Morgunblaðið - 30.11.2004, Blaðsíða 31

meðal skipverja og sést þar að skip-
stjórinn lætur að vonum mest af
mörkum en upphæðir voru frá kr. 10
til kr. 200 og hafa þær án efa farið eft-
ir efnahag og skuldbindingum við-
komandi. Alls söfnuðust kr. 1360 sem
var álitleg upphæð á þeim tíma. Til er
listi yfir gefendur sem sendur var út-
gerðarfyrirtækinu og þar segir: Upp-
hæðir þessar óskast greiddar af
gjaldkera H/F Sviða í reikning ofan-
greindra manna. Þetta gekk eftir og
afhenti fulltrúi útgerðarfélagsins
söfnunarféð formanni SÍBS sem gjöf
til Vinnuheimilis SÍBS. Skömmu síð-
ar gerðist átakanlegur atburður. Tog-
arinn Sviði fórst á hafi úti með 24
manna áhöfn hinn 1. desember þetta
sama ár. Í þeim hópi voru 17 skipverj-
ar sem skömmu áður höfðu lagt SÍBS
lið. Í þeim hópi var faðir Hjörleifs,
Gunnar. Til viðbótar þessum sorglegu
endalokum sjómannanna má geta
þess að systir Hjörleifs og dóttir
Gunnars dó úr berklum daginn eftir
að samskotaféð var afhent. Svipaða
harmsögu má víða finna í ritum frá
þessum árum.
Hér mætti margt rekja til viðbótar
um viðskipti Hjörleifs við berklaveik-
ina og baráttu hans við skólakerfi og
vinnumarkað. Með þrautseigju tókst
honum að yfirstíga erfiðleikana á veg-
ferð sinni. Þess má geta að Hjörleifur
var á sínum tíma sæmdur gullmerki
SÍBS fyrir störf sín á vegum sam-
bandsins.
Hjörleifur var kvæntur heiðurs-
konunni Ingibjörgu (Ingu) Ástvalds-
dóttur sem líka stríddi við berkla og/
eða afleiðingar þeirra. Þau hjón voru
mjög samrýnd og unnu saman að
framgangsmálum SÍBS. Missir henn-
ar er mikill.
Fyrir hönd SÍBS vil ég bera fram
þakkir fyrir framlag Hjörleifs og
Ingu í gegnum þykkt og þunnt í verk-
efnabálki SÍBS og sendi Ingu og öðr-
um aðstandendum hjartanlegar sam-
úðarkveðjur.
F.h. SÍBS,
Haukur Þórðarson, frv. form.
Elsku afi, takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman. Það
var alltaf svo gaman að koma og fá að
eyða deginum hjá ykkur ömmu og við
systkinin eigum svo margar góðar
minningar frá dögum sem við eydd-
um á Þúfubarðinu og í ferðir sem þið
tókuð okkur með í. Þú varst alltaf svo
þolinmóður við okkur og hafðir alltaf
tíma til þess að taka okkur með í veiði-
ferðir, göngur og hvað sem þér datt í
hug.
Við eigum eftir að sakna þín og
hugsa jafnframt hlýlega til þín þegar
við minnumst þín.
Þín barnabörn
Ingibjörg Guðmundsdóttir og
Sigurður Rúnar Guðmundsson.
Einn af máttarstólpum SVH í
gegnum tíðina er fallinn frá og vænt-
anlega haldinn á hinar eilífu veiði-
lendur. Hjörleifur Gunnarsson gekk í
félagið á bernskuárum þess og valdist
fljótlega til trúnaðarstarfa. Hann var
ritari þess í 22 ár og var á þeim tíma
driffjöður í starfinu, hann var lunkinn
samningamaður sem oftar en ekki
leiddi í höfn samninga um veiðisvæði
og hafði þá ávallt hagsmuni félagsins
að leiðarljósi. Þegar veiðihúsin við
Hlíðarvatn og Djúpavatn brunnu með
skömmu millibili, sýndi Hjörleifur
óþreytandi dugnað og elju við upp-
byggingu nýrra húsa, og stendur fé-
lagið í þakkarskuld fyrir allar þær
stundir sem þá voru lagðar fram í
sjálfboðavinnu. Hjörleifur var einnig
áhugasamur um fiskrækt og slepp-
ingar í Kleifarvatni en sú vinna átti
seinna eftir að bera ríkulegan ávöxt.
