Morgunblaðið - 04.10.2003, Blaðsíða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. OKTÓBER 2003 49
✝ Sigurður Jóns-son, vélstjóri og
útgerðarmaður,
fæddist á Sperðli í
Landeyjum 9. júlí
1919. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Vestmannaeyja 23.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jón Jónsson
frá Króktúni í Hvol-
hreppi, f. 13. júní
1887, d. 25. septem-
ber 1951, og Sigríð-
ur Sigurðardóttir
frá Landeyjum, f.
17. júlí 1885, d. 22. september
1972. Systkini Sigurðar voru
Helga Jóna, f. 18. sept. 1917, d. 5.
mars 1990, Stefán, f. 15. ágúst
1920, d. 28. ágúst 1969, Gísli
Svavar, f. 21. september 1922, d.
1. mars 1942, Sigurjón Jónsson,
f. 21. október 1923, d. 1991, Ing-
unn Svala, f. 3. febrúar 1926, d.
13. mars 1990, Guðrún Ísleif, f.
13. október 1929, d. 1. janúar
1987.
Hinn 16. desember 1945
Ágúst, f. 1977, og Sara Lind, f.
1991. 5) Jón Viðar, f. 1959, hann
lést af slysförum 1967.
Sigurður flutti með foreldrum
sínum til Vestmannaeyja þegar
hann var á þriðja ári. Hann fór
fimm ára í sveit og var öll sumur
og haust til 17 ára aldurs í Land-
eyjum og Mýrdalnum. Hann
starfaði mestan hluta ævi sinnar
til sjós sem háseti, vélstjóri og
útgerðarmaður. Sigurður byrjaði
sinn sjómannsferil á Vini VE með
mági sínum Einari Hannessyni
(Einari á Brekku), endaði hann
árið 1975 með syni Einars, Gísla
Val á Sigurfaranum. Hann reri
með mörgum góðum aflakóngum
og á síldarárunum, m.a. á Gull-
toppi og Haföldu með Binna í
Gröf. Sigurður og Sigurjón
(Sjonni í Engey) bróðir hans áttu
Björgvin VE 72 og gerðu hann út
í fimm ár. Bræðurnir gáfu björg-
unarbát úr Björgvini VE til
Byggðasafns Vestmannaeyja.
Sigurður endaði starfsferil sinn í
Vinnslustöðinni árið 1994 þá orð-
inn 75 ára. Hann hafði mikinn
áhuga á trjárækt og kartöflu-
rækt en faðir hans Jón í Engey
var frumkvöðull trjáræktar í
Vestmannaeyjum.
Sigurður verður jarðsunginn
frá Landakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
kvæntist Sigurður
Kristborgu Jónsdótt-
ur frá Meðalfelli í
Nesjum, f. 4. maí
1919, d. 7. desember
2002. Þau eignuðust
fimm börn: 1) Dreng-
ur, f. 1944, d. 1944. 2)
Ægir, f. 1945, kvænt-
ur Jenný Ásgeirs-
dóttur, eiga þau einn
son, Kristbjörn, f.
1967, hans dóttir er
Sólrún Líf, f. 1999.
Dóttir Jennýjar og
fósturdóttir Ægis er
María Gylfadóttir, f.
1963. 3) Arnþór, f. 1949, hann
kvæntist Þóru Sigurðardóttur og
eiga þau tvö börn, Jón Viðar, f.
1983, og Ingibjörg Helga, f. 1988.
Arnþór og Þóra slitu samvistir.
Sambýliskona Arnþórs er Sigríð-
ur Kjartansdóttir. 4) Guðlaug
Björk, f. 1952, gift Kristni
Ágústssyni og eiga þau þrjú
börn. Sigurborg, f. 1974, sam-
býlismaður hennar er Guðmund-
ur Þór Jóhannesson, dóttir Sig-
urborgar er Agnes, f. 1997.
Elskulegur tengdafaðir minn fyrr-
verandi, Sigurður Jónsson frá Eng-
ey, er látinn 84 ára.
Siggi í Engey var maður sem ekki
var hægt annað en láta sér þykja
vænt um, þvílíkt gæðablóð sem hann
var. Það er alltaf sárt að kveðja en
hans tími var kominn og ætli hún
Bogga mín hafi ekki togað svolítið í
hann en hún lést í desember síðast-
liðinnl.
