Morgunblaðið - 15.06.2004, Qupperneq 38

MINNINGAR
38 ÞRIÐJUDAGUR 15. JÚNÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Snorri Lárus Öl-versson var
fæddur 14. ágúst
1954. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut. Foreldr-
ar hans eru Ölver Þ.
Guðnason, f. 1. sept.
1925, og Edda
Snorradóttir, f. 12.
janúar 1934. Systkini
Snorra eru Guðni, f.
7. febrúar 1952, Vil-
borg, f. 19. ágúst
1955, Unnur, f. 9.
september 1956, og
María, f. 22. mars
1958.
Snorri var tvígiftur. Fyrri kona
hans var Aðalheiður Ingvadóttir
frá Keflavík. Þau eignuðust eina
dóttur, Eddu, árið 1976. Síðari
kona hans var Mich-
elle Dunjana, frá
Höfðaborg í Suður-
Afríku, og með
henni eignaðist hann
dótturina Andreu
Caroline árið 1998.
Snorri ólst upp og
gekk í barnaskóla á
Eskifirði. Síðan lá
leiðin í Reykholts-
skóla í Borgarfirði,
þaðan sem hann út-
skrifaðist vorið
1971.
Snorri hóf síðan
nám í Tónlistarskól-
anum í Reykjavík og enn síðar í
Fiskvinnsluskóla Íslands.
Útför Snorra verður gerð frá
Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Fréttin um andlát Snorra bróður
míns hinn 7. júní síðastliðinn kom
svo sem ekki á óvart. En samt.
Snorri hafði barist hetjulegri bar-
áttu við krabbamein í fimm ár og
sigrast á sjúkdómnum hvað eftir
annað. En sumarið 2003 var ljóst
orðið að Snorri gat ekki gert sér
væntingar um mikið lengra líf
nema til kæmi mergskiptaaðgerð
sem framkvæma þurfti í Svíþjóð.
Leitin að merggjafa stóð ekki lengi
yfir því hann var svo heppinn að
yngsta systir okkar, María, hafði
nákvæmlega það sem hann þurfti á
að halda. Því var Snorri bjartsýnn
þegar þau systkinin héldu til
Stokkhólms í október síðastliðnum
þar sem aðgerðin var framkvæmd
á sjúkrahúsinu í Huddinge.
Lengi vel virtist allt hafa heppn-
ast eins og best varð á kosið. Hann
var laus við krabbann. En í febrúar
síðastliðnum, aðeins þremur dögum
áður en hann átti að fljúga heim,
bönkuðu ný veikindi á dyrnar.
Hann hafði fengið sýkingu sem
lagðist hastarlega á lungu hans.
Þrátt fyrir bjartsýnina, mikinn
vilja og enn meiri baráttu varð
Snorri að láta í minni pokann fyrir
æðri máttarvöldum. En hann gafst
aldrei upp.
Snorri var næstelstur í systk-
inahópnum sem ólst upp í Sunnu-
túni á Eskifirði. Hann var rólegur
en fylginn sér og fékk sitt venju-
lega fram með sínum hætti. Eitt
gott dæmi um viljastyrk Snorra er
frá því hann var í kringum tíu ára
aldurinn. Hann var frekar feitlag-
inn og hljóp ekki ýkja hratt. Það
leiddist honum heldur. En hann
fann fljótlega ráð við því.
Þrátt fyrir að hann hefði óbeit á
fótbolta lagði hann það á sig að æfa
nánast hvern einasta dag sem viðr-
aði þar til aukakílóin höfðu runnið
af honum. Frá þeim tíma var hann
alla tíð í góðu líkamlegu standi þar
til veikindin komu upp árið 1999.
Snorri var alla tíð mikill áhuga-
maður um tónlist. Í herberginu
okkar, á neðri hæðinni heima, var
oft rætt um tónlistina og sýndist
sitt hverjum. Fyrir bítlaæðið hlust-
aði ég á Cliff en Snorri var hrifnari
af Fats Domino.
Eitt sinn er pabbi kom heim úr
siglingu hafði hann keypt gítar
handa Snorra. Meira að segja raf-
magnsgítar sem ekki voru algengir
á Eskifirði í þá daga hjá börnum
undir tólf, eins og við sögðum.
