Morgunblaðið - 24.02.2004, Qupperneq 34

MINNINGAR
34 ÞRIÐJUDAGUR 24. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Erla SigríðurRagnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
6. júní 1930. Hún
andaðist á heimili
sínu í Reykjavík 14.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Andrea Jóns-
dóttir, f. 18. október
1909, d. 28. septem-
ber 1972 og Ragnar
Jón Lárusson, f. 8.
maí 1907, d. 11. júní
1971. Erla var þriðja
barn foreldra sinna.
Þau eru í aldursröð:
Sveinn, f. 25. júní 1927, maki Hall-
dóra Elíasdóttir, f. 6. júní 1927;
Jón Pétur, f. 4. mars 1929, maki
Sigríður Ingvarsdóttir, f. 22. apríl
1934, d. 16. maí 2003; Ragna, f.
25. desember 1935, d. 14. janúar
1987; Ólafur Þór, f. 28. nóvember
1940, maki Sigrún Daníelsdóttir,
f. 13. júlí 1938; Lárus Ómar, f. 22.
júní 1942, d. 24. janúar 1943; Guð-
laug, f. 5. júlí 1945, maki Sigurður
maki Gústaf Gústafsson, f. 7. jan-
úar 1973. 3) Andrea, f. 13. mars
1953, maki Magnús Einarsson, f.
25. desember 1957. Börn a) Elín
Bubba, f. 15. janúar 1970, maki
Guðmundur Pétursson, f. 31. des-
ember 1967. b) Steinar Þór, f. 19.
ágúst 1971, maki Ástríður Gísla-
dóttir, f. 11. september 1971. c)
Elvar Geir, f. 23. júlí 1985. d)
Hugrún Ýr, f. 15. mars 1991.
Barnabarnabörn Erlu Sigríðar
eru tíu.
Erla Sigríður fæddist í Soga-
mýrinni í Reykjavík, en ólst upp á
Grettisgötu 10 í Reykjavík, þar
sem hún síðar stofnaði heimili í
foreldrahúsum og bjó þar þar til
hún fluttist með fjölskyldu sinni
að Goðheimum 2 í Reykjavík
1961. Erla Sigríður var húsmóðir
þar til hún fór út á vinnumark-
aðinn 1968. Þá gerðist hún starfs-
maður í aðalpósthúsi Reykjavíkur
í Pósthússtræti. Árið 1973 hóf hún
störf á Borgarspítalanum í
Reykjavík við símavörslu og var
starfsmaður spítalans þar til hún
lét af störfum árið 2000. Erla Sig-
ríður var yfirmaður sinnar deild-
ar síðustu starfsár sín.
Útför Erlu Sigríðar fer fram
frá Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30
Árnason, f. 18. októ-
ber 1945; Halldóra, f.
19. júlí 1947; Jónína,
f. 6. janúar 1952,
maki Gunnar Páll Ív-
arsson, f. 7. ágúst
1949.
Erla Sigríður gift-
ist 17. desember 1947
Steinari Þorsteins-
syni, f. 28. apríl 1924.
Þau skildu 1977. Börn
þeirra eru: 1) Ragnar
Ómar, f. 7. febrúar
1947, maki Emilía
Sigmarsdóttir, f. 27.
apríl 1950 og eiga
þau þrjú börn. a) Erla Sigríður, f.
17. október 1967, maki Magnús
Guðjón Teitsson, f. 7. maí 1957. b)
Kjartan Þór, f. 12. desember
1974, maki Berglind Vala Hall-
dórsdóttir, f. 27. janúar 1973. c)
Ragnhildur Helga, f. 6. júlí 1980.
2) Sigmundur Ólafur, f. 9. júní
1948, maki María Haraldsdóttir, f.
12. febrúar 1951. Dóttir þeirra er
Sigrún Ágústa, f. 8. mars 1970,
Nú þegar ég kveð móður mína, þá
kemur aðeins eitt upp í huga minn –
söknuður. Í dag eiga margir erfitt, en
allt tekur enda – jafnvel erfiðleikarnir
líka. Ég veit að þegar fram líða stund-
ir munu allar fallegu minningarnar
um þig koma í stað sársaukans.
