Morgunblaðið - 18.12.2003, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 18. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Rósa Guðnadótt-ir fæddist í Eyj-
um í Kjós 4. apríl
1913. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Eir mánudaginn 8.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar Rósu
voru hjónin Guðrún
Hansdóttir Stephen-
sen, f. á Hlemmi-
skeiði á Skeiðum 8.8.
1877, d. 15.4. 1956 og
Guðni Guðnason, f. í
Eyjum í Kjós 28.5.
1877, d. 2.11. 1964.
Systkini Rósu: Hans,
f. 27.8. 1911, d. 22.9. 1983; Lilja, f.
4.4. 1913, d. 25.2. 1961; Guðni, f.
2.8. 1915; Guðrún, f. 30.5. 1917, d.
4.12. 1987; Ingólfur, f. 27.10. 1919.
Rósa giftist Skúla Hallssyni
1943, f. 27.1. 1918, d. 21.8. 1992.
Foreldrar hans voru hjónin Hall-
ur L. Hallsson, f. 23.4. 1890, d.
12.10. 1968 og Amalía H. Skúla-
dóttir, f. 23.10. 1891, d. 30.9. 1972.
Rósa og Skúli eignuðust tvö börn.
Þau eru: 1) Amalía H. H. Skúla-
dóttir, f. 11.7. 1944, maki: Leon-
hard I. Haraldsson, f. 18.3. 1943.
Börn þeirra eru: Haraldur Óskar,
f. 17.11. 1969, Ásta, f. 26.10. 1973,
Halla Ingibjörg, f. 8.8. 1976 og
Ingunn Guðfinna, f. 8.8. 1976. 2)
Hallur Skúlason, f.
20.8. 1947, maki:
Lilja Kristófersdótt-
ir, f. 1.9. 1957. Börn
þeirra eru: Hallur f.
7.3. 1984 og Auður f.
6.1. 1988. Hallur átti
Hildi Hrund f. 17.7.
1974, með fyrri konu
sinni Ingibjörgu
Magnúsdóttur, f.
17.3. 1952. Barna-
barnabörnin eru sex.
Rósa og Skúli slitu
samvistum.
Rósa ólst upp í for-
eldrahúsum í Eyjum
í Kjós og gekk í skóla í sveit sinni
og vann öll verk sem til féllu á
heimilinu. Hún fór að heiman til
Reykjavíkur liðlega tvítug að
aldri og vann þar ýmis störf, m.a.
á barnaheimilum og sjúkrahúsi
Hvítabandsins. Haustið 1938 fór
Rósa í kvennaskólann á Blönduósi
og lauk þaðan prófi vorið 1939.
Allt frá þeim tíma bjó hún í
Reykjavík og starfaði þar uns
heilsa hennar brast á miðjum
aldri. Síðustu árin naut hún
umönnunar á hjúkrunarheimilinu
Eir í Reykjavík.
Útför Rósu fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Hún kom úr Kjósinni hún Rósa,
af bændafólki komin og voru þau
sex systkinin. Í heimahögum lá það
í hlutarins eðli að allir legðust á eitt
og tækju til hendinni um leið og
kraftar leyfðu við bústörfin.
Hún hleypti heimdraganum um
tvítugt og fór til Reykjavíkur til
starfa og á vit lífsins um 1930. Þar
vann hún ýmsa verkakvennavinnu,
á barnaheimilum, sjúkrahúsum og í
heimahúsum. Alltaf er tóm gafst til
eða hlé varð á vinnu fór hún heim í
sveitina sína sem var henni svo kær.
Fyrir löngu var hún búin að segja
okkur að þar vildi hún hvíla með
sínu fólki að jarðlífi loknu.
Örlagadísirnar höguðu málum
þannig að Rósa réðst sem aðstoð-
arstúlka um 1940 hjá Halli L. Halls-
syni, sem rak tannlæknastofu sína
hér í Reykjavík. Þar var fyrir Skúli,
eldri sonur Halls, í tannsmíðanámi.
Þau felldu hugi saman og giftust
1943. Leiðir okkar Rósu lágu svo
saman 1964 þegar ég varð svo lán-
samur að kynnast dóttur hennar.
