Morgunblaðið - 20.03.2004, Blaðsíða 57

Aldrei heyrðum við þig kvarta, þú
varst ekki allra, sumir hræddust þig,
þú talaðir hátt og margir héldu að
þú værir reiður. Fólk hræddist
hreinskilni þína, sum okkar erfðu
þessa eiginleika. Kærar þakkir fyrir
að fá að hafa þig svona lengi hjá
okkur.
Elsku mamma, þú ert einn hlekk-
urinn í keðjunni, stoð okkar og
stytta.
Ástarkveðja,
börnin þín.
Elsku afi, þá er þinn dagur að
kveldi kominn. Tilfinningarnar eru
blendnar, söknuður í bland við gleði
yfir því að þú þurftir ekki að dvelja
lengi á sjúkrahúsi, ég gat ekki hugs-
að mér að sjá þig þurfa að vera öðr-
um háður. Það er margt sem rennur
í gegnum hugann á kveðjustund.
Sumrin sem ég var hjá ykkur
ömmu, alltaf keyptir þú appelsínu-
kassa þegar ég kom og þegar hann
var búinn gat ég farið að fara. Eitt
kvöldið varst þú búinn að fá þér að-
eins í glas og fórst út, ég vildi fá að
koma með þér, þá sagðistu vera að
fara á kvennafar. Ég var alveg stór
hneyksluð en frétti svo daginn eftir
að þú hefðir bara labbað til Áslaug-
ar. Það eru ófáar kókflöskurnar sem
þú hefur gefið barnabörnunum í
gegnum tíðina,en ég held þú hafir
aldrei vitað að ég drakk bara kók
hjá þér. Þú varst ekki veisluglaður
maður og fannst engin ástæða til að
fagna afmælisdögum þínum, einum
var þó vel fagnað, þegar þú varðst
75 ára fóruð þið amma með börnum
og tengdabörnum út að borða og í
leikhús, ég fékk að koma með og er
það mér ógleymanlegt.
Þér féll iðjuleysi illa og þegar þú
hættir loksins að vinna haslaðir þú
þér völl í eldhúsinu, það eru ófáar
pönnukökurnar sem þú hefur bakað
ofan í mannskapinn á sunnudags-
morgnum.
Í síðasta sinn sem ég talaði við þig
áður en þú veiktist hringdi ég til að
segja ykkur ömmu frá nafninu hans
Auðuns en ég var ekkert að segja
þér að seinna nafnið kæmi svo í ljós
við skírnina, þér fannst algjör óþarfi
að skíra börnin tveimur nöfnum
hvað þá að nota þau bæði eins og við
gerum.
Það sem stendur þó upp úr þegar
ég hugsa til ykkar ömmu í Hólagöt-
una er hvað ég er heppin að vera
hluti af þessari stóru fjölskyldu,
samheldnin er mikil og gaman þegar
við erum saman. Krakkarnir mínir
eru alltaf að spyrja hvenær við get-
um farið aftur á Snæfellsnes þar
sem við hittumst í fyrra, þar
skemmtu sér allir saman án nokkurs
kynslóðabils.
Elsku afi takk fyrir allt.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Katrín.
Elsku afi.
Mínar fyrstu minningar um þig
eru þegar við systkinin komum í
heimsókn norðan úr landi og þú
tókst á móti okkur með opinn faðm-
inn og sagðir: „Eruð þið komin elsku
börnin mín, elsku hjartans gullin
hans afa síns, hvað má bjóða ykk-
ur?“ Þessi orð hljóma í huga mér
þegar ég hugsa um þig. Hvað þú
gast verið elskulegur hafði engin
takmörk og alltaf þurfti maður að
vera að borða. En þú hafðir líka á
þér hrjúfa hlið og með þinni kraft-
miklu rödd gastu talað hátt. Ég man
til dæmis að mér fannst alltaf
óþægilegt að fara með þér út í búð
þegar ég var yngri að kaupa í mat-
inn því ef þér mislíkaði þá vissu það
allir í búðinni. Það var ekki fyrr en
ég varð eldri að ég lærði að meta
þennan kost og dáðist að því hvað
þú stóðst alltaf fastur á þínu og lést
ekki segja þér fyrir verkum.
Þið amma hafið alltaf reynst mér
vel og dvaldi ég oft sumarlangt hjá
ykkur þegar ég var barn og svo aft-
ur í fjóra vetur meðan ég var að
taka stúdentsprófið í Keflavík. Hjá
ykkur fékk ég kjarngóðan íslenskan
mat sem alltaf var tilbúinn á réttum
tíma og pönnukökuilmurinn á
sunnudagsmorgnum kl. sjö varð til
þess að sjaldan var sofið frameftir
þá morgna.
