambandi við
þau. Hún mátti ekkert aumt sjá og
allt til æviloka var hún að bjarga
heimilislausum dýrum.
Það var mikil músík í Siggu og ég
man eftir því þegar ég kom við hjá
ömmu og afa á leið heim úr skól-
anum að þá hljómaði oft tónlist frá
herberginu hennar og ég heyrði
hana syngja hátt. Ég öfundaði hana
af þessum mikla hæfileika að geta
lært dægurlagatexta á mettíma og
geta sungið svona vel.
Sigga hafði drauma og þrár líkt og
við öll og þegar hún óx úr grasi vildi
hún standa á eigin fótum. Leið henn-
ar lá til höfuðborgarinnar þar sem
hún hóf nám í Öskjuhlíðarskóla og
síðar var hún eina önn í Hússtjórn-
arskólanum. Hún hóf sambúð með
fyrrverandi sambýlismanni sínum,
Nonna. Á þeim tíma var ekki mikið
samband okkar á milli nema við hitt-
umst um jól og á öðrum fjölskyldu-
mótum. Ég fékk þó alltaf fréttir af
henni reglulega þar sem hún var í
miklu sambandi við afa og ömmu og
móðir mína. Ég flutti af landi brott í
nokkur ár en þegar ég kom til baka
og bjó í Reykjavík efldist samband
okkar til muna. Sigga stóð á tíma-
mótum. Hún hafði greinst með
flogaveiki nokkru áður og reyndist
mjög erfitt að halda sjúkdómnum
niðri. Heilsu hennar fór hrakandi því
flogaköstin tóku sinn toll. Hún flutti
í Hátún eftir að sambandi hennar
lauk við Nonna. Þetta var erfiður
tími fyrir Siggu og hún þurfti á mikl-
um stuðningi að halda. Ég reyndi að
hjálpa henni eftir fremsta megni og
það myndaðist sérstakt samband
okkar á milli og ég varð trúnaðarvin-
ur hennar. Við eyddum miklum tíma
saman og henni fannst svo gaman að
hitta litla strákinn minn sem hún
dáði enda hafði hún mikið dálæti á
börnum. Samskiptin við Siggu gátu
þó verið mjög krefjandi. Það gat ver-
ið erfitt að rökræða við hana og hún
átti það til að rjúka upp og æsa sig
við mann en oftast sá hún að sér og
var fljót að biðjast fyrirgefningar.
Inn á milli gátum við þó grínast og
þá var mikið hlegið. Þannig mun ég
muna hana og sakna hlátursins
hennar sem var svo smitandi.
Eftir að Sigga flutti í Hátún
kynntist hún Sigurjóni. Þau fluttust
til Vestmannaeyja þaðan sem hann
er ættaður og hófu þar búskap. Eftir
það minnkuðu samskipti okkar aftur
en áfram fékk ég tíðar fréttir af
henni gegnum afa. Samband Siggu
og afa var einstakt. Þau töluðu sam-
an nánast daglega og hann var henn-
ar helsta stoð og stytta í lífinu að öll-
um öðrum ólöstuðum. Því bið ég
góðan Guð að gefa afa og ömmu og
öðrum ástvinum og ættingjum styrk
til að takast á við sorgina.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hvíl þú í friði.
Þín frænka
Sandra.
Hinsta kveðja til elskulegrar syst-
urdóttur minnar, Sigríðar Frí-
mannsdóttur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Megi Guð og góðu englarnir varð-
veita þig.
Þín frænka
Kolbrún Friðriksdóttir.
SIGRÍÐUR
FRÍMANNSDÓTTIR
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning-
@mbl.is) eða á disklingi. Ef
greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsyn-
legt er að tilgreina símanúmer
höfundar og/eða sendanda
(vinnusíma og heimasíma).
Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu
(17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmark-
ast við eitt til þrjú erindi.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn og loks hvaðan útförin
verður gerð og klukkan hvað.
Frágangur
afmælis- og
minningargreina
 Fleiri minningargreinar um
Sigríði Frímannsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.