Morgunblaðið - 26.11.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 26. NÓVEMBER 2003 33
✝ Halldór AxelHalldórsson
fæddist í Reykjavík
13. apríl 1931. Hann
lést af slysförum 14.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Halldór Jóns-
son, f. 1886, d. 1968,
og Jónína Guðrún
Hannesdóttir, f.
1888, d. 1954. Systk-
ini hans voru Þor-
björg, f. 1918, d.
1979, Sigurhans, f.
1920, d. 1996, Jón
Óskar, f. 1921, d.
1991, Hannes, f. 1924, d. 1954. Eft-
irlifandi systir hans er Sigríður, f.
1925, sem búsett er í Kanada.
Halldór lætur eftir sig eigin-
konu, Guðbjörgu Sumarliðadótt-
ur, f. 1933. Foreldrar hennar voru
Jóhanna Sigríður Jónsdóttir, f.
1898, d. 1990, og Sumarliði Eyj-
ólfsson, f. 1904, d. 1999. Halldór
og Guðbjörg eignuðust sex dætur:
1) Bára Halldórsdóttir, f. 1953.
Dætur hennar eru: a) Kristín
Berglind Valdimarsdóttir, f. 1974,
og b) Katrín Brynja Valdimars-
dóttir, f. 1977. 2) Jónína Guðrún
Halldórsdóttir, f. 1954. Eiginmað-
ur hennar er Pétur Pétursson, f.
1956. Dætur þeirra eru: a) Linda
Björk Pétursdóttir, f. 1982, og b)
Aníta Rós Pétursdóttir, f. 1990.
Dætur Jónínu frá fyrra hjóna-
bandi eru: a) Guðbjörg Lilja
Gunnarsdóttir, f.
1975, sonur hennar
er Gauti Gunnars-
son, f. 2000. b) Sig-
urlaug Tanja Gunn-
arsdóttir, f. 1978,
sonur hennar er
Daði Kárason, f.
2001. 3) Hulda Hall-
dórsdóttir, f. 1957. 4)
Ester Halldórsdótt-
ir, f. 1960. Eiginmað-
ur hennar er Atli
Þór Ólafsson, f.
1957. Börn þeirra
eru: a) María Björk
Atladóttir, f. 1980,
dætur hennar eru: Nadesha Sóley,
f. 2000, og Jamayja Ester, f. 2003.
b) Halldór Axel Atlason, f, 1983. 5)
Jóhanna Sigríður Halldórsdóttir,
f. 1968. Sonur hennar er Hlynur
Þorsteinsson, f. 1990. 6) Helena
Halldórsdóttir, f. 1973. Eiginmað-
ur hennar er Þorgeir Guðmundur
Ólafsson, f. 1971, sonur þeirra er
Viktor Axel Þorgeirsson, f. 2001.
Halldór Axel var múrari og
prentari að mennt. Hann var mik-
ill knattspyrnuunnandi og lék í
áraraðir með knattspyrnufélag-
inu Val og með íslenska landslið-
inu. Stóran hluta ævi sinnar vann
hann að íþróttamálum barna og
unglinga, bæði sem blaðamaður
og knattspyrnuþjálfari.
Útför Halldórs verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Ég ek í hlað snemma morguns,
þreytt eftir langt næturflug. Um leið
og ég stöðva bílinn birtist elskuleg
frænka mín. Á svipstundu skynja ég
að eitthvað er að. Ég renni bílrúðinni
niður og spyr? Svarið kemur um hæl.
– Hann pabbi er dáinn, fórst í bíl-
slysi, það var keyrt á hann. – Mér
finnst hjartað stöðvast um stund, ég
hugsa til systur minnar og um leið sé
ég fyrir mér skilti við veginn austur
yfir heiði. Þar er kross, bílhræ og
svartir stafir sem segja hve margir
hafi farist í bílslysi á árinu. Flestir
vegna þess að einhver ók of hratt eða
tók ekki tillit til aðstæðna. Aldrei
hefði ég trúað því að slíkur stafur
kæmi þar, til að minna mig á náinn
vin og venslamann, en fljótt skipast
veður í lofti. Það verður erfitt að fara
þar um á næstunni.