Þú áttir góðan systkinahóp og
langaði mig til að vita hvort þau
væru eins og þú og dag einn fyrir
fimm árum bankaði ég upp á hjá
systur þinni fyrir austan og kynnti
mig. Hún tók mér opnum örmum
með fádæma gestrisni eins og allt
þitt fólk er. Þið amma áttuð miklu
barnaláni að fagna og barnabarna-
börnunum fjölgar stöðugt. Dugnað-
ur var þitt aðalsmerki og þú vannst
erfiðisvinnu fram til 80 ára aldurs.
Elsku afi, þú ert fyrirmynd okkar
allra. Vonandi hittumst við aftur.
Elsku amma, Guð styrki þig í missi
þínum.
Gyða S. Karlsdóttir.
Jæja afi minn.
Þá skilur leiðir í bili. Ég vil þakka
þér öll þau ár sem við áttum saman,
sem urðu nú ansi mörg þó svo að þú
hafir verið um sextugt þegar ég
fæddist. Þú varst mér alltaf fyr-
irmynd um hvernig á að takast á við
lífið og dugnaður þinn hefur verið
mér hvatning enda varstu rétt orð-
inn áttræður þegar þú hættir að
vinna.
Það sem ég hlakkaði alltaf mest til
á jólunum var þegar þú fórst með
mig í bókabúðina á Þorláksmessu og
við keyptum allar teiknimyndabæk-
urnar sem komu út um árið, ég náði
nú alltaf að lesa þær allar uppi í
rúminu þínu áður en jólin gengu í
garð. Þú varst alltaf svo gjafmildur
og enginn komst upp með það að
koma í heimsókn án þess að fá sér
eitthvað í gogginn. Við fórum svo
stundum saman út í skúr og þú gafst
mér litla kók í gleri og negldir nagla
í gegnum tappann.
Við áttum saman góðar stundir og
það sem ég þakka einna mest fyrir
er að hafa fengið að vera handlang-
arinn þinn í smíðunum í Helguvík á
sumrin og jólin, áður en ég hafði
aldur til að fara upp á völl. Þar
kenndir þú mér vinnusemi og dugn-
að sem ég kem til með að búa að, þó
svo að ég hafi ekki haldið áfram í
smíðunum.
Þú varst og verður alltaf mitt leið-
arljós í gegnum lífið, blessuð sé
minning þín.
Ragnar.
Þótt löngu séu liðnir hjá
þeir ljúfu fögru morgnar
þá birtir yfir öldungs brá
er óma raddir fornar.
Hver endurminning er svo hlý
að yljar köldu hjarta,
hver saga forn er saga ný
um sólskinsdaga bjarta.
(Átthagaljóð.)
Ofanskráðar ljóðlínur koma í hug-
ann við fréttir um andlát Húnboga
Þorleifssonar eða Boga í Svínhólum,
eins og við sveitungarnir í Lóni
nefndum hann. Eftir langan og far-
sælan ævidag auðnaðist honum að
kveðja á sama hátt og hann hafði lif-
að – með skjótum hætti án lang-
dregins aðdraganda. Hann var
þeirrar gerðar að gera allt fljótt.
Milli nágrannabæjanna Reyðarár
og Svínhóla í Lóni austur var mikill
samgangur frá því að ég man fyrst
til mín á þriðja áratug nýliðinnar
aldar þótt spölurinn væri æði drjúg-
ur og samgöngutækin oftast tveir
jafnfljótir eða þarfasti þjónninn þeg-
ar best lét. Við krakkarnir á Reyð-
ará vorum ekki há í loftinu þegar við
vorum sjálfkjörin í sendiferðir milli
bæjanna og meira en fús til farar því
sannarlega áttum við góðu að mæta
hjá ljósu okkar Ragnhildi Guð-
mundsdóttur móður Boga og öllu því
góða fólki sem þá bjó í tvíbýli í Svín-
hólum.
Eins og önnur sveitabörn vorum
við í hlutverki hesta- og kúasmala og
stundum höfðu skepnurnar fundið
upp á þeirri tilbreytingu að skreppa
í heimsókn til Svínhólakúnna og
-hestanna alla leið austur í Svínhóla-
land, sem þýddi töluvert lengri
göngu og stundum umtalsverða erf-
iðleika. Við Siggi bróðir vorum hvort
á sínu árinu og oftast tvö saman í
þessum ferðum. Það var í einni slíkri
að einhver galsi var í hestunum, þeir
vildu hreint ekki skilja við vini sína
sem þeir voru að heimsækja og eftir
mikil hlaup austur um allt Svínhóla-
land og árangurslausar tilraunir til
að handsama eitthvert hrossið röltu
tveir rislágir hestasmalar heim á
Svínhólatún. Karlmenn voru þar að
störfum við að hlaða fjárhústóft og
þegar smalar höfðu skýrt frá vand-
ræðum sínum og mælst til liðsinnis
varð einum þeirra að orði að eig-
inlega hefðu þeir nú öðru að sinna í
dag en að eltast við hrossastóð!
