Morgunblaðið - 31.05.2003, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 31. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Andrés Magnús-son fæddist á Vil-
mundarstöðum í
Reykholtsdal 25. nóv.
1916. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 19. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Magnús
Sigurðsson bóndi í
Arnþórsholti í Lund-
arreykjadal, f. á Vil-
mundarstöðum í
Reykholtsdal 30.
mars 1890, d. 2. sept-
ember 1968, og Jór-
unn Guðmundsdóttir,
f. á Laugabóli við Ísafjarðardjúp 9.
júlí 1887, d. 1. maí 1967. Andrés
var þriðji í röð sjö systkina, þau eru
Sigurður Ragnar, f. 11. apríl 1913,
d. 19. janúar 1939, Hildur, f. 1914,
dó nokkurra vikna, Andrés sem
hér er kvaddur, Ragnhildur Krist-
ín f. 7. mars 1922, d. 28. apríl síð-
astliðinn, Kristrún, f. 29. júlí 1923,
Guðmundur, bóndi í Arnþórsholti,
f. 14. desember 1929, og Gunnhild-
ur, f. 6. apríl 1934, d. 24. mars 1995.
Andrés kvæntist árið 1945 Þór-
unni Benediktsdóttur, fyrri eigin-
konu sinni og hófu þau búskap að
Hamri í Flóa. Þau slitu samvistum.
Synir þeirra eru Sigurður Ragnar,
f. 28. janúar 1949, og Unnar Magn-
ús, f. 17. janúar 1950. Fyrir átti
Þórunn, sem var ekkja, tvo syni,
Hauk og Benedikt
Brynjólfssyni og
gekk Andrés þeim í
föðurstað. Árið 1955
fór Andrés til vinnu
að Sólheimum í
Grímsnesi. Þar
kynntist hann eftirlif-
andi eiginkonu sinni,
Önnu Nínu Guðröðs-
dóttur frá Kálfavík
við Ísafjarðardjúp.
Þau eiga fjögur börn,
tvíburana Jórunni
Lilju og Hörð Atla, f.
24. janúar 1958, Álf-
hildi Eygló, f. 5. júlí
1963, og Elínu Árdísi, f. 9. maí
1971. Fósturdóttir Andrésar, dótt-
ir Önnu, er Dúna Magnúsdóttir, f.
30. mars 1954. Sigurður Ragnar
ólst einnig upp hjá föður sínum og
Önnu. Barnabörnin eru 13 og
barnabarnabörnin 7.
Þegar Andrés var 2ja ára fluttu
foreldar hans í Arnþórsholt í Lund-
arreykjadal. Hann stundaði nám
við Héraðskólann í Reykholti 1934-
1936. Vann eftir það ýmis störf svo
sem við landbúnað og vegavinnu.
Fjölskyldan flutti að Sámsstöðum í
Fljótshlíð árið 1960 og bjó þar við
búskap í 18 ár en frá 1980 hafa þau
búið í Hveragerði.
Útför Andrésar verður gerð frá
Hveragerðiskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30
Afi minn var sérstakasti maður sem
ég þekkti, svona síðasti geirfuglinn.
Hann blótaði eins og sönnum víkingi
sæmir, spilaði á orgel, harmoniku og
jafnvel sög ef svo stóð á og söng svo
hástöfum ævagömul lög sem fáum eru
kunn. Oftar en ekki lá hann í sófanum
og las og einskorðaði sig ekki við eina
bókmenntastefnu heldur spannaði
lestrarefnið heimsbókmenntirnar, ís-
lenskar kjarnabókmenntir og þýsk
slúðurblöð svo eitthvað sé nefnt.
Afi var frekar athyglissjúkur maður
og datt ýmislegt í hug til að fá þá at-
hygli sem hann þurfti. Eitt skiptið kom
ég í heimsókn til ömmu og afa með vin-
konu minni og þegar afi virtist orðinn
eitthvað leiður á samræðunum skellti
hann á sig Lion King grímu með
stórum makka og tók snúning á stofu-
gólfinu með litlu systkinum mínum.
Öðru hvoru þegar ég kom í heim-
sókn rak afi upp stór augu og sagði:
„Svakalega ertu orðin stór.“ Ég veit
ekki hvort honum fannst ég orðin
svona mikil á velli eða hvort hann var
einfaldlega búinn að gleyma því að ég
hefði verið nákvæmlega svona stór síð-
ustu sjö til átta árin. Hvort heldur sem
var erfði ég það ekki við hann.