Snorri var ekki lengi að læra á gít-
arinn og varð fljótt mjög liðtækur
gítarleikari og kom við sögu í
mörgum góðum hljómsveitum í
gegnum tíðina.
Á skólaárum sínum stundaði
Snorri sjómennsku sem síðan varð
hans aðalstarf allt þar til veikindin
bönkuðu á dyrnar. Fyrstu árin á
sjónum var hann á síldarbátum í
Norðursjónum og á síldar- og
loðnubátum hér heima. Síðar réðst
hann til sjós með tengdaföður mín-
um, Erlingi Kristjánssyni, á Ársæli
Sigurðssyni frá Grindavík. Þeir
fylgdust lengi að á ýmsum bátum.
En þar kom að Snorra langaði í
land. Þá var Fiskvinnsluskólinn í
Hafnarfirði kominn til sögunnar.
Snorra fannst þjóðráð að afla sér
menntunar þar.
Eftir að hann lauk námi þaðan
vann hann við verkstjórn í landi í
nokkur ár. En sjómennskan kallaði
svo aftur á hann og hann gerðist
vinnslustjóri á frystitogurum,
lengst af hjá Sjólaskipum í Hafn-
arfirði, allt þar til hann varð að
hætta störfum af heilsufarsástæð-
um. Hvarvetna sem hann var í
skiprúmi kom hann sér vel og verk
hans vitnuðu um þá kosti sem hann
var búinn. Hann var hörkudugleg-
ur og góður sjómaður.
Snorri var heimsmaður og ferð-
aðist mikið þegar hann átti þess
kost. Á togaraárunum lá leið hans
víða um veröldina. Hann var um
tíma við veiðar við Chile og Falk-
landseyjar. Seinna lá leið hans til
Marokkó, Namibíu og Suður-Afr-
íku þar sem hann var búsettur í tvö
ár. Snorri var heillaður af náttúru
Suður-Afríku og lét sig oft dreyma
um að fara þangað aftur.
Snorri var tvígiftur og eignaðist
tvær dætur, Eddu og Andreu, sem
nú er aðeins fimm ára gömul. Þær
lifði hann fyrir og talaði gjarnan
um hvað hann ætlaði að gera fyrir
þær þegar hann væri orðinn frísk-
ur. Þær hafa mikið misst við fráfall
föður síns og söknuðurinn er mikill.
Snorri var ekki bara bróðir
minn. Hann var líka einn besti vin-
ur minn. Við vorum alla tíð í nánu
sambandi og fyrir mér er það enn
óraunverulegt að ég geti ekki
hringt í Snorra til að fá fréttir frá
Íslandi. Hann hafði mjög ákveðnar
skoðanir á nánast öllu sem fór fram
í kringum hann og lá sjaldan fast á
þeim. En þó hann væri ekki jafn-
hrifinn af öllu sagði hann alltaf
skemmtilega frá, enda kímnin í
góðu lagi til síðustu stundar. Hann
var léttur og hress á sunnudeg-
inum 6. júní en dó mánudaginn 7.
Því er erfitt að að trúa.
Ég vil þakka Snorra fyrir sam-
fylgdina í næstum fimmtíu ár.
Minningarnar eru margar og alltof
langt mál að telja þær allar upp.
En ég get ekki látið hjá líða að
minnast þess hve mikla ræktarsemi
Snorri sýndi syni mínum, Ölveri
Árna, allt frá því hann fæddist.
Samband þeirra var ekki bara
frændsemin. Þeir voru líka bestu
vinir. Fyrir það verð ég ævinlega
þakklátur.
Hér að framan kom ég aðeins
inn á knattspyrnuáhuga Snorra
sem ekki var fyrirferðarmikill í
æsku. Það fór nú aldrei svo að
hann kveddi þennan heim án þess
að eignast sitt eftirlætis lið. Það
var Hammarby í Stokkhólmi.
Þegar Snorri lá á Huddinge-
sjúkrahúsinu lögðu nefnilega knatt-
spyrnumaðurinn Pétur Marteins-
son og kona hans Unnur leið sína
til hans og buðu honum að koma
með sér á leik. Ferðin á völlinn
fyllti huga hans af endurnýjaðri
lífsgleði. Eftir hvern einasta leik
liðsins hafði Snorri samband og
ræddi leikinn og auðvitað mest
frammistöðu Péturs. Það voru hans
sælustu stundir síðustu mánuðina í
Svíþjóð.
