Morgunblaðið - 20.03.2004, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. MARS 2004 55
getur verið ósanngjarnt. Ung kona,
sem átti allt lífið framundan, er numin
á brott. Miðað við allt sem á Ástu
dundi í þessum erfiðu veikindum, fær
aðeins eitt orð henni best lýst og það
er hetja!
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við erum þakklát fyrir að hafa
kynnst Ástu. Minningarnar um hlýja
og trausta nágrannakonu munu lifa
með okkur. Kristjáni og öðrum að-
standendum vottum við innilega sam-
úð.
Harpa, Aðalsteinn, Jóhann
Karl og Gunnar Árni.
Elsku Ásta.
„Við sjáumst“ var það síðasta sem
ég sagði við þig á sólríkum laugardegi
í lok febrúar. Þennan laugardag sát-
um við og ræddum um lífið og til-
veruna og áttum góða samverustund.
Við, ég og þú erum ungar konur, 33
og 34 ára og búnar að upplifa ým-
islegt saman sem safnast hefur í
minningarpokann. Við ólumst upp í
hverfi sem var að byggjast upp. Á
þessum tíma var gatan okkar ekki
malbikuð, stutt var í fjöruna, skauta-
svellið hinum megin við húsin, að
ógleymdum starfsvellinum þar sem
við byggðum kofa og seldum popp.
Allt þetta er þarna ennþá í kringum
hús foreldra okkar sem búa enn á sín-
um stað. Við komumst í gegnum ung-
lingsárin og héldum út í lífið með bros
á vör. Fluttum báðar „suður“, geng-
um menntaveginn og eignuðumst
heimili. Hittumst alltaf á páskum, jól-
um og á sumrin á Grundarstígnum.
Þá áttum við gleðiríkar samveru-
stundir, skiptumst á fréttum og lögð-
um framtíðarplön. Þetta var fastur
punktur i tilverunni. Núna er þetta
breytt.
Kæra vinkona, innilegar kveðjur
frá öllum í næsta húsi, takk fyrir sam-
veruna og „við sjáumst síðar“.
Unnur Elfa.
Elsku Ásta Sylvía, það fyrsta sem
kemur upp í hugann þegar ég hugsa
um þig er hláturmildi, gleði, grallara-
skapur, kjarkur, þor, ákveðni, dugn-
aður, þrjóska og hreinskilni.
Mig langar að kveðja þig með
nokkrum orðum. Þú ert einhver sú
kjarkmesta kona sem ég hef kynnst.
Með ótrúlegri yfirvegun og þrjósku
barðist þú við veikindin og mér er það
enn óskiljanlegt hversu dugleg og
sterk þú varst í gegnum allt sem á
dundi.
Þrátt fyrir veikindin virtist áhugi
þinn á öllu sem við hin vorum að upp-
lifa óendanlegur og stundum erfitt að
skilja hvað þú gast samglaðst eða
huggað aðra í þeirra gleði eða sorg,
þegar þú sjálf barðist fyrir lífi þínu.
Það var aldrei lognmolla yfir þér og
þú varst vön að fara ótroðnar slóðir.
Ákveðin, með skoðanir á flest öllu,
með sterka réttlætiskennd og stóðst
alltaf föst á þínu.
Þú varst ávallt hrókur alls fagnaðar
og stutt í grínið og dillandi hláturinn.
Ferðin sem við bekkjarsysturnar
vorum búnar að hlakka svo til að fara
verður ekki farin í þeirri mynd sem
við ætluðum. Nú munt þú fljúga
þangað á fyrsta farrými með englun-
um.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Um leið og ég kveð þig Ásta mín
bið ég Guð um að styrkja Kristján,
foreldra þína og systur þínar í þeirra
sorg.
Gyða S. Karlsdóttir.
Elsku Kristján Örn.
Hugsanir okkar eru með þér, fjöl-
skyldu þinni og tengdafjölskyldu.