Ég kynntist Sigurði fyrir rúmum
þrátíu árum þegar ég flutti inn á
heimili hans og Boggu við Hásteins-
veginn. Við eldhúsbekkinn var oft
setið og spjallað.
Sigurður var mjög rólegur og
þægilegur maður en það kom þó fyr-
ir að hann lét stór orð falla um ráða-
menn landsins, svona þegar hann
var að hlusta eða horfa á fréttir, en
við sem í kringum hann vorum viss-
um að þetta var bara í „nösunum“ á
honum.
Það var erfitt fyrir svona mikinn
Eyjamann að þurfa að flytjast upp á
land í gosinu en það sem bjargði hon-
um var að hann var mikið á sjó og þá
var landað í Þorlákshöfn. Þau hjónin
fluttu reyndar strax og færi gafst
aftur til Eyja.
Siggi hafði gaman af að ferðast
svona eftir fyrstu utanlandsferðina
því að það þurfti nú að tala hann til
áður en hann fékkst til að fara. En
eftir að það tókst fóru þau hjónin
mikið til útlanda. Hann hafði alveg
sérstaklega gaman af Bandaríkja-
ferðinni sem þau fóru í og heimsóttu
bróðurson Sigga í Texas. Þau fóru
líka mikið í sólarlandaferðir og voru
stundum í níu vikur í einu yfir vetr-
artímann.
Honum þótti líka gaman að
ferðast um landið og gat alltaf sagt
okkur einhverjar skemmtilegar sög-
ur. Sérstaklega þegar við fórum um
Landeyjarnar og Mýrdalinn en þar
hafði hann verið í sveit öll sumur og
haust frá fimm til sautján ára aldurs.
Það sem var honum efst í minning-
unni frá þeim tíma var þegar hann sá
flugvél í fyrsta sinn og þegar flug-
vélin var rétt fyrir ofan hann, þá var
hent niður pakka sem í var ýmislegt
góðgæti frá foreldrum hans í Engey.
Hann var líka ánægður með þær átta
ær sem hann var leystur út með síð-
asta sumarið sem hann var í sveit í
Mýrdalnum en það kom sér vel fyrir
Engeyjarfjölskylduna.
Siggi var mikill Eyjamaður og
setti svip sinn á bæinn, hann fór á
hverjum degi í göngutúr niður á
bryggju, út á Skanns, inn í Dal og á
fleiri staði. Í sund fór hann líka dag-
lega síðustu árin.
Í göngutúrunum sankaði hann að
sér öllu mögulegu og ómögulegu
„drasli“ eins og Bogga kallaði það og
fyllti kjallarann sinn af því sem hon-
um þótti verðmæti. Siggi var mjög
duglegur maður og lét sig ekki muna
um það að mála húsið sitt í fyrrasum-
ar, þá 83 ára. Hann hafði líka gaman
af að hugsa um garðinn sinn og var
alveg sérfræðingur í kartöflurækt.
Griðastaður Sigga var heimilið
hans þar sem Bogga var hin dæmi-
gerða húsmóðir og eiginkona af eldri
kynslóðinni. Kona sem allir menn
vildu eiga og hjá henni leið honum
best.
Ég hitti hann Sigga minn fyrir
mánuði en hann var kominn á elli-
heimilið þar sem fór ágætlega um
hann. Þó að það hafi verið gott að
hitta hann og labba aðeins með hon-
um leið mér ekki vel eftir þessa
heimsókn því mér fannst ég og börn-
in mín allt of langt frá honum og fann
hvað ég saknaði hans. Hann var
hættur að geta tjáð sig eftir að hann
veiktist í haust og það var erfitt að
vita af honum án Boggu sinnar. Þeg-
ar ég kvaddi hann og hann ríghélt í
höndina á mér og táraðist vissi ég
innst inni að þetta yrði í síðasta sinn
sem við hittumst „hérna megin“ og
var það sár tilfinning.
Nú líður þér vel, elsku kallinn
minn, kominn með hana Boggu þína í
fangið og Nonna litla.
Siggi átti góða að í Eyjum og vil ég
sérstakalega þakka Kidda, Laugu,
Hörpu, Begga, Dúdda og Sjonna fyr-
ir það sem þau gerðu fyrir hann.