Eins og nærri má geta hefur hin
langa lífsbarátta Snorra haft áhrif
á alla fjölskylduna okkar. Það hef-
ur tekið sinn toll en líka gefið okk-
ur ómetanlega staðfestingu á því
hve mikilvæg samstaða okkar er.
Við erum aldrei ein. Bæði mamma
og pabbi dvöldu langdvölum hjá
Snorra á sjúkrahúsinu og við sem
áttum heimangengt heimsóttum
hann þegar hægt var.
Við höfum öll fundið hve mik-
ilvægt er að eiga fjölskyldu.
Nú er fjölskylda okkar farin að
týna tölunni en við eigum eftir að
sameinast aftur. Þar fer Snorri
bróðir fyrir móttökunefndinni.
Elsku Edda og Andrea. Við Inga
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Þið eruð báðar bæði greindar og
sterkar og þó söknuðurinn sé sár í
dag heldur lífið áfram. Minningin
um pabba ykkar er besta veganesti
sem þið getið fengið á veginum í
gegnum lífið.
Við vottum ennfremur öllum að-
standendum Snorra samúð og
þökkum jafnframt öllum sem hjálp-
að hafa okkur á þeim erfiðu tímum
sem veikindin hrjáðu hann hvað
mest.
Guðni.
Kom þú til mín aftur æskudagur,
alltof lengi hef ég saknað þín.
Með ljós í hendi, ljúfur, bjartur, fagur,
leið þú barnið veginn heim til þín.
Í stigum lífsins hætt er við að hrapa
þó hafi menn í vöðvum þrek og mátt.
Því má ekki trausti þínu tapa,
taktu litla drenginn þinn í sátt.
(Hafsteinn Stefánsson.)
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég kveð þig, elsku bróðir, Guð
geymi þig.
Þín
Unnur.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stef.)
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti enlgar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Og eins og barnið rís frá svefnsins sæng,
eins sigrar lífið fuglsins væng.
Er tungan kennir töfra söngs og máls,
þá teygir hann sinn hvíta svanaháls.
Nú fljúga mínir fuglar, góða dís.
Nú fagna englar guðs í Paradís.
( Davíð Stef.)
Með sárum söknuði kveð ég kær-
an bróður. Guð geymi þig, elsku
Snorri minn.
Þín
Vilborg.
Elsku Snorri, ég átti ekki von á
að kveðja þig í síðasta skipti þegar
ég kvaddi þig í Huddinge í Svíþjóð.
Við vorum við bæði óskaplega
bjartsýn eftir meðferðina. Allt
hafði gengið eins í lygasögu. Þú
varst eldhress og dróst mig út í
gönguferðir alla daga. Mér þótti of
kalt en mótbárur voru kaffærðar í
fæðingu og út var haldið og arkað í
köldu haustloftinu í sænskum skógi
í góðan tíma. En þetta átti eftir að
breytast. Ég er þakklát fyrir að
hafa fengið að reyna að hjálpa þér
og fyrir þær stundir sem við áttum
saman bæði hér á Íslandi áður en
við fórum út og eins í Svíþjóð.
Þar sem ég hef búið erlendis
fylgdist ég ekki eins með veikind-
um þínum og aðrir og kom mér það
því enn frekar á óvart þegar pabbi
hringdi og sagði mér frá andláti
þínu. Elsku Snorri, þú fórst aldrei
troðnar slóðir, varst alltaf með nýj-
ar hugmyndir og drauma. Þú elsk-
aðir útlönd enda búinn að ferðast
víða og búa á nokkrum stöðum.
Það var gaman að sjá hvað þú
naust þess að ferðast með Eddu og
sýna henni dýrðina í útlöndum.
Henni verða minningar frá þessum
ferðum dýrmætar. Þú náðir líka að
fara í langt ferðalag með Andreu
litlu Caroline, alla leið til Suður-
Afríku og svo ferðuðust þið um Sví-
þjóð og til Dunna bróður í Noregi
með mömmu í fyrrasumar. Næst
ætlaði hún að koma með þér til
okkar í Flórída að sjá krókódíla.