Að undanförnu var hann ekki alltaf
alveg viss hvort ég væri ég eða systir
mín, spurði hvort Anna Heiða væri
ekki alltaf í Þýskalandi, sem passaði
alveg þó hann væri ekki alveg með það
á hreinu við hvern hann væri að tala.
Hann klikkaði hins vegar ekki á smá-
atriðunum og gleymdi því að sjálf-
sögðu ekki að Frankfurt stóð við ána
Main.
Ég er þakklát fyrir það að hafa
fengið að kynnast afa mínum sem kall-
aði barnabörnin sín „krakkarakkat“
og hljómaði það sem hið mesta blíðyrði
í okkar eyrum, enda þannig meint.
Anna Heiða Bjarnadóttir.
ANDRÉS
MAGNÚSSON
Við höfum nýlega
kvatt hann Óla bróður
sem hafði verið að
berjast við erfiðan
sjúkdóm á fimmta ár.
Um áramótin 1997-1998 og 1998-
1999 varð Óli samferða okkar fjöl-
skyldu í þá Paradís sem hann hafði
fundið fyrir sig, Ensku ströndina á
Kanarí. Sá tími sem við áttum þar
saman var ógleymanlegur. Því mið-
ur urðu sameiginleg ferðalög ekki
fleiri. Hann átti þó eftir að fara þá
ferð sem honum varð hvað kærust
en það var reisan með honum
Gunna Kristjáns í Karíbahafið
seinasta haust.
Honum Gunna verður seint full-
þakkað fyrir það framtak.
Um síðustu áramót ákvað hann
að dvelja hjá okkur. Mörg gull-
kornin sem hrutu af hans vörum
eins og fyrri daginn og voru oft
óborganleg. Líkt og þegar sjö mán-
ÓLAFUR
BJARNASON
✝ Ólafur Bjarna-son fæddist á
Patreksfirði 29. sept-
ember 1963. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi laugar-
daginn 3. maí síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Pat-
reksfjarðarkirkju 9.
maí.
aða dóttursonur okkar
var að reyna að stíga
sín fyrstu spor, þá
þótti Óla það ótíma-
bært og sagði: „Það er
alltof snemmt að láta
strákinn fara að
standa í lappirnar,
hann verður bara hjól-
beinóttur eins og
Birgitta Haukdal ef
þið haldið þessu
áfram!“.
Í hugann kom, síð-
asta daginn sem ég
sat hjá honum og ljóst
var orðið að fáar
klukkustundir yrðu í viðskilnaðinn,
hið velþekkta lag:
Hafið, bláa hafið, hugann dregur.
Hvað er bak við ystu sjónarrönd?
Þanngað liggur beinn og breiður vegur.
Bíða mín þar æskudrauma lönd.
(Örn Arnarson.)
Sannfærð um að einmitt á þeim
slóðum sé hann Óli bróðir í dag,
þökkum við Lóló, Jónas, Esther og
Hrafnkell fyrir dýrmætar stundir
með elskulegum dreng sem kvatt
hefur að sinni.
Drengirnir hans sem voru hon-
um svo mikils virði, mega leita
huggunar í því að hann er ekki
horfinn að eilífu, heldur hittast all-
ir saman á ný í fyllingu tímans.
Rögnvaldur Bjarnason.
Róshildur var ein af
hetjum hversdagslífs-
ins, sem gat og þorði að
spyrna við fótum, þrátt
fyrir mikinn þrýsting og farið
ótroðnar slóðir. Ég geymi hetjusögu
hennar í hjarta mínu, söguna sem
móðir mín vegsamaði hana fyrir.
Við lát ættingja og vina rifjast
gjarnan upp minningar og í þessu til-
viki minningar um gamlar samveru-
stundir, en þær urðu strjálli eftir því
sem á ævina leið. Fermingarmynd
Róshildar stendur mér skýr fyrir
hugskotssjónum. Ég var lítil, forvitin
og var að dunda við að skoða kort og
myndir. Myndin var í póstkorts-
stærð. Ég spurði mömmu: „Hver er
þetta?“ og hún svaraði mér eins og
ég ætti að vita það. Þetta var í fyrsta
sinn sem ég heyrði Róshildi nefnda.