Hjörleifur sat einnig fyrir hönd
SVH í stjórn Landsambands stanga-
veiðifélaga og var gjaldkeri þess um
árabil. Hjörleifur Gunnarsson var
heiðursfélagi nr. 2 og við kveðjum
þennan félaga okkar og þökkum fyrir
vel unnin störf.
F.h. Stangaveiðifélags Hafnar-
fjarðar.
Hans Unnþór Ólason formaður.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. NÓVEMBER 2004 31
MINNINGAR
Vigdís Sigurlaug Baldvinsdóttir
frá Ólafsfirði, Dísa Baldvins, eins og
hún var alltaf kölluð í vina- og
kunningjahópi, er látin. Það er ekki
lengra síðan en í byrjun nóvember
sem hún sat í vinahópi sem lengi
hefur haft það fyrir sið að hittast
við matarborð og gleðjast saman
tvisvar á ári. Þá lék Dísa á als oddi
og augljóslega var öllum hugtakið
„dauði“ fjarri allri hugsun á þeirri
stundu. Nokkrum dögum síðar var
hún öll. Það er erfitt að átta sig á
hve lífið getur tekið skjótum breyt-
ingum og hve skammt er milli lífs
og dauða. Samskipti fólks í daglegu
lífi væru með allt öðrum blæ og á
hlýlegri máta ef við hefðum það oft-
ar í huga, að hvert handtak, hvert
bros og hvert orð sem okkur á milli
fer kann að verða það síðasta.
Fyrir tæpum þrjátíu árum var
Félag farstöðvaeigenda á Íslandi í
örum vexti. Allir vildu njóta hinnar
nýju tækni sem flæddi yfir Evrópu,
Bandaríkin og víðar. Á Íslandi var
varla sá bær, sveit eða sýsla þar
sem ekki var að finna einn eða fleiri
félagsmenn. Á þessum tíma átti fé-
lagið útverði og trúnaðarmenn um
allt land og að öðrum ólöstuðum
voru Dísa og maður hennar Skjöld-
ur Guðmundsson, þá búsett á Ak-
ureyri, ein af þessu fólki sem setti
svip á félagið og voru óþreytandi við
að greiða götu annarra félagsmanna
og erindreka félagsins.
Vorið 1981 urðu straumhvörf í lífi
Dísu, þegar Skjöldur maður hennar
féll frá. Nokkru síðar flutti hún með
börn sín, Héðin, Skjöld Má, Inga og
Sædísi, til Njarðvíkur, en Þórunn
dóttir hennar var þá þegar búsett í
Reykjavík. Dísa vann ýmis störf
næstu ár, auk þess sem hún fórnaði
Félagi farstöðvaeigenda nær öllum
sínum frítíma, sat í nefndum á veg-
um þess, m.a. ritnefnd, vann við
undirbúning ársþinga o.fl. Síðustu
árin vann hún hjá sælgætisgerð og
hélt heimili með Sædísi dóttur sinni
og litlum ömmustrák á Háaleitis-
braut 115 í Reykjavík.
Við kveðjum góðan vin og félaga
og vottum börnum Vigdísar, fjöl-
skyldum þeirra og öðrum skyld-
mennum innilega samúð.
Ólafur, Bjarni og Guðmundur.
✝ Henry Berg Jo-hansen rafeinda-
tæknifræðingur,
fæddist í Neskaup-
stað 15. júní 1951.