Rósa tók mér af mikilli vinsemd og
átti ég frá fyrstu tíð í henni vissan
bandamann ef á þurfti að halda. Um
langt árabil héldum við saman
heimili sem ein fjölskylda við Halla,
dóttir hennar og börnin okkar fjög-
ur. Á þessum árum var heilsu henn-
ar nokkuð tekið að hraka en hún dró
ekki af sér og lét ekki sinn hlut eftir
liggja fyrr en í fulla hnefana. Hún
vann hlutastörf við ræstingar víða í
bænum og vílaði ekki fyrir sér að
fara af stað fyrir allar aldir, þess
vegna fótgangandi ef strætisvagna-
ferðir voru ekki hafnar, til að ljúka
því sem hún hafði tekið að sér og
vera komin aftur til að létta undir
og líta til með börnum ef á þurfti að
halda.
Rósa var eldheitur sósíalisti, lá
aldeilis ekki á skoðunum sínum í
skrafi um landsmál og pólitík. Alltaf
tók hún málstað þeirra sem báru
rýran hlut frá borði og undi illa mis-
rétti sem hún taldi vera í þjóðfélag-
inu. Gjarnan mátti þá heyra úr
munni hennar: „Ég held þeir séu
orðnir vitlausir þessir menn,“ það
var ekki illa meint en oft ofbauð
henni.
Rósa var einstaklega elsk að
börnum, og þau hændust að henni.
Hún sýndi þeim takmarkalausa þol-
inmæði og elskusemi. Hún átti stór-
an þátt í uppeldi barna okkar,
kenndi þeim vísur, sagði sögur og
var alltaf til taks þegar þau þurftu
sem vinur og jafningi.
Við finnum það öllsömul svo
glöggt nú við fráfall hennar, hve
mikilvægur og dýrmætur þáttur
hún var í lífi okkar allra. Hafi hún
heila þökk fyrir það allt saman.
Ævikvöldið átti Rósa á Hjúkrun-
arheimilinu Eir sem var hennar
heimili síðustu fimm árin. Hún var
þá farin að heilsu. Aldrei kvartaði
hún yfir sínum hlut, það var ekki
hennar háttur í lífinu. Á Eir naut
hún frábærar hjúkrunar og um-
hyggju sem hér er þakkað fyrir.
Blessuð sé minning Rósu Guðna-
dóttur.
Leonhard Haraldsson.
Upp í hugann komu margar
minningar þegar ég hélt í hönd
Rósu, tengdamóður minnar, þegar
hún var að yfirgefa þennan heim.
Ein þeirra var að þegar við hittumst
fyrst kom strax í ljós hversu hrein-
skilin Rósa var. Hún sagði mér frá
tvíburasystur sinni sem hét Lilja,
eins og ég, og sagði jafnframt að sér
hefði nú alltaf fundist nafnið Rósa
fallegra en Lilja. Þegar við Hallur
bjuggum erlendis fengum við mörg
bréf frá henni þar sem hún var m.a.
að biðja okkur að gæta okkar nú
vel. Þar kom fram hversu vel hún
fylgdist með öllum fréttum alls stað-
ar í heiminum, enda kölluðum við
hana líka oft ,,blaðadrottninguna“.
Hún las blöðin spjaldanna á milli
og þegar farið var að senda út frá
Alþingi í sjónvarpinu stytti hún sér
stundir við að horfa og hlusta á allar
þær umræður. Enda kom maður
aldrei að tómum kofunum hjá Rósu
þegar stjórnmál voru annars vegar.
Þar hafði hún mjög ákveðnar skoð-
anir bæði á mönnum og málefnum.
Oft talaði Rósa um uppvaxtarárin
í Kjósinni og hversu erfið lífsbar-
áttan var á þeim tíma. Hún hefði
viljað ganga menntaveginn enda
góðum gáfum gædd og hefði auð-
veldlega getað náð sér í þá menntun
er hugur hennar hefði staðið til. En
aðstæður hennar buðu ekki upp á
það. Henni var það ofarlega í huga
alla tíð að barnabörnin næðu sér í
menntun og vildi veg þeirra sem
mestan.
