Morgunblaðið - 31.07.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 FIMMTUDAGUR 31. JÚLÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Páll SverrirGuðmundsson
fæddist á Læk í
Hraungerðishreppi
í Flóa 23. nóvember
1917. Hann lést á
Landspítalanum,
Fossvogi 27. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Snorrason
bóndi á Læk, f. 20.7.
1874, d. 16.10. 1938,
og Sigríður Bjarna-
dóttir húsfreyja, f.
4.9. 1877, d. 22.5.
1943. Sverrir var
yngstur sinna systkina, en þau
voru Guðrún, f. 16.10. 1905, d.
24.8. 1981; Hólmfríður, f. 31.12.
1906, d. 27.3. 1972; Bjarni, f.
15.10 1908, d. 26.4 2001; Jakob-
ína Guðríður (Ebba), f. 19.6.
1910, d. 2.3. 1985; Guðlaug, f. 5.5.
1912, d. 10.4. 1974; Snorri, f. 3.6.
1915, d. 5.8. 1981, og uppeldis-
bróðir, Þorgeir Jónsson, f. 4.7.
1919, d. 8.1. 1994.
enzsyni, börn þeirra eru Björg-
heiður, Elísabet og Haukur, Al-
bert á áður tvö börn; Ástrós
hjúkrunarfræðingur, f. 3.12.
1965, gift Sigfúsi Bjarnasyni,
börn þeirra eru Bjarni Haraldur,
Heiða Vigdís og Snorri Alexand-
er.
Sverrir bjó á Læk í Flóa til 16
ára aldurs. Þá flutti fjölskylda
hans og stundaði búskap í Gufu-
nesi við Reykjavík. Síðar fluttu
þau til Reykjavíkur. Fyrstu árin
sín í Reykjavík vann hann við
ýmis störf eins og við bygging-
arvinnu, uppskipun og akstur.
Hann vann við byggingu Síldar-
verksmiðju ríkisins á Raufarhöfn
hjá Einari Sigurðssyni og bygg-
ingu Hraðfrystistöðvar Reykja-
víkur. Árið 1942 tók hann meira-
próf og hóf störf við leiguakstur,
fyrst við Aðalstöðina, síðan hjá
Hreyfli. Sverrir stundaði leigu-
akstur næstu 50 árin þar til hann
lét af störfum vegna umferðar-
slyss sem hann lenti í árið 1992.
Sverrir og Björgheiður bjuggu
öll sín hjúskaparár að Freyju-
götu 5, þar til í fyrra er þau
fluttu að Skúlagötu 40.
Útför Sverris verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Sverrir kvæntist
15.1. 1956 eftirlifandi
eiginkonu sinni,
Björgheiði Eiríks-
dóttur húsmóður, f.
13.3. 1928. Foreldrar
hennar voru Eiríkur
Pétursson og Sigríð-
ur Brynjólfsdóttir,
bændur í Egilseli í
Fellum.
Börn Sverris og
Björgheiðar eru Sig-
ríður tannlæknir, f.
17.4. 1956, gift Hlöð-
veri Erni Rafnssyni,
börn þeirra eru
Sverrir Örn og Heiðrún Erna; Ei-
ríkur Egill, rafvirki og leigubíl-
stjóri, f. 20.2. 1958, sambýliskona
Sigrún Arnarsdóttir, börn Eiríks
eru Ásta Björk og Ásgeir, Sigrún
á einnig tvö börn; Erla skrif-
stofumaður, f. 31.10. 1959, gift
Eggerti T. Helgasyni, börn
þeirra eru Kristófer og Dagný
Eva; Svanhvít bankastarfsmaður,
f. 14.9. 1962, gift Alberti Klem-
Elsku pabbi minn. Stundin er
runnin upp, sú stund sem ég held að
þú hafir verið farinn að bíða eftir. Þú
varst orðinn þreyttur og lífsdagbók
þín var búin. Þú áttir gott líf í gegn-
um tíðina þó svo að auðvitað gengju á
skin og skúrir í þínu lífi eins og ann-
arra. Erfiðasta þrautin þín held ég að
hafi verið umferðarslysið sem þú
lentir í 1992 sem þú náðir þér aldrei
af að fullu.