Hann lést á hjarta-
deild LSH við Hring-
braut að kvöldi 20.
nóvember síðastlið-
ins. Foreldrar hans
eru Antonía Jóna
Bjarnadóttir frá Búð-
um í Fáskrúðsfirði, f.
22. nóvember 1920
og Harding Kristian
Johansen sjómaður,
f. í Lofoten í Noregi
15. september 1921, d. 6. febrúar
1992. Sambýlismaður Antoníu er
Halldór Bjarnason fyrrum kjöt-
matsmaður frá Uppsölum í Skaga-
firði, f. 20. febrúar 1922. Systkini
Henrys eru: 1) Bjarni Heiðar Jo-
hansen byggingatæknifræðingur,
f. 31. janúar 1943, kvæntur Kristínu
Þorbjörgu Halldórsdóttur frá
Fljótstungu sem lést 2. nóvember sl.
hann eina dóttur, Jenny, f. 13. nóv-
ember 1972, sem nú er rekstrar-
fræðingur. Hinn 29. júlí 1978
kvæntist Henry Unni Baldvinsdótt-
ur, ljósmóður og hjúkrunarfræð-
ingi frá Húsavík, f. 7. september
1951. Börn þeirra eru Snorri tölv-
unarfræðingur, f. 29. febrúar 1980,
sambýliskona María Björk Her-
mannsdóttir viðskiptafræðingur, f.
13. febrúar 1980, Hanna Björg há-
skólanemi, f. 4. október 1984 og
Baldvin Páll nemi, f. 4. ágúst 1990.
Henry ólst upp í Hafnarfirði og
flutti haustið 1965 með móður sinni
og systkinum til Borgarness. Hann
stundaði nám við Menntaskólann á
Akureyri og Tækniskólann í
Reykjavík og lauk síðan prófi í raf-
eindatæknifræði við Gjøvik
Ingeniørhøgskole 1980.
Á námsárum starfaði Henry á
vinnuvélum, bæði hjá verktökum
og Vegagerðinni. Að námi loknu
hóf Henry störf hjá Raunvísinda-
stofnun Háskólans og síðar starfaði
hann hjá Veðurstofu Íslands. Jafn-
framt tók Henry að sér ýmiss konar
verkefni og starfaði sjálfstætt við
hönnun og gerð rafeindabúnaðar.
Útför Henrys fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
2) Jóhann R. Johansen
bóndi, f. 30. mars 1947,
í sambúð með Helgu
Benediktsdóttur. 3)
Henry Berg Johansen,
f. 18. júní 1948, d. 9.
ágúst 1950. 4) Jenny
Johansen meinatækn-
ir, f. 16. september
1949, gift Bergsveini
Símonarsyni kjötiðn-
aðarmeistara. 5) Ragn-
ar B. Johansen ferða-
þjónustubóndi, f. 9.
júní 1953, kvæntur
Luzvimindu Tagnipis
Olayvar. 6) Karl Geir
Arason kerfisfræðingur, f. 4. maí
1959 í sambúð með Gerði Björns-
dóttur. 7) Hólmfríður Helga Jósefs-
dóttir, f. 9. september 1960, gift
Vernharði Skarphéðinssyni húsa-
smíðameistara.
Henry kvæntist 22. nóvember
1975 Ingibjörgu Gissurardóttur frá
Borgarnesi, f. 3. febrúar 1953, en
þau skildu. Með henni eignaðist
„Sæl elskan, þetta er karl faðir
þinn.“ Þannig hófust mörg okkar
símtöl, en þau voru alltof fá. Það er
svo ótrúlegt að fá aldrei að heyra
þessi orð aftur. Þó að sambandið
milli okkar hafi ekki verið mikið var
samt alltaf gott að hitta þig og
spjalla. Þú varst svo hlýr og greind-
ur og talaðir aldrei illa um nokkra
manneskju. Alla mína barnæsku
var ég svo montin af gáfaða, fallega
og góða pabba mínum sem gat og
vissi allt.
