Morgunblaðið - 08.07.2003, Blaðsíða 4

BÚIÐ er að sökkva fyrsta tank-
inum sem notaður verður til að
snúa og lyfta flaki Guðrúnar Gísla-
dóttur KE, sem hefur legið á hafs-
botni við Lófóten í Norður-Noregi
síðan hún sökk fyrir rúmu ári.
Vinna við að koma skipinu upp er
nú komin í fullan gang að nýju.
„Það er hæg ferð en örugg,“ seg-
ir Haukur Guðmundsson, fram-
kvæmdastjóri Íshúss Njarðvíkur,
eigandi skipsins. Hann sagði að
einn tankurinn hefði verið settur
niður seinnipartinn í gær. „Það er
búið að vera mjög gott veður þar til
í morgun [gærmorgun] þegar okkur
seinkaði þar til eftir hádegi.“ Hauk-
ur segir að ef áætlanir gangi eftir
verði búið að sökkva öllum tönk-
unum á föstudag. Þegar búið er að
sökkva þeim og festa við skipið
verða þeir blásnir upp og skipinu
komið á réttan kjöl, og því næst lyft
af hafsbotni.
Að sögn Helga hafa nokkrir að-
ilar sýnt því áhuga að kaupa skipið,
bæði innlendir og erlendir, en allar
viðræður um slíkt muni bíða þar til
skipið er komið upp og hægt að
meta ástand þess.
Sökkva tönkum við
Guðrúnu Gísladóttur
FRÉTTIR
4 ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Jón ætlar ekki að láta við það sitja að
skreppa til Reykjavíkur því hann segist þurfa
til Ísafjarðar í sumar. „Ég hef farið þangað
einu sinni en þarf að fara aftur.“
Hann reiknar alveg eins með því að fara
suðurleiðina austur, eftir dvölina í Reykjavík
en halda svo áfram aftur norður, án þess að
koma við heima á Seyðisfirði, á leiðinni til
Ísafjarðar.
„Ég væri vís með að fara út í Hrísey í leið-
inni. Ég hef nefnilega alltaf farið út í Hrísey í
hvert skipti sem ég fer hringinn, og farið þar
í göngubrautina. Það er gott að ganga í Hrís-
ey, svolítið upp í móti annað slagið en ekkert
erfitt samt.“
Jón segir umferðina mjög misjafna á land-
inu, en óttast mest stóru bílana, flutningabíl-
ana. „Þeir eru hættulegir.“
Jón ekur ekki bara hringinn, heldur þvæl-
ist svolítið um Austfirðina líka. „Áður en ég
fór að heiman ætlaði ég austur á Fáskrúðs-
fjörð og Stöðvarfjörð og Breiðdalsvík en ég
sneri við í Fáskrúðsfirðinum, við Brimnes-
gerði, þar sem ég var búinn að eiga heima
vetur og sumar í 5 ár, fór þangað 12 ára gam-
all; það var svo mikil rigning núna að vinnu-
konurnar höfðu tæplega við og ég sneri við
og fór aftur upp á Egilsstaði og þar var sól-
skin. Fór svo hina leiðina, og þegar ég var
kominn að vegamótunum Hornafirði og
Breiðdalsvík fór ég upp á Breiðdalsheiði og
þá var þokan alveg ferlega svört, en ég kunni
ekki við að snúa við aftur. Ég lét mig hafa
það.
Svo fór ég náttúrlega grunnleiðina til
baka; maður talar eins og maður sé á sjó,
JÓN Vídalín Sigurðsson, níræður Seyðfirð-
ingur, er einn í hringferð á bíl sínum um Ís-
land, sjöunda árið í röð. Hann segir það eng-
um vandkvæðum bundið: „Það er ekkert mál
að fara hringinn í rólegheitum.“
Jón missti eiginkonu sína 1996, keypti sér
nýjan bíl árið eftir og fór þá fyrstu hringferð-
ina. Þetta er því sú sjöunda.
Hann fór norður fyrir land og fer svo suð-
urleiðina heim, eftir stutta dvöl hjá syni sín-
um sem býr í Reykjavík.
Hann segist hafa gaman af því að keyra.
