Morgunblaðið - 09.11.2004, Blaðsíða 32

Morgunblaðið - 09.11.2004, Blaðsíða 32
32 ÞRIÐJUDAGUR 9. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Pétur Þórssonfæddist á Húsavík 9. júní 1953. Hann lést á heimili sínu í Kópa- vogi 1. nóvember síð- astliðinn. Móðir Pét- urs er Hilma Hólm- fríður Sigurðardóttir húsmóðir, f. á Saurbæ á Langanesströnd 20. mars 1920. Foreldrar hennar voru Guð- björg Stefanía Þor- grímsdóttir frá Hró- arsstöðum í Vopna- firði, f. 13. september 1888 og Sigurður Árnason frá Miðfirði á Langanes- strönd, f. 10. ágúst 1892. Faðir Pét- urs var Þór Pétursson útgerðar- maður, f. 21. maí 1904, d. 6. mars 1989. Foreldrar hans voru Pétur Jónsson, f. í Breiðuvík á Tjörnesi 11. júlí 1871 og Hólmfríður Sigur- laug Eiríksdóttir, f. að Valakoti í Blönduhlíð í Skagafirði 1. júlí 1874. Systkini Péturs eru Guðrún, f. 4. október 1941, Stefán, f. 27. maí 1945, Hafliði, f. 10. apríl 1949 og Sigurður, f. 27. apríl 1957. Hinn 2. desember 1972 kvæntist Pétur Ásu Birnu Áskelsdóttur, f. 4. janúar 1952. Þau slitu samvistum. Dóttir þeirra er Þórný, f. 9. sept- ember 1972, sam- býlismaður Baldur Bragason, sonur þeirra er Atli Mar. Pétur var í sambúð með Margréti Snæs- dóttur, f. 17. apríl 1964. Börn þeirra eru Þór, f. 15. desember 1987, Guðrún, f. 2. febrúar 1989 og Rán, f. 19. desember 1990. Eftirlifandi kona Péturs er Hulda Finn- bogadóttir, f. 13. mars 1948. Börn Huldu eru 1) Gunnar Smárason, f. 22. maí 1967. Dóttir hans er Snæfríður. Móðir hennar er Kristín Ragna Gunnarsdóttir, þau slitu samvistum. 2) Elín Björg Smáradóttir, f. 24. júlí 1968. Eig- inmaður hennar er Hjalti Nielsen, börn þeirra eru Hrafnhildur Arna og Hjalti Þór. 3) Hrafnhildur Huld Smáradóttir, f. 27. mars 1975. Pétur starfaði lengst af sem sjó- maður og við útgerð fjölskyldu sinnar. Hann lærði pípulagnir og starfaði við það með sjómennsk- unni, nú síðast eingöngu við þá iðn. Útför Péturs fer fram frá Kópa- vogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15. Elsku pabbi minn er farinn frá okk- ur. Ég minnist allra bókanna sem hann las fyrir mig og ljóðanna sem hann orti en enginn fékk að sjá. Ég minnist alls tímans sem hann gaf sér til að ræða við mig um allt milli himins og jarðar þegar ég var unglingur og allra ráðanna sem hann gaf mér. Eitt þeirra hefur reynst mér afar vel í stóru sem smáu. Einhverju sinni, þegar ég bar mig illa, benti hann mér á að ég hefði alltaf þrjá valkosti; sætta mig við núverandi aðstæður, breyta þeim eða einfaldlega yfirgefa þær. Þannig kenndi hann mér að ég réði yfir og bar ábyrgð á mínum eigin að- stæðum. Þakka þér fyrir það pabbi. Þessar síðustu vikur lífs pabba míns, eftir að ljóst varð að hann var heltekinn af banvænum sjúkdómi, sýndi hann mikla stillingu. Hann lét hverjum degi nægja sína þjáningu og kvartaði ekki nema gengið væri hart eftir því hvernig honum liði. Hvorki lét hann í ljós beiskju, reiði né sárindi út guð eða lífið þó að honum hefði ver- ið skammtaður svo naumur tími. Sjálfsagt hefur honum þó oft liðið illa þó ekki segði hann mikið. Ósjálfrátt kemur í hugann Æðruleysisbæn Reinholds Niebuhr, bænin sem hann studdi sig við í lífsins ólgu sjó. Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig við það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að breyta því sem ég get breytt og vit til að greina þar á milli. Að lifa einn dag í einu, njóta hvers andartaks fyrir sig, viðurkenna mótlæti sem friðarveg, með því að taka syndugum heimi eins og hann er, eins og Jesús gerði en ekki eins og ég vil hafa hann og treysta því að þú munir færa allt á réttan veg ef ég gef mig undir vilja þinn svo að ég megi vera hæfilega hamingjusamur í þessu lífi og yfirmáta hamingjusamur með þér þegar að eilífðinni kemur. Amen. Ég hugsa með trega til allra stund- anna sem við hefðum notið saman ef örlögin hefðu ekki ætlað pabba að ljúka ævinni allt of snemma. Elsku amma, Hulda, Rán, Guðrún og Þór, við skulum sameinast í minningunni um hann. Þórný Pétursdóttir, Baldur Már Bragason og Atli Mar Baldursson. Móðir mín sagði mér eitt sinn frá atviki sem átti sér stað í hennar bernsku. Hún var í heimsókn hjá ömmu sinni og afa þar sem hún í barnslegum ærlsagangi braut falleg- an og ómetanlegan hlut. En í stað þess að reiðast og syrgja þennan ómetanlega listmun, sem eflaust hefðu verið eðlilega viðbrögð flestra, þá huggaði hún móður mína, leit blíð- lega á hana og sagði: „Við skulum aldrei gráta dauða hluti.“ Þessi litla saga hefur verið mér ákaflega hug- leikin og ég hef alltaf dáðst að þessum viðbrögðum ömmu minnar. En sama hversu mikla virðingu ég hef borið fyrir persónu hennar, sem einkennd- ist af hjartahlýju og miklu jafnvægi, þá hefur mér reynst erfitt að nýta mér þessa arfleifð hennar í lífinu. Við erum nefnilega flest of sjálfselsk til að skilja og hvað þá tileinka okkur slíkar hugsjónir. Á okkar dögum hentar best að hugsa fyrst og fremst um sjálfan sig, þeir sem hugsa of mikið um hag annarra eiga oft erfitt upp- dráttar. Í dag minnist ég vinar míns, vinar sem grét aldrei dauða hluti og var meira umhugað um velferð vina og vandamanna en sína eigin. Í augum Péturs voru veraldleg gæði til að gleðja og veita hamingju en ekki upp- spretta sundrungar og beiskju eins og svo oft er raunin í okkar harða heimi. Vegna þessara góðu eiginleika þjáðist hann oft því góðu fólki reynist oft erf- itt að fóta sig í samfélagi þar sem dyggðir á borð við umburðarlyndi og kærleika eru litnar hornauga og mis- notaðar til hins ýtrasta. Ég á eftir að sakna nærveru vinar sem aldrei var íþyngjandi og þurfandi heldur eðlileg og gefandi, nærveru sem róaði mig og huggaði í miskunn- arleysi hins daglega amsturs. Ég hef haft það lengi á tilfinningunni að manneskjum sem manni getur liðið vel í kringum án orða og einhverra fyrir fram skilgreindra samskipta fari fækkandi. Mér leið alltaf vel í kring- um Pétur og oft best þegar við sátum saman í hljóði því ekkert er dýrmæt- ara en að fá að njóta hugsana sinna í félagsskap fólks sem veitir manni stuðning með nærveru sinni einni saman. Elsku Pétur, við fjölskyldan eigum eftir að sakna þín mikið. Þær stundir sem við áttum saman eru okkur ómet- anlegar og við erum þér þakklát fyrir að halda alltaf við okkur tryggð, sama hvernig á stóð. Við gátum alltaf leitað til þín eftir hjálp og vonum í hjarta okkar að vinskapur þinn og greiða- semi í okkar garð hafi að einhverju leyti verið endurgoldin. Við viljum votta nánustu ættingj- um Péturs innilega samúð og vonum að minning um góðan dreng eigi eftir að sefa sorg og söknuð með tímanum. Við vitum það af biturri reynslu að sorgin deyr aldrei en ást og umhyggja Péturs í ykkar garð mun lifa áfram og hlýja ykkur á erfiðum tímum. Nú mun minningin um góðan eiginmann, son og pabba hugga ykkur líkt og ást ykkar huggaði hann á síðustu stund- um lífsins. Örlygur Ólafsson, Harpa Hafliðadóttir og börn. Ég sit hér og hugleiði, hvað eigi er- indi í minningargrein um Pétur. Á er- indi hvað hann var rólegur, yfirveg- aður og gat séð yfir sviðið, á hverju sem gekk? Á erindi hve æðrulaus hann