Ég horfði oft á þessa mynd og fannst
unga stúlkan vera fegurri og fágaðri,
en blómarósirnar sem skreyttu hin
póstkortin.
Önnur mynd tekin heima blasir
einnig við mínum hugskotssjónum.
Það er sumarið 1944, Rósa í heim-
sókn með dætur sínar og Sigrún
systir með tvö elstu börnin sín, ung
stúlka, mamma og ég, sitjandi á
grasinu fyrir sunnan húsið. Kaffi-
bollar og meðlæti eru á útbreiddum
dúk fyrir framan okkur. Sigrún tók
myndina. Rósa eftir nýjustu tísku
með sítt hárið í hvítu gróf-hekluðu
neti, sem hnýtt er með borða yfir
höfuðið samkvæmt tískunni.
Aðrar myndir af Rósu eru í hug-
anum, hreyfimyndir, þar sem gleðin
ræður ríkjum og hún gleðigjafinn,
fæsta brandarana man ég en ómur-
inn fylgir gullnum myndum.
Sem unglingur fékk ég að dvelja á
heimili þeirra hjóna hluta úr sumri
og fór vel um mig þar í forstofuher-
berginu. Nú hálfri öld síðar hefði ég
fegin viljað þakka henni aftur þessar
RÓSHILDUR
SVEINSDÓTTIR
✝ RóshildurSveinsdóttir
fæddist að Ásum í
Skaftártungu 21.
febrúar 1911. Hún
lést í Landspítala –
háskólasjúkrahúsi í
Fossvogi 16. maí síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Fossvogskirkju 26.
maí.
góðu samverustundir
og allar hinar, sem ekki
eru nefndar og verða
ekki fullþakkaðar.
Við Jón sendum
börnum og tengda-
börnum Róshildar og
fjölskyldum þeirra,
ásamt eftirlifandi
systkinum okkar inni-
legustu samúðarkveðj-
ur. Guð blessi minn-
ingu Róshildar
Sveinsdóttur.
Guðríður Bryndís
Jónsdóttir.
Róshildur Sveinsdóttir eða Rósa
eins og mér er tamast að kalla hana
lifði ótrúlega tíma líkt og margir
jafnaldrar hennar.
Hún ólst upp við íslenska sveita-
menningu sem lítið hafði breyst um
aldir. Verklag og vinnubrögð byggð-
ust á fábrotnum verkfærum, húsdýr-
unum og manninum sjálfum. Vélaöld
var enn langt undan.
Í Vestur-Skaftafellssýslu var ná-
býlið við stórbrotna jöklana, eldstöð-
ina Kötlu og ólgandi straumvötnin
mikið og setti að vissu leyti mark sitt
á alla ævi þeirra sem þarna ólust
upp. Þegar Sveinn Sveinsson faðir
Rósu flutti að Norður-Fossi í Mýrdal
frá Ásum í Skaftártungu hélt hann
fjárbúi sínu áfram austur þar. Á milli
búa hans var yfir Mýrdalssand að
fara með óbrúuðum jökulvötnum,
sem oftar en ekki voru ill yfirferðar.
Þessa leið fór hann manna oftast á
traustum vatnahestum, því að austur
í Ásum gættu stálpuðustu börnin
ánna vetrarlangt, Rósa þeirra á með-
al. Í dag brunum við yfir jökulárnar
á vel byggðum brúm og skiljum
varla þó að við reynum, hvernig
þetta var yfirleitt hægt.
Þannig gengu ungmenni þessa
tíma til allra verka um leið og þau
höfðu aldur og getu til og á æskuár-
um sköpuðust tengsl Rósu við ís-
lenska hestinn, sem áttu eftir að
koma upp óvænt áratugum seinna.
Ég veit að Rósu varð tíðhugsað til
þessara tíma, þegar hún löngu
seinna var orðin jógameistari og inn-
vígð í aldagamla austurlenska heim-
speki. Heimurinn allur hefur
skroppið saman líkt og eyðisandarn-
ir og ferðin til Spánar, þar sem hún
átti sér annað heimili um árabil, tek-
ur nú mun skemmri tíma en lestar-
ferðin forðum daga yfir sandana.
Þegar við Brynja dóttir hennar
kynntumst og urðum bestu vinkonur
á táningsaldri var Rósa heimavinn-
andi húsmóðir með börnin sín fjögur.