Ég fékk að eyða mörgum jólum
hjá þér, Unni og litlu systkinunum
og það sem ég man best er hvað
það var gott að skríða upp í fangið
á pabba og kúra þar. Þú hafðir
alltaf nægan tíma til að tala við mig
eða bara sitja og rugga mér í
fanginu. Þú varst alltaf áberandi
góður við konuna þína og börnin og
þú varst líka óhræddur við að sýna
hvað þú varst stoltur af okkur
börnunum þínum.
Ég man ekki eftir að hafa hitt þig
án þess að þú hafir kennt mér eitt-
hvað. Hvort sem það var í sam-
bandi við tölvur eða sjónvörp, eða
bara lífið sjálft, þá áttirðu alltaf
nóga reynslu og visku til að miðla
til barnanna þinna. Ég vildi að ég
hefði heimsótt þig oftar til að læra
meira og til að eiga fleiri minningar
um þig.
Þú fórst alltof snemma, en ég
veit að þér líður betur núna. Takk
fyrir allt elsku pabbi.
Þín dóttir,
Jenny.
Elsku pabbi.
Nú ertu farinn en eftir sitja
minningarnar frá því við vorum lítil,
enda varstu einstaklega góður
pabbi.
Þú varst svo góður við okkur.
Alltaf tilbúinn að rétta fram hjálp-
arhönd og þá var í rauninni alveg
sama við hvað við þörfnuðumst
hjálpar. Allt virtist þú kunna en ef
það var eitthvað sem þú kunnir
ekki þá lærðirðu það á engum tíma.
Þú varst ótrúlega þolinmóður og
gafst þér endalausan tíma í að út-
skýra fyrir okkur það sem við skild-
um ekki og settir punktinn yfir i-ið
þegar kom að skilaverkefnum í
skólanum. Ef eitthvað bilaði á
heimilinu þá var alltaf fyrsta hugs-
un að þetta gæti pabbi nú lagað og
færi létt með. Þú varst ótrúlega
handlaginn og yfir ævina bjóstu til
ýmis tæki eins og til dæmis útvarp-
ið sem þú bjóst til meðal annars úr
gömlu nestisboxi, enda sagðir þú
einu sinni að stærsta vandamálið
við slík heimatilbúin rafmagnstæki
væri að finna hentugt box utan um
innvolsið. Þekking þín á rafmagni
og rafmagnstækjum kom sér oft
vel, til dæmis þegar tengja þurfti
geislaspilara og fleira í bílana okk-
ar. Það var ekki nóg með að þú
kynnir þetta sjálfur heldur kennd-
irðu okkur að bjarga okkur sjálf og
hefur sú kunnátta komið að góðum
notum. Ætli bílaáhugi Snorra hafi
ekki kviknað út frá bílaspilunum og
blöðunum sem þú gafst honum þeg-
ar hann var pjakkur. Þú varst mik-
ill tölvukall og fékkst þína fyrstu
tölvu 1983 og síðan hefur þú nú átt
þær allmargar. Þú last þér mikið til
um forritun og tölvur almennt og
hver jól bættist ein þykk tölvubók í
safnið.
Þrátt fyrir þinn mikla áhuga á
tækni varstu alls enginn innipúki og
þótti þér mjög gaman að ferðast og
þá sérstaklega innanlands. Fáir
hafa farið hringveginn jafn ýtar-
lega. Á hverju sumri fórum við í
nokkrar útilegur og sumarbústaða-
ferðir þar sem bíllinn var fylltur af
farangri, en engum tókst að pakka
jafn miklum farangri í jafn lítinn
bíl. Þú kunnir nöfnin á öllum fjöll-
um, blómum og sérstaklega fuglum
sem urðu á vegi okkar og smitaðir
okkur af náttúruáhuganum. Í eld-
húsinu stundaðir þú mikla tilrauna-
starfsemi og við munum seint
gleyma leifalettunum frægu með
„tómó lómó“. Þegar þú eldaðir var
sjaldnast „venjulegur“ matur.