Löghlýðinn maður fer langt út fyr-
ir veg til að tala við lítinn afadreng.
Það er svo spennandi að tala við afa í
símanum. Rödd afa hverfur! Það
heyrast skruðningar, ekkert svar,
því afi er ekki lengur. Á augabragði
er lífið farið! Guð sé með þeim, sem
varð til þess að svona fór, og öllum
öðrum sem slíkt hafa upplifað, það er
þung byrði að bera. Ég bið einnig
fyrir þeim sem var að flýta sér svo
mikið. Hvers vegna erum við að flýta
okkur svona mikið? Hvert erum við
að fara? Þeirri spurningu verður
seint svarað.
Halldór Axel Halldórsson, sem er
til moldar borinn í dag, var elskuleg-
ur mágur minn. Ég kynntist honum
rúmlega tvítugum, fallegur eins og
fegurstu filmstjörnur þess tíma, töfr-
aði hann systur mína, og saman hafa
þau búið fram til þessa sára dags og
eignast sex dætur, yndislegar og
útfrá þeim börn og barnabörn.
Knattspyrnusnillingurinn Halldór
Axel er mörgum enn í fersku minni,
hann var galdramaður með boltann,
góður þjálfari og íþróttafréttamaður
til margra ára. Ég minnist þess eitt
sinn, þegar ég var í stuttu námsleyfi
úti á Englandi, hvað ég var montin að
geta sagt að hann væri mágur minn!
Hann kom þangað í keppnisferð og
stóð sig vel að venju.
Halldór var lærður prentari af
Guðs náð með listrænt handbragð,
en tók sig til og bætti við öðru hand-
verki, þar sem handlagnin komst
áfram til skila. Síðan kom tölvan,
sem fljótt lék í höndum hans, hand-
lagnin, frjó hugsun og listfengi nutu
sín vel þar, enda prentari fyrir. Ég sá
sum af verkum hans.
Við Halldór vorum ekki alltaf sam-
mála um menn og málefni, en við
vitkuðumst bæði, urðum fullorðin og
eignuðumst góða samleið í skoðun-
um og skoðanaskiptum, báðum til
ánægju. Hlýleika hans í minn garð
mun ég minnast, svo lengi sem ég get
munað.
Í áratugi mætti ég til Halldórs og
Gullý seint á aðfangadagskvöldi,
fyrst með móður minni og síðan
áfram með dóttur minni. Fyrir hana
var það mikil skemmtun sem til-
heyrði jólunum, að hitta stórfjöl-
skylduna, og alltaf tóku Halldór og
systir mín á móti henni, þá sem
endranær, eins og hún væri ein af
hópnum þeirra, þess minnist Sandra
með þakklæti. Gamlárskvöldin, um
miðnættið, voru þó toppurinn, sem
ekki mátti missa af á barnsárunum.
Óþreytandi hjálpaði Halldór hverj-
um og einum að skjóta blysunum í
loft upp og þeim minnstu að halda á
stjörnuljósunum sínum, hann var
hjálparhellan. Aldrei sá ég honum
líða betur í annan tíma en þegar
hann hafði stóra hópinn sinn í kring
um sig. Betri og nærgætnari afi er
vart fundinn, enda að tala við
minnsta afabarnið þegar lífið hvarf. Í
því felst mikil fegurð, þrátt fyrir sára
sorg. Í dag syrgja mörg ung hjörtu,
sum í annarri heimsálfu, langt frá
stundinni þungu. Hér heima knatt-
spyrnudrengurinn kæri, sem naut
leiðsagnar og áhuga knattspyrnu-
mannsins góða, og öll hin elskuð og
virt, stór og smá.
Ég bið Guð að styrkja og blessa,
leiða og lagfæra það, sem í huga og
hjarta er úrskeiðis á þessari stundu.
