Morgunblaðið - 15.11.2003, Síða 60

MINNINGAR
60 LAUGARDAGUR 15. NÓVEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Karl Árnasonfæddist að Hlíð í
Þorskafirði 20. ágúst
árið 1911. Hann lést á
Akranesi 5. nóvember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Árni
Ólafsson bóndi í Hlíð,
f. í Sunnudal í Bjarn-
arfirði á Ströndum 3.
október 1855, d. 25.
júlí 1930 og kona hans
Guðbjörg Loftsdóttir,
f. að Laugalandi í
Reykhólasveit 14.
ágúst 1878, d. 16. des-
ember 1960.
Karl ólst upp frá þriggja ára
aldri hjá móðursystur sinni, Jó-
hönnu Loftsdóttur og manni henn-
ar Sumarliða Guðmundssyni, land-
pósti og bónda að Borg í
Reyhólasveit.
Karl átti 11 alsystkini: Guðrúnu,
f. 1898, Kjartan, f. 1899, Ingi-
björgu, f. 1900, Bergþór, f. 1901,
Jóhönnu, f. 1903, Pétur, f. 1905,
Ólaf, f. 1906, Sólveigu, f. 1908, Guð-
nýju, f. 1910, Loft, f. 1914 og Há-
Karl Bjarnason, f. 28. júlí 1945, bú-
sett á Sauðárkróki og eiga þau tvö
börn; Sumarliði, f. 24. mars 1945,
maki Guðlaug Óskarsdóttir, f. 1.
júní 1942, búsett í Kópavogi, hann á
tvö fósturbörn og fimm barnabörn;
Sigrún, f. 23. febrúar 1947, maki
Hafsteinn Runólfsson, f. 21. októ-
ber 1957, búsett á Akranesi, hún á
tvo syni og fimm barnabörn; Hall-
dór, f. 22. febrúar 1952, maki Sæ-
björg Jónsdóttir, f. 4. desember
1950, búsett á Akranesi, þau eiga
þrjú börn og eitt barnabarn; Björg-
vin, f. 21. mars 1957, maki Bóel
Hallgrímsdóttir f. 8. janúar 1955,
búsett í Mosfellsbæ, þau eiga 3 syni.
Karl og Unnur hófu búskap í
Borg í Reykhólasveit og bjuggu þar
til ársins 1946 er þau fluttust að
Kambi í sömu sveit og stunduðu þar
búskap til 1995, en eftir það dvöldu
þau á Akranesi á vetrum en í sveit-
inni á sumrin. Samhliða búskap var
Karl landpóstur í yfir 20 ár. Karl
var félagslyndur og hóf ungur störf
í Ungmennafélagi sveitarinnar og
hestamannafélaginu Kinnskær.
Hann sat í stjórn kaupfélags Króks-
fjarðar um árabil, í sóknarnefnd og
var í fjölda ára í hreppsnefnd Reyk-
hólahrepps.
Útför Karls fer fram frá Reyk-
hólakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
kon, f. 1920. Hálf-
bræður Karls voru
Steingrímur, f. 1889,
Eyjólfur, f. 1910 og
Hrólfur, f. 1911.
Systkinin eru öll látin
nema Hákon sem
dvelur á Dvalarheim-
ilinu Barmahlíð á
Reykhólum.
Karl kvæntist 1938
eftirlifandi eiginkonu
sinni, Unni Halldórs-
dóttur, f. á Patreks-
firði 10. ágúst 1916.
Foreldrar hennar
voru Halldór Jóhannesson sjómað-
ur, f. 27. júní 1891, d. 18. maí 1970
og kona hans Margrét Hjartardótt-
ir, f. 8. nóvember 1890, d. 28. maí
1976.
Börn Karls og Unnar eru: Sum-
arliði, f. 16. október 1938, d. 16. maí
1942; Guðbjörg, f. 22. mars 1940,
maki Kristján Magnússon, f. 13.
desember 1935. Þau búa í Gautsdal
í Geiradal og eiga fimm börn, eina
fósturdóttur og fimm barnabörn;
Jóhanna, f. 10. apríl 1943, maki
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Hann afi Kalli er sofnaður og hvílir
nú hjá Guði en eftir sitjum við og
hugsum um allar góðu stundirnar
sem við áttum með afa á Kambi. Okk-
ur systkinin langar að minnast afa í
nokkrum orðum. Við systkinin áttum
heima á barðinu fyrir ofan húsið hjá
afa og ömmu þegar við vorum lítil og
vorum daglegir gestir hjá þeim og
alltaf var okkur tekið opnum örmum.
