Pressan - 19.12.1991, Blaðsíða 52

52
FIMMTUDAGUR PRESSAN 19. DESEMBER 1991
Sennilega
svona gífurlega
seinþroska
segir Bubbi Morthens sem helst vildi
eignast litla stelpu strax á morgun
Allt sem einum blaða-
manni dytti í hug að segja um
Bubba Morthens hlýtur að
hljóma eins og hjáróma hjal
hjá þjóðinni. Allir þeir sem
komnir eru til vits og ára hafa
sínar skoðanir á Bubba og
þurfa ekki að láta aðra segja
sér nokkuð um hann. Varla
getur hugsast að þeir séu til
sem ekki hafa hrifist af lögum
hans og textum. Margir eru
ánægðir með allt sem hann
lætur frá sér fara, aðrir sæmi-
lega sáttir og svo framvegis.
En hann er Risinn í íslenska
poppheiminum, fæstir efast
um það. Hann segist eiga það
mörgum að þakka, ekki síst
Megasi, þeim margslungna
listamanni.
Eftir hann hefur komið út
meira af plötum en nokkurn
annan, hann selur meira en
allir aðrir og hvert sem leið
hans liggur bíða spenntir að-
dáendur, , hann er súper-
stjarna á íslandi.
Á síðasta ári kom út bók
um Bubba, fyrsta en líklega
ekki síðasta bindið af ævi-
minningum, það var ekki að
sökum að spyrja; bókin náði
metsölu líkt og platan „Sögur
af landi“, sem kom út um
svipað leyti. En nú er tíðin
önnur, engin bók og ekki ný
plata. Hvernig finnst Bubba
að vera ekki aðalstjarnan á
hinum svokallaða jólamark-
aði,_í fyrsta sinn í mörg ár?
„Ég er ferlega ánægður, og
þetta er æðisleg tilfinning.
Það er gott að vera ekki aðal-
stjarnan. Það er erfitt að vera
búinn að vera aðalsölumað-
urinn í sex eða sjö ár í röð.
Þótt maður kannski vilji ekki
alltaf kannast við það þá
verður óhjákvæmilega mikil
pressa, og maður veit aldrei
hvenær hlutirnir geta farið
úrskeiðis. Það var ákveðið
fyrir nokkuð löngu að ég
gæfi ekki út stúdíóplötu fyrir
þessi jól, sem þýddi að ég
þyrfti ekki að keyra þetta
maraþonprógramm sem ég
hef þurft að standa í fyrir síð-
ustu jól. Nú get ég bara verið
í fyrsta gír, og þessi hljóm-
leikaplata, sem eingöngu hef-
ur gamalt efni að geyma,
pressar ekkert á. Núna verða
aðrir sölutoppar og það er
gaman að fylgjast með. En ég
get þó ekki annað en verið
ánægður með viðtökurnar,
því platan mín er ein af þrem-
ur mest seldu plötunum um
þessar mundir og það finnst
mér ótrúlegt. En það er ann-
ars mjög gott að losna dálítið
við að vera í toppslagnum og
öllu sem því fylgir."
Og Bubbi er stokkinn af
stað til að útbúa besta kaffi
sem til er, kúmenkaffi með
dálitlum sykri og pínulítilli
mjólk. Tveggja ára glókollur,
sem setið hefur rólegur yfir
bókinni sinni, þarf að segja
blaðamanninum ýmislegt
merkilegt á meðan, meðal
annars eitthvað um jóla-
sveina ef ég hef skilið hann
rétt.
SENNILEGA SVONA
GÍFURLEGA
SEINÞROSKA
En hverju hefur það breytt
í lífi Bubba að eiga orðið lít-
inn gutta sem hlýtur að vilja
sinn tíma og það refjalaust?
„Það hefur breytt öllu. Ég
er ekki samur maður eftir.
Þetta er stærsta og mesta
hamingja ævi minnar og ég á
í raun engin orð til að lýsa
gleði minni yfir því að vera
orðinn pabbi. Þetta er topp-
urinn á tilverunni. Nú langar
mig bara að eignast litla
stúlku."