Lífið er gjöf, hver stund er dýrmæt.
Mætti ég og við öll skilja dýptina sem
þar í er falin. Um leið og við Sandra
þökkum af heilum hug samfylgdina,
biðjum við Guð af hjarta að styrkja
elskulega systur mína, frænkur,
frændur og aðra ástvini.
Blessuð sé minning Halldórs.
Hulda Jensdóttir.
Bílslys á Reykjanesbraut, rúm-
lega sjötugur maður bíður bana.
Þannig hljóðuðu fréttir á föstudegi.
Fimm dögum síðar birtist nafn og
mynd af hinum látna í blöðum og
okkur var brugðið. Þetta var hann
Dóri, Alí Baba, Hson, eða Halldór
Axel Halldórsson eins og hann hét
fullu nafni.
Við félagarnir fæddumst um það
leyti sem Halldór var að leggja
knattspyrnuskóna á hilluna og við
höfum því aðeins vitnisburð annarra
og frásagnir og tölur til að byggja á
um feril hans sem knattspyrnumað-
ur. En hann var einn af þeim fremstu
hér á landi á sjötta áratugnum. Skor-
aði fyrsta mark Íslands í landsleik á
erlendri grund, 18 ára gamall, árið
1949. Glæsilegt skallamark gegn
Dönum, í sínum fyrsta landsleik.
Þeir urðu ellefu talsins á átta árum.
Þar á meðal voru fyrstu leikir Ís-
lands í Evrópukeppni, gegn Frökk-
um og Belgum árið 1957, og fyrstu
leikirnir á Laugardalsvelli það sama
ár, gegn Norðmönnum og Dönum.
Landsleikir voru ekki margir á þess-
um árum og Halldór var í landsliðs-
hópnum í öllum leikjum Íslands frá
1949 til 1957, að tveimur undanskild-
um.
Enska knattspyrnufélagið Lincoln
kom til Íslands sumarið 1949 og hrif-
ust forráðamenn þess af þessum 18
ára pilti. Úr varð að hann dvaldi lengi
hjá félaginu veturinn á eftir við æf-
ingar og keppni. Í þá daga var hins-
vegar nánast ógjörningur fyrir er-
lenda leikmenn að spila í Englandi,
nema sem áhugamenn, og því var at-
vinnuferill svo gott sem óhugsandi.
Halldór var Valsmaður í húð og
hár og lék með Hlíðarendafélaginu
allt til 1961, nema hvað hann brá sér í
raðir Þróttara eitt ár undir lok ferils-
ins. Hann var einn af markahæstu
leikmönnum Íslandsmótsins bæði
1950 og 1951, í keppni við stjörnurn-
ar á Skaganum, Ríkharð Jónsson og
Þórð Þórðarson. Hann færði sig aft-
ar á völlinn eftir því sem árin liðu og
lék þá í vörninni.
Halldór varð Íslandsmeistari með
Val 1956, eina árið sem Hlíðarenda-
félagið náði stóra titlinum á hans ár-
um í rauða búningnum. Þegar hann
sagði okkur sögurnar frá þessum ár-
um kom blik í augun, ekki síst þegar
hann rifjaði upp rimmur Valsmanna
gegn Skagamönnum og sérstaklega
viðureignir sínar við Ríkharð Jóns-
son. Hann hafði nefnilega alltaf svo
gott tak á Rikka, sagði hann. Halldór
þótti flinkur með boltann og því fest-
ist nafnið Alí Baba við hann á þessum
árum.
Halldór þjálfaði yngri flokka hjá
Val um árabil og sneri sér síðan að
því að fjalla um knattspyrnu barna
og unglinga í DV og vann þar mikið
brautryðjendastarf. Það þróaðist
smám saman upp í að hann skrifaði
um þátttöku unga fólksins í öllum
mögulegum íþróttagreinum. Þar
lágu leiðir hans og okkar saman, á
DV, en Halldór, Hson eins og hann
notaði sem undirskrift og var oft
kallaður, vann þar við hlið okkar á
íþróttadeildinni í um það bil áratug.
