Morgunblaðið - 24.05.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. MAÍ 2003 37
Hinn 24. maí 2003
hefði hún Heba okkar
orðið sjötug, en hún
lést 16. desember
2002. Við vinkonur
hennar viljum í tilefni afmælisins
minnast hennar með nokkrum orð-
um.
Heba var dóttir hjónana Borg-
hildar Ólafsdóttur og Ottós J.
Ólafssonar, en systur hennar voru
Guðrún (látin) og Kristín. Eftir út-
skrift úr Verzlunarskóla Íslands
vann Heba hjá varnarmáladeild
utanríkisráðuneytisins í nokkur ár,
eða þar til hún giftist Hákoni
Hertervig árið 1956. Hákon var við
nám í arkitektúr í Þýskalandi, en
fór síðan til náms í Bandaríkj-
unum, en þar bjuggu þau Heba og
Hákon fyrstu árin sín með dótt-
urinni Borghildi. Eftir nám Há-
kons bjuggu þau við Miklubraut
en þar bættust við börnin Óli Jón
og Heba. Hákon var afar góður
arkitekt og teiknaði meðal annars
HEBA OTTÓSDÓTTIR
HERTERVIG
✝ Heba OttósdóttirHertervig fædd-
ist í Reykjavík 24.
maí 1933. Hún lést á
líknardeild Lands-
spítalans 16. desem-
ber 2002 og var útför
hennar gerð í kyrr-
þey að ósk hinnar
látnu.
fallegu og táknrænu
kirkjuna í Ólafsvík.
Heba og Hákon
voru mjög samstillt
hjón, sem sýndu hvort
öðru gagnkvæma ást
og virðingu. Þau
byggðu sér hús við
Þinghólsbraut í Kópa-
vogi, þar sem þau
undu hag sínum vel
og börnin þeirra ólust
upp. Þegar börnin
höfðu flogið úr hreiðr-
inu og um hægðist
fluttu þau á Klappar-
stíg 1. Þar áttu þau nokkur góð ár,
eða þar til Hákon veiktist og lést
eftir langvarandi veikindi og
kvaddi sína ástkæru Hebu hinn 16.
júlí 2001. Eftir að Hákon dó, sá
góði og ljúfi drengur, var eins og
Heba missti allan mátt og tregaði
hún Hákon mjög.
Þegar börnin voru stálpuð fór
Heba aftur út á vinnumarkaðinn.
Fór hún að vinna hjá Menning-
arstofnun Bandaríkjanna og starf-
aði þar í rúm tuttugu ár, eða þar
til stofnunin var lögð niður, en þá
fór hún til starfa á Kjarvalsstöð-
um.
Heba hafði góða nærveru, með
henni var hægt að þegja eða tala,
það skipti ekki máli. Hún var dul
og flíkaði ekki tilfinningum sínum,
en var einstaklega góður vinur
vina sinna, mannblendin, víðlesin
og viðræðugóð.
Barnalán er mikil blessun og
kom það glöggt fram í veikindum
bæði Hákons og Hebu. Börnin og
fjölskyldan báru hana á höndum
sér og allir lögðust á eitt við að
gera henni lífið eins gott og þægi-
legt og unnt var. Síðustu vikuna,
þegar Heba dvaldi á líknardeild-
inni í Kópavogi, viku börnin ekki
frá henni nótt né dag, þar til yfir
lauk.
Við vinkonurnar fylgdumst að
frá barnæsku margar hverjar en
aðrar frá táningsaldri. Æskuvin-
konurnar Heba, Anna Magga, Ás-
laug og Fanney (látin) slitu barns-
skónum saman og störfuðu meðal
annars saman í skátahreyfingunni,
en vinátta þeirra hélst alla tíð.