Þegar ég kom til Íslands í haust
sátum við saman fyrir framan tölv-
una þína hlustuðum á tónlist sem
þú varst að semja og horfðum á
myndir af dætrum þínum sem þér
þótti svo ofur vænt um og varst svo
stoltur af. Þarna voru líka myndir
úr ferðalögun og vinnu þinni á
framandi slóðum. Þú naust þess að
segja mér sögur af þessum stöðum
og öllu fókinu sem þú hafðir
kynnst.
Í dag þykir mér sérstaklega
vænt um þann tíma sem ég sat í
rúminu mínu við hliðina á þínu
rúmi á spítalanum í Huddinge og
horfði og hlustaði á þig semja tón-
list. Ég mun líka minnast þess þeg-
ar þú spilaðir fyrir hjúkrunarfólkið
sem alltaf gaf sér tíma til að setjast
niður til að hlusta og dást að tón-
listinni þinni og leikni með gít-
arinn.
Elsku Edda mín og Andrea litla,
missir okkar allra er mikill en
mestur er hann þó fyrir ykkur og
mömmu og pabba.
„Í hendi Guðs, Drottinn minn og
Guð minn, þú gefur lífið og þú einn
getur tekið það aftur.
Þú hylur það eitt andartak í
leyndardómi dauðans til að lyfta
því upp í ljósið bjarta, sem eilífu
kífi til eilífrar gleði með þér.
Lít í náð til mín í sorg minni og
söknuði. Lauga sorg mína friði þín-
um og blessa minningarnar, jafnt
þær björtu og þær sáru. Lát mig
treysta því að öll börn þín séu
óhult hjá þér. Í Jesú nafni.
Amen.“
Þín systir
María.
Snorri frændi, eins og við bróðir
minn kölluðum hann, var einfald-
lega maðurinn. Þegar ég heyrði
það fyrst að hann hefði greinst með
krabba þá var mér vissulega
brugðið, því að alltaf virtist allt ein-
hvern veginn reddast hjá kallinum
– sama hvað dundi á hjá honum.
En viti menn, allt kom fyrir ekki.
Ég og mín fjölskylda neyddumst til
þess að horfa á Snorra deyja hægt
og rólega. Manninn sem hafði gefið
mér svo mikið.
Þegar ég hugsa til baka þá sé ég
Snorra alltaf fyrir mér í brúnum
leðurjakka, með eldspýtu eða tann-
stöngul í munnvikinu, og alltaf
sama glottið. Allar hugmyndir sem
maður sagði honum, varðandi hvað
maður ætlaði að gera í framtíðinni
eða hvað maður ætlaði að kaupa
sér, hljómuðu vel í hans eyrum.
Hann studdi mann alltaf í öllu og
fannst einhvern veginn ekkert fá-
ránlegt sem maður sagði. Þannig
var hann bara. Hikaði aldrei við að
gera nokkurn skapaðan hlut og
hellti sér út í allt með krafti, sama
hvað var.
Snorri var hrifsaður frá okkur án
þess að nokkur gæti að gert. Þess-
um kvensama stuðbolta sem alltaf
var til í glens og gaman.
Þegar veikindin voru orðin
Snorra hvað erfiðust fór hann á
spítala í Svíþjóð. Þar var hann í þó
nokkra mánuði. Svo var farið að
líða á páskana og ég ákvað að eina
vitið væri að skella sér út og kíkja
á hann. Þetta var orðinn allt of
langur tími og ekki veitti honum af
stuðningnum. Í Svíþjóð komst ég
almennilega að því hversu ofboðs-
lega líkir við frændurnir vorum.
Báðir höfðum við þann leiðinda-
vana að sturta niður áður en við
vorum búnir að pissa, báðir höfðum
við gaman af því að fá okkur í tönn,
báðir þrjóskari en andskotinn,
sennilega þeir kærulausustu í fjöl-
skyldunni, við skömmuðumst okkar
fyrir fæst, tónlist mikilvægasta
bensín í lífi okkar beggja og svo að
sjálfsögðu þóttumst við báðir alltaf
eiga allt það besta.
Ég þakka guði fyrir að ég fór út
til þess að vera með Snorra í Sví-
þjóð. Því aldrei fékk ég leið á að
hanga með honum og spjalla við
hann. Einnig er ég ævareiður út í
þennan blessaða guð, hver sem það
er, fyrir að hafa hrifsað hann svona
skyndilega frá okkur. Þetta er ein-
faldlega ekki sanngjarnt.