Starfsfólki sjúkrahússins og elli-
heimilisins þakka ég innilega fyrir
þá umönnun sem Sigurður fékk hjá
þeim. Börnum, barnabörnum og öðr-
um aðstandendum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Hvíl þú í friði.
Þóra Sigurðardóttir.
Elsku afi minn. Þá er komið að
kveðjstund en eftir sitja ótalmargar
minningar um þig.
Upp úr stendur þitt ótrúlega góða
skap og jafnaðargeð, alltaf kátur,
alltaf hress.
Ég minnist þess þegar ég var smá-
stelpa og var að koma til Eyja í mín-
ar árlegu sumarheimsóknir, þá kom
afi alltaf með Herjólfi til Þorláks-
hafnar að taka á móti mér, þar sem
ég var tæpast orðin nógu gömul til
að ferðast ein með skipinu. Honum
fannst nú ekki mikið mál að eyða
heilum degi á „dallinum“ (eins og við
kölluðum Herjólf alltaf) enda fyrr-
verandi sjómaður og undi sér vel á
sjónum.
Eyjarnar áttu hug hans allan og
það var ósjaldan sem við fórum í
göngutúra um Heimaey og hann
kunni hvert einasta örnefni og hafði
svo gaman af því að fræða mann um
allt sem viðkom sögu Eyjanna.
Vinsælast var að fara í „labbitúr“
niður að bryggju og skoða bátana.
Þar var afi sko á heimavelli. Hann
fylgdist vel með öllum bátaflota
Vestmannaeyja og gat talið upp
skipstjóra og áhafnir á flestum bát-
um mörg ár aftur í tímann.
Margt annað kemur upp í hugann
við fráfall afa og þá aðallega allar
sundlaugarferðirnar og einnig allar
þjóðhátíðirnar sem við eyddum sam-
an. Það var alltaf mikil tilhlökkun í
gangi þegar styttist í þjóðhátíð. Dag-
inn áður var farið með hvíta tjaldið
og allt sem því fylgdi inn í Dal og
tjaldað við steininn góða, en afi hafði
fundið sér sinn sérstaka stað í Daln-
um til að tjalda á, langt frá hinum
hefðbundnu tjaldstæðum hvítu tjald-
anna.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
fengið að eyða svona miklum tíma
með þér á mínum yngri árum, afi
minn. Ég veit að nú ert þú kominn á
betri stað þar sem þú ert við hesta-
heilsu, raulandi, blístrandi eða hlæj-
andi og amma hefur eflaust tekið vel
á móti þér. Þið báruð hag hvort ann-
ars alltaf fyrir brjósti og það er gott
að vita til þess að þið séuð sameinuð
á ný.
Sigurborg.
Elsku afi, mikið söknum við þín.
Leiðinlegt að þú skulir hafa farið frá
okkur núna þó tíminn þinn hafi lík-
lega verið kominn. Þú sem varst allt-
af svo hress og í svo góðu skapi. Allt-
af hlæjandi og okkur leið svo vel
nálægt þér.
Göngutúrarnir sem við fórum með
þér í Vestmannaeyjum voru svo
skemmtilegir, þú sagðir okkur alltaf
svo skemmtilegar sögur og fræddir
okkur um eyjuna sem þú þekktir
eins og handarbakið á þér og aldrei
fórum við tómhent heim úr göngu-
túrunum. Svo fórum við alltaf saman
í sund á hverjum einasta degi þegar
við vorum hjá ykkur. Og þegar þú
kvaddir okkur gaukaðir þú alltaf ein-
hverju í vasann okkar.
Við munum aldrei gleyma síðustu
tveimur skiptunum sem þú komst í
Kópavoginn og þú og amma voruð
hjá okkur. Það var svo frábært að fá
að hafa ykkur. Ferðin okkar saman í
Bláa lónið var svo yndisleg og þú svo
glaður enda mjög auðvelt að gleðja
þig. Svo heimsóttum við þig nokkr-
um sinnum á elliheimilið og fórum í
bíltúr um Heimaey, sem þér fannst
svo gaman. Og síðast þegar þú
komst í heimsókn til okkar á Há-
steinsveginn og við elduðum handa
þér læri með grænum baunum, rauð-
káli, og sósu þá hlóstu svo mikið því
þú gast ekki tjáð þig öðruvísi eftir að
þú veiktist.
