Morgunblaðið - 09.12.2004, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. DESEMBER 2004 45
MINNINGAR
„Dáinn, horfinn!“ –
Harmafregn!
Hvílíkt orð mig dynur
yfir.
En ég veit að látinn lifir;
það er huggun harmi
gegn.
(Jónas Hallgr.)
Nú er hann Stebbi vinur minn lát-
inn. Löngu fyrir aldur fram. Þessi
lífsglaði kraftmikli drengur sem var
hvers manns hugljúfi. Ég varð þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að fá að kynnast
þessum gaur. Leiðir okkar lágu sam-
an seint á síðustu öld þegar ég slóst í
för með Sverri Kr. í jeppatúr. Hann
hafði skipulagt ferð upp á Hveravelli
um Kjöl og síðan átti að fara norður
fyrir Langjökul og koma niður í
Húsafell um Arnarvatnsheiðina. Það
var eins og við manninn mælt, með
okkur tókst mikill vinskapur. Æ síðan
hef ég litið á hann sem minn nánasta
vin. Það leið varla sá dagur að við töl-
uðumst ekki við í síma eða renndum
við í kaffi hvor hjá öðrum. Stebbi
hafði mörg áhugamál, flest tengd bíl-
um. Hann var um tíma einn okkar
fremsti rallökumaður, einnig keppti
hann í kvartmílu og sandspyrnu þar
sem hann varð Íslandsmeistari að
minnsta kosti einu sinni. Hann spilaði
í hljómsveitum, barði húðir, söng,
samdi lög og texta. Við spiluðum bad-
minton saman tvisvar í viku, þar var
kappið stundum svo mikið að það lá
við að menn sködduðu sig í hita leiks-
ins. Stebbi gaf nefnilega aldrei eftir,
STEFÁN REYNIR
ÁSGEIRSSON
✝ Stefán ReynirÁsgeirsson fædd-
ist hinn 3. júní 1962.
Hann lést af slysför-
um í Vonarskarði 27.
nóvember síðastlið-
inn og var jarðsung-
inn frá Grafarvogs-
kirkju 3. desember.
hann lagði sig hundrað
prósent í allt sem hann
tók sér fyrir hendur.
Jeppatúrarnir sem við
fórum í saman voru fjöl-
margir og alltaf var
hann hrókur alls fagn-
aðar. Stebbi var af-
burðaökumaður í snjó
og ófærð og fann nær
alltaf leið til að komast á
áfangastað. Þegar við
komum í skála að kveldi
dró Stebbi fram potta
og pönnur og galdraði
fram ljúffenga rétti sem
hann deildi með okkur
hinum. Hann naut þess að elda góðan
mat og gera vel við félaga sína. Ef
eitthvað bilaði hjá einhverjum í hópn-
um var Stebbi fyrstur til að skríða of-
an í húdd eða undir bíl til að redda
málunum. En nú er þessi ljúfi dreng-
ur farinn.
Við fórum saman í þína hinstu för
og eins og alltaf, var bara gaman allt
þar til að þú, fíflið þitt, eins og þú
sagðir svo oft, mættir örlögum þín-
um. Nýsmíðaði ofurjeppinn var að
virka fyrir þig í fyrsta skipti og auð-
vitað varðst þú að láta reyna á hann. Í
hita leiksins gáðir þú ekki að þér og
svo fór sem fór. Hér eftir verður þú að
gera þér það að góðu að vera kóari
hjá mér. Vinur minn, hvíldu í friði. Ég
veit að þú ert að reyna að finna út
hvernig þú gætir komið þér upp
túrbóvængjum. Þú finnur án efa útúr
því.
Fjölskyldu Stefáns votta ég dýpstu
samúð mína.
Árni Bald.
Elsku pabbi minn. Mig langar að
senda þér smá kveðju, þó að kynni
okkar hafi verið stutt. Ég fékk þó að
hitta þig og sjá eftir 13 ára aðskilnað.
Og við bara smullum saman eins og
við hefðum alltaf verið í sambandi.