Ásta var alveg einstök og hrífandi
manneskja. Í þau skipti sem við hitt-
um hana eftir að hún veiktist, dáð-
umst við að því hve vel hún bar sig,
hversu sterk hún var. Alltaf gat hún
náð manni í skemmtilegar og litríkar
umræður um allt mögulegt sem fékk
mann til að gleyma að nokkuð amaði
að. Við munum sannarlega sakna
hennar og ykkar beggja sem heild.
Við hughreystum okkur við það að
hún Ásta þín er farin úr einum góðum
höndum í aðrar. Við viljum líka segja
þér að þú átt okkur alltaf að.
Anna Margrét Rögnvalds-
dóttir, Brandur Thor
Ludwig og dætur; Emilía
Rún Ludwig og Alma Liv
Ludwig
(Luxembourg).
Hetja er fyrsta orðið sem kemur
upp í hugann þegar við hugsum um
Ástu Sylvíu. Alltaf þegar við hittumst
var gaman, alveg sama hverjar að-
stæðurnar voru. Mikið hlegið og mik-
ið spjallað. Eins og þeir sem þekkja til
Ástu geta borið vitni um, þá hafði hún
gaman af að tala og var því oft setið
lengur en kraftar hennar leyfðu. Bar-
áttuþrekið var einstakt. Í fjögur og
hálft ár barðist hún án þess að fá
nokkra hvíld. Alltaf gat hún séð
björtu hliðarnar á öllum hlutum.
Húmorinn og lífsviljinn hvarf aldrei í
skuggann á veikindunum og skein í
gegn alla tíð.
Eitt af því sem var merkilegt við
Ástu var að þrátt fyrir veikindin
fylgdist hún alltaf með öllu sem gerð-
ist, hvort heldur það voru heimsmálin
eða líf fólksins í kringum hana. Hún
gat ætíð sýnt þeim sem áttu í erfið-
leikum hluttekningu.
Ásta var bara svo skemmtileg, hún
hafði ótrúlega frásagnarhæfileika og
húmor sem alltaf var stutt í. Hún var
mikil félagsvera og nýtti hvert tæki-
færi sem hún gat til að njóta lífsins,
eitthvað sem við hin ættum að taka
okkur til fyrirmyndar.
Elsku Ásta Sylvía, við þökkum all-
ar samverustundirnar á liðnum árum,
þín verður sárt saknað. Kristján,
Björn Friðrik, Oddný, Emma og
Alma, Guð styrki ykkur í sorginni.
Inga, Linda og Ragnhildur.
Í dag kveð ég kæra vinkonu, Ástu
Sylvíu, sem fallin er frá langt fyrir
aldur fram. Við kynntumst fyrst er
við unnum saman í Loðskinni á Sauð-
árkróki og það fyrsta sem ég tók eftir
við Ástu Sylvíu var hversu kát og glöð
hún var.
Það var sama hvaða verk hún var
sett í, aldrei fannst henni leiðinlegt og
hún gat alltaf hlegið yfir einhverju.
Síðan fórum við að umgangast hvor
aðra meira er ég byrjaði í Fjölbrauta-
skólanum og það myndaðist skemmti-
legur kjarni krakka sem öll vildu gera
árin í fjölbraut eftirminnileg. Enda
urðu þau eftirminnileg, sérstaklega
síðasta árið okkar, þar sem hápunkt-
urinn var utanlandsferð. Síðan fórum
við hvert í sína áttina en héldum þó
alltaf sambandi.
Það var því mikið áfall er Ásta
Sylvía greindist með þennan illvíga
sjúkdóm fyrir nokkrum árum, svo ill-
vígan að læknar töldu að hún ætti
ekki langt eftir. En þá fyrst kom í ljós
hvað í Ástu Sylvíu bjó. Það var ekki
um að ræða að gefast upp og hún af-
sannaði allar spár læknanna. Hún
lifði áfram og naut lífsins þrátt fyrir
að hún vissi að henni væri ekki gefinn
langur tími.