Ég mun aldrei gleyma þeim
áhrifum sem Snorri hafði á líf mitt
og öllum þeim innblæstri sem hann
veitti mér.
Andri Freyr Viðarsson.
Snorri frændi er látinn. Eftir
baráttu við krabbamein fær hann
hvíld. Á meðan ég var inni á spít-
alaherbergi hans með fjölskyldu
minni, þar sem hann sagði skilið
við sitt jarðneska líf, urðu öll þessi
mikilvægu augnablik, bæði stór og
smá sem ég átti með frænda, ljós-
lifandi. Það var eins og hausinn á
mér væri með þau í hraðspilun. En
samt gat ég upplifað þau uppá nýtt
án þess að missa af neinu. Ekkert
er mikilvægara en minningarnar
um vin okkar Snorra frænda. Ég
gleymi t.d. aldrei hlátrinum hans
Snorra. Þessi hlýi, rámi og einlægi
hlátur. Hlátur sem gat látið hvaða
ókunnugu manneskju sem er, líða
einsog hún væri heima hjá sér.
Hvernig hann skaut tannstönglin-
um á milli tannanna (eða „túþpikk“
eins og hann og pabbi kölluðu þá).
Rétt eins og Snorri þá er ég sjúkur
í músík. Það er að miklu leyti hon-
um að kenna af því að hann gaf
mér fyrstu Iron Maiden-plötuna
mína þegar ég var fimm ára. Eftir
það varð ekki aftur snúið. Takk
fyrir. Ég gleymi aldrei þegar
Snorri spilaði á gítarana sína fyrir
mig. Þegar hann tók mig í útreið-
artúr. Þegar hann leyfði mér svo
oft að gista hjá sér, svo ég gæti
leikið mér við Eddu frænku. Þar
gátum við horft á „bannaðar innan
sextán“ myndir. Rosa spenna.
Snorri var ávallt til í allt sem
maður stakk upp á og hann var
alltaf reiðubúinn til að hjálpa.
Meira að segja þegar veikindin
voru að gera honum lífið leitt, þá
rauk meistarinn til að hjálpa
frænda sínum. Þó að hann væri
veikburða þá mætti hann á svæðið
til að rífa í sundur skáp sem ég
átti, setti hann saman aftur og
svona í bónus henti hann upp nýju
blöndunartæki svo ég gæti þrifið á
mér skrokkinn. Móður og másandi
(augljóslega þrekaður eftir átökin)
brosti kappinn og hló.
Það er svo margt sem mig lang-
ar að skrifa um Snorra, skrifa til
þeirra sem standa honum nálægt
en plássið leyfir það ekki. Ég elska
þig, frændi. Takk fyrir allt. Hvíl í
friði.
Birkir Fjalar Viðarsson.
Eftir harðvítuga báráttu við erf-
iðan sjúkdóm er vinur minn Snorri
Ölversson látinn. Það var í Hafn-
arfirði fyrir rúmum 20 árum sem
kynni okkar Snorra hófust þegar
við hófum báðir nám við Fisk-
vinnsluskólann. Tókust með okkur
Snorra vinabönd sem héldust öll
þessi ár þótt stundum liði langur
tími á milli þess að við hittumst
þegar hann bjó og starfaði erlendis
um lengri eða skemmri tíma.
Snorri var tónlistarunnandi og lið-
tækur ljósmyndari og var það hann
sem vakti áhuga minn á ljósmynd-
un á þessum tíma. Snorri hafði
þroskaðan tónlistarsmekk og hafði
ekki mikið álit á léttmeti. Hann var
unnandi gamla góða rokksins og
spilaði sjálfur á gítar bæði lög eftir
helstu gítarsnillinga rokksins og
sjálfan sig. Við Snorri vorum eitt
sinn, stuttu eftir okkar fyrstu
kynni, í London og þræddum
plötubúðir þar saman. Sagði hann
við mig að hann ætlaði að koma
mér í kynni við alla helstu rokkara
þess tíma og við afgreiðslukassann
í einni plötubúðinni skiptu u.þ.b. 50
stórar vínilplötur um eiganda.
SNORRI
ÖLVERSSON