Afi hafði alltaf tíma til að spjalla við
okkur og fylgdist alla tíð vel með því
sem við vorum að gera hverju sinni,
hvort heldur það var í skóla eða núna
seinni árin í þessu daglega lífi og allt-
af sýndi hann öllu sem við vorum að
gera mikinn áhuga.
Afi tók okkur oft með sér þegar
hann fór í kaupfélagið eða í póstferð.
Þessar ferðir voru bæði mjög
skemmtilegar og oft mjög lærdóms-
ríkar því oftar en ekki lærði maður
nýtt lag í hverri póstferð eða lærði
eitthvað um gamla tíð. Ekki skemmdi
það heldur þessar ferðir að í nesti var
yfirleitt malt og súkkulaði með rús-
ínum, hann afi var nefnilega mikill
sælkeri.
Afi hafði alltaf mjög gaman af söng
og kveðskap og við munum eftir sem
lítil börn þegar hann setti okkur á kné
sér, kvað fyrir okkur eða söng lag.
Hann orti líka heilmikið af vísum sem
gaman er að lesa.
Við munum eftir afa sem glaðlynd-
um gömlum manni sem hafði frá svo
mörgu að segja og alltaf var jafn gam-
an að hlusta á sögurnar hans.
Elsku afi, þakka þér fyrir að gefa
okkur allar þessar góðu stundir með
þér og minningarnar sem þeim fylgja.
Minningin um góðan og elskulegan
afa mun alltaf fylgja okkur.
Góða nótt, elsku afi.
Unnur Ólöf, Jón Karl
og Friðrik Rúnar.
Það er svo skrítið, manni finnst svo
sjálfsagt að litlu börnin okkar verði
stór og fari að heiman til að lifa sínu
lífi, en svo þegar að því kemur að aldr-
aður nágranni kveður lífið, þá fyllist
sálin sorg og söknuði.
Nú, þegar ég kveð þennan góða vin
minn, hann Karl Árnason frá Kambi,
þá koma í hug minn minningar allt frá
því að ég var barn og fór að standa á
palli, eða fara með pabba að slátra í
Nesi, þar var Kalli við að vigta, man
ég hvað ég varð undrandi á því að
hann þekkti mig, án þess að ég þekkti
hann. Þá heilsaði hann mér – krakk-
anun –, spurði frétta, klappaði mér á
herðarnar og hló. Eftir að ég varð
fullorðin, flutt í nágrenni við þau á
Kambi, Karl og Unni, sem þá voru að
hætta búskap, átti ég oft erindi við
þau. Alltaf var þar jafn gott að koma
og endalaust hrós átti hann Kalli
handa okkur fyrir dugnað, uppbygg-
ingu og ræktunarframkvæmdir. Æv-
inlega fór ég þaðan full af stolti og
fannst ég mikils virði fyrir bú mitt og
bændastéttina.
En þegar mér verður hugsað til
þeirra búháttarbreytinga sem hafa
orðið á þeim árum frá því Karl og
Unnur hefja ung búskap og þar til við
fórum að búa þá fyllist ég lotningu,
því ef einhverjir eiga hrós skilið fyrir
dugnað, eljusemi og framtakssemi,
þá er það kynslóð þeirra Karls og
Unnar, sem byltu þúfum og sléttuðu
tún og undu glöð við sitt.
Með þakklæti og hlýhug kveðjum
við þig, ég og fjölskyldan, og minn-
umst þín sem hins síbrosandi bjart-
sýnismanns. Megi almættið halda
sinni verndarhendi yfir öllum þínum
aðstandendum.
Innilegar samúðarkveðjur.
Erla Reynisdóttir,
Mýrartungu.
Kær vinur hefir kvatt.
Langt og farsælt æviskeið er á
enda runnið. Karl var alinn upp á
Borg í Reykhólasveit, hjá ömmu okk-
ar og afa, en þær voru systur Guð-
björg Loftsdóttir móðir hans og Jó-
hanna F. Loftsdóttir, amma okkar.