Ég gleymi því aldrei þegar þú
komst sem frelsandi engill til Balti-
more í Bandaríkjunum í byrjun árs
1970, til að veita mér stuðning eftir
að ég slasaðist í Cambridge í Mary-
land. Þú varst ákveðin að láta flytja
mig heim eins fljótt og mögulegt var
– og fékkst ósk þína uppfyllta. Þú
varst mín stoð og stytta í veikindum
mínum og vonbrigði mín bitnuðu
oftast á þér, því miður. Þú tókst
þeim með jafnaðargeði, misstir aldr-
ei trúna og gerðir allt til að stappa í
mig stálinu.
Yndisleg manneskja, sem var allt-
af tilbúin að standa vaktina – jafnt í
stórsjó í slæmu skyggni eða þegar
fagur sjóndeildarhringurinn blasti
við. Glaðlynd, glettin og fljót að sjá
broslegu hliðarnar og þá var stutt í
spaugið. Já, og fljót að svara. Í góðra
vina hópi þá ómaði hlátur, sem aldrei
þagnar og þú sendir frá þér glettið
bros, sem aldrei gleymist eða verður
máð úr minningunni. Þú varst svo
sannarlega vinur vina þinna, trygg
og varðir þína. Keppniskona, sem
var ekki þekkt fyrir að kveinka sér,
heldur alltaf tilbúin að standa sína
plikt í leik og starfi. Fagurkeri og
gleðigjafi, sem hafði mikið yndi af að
umgangast börn.
Bragð er að, þá barnið finnur. Þeg-
ar við hjónin sóttum mömmu, er
Bubbi litli var með í för, sagði hann
alltaf þegar við renndum upp að
Ljósheimunum: Ég veit alveg hvað
amma lang segir þegar hún kemur
inn í bílinn. Já, hann vissi það svo
sannarlega, því að kunnugleg setn-
ing hljómaði um bílinn þegar
mamma opnaði afturhurðina: Ertu
þarna, ástin hennar ömmu!
Elsku mamma mín. Ég þakka þér
fyrir allt sem þú gafst mér. Ég mun
ætíð elska þig og minninguna um þig
varðveita í hjarta mínu.
Þinn sonur,
Sigmundur Ólafur Steinarsson.
Ég trúi því ekki enn að það sé
kominn tími til að kveðja elsku ömmu
mína. Mér er stöðugt hugsað til
hennar og finnst eins og ég þurfi að
hringja í hana, mér finnst ég hafa svo
margt að segja henni og við áttum
eftir að ræða svo margt. Svona eins
og við höfum gert í gegnum tíðina.
„Þetta er allt að koma, Erla mín,
ég er að hafa þetta. Þú þarft ekkert
að hafa áhyggjur af mér.“ Þetta voru
síðustu orð hennar ömmu minnar til
mín kvöldið áður en hún dó. Amma
var búin að vera lasin og hún ætlaði
að hrista þetta af sér sjálf. Því miður
gaf líkaminn sig að þessu sinni, og
það er sárt til þess að hugsa að hafa
ekki getað verið hjá henni þegar dró
að lokum.
Þegar ég hugsa reyndar til þess-
arar viku sem hún var búin að vera
lasin, þá finnst mér eins og hún hafi
verið að kveðja mig í hvert það skipti
sem við töluðum saman. Eins og hún
hafi vitað í hvað stefndi. Hún spurði
um heimilisfólkið, hló að hversdags-
leikanum með mér og kvaddi mig svo
undur blíðlega. Hún þakkaði mér
fyrir að hringja og hún reyndi eins og
hún gat að fullvissa mig um að allt
væri í lagi. Ég átti ekki að hafa
áhyggjur, hún ætlaði að gera þetta
sjálf.
Svona var hún amma mín. Sjálf-
stæð, beinskeytt, ljóshærð og blá-
eygð Reykjavíkurmær. Og hennar
Reykjavík var Reykjavík lítillar
stúlku austan af héraði, sem kom
reglulega í heimsókn til styttri eða
lengri tíma. Goðheimarnir þar sem
hún og afi bjuggu, þar sem við
frændsystkinin undum okkur við leik
liðlangan daginn, enda Vogahverfið
iðandi af lífi. Glæsibær, Grandi-Vog-
ar vagninn, Grettisgatan, Laugaveg-
urinn og Lækjargatan, kaffihúsið í
gamla Miðbæjarmarkaðinum og síð-
ar vinnustaður hennar, Borgarspít-
alinn og fallega íbúðin hennar í Ljós-
heimunum. Á þessum árum var
hennar heimur hluti af mínum.