Við vonum að þér líði vel þar sem
þú ert núna, elsku afi, búinn að hitta
ömmu og Jón Viðar.
Við munum aldrei gleyma þér og
viljum þakka fyrir allt sem þú gerðir
fyrir okkur, elsku besti afi.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Við sendum innilega samúðar-
kveðjur til barna, barnabarna og
annarra aðstandenda.
Jón Viðar Arnþórsson
og Ingibjörg Helga
Arnþórsdóttir.
Kær vinur minn og fyrrverandi
mágur Sigurður Jónsson, Hásteins-
vegi 53 í Vestmannaeyjum, kenndur
við húsið Engey við Faxastíg, er lát-
inn. Foreldrar hans voru Jón Jóns-
son frá Króktúni í Hvolhreppi, sonur
Jóns bónda þar og konu hans Helgu
Runólfsdóttur – Nikulássonar
hreppstjóra á Bergvaði. Jón var
fæddur í Króktúni 13. júní 1887, en
lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja
eftir erfiða sjúkdómslegu 25. sept-
ember 1951. Móðir Sigurðar Sigríð-
ur Sigurðardóttir, dóttir Sigurðar
Jónssonar bónda í Ysta-Koti Guð-
mundssonar frá Neðra-Dal undir
Eyjafjöllum og konu hans Ingveldar
Magnúsdóttur frá Dagverðarnesi.
Sigríður var fædd í Ysta-Koti 17. júlí
1885, en lést á Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 22. september 1972. Sig-
ríður og Jón gengu í hjónaband 24.
júní 1917. Eignuðust þau sjö börn,
sem öll eru látin. Sigurður var næst
elstur, sennilega hafa þau öll látist af
krabbameini, hinum illvíga sjúk-
dómi, utan Gísli Svavar, f. 1922, en
hann fórst með m/b Ófeigi í mars
1942, tæplega tvítugur.
Sigurður mágur minn var létt-
lyndur og mjög ljúfur maður, fór
ávallt vel á með okkur. Sigurður var
mikill vinnuþjarkur, vel af manni
gerður, meðan heilsan gaf byr. Sig-
urður vann ýmis störf eftir að hann
hætti sjómennsku. Frystihúsavinnu,
byggingarvinnu og fleira. Þegar ég
var beðinn um að hlaða minnisvörð-
una um varð- og björgunarskipið Þór
þá var það Sigurður sem ég vildi fá
sem aðstoðarmann. Var varðan hlað-
in úr lábörðu grjóti. Fyrst var mikil
leit hjá okkur að finna rétta steina í
vörðuna og varð endirinn sá að við
fórum norður fyrir Eiði, það var búið
að keyra mikið af grjóti á flötina þar
sem varðan átti að standa. Var
megnið af því ónothæft nema í upp-
fyllinguna, sem átti að vera kringum
Vörðuna. Þannig fór að lokum að
megnið af því grjóti sem hlaðið var
úr var sótt norður fyrir Eiði. Við
þessar athafnir sá ég hvað Siggi
minn var ötull og hraustur maður.
Við Sigurður og Kristbjörg kona
hans vorum alla tíð góðir vinir. Bjó
ég hjá þeim um skeið við gott atlæti
þar til ég flutti niður á Herjólfsgötu
11. Hef ég búið þar síðan hjá góðu
fólki. Siggi minn var vel kynntur alls
staðar, hann var mjög jafnlyndur,
alltaf léttur í skapi. Siggi minn var
stórsöngvari, hann hafði góða nátt-
úrulega tenórrödd. Söngvagyðjan
geysilega sterk í honum.
Á síðastliðnu hausti varð hann fyr-
ir því áfalli að fá heilablóðfall, lá í dái
á aðra viku. Þegar hann rankaði við
sér kom í ljós að hann var máttlaus
og átti erfitt með að tjá sig. Þegar
hann var að reyna að segja eitthvað
og maður skildi hann ekki brosti
hann bara en hann hætti ekki að
syngja, umlaði stef úr kunnri vöggu-
vísu, alltaf sömu stefin.