Vinkvennahópurinn sem myndað-
ist eftir útskrift frá Verzlunar-
skóla Íslands vorið 1952 varð með
tímanum mjög náinn og samheld-
inn. Fyrst þurftum við að kveðja
vinkonu okkar Stellu og nú kveðj-
um við Hebu. Það má kannski
segja að við höfum verið einstak-
lega heppnar að fá að vera saman
öll þessi ár og þökkum við svo
sannarlega fyrir það. Heba kallaði
okkur allar saman í „saumaklúbb“
eftir að hún var orðin mikið veik
og var það yndisleg stund, engin
mærð heldur bara ánægja og gleði
yfir að vera allar saman.
Við kveðjum Hebu með söknuði
og þökkum allar okkar góðu sam-
verustundir.
Auður, Áslaug, Guðfinna,
Jóhanna, Hrund, Sigríður,
Vildís og Þórdís.
✝ Bóel Kristjáns-dóttir fæddist á
Voðmúlastöðum í
Austur-Landeyjum
14. september 1910.
Hún lést á hjúkrunar-
deild Grundar í
Reykjavík 14. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Kristján
Böðvarsson og Sig-
ríður Guðmundsdótt-
ir, kona hans, bændur
á Voðmúlastöðum.
30. desember 1939
giftist Bóel Ólafi Guð-
jónssyni frá Voðmúlastaða-Miðhjá-
leigu, f. 31. ágúst 1909, d. 8. desem-
ber 1999. Foreldrar hans voru
Guðjón Sigurðsson og Þórunn
Guðleifsdóttir, kona hans, bændur
í Voðmúlastaða-Miðhjáleigu.
Bóel og Ólafur eignuðust átta
börn. Þau eru: 1) Guðjón Erlingur,
maki Helga Ísleifsdóttir, þau eiga
þrjú börn. 2) Kristján Steinar,
maki María Henley, hann eignaðist
þrjár dætur með fyrri konu sinni,
Eygerði Ingimundar-
dóttur. 3) Sigmar
Reynir, maki Guð-
laug Valdemarsdótt-
ir, þau eiga tvær dæt-
ur. 4) Þórir, maki
Ásdís Kristinsdóttir,
þau eiga fimm börn.
5) Svavar, maki Hall-
dóra Ólafsdóttir, þau
eiga þrjú börn. 6)
Jóna Sigríður, látin,
maki Indriði Th.
Ólafsson, þau eignuð-
ust þrjár dætur. 7)
Trausti, sambýlis-
kona Kristín Unnsteinsdóttir, hann
á tvo syni með fyrri konu sinni,
Sigríði H. Sveinsdóttur. 8) Ásdís,
sambýlismaður Jónas Traustason,
hún á einn son með Hrafni Há-
konarsyni. Bóel og Ólafur hófu bú-
skap í Voðmúlastaða-Miðhjáleigu
árið 1938 og bjuggu þar til 1976 er
þau fluttu í Hvolsvöll.
Útför Bóelar fer fram frá
Voðmúlastaðakapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Það er fallegur vordagur þegar
Bóel kveður þennan heim og flýgur á
vit nýrra ævintýra. Hugur minn fyll-
ist hlýju og þakklæti fyrir að hafa átt
þessa elskulegu konu að sem var mér
sem móðir. „Það á ekkert að skrifa
um mig, ég hef ekki gert neitt merki-
legt,“ sagði hún eitt sinn á sinn hóg-
væra hátt. Ég held að Bóel hafi aldrei
gert sér grein fyrir því hve stórkost-
lega persónu hún hafði að geyma.
Hvar sem hún fór geislaði frá henni
mannkærleikurinn. Ég kann ekki
nógu mörg falleg orð til að lýsa henni
og þakka en finnst að þessi fallegi
sálmur lýsi henni best.
Ó, faðir, gjör mig lítið ljós
um lífs míns stutta skeið,
til hjálpar hverjum hal og drós,
sem hefur villzt af leið.
Ó, faðir, gjör mig blómstur blítt,
sem brosir öllum mót
og kvíðalaust við kalt og hlýtt
er kyrrt á sinni rót.