Amma var jarðbundin og var ekki
mikið fyrir að bera tilfinningar sínar
á borð fyrir aðra. Þar vorum við ólík-
ar, en mér fannst hún á síðari árum
vera meira tilbúin til að ræða lífs-
hlaup sitt og líðan, og þá fann ég það
sterkt hvað hún var stolt af uppruna
sínum, fjölskyldu sinni, ættingjum
og vinkonum. Fólkið hennar var
henni allt og henni var mikið í mun að
öllum liði vel. Amma var hins vegar
ófeimin við að segja skoðanir sínar á
atburðum líðandi stundar, og við
körpuðum oft um þjóðmálin, enda við
tvær hvor af sinni kynslóð, hún af
þeirri kynslóð sem þurfti að hafa
mikið fyrir eigin sjálfstæði og jafn-
framt sjálfstæði þessarar þjóðar en
ég af þeirri kynslóð sem hefur haft
frelsi til að gera hvað sem er og elsk-
ar hugtök eins og hnattvæðingu og
alþjóðasamstarf. Henni þótti svo
vænt um langömmubörnin sín og
hún var alltaf að spyrja um þau eða
segja af þeim sögur. Amma talaði um
blíðuna sem hún sá í augum Völu, og
við hlógum oft saman að skemmti-
legum athugasemdum hennar um líf-
ið og tilveruna. Teitur litli var ein-
faldlega sá öflugasti sem hún amma
hafði kynnst. Og hún hló svo dátt að
henni Millu minni þegar hún spurði
hana núna í byrjun febrúar hvort
hún væri ekki farin að bíða eftir
fermingunni. Milla hafði svarað ját-
andi að bragði og að hún væri búin að
bíða í heil fjögur ár. Það er erfitt að
hugsa til þess að amma verði ekki
með okkur loksins þegar stóri dag-
urinn hennar Millu rennur upp í apríl
næstkomandi.
Veturinn sem er að líða var búinn
að vera henni ömmu minni erfiður,
veður leiðinleg, annaðhvort rigning
og rok eða fimbulkuldi, og þetta var
ekki veðurfar fyrir hana. Því liðu
dagarnir að hún gat lítið farið út enda
orðin þróttlaus og veikburða. Henni
leið því best heima í hlýrri íbúðinni,
og þar vildi hún helst vera. Það er því
táknrænt að það var einmitt þar sem
hún amma mín kvaddi þennan heim.
Það verður skrýtið að heyra
hvorki frá ömmu né njóta leiðsagnar
hennar um ókomna tíð. Um leið og ég
kveð elsku ömmu mína vil ég þakka
henni allar okkar góðu stundir. Ég
mun alltaf líta í anda liðna tíð, amma
mín, og minningarnar geyma.
Guð geymi þig, þín
Erla.
Elsku amma.
Þá er komið að leiðarlokum hjá
þér. Einhvern veginn finnst manni
eins og þú mundir alltaf vera til stað-
ar, við gætum hringt í þig og þú í
okkur, alltaf. Þú varst ótrúleg amma,
við töluðum saman má segja á hverj-
um degi. Stelpurnar hringdu í þig á
hvaða tíma sem var til þess að spjalla
eða þá að þú hringdir þegar þær
komu heim úr skólanum. Þú passaðir
þær, spilaðir við þær og varst þeim
góð langamma, missir þeirra er mik-
ill og þegar við sögðum þeim þessar
fréttir þá sögðu þær: „Og henni sem
fannst svo gaman að spila við okkur
og nú hringir hún ekki lengur þegar
við komum heim“. Alltaf þurftir þú
að eiga í ísskápnum, appelsín í plasti,
osta og vínber sem voru þín aðals-
merki ásamt fullum skápum af sæl-
gæti. Þú varst veik fyrir fallegum
kertum og voru þau mörg falleg sem
prýddu íbúðina þína. Leikhús, kaffi-
hús og búðarrölt með vinkonunum
var eitthvað sem þú hafðir gaman af,
alltaf talaðir þú við mig eftir slíkar
ferðir og sagðir frá öllu í smáatrið-
um. Elsku amma mín, ég ætla ekki
að fara að rekja lífshlaup þitt hér, en
vil þakka þér fyrir þann tíma sem þú
varst á meðal okkar, þann tíma sem
þú gafst okkur og allt sem þú varst
okkur. Elsku amma mín, hvíl þú í
friði og megi ljósið eilífa fylgja þér.
Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga
í þinn náðarfaðm mig tak.
Náð þín sólin er mér eina,
orð þín döggin himni frá,
er mig hressir, elur, nærir,
eins og foldarblómin smá.
Einn þú hefur allt í höndum,
öll þér kunn er þörfin mín,
ó, svo veit í alnægð þinni
einnig mér af ljósi þín.
Anda þinn lát æ mér stjórna,
auðsveipan gjör huga minn,
og á þinnar elsku vegum
inn mig leið í himin þinn.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Þín
Elín, Guðmundur, Eva
Sólveig og Ásdís Eir.
Elsku amma, ég trúi því ekki
ennþá að þú sért farin frá okkur og
allt er breytt. Ég sé þig ljóslifandi
fyrir mér í Ljósheimunum þegar ég
var hjá þér sem lítil stúlka. Það var
alltaf svo gaman að fá að leika sér
með dótið sem þú hafðir handa okk-
ur. Endalaust heyri ég röddina þína,
ég veit að þú ert að fylgjast með okk-
ur og ég mun aldrei gleyma þér. Ég
gæfi svo margt til að fá að hitta þig
einu sinni enn til að geta sagt þér að
mér þykir vænt um þig. Ég veit að
við hittumst aftur, sælar og kátar.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(Valdimar Briem.)
Þín
Ragnhildur Helga.
Látin er kær systir, Erla Sigríður
Ragnarsdóttir. Á kveðjustundu rifj-
ast upp minningar allt frá barnæsku.
Fjölskyldan var stór því foreldrar
okkar eignuðust 10 börn, þar af kom-
ust 8 til fullorðinsára. Fjölskyldan
fluttist að Grettisgötu 10 þegar Erla
var 5 ára og bjó þar um áratugi. Ung
stofnaði Erla og eiginmaður hennar
heimili í húsi foreldra okkar og þegar
hún var rúmlega tvítug hafði hún
eignast 3 börn, sem voru á aldur við
þrjár yngstu systur hennar. Í þessari
stórfjölskyldu var samlíf náið og lítill
munur gerður á systkinum og syst-
urbörnum. Þegar Erla og fjölskylda
hennar fluttist frá Grettisgötu í eigin
íbúð leigði ég hjá þeim í nokkur ár og
á frá þeim tíma góðar minningar.
Systir mín var ljúf manneskja í
allri umgengni og gestrisin. Hún var
vinföst og hélst vel á vinum. Tryggð
við systkini var mikil og fylgdist hún
vel með þeirra högum og afkomend-
um þeirra og sýndi velvilja og sam-
hug þegar á þurfti að halda. Þetta er
okkur systkinum hennar ofarlega í
huga þegar við kveðjum kæra systur.
Afkomendur Erlu eru margir,
börn, barnabörn og barnabarnabörn
og naut hún mikilla samskipta við
þau. Ekki þurfti að ræða við hana
lengi til að finna hvað henni var hug-
stæðast. Hún var stolt af hópnum
sínum og velferð þeirra skipti mestu
máli.
Á kveðjustundu þakka ég ævivin-
áttu og auðsýndan systurkærleika.
Við Halldóra sendum Ragnari, Sig-
mundi og Andreu og fjölskyldum
þeirra samúðarkveðjur og óskum
þeim Guðs blessunar og velfarnaðar
um ókomin ár.
Sveinn H. Ragnarsson.
Lítillátur, ljúfur og kátur
leik þér ei úr máta.
Varast spjátur, hæðni, hlátur
heimskir menn sig státa.
(Hallgr. Pétursson.)
Í dag er til moldar borin Erla
Ragnarsdóttir vinkona okkar. Við
hittumst síðast vinkonurnar fyrir fá-
einum dögum. Enga okkar óraði þá
fyrir því að þetta væri í síðasta sinn
sem við sæjum hana. Andlátsfregn-
in var reiðarslag. Við vissum auðvit-
að af vanheilsu Erlu, sem hún af
hetjuskap bar mest með sjálfri sér.