Uppgjöf var ekki til fyrir henni né
sjálfsvorkunn.
Ásta Sylvía er fyrirmynd sem við
getum öll lært mikið af. Lært að það
er undir okkur sjálfum komið hvernig
lífi við ætlum að lifa, erfiðleikar eru til
að takast á við þá og koma sterkari
frá þeirri viðureign hvernig sem hún
fer og við eigum gleðjast yfir öllu því
sem okkur er gefið.
Ég er þakklát fyrir að hafa kynnst
Ástu Sylvíu og stolt yfir að geta talist
vinkona hennar.
Kristján, Oddný, Björn Friðrik,
Friðrik, Emma, Alma og fjölskyldur,
megi guð styrkja og varðveita ykkur
á þessum erfiðu tímum.
Ásta.
Kveðja frá Skagfirsku
söngsveitinni
Ó, sumar með sólskinið bjarta,
þú syngur barnsins ósk og þrá.
Ó, verm þú hið viðkvæma hjarta,
geym vonir þeim, sem harminn á.
Blessa þú minning barnsins unga,
breið þú frið yfir ekkans þunga.
Í harmamyrkri rís himneskt ljós.
Heilög minning er fegurst rós.
Svo orti skagfirska skáldið Friðrik
Hansen við útför barns á fyrrihluta
síðustu aldar. Í dag er til moldar borið
á Sauðárkróki langafabarn Friðriks,
Ásta Sylvía Björnsdóttir. Hún lést á
Sjúkrahúsi Skagfirðinga 3. mars sl.
eftir tæplega fimm ára þrotlausa bar-
áttu við krabbamein, þá nýlega orðin
33 ára gömul.
Hún dó svo ung, en þó svo þreytt,
með þúsund vona mál...
yrkir Friðrik enn fremur og er
engu líkara en hann yrki til Ástu Sylv-
íu, sjái hana og illvíg örlög hennar fyr-
ir sér. Sjálf vissi Ásta Sylvía hvað beið
hennar, hvaða örlög sjúkdómurinn
hafði búið henni. Það varð þó ekki
ráðið af framkomu hennar og fasi.
Þvert á móti var eins og hún hefði
bjargfasta vitneskju um hið gagn-
stæða; að örlögin hefðu ætlað henni
langt og heillaríkt líf hér á jörðu. Slíkt
var æðruleysi hennar og innri styrk-
ur. Eða eins og hún sagði sjálf: „Ég
ætla ekki að eyða því sem ég á eftir
ólifað í eymd og volæði; mér batnar
ekkert við það.“ Þó vissum við að oft
var hún mjög veik og kvalin en aldrei
vildi hún tala mikið um það heldur
beina talinu að öðru.
Friðrik Hansen orðar þetta svo:
Ef lífið sorg þér sendi,
þú sýndir engum harminn.
En heitt var inn’ við hjartað,
ef horft var inn í barminn.
Á þennan veg orti skáldið fyrir 100
árum um tvíburasystur sína er hún
lést árið 1924. Hún var þá 33 ára, eða
jafngömul Ástu Sylvíu er hún lést. Er
sagan að endurtaka sig? Það er mér
bæði ljúft og skylt að minnast Ástu
Sylvíu. Hún var söngfélagi okkar í
Skagfirsku söngsveitinni og fyrsti
kórfélaginn sem ég kynntist þegar ég
hóf að starfa í þeim ágæta félagsskap
árið 1997. Fyrr en varði hafði sjúk-
dómurinn bundið enda á samfellda
veru hennar í kórnum og gat Ásta
Sylvía aðeins sinnt áhugamáli sínu,
söngnum, að takmörkuðu leyti eftir
að hún kenndi meins síns. En hún var
einstaklega tryggur félagi því hún
sótti allar söngskemmtanir kórsins
sem hún mögulega gat.