Ósköp varð nú hjartað lítið í hes-
tasmölum, sem sáu fram á mikla
sneypuför og óx í augum hin langa
ganga heimleiðis. Þá gerist það að
Bogi snarast ofan af tóftarveggnum,
tekur beislin af öxlum hinna von-
sviknu smalamanna og segir: „Farið
þið nú bara heim í bæ krakkar mín-
ir, þetta verður allt í lagi.“ Það
stóðst á endum að þegar við höfðum
setið góða stund í sóma og yfirlæti
heima í bæ hjá ljósu, raðað í okkur
góðgerðum og vorum endurnærð
bæði á sál og líkama þeysti Bogi í
hlað með alla hestana. Það var þá
sem við Siggi bróðir tókum Boga í
dýrðlingatölu og hefur hann átt
þann sess í huga okkar æ síðan.
Húnbogi Þorleifsson var afar heil-
steypt og hreinlynd persóna, stund-
um örlítið hrjúfur á ytra borðinu en
undir skrápnum sló hlýtt hjarta. Í
námi og starfi var hann afburðamað-
ur sem lengi verður minnst.
Við systkinin frá Reyðará þökkum
Húnboga Þorleifssyni ógleymanlega
samfylgd á æskuárum og biðjum
honum allrar blessunar á nýjum
brautum. Ástvinum hans sendum við
hugheilar samúðarkveðjur.
Aðalheiður Geirsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. MARS 2004 57
Ástkær sonur okkar, bróðir og frændi,
TRAUSTI EYJÓLFSSON,
Klettahrauni 17,
Hafnarfirði,
áður Miðbraut 28,
Seltjarnarnesi,
sem lést á Landspítalanum Fossvogi mánu-
daginn 15. mars, verður jarðsunginn frá Sel-
tjarnarneskirkju mánudaginn 22. mars kl. 15.00.
Guðrún Árnadóttir,
Eyjólfur Jónsson,
Selma H. Eyjólfsdóttir,
Oddný Gréta Eyjólfsdóttir
og frændsystkini.
Systir okkar,
ÞORBJÖRG JÓHANNESDÓTTIR,
Aðalstræti 47,
Patreksfirði,
verður jarðsungin frá Patreksfjarðarkirkju í dag, laugardaginn 20. mars,
kl. 14.00.
Páll Jóhannesson,
Friðrika Jóhannesdóttir.
Faðir okkar, tengdafaðir, afi, bróðir og mágur,
MAGNÚS GUNNARSSON,
Frakkastíg 14,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum föstudaginn 27. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey. Þökkum auðsýndan hlýhug.
Hörður Magnússon, Elísabet Þorsteinsdóttir,
Haraldur Magnússon, Ingibjörg Ingólfsdóttir,
Gunnsteinn Gunnarsson, Agnes Engilbertsdóttir
og barnabörn.
✝ Þorbjörg Jó-hannesdóttir
fæddist í Litla-Laug-
ardal í Tálknafirði
hinn 2. nóvember
1905. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Patreksfjarðar 11.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhannes
Bjarni Friðriksson,
bóndi og trésmiður,
og kona hans, Guð-
björg Vagnsdóttir
húsmóðir.
Systkini Þorbjarg-
ar voru Vagn, f. 1903, Guðrún, f.
1904, Friðrik, f. 1906, Matthildur,
f. 1908, Guðmundur, f. 1909,
Guðjón, f. 1911, Kristján, f. 1912,
og eftirlifandi systkini hennar
eru Páll, f. 1915, og Friðrika, f.
1916.
Þorbjörg ólst upp í Tálknafirði
til 1921, þá fluttust foreldrar
hennar til Patreksfjarðar. Þor-
björg réðst sem vinnustúlka á
heimili Ólafs Jó-
hannessonar útgerð-
armanns og konu
hans frú Áróru
Gunnarsdóttur, en
árið 1930 fluttist
hún til Akureyrar
og vann á Hótel
Gullfossi. Eftir það
réðst hún til starfa á
saumastofu Bern-
harðs Laxdals og
vann þar í 14 ár.