Þegar horft er til baka sé ég að ég
hef verið svo heppin að eiga þig,
pabbi, og langar mig til að þakka þá
tryggu og góðu samleið sem við feng-
um. Pabbi kenndi mér svo margt um
lífið, lífsviðhorf og réttlætiskennd og
dugnaður var sterkur þáttur í lífi
hans. Alltaf var pabbi boðinn og bú-
inn að hjálpa og styðja aðra. Hann
hlífði sér ekki. Þar sem pabbi var
leigubílstjóri var vinnutími hans að-
allegar næturnar enda var hann mik-
ill næturmaður. Ég minnist þess einu
sinni að hann málaði herbergi mitt
eina nóttina, ég steinsvaf, hann færði
rúmið frá veggnum, málaði og ég
vaknaði í nýmáluðu herbergi, ótrú-
legt, en þarna er pabba best lýst.
Hann vann í hljóði og gerði hlutina
sjálfur. Einnig minnist ég þess þegar
hægri umferð var komið á, þá kom
pabbi heim úr vinnunni undir morg-
un og tók okkur öll í bíltúr eld-
snemma, það var skemmtileg upplif-
un að keyra „öfugum“ megin þennan
morgun.
Pabbi fékk ósk sína uppfyllta að
geta verið heima alla sína tíð og þurfa
ekki að fara inn á stofnun, en það gat
hann ekki hugsað sér, ef frá er tekinn
sá tími sem hann lá inni á spítala síð-
ustu vikurnar. Þessi ósk hans hefði
ekki orðið að veruleika ef mömmu
hefði ekki notið við. Hún hugsaði svo
vel um hann og sá til þess að hann gat
verið heima og verður henni það
seint þakkað. Elsku mamma, takk
fyrir alla þá aðhlynningu og tryggð
sem þú veittir pabba.
Ég gæti endalaust haldið áfram
því minningarnar eru margar en læt
hér staðar numið, allar hinar geymi
ég í hjarta mínu. Ég á eftir að sakna
þín. Jólin verða skrítin hjá okkur á
Huldubrautinni þar sem þú verður
ekki við jólaborðið en ég veit að þú
verður með okkur eins og þú hefur
alltaf verið.
Vertu sæll, elsku besti pabbi, hvíl
þú í friði. Við Albert, Björgheiður El-
ísabet og Haukur þökkum ykkur
mömmu allt sem þið gerðuð fyrir og
með okkur. Elsku mamma, megi al-
góður Guð styrkja okkur öll í sorg-
inni og varðveita minningu pabba.
Minning hans er yndisleg.
Þín einlæga dóttir,
Svanhvít.
Mig langar til að minnast í nokkr-
um orðum tengdaföður míns, Sverris
Guðmundssonar, sem lést á Land-
spítalanum í Fossvogi að morgni
sunnudagsins 27. júlí sl., í faðmi eig-
inkonu sinnar og barna. Ég kveð
Sverri með sárum trega og harmi í
hjarta eftir áralöng kynni. Eitt er
víst að líf sem kviknar mun síðar
deyja. Kynni okkar Sverris hófust
árið 1980, þegar ég og Sigríður, elsta
dóttir hans, byrjuðum saman. Sverr-
ir og Björgheiður eiginkona hans
tóku mér strax opnum örmum, enda
hefur samband fjölskyldu minnar við
þau verið mjög gott.
Sverrir stundaði leigubifreiðaakst-
ur í Reykjavík í meira en hálfa öld,
lengst af með númerið R-1985 á bif-
reiðum sínum. Númerið er reyndar
enn á götum borgarinnar á bifreið
Eiríks, sonar Sverris. Það kom mér
mjög á óvart hvað hann stundaði
aksturinn af miklum krafti. Hann var
lánsamur bifreiðarstjóri. Árið 1992
lenti Sverrir í mjög alvarlegu bílslysi
og var um tíma vart hugað líf. Hann
ók yfir gatnamót á grænu ljósi, þegar
ungur maður ók í sama mund þvert
fyrir hann á rauðu ljósi. Þegar Sverr-
ir fór í þessa örlagaríku ferð vildi svo
einkennilega til, að Eiríkur sonur
hans var fyrsti bíll í röð leigubifreiða
í miðbæ Reykjavíkur. Þá koma ungir
piltar til að taka leigubíl. Þeir ganga
framhjá fremstu fjórum bílunum,
með ungum bílstjórum á fínum bíl-
um, en taka þann fimmta í röðinni
sem var tengdapabbi á venjulegri
Nissanbifreið. Sverrir var nýbúinn
að skila piltunum heim þegar hann
lenti í slysinu. Hvers vegna piltarnir
völdu Sverri en ekki Eirík eða ein-
hvern hinna sem á undan voru er mér
hulin ráðgáta. Yfirleitt keyrði Sverr-
ir á næturnar og fram á morgun. Var
það kannski tilviljun að hann sofnaði
svefninum langa á sunnudagsmorgni
rúmlega níu, rétt eins og eftir venju-
lega vinnuhelgi? Núna var ekki stutt-
um túr lokið, heldur löngum sem náði
yfir tæp 86 ár.