„Já, ég hef gaman af því að keyra og geng-
ur alltaf vel. Og í þessum sex ferðum sem ég
hef farið hefur aldrei komið neitt upp á.“
Kona í Reykjavík skrifaði grein í Morg-
unblaðið fyrir skömmu þar sem fram kom að
hún væri hætt að keyra og hvatti eldra fólk til
að skila inn ökuskírteininu sínu. En Jón er
ekkert á þeim buxnum og segist í raun ekki
hafa farið að keyra að ráði fyrr en eftir að
hann varð gamall. „Ellin er nú ekki farin að
hafa nein áhrif á mig ennþá. Ég sé ágætlega,
heyri vel og þá hlýtur að vera allt í lagi. Ég
þarf heldur engan staf til að ganga með.“
En skyldi hann aka hratt?
„Nei, ég keyri yfirleitt frekar rólega, á
svona 80 til 85 kílómetra hraða vanalega þeg-
ar ég fer hringinn. Þá eyði ég nefnilega
minna bensíni. Fyrstu ferðirnar fannst mér
bíllinn eyða of miklu, þá var ég oft á hundrað.
En svona spara ég bensínið.“
Vekur það athygli þar sem þú stoppar að
þú skulir vera einn á ferð, svona gamall?
„Nei, fólk sér það ekkert. Heldur bara að
þetta sé fimmtugur karl!“
enda er ég búinn að róa í 33 ár.“
Einu sinni skrapp hann að Hólum í Hjalta-
dal. „Það var nú skrýtið ferðalag það. Ég fór
nefnilega norðurleiðina suður til Reykjavíkur
og kom aftur austur suðurleiðina, og fór þá
út í Papey. Þar sagði ég við leiðsögumanninn
að ég hefði alveg gleymt að koma við á Hól-
um í Hjaltadal, en væri að hugsa um að
skreppa þangað. Og ég renndi svo bara norð-
ur. Þegar ég var kominn upp í kirkjuturninn
á Hólum hringdi ég í stjúpdóttur mína, en
hún trúði því ekki að ég væri þar. En svo varð
hún að trúa því vegna þess að þarna voru
Seyðfirðingar þarna með sem sögðu henni
frá því.“
Stutt er síðan þetta var, en hann segist ekki
hafa verið í neinum vandræðum með að labba
upp allar tröppurnar í kirkjuturninum. „Mig
minnir að það hafi verið 10 tröppur í hverjum
stalli og stallarnir verið 10. Ég er helst á því;
annars leiðréttir mig einhver ef ég fer ekki
rétt með.“
Níræður Seyðfirðingur einn á hringferð um landið í bíl sínum sjöunda árið í röð
Morgunblaðið/Skapti Hallgrímsson
„Ég keyri yfirleitt frekar rólega, á svona 80 til 85 kílómetra hraða vanalega þegar ég fer hringinn.“
Ellin ekki farin að
hafa nein áhrif á mig
GUNNAR Snorri Gunnarsson,
ráðuneytisstjóri í utanríkisráðu-
neytinu, segir að viðbrögð ís-
lenskra stjórnvalda við formlegri
beiðni bandarískra yfirvalda um
lögsögu í refsimáli gegn varnar-
liðsmanni hafi verið íslenskum
stjórnvöldum til álitshnekkis og lít-
ils sóma og geti haft skaðvænlegar
afleiðingar fyrir varnarsamskipti
Íslands og Bandaríkjanna.
Þetta kemur fram í bréfi sem
Gunnar Snorri Gunnarsson sendi
Ólafi Davíðssyni, ráðuneytisstjóra í
forsætisráðuneytinu, í gær, en af-
rit af því var sent til ráðuneyt-
isstjórans í dóms- og kirkjumála-
ráðuneyti, ríkissaksóknara,
lögreglustjórans í Reykjavík og
sýslumannsins á Keflavíkurflug-
velli.
Brot á íslenskum lögum
Í bréfinu rekur Gunnar Snorri
Gunnarsson málsatvik, en maður í
liði Bandaríkjanna á Keflavíkur-
flugvelli er í haldi íslenskra yf-
irvalda grunaður um líkamsárás í
miðbæ Reykjavíkur 1. júní síðast-
liðinn. 4. júní óskaði varnarliðið á
Keflavíkurflugvelli eftir því að lög-
saga í málinu yrði framseld til
bandarískra stjórnvalda með vísan
til varnarsamnings Íslands og
Bandaríkjanna frá 1951. Utanrík-
isráðuneytið féllst á beiðnina og
sendi dómsmálaráðuneytinu beiðni
um framsal mannsins, en það
áframsendi hana til ríkissaksókn-
ara til meðferðar. Hann lýsti því
yfir í bréfi dagsettu 30. júní að
hann teldi ekki efni til að verða við
beiðni varnarliðsins.