Halldór hafði gott lag á krökkum,
enda vanur að vinna með þeim, og
lagði mikið upp úr myndum og við-
tölum við þau. Enda nutu unglinga-
síðurnar hans mikilla vinsælda.
Það var oft líflegt að vinna með
Halldóri. Reyndar var hann aldrei
fastur starfsmaður en eftir því sem á
leið vann hann megnið af sínu efni
innandyra í Þverholtinu, auk þess
sem hann skrifaði mikið um leiki í
fótbolta, handbolta og körfubolta
sem lausapenni fyrir blaðið. Það var
aldrei lognmolla í kringum hann.
Halldór hafði sínar skoðanir á mönn-
um og málefnum og var ekki feiminn
við að viðra þær. Oft svo að okkur
þótti nóg um, þá urðu orðaskiptin
stundum hvöss á báða bóga, og það
var jafnvel þungt í mönnum um hríð.
Alltaf tókust sættir. „En ég hafði nú
samt rétt fyrir mér,“ fylgdi oft í kjöl-
farið.
Halldór hætti skrifum fyrir blaðið
seint á síðasta áratug og skömmu
síðar fluttum við okkur yfir á Morg-
unblaðið. Samskiptin síðustu árin
voru því ekki mikil en þó kom stöku
símtal, spjall um daginn og veginn,
og síðast í haust leit hann við á Morg-
unblaðinu og rabbaði góða stund,
hress og kátur. Nýkominn aftur suð-
ur eftir dvöl á Akureyri. Þótt hárið
væri grátt var hann kvikur á fæti,
sami glampinn í augunum og stutt í
brosið. Enn ungur í anda og fær í
flestan sjó. Svo kom kallið. Óvænt og
alltof snemma.
Eiginkonu, dætrum og afabörnum
Halldórs sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Hilmarsson,
Víðir Sigurðsson.
Ekkert er erfiðara í þessu lífi en að
takast á við óvæntar fregnir af and-
láti góðs vinar. Fregnin sem barst
svo skyndilega af fráfalli Halldórs
Halldórssonar var þar engin undan-
tekning.
Einn af traustustu þáttum íþrótta-
umfjöllunar DV, þegar það var og
hét í Þverholtinu, var afar vönduð
umfjöllun Halldórs Halldórssonar
um íþróttir unglinga. Fyrst eingöngu
um knattspyrnuna en síðar allar
íþróttagreinar.
Elja hans og samviskusemi vakti
hvarvetna athygli. Ekki einungis hjá
okkur, sem þá vorum fastir starfs-
menn íþróttadeildar DV, heldur öll-
um sem á annað borð fylgdust með
íþróttum.
Á þessum árum, þegar íþróttaum-
fjöllun DV var í mestum blóma,
íþróttasíðurnar leiftruðu af fréttum,
faglegri umfjöllun og reynslu þeirra
sem þar unnu, var Halldór í essinu
sínu og féll vel inn í liðið. Hann var
óspar í fyrstu að leita sér upplýsinga
og okkur var snemma ljóst að hann
vildi skila sínu verki sem best hann
mátti. Afar fljótt náði hann góðum
tökum á verkefninu og í tæpan ára-
tug var umfjöllun hans um íþróttir
unglinga eitt það besta sem DV bauð
upp á á íþróttasíðunum. Og án efa
eitt vinsælasta efni blaðsins. Þegar
Halldór hætti skrifum fyrir DV kom í
ljós að skarð hans var vandfyllt og
blaðið bauð ekki lesendum sínum
upp á sambærilega umfjöllun um
íþróttir barna og unglinga eftir það. Í
kjölfarið hurfu fleiri heiðursmenn á
braut af íþróttadeildinni, gamlir fé-
lagar, og í raun má segja að eftir það
hafi umfjöllun DV um íþróttir aldrei
orðið sú sem hún var.