Eftir slysið átti Sverrir undir högg
að sækja með heilsufar sitt. Hann gat
ekki gert sömu hluti og áður. Ég er
þess fullviss að ef hann hefði ekki
verið eins þrjóskur og raun ber vitni,
þá hefði hann ekki fengið ellefu ára
framlengingu á lífi sínu. Þrátt fyrir
erfið veikindi heyrði ég hann aldrei
kvarta.
Tengdafaðir minn var hamingju-
samur, mikill fjölskyldumaður og já-
kvætt hugsandi. Hann gerði sér fulla
grein fyrir í hvað stefndi. Fjölskylda
hans var alltaf í fyrsta sæti. Hann
hugsaði vel um börnin sín og studdi
þau vel til mennta.
Lengst af bjó Sverrir á Freyju-
götu 5 Reykjavík. Á heimili þeirra
hjóna var mjög gestkvæmt. Skyld-
mennum utan af landi þótti gott að
gista hjá þeim. Vinir og ættingjar litu
oft inn í kaffi, enda staðsetningin góð.
Vel var tekið á móti fólki og einnig
var Sverrir alltaf boðinn og búinn til
að skutla fólki um borgina og nær-
sveitir. Margar fjölskyldur hafa byrj-
að sín fyrstu búskaparár á neðri hæð
Freyjugötunnar.
Áhugamál Sverris voru ekki mörg
utan vinnunnar og fjölskyldunnar.
Hann hafði mikla unun af dansi, sem
hann stundaði í áratugi á sunnudags-
kvöldum. Yfirleitt var hann fyrsti
maðurinn á dansgólfið og dansaði
manna mest, ólíkt tengdasyni sínum.
Sverrir tók sín síðustu dansspor fyrir
tveimur vikum, við starfsstúlku á
Landspítalanum í Fossvogi. Henni
kom á óvart að hann hélt takti og að
sporin voru rétt.
Þegar leiðir skilja um sinn, og
tengdafaðir minn er kominn yfir
landamærin til horfinna ástvina, vil
ég þakka honum innilega fyrir alla
hans umhyggju og ástúð sem hann
hefur sýnt eiginkonu minni, mér,
börnum mínum og öðrum ástvinum.
Mér þótti vænt um að ferðast með
þeim hjónum til Amsterdam og Mall-
orca á sínum tíma. Í meira en áratug
hafa fjölskyldur okkar komið saman
um verslunarmannahelgar í sum-
arbústaðnum. Um næstu helgi kom-
um við saman án þín í fyrsta sinn, en
þú munt eflaust fylgjast með úr
fjarska.
Ég vil sérstaklega þakka starfs-
fólki á deild A-7 á Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi í Fossvogi fyrir frá-
bæra umönnum og hlýju í garð
Sverris undanfarnar vikur. Þar er
greinilega hæft og gott starfsfólk.
Kæra Björgheiður, börn og fjöl-
skyldur. Guð gefi ykkur styrk í sorg-
inni.
Blessuð sé minning Sverris.
Hlöðver Örn Rafnsson.
Ég kynntist Sverri fyrir meira en
tuttugu árum þegar ég hóf að aka
leigubíl á Hreyfli. Sverrir var mjög
iðinn leigubílstjóri svo ekki sé meira
sagt. Hann ók leigubíl á næturnar
eins og við ungu mennirnir og sló
flestum við í dugnaði. Hann var líka
ósérhlífinn, neitaði aldrei ferðum.
Sumir farþegar voru erfiðari en aðrir
í næturakstrinum eins og gengur en
aldrei heyrði ég af því að Sverrir lenti
í vandræðum með farþega. Það sýnir
betur en flest annað hversu mikill
fagmaður Sverrir var sem leigubíl-
stjóri. Hann var líka einstaklega vel
liðinn af samstarfsfélögum og það
vakti líka athygli hversu mikils trún-
aðar hann gætti bæði gagnvart far-
þegum sínum og samstarfsfélögum.