Ásta Sylvía var gædd bæði söng-
og tónlistarhæfileikum. Hún stundaði
hljóðfæranám og söngnám og sóttist
hvort tveggja mjög vel. Það var því
skarð höggvið í sópranröddina þegar
hún varð að hætta í kórnum því hún
hafði bæði góða rödd og var fljót að
læra. En umfram allt var hún góður
félagi. Hún var glaðlynd, síbrosandi
og hafði einlæga og eðlilega fram-
komu.
Ásta Sylvía barðist mun lengur við
sjúkdóm sinn en læknar höfðu spáð.
Það má því segja að hún hafi sigrað
dauðann hvað eftir annað á undan-
förnum árum enda var hún dáð af öll-
um fyrir óbilandi viljastyrk og já-
kvæðni.
Síðastliðið haust varð ljóst að nú
var að hausta að í lífi Ástu Sylvíu. Og
eins óraunverulegt og sárt það er að
kveðja jafn unga og efnilega konu og
hún var, þá er það ískaldur veruleiki
að hún hefur nú kvatt þetta jarðlíf,
þrotin að kröftum en með óbugaðan
vilja og trú á lífið. Hún brosti til barn-
ungrar nöfnu sinnar á dánarbeði
nokkrum augnablikum áður en hún
lagði aftur augun hinsta sinni, umvaf-
in ást og hlýju fjölskyldu sinnar allr-
ar.
Sem fyrr er gott að leita í smiðju
Friðriks Hansen eftir bænarorðum til
Ástu Sylvíu:
Leggi drottinn lófann sinn,
ljúfa mær, að enni þínu.
Blessi drottinn bústað þinn,
búi um þig í ljósi sínu.
Og nú dvelur hún á þeim ódáins-
akri sem Friðrik lýsir svo vel í uppá-
haldsvísu minni:
Aldrei kveldar, ekkert húm,
eilíf sýn til stranda,
enginn tími, ekkert rúm.
Allar klukkur standa.
Minningu Ástu Sylvíu heiðrum við
best með því að reyna að tileinka okk-
ur hugarfar hennar og sönggleði því
hugarfar hennar fleytti henni yfir
margan, erfiðan hjallann og í söngn-
um fann hún hvíld og fró svo að þraut-
ir gleymdust um stund.
Skagfirska söngsveitin í Reykjavík
þakkar ánægjulega en allt of stutta
samfylgd og biður fjölskyldu og ást-
vinum hennar blessunar Guðs og
styrks á þessum erfiðu tímum. Bless-
uð sé minning Ástu Sylvíu Björns-
dóttur.
Bjarni Stefán Konráðsson.
Í okkar litla samfélagi geislafræð-
inga þar sem allir þekkjast var það
reiðarslag að frétta af veikindum
Ástu Sylvíu. Í fjögur og hálft ár erum
við búin að fylgjast með henni berjast
eins og hetju með dyggilegum stuðn-
ingi Kristjáns, sem hefur svo sann-
arlega reynst henni betri en enginn.
Það þótti tíðindum sæta á sínum
tíma þegar þau tóku að draga sig
saman, þá bæði við nám í geislafræði.
Þau hófu bæði störf við fagið eftir út-
skrift, hann í Fossvogi en hún á
Hringbraut. Bæði tóku þau virkan
þátt í félagslífinu og var Ásta trún-
aðarmaður á sínum vinnustað með
öllu sem því fylgir og starfaði í mennt-
unarnefnd félagsins þar sem hún tók
virkan þátt eins og heilsa hennar
leyfði. Við sem störfuðum með henni
þar kynntumst vel þessari ljúfu og
glaðlyndu stúlku sem var ekkert að
víla hlutina fyrir sér, heldur tók á
hverju máli eins og það kom fyrir, af
röggsemi og festu. Síðari ár þurfti
hún þó æ oftar að taka tillit til veik-
inda sinna, en ávallt var hún reiðubú-
in að ræða málin af æðruleysi og
segja hlutina eins og þeir voru. Sjálf-
sagt hefur hún átt sínar erfiðu stund-
ir, en það var ekki borið á borð fyrir
okkur, enda munum við minnast
hennar sem hetjunnar sem hún var.