Benedikt eiginmaður hennar kenndi
þá og lengi síðan í Melaskólanum og
heldur lyftist brúnin á okkur vinkon-
unum, þegar við fluttum fyrir tilvilj-
un í sama húsið, kennarablokkina við
Hjarðarhagann.
Á þessum árum var mamma úti-
vinnandi allan daginn og þá var oft
notalegt að skreppa yfir í eldhúsið til
Rósu þar sem alltaf var líf og fjör og
okkur vinkonum Brynju í Mennta-
skólaklúbbnum Menn Menn ævin-
lega vel tekið.
Rósa átti mörg systkini og stóran
frændgarð, sem hélt vel saman. Öllu
þessu fólki var það sammerkt að
sitja ekki auðum höndum og líklega
væru þau kölluð frumkvöðlar í dag,
vegna þess að ekki var látið við það
sitja þegar hugmyndir fæddust,
heldur var þeim óðara hrint í fram-
kvæmd. Þetta hefur hinn glæsilegi
afkomendahópur Rósu tekið ríku-
lega í arf.
Einhvern tíma á námsárum
Brynju í París sendi hún heim hug-
mynd að húfu, sem var í línu við það
heitasta í háborg tískunnar. Rósa að-
lagaði hugmyndina íslenskri vetrar-
veðráttu, roki og úrkomu og áður en
varði var hafin framleiðsla á „Paris
Chapeau“. Það lá við að saumavél-
arnar brynnu yfir, allir voru virkj-
aðir, systur og frænkur, en höfðu þó
varla undan eftirspurninni. Hnýttar
slæður hurfu bókstaflega af perm-
anentliðuðum kollum Reykjavíkur-
dætra og það var slegist um Parísar-
húfurnar.
Ótal önnur dæmi um hugmynda-
flug og framkvæmdagleði væri hægt
að nefna þó að ekki séu tök á því hér.
Þegar börnin voru komin vel á
legg kynntist Rósa jógafræðum og
varð eins og áður sagði þekktur læri-
meistari í iðkun jóga. Þetta átti sinn
þátt í því að hún hélt sér afburða vel,
bæði andlega og líkamlega, fram til
hins síðasta.
Það eru áreiðanlega ekki mörg
dæmi um konur komnar yfir áttrætt
sem hella sér út í hestamennsku af
lífi og sál eins og Rósa gerði löngu
eftir að hún varð ekkja. Með sínum
góða vini Páli Briem átti hún ynd-
islegar stundir á hestbaki og við
umönnun hesta fram yfir nírætt, að
ógleymdum ferðalögunum innan-
lands sem utan.
Að loknum löngum og farsælum
ævidegi er efst í huga okkar sem eft-
ir stöndum þakklæti fyrir allar góðu
stundirnar.
Við Sveinn og fjölskylda sendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
til allra aðstandenda.
Auður Eydal.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning@mbl.is,
svar er sent sjálfvirkt um leið
og grein hefur borist) eða á
disklingi. Ef greinin er á disk-
lingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Ekki er tekið við hand-
skrifuðum greinum.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu
greina, enda þótt þær berist
innan hins tiltekna frests.
Frágangur
afmælis- og
minningar-
greina
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug vegna andláts
og útfarar elskulegs eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
JÓNS KARLSSONAR
málarameistara,
Rauðalæk 40,
Reykjavík.
Einnig þökkum við öllum þeim sem hafa styrkt
okkur og stutt í hans erfiðu veikindum. Sérstakar þakkir færum við
Heimahlynningu Krabbameinsfélagsins, Friðbirni Sigurðssyni lækni og
öðru starfsfólki, sem hjúkraði honum.
Guð blessi ykkur.
Dagrún Helga Jóhannsdóttir,
Unnur Vala Jónsdóttir, Jónas Skúlason,
Karl Jóhann Jónsson, Rannveig Hildur Ásgeirsdóttir,
Sæþór Jónsson, Íris María Jónsdóttir
og afabörn.
Eiginkona mín, móðir okkar og systir,
MARSILÍNA HLÍF HANSDÓTTIR,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 14. maí.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Þökkum hlýhug og vináttu við andlát og útför.
Sævar Baldursson,
Helga Oddrún Sævarsdóttir,
Hjörvar Þór Sævarsson,
Magnús Rúnar Hansson.