Nú er hann kominn inn í þann
heim þar sem ávallt er sólskin og
Bogga hefur tekið á móti honum með
sólargeislum og ljúfum faðmi sínum.
Guð blessi minningu ykkar.
Hittumst síðar.
Runólfur Dagbjartsson (Dúddi).
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þau Siggi og Bogga voru nágrann-
ar Kidda þegar hann var lítill og í
þeim átti hann afa og ömmu og ein-
hvern veginn þótti það sjálfsagt að
ég og Georg sonur okkar gerðum
slíkt hið sama. Það var alltaf ynd-
islegt og notalegt að koma til þeirra
á Hásteinsveginn. Afi alltaf glaður
og raulandi á meðan hann dyttaði að
húsinu og hlúði að garðinum. Amma
svo létt í lund þar sem hún sat og
saumaði út, enda bar heimili þeirra
vott um dugnað þeirra. Lengi gátum
við setið og spjallað í eldhúsinu og
alltaf átti amma eitthvað gott í hand-
raðanum. Reyndar fékk afi nú sjald-
an frið til að sitja þar því lítil hendi
greip hans og leiddi hann inn í stofu,
þar sem afi átti að spinna lítilli glasa-
mottu fyrir Georg. Fyrir síðustu jól
kvaddi amma og var afi ósköp lítill í
sér og einmana án hennar því þau
voru alla tíð svo samrýnd. Helsta
dægrastytting okkar saman var að
fara í bíltúr og keyra um eyjuna sem
hann unni og kíkja á bryggjurnar.
Hann þekkti alla og veifaði kátur
þegar hann sá einhvern sem hann
þekkti. Við sungum mikið með
Georg og það var alltaf glatt á hjalla
þegar hann var með okkur.
Söknuðurinn er sár en ég þakka
almættinu fyrir að hafa fengið að
kynnast svo góðu fólki og átt með
þeim góðar stundir.
Fyrir hönd okkar þriggja sendi ég
börnum þeirra, barnabörnum og
kærum vinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Sigurlaug Lára.
SIGURÐUR
JÓNSSON
Kær vinkona er lát-
in, Ragnheiður Berg-
mundsdóttir. Ég
kynntist Rögnu, en
það var hún oftast kölluð, þegar
við hjónin fluttum til Grindavíkur
árið 1965. Tilviljun réði því að lóðir
okkar lágu saman, þegar við
byggðum húsin okkar. Urðu fljót-
lega góð kynni með fjölskyldum
okkar og liðu ekki margir dagar á
milli þess sem við Ragna hlupum
yfir lóðina hvor til annarrar til að
tala um dagsins annir yfir góðum
kaffisopa.
Það var alltaf gott að koma til
Rögnu. Hún var mikill lestrarhest-
ur. Hún var oft með bók í hönd-
unum þegar ég kom til hennar og
stundum sagði hún mér frá efni
RAGNHEIÐUR
BERGMUNDSDÓTTIR
✝ RagnheiðurBergmundsdótt-
ir fæddist að Látrum
í Aðalvík 17. ágúst
1924. Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja sunnudaginn
21. september síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Grindavíkurkirkju
27. september.
hennar. Horfði ég á
hana með aðdáun og
hugsaði með mér hvað
hún væri dugleg að
lesa þetta allt og tæki
vel eftir öllu sem þar
stæði. Ég sagði oft við
hana að hún hefði átt
að verða kennari. Ætli
það, sagði hún. En
auðvitað var hún
kennari á sinn hátt,
eins og við mömmu-
rnar verðum að vera
við börnin okkar og
fjölskyldu. Það var
líka gaman þegar við
hjónin spiluðum vist eða annað við
Rögnu og Gísla. Vorum við Ragna
ætíð saman og stóðum okkur bara
vel, unnum oft karlana, en þeir
voru ekki ánægðir með það.
Ég mun aldrei gleyma kaffiilm-
inum, brosinu og hlýjunni sem ég
fann í Mánasundi fjögur og síðar í
Víðihlíð, þar sem Ragna og Gísli
bjuggu hin síðustu ár.
Við sendum Gísla og fjölskyld-
unni allri innilegar samúðarkveðj-
ur, Guð blessi Ragnheiði Berg-
mundsdóttur.
Margrét Sighvatsdóttir
og fjölskylda.