Ó, faðir, gjör mig ljúflingslag,
sem lífgar hug og sál
og vekur sól og sumardag,
en svæfir storm og bál.
(Matt. Joch.)
Í mínum huga varst þú, elsku Bóel
mín, gædd öllum þessum eiginleikum.
Hafðu hjartans þökk fyrir ástúðina,
umhyggjuna, stuðninginn og fyrir-
myndina sem þú varst mér. Ég veit
að það er hátíð í himnaríki nú þegar
þú ert mætt með fallega hjartað þitt.
Góða nótt, perlan mín.
Þín tengdadóttir
Guðlaug.
Elsku Bóel amma.
Nú ertu farin og hefur fengið hvíld-
ina sem þú beiðst lengi eftir, hvíldina
sem þú áttir svo sannarlega skilið. Við
kveðjum þig með söknuði, en hugg-
unin er sú að nú líður þér vel.
Þegar við hugsum til baka koma
alltaf yndislegu tímarnir sem við átt-
um í hádeginu hjá ykkur afa í Norð-
urgarði 17 upp í hugann. Þar var allt-
af líf og fjör, þá erum við sko að tala
um líf og fjör. Þegar við förum að
hugsa um þetta núna finnst okkur
ótrúlegt hvað þið voruð alltaf róleg yf-
ir öllum okkar uppátækjum. Það var
sama hvað gekk á, alltaf brostuð þið
afi og hlóguð með okkur.
Skemmtilegast fannst okkur þegar
við fengum að hjálpa þér að steikja
kleinur, þú skiptir verkunum á okkur
og svo gekk þetta alltaf eins og í sögu.
Þú kenndir okkur líka að spinna og
vefja upp hnykil. Já, amma, þér tókst
að láta okkur gera ótrúlegustu hluti,
enda gleymdum við okkur oft og kom-
um næstum of seint í skólann eftir há-
degi. Stundum tókum við upp á því að
taka okkur spil í hendur og spila
frumsamið spil, enþað var nú ekkert
venjulegt spil, földum stokkinn um
allt húsið og svo átti að finna sam-
stæður. En oft á tíðum dugði hádegið
ekki til ljúka spilinu og báðum við þig,
ef þú sæir einhver spil, að taka þau
ekki því við ætluðum að klára daginn
eftir. Og þetta var látið eftir okkur.
Svo á sumrin var aðalsportið, þeg-
ar mamma og pabbi fóru á Hvolsvöll
að versla, að fá að fara með og vera í
Norðurgarðinum á meðan að hjálpa
þér og afa, það var toppurinn og það
var ekki átakalaust að ná okkur heim
aftur.
Ekki er hægt að gleyma jólaboð-
unum þegar allur skarinn mætti. Allt-
af varstu með bestu kökurnar, að
ógleymdum bestu kleinum í heimi.
Já, það var margt skemmtilegt
sem gerðist í Norðurgarðinum hjá
þér og afa. Það tæki margar blaðsíður
að skrifa um allt það sem kemur upp í
hugann, þannig að við ætlum láta
staðar numið hér.
Amma þú varst einstakur persónu-
leiki, alltaf stutt í húmorinn og lífs-
gleðina, fylgdist vel með okkur öllum
og vildir fá að vita hvernig gengi hjá
öllu þínu fólki. Þú varst sko ekta
amma af bestu gerð og gast alltaf
komið okkur til að brosa og hlæja.
Elsku amma, nú ætlum við að segja
bless, kysstu afa, Jónu og Ólöfu frá
okkur. Takk fyrir allt og vonandi líður
þér vel núna.
Þín verður sárt saknað.
Ástar- og saknaðarkveðja,
Ólafur og María.
Elsku amma.
Okkur systurnar langar til að
minnast þín með nokkrum orðum,
það væri hægt að skrifa heila bók um
hversu yndisleg persóna þú varst, og
ert enn í huga okkar. Við erum glaðar
í hjörtum okkar því við vitum að þú
ert komin á þann stað sem þú hafðir
lengi þráð.