Í bréfi sínu segir Gunnar Snorri
Gunnarsson að meðferð málsins
hjá dóms- og kirkjumálaráðuneyti
og ríkissaksóknara hafi valdið ut-
anríkisráðuneytinu áhyggjum, „í
ljósi þess að ótvíræðar lagaheim-
ildir fela öll mál sem tengjast
framkvæmd varnarsamnings Ís-
lands og Bandaríkjanna í hendur
utanríkisráðherra.“ Hann bendir á
galla á málsmeðferð hjá íslenskum
stjórnvöldum og segir um brot á
íslenskum lögum að ræða. „Hafa
ber í huga að þetta mál er einungis
eitt af fjölmörgum málum í varn-
arsamstarfi íslenskra og banda-
rískra yfirvalda. Áhrifa þessarar
málsmeðferðar er þegar tekið að
gæta í öðrum málum sem unnin
eru í samvinnu við varnarliðið.
Þetta á sérstaklega við um lög-
reglumál þar sem varnarliðið hefur
í ljósi meðferðar þessa máls annað
hvort hafnað eða verið mjög tregt
til samvinnu. Varnarliðið hefur
þannig m.a. lýst því óformlega yfir
að engir varnarliðsmenn verði
framar afhentir íslenskum yfir-
völdum í tengslum við rannsókn
hugsanlegra brota þeirra gegn ís-
lenskum ríkisborgurum,“ segir
hann og minnir á að málið komi
upp þegar erfiðar viðræður standi
yfir við bandarísk yfirvöld um
varnarsamninginn og viðbúnað á
Íslandi.
Á hálum ís
Gunnar Snorri segir í bréfinu að
utanríkisráðuneytið hafi í rúman
mánuð skýrt sjónarmið sín og
lagalega stöðu málsins fyrir ís-
lenskum stjórnvaldsaðilum sem að
málinu hafa komið án árangurs.
Bandarísk stjórnvöld hafi mótmælt
málsmeðferðinni og sett utanrík-
isráðuneytið í erfiða stöðu, en nú
stefni í það að bandarísk stjórn-
völd reyni að krefjast þess fyrir
dómi að grunaði maðurinn verði
látinn laus þar sem röng stjórnvöld
óski gæsluvarðhaldsins. „Ef réttar-
farsreglur heimila það að dómstóll
taki afstöðu til slíks yrði það mjög
ankannaleg staða sem við utanrík-
isráðuneytinu og íslenskum stjórn-
völdum blasti, þ.e.a.s. að bandarísk
stjórnvöld fengju íslenska dóm-
stóla til að úrskurða um það hver
færi með heimildir varnarsamn-
ingsins. Slíkt gæti haft skaðvæn-
legar afleiðingar fyrir varnarsam-
skipti Íslands og Bandaríkjanna,
því þá væru ákvarðanir varðandi
framkvæmd varnarsamstarfsins og
skuldbindingar því tengdar ekki
lengur pólitískt mál heldur féllu
undir dómsvaldið.“
Tímabært að standa við
skuldbindingar
Í bréfinu áréttar ráðuneytis-
stjórinn afstöðu utanríkisráðuneyt-
isins. Hnífsstunga í Reykjavík sé
ekki mál sem hafi sérstaka þýð-
ingu fyrir Ísland og að framselja
beri lögsögu í málinu til banda-
rískra stjórnvalda. „Það er óhjá-
kvæmilegt og löngu tímabært að
allar nauðsynlegar ráðstafanir
verði gerðar af hálfu allra ís-
lenskra stjórnvaldsaðila til að stað-
ið verði við lagalegar og þjóðrétt-
arlegar skuldbindingar gagnvart
Bandaríkjunum,“ segir Gunnar
Snorri Gunnarsson í bréfinu.
Ráðuneytisstjóri utanríkisráðuneytis telur
ríkissaksóknara brjóta lög í máli varnarliðsmanns
Getur haft skað-
vænleg áhrif á
varnarsamstarfið
HRÚTURINN Kjarni var í slæmri
klípu þegar gengið var fram á hann
fyrir tilviljun í urðinni undir Fagra-
dalshömrum. Hann hafði troðið sér
inn á milli tveggja stórra steina og
komst hvorki afturábak né áfram.
Þarna var hann búinn að vera ein-
hvern tíma en hann sást ekki frá
þjóðveginum. Þegar búið var að losa
frá honum grjót sem var fyrir aftan
hann var hægt að toga hann út og
varð hann að vonum frelsinu feginn.
Morgunblaðið/Jónas Erlendsson
Kjarna bjargað
Fagradal. Morgunblaðið.