Voru þær báðar miklar mannkosta-
og trúkonur, og að því veganesti bjó
hann alla tíð. Hann var látinn heita í
höfuðið á föður okkar Karli Guð-
mundssyni. Miklir kærleikar voru
þeirra á milli og ávörpuðu þeir hvor
annan með orðinu „Nafni“.
Karl tók við póstferðum um vest-
urfjarðakjálkann af afa okkar og
fóstra sínum Sumarliða Guðmunds-
syni, þegar afi hætti því starfi. Eft-
irlifandi eiginkonu sína Unni Hall-
dórsdóttur, sótti hann til
Patreksfjarðar. Heimili þeirra var
ætíð mannmargt, myndar heimili.
Þar var gestkvæmt og börn sóttu
þangað í sumardvöl. Mæddi þá mikið
á húsmóðurinni. Kalla var í blóð bor-
inn mikill dugnaður og ósérhlífni.
Lundin var létt og viðhorf til manna
og málefna jákvætt. Í minningunni
finnst okkur ávallt hafa ríkt í kringum
hann gleði og kátína.
Margar okkar yndislegustu
bernskuminningar eru tengdar fólk-
inu okkar í Borg og síðar Kambi.
Okkur eru í barnsminni ferðirnar
þangað, tilhlökkunin, kærleikurinn
og gestrisnin. Fólkið kom út á móti
okkur og fagnaði okkur. Þannig trú-
um við að við burtför hans héðan hafi
beðið hans „vinir í varpa“. Það hafa
verið yndislegir endurfundir við þá,
sem áður voru farnir heim til Drott-
ins, þar á meðal við litla drenginn,
sem þau hjónin misstu, aðeins
tveggja ára, mikið efnisbarn.
Við kveðjum okkar kæra frænda
með hjartans þakklæti og biðjum Guð
að styrkja Unnu og blessa fjölskyld-
una alla.
Systkinin frá Valshamri.
Guðmundur, Jóhanna, Guðbjörg,
Sigríður og fjölskyldur.
Það er sannarlega bjart yfir minn-
ingu Karls Árnasonar, móðurbróður
míns. Allir sem kynntust honum
fundu strax hve mikill mannkosta-
maður hann var. Karl hafði einstaka
frásagnargáfu og það var ekki hægt
annað en komast í gott skap í nær-
veru hans.
Kambur í Reykhólasveit er í þjóð-
braut og oft var gestkvæmt hjá þeim
hjónum Unni og Karli. Öllum var tek-
ið af þeim hlýhug og gestrisni sem
einkenndi þau hjón bæði. Kambur er
einstaklega fallegt bæjarstæði og
ekki skemmir að horfa yfir í Borg-
arlandið, þar sem Karl ólst upp og bjó
fyrstu búskaparárin.
Kalli og Unna voru einstaklega sam-
rýmd hjón og ég minnist þess alltaf
þegar ég og Árni bróðir minn fengum
Kalla til þess að koma með okkur til
Ísafjarðar til þess að heilsa upp á fjar-
skylda ættingja. Við vorum komnir
upp að hliði þegar hann biður okkur að
bíða aðeins, hann verði að fara heim
aftur því hann hafi ekki kvatt hana
Unnu sína nógu vel. Og þarna hljóp
hann þennan spöl, á níræðisaldri, og
kom syngjandi glaður til baka og þá
var hægt að leggja af stað.
Þessi ferð verður okkur ógleym-
analeg. Kalli gjörþekkti þessa leið,
því hann var í fjölda ára landpóstur
og hafði komið á hvern bæ og hvar-
vetna aufúsugestur. Hann gerði lítið
úr því hversu erfitt þetta hlýtur að
hafa verið í vetrarstórhríðum uppi á
heiðum og oft sást ekki út úr augum.
Ekki gat hann þó neitað því að stund-
um hafi útlitið verið svart.
Þegar til Ísafjarðar kom var okkur
tekið með kostum og kynjum og Kalli
lét sig ekki muna um það að taka
nokkrar stemmur því hann kunni
ógrynni af rímum og hafði góða söng-
rödd.
Það er rúmlega ár síðan Ólafur
bróðir Karls kvaddi þennan heim. Nú
er aðeins Hákon eftir af þeim Hlíð-
arsystkinum. Ættin er kennd við Hlíð
í Þorskafirði og undanfarin ár hafa
verið haldin nokkur ættarmót. Þar
hefur Karl alltaf mætt og verið hrók-
ur alls fagnaðar og glatt okkur með
því að kveða stemmur af hjartans list.