Þú varst ákaflega jákvæð og jafn-
lynd og sama hversu önnum kafin þú
varst þá hafðirðu alltaf tíma fyrir
hvert og eitt okkar. Og þótt þú værir
rík að börnum og barnabörnum þá
varstu alveg til í að bæta við þann
hóp, t.d. hvað varðar vini okkar. Þú
varst mikil húsfreyja og á heimili þínu
var alltaf allt í röð og reglu. Þú trúðir
á það góða í fólki, vildir öllum vel og
varst mjög vinsæl af þeim sem þig
þekktu enda voru iðulega gestir þeg-
ar við komum í heimsókn.
Minningarnar eru margar og góð-
ar. Mjúku hendurnar þínar, fallega
hárið þitt, hve smágerð þú varst og
okkur eru minnisstæðir allir kjólarnir
þínir og hnepptu peysurnar. Að
ógleymdri þinni skemmtilegu kímni-
gáfu, t.d. útskýrðirðu hæð þína þann-
ig að maður yrði lágvaxinn af því að
drekka mikið kaffi.
Við munum heyskapinn heima í
Miðhjáleigu, afi á fullri ferð með
rakstrarvélina í eftirdragi og öll hliðin
í hættu og þú gekkst á eftir og rakaðir
með hrífunni.
Við munum þig í fjósinu með skýlu-
klútinn á höfðinu, í lágu stígvélunum
að strepta kýrnar. Við munum
skemmuna að hausti, fulla af nýrum,
hjörtum og lungum og þig þolinmóða
að útskýra fyrir forvitnum stelpum.
Við munum Zetorinn koma upp af-
leggjarann, afi við stýrið og þú í „far-
þegasætinu“ og litlar stúlkur hlupu út
á hlað.
Við munum tilhlökkunina að koma
til ykkar í Norðurgarðinn. Afi að
flétta múla, gula og bláa, og þú að
bera fram kræsingar – parta, epla-
köku með kanil, pönnukökur og þínar
einstöku kleinur.
Við munum þig að stoppa í sokka,
prjóna vettlinga/sokka eða hekla dúll-
ur.
Við munum margar stundir í
„marías“, „hundi“ og „lönguvitleysu“
og mikinn hlátur.
Við munum aðfangadag í Norður-
garði, stafla af jólakortum og náttföt-
in sem þú saumaðir á jólasveinana –
sem voru svo eftir allt saman jólagjaf-
irnar okkar! Við munum svarthvítt
sjónvarp og afa að horfa á fréttirnar á
hæsta styrk – hrjótandi.
Við munum dótaskápinn í eldhús-
inu og eftirvæntinguna að fá að gista í
Norðurgarðinum.
Við munum gagnfræðaskólaárin,
hrossakjöt og sagógrjónagraut í há-
deginu og pylsur og ís á föstudögum.
Við munum endalausan áhuga þinn
á lífi okkar og gleði þína þegar vel
gekk. Við munum mjóa rúmið ykkar,
klukkuna sem sló á hálftíma fresti, tif-
ið í prjónunum og þig raulandi.
Við munum eftir skálinni góðu í ís-
skápnum með fyllta brjóstsykrinum
og suðusúkkulaðinu og orðunum
„taktu nú einn mola með þér í nesti“.
Elsku amma, það leikur enginn
vafi á að þú gerðir okkur að betri
manneskjum með nærveru þinni,
takk fyrir allt.
Minningarnar um þig munu alltaf
lifa.
Lára Helen, Sóley og
Sigríður Dögg (Sirrý).
Vef þú mig svefn í svörtum, þykkum dúkum,
sveipa mig reifum, löngum, breiðum, mjúkum.
Réttu svo strangann þínum þögla bróður.
Þá ertu góður.
(Sig. Jónsson frá Brún.)
Lengst í suðri voru Landeyjarnar,
láglend sveit og mýrlend og náði allt
niður að sjónum sem ég hafði aldrei
séð. Þar átti ég frændfólk sem stund-
um var minnst á og mér var sagt að
ein frænkan, Bóel á Voðmúlastöðum,
hefði hlaupið undir bagga með móður
minni þegar hún lá á sæng að mér og
gætt mín í vöggu. Einhvern tíma kom
hún í heimsókn á bernskuheimili mitt,
þá fyrir nokkru orðin húsmóðir í
Miðhjáleigu, næsta bæ við Voðmúla-
staði. Ég heyrði á foreldrum mínum
að hún var í sérstöku uppáhaldi hjá
þeim og síðar bjó ég um fjórtán ára
skeið í næsta nágrenni við hana og
kynntist af eigin raun hvern mann
hún hafði að geyma.
Hlutverk hennar var hið sama og
annarra sveitakvenna á þeirri tíð, það
fólst fyrst og fremst í því að vinna
heimilinu, sinna uppeldi fjölda barna
og framan af einnig gamalmennum
sem líka þurftu á að halda þeirri geð-
prýði og lipurð í samskiptum öllum
sem Bóel var gefin í svo ríkum mæli.
Samt hafði hún tíma til að ganga að
störfum í fjósi og á túni og raunar var
hún ein af þeim sem virtust alltaf hafa
nægan tíma, þrátt fyrir annríkið við
heimilisstörfin.
Hún sá ásamt Sigríði fóstursystur
sinni og frænku á Búlandi um að
halda kapellunni á Voðmúlastöðum
snyrtilegri og vildi veg hennar sem
mestan og hún tók fullan þátt í fé-
lagslífi í sveitinni og var lengi í for-
ystu kvenfélagsins Freyju. Því fór
fjarri að hún hefði nokkurn hug á að
trana sér fram, en hún var minnug og
skrafhreifin, naut sín vel í hæfilegum
hópi og hló léttum og innilegum hlátri
þegar eitthvað skemmtilegt bar á
góma. Í návist hennar var gott að
vera.
Eftir að þau hjónin létu af búskap
átti þau nokkur góð ár á Hvolsvelli.
Viðmótið á heimili þeirra þar var það
sama og fyrr í Miðhjáleigu. Hlýjan og
trygglyndið var óbreytt.
Svo sótti ellin á hjónin bæði með
ýmsum þeim erfiðleikum sem henni
fylgja. Ólafur maður Bóelar lést árið
1999 og líkamlegt og andlegt þrek
hennar minnkaði smátt og smátt.
Hugsunin var þó á köflum furðuskýr
og þegar ég hitti hana síðast fyrir
nokkrum vikum virtist henni líða vel
og hún hafði fylgst með nýlegum
fréttum úr sveitinni sinni gömlu.
Ég flyt nágrannakonunni góðu
innilegar þakkir fyrir samveruna og
sendi fólki hennar samúðarkveðjur.
Ragnar Böðvarsson.
BÓEL
KRISTJÁNSDÓTTIR
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, fóstur-
faðir, tengdafaðir og afi,
ÁRNI ÞÓRIR ÁRNASON,
Akraseli 13,
Reykjavík,
lést á heimili sínu mánudaginn 5. maí sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Þökkum hlýhug og samúð. Einnig sérstakar
þakkir til Heimahlynningar Krabbameinsfélags Íslands.
Þóra Hallgrímsdóttir,
Þórunn Árnadóttir, Ívar Ásgeirsson,
Árni Þór Árnason, Mimmo Ilvonen,
Jenný Árnadóttir, Jay Manganello,
Elín Edda Árnadóttir, Sverrir Guðjónsson,
Edda Björnsdóttir, Halldór Sigurðsson
og barnabörn.
Ástkær bróðir okkar,
GUNNLAUGUR SIGVALDASON,
frá Grund á Langanesi,
er látinn.
Sigurður Sigvaldason,
Aðalbjörg Sigvaldadóttir,
Þorbjörn Sigvaldason.