Á þeim árum sem Halldór var upp
á sitt besta sem blaðamaður og ljós-
myndari fór varla íþróttaviðburður
framhjá honum. Heilu helgarnar
undirlagðar ár eftir ár. Auk þess að
skrifa um íþróttir barna og unglinga
var hann alltaf með myndavélina
meðferðis. Og þegar í hús var komið
að aflokinni „veiðiferð“ helgarinnar
tók hann til við umbrotið sem var
honum afar hugleikið. Hann skilaði
sínum síðum fullbúnum. Þar réð
vandvirknin og áhuginn för. Það sem
reyndist Halldóri jafnan erfiðast við
vinnslu sinna síðna var sú staðreynd
að hann var með mun meira efni
tilbúið en komst fyrir á síðunum. Átti
hann oft í miklum erfiðleikum með að
koma sínu efni fyrir. Segir þessi
staðreynd meira um hann en mörg
orð.
Halldór var mikill baráttumaður á
íþróttavellinum í gamla daga og einn
þekktasti knattspyrnumaður lands-
ins á árum áður. Keppnisskap hans
skilaði sér einnig í starfi hans fyrir
DV. Hann var aldrei fastráðinn
starfsmaður á íþróttadeildinni en
hafði til umráða sínar síður í blaðinu.
Íþróttasíður DV voru þéttsetnar efni
á þessum árum og baráttan hörð um
síðurnar og skoðanir stundum skipt-
ar eins og gengur um fréttamatið.
Halldór barðist ákaft fyrir sínum síð-
um í byrjun en þegar öllum varð ljóst
hve gott efni var hér á ferðinni fékk
hann rúmt pláss í blaðinu fyrir sitt
góða efni. Umfjöllun Halldórs vakti
mikla athygli og hann fékk viður-
kenningar frá aðilum úti í bæ sem
kunnu vel að meta framlag hans og
blaðsins. Og ánægðir lesendur
hringdu óspart í hann til að þakka
fyrir frábæra umfjöllun.
Halldór var skapmikill maður og
hafði mjög ákveðnar skoðanir á
flestu sem í kringum hann var. Oftar
en ekki kastaðist í kekki. En að
skömmum tíma liðnum stytti upp og
brosið færðist yfir andlit hans og
þeirra sem skömmu áður höfðu átt í
hörðum orðaskiptum. Lundin var
létt og alltaf stutt í góða skapið.
Snörp skoðanaskipti sátu ekki lengi í
mönnum og skiluðu oft afar
skemmtilegum samræðum.
Nú þegar Halldór Halldórsson er
allur hrannast upp skemmtilegar
minningar um góðan vin til margra
ára. Okkur, sem störfuðu með hon-
um í hart nær áratug á DV, er efst í
huga þakklæti fyrir gott, skemmti-
legt og líflegt samstarf.
Aðstandendum öllum færum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Halldórs Hall-
dórssonar og veiti fjölskyldu hans
styrk á erfiðum tímum.
Stefán Kristjánsson,
Jón Kristján Sigurðsson.
HALLDÓR AXEL
HALLDÓRSSON
Elskuleg frænka mín,
GUÐBJÖRG ÞORBJARNARDÓTTIR
leikkona,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni föstudaginn
28. nóvember kl. 13.30.
Fyrir hönd ættingja,
Rósa Eggertsdóttir.
Móðurbróðir okkar,
SVEINN PÁLSSON,
Blönduhlíð 7,
lést á Landspítalanum í Fossvogi miðvikudaginn 12. nóvember sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Páll Ævar Pálsson,
Bergþóra Karen Pálsdóttir,
Stefán Þór Pálsson.
Elskulegur frændi okkar,
TRYGGVI JÓHANNESSON
frá Fremri-Fitjum,
lést á Sjúkrahúsinu á Hvammstanga föstudag-
inn 21. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jónína Skúladóttir, Níels Ívarsson,
Sigrún Eva Þórisdóttir,
Guðrún Ósk Níelsdóttir,
Helga Rós Níelsdóttir,
Róbert Arnar Sigurðsson
og aðrir aðstandendur.