Það verður óneitanlega tómlegra á
næsta móti án þeirra bræðra Óla og
Kalla. Það var alltaf hægt að leita til
þeirra varðandi ættina því báðir voru
þeir stálminnugir til hinstu stundar.
Við munum um ókomin ár gleðjast
yfir þeim góðu minningum sem við
eigum um Karl Árnason. Hugur okk-
ar er hjá Unni og það er huggun
harmi gegn að börn þeirra hjóna hafa
fengið að erfðum hina góðu mann-
kosti þeirra hjóna beggja. Við send-
um innilegar samúðarkveðjur til
Unnar og fjölskyldunnar allrar og
einnig til Hákonar bróður hans.
Rúnar og Dóra.
Í síðastliðinni viku bárust okkur
þær fréttir að ömmubróðir okkar
hann Kalli á Kambi hefði haldið til
himna þá um nóttina. Á kveðjustund
er okkur efst í huga þakklæti fyrir að
hafa fengið tækifæri til að kynnast
þessum stórkostlega frænda okkar.
Í bókinni Spámaðurinn eftir Kahlil
Gibran er talað um að stærsta gjöf
allra gjafa sé að gefa af sjálfum sér.
Kalli á Kambi, en undir því nafni gekk
hann ævinlega í okkar tali, var ein-
stakur maður sem svo sannarlega gaf
okkur sem fengum tækifæri til að
kynnast honum stærstu gjöfina.
Hann var ávallt léttur í lund, ljóð-
elskur og hagmæltur, hafði skoðanir
á mönnum og málefnum og sá jafnan
björtu hliðarnar enda einstaklega já-
kvæður maður. Þó vitum við að lífið í
sveitinni var ekki alltaf auðvelt.
Við systkinin ólumst upp við sætar
minningar pabba um veru hans hjá
Borgarfólkinu, Sumarliða pósti og Jó-
hönnu, dóttur þeirra Eyju og Kalla
frænda, konu hans Unni og fjöl-
skyldu. Við vitum að Kalla frænda
þótti ósköp vænt um það hversu hlýj-
ar minningar pabbi átti úr sveitinni.
Við sjálf og börnin okkar eigum einn-
ig yndislegar minningar um ánægju-
lega dvöl og heimsóknir að Kambi.
Kalli og Unnur voru höfðingjar
heim að sækja og gestrisni þeirra ein-
stök. Móttökur þeirra hjóna og
veisluborð Unnar var ævinlega með
þeim hætti sem höfðingjar væru á
ferð. Kalli frændi sagði líka alltaf
„ekki veit ég hvar ég væri hefði ég
ekki hana Unnu mína“.
Elsku Unnur og fjölskylda. Í Spá-
manninum segir að á sorgarstundu
skyldi maður skoða aftur huga sinn
því þá kemst maður að því að maður
grætur vegna þess sem var gleði
manns.
Guð veri með ykkur og takk fyrir
allt og sérstakar kveðjur flytjum við
frá pabba.
Karl, Guðrún, Jóhanna,
Anna, Kolbrún, Árni Rúnar
og fjölskyldur.
Sumir menn búa öðrum fremur yf-
ir smitandi glaðværð og lífskrafti, og
því ekki að undra að þeir séu öðrum
hugstæðir. Þannig maður var Karl
Árnason bóndi á Kambi, Reykhóla-
sveit. Ég minnist hans fyrst þegar ég
sá hann í smalamennsku þjóta milli
fjalls og fjöru meðan ég valt yfir
nokkrar þúfur. Þegar vinnan hélt
honum á sama stað, ferðaðist hann í
huganum og fór með stemmur sem
gjarnan fjölluðu um hesta og svaðil-
farir.
Ungur að árum tók hann við starfi
landpósts í sveitinni af fóstra sínum
Sumarliða Guðmundssyni í Borg.