Það var svo gott að fá að hitta þig og
faðma, fá að fara með þér á æfingu
hjá hljómsveitinni þinni og hlusta á
ykkur spila og syngja. Þessar stundir
lifa í minningu minni og allar þær
myndir sem mamma hefur látið mig
fá af þér og sagt mér skemmtilegar
sögur um þær myndir, bæði þegar þið
voruð í Snarfara, fóruð í siglingu á
Moby Dick-bátnum sem þið áttuð og
margt margt fleira.
Elsku pabbi, nú kveð ég þig á þess-
ari erfiðu stundu. Ég veit að við eig-
um eftir að hittast fyrir handan á
grænu ökrunum.
Ástarkveðja.
Þinn sonur
Guðjón Einar.
Ég vil minnast þín, kæri vinur, og
liðinna góðra gleðistunda.
Ég man alltaf þig með svuntuna og
öll matarboðin. Þökk fyrir.
Elsku Hidda, Davíð og þið öll sem
eigið um sárt að binda, guð geymi
ykkur öll.
Kom, huggari, mig hugga þú.
Kom hönd og bind um sárin.
Kom dögg og svala sálu nú.
Kom sól og þerra sárin.
(V. Briem.)
Jóna Jóhannsdóttir.
Kæri vinur. Mig langar til að
kveðja þig með örfáum orðum. Ég
hitti þig síðast á föstudaginn þegar ég
kom með bílinn minn í viðgerð til þín.
Svo ætlaðir þú að koma í heimsókn og
skoða nýju íbúðina mína. Það er svo
erfitt að trúa að þú skulir vera farinn
frá okkur, þú sem varst alltaf svo
hress og alltaf tilbúinn að hjálpa, það
var aldrei neitt mál. Þín er sárt sakn-
að, elsku Stebbi minn. Ég mun fylgj-
ast með Hiddu og Davíð Þór fyrir þig.
Elsku Hidda, Davíð Þór og að-
standendur, ég votta ykkur mína
innilegustu samúð.
Þín vinkona
Ellý.
Eitt af því sem mér
þykir hafa einkennt
ömmu mína framar
öðru var umhyggja
hennar fyrir öðrum. Sú umhyggja
ömmu minnar kom vitaskuld best í
ljós í því marga smáa og stóra sem
hún gerði fyrir ástvini sína, en einnig
í sjálfboðaliðastarfi hennar í gegnum
árin, til dæmis fyrir Rauða krossinn í
búð samtakanna á Laugaveginum.
Pabbi minn stríddi ömmu stundum á
því að hún seldi ekki flíkurnar þar,
heldur gæfi þær eða borgaði fyrir
þær sjálf. Kannski kom það fyrir. Það
kæmi mér ekki á óvart ef svo væri, af
því að amma mín bar mikla samúð
fyrir öðrum. Hún hafði hugann við
aðra áður en hún hugsaði um sjálfa
sig og hún vildi láta gott af sér leiða.
Amma spurði mig stundum af
hverju stjórnmálamenn leiddust út í
pólitík. Hún vildi vita hvort ég héldi
það væri vegna hugsjóna þeirra eða
framapots. Ég vissi aldrei almenni-
lega hvernig ég átti að svara ömmu
minni þessu og kannski þess vegna
spurði hún mig aftur og aftur. En við
komumst aldrei að endanlegri niður-
stöðu, heldur sagðist ég halda að það
hlyti að vera bæði vegna hugsjóna og
hégóma sem menn leiddust út í póli-
tík. Ég sagðist halda að stjórnmála-
menn vildu hafa áhrif á samfélag sitt,
og til þess hefðu þeir sínar aðferðir.
Amma hafði sömuleiðis sínar aðferðir
MARGRÉT
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Margrét Sigurð-ardóttir fæddist í
Reykjavík 3. janúar
1923. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítal-
ans í Kópavogi að-
faranótt
mánudagsins 22.
nóvember síðastlið-
ins og var útför
hennar gerð frá Ás-
kirkju 1. desember.
til þess að láta gott af
sér leiða, en sú pólitík
byggðist aldrei á
framapoti eða hégóma.
Hún byggðist á þeim
eiginleika ömmu minn-
ar að vilja rétta öðrum
hjálparhönd. Amma var
kærleiksrík manneskja
rétt eins og afi, og þessi
kærleikur lifir enn í
dætrum þeirra þremur.
