Morgunblaðið - 24.02.2004, Side 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. FEBRÚAR 2004 33
Fyrst hún er farin frænk-
an mín kæra er sál hennar
frjáls á ný.
Við síðasta andvarp losn-
aði úr læðingi lífsandinn
hennar og lagði af staðinn í
ljósið til fundar við þá sem
sárast var saknað.
Á grænni grundu get ég í
anda fyrir mér séð allan
systkinahópinn hlaupa og
hoppa og kútveltast kátan í
hvítum fimleikafötum eins og
systkinin fyrrum á svarthvít-
um myndum úr Seyðisfirðin-
um kæra.
Nú flögrar hún frjáls með
fagnandi sálum um litfagrar
lendur í ljóssins veröld líkt
og fiðrildin fögru sem fara úr
púpu og flögra við lækinn í
blómstrandi hlíð. Far vel,
Selma frænka, og færðu
kveðju mína öllum þeim sem
á undan fóru.
Þorgerður Mattía.
HINSTA KVEÐJAvaktina nær alla tuttugustu öldina
og skilaði góðu dagsverki.
Selma Ósk Kristiansen.
Miðvikudagur og lífið gengur
sinn gang… orti Steinn Steinar, en
þó er það svo að þegar góðir vinir
deyja þá er eins og lífið hægi á sér
eða jafnvel stöðvist eitt augnablik
og þannig varð mér innanbrjósts
þegar þær fréttir bárust okkur á
Hringbrautina að hún Selma væri
dáin, þó að þess hafi verið vænst
um tíma.
Selmu Kristiansen kynntist ég
fyrir u.þ.b. 20 árum þegar ég
kynntist konunni minni, sem er
bróðurdóttir hennar. Ég vissi þá
þegar að hún var Seyðfirðingur eins
og ég og það var því, þrátt fyrir
kynslóðabilið margfræga, með
nokkurri tilhlökkun að ég hitti hana
í fyrsta skipti hjá tengdamóður
minni og ég varð auðvitað að rekja
úr mér garnirnar með ætternið og
fjölskylduna og uppfrá því vorum
við vinir.
Seyðisfjörður var henni alltaf
mjög ofarlega í huga þegar við hitt-
umst og með tímanum varð það
þannig að það var eins og við hefð-
um, þrátt fyrir 40 ára aldursmun,
verið þar samtíða um árabil og
höfðum við alltaf um margt að ræða
og Selma hafði margs að spyrja
þegar ég var að koma að austan úr
heimsóknum.
Fjarlægðin gerir fjöllin blá og
mennina mikla, segir málshátturinn
en því var ekki þannig farið hjá
okkur Selmu þegar Seyðisfjörð bar
á góma heldur vorum við alltaf
sammála og sannfærð um fegurð
fjarðarins og þess sem hann hefur
uppá að bjóða, þrátt fyrir að hún
væri þar alin upp á fyrri hluta síð-
ustu aldar en ég á þeim síðari.
Systkini Selmu voru fjögur, Klara,
Gústaf, Baldur og Trúmann sem
einn lifir systkini sín og voru þau öll
alin upp heima á Seyðisfirði en
fluttu síðan öll þaðan en foreldrar
þeirra Jentoft og Mattía, sem
bjuggu alla tíð að Austurvegi 5, eru
jarðsett á Seyðisfirði.
Við Selma drekkum ekki aftur
saman sólarkaffi með fólkinu okkar
í Seyðfirðingafélaginu hér í Reykja-
vík en það er nú um stundir sem að
sól skín aftur um fjörðinn allan eftir
nokkurra mánaða fjarveru og það
er víst að sól Selmu sem nú er hnig-
in til viðar mun áfram skína í huga
okkar sem í dag kveðjum hana og
þökkum henni samfylgdina.
Trúmanni bróður Selmu og fjöl-
skyldunni allri sendi ég samúðar-
kveðjur.
Óttarr Magni.
Hér dvaldi ég áður vetur einn
í indælum góðvina hópi,
það er sem einhver innri rödd
ákaft á minningar hrópi.
Þær líða gegnum minn hugarheim
hægt eins og myndir á tjaldi,
því er mér ljúft að þakka þeim
sem þennan hóp saman valdi.
(Jón Þórisson.)
Nú á nýrri öld er enn vitnað til
ársins 1939 vegna einstakrar veð-
urblíðu. Það var fallegur haustdag-
ur þegar við hittumst á Laugar-
vatni í byrjun október til að hefja
nám í Íþróttakennaraskóla Björns
Jakobssonar. Bókstaflega sagt
hvert úr sinni áttinni – úr öllum
landshornum – nema enginn úr
Reykjavík. Ekki vorum við að
hugsa um það þá, né nýhafna
heimsstyrjöld. Við vorum ódeig og
eftirvæntingarfull – höfum senni-
lega trúað því að landsbyggðarfólk
stæði fyrir sínu og á sínu.
Við vorum sex.
Nú erum við þrjú eftir, Þorbjörg
Þorhallsdóttir frá Húsavík lést
1992, Jón Þórisson frá Reykholti
2001 og nú í dag kveðjum við Selmu
Kristiansen frá Seyðisfirði.
Það er erindi þessara orða á blað
að kveðja hana og þakka henni fyrir
góð og gömul kynni.
Við vorum svo heppin skólasystk-
inin að með okkur tókst góð vinátta,
sem aldrei hefur borið skugga á þó
samfundir væru strjálir.
Selma var hæglát – það gustaði
ekki beinlínis af henni – en þó glett-
in og afar umgengnisgóð. Hún eign-
aðist góðan mann Jón Jóhannesson
myndmenntakennara frá Siglufirði.
Þau áttu farsælan starfsferil sem
fagkennarar, lengst af við sama
skóla, Melaskólann í Reykjavík.
Við hittumst nokkrum sinnum
vegna útskriftarafmæla.
Þegar fertugir íþróttakennarar
hittust á Laugarvatni 1990 á ári
trésins höfðum við með okkur 40
birkihríslur og gróðursettum við
skólahúsið. Við grófum og settum
niður og skólastjórinn Árni Guð-
mundsson keyrði til okkar lífrænum
áburði í hjólbörum. Það var ótrú-
lega skemmtilegt. Veðrið var ynd-
islegt og við nutum endurfunda og
endurminninga frá skólaárinu. Þá
vorum við öll, það voru góðar
heimtur.
Selma missti mann sinn fyrir
mörgum árum og bjó síðan ein á
heimili sínu lengst af við góða
heilsu. Hún hefur sl. ár strítt við
krabbamein og verið á sjúkrahús-
um. Hún lést á líknardeild á Landa-
koti 11. febrúar sl.
Við biðjum Selmu blessunar á
nýjum slóðum, þökkum vináttu
hennar.
Okkur þótti vænt um hana.
Innilegar samúðarkveðjur til að-
standenda.
Anna Friðbjarnardóttir,
Erla Ísleifsdóttir,
Stefán Þorleifsson.
Leiðir okkar Selmu og Jóns lágu
fyrst saman eitt janúarkvöld árið
1972. Þau opnuðu heimili sitt fyrir
gesti frá Noregi sem birtist skyndi-
lega og dvaldi lengur en nokkurn
hafði órað fyrir. Gestrisnin var mik-
il, það var tekið á móti mér eins og
gömlum ættingja og það var strax
eins og við hefðum alltaf þekkst.
Selma var forvitin um allt sem laut
að Noregi, faðir hennar hafði komið
til Íslands frá Noregi sem ungur
maður og aldrei snúið aftur þangað
en hún hafði engu að síður afar
sterkar taugar til móðurlands míns.
Selma var á þessum tíma hætt
kennslu en sat og prjónaði lopa-
peysur dægrin löng. Við settumst
fjögur niður eins og lítil fjölskylda
og borðuðum saman tvisvar á dag
og þarna át ég meiri fisk en ég
hafði nokkru sinni áður fengið, bæði
soðinn og steiktan.
Ekki var hægt að sýna mér Ís-
land þarna um miðjan vetur svo
Selma dró bara fram skugga-
myndavélina og sýndi mér fjöldann
allan af skyggnum frá Íslandi. Við-
kvæðið hjá henni var stöðugt: „Mik-
ið er þetta fallegt,“ og ég horfði og
horfði og reyndi að sjá þá fegurð í
landslaginu sem ég kom fyrst auga
á síðar.
Selma var mjög félagslynd og
alltaf var fólk að koma, bræður
hennar og vinir, og alltaf var verið
að kynna mig fyrir nýju og nýju
fólki. Ekki eru nú margir eftir af
þessum gestum. Við fluttum í
Mávahlíðina en áfram varð Tóm-
asarhaginn miðstöð fjölskyldunnar
og það breyttist ekki, sama hvort
við bjuggum í Noregi eða Dan-
mörku síðar meir, þar var alltaf
fyrsti viðkomustaðurinn á Íslandi.
Veröldin gekk sinn gang en það
heimili breyttist ekki.
Fyrstu alvöruferðina fórum við
saman um Suðurland síðsumars
1973, Laugarvatn og Apavatn, og
auðvitað var endað við veiðikofann
við Brúará. Ég var ófrísk að Önnu
Lindu en þegar bílnum var lagt var
hlaðið á okkur öll pinklum og pok-
um og svo var paufast af stað yfir
mýrina. Aldrei hef ég verið jafn-
lengi að fara jafnstutta leið og þá
og kannski brosti ég ekki mikið á
leiðinni en í áfangastað var ekki
annað hægt en hafa gaman af þessu
og þessi ferð er mér ógleymanleg.
Vorið 1977 lærði Selma svæða-
nudd í Kaupmannahöfn og þau Jón
notuðu tækifærið til að heimsækja
okkur í Þrándheimi. Gestir héldu
sig yfirleitt í borginni og nágrenni
en Selma vildi endilega skoða hér-
aðið allt.
Sumarið 1980 fluttum við svo aft-
ur til Íslands og vitaskuld settumst
við upp í Tómasarhaganum. Einu
sinni sem oftar var Selma að nudda
skjólstæðing þegar síminn hringdi.
Jón var að tala við gesti svo sex ára
barnið svaraði í símann og sagði
þegar spurt var um Selmu: „Hun
kan desværre ikke komme i telefo-
nen, hun er på værelset og gnider
en mand!“ Selma hló sínum dillandi
hlátri en hún hafði gott lag á að sjá
spaugilegu hliðarnar á því sem
gerðist.
Aldurinn færðist þó yfir og við
vissum að nú voru kraftarnir teknir
að þverra sumarið 2003 þegar við
sátum hjá henni drykklanga stund
án þess að hún segði skoðun sína á
Framsóknarflokknum. Og svo komu
veikindin og hún fór á sjúkrahús og
síðan á líknardeildina á Landakoti
þar sem hún kvaddi loks þennan
heim södd lífdaga.
Selma ferðaðist mikið alla ævi en
nú er hún lögð upp í sitt hinsta
ferðalag. Ég þakka henni rúmlega
þriggja áratuga samfylgd. Minning-
in lifir.
Heidi.
Fyrir rúmlega hálfri öld voru
græn tún þar sem eystri hluti Tóm-
asarhaga er nú. Við fjórmenning-
arnir Selma, Jón Jóhannesson og
við hjónin vorum einir af fyrstu
frumbyggjendum, sem byggðu á
þessu fallega svæði.
Á þessum tíma var efnahagur al-
mennings fremur þröngur. Það tók
margan manninn alla starfsævina
að eignast skuldlausa smá íbúð. Við
fjögur vorum í hópi þeirra sem
höfðu takmörkuð auraráð. Mögu-
leikar á því að koma upp húsinu
byggðist á því að við gætum unnið
mest alla vinnuna sjálf og þetta var
hægt vegna þess að Jón var lærður
húsasmiður og Magnús hafði unnið
smávegis við húsbyggingar. Þótt við
Selma kynnum lítt til verka til að
byrja með, þá kunnu karlarnir að
nýta starfskrafta okkar. Við unnum
eitt og annað er til féll, meðal ann-
ars að naglhreinsa og hreinsa timb-
ur og rétta nagla til að spara kaup
á nöglum. Veður var einstaklega
gott þetta sumar og í góðviðrinu
stóðum við Selma við vinnuborð
okkar glaðar og áhugasamur. Selma
var dugleg og góður vinnufélagi.
Unnið var alla daga vikunnar frá kl.
8.30 til kl. 8.30 og húsið var upp-
komið og fokhelt á einu sumri.
Þetta tímabil var gefandi og oft höf-
um við sambýlisfólkið rifjað upp
góðar og ánægjulegar stundir frá
þessum tíma. Selma var traust
manneskja, það mátti ávallt treysta
því sem hún lofaði eða tók að sér.
Hún var vinur vina sinna, fé-
lagslynd og ættrækin. Seinustu árin
átti hún við nokkra vanheilsu að
stríða en bar sig ávallt vel og var
dugleg að drífa sig áfram þótt heils-
an væri farin að láta sig.
Nú höfum við öll fjögur kvatt
Tómasarhaga. Jón lést fyrir nokkr-
um árum. Svo einkennilega vildi til
að Selma dó sama dag og við flutt-
um frá Tómasarhaga.
Við þökkum Selmu fyrir hálfrar
aldar samfylgd. Blessuð sé minning
hennar.
Sigrún Jónsdóttir,
Magnús Jónsson.
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN JASONARSON
bóndi,
Vorsabæ,
Gaulverjabæjarhreppi,
verður jarðsunginn frá Gaulverjabæjarkirkju
föstudaginn 27. febrúar kl. 14.00.
Helgi Stefánsson, Elinborg Baldvinsdóttir,
Ragnheiður Stefánsdóttir, Tómas Búi Böðvarsson,
Kristín Stefánsdóttir, Ólafur Einarsson,
Unnur Stefánsdóttir, Hákon Sigurgrímsson,
Sveinbjörg Stefánsdóttir, Hans Lind Egilsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HELGI SÆMUNDSSON
ritstjóri,
síðast til heimilis
á Hrafnistu Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju fimmtu-
daginn 26. febrúar kl. 15.00.
Valný Bárðardóttir,
Helgi E. Helgason, Ásdís Ásmundsdóttir,
Gísli M. Helgason,
Gunnar H. Helgason, Sigrún Þórðardóttir,
Ásdís Stefánsdóttir,
Sigurður Helgason, Anna B. Ólafsdóttir,
Bárður Helgason, Svanhildur Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Sambýlismaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
SIGURÐUR GUNNAR EIRÍKSSON,
Suðurgötu 11,
Keflavík,
sem andaðist föstudaginn 20. febrúar, verður
jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju föstudaginn
2. febrúar nk. og hefst athöfnin kl. 16.00.
Ása Ásmundsdóttir,
Rúnar Sigurðsson,
Eiríkur Árni Sigurðsson,
Gunnar Sigurðsson, Margrét Agnarsdóttir,
Þórhallur Garðarsson, Guðrún S. Sigurðardóttir,
Ragnheiður Garðarsdóttir, Gísli A. Jónasson
og barnabörn.
Eiginmaður minn,
BJARNI SÆMUNDSSON,
dvalarheimilinu Hjallatúni
í Vík,
lést laugardaginn 21. febrúar sl.
Útför hans verður gerð frá Víkurkirkju laugar-
daginn 28. febrúar kl. 14.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir,
en þeim, sem vilja minnast hans, er bent á reikning dvalarheimilisins
Hjallatúns í Búnaðarbankanum í Vík (kennitala 490589-1559, reikningur
nr. 317-13-300407).
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Hulda Vilhjálmsdóttir.
Faðir okkar, afi og langafi,
HELGI KRISTINN HELGASON
sjómaður,
lést á Víðinesi, hjúkrunarheimili aldraðra,
mánudaginn 23. febrúar.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu föstu-
daginn 27. febrúar kl. 13.30.
Sveinbjörn Helgason, Aud M. B. Helgason,
Guðmundur Helgason, Sólveig Bótólfsdóttir,
Helga Helgadóttir, Bent Bjarnason,
Sólveig S. Helgadóttir, Jón Sören Jónsson,
Birna S. Helgadóttir, Bogi Ingimarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.