var, fróður, þroskaður, vitur og gegn? Á erindi til manna hversu hjálplegur hann var við meðbræður sína og skeytingarlaus um eigin hag í því sambandi og kærleikurinn til ann- arra var honum svo margfalt meira virði? Ég vil byrja á að þakka fyrir Pétur. Þakka móður hans fyrir að eignast hann og forsjóninni fyrir að ég hafi eignast hann að vini um nokkur ár, að vísu alltof fá. Við Pétur hittumst þegar við vor- um báðir ungir og að byrja sjálfstætt líf. Opnir fyrir ýmsu og óráðnir, eins og oft er með unga menn. Eitthvað gerðist og við urðum strax vinir og höfum verið um nærfellt þriggja ára- tuga skeið. Menn vita um hringinn, sem er í tveimur hlutum, Jing og Jang, svo var með okkur. Pétur dökkur yfirlitum og fríður, ég ljós og luralegur. Baugur- inn varð heill, við þurftum ekki að orða það eða láta uppi með gerðum – þetta var bara svona. Það er erfitt að skýra fyrir öðrum en átt hafa hvernig svona samband verður – það bara er. Ekki svo að skilja að við höfum ekki talast við, jú við mösuðum margt en áheyrendur skildu ekki alltaf, þar sem setningarnar botnuðust ekki, það var alger óþarfi, við skildum báðir það sem hinn vildi og það dugði. Þegar ég flutti vestur á firði urðu samverustundirnar stopulli en við vildum. Þegar við hittumst, fyrir vest- an eða syðra, hurfu dagarnir, vikurn- ar, mánuðirnir og árin, allt varð eins og áður, hringurinn heill. Ekki þurfti heldur að hjala neitt mikið um það, né fara fram með látalæti, þetta var bara svona. Fyrir þetta ber að þakka. Svo flutti ég aftur á mölina og var þá sem ég hefði aldrei flækst burt, haldið á þaðan sem frá var horfið, ekkert eðli- legra undir sólinni. Pétur var afskaplega stoltur af börnunum sínum öllum og gerði sér títt um velferð þeirra og að þau þrosk- uðust, sem sjálfstæðastir einstakling- ar og heilir. Hann lét sér annt um hvaðeina sem að þeirra vegferð kom og tróð þær götur, sem með þurfti, til að svo mætti verða að steinar væru úr vegi þeirra færðir og þorn úr holdi. Aðrir áttu auðvitað sinn stað í hjarta hans og nú, ekki alls fyrir löngu, mátti sjá á karli að hann var orðinn sem ungur maður, ástfanginn upp fyrir haus. Þarna var kominn maki hans í svo mörgu tilliti að hlýjaði mér um hjartað, sem vini. Hún Hulda hans var honum sem sólin er blóminu og lífið varð nýtt. Hér er því komið að hringurinn er brotinn og ég verð að kveðja Pétur með þeim orðum sem við brúkuðum svo oft sem kveðju – ,,Hafðu það eins og þú vilt, vinur minn“ en eins og þroskaðir menn vita, er vart hægt að biðja nokkrum betur en svo. Ég mun síðar ferðast líkt og þú, þá munum við hittast – hverfa dagarnir, vikurnar, mánuðirnir, já jafnvel árin, allt mun heilt og hringurinn fullkom- inn. Sorgin vegna fráfalls Péturs er ill- viðráðanleg ástvinum hans, sár, níst- andi og áköf. Þeim sendi ég hugheilar kveðjur með ósk um að þau hafi lært af Pétri þroska og æðruleysi til að takast á við þennan harða veruleika og bið Guð að leggja líkn með þraut. Bjarni Kjartansson. Kvaddur er skólabróðir og vinur Pétur Þórsson. Fjarri er galsi og hlátur ungra manna, að vetri á Hjarðarholtstjörn, í lopapeysum og hátíska Bítlaáranna frá Karnabæjarstræti í London rétt handan við Húsavíkurfjallið. Pétur var sjarmör þá sem síðar og hrafnsvart hárið komið úr báðum ætt- um. Fjörutíu árum seinna hringir Pétur og boðar komu sína til mín þar sem ég var staddur í Reykjahverfi, sunnan Húsavíkur. Ég bíð hans í hlaðvarp- anum og ekki líður á löngu þar til hvellt og taktfast vélarhljóð berst úr fjarska um kyrrláta sveit og hækkar eftir því sem mótorhjólið nálgast. Svartklæddur riddarinn stígur af vínrauðum Harley Davidson-vélfákn- um og tekur af sér hjálminn glottandi og sítt hárið og villt flaksar í golunni og þau Hulda ganga í hlað. Setið úti í sumarnóttinni í tímalausum samræð- um um menn og málefni og Pétur samur og jafn, hægur, sposkur, at- hugull, fróður og sérstakur. Eftir góða endurfundi er Harley Davidson startað og ekið til norðurs í átt til Húsavíkur og frændgarðsins, mót geislum miðnætursólar sem flýtur við hafsbrún yfir spegilsléttum Skjálf- anda, austur af Flatey. Örlygur Hnefill Jónsson. Það var snemma á mánudagsmorg- un að Hanna Stína hringdi og sagði mér að Pétur mágur sinn væri dáinn. Ég varð orðlaus, því ég gerði mér ekki grein fyrir því, þó ég vissi af erf- iðum veikindum hans, að það væri komið að leiðarlokum. Svo fóru minningarnar að streyma í gegnum hugann allt frá bernsku til unglingsára og þar til við hittumst síðast fyrir tveim árum á fermingar- afmæli á Húsavík. Við bjuggum í sama húsi til sex ára aldurs, fluttum þá á bakkann með eitt hús á milli okkar og í gegnum árin hefur alltaf verið mikill samgangur á milli fjölskyldna okkar. Sjáfarborg var mitt annað heimili og svo fullt af hlýjum minningum, sem ekki verður rakið hér. Ofarlega er í huga mér þegar ég ákvað að ég vildi fara í sveit eitt sum- ar og Fríða bjargaði því. Pétur, sem hafði verið í sveit þar, fylgdi mér og var með mér tvær eða þrjár vikur, því hann vildi ekki skilja mig eftir eina hjá ókunnugu fólki og svo var hann þar að mestu allt sumarið líka. Við vorum eins og systkini, óað- skiljanleg í bernsku og alltaf sam- ferða í skólann og heim aftur. Pétur var alltaf rólegur og ljúfur drengur og ég minnist þess ekki að hann hafi skipt skapi. Og minningin er sterk þegar við hittumst heima á Húsavík, vorum að tínast eitt og eitt og þú komst út í Sölku og stóðst þar í dyrunum í leð- urgallanum, hár og grannur með svarta síða hárið þitt, og þar heyrðist; hver er þetta? Þá sagði ég, haldið þið þekkið ekki Pétur Þórs, og hann kom og settist hjá okkur Stebba. Það var mikið spjallað og hlegið. Svo þegar við vorum að fara stóð þetta flotta Harley Davidson-mótorhjól fyrir utan, sem hann var á og vakti mikla athygli. Og svo daginn eftir eins og fyrr, samferða úr Safnahúsinu og niður á bakka og svo kom ég við og tók hann með niður á Gamla bauk og þar var mikið fjör fram eftir kvöldi. Guð geymi þig. Fríða mín, við hjónin vottum þér og fjölskyldu þinni, innilega samúð okk- ar. Þín skólasystir, Þórdís og fjölskylda. „Vinur minn er dáinn,“ sagði Hjalti Þór 5 ára vinum sínum á leikskólan- um morguninn eftir að Pétur lést. Þetta lýsir Pétri vel. Hann var vin- margur og aldur eða staða hafði ekki áhrif á vináttu hans. Hann ávann sér traust okkar og vináttu í rólegheit- unum með góðvild sinni og hjálpsemi. Við þökkum fyrir vináttu hans, sem við fengum þó notið allt of stutt. Elín Smáradóttir og fjölskylda. Það væri óskandi að fleiri væru eins og Pétur. Hann var einn þeirra sem lærðu af því sem þeir gengu í gegnum í lífinu. Hann reyndi meira en margur annar og þeirri visku og þeim þroska sem hann hafði náð staf- aði af honum. Þó var hann ekki að miðla af reynslu sinni og visku óum- beðinn. Hann var ekki einn þeirra sem finnst þeir alltaf vera í aðstöðu til að gefa góð ráð. Hann hafði hins veg- ar einstakan hæfileika til að skynja það ef samferðafólk hans hafði þörf fyrir að tala. Þá hlustaði hann af þeirri þolinmæði sem fáir hafa til að bera. Pétur hlustaði. Hann greip ekki fram í, gaf ekki óumbeðin ráð, þurfti ekki að koma sínum skoðunum eða reynslu á framfæri heldur hlustaði í raun og veru. Það kunna fáir. Pétur bjó líka yfir einstöku æðru- leysi og þannig tókst hann á við það sem lífið lagði á hann. Líka veikindin sem drógu hann til dauða. Hann talaði ekki mikið um veikindi sín og kvartaði ekki. Hann sagðist hafa það ágætt þar til undir það allra síðasta þrátt fyrir að það væri deginum ljósara að hann var sárþjáður. Hann spurði ekki hvers vegna þetta væri hans hlut- skipti, hvers vegna lífið væri svo óréttlátt. Hann vissi sem var að það stoðar ekki að spyrja slíkra spurn- inga. Við erum ekki þess megnug að svara því hvers vegna lífið er stundum svo ósanngjarnt og til hvers þá að spyrja? Pétur tók því sem að höndum bar af æðruleysi sem allir geta tekið sér til fyrirmyndar. Þolinmæði, æðruleysi, hæfileiki til að fyrirgefa og einstök hæfni til að greina á milli þess sem er rétt og rangt, án þess þó að láta aðra finna til þess að ef til vill væri hann eilítið þroskaðri en við hin, er það sem stendur upp úr mínum minningum um Pétur. Og allar eru þær afskap- lega jákvæðar og góðar. Vonandi munum við sem eftir sitjum bera gæfu til þess að læra af Pétri. Von- andi munu flestir sem hann þekktu heiðra minningu hans með því að reyna að læra af því hvernig hann tókst á við lífið. Hrafnhildur Huld Smáradóttir. Kynni okkar við Pétur Þórsson hóf- ust fyrir rúmum þremur árum, þegar við tengdumst fjölskylduböndum. Hann var heillandi maður með blik í augum, ljúfur og djúpt hugsandi og það var gott að vera nálægt honum. Hann var fámáll en hafði ríka kímni- gáfu og var vel að sér um alla hluti. Hann hafði ákveðnar skoðanir á mönnum og málefnum, þótt hann flík- aði þeim ekki. Að því leyti og mörgu öðru minnti hann okkur á fólk til sveita, sem við bæði kynntumst í Borgarfirði og í Skötufirði við Djúp fyrir hálfri öld og höfum minnst æ síð- an. Hann hafði verið sjómaður og var kominn af merkum sjómönnum norð- ur í landi. Fyrir okkur, afkomendur sjómanna við Ísafjarðardjúp, sem höfðum enga þekkingu á sjómennsku, var afskaplega fróðlegt að hlusta á Pétur tala um lífið á sjónum. Það leiddi hugann að öfum okkar, sem báðir voru sjómenn, annar á árabát- um og hinn á togurum í byrjun 20. aldarinnar. Pétur og Hulda keyptu bát og sóttu sjóinn en það hafði ekki verið gert á Marbakka síðan önnur hjón, sem hófu búskap sinn þar fyrir meira en 60 ár- um, gerðu hið sama. Í huga okkar er sterk mynd af Pétri, þar sem hann kemur siglandi á bátnum sínum eftir fengsæla ferð á miðin. Það var mikið ævintýri fyrir börnin, sem heimsóttu ömmu sína á Marbakka, að fá að fylgjast með út- gerðinni og taka þátt í henni. Og það voru fleiri börn sem fylgdust með sjó- ferðum Huldu og Péturs og kynntust þannig hlið á lífinu sem þau hefðu tæpast annars kynnst. Við vorum viðstödd brúðkaup hans og Huldu Finnbogadóttur í eldhúsinu á Marbakka. Við vorum þar tvö ásamt móður Péturs við fallega og óvenju- lega athöfn. Hulda las upp bréf til Péturs og sagði að hann hefði kennt sér æðruleysi. Það orð lýsir honum vel. Við vottum Huldu, Fríðu, börnum Péturs og systkinum hans dýpstu samúð okkar. Nú söknum við góðs ná- granna og vinar. Sigrún Finnbogadóttir, Styrmir Gunnarsson. PÉTUR ÞÓRSSON Minningarkort 570 4000 Pantanir á netinu: www.redcross.is Rauði kross Íslands bregst við neyð jafnt innanlands sem utan og veitir aðstoð er gerir fólk hæfara til að takast á við erfiðleika og bregðast við áföllum. Þegar á reynir Rauði kross Íslands

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.