Guð blessi þig, amma
mín,
Magnús Sigurðsson.
Í dag er kvödd frábær kona, Mar-
grét Sigurðardóttir.
Ég kynntist Margréti þegar ég fór
að vinna sem sjálfboðaliði hjá Rauða
krossi Íslands. Þetta var síðla árs ár-
ið 2000 og verkefnið var afgreiðsla í
verslun sem seldi notuð föt. Allur
ágóði af þessari verslun er látinn
renna í góðgerðarstarfsemi. Þegar
ég byrjaði var nýbúið að opna verslun
á Hverfisgötunni og hafði Margrét
byrjað þar þegar búðin var opnuð.
Ég hætti fljótlega sem sjálfboða-
liði, var fengin til að sjá um rekstur
búðarinnar. Fljótlega flutti búðin í
stærra og betra húsnæði að Lauga-
vegi 12 og sjálfboðaliðum fjölgaði og
öll umsvif urðu meiri.
Margrét var ákaflega ungleg og
skemmtileg kona og þegar þetta var
var hún komin yfir sjötugt, en það
gat nú ekki nokkrum manni dottið í
hug sem ekki vissi betur. Hún var
bara ung, ung í anda og ung í klæða-
burði.
Margrét fylgdist vel með því sem
var að gerast í menningarlífinu, hún
fór á tónleika og í leikhús, að
ógleymdum kaffiboðunum sem hún
fór í eða bauð vinum sínum.
Margrét var alveg ótrúlega dugleg
og æðrulaus – þegar hún var orðin
lasin og þurfti meðhöndlun lækna lét
hún það ekki stoppa sig. Hún mætti
alltaf í búðina á sínum dögum og tók
jafnvel aukavaktir. Það fór ekki fram
hjá okkur hinum að sjúkdómurinn
var erfiður og að Margrét, sem var
alltaf grönn, grenntist mikið. En hún
var alltaf svo létt í lund og sagði bara
að læknarnir hefðu nú ráð undir
hverju rifi og hélt sínu striki.
Margrét var síðast við afgreiðslu
tveim vikum áður en hún lést.
Mér finnst ég ríkari fyrir að hafa
kynnst svona frábærri dömu, hún var
sannkölluð Reykjavíkurdama og
bæði ég og allar þær góðu konur sem
vinna óeigingjarnt sjálfboðið starf í
Rauðakrossbúðinni L 12, söknum
hennar mikið.
Blessuð sé minning hennar.
Guðrún Sigurjónsdóttir.
Mig langar að
kveðja yndislega vin-
konu með nokkrum
orðum og þakklæti í
huga fyrir að hafa
fengið að þekkja hana
í hartnær 40 ár.
Guðrún var einstök kona á svo
margan hátt, að hún verður minni
fjölskyldu ætíð minnisstæð. Við
áttum heima í sama húsi í mörg ár
og þar kynntumst við fyrst. Báðar
frá Akureyri, svo við áttum ým-
islegt sameiginlegt þaðan. Ég
kynntist flestum hennar systkinum
og oft skemmtum við okkur við
spil. Já, spilaborðið var oft dregið
fram og var mikið glens og gaman
þegar einhver gerði vitleysu, en
það var nú bara partur af spila-
mennskunni!
Við Gunna vorum trúnaðarvinir
alla tíð og margt málið var leyst
hjá okkur með góðum árangri.
Hún var einstaklega umtalsgóð og
aldrei heyrði ég hana tala illa um
nokkra manneskju. Hún var æðru-
laus kona og lifði eftir því, enda
gott að vera nálægt henni og um-
gangast hana.
Guðrún var stórglæsileg kona,
bæði sem ung og einnig sem vel
fullorðin kona. Maður tók strax
eftir hennar sterka persónuleika
sem hún bar með sér, síðan var
hún alltaf vel tilhöfð og hafði alltaf
áhuga á að klæðast fallega, enda
með mjög góðan smekk. Þessu
hélt hún til dauðadags.