Það var ekki aðeins dugnaðurinn
sem einkenndi Sverri heldur einnig
lífsgleðin. Hann lét sig aldrei vanta á
skemmtanir hjá Hreyfli öll þau 50 ár
sem hann ók á stöðinni, þar var hann
alltaf mættur ásamt konu sinni.
Frami, félag leigubílstjóra, bauð fé-
lagsmönnum sínum, 70 ára og eldri, í
ferðalag einn sunnudag fyrir 14 ár-
um. Sverrir var þar mættur kl. 8 um
morguninn eins og hann gerði alltaf
þegar slíkt stóð til. Það sem var
merkilegt var að hann var búinn að
aka leigubíl alla nóttina og var eld-
hress í ferðalaginu fram á kvöld.
Hann var líka mikill fjöskyldumað-
ur, því kynntist ég síðar, þegar ég
varð svo heppinn að verða tengda-
sonur hans þegar ég kynntist yngstu
dóttur hans. Eitt sinn fyrir mörgum
árum, þegar vel viðraði, fór Sverrir
með fjölskyldu sína upp í Heiðmörk,
hjálpaði þeim að tjalda og fór síðan
PÁLL SVERRIR
GUÐMUNDSSON
✝ Anna Ólafía Jak-obsdóttir fæddist
27. maí 1910 á
Bjarnastöðum á
Álftanesi. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði laugardaginn
19. júlí síðastliðinn.
Foreldrar Önnu
voru Jakob Sig-
björnsson og Ingi-
björg Einarsdóttir.
Anna var elst sex
systra, síðan kom
Rósa Jakobsdóttir,
Lillý Ágústsdóttir,
Hulda Ágústsdóttir,
Hjördís Ágústsdóttir og Unnur
Ágústsdóttir.
Maður Önnu var Engiljón Sig-
urjónsson loft-
skeytamaður, d.
1972. Dóttir þeirra
er Kristín Engil-
jónsdóttir, f. 21.
október 1943.
Anna og Engiljón
voru fyrstu búskap-
arár sín á Vestur-
braut 20 í Hafnar-
firði og byggðu
síðan Norðurbraut
25 í Hafnarfirði þar
sem þau bjuggu þar
til Anna fluttist á
Hrafnistu í Hafnar-
firði árið 1999.
Útför Önnu fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Það er föstudagur og glampandi
sól og við sitjum úti með ömmu Lóu
eins og við gerðum oft á Norður-
brautinni. Hún var svo glöð og
ánægð að hafa okkur hjá sér. Laug-
ardagur rennur upp og við komum
aftur til hennar til að athuga hvernig
henni líður í nýja herberginu sínu og
hvort hana vantar eitthvað.
Hún er sátt og ánægð og þiggur
kók. Við erum hjá henni þar til há-
degismaturinn kemur og kveðjum
hana með bros á vör. Seinna um dag-
inn kveður hún okkur öll.
Amma Lóa var svo rík, hún var
auðugusta kona sem hægt var að
hugsa sér.
Auðlind hennar var góðmennska.
Aldrei gat hún unað því ef einhver
átti erfitt, það varð að rétta hjálpar-
hönd og það strax, ekki á morgun.
Það skipti ekki máli hvort um skyld-
menni eða aðra var að ræða. Alltaf
kom hún færandi hendi þar sem
veikindi eða annað bjátaði á og sýndi
væntumþykju og bauð aðstoð.
Það lifir í minningunni, þegar
Bosníu-stríðið stóð sem hæst og sak-
laust flóttafólk var sýnt í sjónvarp-
inu fótgangandi á leið yfir fjöllin. Þar
voru börn berfætt vaðandi í aur og
snjó. Þetta gat amma Lóa ekki horft
upp á og var maður sendur út í búð
að kaupa tvenn stígvél, ein fyrir
stelpu og ein fyrir strák. Hún pakk-
aði þeim inn og sendi mig með þau á
næsta söfnunarstað vegna stríðsins.
Þannig var hún amma.
Að hafa haft þau hlunnindi að fá að
umgangast og eiga hana ömmu Lóu,
þann viskubrunn og kærleik sem
hún bar, aðeins í 37 ár af hennar 93
árum hefur gert okkur svo rík að
auðmenn nær og fjær falla í skugga
yfir þeim fjársjóðum sem hún gaf
okkur því að það fæst ekki fyrir pen-
inga.
Ég þekki gildi vináttunnar.
Hver vildi lifa án hennar?
Hún er ágæt í meðbyr,
ómetanleg í mótbyr.
(Jos. Von Görres.)
Amma Kristín, við erum hjá þér.
Hörður og fjölskylda.
Kæra Lóa frænka.
Meðan þú bjóst í húsinu þínu á
Norðurbraut 25 í Hafnarfirði fannst
mér þú alltaf vera drottning í hárri
höll. Þið systurnar, þú og Rósa voruð
framúrskarandi gestrisnar og sótti
skylduliðið mikið til ykkar, bæði úr
Hafnarfirði og Reykjavík. Kræsing-
ar voru alltaf á borðum hjá ykkur, á
hvaða tíma sem maður birtist.
Lóa mín, ég vil láta þakklæti mitt í
ljós við þig fyrir allt hið góða, mér og
mínum til handa. Þú heklaðir fallega
kjóla og smekki á dætur mínar og
prjónaðir sokkaplögg á synina. Þetta
kom sér vel. Þú slepptir aldrei verki
úr hendi og lifðir fyrir að gleðja aðra.
Eitt vil ég sérstaklega minnast á,
sem aldrei verður fullþakkað, nema
þá með því að hugsa fallega til ykkar.
Það voru veikindi hjá Bínu systur í
Bandaríkjunum. Hún bað mig að
koma til sín, ef ég gæti, og vera hjá
sér dálítinn tíma. Ég taldi það
óhugsandi. Þið systurnar fréttuð
þetta og sögðuð strax. ,,Þú ferð til
Bínu. Við systurnar skiptumst á að
hafa Sólveigu.“ Ég fór út og Sólveig
var í besta yfirlæti hjá ykkur og hin
börnin voru í sveit.
Sjá, hve færist yfir húmsins hönd
svo að hljóðna fer um sæ og lönd,
meðan sól til viðar sígur hljótt.
Sofðu rótt, sofðu rótt.
Standi allar góðar vættir vörð
færi veikum styrk og frið á jörð.
Megi Guð á hæðum gefa drótt
góða nótt, góða nótt.
(Jóhannes Benjamínsson.)
Að lokum votta ég fjölskyldu þinni
samúð mína.
Borghildur.
Ég sakna þess að geta ekki heim-
sótt Lóu frænku framar. Alltaf var
jafnskemmtilegt að hitta hana, hvort
sem var í „gamla daga“ hjá fjölskyld-
unni á Vesturbraut 20 eða síðar á
heimili hennar og manns hennar,
Engiljóns heitins, og indællar dóttur
þeirra, Kristínar.
Fyrstu ferðir mínar í Hafnarfjörð
voru í fylgd móður minnar eða ömmu
og var ferðast í bílum frá Steindóri.
Amma mín, Steinunn Jakobína,
var einnig amma þeirra systra Lóu
og Rósu og reyndar allra systranna
á Vesturbrautinni.
Oft dvöldum við amma í nokkra
daga í góðu yfirlæti hjá þeim hjónum
Ingibjörgu og Ágústi og „stelpun-
um“. Það voru skemmtilegir tímar.
Síðar byggðu Lóa og Engiljón fal-
legt hús á Norðurbraut 25. Lóa
ræktaði fallegan garð við húsið.
Enn fremur minnist ég þess, að
mikill gestagangur var hjá þeim
hjónum. Margir dvöldu lengi undir
þeirra þaki, má segja undir þeirra
verndarvæng. Þar var ekki í kot vís-
að.
Gunnari manni mínum varð að
orði: „Ég sakna Lóu frænku þinnar,“
og það gerum við öll. Lóa var
skemmtileg og góð allt fram á síð-
asta dag.
Við samhryggjumst Kristínu,
manni hennar og börnum. Þau voru
líf og yndi Lóu. Enn fremur sam-
hryggjumst við kærum systrum
hennar, Guðlaugu og Unni, og fjöl-
skyldum þeirra.
Guðmunda Petersen.
Nú hefur Lóa frænka mín, eins og
hún var alltaf kölluð, hlotið hvíldina.
Ég er þakklát fyrir að hafa getað
heimsótt hana á 93 ára afmælisdag-
inn í maí sl. en það urðu okkar síð-
ustu fundir. Hún eltist með reisn.
Lóa var mér afar hjartkær frá
dögum bernsku minnar og minning-
arnar streyma fram. Það hefur verið
sumarið sem ég varð sex ára, að ég
var fyrst „send“ ein í Hafnarfjarðar-
rútuna. Ferðinni var heitið til helg-
ANNA ÓLAFÍA
JAKOBSDÓTTIR