Bubbi brosir sínu biíðasta
og enginn þarf að efast um að
hann meinar hvert einasta
orð sem hann segir. Hann
segist ekki viss um hvort
þessi breyting hafi haft áhrif á
ljóða- eða textagerð sína:
„En hún kemur til með að
gera það, það er engin spurn-
ing. Þótt það komi kannski
ekki alveg beint í gegn þá
hefur orðið bylting til hins
betra í öllu gildismati mínu.
Ég var orðinn fullorðinn
maður þegar ég eignaðist
strákinn og búinn að lifa líf-
inu bara eins og mér einum
hentaði. Búinn að gera allt
sem mig langaði til og hafði
aldrei borið nokkra ábyrgð
aðra en þá að reyna að vera
duglegur tónlistarmaður. Síð-
an þegar maður eignast barn
þá hrynur allt þetta gamla og
maður verður í raun og veru
að byrja upp á nýtt. Ég held
bara að ég sé svona gífurlega
seinþroska," hann brosir,
„þannig að ég kveið fyrir að
verða pabbi. Ég var farinn að
velta fyrir mér spurningum
eins og; kemur þetta ekki til
með að hefta mig? og ýmsu í
þeim dúr. En núna skil ég
bara ekkert í mér að hafa g
ekki drifið í þessu fyrir löngu, |
ég hef kannski bara ekki ver- »
ið tilbúinn. Það er yndislegt g
að vera búinn að eignast
barn, það er alveg á hreinu."
Og meðan Bubbi talar leynir
sér ekki stoltið og gleðin yfir
pjakknum, sem er búinn að fá
nóg af bókinni og vill greini-
lega helst rífa hana í spað.
HLAKKA TIL AÐ UPPLIFA
ÆSKUNA í GEGNUM
ÞANN STUTTA
Og Bubbi heldur áfram:
„Næstu jól verða rosaleg,
þá verður hann búinn að upp-
götva jólin almennilega.
Hann er búinn að átta sig á
jólasveinunum og þykir
k.læðnaður þeirra áhuga-
verður auk þess sem hann
kann að meta sönginn þeirra.
Ég hlakka ofsalega til að geta
farið með hann í allt þetta
jólastand og fá þannig að
upplifa æsku mína á nýjan
leik. Jólin eru fyrst og fremst
hátíð barnanna, og kaup-
mannanna líka að vísu. Auð-
vitað er búið að afskræma
þetta mikið; ef ég leyfi mér að
segja það, þá er þetta eins og
ein stór melluhátíð, og ég hef
sjálfur sannarlega tekið þátt í
þeirri hátíð. Ég hef verið að
hórast fyrir jólin og það þarf
ekki annað en líta til síðustu
jóla þegar ég þvældist um
landið eins og brjálæðingur
og áritaði bókina mína og
plötuna. En maður reynir að
réttlæta þetta á þann veg að
maður þurfi að lifa eins og
aðrir. Ég er bara efins um að
þetta sé normalt, það er ekk-
ert normalt þegar allt snýst
um að kaupa og kaupa. Á að-
fangadagskvöld eru 80%
þjóðarinnar úttauguð og
trekkt og fólk nær ekki að
njóta jólanna vegna hryll-
ingsins við að horfast í augu
við vísareikninginn."
En hvernig gætum við
breytt hlutunum þannig að
þetta verði heilbrigðara?
„Við ættum að gefa orð í
jólagjöf, falleg orð. Fólk á að
reyna að búa sjálft til sínar
jólagjafir, þær eru miklu
verðmætari. Fólk getur búið
til úr leir, teiknað eða skrifað
eitthvað fallegt. Ég hvet fólk
til að reyna að gefa eitthvað
meira af sjálfu sér í stað þess
að kaupa allt tilbúið, það
skiptir ekki öllu máli hver
hluturinn er heldur að það sé
eitthvað sem kemur frá hjart-
anu. Ég á vissulega erfitt með
að segja þetta, því ég er sama
marki brenndur og allir hinir.
Ég er í skemmtiiðnaðinum,
ég er að árita plötur og spila
fyrir jólin og svo framvegis.
Én ég þekki tilfinninguna að
gefa eitthvað frá sjálfum mér.