Rósa var frekar hlédræg en naut
þess að vera í faðmi fjölskyldunnar
og var þá kát og skemmtileg. Þær
stundir urðu þó færri heldur en við
hefðum óskað vegna veikinda henn-
ar undanfarin ár.
Það er alltaf erfitt að finna réttu
orðin þegar að kveðjustund kemur.
Takk fyrir allt, elsku Rósa, og far
þú í guðs friði. Minning þín lifir að
eilífu.
Þín tengdadóttir,
Lilja.
Sofðu unga ástin mín,
– úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Þessi vísa er mjög sérstök í okkar
huga og eigum við mjög góðar
minningar tengdar henni vegna
þess að amma Rósa, eins og hún var
alltaf kölluð, söng hana mjög oft
fyrir okkur þegar við vorum lítil.
Eftir því sem við eldumst sjáum
við betur hversu lánsöm við erum að
eiga góða fjölskyldu. Minningarnar
sem við eigum um ömmu Rósu eru
allar mjög kærar, þar sem hún var
alla tíð einstaklega góð og nærgætin
við okkur ömmu- og langömmu-
börnin. Hún sá ekki sólina fyrir
okkur og bar mikla og endalausa
umhyggju fyrir okkur. Aldrei neit-
aði hún okkur um neitt, þrátt fyrir
erfiðan Parkinsonssjúkdóm sem
hún lifði við nánast helming af sinni
ævi.
Það sem einkenndi ömmu var
ótrúlegur dugnaður. Hún vann lengi
eftir að heilsunni fór að hraka,
skipti þá engu máli þótt hún þyrfti
að fara fótgangandi á milli vinnu-
staða, en hún vann gjarnan fleiri en
eitt starf.
Milli okkar ömmu ríkti sérstakt
samband sem lýsti sér þannig að við
gátum rætt um allt milli himins og
jarðar. Hún gaf sér góðan tíma til
að spjalla við okkur. Fyrir u.þ.b.
fimm árum fékk amma Rósa nánast
í afmælisgjöf langömmubarn sitt nr.
2 en einungis þrír dagar voru á milli
þeirra. Ekki minnkaði ánægjan þeg-
ar barnið var skírt Rósa Kristín í
höfuðið á henni.
Amma Rósa hafði mjög afdrátt-
arlausar og ákveðnar skoðanir á
pólitík, eins og hún orðaði það sjálf.
Þó að þær skoðanir væru alvöru-
gefnar grínaðist maður Höllu, Árni,
oft við hana um þessi málefni í
heimsóknum þeirra upp í Eir, en
þangað fóru þau a.m.k. einu í sinni í
viku eða oftar, annaðhvort saman
eða sitt í hvoru lagi. Það var mjög
gaman að spjalla við hana um allt á
milli himins og jarðar því hún hafði
lifað tímana tvenna, tvær heims-
styrjaldir, kreppuna miklu o.fl.
Frá árinu 1998 bjó amma Rósa á
Hjúkrunarheimilinu Eir við mjög
góða umönnun og á starfsfólkið þar
bestu þakkir skildar fyrir alúð,
hlýju og þolinmæði. Ömmu leið
mjög vel á Eir, er við spurðum hana
hvernig henni líkaði vistin var svar-
ið alltaf það sama, að henni liði vel
og að starfsfólkið hugsaði vel um
hana. Amma hafði mikla ánægju af
að hlusta sögur og syngja. Í heim-
sóknum okkar til hennar sat hún oft
hjá öllum hinum, og hlustaði á það
sem í boði var eða söng og hafði
gaman af, meðan hún hafði heilsu
til.
Þó sorgin sé mikil þessa dagana
getum við þó huggað okkur við það
að nú líði ömmu Rósu vel og að hún
hafi verið sátt við að fara, hún er nú
laus við sjúkdóma og þjáningar sem
höfðu þjakað hana allt of lengi.
Að lokum þökkum við ömmu fyrir
dýrmætar stundir og allt sem hún
gerði fyrir okkur með bæn sem hún
kenndi okkur og við fórum saman
með:
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Hvíl í friði elsku amma.
Blessuð sé minning þín,
Halla, Ingunn, Haraldur
og fjölskyldur.
Elsku amma, nú ertu farin en
minningarnar eru margar. Ein af
okkar bestu minningum með þér
eru öll þau yndislegu aðfangadags-
kvöld sem við áttum með þér. Við
erum enn að reyna að venjast jól-
unum án þín og ömmu Boggu því
það er eins og eitthvað vanti en við
vitum að þú munt alltaf vera með
okkur í leik og starfi, erfiðleikum og
gleði. Þú varst alltaf svo góð við
okkur og við munum aldrei eftir því
að þú hafir skammað okkur þó við
höfum verið að ærslast og leika okk-
ur inni hjá þér í Ugluhólunum.
Heimsóknirnar á Hafnarbúðir,
Landakot og Eir eru líka sterkar í
minningunni þar sem þú sagðir
skoðanir þínar á heimsmálum líð-
andi stundar á þinn einstaka og
skemmtilega hátt og það var alltaf
gaman að hlusta á þig því þú varst
svo orðheppin.
Elsku amma, takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með þér.
Þú munt alltaf eiga stað í hjarta
okkar.
Hallur og Auður.
Elsku hjartans amma.
Mín hinsta kveðja til þín er stutt.
Við höfum sagt allt það sem við vild-
um segja. Við höfum rætt allt sem
var að ræða. Við höfum gert allt
sem við vildum gera. Við vissum
báðar hvert stefndi og hver þín
hinsta þrá var orðin, að fá langþráða
hvíld, hvíld frá líkamlegum kvölum
sem þú hafðir mátt þola allt of lengi.
Ég er þakklát.
Þakklát fyrir að hafa fengið að
fylgja þér síðustu 30 ára ævispor
þín. Þakklát fyrir að hafa fengið að
sitja hjá þér og hlusta á sögurnar
þínar. Þakklát fyrir að hafa notið
stundanna með þér, ljúfar æsku-
minningar eru mínar fyrstu hugar-
myndir með þér. Þegar ég sat í
rauða ruggustólnum þínum og þú
við hlið mér og við horfðum saman á
Húsið á sléttunni þar til að mig
svimaði af því að hafa ruggað mér of
hratt og of lengi. Þakklát þér fyrir
að hafa sýnt mér hvað dugnaður er.
Þakklát þér fyrir öll ráðin sem þú
gaukaðir að mér.
Þakklát þér fyrir alla gullmolana
og leyndarmálin sem þú hvíslaðir í
eyra mér. Þakklát fyrir húmorinn
þinn sem þú lumaðir á og beittir öll-
um til ómældrar gleði. Þakklát því
að þú skulir vera orðin þjáningar-
laus. Þakklát því að þú fagnir áður
horfnum ástvinum á nýjum bjartari
stað.
Ég sakna þín sárt en í hjarta
mínu ríkir friður þar sem ég veit að
nú líður þér vel. Farðu í friði, elsku
amma mín, við sjáumst á ný síðar.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(Valdimar Briem.)
Kveðja,
Ásta.
RÓSA
GUÐNADÓTTIR
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
UNNUR SIGURLAUG GÍSLADÓTTIR,
sem lést miðvikudaginn 10. desember, verður
jarðsungin frá Ísafjarðarkirkju laugardaginn
20. desember kl. 11.00.
Sigríður Sverrisdóttir,
Hallsteinn Sverrisson, Anna Eygló Antonsdóttir,
Sverrir Halldórsson, Björk Birkisdóttir,
Unnsteinn Halldórsson, Guðrún Jónsdóttir,
Kristinn Halldórsson, Sveinbjörg Sveinsdóttir,
Óttar Hallsteinsson, Helga Guðmundsdóttir,
Elín Hallsteinsdóttir, Sigurður Rúnarsson,
Unnur Elfa Hallsteinsdóttir
og langömmubörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
RÓSA JÓNSDÓTTIR,
áður Stigahlíð 26,
lést á Hrafnistu í Reykjavík þriðjudaginn
16. desember.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðju-
daginn 23. desember kl. 13.30.
Aðalsteinn Kristinsson, Magnea Jónsdóttir,
Hörður Kristinsson, Rut Rebekka Sigurjónsdóttir,
Hrafnhildur Kristinsdóttir, Kurt Schandorff,
Haukur Kristinsson, Hildur Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.