Kæri Kristján, fyrir hönd mennt-
unarnefndar og Félags geislafræð-
inga votta ég þér og öðrum aðstand-
endum Ástu Sylvíu innilegustu
samúðarkveðjur og vona að Guð gefi
ykkur styrk á þessum erfiðu tímum.
Kristín Pálsdóttir,
varaformaður Félags
geislafræðinga.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Við vottum eiginmanni og fjöl-
skyldu Ástu Sylvíu okkar innilegustu
samúðarkveðjur,
Útskriftarhópurinn 1993 frá
Fjölbrautaskóla Norðurlands
vestra á Sauðárkróki.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Minning Ástu Sylvíu lifir í
hjörtum okkar allra.
Eiginmanni, fjölskyldu og
aðstandendum Ástu viljum
við votta okkar dýpstu sam-
úð.
Árgangur ’71, Grunnskóla
Sauðárkróks.
Mig langar að þakka þér
Ásta fyrir árin sem við vor-
um samtíða. Við áttum góðan
vinskap, sérstaklega á
grunnskóla- og fjölbrauta-
skólaárunum okkar. Við
eyddum góðum tíma saman
og margt var brallað.
Ég mun minnast þín með
þakklæti og virðingu. Fjöl-
skyldu og aðstandendum
votta ég mína innilegustu
samúð.
Blessuð sé minning Ástu
Sylvíu Björnsdóttur.
Alda Bragadóttir.
HINSTA KVEÐJA
MINNINGARGREINUM í
Morgunblaðinu hefur fjölgað
verulega á undanförnum árum.
Til að öllu efni Morgunblaðsins
verði haganlega fyrir komið
reynist nauðsynlegt að setja
minningargreinum, sem og öðru
efni, ákveðin lengdarmörk. Því
hefur verið ákveðið að fyrir utan
aðalgrein verði aðrar greinar
1.500 slög (með bilum), sem eru
um 50 línur í blaðinu (17 dálks-
entimetrar) og í kringum 300
orð.
Hinsta kveðja
– nýtt form
Jafnhliða þessu verður tekin
upp nýjung sem kölluð er
HINSTA KVEÐJA þar sem
hægt verður að senda örstutta
kveðju (5–15 línur), þegar það á
við. Þetta form á við þegar votta
á virðingu án þess þó að það sé
gert með langri grein (sjá sýn-
ishorn).
Lengd minningargreina
Hæfileg lengd. Til þess að sjá
lengd minningargreinar í t.d.
Word-ritvinnslu, þá er valið
Tools-valblaðið og síðan Word
Count. Þá opnast þessi upplýs-
ingagluggi og sýnir orðafjöldann
(Words); slagafjölda án orðabila
(Characters (no spaces)); slaga-
fjölda með orðabilum (Characters
(with spaces)): 1.500.
g
fa
g
n
ar
n
k,
a
ð-
m
g
m
n-
r
r
ð
r-
i.
m
r-
n-
í
ar
l-
u
í
ð
ð-
gg g
Sú hugsun að svo kynni að fara var
manni þó oftast fjarri, svo mikill var
lífsþróttur hennar, hugurinn vökull
og atorkan óbilandi.
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj aæ
ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj.
lkasdjf laksjf laks jdf.
Laksdjælaskdjfæalskjfaæls
kdjfaæl sk djfalæs kd.
Jón Jónsson og
Jónína Jónsdóttir
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj aæ
ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj
lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask-
djfæalskjfaæls kdjfaæl sk djfalæs
kd fdh fg df df df n dfhndfghdfh
dfgh dfgh dfh fdgh.
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj
aæ ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj
lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask-
djfæalskjfaæls kdjfaæl sk.
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj
aæ ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj
lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask-
HINSTA KVEÐJA