Takk fyrir öll góðu árin og takk
fyrir að hafa gert okkur að þeim
manneskjum sem við erum í dag.
Þín rúsína
Hanna Björg og Snorri.
Ég kveð þig bróðir og kvíði sýn,
að komast ei oftar heim til þín.
Þú kunnir svo margt og kættir mig,
og kenndir mér fljótt að meta þig.
Þú horfinn ert burtu himna til,
ég harma, sakna og illa skil,
hví fékkst þú ei lengur að fylgja oss.
Ó, Faðir ber með oss þennan kross.
Elsku Bói, þakka þér fyrir sam-
fylgdina, sem varð alltof stutt.
Þú hafðir svo margt til brunns að
bera, afburðagáfur, rökhyggju og
réttlætiskennd auk líkamlegs at-
gervis, sem þú skilar til barna
þinna.
Þín er sárt saknað og sorgin er
þungbær.
Það er viss huggun að þér líður
vel, þar sem þú ert núna, og að
minningarnar allt frá barnæsku
verða eftir þegar þú ert farinn.
Góði Guð, viltu hughreysta
mömmu, Unni, Baldvin Pál, Hönnu
Björgu, Snorra og Jenny og veita
okkur öllum styrk til að takast á við
sorgina.
Þín systir
Jenny.
Við bjuggum í risíbúð í húsi við
Austurgötuna í Hafnarfirði, sex
systkini ásamt mömmu og ömmu.
Margar góðar minningar leita á
hugann frá þeim tíma. Bói eins og
við kölluðum einn bróðurinn í hópn-
um, á stóran þátt í því að ég á svo
margar bjartar bernskuminningar.
Sem dæmi get ég rifjað upp einn
hversdagslegan dag frá því að ég
var u.þ.b. fjögurra ára. Tveir
bræðra minna og vinir þeirra, sem
allir voru töluvert eldri en ég, voru
á þönum um íbúðina því eitthvað
mikið stóð til, þeir voru að undirbúa
hjólaferð, líklega upp að Hvaleyr-
arvatni. Um leið og ég varð þess
áskynja fór ég að væla og vildi fara
með. Nei, það var ekki hægt, sagði
einhver. Þá var allt sett á fullt, væl-
ið varð að orgi og áður en ég vissi
af kom það sem ég beið eftir: „Hún
má koma með, hún verður bara á
hjólinu hjá mér.“ Bói hafði sem sagt
komið mér til hjálpar í þetta skipti
eins og ævinlega. Þá rifjast það upp
er ég stóð eitt sinn fyrir framan
húsið okkar og sá að krakkarnir í
götunni höfðu fleygt hjólunum sín-
um í hrúgu fyrir framan tröppurnar
við útidyrnar og ég var að leita í
hjólahrúgunni að hjólinu hans Bóa,
bara til þess að sjá litla band-
spottann sem hann hafði bundið aft-
an í hnakkinn á hjólinu sínu, en
þessi bandspotti var ætlaður mér til
að halda í þegar við færum í hjóla-
túrana.
Við Bói fórum líka í lengri ferða-
lög, þá er ég að tala um ferðir með
strætisvagninum til Reykjavíkur.
Þetta voru miklar ævintýraferðir,
sem náðu hámarki þegar við nálg-
uðumst Tjörnina í Reykjavík. Þá var
undirrituð orðin óðamála af spenn-
ingi og hoppaði skríkjandi í sætum
vagnsins með tilheyrandi hávaða og
látum. Eftir einhverja bið á end-
astoppistöðinni var haldið aftur af
stað til Hafnarfjarðar. Við létum
það alveg vera að fara úr vagninum
í þessum ferðum, það var líka allt í
lagi.
Árið 1965 fluttum við upp í Borg-
arnes, það var á fermingarárinu
hans Bóa. Fljótlega eftir að við
fluttum þangað, fór að bera á því að
unglingsstúlkur, sem bjuggu í ná-
grenni við okkur, tóku upp á því að
gefa mér sælgæti í tíma og ótíma.