Eg hef undanfarin ár spilað á
Litla-Hrauni á aðfangadag og
það eru líklega bestu og mik-
ilvægustu hljómleikar mínir á
hverju ári, og mér þykir
óskaplega vænt um að fá að
fara þangað og spila fyrir
fangana þvt það gefur sjálfum
mér svo mikið, en þau eru svo
fá augnablikin í þessum dúr.
Ég held að ég sé farinn að
skilja þessa undarlegu þver-
stæðu að það eina sem ég á
er það sem ég gef; það eru
einkennileg sannindi en
raunveruleg eigi að síður. Eitt
fallegt bros sem hægt er að
kalla fram með hlýju orði er
bæði þiggjanda og gefanda
oftast meira virði en gjafir
sem kosta þúsundir króna.
Maður getur illa sagt öðrum
til þegar maður stendur ekki
undir því sjálfur, en ég ætla
að reyna að temja mér í ríkari
mæli þetta sem ég var að
segja."
LÍTIÐ KORN í HJARTA
HVERS OG EINS
Hann segir mér frá skáld-
skapnum sem opnað hefur
fyrir honum nýjan heim, áð-
ur ókunn verðmæti vaxa allt
í kring, málið snýst um að
taka eftir og taka við. Hann
segir mér frá gömlu vinunum
sem láta súperstjörnuímynd-
ina ekki breyta neinu. Og
honum verður tíðrætt um
verðmætin sem við eigum í
landinu og tungunni. Hann
veit að hann getur haft áhrif,
það er hlustað á hann af fullri
alvöru, og hann er vaxandi
skáld sem hefur miklu að
miðla. En hverju vildi hann
helst koma í verk þegar hann
horfir fram á veginn, á hann
kannski eitthvað sem hann
vill kenna okkur eða gefa
okkur í jólagjöf?
„Nei, ég vil ekki setja mig í
kennarasætið, en ég vildi
óska þess að mennirnir legðu
meira upp úr samskiptum og
því að elska hver annan. Og
hamingjan er ekki við næsta
horn. Við fæðumst öll með
lítið korn í hjartanu, það er í
okkar valdi hvort það grær,
vex og dafnar eða deyr. Ham-
ingjan er í okkur sjálfum og
hún bíður eftir því að við
finnum hana. Hver og einn
verður auðvitað að finna út
fyrir sig hvernig hann leitar
hamingjunnar. En það hlýtur
að vera hörmulegt að skynja
það í banalegunni, saddur lif-
daga, að hafa ekki hugmynd
um hver þú ert, og hafa ekki
hugmynd um hvernig líf þitt í
rauninni hefur liðið. Þegar
menn hafa bara anað áfram
og allt lífið hefur snúist um út-
lit, fatnað, híbýli og slíkt, og
menn hafa gjörsamlega
gleymt manneskjunni í sjáif-
um sér, þá hefur oft til lítils
verið lifað. Ég veit vel að
þetta hljómar eins og gömul
tugga, en þetta er því miður
veruleiki margra og fer ör-
uggiega vaxandi í öllum þess-
um hraða og sýndarmennsku
sem nú eru að gera út af við
svo marga. Við eigum vissu-
lega við margskonar vanda
að glíma í dag og það er
kannski meiri óvissa og vandi
framundan en verið hefur
síðustu tuttugu þrjátíu ár, og
þá gildir að styrkja böndin.
Ég held því að fólk ætti fyrst
og fremst að reyna að byggja
upp sjálft sig og ef menn eru
ánægðir með það sem þeir
hafa þá verður auðveldara að
gefa og lífsstríðið verður létt-
ara. Ég verð alltaf að vera
þess minnugur að ef ég hlúi
ekki að sjálfum mér þá gerir
það enginn annar, og aðeins
með því að rækta sjálfan mig
verð ég fær um að miðla
áfram. Þetta er gömul speki
sem ég lærði í AA-samtökun-
um fyrir mörgum árum. Þar
sögðu menn; þú átt að hugsa
um sjálfan þig, og þegar ég
heyrði þetta hugsaði ég með
sjálfum mér; djöfuls égóistar.
En þegar ég uppgötvaði
þessa einföldu speki, að
klappa sér á öxlina, standa
með sjálfum sér, rækta sjálfan
sig og gefa eitthvað af sér —
það er jú það besta og eftir-
sóknarverðasta í lífinu."
Björn E Hafberg