En helfregnin sjálf! Eitthvað sem
við munum smátt og smátt meðtaka
þegar hún hringir ekki oftar til þess
að fylgjast með; athuga hvort vel
gangi og þá að gleðjast ásamt okkur
yfir velgengninni; eða heyra hvort
eitthvað hefði farið á hinn veginn hjá
okkur eða fjölskyldunni og hún
deildi þá með okkur vonbrigðum eða
máske sorgum. Við höfðum daglegt
samband, tryggð hennar við vini
sína var algjör og öfund var ekki til í
hennar ranni. Það lýsir vel vináttu
hennar og tryggð að hún og Ása vin-
kona hennar frá barnæsku höfðu
samband helst öll miðvikudags-
kvöld. Þetta var þeim báðum mik-
ilvægur þáttur í tilverunni.
Erla var borinn og barnfæddur
Reykvíkingur, sjálfstæðismaður og
Framari. Við kynntumst einhvern-
tíma um miðja síðustu öld og varð þá
vel til vina. Samverustundirnar urðu
svo fleiri þegar brauðstritinu lauk.
Erla var verkstjóri á símavakt Land-
spítala í Fossvogi, sinnti þar mjög
krefjandi starfi.
Erla var mjög vel greind, vel
heima í ljóðlist sem og leiklist. Frá-
bærlega var gaman að ræða við hana
um pólitík. Svo var hún náttúrulega
Framari, en þar var ég nú ekki eins á
heimavelli og tók hún því af umburð-
arlyndi. Við stunduðum leikhús og
margt fleira var sér til gamans gert.
Við höfðum kosningavöku nokkrar á
síðastliðnum kjördegi til alþingis.
Þar var hún í essinu sínu með sínar
fastmótuðu skoðanir á flokkum og
frambjóðendum. Hún auðgaði til-
veruna með návist sinni og hennar er
sárt saknað. Erla var glaðvær og
jafnlynd en ákaflega föst fyrir og lét
ekki hlut sinn fyrir neinum ef því var
að skipta.
Samband Erlu við börnin sín og
fjölskyldur þeirra var mikið og inni-
legt. Aðventan var skemmtileg, við
Didda sögðum að hún gæfi þrjátíu
gjafir. Farið var út að versla og allar
gjafir valdar af kostgæfni og natni.
Síðan var máske slappað af yfir mat
og drykk eins og þegar glaðst er að
loknu góðu dagsverki.
Ég mun sakna hennar mjög en er
um leið þakklát fyrir samveruna,
þakklát fyrir að hafa átt hana að
traustum vini.
Börnin og fjölskyldur þeirra sjá nú
á bak móður sem bar umhyggju fyrir
þeim og gladdist með þeim í vel-
gengni þeirra. Ég veit að minningin
um hana og allt sem hún var þeim
hjálpar þeim í sorg þeirra.
Sigríður Smith.
ERLA SIGRÍÐUR
RAGNARSDÓTTIR
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Elsku langamma, okkur
þykir svo leiðinlegt að þú sért
farin frá okkur en nú ertu
komin upp til Guðs og þar líð-
ur öllum vel. Takk langamma
fyrir okkur, við minnumst
allra heimsóknanna, bíltúr-
anna, sumarbústaðaferð-
arinnar að Flúðum síðastliðið
vor að ógleymdum ævintýrum
okkar í Portúgal, en þeirri
ferð, elsku langamma, gleym-
um við aldrei.
Þínar
Milla Ósk og Vala Rún.
Erla, góða Erla!
Ég á að vagga þér.
Svíf þú inn í svefninn
í söng frá vörum mér.
Kvæðið mitt er kveldljóð
því kveldsett löngu er.
Hart er mannsins hjarta
að hugsa mest um sig.
Kveldið er svo koldimmt,
ég kenndi í brjósti um mig.
Dýrlega þig dreymi
og drottinn blessi þig.
(Stefán frá Hvítadal.)
Hvíl í friði elsku amma.
Hugrún Ýr og Elvar Geir.
Í morgun saztu hér
undir meiði sólarinnar
og hlustaðir á fuglana
hátt uppí geislunum
minn gamli vinur
og veizt nú, í kvöld
hvernig vegirnir enda
hvernig orðin nema staðar
og stjörnurnar slokkna
(Hannes Pétursson.)
Elsku mamma og amma
lang. Við Bubbarnir þínir
söknum þín óendanlega mikið.
En huggum okkur við að vita
að hver vegur að heiman er
vegurinn heim.
Sigmundur Ó.
og Sigmundur B.
HINSTA KVEÐJA