Dóttir mín sagði við mig fyrir
stuttu, en þá vorum við nýkomnar
úr heimsókn frá Guðrúnu:
„Mamma, ég trúi ekki að hún
Gunna sé 87 ára, það er bara
ómögulegt.“
Elsku Ragna mín, Steffý, Sunna,
Kjartan og Áslaug, við Jóhanna
sendum ykkur innilegar samúðar-
kveðjur, eins tengdabörnum og
öllu hennar skyldfólki sem örugg-
lega saknar ömmu Gunn.
Það er tómarúm í hjarta mínu,
þessum kafla er lokið, en minning-
arnar lifa ætíð. Hvíli hún í friði.
Ásta Hauksdóttir.
Jæja, þá kveðjumst við í bili,
elsku amma mín. Að sjálfsögðu er
það sárt en á sama tíma gleðst ég
yfir að þú sért nú á betri stað. Mér
GUÐRÚN
RAGNARS
✝ Guðrún Ragnarsfæddist á Akur-
eyri 2. júlí 1917. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 22.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá Há-
teigskirkju 6. desem-
ber.
finnst einhvern veg-
inn að þrátt fyrir
langa ævi hafir þú átt
stutt ævikvöld, þú
varst svo hress og
skemmtileg fram á
síðustu stundu. Þegar
þú varst við dauðans
dyr og ég bað þig að
hafa ekki áhyggjur,
þá tókst þú því eins
og þín var von og
vísa: „Ég hef sko ekki
áhyggjur af því, það
gerist bara sem á að
gerast,“ sagðir þú.
Við áttum margar
góðar stundir saman, amma mín,
og vorum alltaf góðir vinir. Ég
mun minnast þessara stunda með
hlýju alla tíð. Því miður fækkaði
samverustundum okkar í seinni
tíð, en alltaf var jafn gaman og
gott að hitta þig þegar við vorum
á landinu. Þá tókst þú okkur allt-
af eins og við hefðum hist daginn
áður, jafnvel þó að margir mán-
uðir hefðu liðið. Þú gerðir aldrei
neinar sérstakar kröfur til okkar,
nema þær að þú vildir að við vær-
um hamingjusöm og að okkur liði
vel.
Þegar Þórey kom inn í mitt líf
tókst þú henni óhikað opnum
örmum og lést hana, strax frá
upphafi, finna að hún væri vel-
komin og ein af okkur. Stundum
fannst mér eins og þú hefðir
þekkt hana lengur en ég, svo vel
fór á með ykkur. Við Davíð og
Heklu varstu alltaf einstaklega
góð og þökkum við fyrir að þau
hafi fengið að kynnast þér líka.
„Þið eruð bara svo ágæt,“ sagðir
þú oft við okkur og einhvern veg-
inn var maður alltaf upp með sér,
því að það var sagt af svo mikilli
hlýju.
Jæja, elsku amma, við spjöllum
saman síðar. Davíð og Hekla biðja
þig að passa Lúður fyrir okkur.
Þú munt lifa með okkur í minn-
ingunni, okkur sem erum svo lán-
söm að hafa fengið að hafa þig hjá
okkur svona lengi.
Þú varst bara svo ágæt!
Magnús.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist val-
kosturinn „Senda inn minningar/af-
mæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Undirskrift Minningargreinahöfund-
ar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í tilkynn-
ingu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um
annað. pix@mbl.is
Minningar-
greinar
www.mosaik.is
LEGSTEINAR
sendum myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4 - sími: 587 1960
Guðmundur
Jóhannsson
f. 10. 6. 1932
d. 8. 3. 1989
Minning þín lifir
Hvíl í friði
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát ástkærs eiginmanns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
INGA Ú. MAGNÚSSONAR
fyrrv. gatnamálastjóra,
Einimel 26,
Reykjavík.
Herdís Hall,
Steinunn Gunnarsdóttir, Helgi S. Helgason,
Jenný Sandra Gunnarsdóttir, Sigurbjörn Gunnarsson,
Gunnar Leó Gunnarsson, Bára Dagný Guðmundsdóttir,
Magnús Kristinn Ingason, Kristín Hafsteinsdóttir
og barnabörn.