Þorbjörg fluttist til
Patreksfjarðar til að
annast foreldra sína
ásamt því að vinna í
fiskvinnslu.
Þorbjörg var ógift og barnlaus,
en hélt ávallt heimili með Páli
bróður sínum í Aðalstræti 47 á
Patreksfirði allt til ársins 1994.
Seinustu æviárin var hún vist-
maður á Heilbrigðisstofnun Pat-
reksfjarðar.
Þorbjörg verður jarðsungin
frá Patreksfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Fegurð, bros og einlægni getur
verið yfirskrift minningarorða um
Þorbjörgu Jóhannesdóttur. Orð sem
öll voru sönn í lífi hennar og urðu lif-
andi og máttug með dagfari hennar
og ljúfmennsku.
Það var ætíð eitthvað töfrandi í
bliki augna hennar og heillandi í
skærum hlátri hennar. Ekki aðeins að
hún stigi sérhvert skref lífsins með
fágun og hógværð heldur líka það, að
öll orð hennar og nærvera gerðu okk-
ur sem nutum að betri manneskjum
og þakklátari til lífsins gjafa.
Obba frænka á Patró var í raun
miklu meira en frænka. Hún var okk-
ur í stórfjölskyldunni líka móðir og
amma. Þannig var kærleikur hennar
og góðvild.
Þegar Obba og Palli, bróðir henn-
ar, voru að koma í heimsókn norður á
Akureyri, þá var ætíð hátíð. Í minn-
ingunni eru þetta skemmtilegar
stundir, sem lifa áfram. Og þannig var
um allar heimsóknir hennar, hvar
sem við bjuggum. Hún fylgdist með
okkur öllum og gaf okkur líka að njóta
af handverki sínu og smekkvísi.
Obba bað aldrei um eitt eða neitt
fyrir sig. En við þekkum öll hvernig
við og aðrir báðum hana að koma og
vera. Það gladdi okkur öll að mega
njóta nærveru hennar, ekki síst á
stórum stundum lífsins. Nálægð
hennar var með þeim hætti að hún
bar birtu lífsins með sér. Orð sem og
hljómur raddar hennar var ætíð með
mildi.
Í dag þegar við kveðjum hana, þá
býr þakklæti í hugum okkar allra.
Hún kenndi okkur svo margt um feg-
urð lífsins og gerði okkur öll að betri
manneskjum. Hún hafði notið mikill-
ar umhyggju á Sjúkrahúsinu á Pat-
reksfirði og talaði um að hún væri
ferðbúin, þegar rúmt ár vantaði upp á
aldarafmæli hennar. Og við erum
þess fullviss að heimkoma hennar
verður björt í ríki Guðs. Systkinum
hennar, Palla og Fíu, sendum við góð-
ar kveðjur.
Guð blessi minningu Obbu frænku.
Unnur, Pálmi og fjölskylda.
Kynslóðir koma og kynslóðir fara.
Einn er að kveðja, ljúka sinni ævi-
göngu, annar að heilsa og hefja sína
göngu. Eftir því sem við eldumst
sjáum við á bak æ fleiri samferða-
mönnum, þeirra sem mörkuðu spor í
umhverfi okkar. Þannig er um móð-
ursystur mína, Þorbjörgu Jóhannes-
dóttur eða Obbu frænku eins og við
kölluðum hana alltaf. Hún er nú
kvödd á nítugasta og níunda aldurs-
ári. Eftir verður einhver ljúfsár tregi
þótt hægt sé að fagna því að langri
vegferð sé lokið.
Obba frænka var mikil hagleik-
skona. Allt lék í höndum hennar,
hvort heldur var matargerð, fata-
saumur eða annars konar handa-
vinna. Handbragðið alltaf jafn fallegt
og verkin vel unnin.
Ung fluttist hún til Akureyrar og
bjó þar í mörg ár. Margar góðar
minningar á ég frá þeim tíma. Það var
alltaf jafn gaman þegar hún kom í
heimsókn og þær systur voru saman.
Milli Obbu og systra hennar ríkti allt-
af mikill kærleikur og gleði.
Á miðjum aldri fluttist Obba til Pat-
reksfjarðar til að annast foreldra sína
sem þá voru orðin aldurhnigin. Þetta
lýsir Obbu frænku vel, alltaf var hún
jafn fórnfús og gefandi.
Löng og farsæl vegferð er að baki
sem nú er ofin saman við sjóð minn-
inga.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Þín frænka,
Jóhanna María Pálmadóttir.
ÞORBJÖRG
JÓHANNESDÓTTIR