Póstferðirnar stóðu oft dögum sam-
an, og þá söng hann kvæði sér til
dægrastyttingar. Póstlúðurinn var
óþarfur því að fólkið á bæjunum
heyrði í honum langt að, hvort sem
var á sumrin í bland við fuglasöng
eða að vetrarlagi, þegar hann var
eini lífsvotturinn á hvítri snjóbreið-
unni. Síðar varð jeppinn honum
tamari í ferðalögum en hestarnir, en
hann hélt þeim sið að syngja hástöf-
um við stýrið. Hann fékkst einnig
sjálfur við kveðskap og orti í anda
uppáhaldsskálda sinna, Gríms
Thomsen og Stefáns frá Hvítadal.
Karl lifði langa ævi, en til hinstu
stundar var hann jafn léttur í spori
og fljótur að hugsa. Hann ræddi um
hetjur Íslendingasagna og Sturl-
ungu eins og þær hefðu dáið í gær
og hann verið þeim persónulega
kunnugur. Í þjóðmálum var honum
samvinnuhugsjónin hugstæð.
Enga stemmu heyrði ég hann
kveða oftar en þessa vísu Stefáns
frá Hvítadal, sem hann lærði níu
ára:
Langt til veggja, heiði hátt.
Hugann eggja bröttu sporin.
Hefði ég tveggja manna mátt,
myndi ég leggjast út á vorin.
Nú þegar Karl hefur lagt í það
ferðalag sem enginn á afturkvæmt
úr, er hægt að ímynda sér að hann
hafi öðlast þennan tveggja manna
mátt og horfi yfir fegurð Breiðafjarð-
ar af okkur óþekktri Þingmannaheiði.
Viðar Víkingsson.
Látinn er í hárri elli Karl Árnason,
fyrrum landpóstur og bóndi á Kambi í
Reykhólahreppi.
Hann var einn af máttarstólpum
samfélagsins, kosinn í flestar þær
nefndir, sem til voru. Hann var þann-
ig í ungmennafélagi sveitarinnar og
hestamannafélaginu „Kinnskær“. Þá
sat hann í stjórn Kaupfélags Króks-
fjarðar um árabil, var í sóknarnefnd
og fjölda ára í hreppsnefnd Reykhóla-
hrepps.
Hann var ákaflega glaðlyndur
maður og jákvæður og með afbrigð-
um bóngóður. Hann var bókhneigður,
söngelskur og hafði mjög gaman af
kveðskap og var því oft fenginn til að
skemmta á mannamótum með rímna-
kveðskap. Hann kvað mikið og söng á
árum áður, þegar hann var landpóst-
ur og ferðaðist á hestum um sýsluna.
Höfðu menn við orð, að póstlúðurinn
væri honum óþarfur, því að vegna
hans mikla söngs vissu menn gjarn-
an, hvers var að vænta og hver nálg-
aðist.
Karl fæddist í Hlíð í Þorskafirði 20.
ágúst árið 1911. Faðir hans var Árni
Ólafsson, bóndi í Hlíð, ættaður frá
Sunndal í Bjarnarfirði á Ströndum
norður og Guðbjörg Loftsdóttir móð-
ir, ættuð frá Laugalandi í Reykhóla-
sveit.
Karl ólst upp frá þriggja ára aldri
hjá móðursystur sinni, Jóhönnu
Loftsdóttur, og manni hennar, Sum-
arliða Guðmundssyni, landpósti og
bónda á Borg í Reykhólasveit. Þar
átti hann gott athvarf og fékk þar hlý-
legt uppeldi, sem hann mat alla ævi
og bjó að.
Karl kvæntist Unni Halldórsdótt-
ur, eftirlifandi eiginkonu sinni, árið
1938, sem fædd var á Patreksfirði 10.
ágúst 1916. Eignuðust þau 7 börn, en
eitt þeirra dó í æsku. Hin börnin, 6 að
tölu lifa föður sinn.
Í miklu félagslyndi Karls á Kambi
var kirkjurækni snar þáttur í fari
KARL
ÁRNASON
Innilegt þakklæti til allra sem sýndu okkur
samúð og vináttu við andlát og útför bróður
okkar,
GUÐMUNDAR G. BACHMANN,
Dvalarheimili aldraðra,
Borgarbraut 65,
Borgarnesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Dvalarheimilis
aldraðra, Borgarnesi, fyrir hlýhug og umönnun.
Þórhildur Bachmann,
Bjarni Bachmann,
Áslaug Bachmann.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn og loks hvaðan útförin
verður gerð og klukkan hvað.
Ætlast er til að þetta komi að-
eins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í grein-
unum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina