Pressan - 19.12.1991, Síða 4

4
PRKSSAN 19. DESEMBER 1991
^JnéAoA, nétti iUtutAinn yjfiA, luttí&iAttGA.
MjúJzuA, Gtý (jóðuA ocj, Ite+ttaA Jzotuun á ölLun cdSii.
Ásdís og Ótnar hjá Flngleiðutn
Það hefur alltaf verið heitt á
tnilli Lindu Pé og Sigurðar
Skagfjörð hjá Flugleiðutn
Flelgi Pé ogAuður Bjöms ásamt
vittkonutn
Dav & Ni ght
í jólaglögg hjá Stöð 2 og Bylgjunni
1 Oddaflugsglögg með gæðaívafi er
tæknideildin ásamt nokkrum vinum tók sig
til og blúsaði fyrir samstarfsfólk
2 Sigurveig, stjarnan á Stöð 2, að venju
með skemmtilegustu strákana í kringum sig
3 Sigga Beinteins alltaf að reyna við
Hallgrím Thorsteinsson
4 Hjörtur, Steingrímur
Ólafs og Jónína á
Helgi Dan og Bubba ásamt hinum stelpunum hjá
Samvinnuferðum-Landsýn
Öm Steinsen alltaf með
einhverja fagra sér við hlið
Guðbjörg Sandholt, öðm nafni
Gugga okkar, ásamt Betu, Ásdt'si
og Irisi hjá Veröld
Stórglæsileg og skemmtileg veisla í Ömmu Lú þegar
Flugleiðir, SAS, Grænlandsflug og allar
ferðaskrifstofurnar komu saman. Sungnir voru
jólasöngvar, meira að segja raddað, og skálað í guða-
veigum. Það var gaman að sjá þennan góða hóp
saman því dags daglega eru þessir aðilar að
berjast um þær fáu hræður sem hafa efni á að
fara til útlanda.

7500 EINTÖK SELD Sálin hans Jóns míns er komin í platínuplötu en drengirnir hans Jóns munu spila á Púlsinum
næstkomandi fimmtudagskvöld. Bein útsending á Rás tvö og gamla kassanum.
Þrjár álnir lands
|sfirðinGur
og ævintýri hans
í Reykfavík
Reimar hafði manað mig
að kafa til botns í Peninga-
gjá. Hann vantaði sköfu sem
við höfðum misst. Hann
hafði lofað að ég mætti
keyra bílinn hans alla leið frá
Þingvöllum til Selfoss. Ég
stóð allsber á stöpli við gjár-
borðið. Ég lét brandara fjúka
áður en eg stökk. — Það er
slæmt að eiga ekki eina
flösku af Vo5-sjampói. — Þá
gæti maður þvegið á sér hár-
ið í leiðinni. Ég greip um nef-
ið og lét mig húrra út í.
Ég ætla ekki að reyna að
lýsa hvernig mér varð við
þegar ég lenti í bergvatninu.
Ég get bara sagt sem svo að
ef þjóðgarðsvörður þiggur
drykkjarvatnið sitt úr gján-
um þá getur ekki verið að
hann þurfi að láta renna
lengi til að fá kalt. Ég komst
alla leið niður á botn, fálm-
aði þar eitthvað og náði
leðju í aðra lúkuna og,lagði
síðan af stað upp á við. Á
uppleið varð mér Ijóst að ég
mundi þurfa á öllu mínu að
halda til að krafla mig upp á
stuðlabergsstöpulinn ef ég
ætti nokkurn tímann að aka
Skóda, hvað þá Pontíakk.
Reimari mun hafa flogið í
hug að ástandið væri all-
ótryggt; hann herti upp hug-
ann, hoppaði niðurástallinn
og rétti til mín spaðann, það
má hann eiga. Ég mátti vart
mæla. — Reyndu að drullast
hingað upp maður.
Við að heyra rödd frænda
míns var sem ég væri hrifinn
aftur til mannheima. Ég
neytti síðasta kippsins til að
klöngrast á belginn upp á
steininn.
Reimar sagði síðar að ég
hefði legið þarna á grjótinu
eins og rauðleit hvelja og
haldið dauðahaldi um kr.
1.50 í peningum. Loksins
tókst okkur að þræla mér
alla leið upp úr. Eg var ekki
fær um að klöngrast næsta
áfanga, upp á gjárbakkann
sjálfan, fyrr en hálftíma sið-
ar. Reimar varð að leiða mig
inn í bíl. Hann hafði hitað
upp kerruna á meðan ég var
að draga saman lífsmark,
hann lúrði vitaskuld á viskí-
pela sem hann hafði ekki
sagt mér frá. Á meðan ég
var að troða mér í leppana
samkjaftaði hann ekki, sagð-
ist hafa bjargað lífi mínu og
þar fram eftir götum, og
taldi mig með vanþakklátari
mannkertum sem hann
hefði kynnst.
— Keyra, stundi ég. — Þú
varst búinn að lofa. Ég hafði
náð það skikkanlegri heilsu
að mér datt ekki í hug að
láta hann sleppa við að lofa
mér að taka í bílinn.
Sjússinn yljaði, eftir einn
tvo dramm var ég orðinn al-
góður. Ég gaf druslunni inn.
Reimar kveikti á útvarpinu.
Útvarpið sagði: Nú verður
flutt leikritið Þrjár álnir
lands.
Leikritið fjallaði um mann
sem var að kaupa sér land.
Hann mátti eigna sér það
land sem hann gat gengið í
kringum frá sólarupprás til
sólarlags. Ef hann komst
ekki hringinn fyrir sólsetur
fékk hann ekki neitt. Þor-
steinn Ö. Stephensen lék að-
alhlutverið. Við Reimar vor-
um svo sjúklegir aðdáendur
Þorsteins að við lögðum
bílnum og drápum á honum
til að drunurnar í vélinni
trufluðu ekki langbesta leik-
ara landsins að okkar mati.
Nurlarinn sem Þorsteinn lék
var of gráðugur og sprakk
þegar hann átti örfá skref
eftir. Hann bætti alltaf við
sig næsta hól. Næsta lundi.
Næstu uppsprettulind. Leik-
ritið fjallaði sem sé um þann
sannleika að græðgi er best
í hófi. Ég reyndi að koma
Reimari í skilning um þetta.
— Nasi, það er skökk hugs-
un í þessu hjá þér. Ef kallinn
hefði verið yngri þá hefði
hann haft það af og lifað eins
og kóngur til hárrar elli.
Hugsaðu þér allt vændið og
tóbakið og snitturnar.
Græðgi er ekki best í hófi
vinur, maður verður bara að
hafa heilsu í hana. Að græða
og græða og barna margar
konur. Það er mín heim-
speki. Reimar hafði tekið
gleði sína. — Sjáðu til, okkur
mun örugglega áskotnast
eitthvað áður en við komum
til Selfoss.
Reimar var á taugum með
mig undir stýri og sagði mér
til í sífellu við aksturinn en
ég gaf skít í það o_g lá í
hundrað alla leið að Irafoss-
virkjun. — Keyra, kallaði ég
í sífellu og barði í mælaborð-
ið og hló eins og brjálæðing-
ur.
— Ætlarðu að eyðileggja
bílinn, hálfvitinn þinn?
Skyndilega ókum við fram
á sendiferðabíl sem hafði
farið út af veginum og sat
fastur í drullusvelg.
— Sérðu jörðina, sagði
Reimar. — Hún er eins og
heili.
— Heyrðu, sagði ég.
— Maðurinn er í vandræð-
um. Við ættum að draga
hann upp. Við lögðum við
hliðina á sendiferðabílnum.
Bílstjórinn lá fram á stýrið.
Hann bærði ekki á sér. — Er
hann dauður? spurði ég.
— Flautaðu.
Ég þeytti flautuna rösk-
lega og loks lyfti mannfýlan
haus. — Hann er sauðdrukk-
inn, helvítið á honum, sagði
Reimar.
— Hvílíkur níðingur! Að
drekka undir stýri.
— Við kærum hann þegar
við komum niður á Selfoss,
sagði Reimar. — Það er alltaf
gott að eiga inni hjá lögg-
unni. En fyrst skulum við
tala við kauða.
Ólafur Gurtnsrsson