Morgunblaðið - 18.12.2003, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. DESEMBER 2003 45
✝ Ásgerður Run-ólfsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 7.
ágúst 1916. Hún lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 2. desem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Runólfur Run-
ólfsson, f. í Kvísl-
höfða í Álftanes-
hreppi í Mýrasýslu
20. febrúar 1875, d.
27. febrúar 1972, og
Guðfinna Friðfinns-
dóttir, f. í Kvíarholti
í Holtahreppi í Rangárvallasýslu
14. apríl 1876, d. 19. október 1929.
Ásgerður átti þrjár systur sem
voru: Hrefna, f. 12. febrúar 1915, d.
13. júlí 1916, Gyða, f. 9. júlí 1909, d.
30. apríl 1997, og Sigurbjörg Lára,
f. 6. júní 1911, d. 21. júní 2002. Þær
voru allar fæddar í Reykjavík.
Ásgerður giftist hinn 14. októ-
ber 1939 Georg
Kristni Arnórssyni, f.
16. mars 1916, d. 31.
júlí 1980. Þau áttu eina
fósturdóttur, Guð-
finnu (Lóló) Júlíusdótt-
ur Olbrys, f. 13. júní
1940. Hennar maður
er Anthony Olbrys, f.
14. desember 1937.
Þau eru búsett í Conn-
ecticut í Bandaríkjun-
um. Þeirra börn eru: 1)
Erik Georg Olbrys, f.
2. apríl 1965. 2) Mitch-
ell Davíð Olbrys, f. 24.
maí 1968, kvæntur Clare Olbrys, f.
6. apríl 1980. 3) Jennifer Ása, f. 2.
nóvember 1976. 4) Kim Sólveig, f.
18. júní 1979.
Ásgerður vann lengst af sem að-
stoðarkona hjá Jónasi Bjarnasyni
kvensjúkdómalækni.
Útför Ásgerðar var gerð frá
Fossvogskirkju 16. desember.
Nú ertu búin að kveðja okkur,
kæra Ása. Þú varst einstök kona með
stórt hjarta.
Þú varst einstök íslensk kona. Að
hafa fengið að kynnast þér, kynnast
því hvernig þú sást alltaf það fallega
og góða í öllum. Hvernig þú ljómaðir
þegar þú varst að tala við okkur og
fylgjast með því sem á daga okkar
dreif. Þú fylgdist vel með okkur öllum
og barst hag okkar allra fyrir brjósti.
Börnin voru þér það dýrmætasta og
þau hændust að þér því þú talaðir allt-
af til þeirra á jafnréttisgrundvelli.
Sama hvert umræðuefnið var, þú
gerðir það alltaf áhugavert. Þú hafðir
áhuga á öllu, hvort sem var tónlist,
bókmenntir, listir eða heimspeki – á
öllu þessu kunnir þú skil og gafst okk-
ur hlutdeild í viskubrunni þínum. Þú
kunnir þá list að gefa, gefa af hjarta
þínu. Okkur langar að kveðja þig,
hjartans vina, með þessum fátæklegu
orðum og þökkum þér af alhug fyrir
allt það sem þú hefur verið okkur.
Þá barnið hló í brjósi mér,
og birtan varð mín hlíf.
Ég heyrði Drottins hjarta slá,
- þá hvarf mér dauði og líf.
Ég sá við undralampans ljós
á leifturhraðri ferð:
Úr ótal slíkum augnablikum
eilífðin er gerð.
Við skulum ganga hægt og ljótt.
Mín hinzta kveðja þetta er,
því aðra slíka undranótt
við aldrei munum lifa hér.
En þó að harðni hjarta mitt
og hverfi í gleymsku draumlönd mín,
þá man ég blessað brosið þitt
og bláu augun þín.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Hafdís, Óli og Halldóra.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast Ásu í Byggðarendanum en
þar bjó hún með Georgi manni sínum,
sem yfirgaf þennan heim allt of fljótt,
og Láru systur sinni. Þegar við fjöl-
skyldan fluttum í húsið beint á móti
Ásu, Georgi og Láru var ég eins árs
gömul og má með sanni segja að
þarna hafi ég ekki aðeins flutt í nýtt
hús því að þarna fékk ég líka tvær
nýjar ömmur og afa sem reyndust
mér afskaplega vel.
Ég var alltaf velkomin í heimsókn
og þótti mér mjög notalegt að
skreppa aðeins yfir til þeirra. Þegar
Ása og Lára fluttu í Furugerðið þá
fækkaði heimsóknunum en í minning-
unni sitja eftir góðar stundir þar sem
við spjölluðum um lífið og tilveruna.
Ég minnist Ásu sérstaklega sem lífs-
glaðrar manneskju sem kunni að
njóta þess sem henni var gefið í lífinu.
Hún var félagslynd og hún fylgdist
vel með því sem var að gerast í kring-
um hana. Þá man ég vel eftir að hún
naut þess að hlusta á sígilda tónlist og
lesa bækur. Allar þessar minningar
um Ásu munu alltaf verða mér kærar
og ég veit að margir hugsa til Ásu
með sama hlýhug.
Fjölskyldu Ásu og vinum votta ég
mína dýpstu samúð.
Elín Berglind Viktorsdóttir.
ÁSGERÐUR
RUNÓLFSDÓTTIR
Hjartans þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
EIRÍKS BJARNASONAR
bónda,
Sandlækjarkoti,
Skeiða- og Gnúpverjahreppi.
Guð gefi ykkur öllum gleðileg jól.
Margrét Jóna Eiríksdóttir,
Ásgeir S. Eiríksson, Sigrún M. Einarsdóttir,
Eiríkur Kr. Eiríksson,
Þórdís Eiríksdóttir, Stefán F. Arndal,
Svanhildur Eiríksdóttir, Gísli G. Guðmundsson,
Arnar Bjarni Eiríksson, Berglind Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
STEFÁN HALLGRÍMSSON,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
lést á hjúkrunardeild Hrafnistu mánudaginn
15. desember.
Útförin fer fram frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði
föstudaginn 19. desember kl. 15.00.
Aðstandendur.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför
MARÍU BERGÞÓRU ÞORSTEINSDÓTTUR,
Þórðarsveig 1,
áður Bogahlíð 18,
Reykjavík.
Veronika Jóhannsdóttir, Ólafur R. Ingimarsson,
Ingveldur Gyða Kristinsdóttir, Jón Kristinn Jónsson,
barnabörn, barnabarnabarn
og aðrir aðstandendur.
Bestu þökk til ykkar allra, sem létuð ykkur
varða þá er móðir mín,
ÁSDÍS M. ÞÓRÐARDÓTTIR
frá Hesti
í Hestfirði,
féll frá 3. desember sl., útför hennar og
jarðsetningu 9. desember.
„Þér innan skamms mun skína úr skýjum sólin
blíð.“ (Matthías Jochumsson).
Guðni Björgólfsson.
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir og afi,
SIGURÐUR SVEINSSON,
Miðvangi 41,
Hafnarfirði,
sem lést föstudaginn 12. desember, verður
jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju föstu-
daginn 19. desember kl. 13.30.
Sveinn Andri Sigurðsson, Lára Ólafsdóttir
og barnabörn.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför móður minnar, tengdamóður og ömmu,
HULDU SIGURÐARDÓTTUR,
Brekkugötu 22,
Hafnarfirði.
Við óskum öllum gleðilegra jóla og
nýárshátíðar.
Sigurður B. Stefánsson, Kristín Bjarnadóttir,
Stefán B. Sigurðsson, Lilja María Sigurðardóttir,
Sveinn B. Sigurðsson, Claudia Avila.
„Ísland er heitasta
land í Evrópu, miðað við
fólksfjölda.“
Þessi speki valt upp
úr Dodda einhvern tíma
á góðri stund – hvorki sú fyrsta né síð-
asta.
Haustið 1983 hófum við hjónin nám
í Karlsruhe, og fyrstu helgina sem við
vorum þar var haldið Íslendingapartí,
þar sem við kynntumst Dodda og
Emmu. Við fjögur vorum orðin bestu
vinir innan mánaðar. Við vorum mikið
saman, þau voru mörg kvöldin þar
sem setið var við Backgammon-spil
og spjall, oft var farið í hjólatúra, og
Doddi og Bjarni voru virkir í fótbolta-
félaginu 1. FC Krummbein (Flækju-
fótur). Íslendingahópurinn í Karls-
ruhe á þessum árum var þéttur og
skemmtilegur og margir hafa haldið
hópinn síðan. Doddi var ávallt hrókur
alls fagnaðar, enda mikill grallari.
Einhver í hópnum sagði einhvern
tíma: „Það er ekkert skrítið að hann
Doddi segi stundum eitthvað sniðugt,
miðað við alla vitleysuna sem stöðugt
vellur upp úr honum.“ Einhverju
sinni var setið í eldhúsinu heima hjá
Dodda og Emmu í Viktoriastrasse, og
hékk þvottur úti á snúru en þrumu-
veður nálgaðist. Emma vildi fá Dodda
út með sér að taka inn þvottinn. „Það
er ekki hægt að blotna í rigningu, því
það er svo mikið pláss á milli drop-
anna,“ sagði Þorvaldur. Rigningin af-
sannaði kenningu hans á fimm mín-
útum.
Síðla vetrar 1985 áskotnaðist
Dodda og Emmu forláta Fiat-bifreið
og var þá ekki beðið boðanna heldur
ÞORVALDUR
KOLBEINS
ÁRNASON
✝ Þorvaldur Kol-beins Árnason
fæddist á Fjölnisvegi
13 í Reykjavík 4. júlí
1958. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 10. des-
ember síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Seltjarnarnes-
kirkju 17. desember.
haldið til Parísar. Á leið-
inni inn í París á há-
annatíma sagði Bjarni,
sem sat frammí, mjög
varfærnislega við
Dodda, sem keyrði:
„Ertu viss um að það
séu tvær akreinar
hérna?“ „Það hlýtur að
vera, því við erum á
hinni,“ var svarið.
Eftir að heim var
komið breyttust að-
stæður okkar allra,
stúdentsárin æskuglöð
voru að baki og við tóku
barneignir, vinna og að
koma sér upp þaki yfir höfuðið. Við
vorum nokkuð samtaka í þessu öllu og
héldum miklu og góðu sambandi, fór-
um saman í útilegur og sumarbústaði
og áttum saman margar ógleyman-
legar stundir. Doddi fór til vinnu í
Tansaníu 1992 og dvaldi þar hátt í tvö
ár, og Emma og strákarnir voru hluta
þess tíma með honum. Póstkortin og
bréfin sem við fengum frá Tansaníu
eru geymd eins og fjársjóðir, og enn í
dag getur maður hlegið sig máttlaus-
an yfir þeim. Sérstaklega eru eftir-
minnilegar uppdiktaðar lýsingar
Dodda á ljónaveiðum.
Síðustu 10 árin eða svo höfum við
ásamt Andrjesi og Rannveigu stund-
að saman útilegur, fjallaferðir og
sumarbústaðaferðir, en einnig komið
saman í heimahúsum og þá gjarnan
spilað, fyrst Pictionary en síðan varð
spilið Fimbulfamb svo vinsælt að við
tókum nafn af því og köllumst upp frá
því Fimbulfambarnir. Verslunar-
mannahelgin hefur í mörg ár verið
frátekin fyrir Fimbulfambaferð, og
tvennum páskum höfum við eytt sam-
an á ættaróðali Rannveigar í Botni.
Þær góðu stundir sem þessi hópur
hefur átt saman eru óteljandi – frá
Botni til Barcelona, frá ausandi rign-
ingu í Grundarfirði til steikjandi sól-
skins á Lónsöræfum – og minning-
arnar munu ylja okkur um ókomin ár.
Á þessum 20 árum sem við höfum
verið vinir hefur aldrei borið skugga á
vináttuna. Engan mann höfum við
þekkt jafn skemmtilegan og Dodda,
en hann var ekki síður traustur vinur
þegar á bjátaði. Hann var dulur um
eigin tilfinningar og tók veikindum
sínum eins og hverju öðru verkefni
sem þyrfti að leysa. Ótímabært fráfall
hans skilur eftir sig skarð sem aldrei
verður fyllt. Við höfum misst besta
vin okkar. Mest hafa þó Emma, Ágúst
og Emil misst og hugur okkar er hjá
þeim á þessum erfiðu tímum.
Bjarni og Guðrún.
Fyrir um þremur árum síðan flutt-
um við hjónin að Skólabraut 2 og
kynntumst þá þeim Þorvaldi, Emmu,
Ágústi og Emil. Strax leið okkur vel í
húsinu og við fundum að við höfðum
eignast góða nágranna sem buðu okk-
ur velkomin.
Þorvaldur var maður sem orkan
hreinlega geislaði af og maður horfði
stundum öfundaraugum á alla þessa
starfsorku, lífsgleði og almennan
áhuga á málefnum og velferð sam-
borgara sinna. Okkur fannst Þorvald-
ur vera einstakur maður og við erum
ríkari eftir að hafa kynnst honum.
Hann lét ekkert stoppa sig og hélt
ótrauður áfram að lifa lífinu til fulls
jafnvel eftir að hann veiktist. Því
kannski brá okkur þegar við fréttum
af andláti hans því við vorum farin að
trúa því að hann gæti sigrað allt og
biðum eftir að sjá hann skokka Nes-
hringinn á ný.
En kallið kemur óháð því hvað okk-
ur hinum finnst og er það okkar að
nota það sem við lærðum af Þorvaldi
og heiðra þannig minningu hans, með
því að vinna markvisst að því sem við
trúum á, leggja stund á líkama og sál
og umfram allt hafa ánægju af því að
vera til.
Elsku Emma, Ágúst og Emil, við
sendum ykkur okkar dýpstu samúð-
arkveðjur og vonum að guð gefi ykk-
ur styrk á þessum erfiða tíma.
Þorvaldur er horfinn á vit ævintýr-
anna, sem enn eru okkur ókunn en
það verður gaman að fá góðan leið-
sögumann þegar við að lokum förum í
okkar ævintýraferð.
Guð geymi þig,
Kristján og Ólína.
 Fleiri minningargreinar um Þor-
vald Kolbeins Árnason bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.