Ég áttaði mig fljótlega á því að
þessi huggulegheit við mig tengdust
Bóa með einhverjum hætti og skildi
með tímanum að þær voru skotnar í
honum eins og kallað var og ég naut
góðs af því. Ég var alltaf afskaplega
stolt af honum. Hann tók ekki þátt í
íþrótta- eða sundmóti án þess að
koma heim hlaðinn verðlaunapen-
ingum. Ég þreyttist heldur aldrei á
að monta mig af honum við vini og
kunningja, bæði vegna íþróttaafreka
hans og þegar hann kom heim með
hæstu einkunnir úr skólanum. Svo
kom að því að hann fór að gera
hluti, sem ég vissi ekki til þess að
neinn annar væri að gera á þessum
tíma. Hann fór að hanna og svo
smíða alls konar dót búið til úr
transistorum o.fl. sem ég kann ekki
að nefna. Oft sat ég yfir honum og
hann sýndi mér teikningarnar.
„Sjáðu, þetta er viðnám og þetta er
jörð.“ Svo urðu til ýmis tæki, útvörp
og margt fleira. Þessu hélt hann
áfram alla tíð, það voru bara við-
fangsefnin sem breyttust og urðu
stærri og flóknari, þar sem hann
starfaði nær alla tíð við að hanna og
smíða rafeindabúnað ýmiss konar.
Eina dýrmæta minningu á ég frá
því að ég fór fyrst í skyldusund og
mér varð ljóst í fyrsta tímanum að
ég var eins og kennarinn sagði
vatnshrædd og eini nemandinn í
lauginni sem kunni alls ekki að
synda og ég þurfti að labba þvert
yfir sundlaugina meðan allir krakk-
arnir syntu yfir og biðu svo eftir að
ég kæmist á milli bakkanna labb-
andi. Eftir þessa niðurlægingu fór
ég hágrátandi heim og ætlaði aldrei
aftur í sundtíma. Auðvitað tók Bói
málið í sínar hendur. Hann fór með
mig upp í Hreppslaug svokallaða,
þar höfðum við þessa fínu sundlaug
út af fyrir okkur. Hann sýndi mér til
að byrja með grunnatriðin sem þarf
að kunna í sundi, síðan hélt hann
mér á floti og sagðist mundu halda
mér þannig þangað til að ég næði að
slaka á og gæti reynt sundtökin sem
hann hafði sýnt mér. Á ótrúlega
stuttum tíma náði ég tökum á þessu,
við fórum í nokkur skipti þarna upp-
eftir og vandamálið var úr sögunni.
Ég gæti haldið svona lengi áfram,
þessar sögur eru rétt bara svona úr-
tak úr öllum þeim góðu minningum
sem ég á um Bóa, rétt til að sýna
hvaða mann hann hafði að geyma.
Við söknum hans öll svo mikið og
það var erfitt, en samt svo dýrmætt,
að geta verið hjá honum með fjöl-
skyldu hans þegar hann lést.
En það er sem betur fer líka
ástæða til að líta á ljósu hliðarnar,
ef maður kýs að ýta frá sér allri eig-
ingirni og trúa því að nú líði honum
Bóa mínum bara býsna vel og hann
var jú svo gæfusamur að eignast
fjögur myndarleg og hæfileikarík
börn, sem hann var og verður alltaf
stoltur af. Í þeim lifir minning hans.
Elsku Unnur, Jenný, Snorri,
María, Hanna Björg og Baldvin
Páll, innilegar samúðarkveðjur.
Bói minn, takk fyrir allt.
Kveðja,
Helga systir.
HENRY BERG
JOHANSEN
 Fleiri minningargreinar
um Henry Berg Johansen bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Anna
Björk, Guðrún Harpa og Ragnheið-
ur Lilja.